Πάντως βλέποντας τον σκασμό από τόσες κλασικές κυκλοφορίες, και θεωρώντας μέχρι πρότινος ότι το 1986 αποτελεί ΤΗΝ κλασική metal χρονιά (καλά, λέμε τώρα, λες και μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο), θα συμφωνήσω με τον clairvoyant ότι
Τι γίνεται, ρε πούστη μου.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα τον έλεγχο (κάπως) χάνουμε…
1. Helloween - “Keeper of the Seven Keys Part II”: Υπάρχει μία αλήθεια σε μένα και αυτή είναι, πως το ομότιτλο αυτού του δίσκου δε θα το ξανακούσω από επιλογή μου, διότι μετά τη δεύτερη φορά που το άκουσα, δε μου είπε απολύτως τίποτα. Το θεωρώ κάπως “βαρετό”, σε αντίθεση με τα υπέροχα και φοβερά “Don’t Run for Cover” και “Savage”, που έμειναν στην απ’ έξω. Αλλά τι να κάνεις, να κάτσεις να μαλώνεις; Διαφορετικός δίσκος από τον προκάτοχο, πιο “χαρούμενος” και με τον απόλυτο uber Γερμανικής νοοτροπίας power/speed ύμνο στη συστατικότητα του “Save Us”.
2. Queensryche - “Operation: Mindcrime”: Συγκριτικά με ό,τι άρτιο καλλιτεχνικά και προοδευτικά προηγήθηκε, εδώ αποκτάει μία, ας πούμε, “εμπορική” εκδοχή και κάπως έτσι, τους Queensryche μπορούν να τους ακούσουν και όλοι και να είναι αρεστοί σε όλους, ασχέτως ηχητικών και μουσικών προτιμήσεων. Και, ίσως, εδώ έχουμε το “ύψιστο” στην απόδοση του Tate. Επίσης, ο πρωταγωνιστής φωνάζει “and I want out” και μπαίνει το έπος “The Needle Lies”, παραπέμποντας στην επικότητα του ντεμπούτου τους μουσικά και σ’ ένα υπονοούμενο του από πάνω δίσκου. Το πιάσατε;
3. Fates Warning - “No Exit”: Ray παικταρά μου, καλώς μας ήρθες. Υπερηχητικές καταστάσεις σε heavy/prog φόρμες, όπου τα φωνητικά ξεπερνάνε σε δύναμη, αλλά όχι αντοχή, αυτά του Tate. Αρχίζει το τοπίο να ξεκαθαρίζει τις όλο και πιο προοδευτικές προθέσεις του δημιουργού και στο αποκορύφωμα έρχεται το “The Ivory Gates of Dreams”. Καταβασίες, αναπνευστικές αντοχές, λυρικότητα και ένα πολύ πρώιμο όνειρο για τη δημιουργία κάποιου ενιαίου έργου, που μερικά χρόνια αργότερα θ’ αποκτήσει σάρκα και οστά, κερδίζοντας καρδιές και ψυχές.
4. Metallica - “…And Justice for All”: Είναι ο μοναδικός δίσκος τους, για τον οποίο μπορώ με άνεση να γράψω και να τον τοποθετώ μέσα σε λίστες. Και ας μην υπάρχει το μπάσο. Υπάρχει, όμως, η καρδιά του δημιουργού, που πάνω στην απώλεια δεν πέφτει σ’ ένα ατελέσφορο πένθος απραγίας, αλλά φτιάχνει κάτι μεγαλεπήβολο και ισχυρό. Είναι η παραγωγή και όλες οι rhythm section κιθάρες (διπλές, τριπλές, τετραπλές, όσες θέλετε). Είναι τα υπέροχα και που ούτε ο ίδιος ο Lars δε θα θυμάται, πως τα έφτιαξε, τύμπανα. Και φυσικά… είναι το “One”, ο άπιαστος “θρόνος” για τους ίδιους, που ωστόσο, και μόνο μ’ αυτό, θα τοποθετούνταν στο μουσικό πάνθεον. Τέλος.
5. Marty Friedman - “Forbidden City”: Μας γλεντάει όλους!*
Εξώφυλλο:
*Κανονικά, με αυτές τις τρεις λέξεις και το απείρου θαυμασμού σημείο στίξης, θα έπρεπε να κλείσω οριστικά και αμετάκλητα την περιγραφή μου γι’ αυτόν το δίσκο του Marty, αλλά, ας γράψω και κάτι παραπάνω απ’ αυτήν την τρίσλεξη αλήθεια. Είναι ο μοναδικός solo κιθαριστικός δίσκος που μπορώ, με χαρά και αμείωτη απόλαυση, να ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι πέρα για πέρα γεμάτος και ουσιαστικός. Είναι η απόδειξη για ποιον λόγο άξιζε να μπει στους Megadeth, για ποιον λόγο απέκτησαν ουσία οι Megadeth, για ποιον λόγο έγιναν “μεγάλοι” και για ποιον λόγο, ότι δίχως αυτόν δε θα πατούσαν γερά. Αλλά αυτός ο δίσκος, δεν είναι ο βασικός λόγος, της σχέσης του Marty με τους Megadeth, για τον οποίο πρέπει να τον αναφέρουμε. Κάθε του άγγιγμα ενέχει μία ιδιαίτερη συναισθηματικότητα και κάθε μελωδία (βλ. ιδιαίτερα “Namida (Tears)” και “Thunder March”) σου γίνεται, με την πρώτη ακρόαση, πιο οικεία και από το γάλα που πίνεις κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς. Όσο για την ομότιτλη πυραυλάκατο, τι να εκθειάσουμε; Τα πάντα όλα. Ορίστε, τα έγραψα. Τι καταλάβατε…;
WOW
Guided by spells
from the old seer’s hand
you’re suffering pain
only steel can stand
Τι απιστευτη χρονια το 1988…
1. Iron Maiden - 7th son of a 7th son
Για μενα ο καλυτερος τους δισκος.Φανταστικές συνθέσεις και ατμόσφαιρα.Ακομα ανατριχιαζω στο μεσαιο τμημα του ομώνυμου.
