Πριν ρίξουμε τις ψηφους μας απλως θα ηθελα να τονισω τον πονο που νιωθουν οι Χάνσενικοι που ο weikath παιρνει το σκαλπ του τεραστιου κατα τ άλλα χανσεν χρόνια τωρα.
Κ ας μην παει η συζητηση αλλου αλλα η μικροπρεπεια του χανσεν να ριχνει την ευθυνη του θανατου του Ινγκο στον γουεικαθ δεν ξεχνιεται ουτε με 4 land of the free.
Τα -ξανα-ειπα κ χαλάρωσα
My two Cents για το 1987 αφού δεν πρόλαβα χθες. Η πιο δύσκολη χρονιά για μένα μέχρι τώρα αφού πάρα πολλές μεγάλες μου αγάπες κυκλοφορήσαν δίσκο αυτή τη χρονιά.
10 .Sepultura - Schizophrenia : 80s Sepultura > 90s Sepultura και άνετα μάλιστα. Το Schizophrenia συνεχίζει στα ίδια “απολίτιστα” μονοπάτια του ντεμπούτου πριν ο Max αποφασίσει να γίνει πιο κοσμοπολίτης. Η παραγωγή αρχίζει και καθαρίζει αλλά η κτηνωδία παραμένει και η φωνή του max είναι ακόμα στην πρώτη της φάση. Μέσα σε μια χρονιά κρίσιμων μεταγραφών(Sodom, Candlemass, Helloween, Savatage) δε λείπανε και οι Sepultura με τη μεταγραφή του Andreas Kisser που ολοκληρώνει το σύνολο τους.
9 .Bathory - Under The Sign Of The Black Mark : Χρονιά με τη χρονιά η μουσική αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Από τους Angel Witch που ξεκινήσαμε μέσα σε 7 χρόνια έχουμε φτάσει ήδη στο ολοκληρωμένο Black Metal. Οι παλιοί και πρώτοι του είδους ετοιμάζουν το έδαφος για την επόμενη δεκαετία και λίγο παραπέρα από τα σύνορα μια μεγάλη φουρνιά νέων μουσικών μπανίζουν τι γίνεται κατά Σουηδία μεριά. Με το Under Of The Sign Of The Black Mark ολοκληρώθηκε και αυτός ο δημιουργικός κύκλος του Quorthon και αφού έδωσε υλικό σε όλη τη Νορβηγία για μια δεκαετία είπε να προχωρήσει παραπέρα. Το Enter The Eternal Fire είναι υποψήφιο για καλύτερο του Τραγούδι γενικά.
8 .Coroner - R.I.P : Μετά από τους Watchtower και τους Voivod εμφανίστηκαν και αυτοί οι Ελβετοί να συμπληρώσουν την τριπλέτα του τεχνικού Thrash και του ουσιαστικά προοδευτικού Metal. Από το πρώτο Album φαίνονται ήδη κάποιες από τις αρετές τους που τους ξεχωρίζουν από το υπόλοιπο ιδίωμα, η φωνή που αντί να προσπαθεί να είναι όσο πιο επιθετική γίνεται είναι πιο αφηγηματική και υποβλητική, τα Solos που ξεχειλίζουν μελωδία και τεχνική, υπαρκτό μπάσο, σύνθετα τραγούδια, το γεγονός ότι τα πάντα είναι ελεγχόμενα και στην εντέλεια. Στο μέλλον θα κάνουν πράγματα που αυτό το ξεκίνημα θα φαντάζει πρόβα.
7 .Candlemass - Nightfall : Έχεις βγάλει ένα ντεμπούτο το οποίο γέννησε προσδοκίες οι οποίες θα μπορούσαν να σου σταθούν βαρίδι σε όλη την υπόλοιπη καριέρα σου, την έκανε ο εμβληματικότατος τραγουδιστής σου. Πως ξεπερνάς τέτοιο σκόπελο; Κανένα πρόβλημα καθώς το 1987 είναι η χρονιά των μεταγραφών και των συναστριών, ο Lanquist φεύγει, ο Messiah έρχεται, αλλάζει και ο Drummer, έρχεται και κανονικός Lead κιθαρίστας και αυτό το τεράστιο εμπόδιο προσπερνιέται σαν να είναι τίποτα με ένα Album ισάξιο του ντεμπούτου και με την προσθήκη της φωνής που θα χαρακτηρίζει το συγκρότημα από εδώ και πέρα.
