My two Cents για το 1987 αφού δεν πρόλαβα χθες. Η πιο δύσκολη χρονιά για μένα μέχρι τώρα αφού πάρα πολλές μεγάλες μου αγάπες κυκλοφορήσαν δίσκο αυτή τη χρονιά.
10 .Sepultura - Schizophrenia : 80s Sepultura > 90s Sepultura και άνετα μάλιστα. Το Schizophrenia συνεχίζει στα ίδια “απολίτιστα” μονοπάτια του ντεμπούτου πριν ο Max αποφασίσει να γίνει πιο κοσμοπολίτης. Η παραγωγή αρχίζει και καθαρίζει αλλά η κτηνωδία παραμένει και η φωνή του max είναι ακόμα στην πρώτη της φάση. Μέσα σε μια χρονιά κρίσιμων μεταγραφών(Sodom, Candlemass, Helloween, Savatage) δε λείπανε και οι Sepultura με τη μεταγραφή του Andreas Kisser που ολοκληρώνει το σύνολο τους.
9 .Bathory - Under The Sign Of The Black Mark : Χρονιά με τη χρονιά η μουσική αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Από τους Angel Witch που ξεκινήσαμε μέσα σε 7 χρόνια έχουμε φτάσει ήδη στο ολοκληρωμένο Black Metal. Οι παλιοί και πρώτοι του είδους ετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη δεκαετία και λίγο παραπέρα από τα σύνορα μια μεγάλη φουρνιά νέων μουσικών μπανίζουν τι γίνεται κατά Σουηδία μεριά. Με το Under Of The Sign Of The Black Mark ολοκληρώθηκε και αυτός ο δημιουργικός κύκλος του Quorthon και αφού έδωσε υλικό σε όλη τη Νορβηγία για μια δεκαετία είπε να προχωρήσει παραπέρα. Το Enter The Eternal Fire είναι υποψήφιο για καλύτερο του Τραγούδι γενικά.
8 .Coroner - R.I.P : Μετά από τους Watchtower και τους Voivod εμφανίστηκαν και αυτοί οι Ελβετοί να συμπληρώσουν την τριπλέτα του τεχνικού Thrash και του ουσιαστικά προοδευτικού Metal. Από το πρώτο Album φαίνονται ήδη κάποιες από τις αρετές τους που τους ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ιδίωμα, η φωνή που αντί να προσπαθεί να είναι όσο πιο επιθετική γίνεται είναι πιο αφηγηματική και υποβλητική, τα Solos που ξεχειλίζουν μελωδία και τεχνική, υπαρκτό μπάσο, σύνθετα τραγούδια, το γεγονός ότι τα πάντα είναι ελεγχόμενα και στην εντέλεια. Στο μέλλον θα κάνουν πράγματα που αυτό το ξεκίνημα θα φαντάζει πρόβα.
7 .Candlemass - Nightfall : Έχεις βγάλει ένα ντεμπούτο το οποίο γέννησε προσδοκίες οι οποίες θα μπορούσαν να σου σταθούν βαρίδι σε όλη την υπόλοιπη καριέρα σου, την έκανε ο εμβληματικότατος τραγουδιστής σου. Πως ξεπερνάς τέτοιο σκόπελο; Κανένα πρόβλημα καθώς το 1987 είναι η χρονιά των μεταγραφών και των συναστριών, ο Lanquist φεύγει, ο Messiah έρχεται, αλλάζει και ο Drummer, έρχεται και κανονικός Lead κιθαρίστας και αυτό το τεράστιο εμπόδιο προσπερνιέται σαν να είναι τίποτα με ένα Album ισάξιο του ντεμπούτου και με την προσθήκη της φωνής που θα χαρακτηρίζει το συγκρότημα από εδώ και πέρα.