Δεν μπορουσα να αποφασισω για ωρα αν θα μπει 1ος ή 2ος.Επειδη μάλλον θα είναι η μοναδική φορά που θα μπουν οι Maiden πρώτη θέση απο μένα,θα γινει ετσι.
2. Queensrÿche - Operation Mindcrime
Πολυ πιθανώς αυτός είναι ο δισκος που αξιζει πραγματικά την πρωτια.Ανεπαναληπτες συνθεσεις και ερμηνειες.
Πριν 15-20 χρονια πιστευα οτι ήταν ο κορυφαιος μεταλ δισκος εβερ. Πλεον το Rage for order και το Promised Land μου αρεσουν περισσοτερο.
3. Crimson Glory - Transcendence
Απιστευτος δισκος αν και ο 1ος τους μου αρέσει ενα κλικ περισσοτερο.Κριμα που δεν το συνεχισαν στο ιδιο στυλ και αναγκαστηκαν να το διαλυσουν για χρονια.Χασαμε μεγαλους δισκους απο αυτους δυστυχως…
4. Fates Warning - No Exit
Νεα εποχη με Ray και μεγαλη δισκαρα αν και έχουν πολλους καλύτερους τα επομενα χρονια.
5. Malmsteen - Odyssey
Τον λατρευω αυτον τον δισκο.Συνδυασμος Malmsteen με Turner τα σπαει απιστευτα.
Τελευταια στιγμη έφαγε τους Helloween.Δεν μπορουσα με τιποτα να τον αφησω εξω…
Υπαρχουν μερικα ακομα αλμπουμακια που μου αρεσουν απο το 1988, αλλα το Justice For All ειναι καλυτερο απο ολα αυτα με τεραστια διαφορα, σιγουρα διαφορα μεγαλυτερη των 5 βαθμων απο το επομενο καλυτερο, οποτε δεν ψηφιζω κανενα αλλο για αυτον τον μηνα.
Καλυτερο εξωφυλλο: Metallica - …And Justice For All
Ποσο πιο γραφικο μπορει να γινει το φαμιλυ; Καθε βδομαδα και κατι καινουργιο.
Πίστεψέ με, πάει πολύ ακόμα
Ναι αλλά θα την πατήσεις από το πιο παλιό κόλπο που υπάρχει, δηλαδή δεν ξέρεις τι έβαλε στο excel!!!
Μην ξεχνάς ότι
Εμένα το 88 μου φανηκε μετριο, δλδ πολλες καλες κυκλοφοριες αλλα οχι πολλες κορυφαιες. Γι’ αυτο και τα ονοραμπλ βγηκαν πολλα.
Ευτυχως στα 70ς δεν με ειχε πιασει αυτο με τα ονοραμπλ γιατι θα ημουν πιο πισω κι απο τη Σηγουλφ στις χρονιες.
Η ειρωνία είναι πως ο δίσκος λέγεται and justice for all
Η ακόμα μεγαλύτερη ειρωνία είναι πως και ο τίτλος ειρωνικός είναι
Αναφορά στον Pledge of Allegiance των ΗΠΑ δεν είναι?
Σίγουρα το πιο πολιτικό τους άλμπουμ.
Αριστούργημα. Σίγουρα στην τριάδα.
Βέβαια η 1η θέση είναι πιασμένη <3
Μη βιάζεσαι.
Μπορεί το audit να δείξει κάτι διαφορετικό 
Kings of Metal
Είσαι ικανός
Hairflip
Δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρεσαι
Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως η μουσική τερματίστηκε στο And Justice For All
Σιγουρα θα τα καταφέρετε, μην στεναχωριέσαι. Αν θες να σας βοηθησουμε να νιωσετε ευτυχισμένοι.
Βρε συ @Clairvoyant , άσε λίγο τα οπαδικα, γιατί οκ, είχε την πλάκα του το αρχικό πείραγμα, τώρα πλέον όμως δεν έχει καθόλου.
Ένα παιχνίδι παίζουμε, δεν είναι μειντε-μεταλικα η φάση.