6 .Sanctuary - Refuge Denied : O δίσκος αυτός είναι σημαντικότατος όχι μόνο επειδή είναι δισκάρα από μόνος του αλλά επειδή εδώ είναι το επίσημο ξεκίνημα μιας από τις κορυφαίες φωνές του αμερικάνικου metal. Μπορεί να έπαιζε και σε πεντάδα αλλά κάπου στο δεύτερο μισό του ενώ προφανώς και τα τραγούδια ούτε κατά διάνοια δεν τα λέει κανείς καν απλά καλά, κάπου αισθάνομαι ότι σε σχέση με το τι έπαιξε στο πρώτο μισό το κάνει να χάνει ελαφρώς τη δυναμική του(εξαιρείται το Veil Of Disguise προφανώς που είναι από τις κορυφές του δίσκου).
5 .Sodom - Persecution Mania : H Ώρα της ωριμότητας έφτασε για τους Γερμανούς ανθρακωρύχους με αυτό το Album μαζί με την άφιξη του νέου κιθαρίστα τους που ήταν και το σημαντικότερο πιθανόν γεγονός σε όλη τους την καριέρα. Αν στις πρώιμες μέρες μοίραζαν χάος και τρόμο με το πρώιμο πρωτο-Black / Thrash τους, εδώ σου δίνουν το δέος και το ψάρωμα χωρίς να χάσουν ούτε στιγμή την ακρότητα και την επιθετικότητα τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσεις στο ατμοσφαιρικό σημείο του Nuclear Winter και να μην αισθανθείς σαν να βρήκες κάποιο προσωρινό καταφύγιο μετά από κάποια μεγάλη έφοδο με την απελπισία να σε περιτυλίγει λίγο πριν να ξαναχυθείς στο πεδίο με τα πάντα να ανατινάζονται γύρω σου. Φυσικά όλο αυτό είναι μόνο η αρχή μιας μεγάλης μάχης που θα κρατήσει για 35 συναρπαστικά βίαια λεπτά μέχρι το κλείσιμο του Bombenhagel
4 .Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part 1: Οι Helloween είχαν δημιουργήσει ήδη το τευτονικό Power με το Walls Of Jericho και με το δεύτερο Album τους αποφάσισαν ήδη να το επαναπροσδιορίσουν. Όπως και στην παραπάνω περίπτωση υπήρχε το άτομο κλειδί που χωρίς αυτό δε θα ήταν δυνατό κάτι τέτοιο. Ο Kai Hansen παρατάει το μικρόφωνο για να ασχοληθεί αποκλειστικά με την κιθάρα και τη σύνθεση για να δώσει τη θέση του στην καλύτερη φωνή που πέρασε ποτέ από αυτό το είδος, καλώς ήρθες Michael Kiske. Μαζί με την αλλαγή από τις άγουρες τσιρίδες σε μια από τις αρτιότερες φωνές που υπήρξαν ποτέ ήρθε και η αλλαγή στο συνθετικό ύφος που πρόσφερε περισσότερη μελωδία, ραφινάρισμα και ποικιλία στο συγκρότημα. Όλο το album αποτελείται από κορυφές και μόνο, από το μελωδικότατο και ταχύτατο I’m Alive(ολόκληρες καριέρες θα χτιστούν πάνω στα 3,5 λεπτά του), στην μπαλαντάρα A Tale That Wasn’t Right που κάνει να κλάψουν μέχρι και τα μπετά, στον ύμνο ψυχικής ανάτασης που λέγεται Future World και φυσικά πάνω από όλα στο ομώνυμο 14λεπτο έπος. Για όποιον θα αντιληφθεί επιδερμικά τους Helloween και θα μιλάει υποτιμητικά για στρουμφάκια αρκεί να βυθιστεί σε αυτά τα 14 λεπτά ατμόσφαιρας, όγκου και επικινδυνότητας, να απολαύσει κάποιους από τους καλύτερους καθαριστικούς διαλόγους που έγιναν ποτέ και σε μια από τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες στην ιστορία της μουσικής. Όλα αυτά κλείνουν με έναν ατμοσφαιρικό επίλογο που σε κάνει να καταλάβεις ότι είσαι ακόμα στη μέση του ταξιδιού και θα πρέπει να περιμένεις ένα χρόνο ακόμα.