6 .Sanctuary - Refuge Denied : O δίσκος αυτός είναι σημαντικότατος όχι μόνο επειδή είναι δισκάρα από μόνος του αλλά επειδή εδώ είναι το επίσημο ξεκίνημα μιας από τις κορυφαίες φωνές του αμερικάνικου metal. Μπορεί να έπαιζε και σε πεντάδα αλλά κάπου στο δεύτερο μισό του ενώ προφανώς και τα τραγούδια ούτε κατά διάνοια δεν τα λέει κανείς καν απλά καλά, κάπου αισθάνομαι ότι σε σχέση με το τι έπαιξε στο πρώτο μισό το κάνει να χάνει ελαφρώς τη δυναμική του(εξαιρείται το Veil Of Disguise προφανώς που είναι από τις κορυφές του δίσκου).
5 .Sodom - Persecution Mania : H Ώρα της ωριμότητας έφτασε για τους Γερμανούς ανθρακωρύχους με αυτό το Album μαζί με την άφιξη του νέου κιθαρίστα τους που ήταν και το σημαντικότερο πιθανόν γεγονός σε όλη τους την καριέρα. Αν στις πρώιμες μέρες μοίραζαν χάος και τρόμο με το πρώιμο πρωτο-Black / Thrash τους, εδώ σου δίνουν το δέος και το ψάρωμα χωρίς να χάσουν ούτε στιγμή την ακρότητα και την επιθετικότητα τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσεις στο ατμοσφαιρικό σημείο του Nuclear Winter και να μην αισθανθείς σαν να βρήκες κάποιο προσωρινό καταφύγιο μετά από κάποια μεγάλη έφοδο με την απελπισία να σε περιτυλίγει λίγο πριν να ξαναχυθείς στο πεδίο με τα πάντα να ανατινάζονται γύρω σου. Φυσικά όλο αυτό είναι μόνο η αρχή μιας μεγάλης μάχης που θα κρατήσει για 35 συναρπαστικά βίαια λεπτά μέχρι το κλείσιμο του Bombenhagel
4 .Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part 1: Οι Helloween είχαν δημιουργήσει ήδη το τευτονικό Power με το Walls Of Jericho και με το δεύτερο Album τους αποφάσισαν ήδη να το επαναπροσδιορίσουν. Όπως και στην παραπάνω περίπτωση υπήρχε το άτομο κλειδί που χωρίς αυτό δε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο. Ο Kai Hansen παρατάει το μικρόφωνο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την κιθάρα και τη σύνθεση για να δώσει τη θέση του στην καλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από αυτό το είδος, καλώς ήρθες Michael Kiske. Μαζί με την αλλαγή από τις άγουρες τσιρίδες σε μια από τις αρτιότερες φωνές που υπήρξαν ποτέ ήρθε και η αλλαγή στο συνθετικό ύφος που πρόσφερε περισσότερη μελωδία, ραφινάρισμα και ποικιλία στο συγκρότημα. Όλο το album αποτελείται από κορυφές και μόνο, από το μελωδικότατο και ταχύτατο I’m Alive(ολόκληρες καριέρες θα χτιστούν πάνω στα 3,5 λεπτά του), στην μπαλαντάρα A Tale That Wasn’t Right που κάνει να κλάψουν μέχρι και τα μπετά, στον ύμνο ψυχικής ανάτασης που λέγεται Future World και φυσικά πάνω από όλα στο ομώνυμο 14λεπτο έπος. Για όποιον θα αντιληφθεί επιδερμικά τους Helloween και θα μιλάει υποτιμητικά για στρουμφάκια αρκεί να βυθιστεί σε αυτά τα 14 λεπτά ατμόσφαιρας, όγκου και επικινδυνότητας, να απολαύσει κάποιους από τους καλύτερους καθαριστικούς διαλόγους που έγιναν ποτέ και σε μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες στην ιστορία της μουσικής. Όλα αυτά κλείνουν με έναν ατμοσφαιρικό επίλογο που σε κάνει να καταλάβεις ότι είσαι ακόμα στη μέση του ταξιδιού και θα πρέπει να περιμένεις ένα χρόνο ακόμα.
3 .Voivod - Killing Technology : Οι Voivod είχαν δώσει ήδη από νωρίς τα διαπιστευτήρια διαφορετικότητας ανάμεσα σε ότι έπαιζε εκεί γύρω από τις πρώτες μέρες τους. Το είχα πει και πιο πριν ότι μιλάμε για ακατέργαστα διαμάντια τα οποία έκρυβαν μέσα τους μεγαλείο. Αυτό το μεγαλείο χτιζόταν για 2 Album και περίμενε την ώρα του για να εκραγεί σε αυτό το Album που θα τους καθιέρωνε σαν ένα από τα πιο ιδιαίτερα και πρωτοποριακά συγκροτήματα τηε γενιάς τους. Μετά από τα μπιπ της αντίστροφης μέτρησης του ομώνυμου ακολουθεί ένα επιβλητικό ογκώδες Riff συνοδευόμενο από το tribal drumming του Away αμέσως μετά ακολουθεί μια μανιασμένη ρομποτική επίθεση από την κιθάρα του Piggy σαν να έχεις πάρει τους πρώιμους Pink Floyd να τζαμάρουν με τους King crimosn πάνω σε Thrashιές με πάνκικο ύφος με ένα αποτέλεσμα που ακούγεται σαν οι νότες να μη βγαίνουν από χορδές αλλά από γυαλί. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι ένα χάος επιθετικότητας και αλλοπρόσαλλων εξάρσεων με τη ρομποτική φωνή του Snake να τα κάνει να ακούγονται σαν κάποιο ρομπότ να φτάνει στην αυτοσυνειδητοποίηση και να τρελαίνεται και όλα αυτά στο πρώτο τραγούδι. Από εκεί και πέρα έχουμε άλλα 6 τραγούδια που οι Voivod προσπαθούν να δημιουργήσουν ότι ήχο υπάρχει και δεν υπάρχει από τα τελευταία ψήγματα Thrash του Tornado, μέχρι πρωτο-Industrial metal στο Too Scared To Scream. Μετά από αυτό το δίσκο οι Voivod θα μας απασχολήσουν για πολύ ακόμα με πάρα πολλούς και δημιουργικούς τρόπους.
2 .Death - Scream Bloody Gore : Από όλα τα Albums που κατά καιρούς έχουν αναφερθεί σαν Check Also λόγω ιστορικής σημασίας δεν υπάρχει κάποιο άλλο για το οποίο να βγάζω περισσότερες φλύκταινες όταν ακούω κάτι τέτοιο απότι για το Scream Bloody Gore. Όποιος ξέρει καλά τους Death και αγαπάει όλη τη δισκογραφία τους ξέρει ότι είναι από εκείνα τα λίγα συγκροτήματα που όχι απλά δεν έχουν κανένα στραβοπάτημα αλλά το να βάλεις τους δίσκους τους σε αξιολογική σειρά είναι απλά αδύνατο. Θα δηλώσω τώρα ότι το λιγότερο αγαπημένο μου είναι το Individual Thought Patterns και θα υπάρξει ένα μεγάλο πλήθος που θέλει να με κάψει επειδή είναι το αγαπημένο τους κάτι το οποίο είναι απόλυτα έγκυρο. Οι δίσκοι των Death στέκονται όλοι τους ο ένας δίπλα στον άλλο. Το Scream Bloody Gore δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα και ορόσημο του Death Metal και του metal γενικότερα από έναν από του πιο τίμιους, ανήσυχους, ακέραιους και παθιασμένους δημιουργούς του. Τίποτα απολύτως άγουρο δεν υπάρχει στο όραμα του, είναι μια πληρέστατη δημιουργία που χτίστηκε με ταπεινότητα και όραμα από ένα πνεύμα που ήθελε να πάει τη μουσική παραπέρα μόνο και μόνο από αγάπη προς αυτή. Μετά από αυτό το παραλήρημα για την αγαπημένη μου μουσική προσωπικότητα(ο οποίος ηχογράφησε σχεδόν τα πάντα σε αυτό το δίσκο) θα πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα σε μια άλλη τεράστια μορφή του χώρου που λίγο αργότερα θα έχτιζε το δικό του μύθο με τους επίσης τεράστιους Autopsy(πόσο γαμάτο είναι να σκέφτεσαι ότι όλοι αυτοί οι τεράστιοι καλλιτέχνες παίζει να ήταν μια μεγάλη δεμένη παρέα) τον Chris Reifert που κάθε του ατμοσφαιρικό κόψιμο ήταν σαν τελετουργικό θανάτου. Δέκα ύμνοι κολασμένου αρχετυπικού Death Metal με απόλυτα Highlights ΟΛΑ.