3 .Voivod - Killing Technology : Οι Voivod είχαν δώσει ήδη από νωρίς τα διαπιστευτήρια διαφορετικότητας ανάμεσα σε ότι έπαιζε εκεί γύρω από τις πρώτες μέρες τους. Το είχα πει και πιο πριν ότι μιλάμε για ακατέργαστα διαμάντια τα οποία έκρυβαν μέσα τους μεγαλείο. Αυτό το μεγαλείο χτιζόταν για 2 Album και περίμενε την ώρα του για να εκραγεί σε αυτό το Album που θα τους καθιέρωνε σαν ένα από τα πιο ιδιαίτερα και πρωτοποριακά συγκροτήματα τηε γενιάς τους. Μετά από τα μπιπ της αντίστροφης μέτρησης του ομώνυμου ακολουθεί ένα επιβλητικό ογκώδες Riff συνοδευόμενο από το tribal drumming του Away αμέσως μετά ακολουθεί μια μανιασμένη ρομποτική επίθεση από την κιθάρα του Piggy σαν να έχεις πάρει τους πρώιμους Pink Floyd να τζαμάρουν με τους King crimosn πάνω σε Thrashιές με πάνκικο ύφος με ένα αποτέλεσμα που ακούγεται σαν οι νότες να μη βγαίνουν από χορδές αλλά από γυαλί. Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι ένα χάος επιθετικότητας και αλλοπρόσαλλων εξάρσεων με τη ρομποτική φωνή του Snake να τα κάνει να ακούγονται σαν κάποιο ρομπότ να φτάνει στην αυτοσυνειδητοποίηση και να τρελαίνεται και όλα αυτά στο πρώτο τραγούδι. Από εκεί και πέρα έχουμε άλλα 6 τραγούδια που οι Voivod προσπαθούν να δημιουργήσουν ότι ήχο υπάρχει και δεν υπάρχει από τα τελευταία ψήγματα Thrash του Tornado, μέχρι πρωτο-Industrial metal στο Too Scared To Scream. Μετά από αυτό το δίσκο οι Voivod θα μας απασχολήσουν για πολύ ακόμα με πάρα πολλούς και δημιουργικούς τρόπους.
2 .Death - Scream Bloody Gore : Από όλα τα Albums που κατά καιρούς έχουν αναφερθεί σαν Check Also λόγω ιστορικής σημασίας δεν υπάρχει κάποιο άλλο για το οποίο να βγάζω περισσότερες φλύκταινες όταν ακούω κάτι τέτοιο απότι για το Scream Bloody Gore. Όποιος ξέρει καλά τους Death και αγαπάει όλη τη δισκογραφία τους ξέρει ότι είναι από εκείνα τα λίγα συγκροτήματα που όχι απλά δεν έχουν κανένα στραβοπάτημα αλλά το να βάλεις τους δίσκους τους σε αξιολογική σειρά είναι απλά αδύνατο. Θα δηλώσω τώρα ότι το λιγότερο αγαπημένο μου είναι το Individual Thought Patterns και θα υπάρξει ένα μεγάλο πλήθος που θέλει να με κάψει επειδή είναι το αγαπημένο τους κάτι το οποίο είναι απόλυτα έγκυρο. Οι δίσκοι των Death στέκονται όλοι τους ο ένας δίπλα στον άλλο. Το Scream Bloody Gore δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αριστούργημα και ορόσημο του Death Metal και του metal γενικότερα από έναν από του πιο τίμιους, ανήσυχους, ακέραιους και παθιασμένους δημιουργούς του. Τίποτα απολύτως άγουρο δεν υπάρχει στο όραμα του, είναι μια πληρέστατη δημιουργία που χτίστηκε με ταπεινότητα και όραμα από ένα πνεύμα που ήθελε να πάει τη μουσική παραπέρα μόνο και μόνο από αγάπη προς αυτή. Μετά από αυτό το παραλήρημα για την αγαπημένη μου μουσική προσωπικότητα(ο οποίος ηχογράφησε σχεδόν τα πάντα σε αυτό το δίσκο) θα πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα σε μια άλλη τεράστια μορφή του χώρου που λίγο αργότερα θα έχτιζε το δικό του μύθο με τους επίσης τεράστιους Autopsy(πόσο γαμάτο είναι να σκέφτεσαι ότι όλοι αυτοί οι τεράστιοι καλλιτέχνες παίζει να ήταν μια μεγάλη δεμένη παρέα) τον Chris Reifert που κάθε του ατμοσφαιρικό κόψιμο ήταν σαν τελετουργικό θανάτου. Δέκα ύμνοι κολασμένου αρχετυπικού Death Metal με απόλυτα Highlights ΟΛΑ.