1 .Savatage - Hall Of The Mountain King : Μετά από όλο αυτό το παραλήρημα για το Scream Bloody Gore δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μπουν από πάνω του. Εκείνη τη χρονιά έτυχε απλά να βγει ο πιθανότατα αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών(στα σίγουρα ο αγαπημένος μου όσον αφορά τον ευρύτερο χώρο του κλασσικού metal) και αυτό έγινε ενώ οι ίδιοι οι Savatage ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Δόξα και τιμή στον τεράστio Paul O’Neil που τους στήριξε εκείνη τη στιγμή και αντί να μιλάμε για το Cult συγκρότημα που θα το βρίσκαμε σε κάποιο Underground Blog με τα “Obsure διαμάντια που πρέπει να ακούσεις” κατέληξε να μιλάμε για ένα από τα λάβαρα του κλασσικού metal που εκεί έκανε μια νέα αρχή και για τι αρχή μιλάμε. Από την πρώτη νότα στο άνοιγμα του 24 Hours Ago φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερο τυλιγμένο στην απειλή και το μυστικισμό. Οι Oliva Bros είναι και αυτοί που κουβαλάνε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του έργου, ο ένας με τα σκοτεινά ρυθμικά σημεία του και τα συνεχή(αλλά όχι φλύαρα) γεμίσματα με τα Leads της κιθάρας του και ο άλλος με την τρέλα της ερμηνείας του. Το Beyond The Doors Of The Dark που ακολουθεί είναι άλλο ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα του δίσκου με ένα από τα πιο καλύτερα και παρανοϊκότερα Riffs που έχει γράψει ποτέ του ο Criss Oliva και φυσικά οι κραυγές στο οοοοοοοο σημείο του να είναι από τα καυλωτικότερα σημεία που έχουν κάνει γενικότερα. Βασικά θα μπορούσα να τα πιάσω ένα ένα και να τελειώσω μεθαύριο καθώς προφανώς όλα τα θεωρώ 11/10 και απλά θα αρκεστώ στο να πω ότι αυτά τα σχεδόν 9 λεπτά του Prelude To Madness / Hall Of The Mountain King αποτελούν την προσωπική μου μέθεξη, το βασικό Riff του πιθανότατα το καλύτερο Riff που έχω ακούσει ποτέ μου και οι υστερικές κραυγές του John οδηγούν σε παράκρουση.
Εξώφυλλο της χρονιάς στη φόρμα είχα βάλει το Nightfall αλλά άλλαξα γνώμη αφού άμα είναι έτσι ας βάλουμε και τη Mona Lisa. Πως είπατε, ο Davinci είναι καλύτερος από το Repka; No Shit
Honorable Mentions:
Τόσο μεγάλη πολυτέλεια που έχουμε σαν Honorable Mentions τα παρακάτω
Testament - The Legacy
Celtic Frost - Into The Pandemonium
Agent Steel - Unstoppable Force
Kreator - Terrible Certainty
Napalm Death - Scum
Sacrilege - Within the Prophecy
Infernal Majesty - None Shall Defy
Sarcofago - I.N.R.I.
Manilla Road - Mystification
Trouble - Run to the Light
Ιδιαίτερη αναφορά στο δικό μας που ακόμα και όταν βγάζει μαλακία δίσκο πρέπει να έχει μέσα Black Wind Fire And Steel και Holy War