1 .Savatage - Hall Of The Mountain King : Μετά από όλο αυτό το παραλήρημα για το Scream Bloody Gore δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μπουν από πάνω του. Εκείνη τη χρονιά έτυχε απλά να βγει ο πιθανότατα αγαπημένος μου δίσκος όλων των εποχών(στα σίγουρα ο αγαπημένος μου όσον αφορά τον ευρύτερο χώρο του κλασσικού metal) και αυτό έγινε ενώ οι ίδιοι οι Savatage ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Δόξα και τιμή στον τεράστio Paul O’Neil που τους στήριξε εκείνη τη στιγμή και αντί να μιλάμε για το Cult συγκρότημα που θα το βρίσκαμε σε κάποιο Underground Blog με τα “Obsure διαμάντια που πρέπει να ακούσεις” κατέληξε να μιλάμε για ένα από τα λάβαρα του κλασσικού metal που εκεί έκανε μια νέα αρχή και για τι αρχή μιλάμε. Από την πρώτη νότα στο άνοιγμα του 24 Hours Ago φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερο τυλιγμένο στην απειλή και το μυστικισμό. Οι Oliva Bros είναι και αυτοί που κουβαλάνε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του έργου, ο ένας με τα σκοτεινά ρυθμικά σημεία του και τα συνεχή(αλλά όχι φλύαρα) γεμίσματα με τα Leads της κιθάρας του και ο άλλος με την τρέλα της ερμηνείας του. Το Beyond The Doors Of The Dark που ακολουθεί είναι άλλο ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα του δίσκου με ένα από τα πιο καλύτερα και παρανοϊκότερα Riffs που έχει γράψει ποτέ του ο Criss Oliva και φυσικά οι κραυγές στο οοοοοοοο σημείο του να είναι από τα καυλωτικότερα σημεία που έχουν κάνει γενικότερα. Βασικά θα μπορούσα να τα πιάσω ένα ένα και να τελειώσω μεθαύριο καθώς προφανώς όλα τα θεωρώ 11/10 και απλά θα αρκεστώ στο να πω ότι αυτά τα σχεδόν 9 λεπτά του Prelude To Madness / Hall Of The Mountain King αποτελούν την προσωπική μου μέθεξη, το βασικό Riff του πιθανότατα το καλύτερο Riff που έχω ακούσει ποτέ μου και οι υστερικές κραυγές του John οδηγούν σε παράκρουση.
Εξώφυλλο της χρονιάς στη φόρμα είχα βάλει το Nightfall αλλά άλλαξα γνώμη αφού άμα είναι έτσι ας βάλουμε και τη Mona Lisa. Πως είπατε, ο Davinci είναι καλύτερος από το Repka; No Shit
Honorable Mentions:
Τόσο μεγάλη πολυτέλεια που έχουμε σαν Honorable Mentions τα παρακάτω
Testament - The Legacy
Celtic Frost - Into The Pandemonium
Agent Steel - Unstoppable Force
Kreator - Terrible Certainty
Napalm Death - Scum
Sacrilege - Within the Prophecy
Infernal Majesty - None Shall Defy
Sarcofago - I.N.R.I.
Manilla Road - Mystification
Trouble - Run to the Light
Ιδιαίτερη αναφορά στο δικό μας που ακόμα και όταν βγάζει μαλακία δίσκο πρέπει να έχει μέσα Black Wind Fire And Steel και Holy War
Και φίλε θυμάμαι ακριβώς τι είχες γράψει εδώ μια φορά κι έναν καιρό: Μες στη βρωμόκαβλα είναι κι αυτό. 
Για το IDP δεν θέλω να σε κάψω, εντάξει… Απλά με πλjγώνεις…
Hey, ho, του ‘89 το έχω αυτό (wiki και metal archives)! Καλά όχι ότι θ’ αλλάξει κάτι αν αναφερθεί κι από εμένα ή 2-3 άλλους και την επόμενη εβδομάδα. 
Εκεί θα το βάλω εγώ. 
Οι Devil Doll είναι στα αρκάιβς;;;;; 
Εντάξει, σηκώνω τα χέρια ψηλά μ’ αυτό το σάιτ και τα κριτήρια που χρησιμοποιεί για το τι μπαίνει και τι όχι…
Το discogs πάντως, που έχω αποφασίσει ότι θα είναι αυτό που θα εμπιστεύομαι, λέει 1988.
Αυτό δεν είναι πιο μετά?
Μπερδεύτηκε, έγραψε Agent Orange αντί για Persecution Mania
88 στο discogs και στο rateyourmusic, αν δεν κανω φριχτο λαθος. Μα τι δισκαρα!
Α σόρυ, ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις μου στους Σόντομ, “το Agent orange είναι really late 80s”.
Είναι.
Θα το βάλεις στην πεντάδα σου, φίλε χοπέτο; 
Χωράει μόνο ένα μέταλ το 89 και δεν είναι θρας.
Είναι τόσο μη αγαπημένο μου που παίζει να το βάλω και δίσκο της χρονιάς αν στο κάνει πιο εύκολο αυτό
Δεν είμαι σίγουρος πώς ακριβώς γίνεται αυτό αλλά μέσα!
Που λέτε, αυτό το '88 που βλέπετε πρέπει ν΄αναφέρεται στις 500 πρώτες κόπιες από τις οποίες ο Mr. Doctor κατέστρεψε τις 350 κι έδωσε τις άλλες 150. “Κανονικά” κυκλοφόρησε το '89.
Σε λίγο θα μου βάλετε και τον προηγούμενο δίσκο του που δε βγήκε σε κανένα αντίτυπο γιατί έλεγε ότι ήταν μοναδικό έργο τέχνης. 
Υπάρχει θρύλος ότι το έκοψε σε ένα βινύλιο και το έκαψε τελετουργικά!!
Εντάξει, σ’ αυτά τα πράγματα είναι απαράδεκτοι εκεί στο MA
Το 1988 το metal έφτασε στο απόγειο του. Από την μια η κατάκτηση του mainstream στις ΗΠΑ, (άρα και παγκοσμίως) με κορυφές στους καταλόγους επιτυχιών και ευπώλητων με τα γνωστά συγκροτήματα, κι από την άλλη, στα λιγότερο φωτισμένα “πατώματα”, η ποσοτική και ποιοτική υπερπροσφορά εκεινής της χρονιάς που την καθιστά την γονιμότερη από καταβολής του, με μόνη πιθανή εξαίρεση το 1986.
Ας ρίξουμε μια… αυτιά στα τότε πολλά και σπουδαία:
1. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
O αριθμός επτά θεωρείται ότι φέρει ιδιαίτερο συμβολισμό (η Αποκάλυψη π.χ. είναι τίγκα στα εφτάρια!)
Δεν ξέρω αν οφείλεται εκεί το ότι επελέγη το έβδομο studio LP των Maiden για να διηγηθεί την “καταραμένη” ιστορία του εβδόμου γιου ενός εβδόμου γιου, σίγουρα όμως ο Steve Harris ήδη από τις ημέρες του Rime of the Ancient Mariner είχε δηλώσει ρητά την φιλοδοξία του να δημιουργήσει ένα concept album στα χνάρια μεγαλεπήβολων έργων όπως το Supper’s Ready και το Thick as a Brick τα οποία είχε αναφέρει σαν πρότυπα.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μην… ικανοποίησε τον Dickinson αναφορικά με τη σαφήνεια του concept, αδιαμφισβήτητα όμως προσέθεσε άλλο ένα κρίκο στην ολόχρυση αλυσίδα των κυκλοφοριών των Μaiden στα eighties, ενώ τους είδε επιτέλους να παίρνουν την επίζηλη headline θέση στο Donnington πάνω μάλιστα από τους Kiss που έπαίξαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια χαμηλότερα στο billing από κάποιον, και ρεκόρ προσέλευσης κόσμου (την ημέρα με το τραγικό συμβάν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)
Ένας τέλειος επίλογος, αντάξιος μιας ονειρεμένης δεκαετίας, λίγο πριν την εκπνοή της και τις απρόβλεπτες αλλαγές που ήταν επί θύραις!
2. Voivod - Dimension Hatröss
Ξεκινώντας από το εξώφυλλο, διά χειρός Away πάντα, που γοητευτικά αποτρόπαιο, οπτικοποιεί ιδανικά την εφιαλτική φουτουριστική πραγματικότητα που περιγράφεται στους στίχους, ακολούθως τα φωνητικά του Snake ο οποίος έχοντας αποβάλλει την τραχύτητα των παλαιότερων ερμηνειών του, πλέον διαθέτει και μια εκφορά Dylan-ικής εμβρίθειας, και συνεχίζοντας με την ασυνήθιστη προσέγγιση στο παίξιμο του “αρχιτέκτονα” Piggy, και τους ευρηματικούς ρυθμούς του Away, όλα μοιάζουν - και είναι - στην εντέλεια στο Dimension Hatröss!
Ποιος όμως μπορούσε να προβλέψει στο ξεκίνημα τους, ότι η μετάλλαξη του συγκροτήματος από το Quebec θα τους έφερνε στο τέταρτο LP να εξερευνούν, πέρα από τα όρια του… διαστήματος και τα όρια της metal σκηνής; Αποδεικνύοντας ότι, όταν συνυπάρχουν το ταλέντο, το όραμα και οι ιδέες, μπορείς να έχεις πολύπλοκες δομές στα κομμάτια χωρίς να χάνεται η επιθετική φύση τους, κατόρθωσαν να δημιουργήσουν αυτό το εμπνευσμένο, αθάνατο αριστούργημα που αρνείται να χάσει την απόκοσμη λάμψη του, όσα χρόνια κι αν περάσουν.
3. Queensrÿche - Operation: Mindcrime
Το επόμενο βήμα των Queensrÿche μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο (αλλά με μέτριες εμπορικά επιδόσεις) Rage for Order, ήταν ένα concept album από μια επιφοίτηση που είχε ο Geoff Tate συνδυάζοντας διάφορα ερεθίσματα – εμπειρίες του, μια ιδέα την οποία κατάφερε να περάσει και στους υπολοίπους.
Το έμφορτο έμπνευσης και συναισθημάτων αποτέλεσμα έμελλε να ωθήσει το συγκρότημα στα όρια του ερμηνευτικά, να τους εκτοξεύσει εμπορικά (παραδόξως πρώτα στην Αγγλία και αργότερα στην πατρίδα τους, και αφού το management της Q Prime τους έβαλε στις… κατάλληλες περιοδείες) και να τους καθιερώσει στις συνειδήσεις των οπαδών ως ένα από τα κορυφαία σχήματα του χώρου.
Ήταν τέτοια η αποδοχή του που έγινε σημείο αναφοράς για την μπάντα και ταυτόχρονα δυσβάσταχτο βάρος αφού έκτοτε κάθε βήμα τους ήταν καταδικασμένο να συγκρίνεται και να υστερεί σε σχέση με το ΟΜ. Η επιλογή τους μάλιστα να αφήσουν μετέωρο το τέλος της ιστορίας, έφερνε ξανά και ξανά στην επιφάνεια την επίμονη ερώτηση για το αν και πότε θα υπάρξει κάποιο sequel, που λάμβανε πάντα αρνητική απάντηση μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε η (εντελώς αναμενόμενα, κατώτερη) συνέχεια.
4. Slayer - South of Heaven
Έχοντας επίγνωση του πόσο μάταιο θα ήταν να επιχειρήσουν να επαναλάβουν το Reign in Blood, οι Slayer στο τέταρτο τους LP ρίχνουν τις ταχύτητες, με το αποτέλεσμα να ηχεί “παραδόξως”, εξίσου αν όχι περισσότερο τρομακτικό και σκοτεινό – ακόμη και οι στιγμές που ο Araya εισάγει κάποια μελωδικότητα στα φωνητικά του καταλήγουν να μεταδίδουν πειστικότερα την ζοφερή, υποβλητική ατμόσφαιρα.
Το South of Heaven συνάντησε την επιφυλακτικότητα αρκετών όταν κυκλοφόρησε, δεν άργησε όμως να κερδίσει τον σεβασμό και το status του κλασικού μέσα στην δισκογραφία των Σφαγέων.
5. King Diamond - “Them”
Εδώ ο Βασιλιάς Διαμαντής διαρρηγνύει και επισήμως τους δεσμούς με το προηγούμενο του συγκρότημα, με την αποχώρηση των Denner και Hansen και την αντικατάσταση τους από τους Pete Blakk Hal Patino αντίστοιχα.
Κατά τα λοιπά, το “Them” συνεχίζει από το σημείο που σταμάτησε το Abigail, με μια καινούρια ιστορία τρόμου στους στίχους (που θα ολοκληρωνόταν στο Conspiracy) και την μουσική να ακολουθεί την ροή της αφήγησης υπογραμμίζοντας τις κλιμακώσεις κλπ (μπορεί βέβαια κάλλιστα να υποστηριχθεί ότι συμβαίνει το αντίστροφο!) ενώ το σερί… καταπληκτικότητας στις κυκλοφορίες του King στα eighties που αρχίζει να μορφοποιείται, θα είχε και συνέχεια!
Ένας σκασμός honourable mentions και “φέτος”, όσα ακολουθούν παρακάτω επελέγησαν με την λογική του “παραλίγο πεντάδα”/ “φοβερά έτσι κι αλλιώς”/ “σιγά μην το θυμηθεί κανένας άλλος”!
Bathory - Blood Fire Death: Το συγκεκριμένο, περισσότερο από την πρώτη πράξη της Viking τριλογίας των Bathory, θεωρώ ότι είναι μεταβατικός δίσκος, ένα σταυροδρόμι όπου συναντώνται η προηγούμενη και η επόμενη φυσιογνωμία τους, χαρακτηριστικά των οποίων συνυπάρχουν εδώ - συχνά σε εντελώς διακριτή μορφή. Όμως ο Quorthon ακούγεται σαν να επιβίωσε μιας άγριας μάχης και ο πρόλογος όπως και επίλογος του album είναι σαφή προμηνύματα της - από κάθε άποψης - επικής συνέχειας, εντύπωση που ενισχύεται και από το εύγλωττο εξώφυλλο! (και ήδη μετανιώνω που το άφησα, τελευταία στιγμή, εκτός πεντάδας!)
Crimson Glory – Transcendence: Οι μάσκες πέφτουν… κατά το ήμισυ και το Transcendence αποτελεί την φυσική όσο και πανάξια συνέχεια του πρώτου ομώνυμου δίσκου των Crimson Glory, όσο ακατόρθωτο κι αν φαινόταν αυτό εκ προοιμίου. Αχαλίνωτη φαντασία και ασύλληπτες ερμηνείες δημιουργούν ένα εκθαμβωτικό αποτέλεσμα με τον μεταλλόκοσμο να περιμένει εναγωνίως την επόμενη κίνηση τους…
Coroner - Punishment for Decadence: Ένα μόλις έτος μετά το ντεμπούτο τους οι Coroner επανέρχονται, έχοντας να επιδείξουν το πόσο εξελίχθηκαν μέσα στο σύντομο αυτό διάστημα. Πλέον επιδίδονται σε μια "τεχνοκρατική επιθετικότητα με λιγότερες neoclassical πινελιές. Τα στοιχεία που θα τους χαρακτήριζαν και θα τελειοποιούσαν σε μεταγενέστερες κυκλοφορίες τους, κάνουν την καθόλου διστακτική εμφάνιση τους εδώ: η σπειροειδής ανάπτυξη και η αίσθηση της μελωδίας, η ικανότητα να αλλάζουν ρυθμούς κατά βούληση θέτοντας τον περιδεή ακροατή στο μέσο μιας “πολιορκίας” από riffs, που αποκλείει το ενδεχόμενο να γίνουν ποτέ βαρετοί.
Death – Leprosy: O Chuck Schuldiner με κανονική σύνθεση στο συγκρότημα του πια, απελευθερώνει το κτήνος του Leprosy, όπου αποκρυσταλλώνει – τελειοποιεί τα χαρακτηριστικά του καινοφανούς τότε death metal, δημιουργώντας το πρότυπο για όσους ακολούθησαν, τόσο στυλιστικά όσο και από πλευράς ήχου με τα Morrisound studios να αποκτούν πλέον εμβληματικό status, τουλάχιστον για την death σκηνή της Florida.
Brocas Helm - Black Death: Οι Brocas Helm ενσαρκώνουν το metal underground στην πιο ανόθευτη, ανεπιτήδευτη μορφή του! Όλα στον δεύτερο δίσκο τους (και σε αυτόν, για να είμαστε ακριβέστεροι!) αποπνέουν ειλικρίνεια και αγνή cult-ίλα! Αυτά όμως δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σχήμα, που ναι μεν ανήκει στην πιο “τραχιά” πτέρυγα του επιθετικού κλάδου του USPM, καταφέρνει όμως και συνδυάζει στοιχεία όπως την επικούρα των Manilla Road ή των Cirith Ungol, τις μελωδίες των Maiden, την βρωμιά των Motörhead, “μεσαιωνικές” επιρροές, χωρίς να ξεχνάει να περάσει και από τα speed/thrash χωράφια, και καταθέτει παθιασμένες εκτελέσεις έχοντας έναν εντελώς ξεχωριστό, αμίμητο χαρακτήρα.
Με το αριστούργημα “Black Death” οι Brocas Helm έδειξαν έτοιμοι (και διατεθειμένοι!) να αναμετρηθούν με τους κορυφαίους του είδους. Και μετά, η έλλειψη ενδιαφέροντος από τις εταιρείες τους έστειλε ξανά στο… βαθύ underground για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια!
Holy Terror - Mind Wars: Στον metal μικρόκοσμο, χαρακτηρισμοί όπως “αδικημένοι”, “υποτιμημένοι” αποδίδονται με μεγάλη ευκολία, στην περίπτωση των Holy Terror όμως, δικαιολογούνται στο ακέραιο όπως βεβαιώνουν όλοι όσοι τους άκουσαν Το δεύτερο album των Holy Terror έμελλε να είναι ανώτερο από το σπουδαίο ντεμπούτο τους και να αναδειχθεί σαν ένα από τα καταπληκτικότερα LPs του thrash/speed ιδιώματος.
Εδώ οι φρενήρεις, εκτός ελέγχου thrash ρυθμοί εξισορροπούνται από τα “μεγάλα” power metal choruses, την Maiden-ίλα και τους σχετικούς “καλπασμούς”, χωρίς βέβαια να λείπουν οι εμφανείς hardcore punk αναφορές, σε ένα απόλυτα ταιριαστό μείγμα!
Σταχυολογώντας από το… “φιλοπρόοδο”/τεχνοκρατικό πεδίο, οι Fates Warning θα μας συστήσουν τον νέο τους τραγουδιστή στο No Exit. Αρκετές τσιρίδες και ένα θεϊκό Ivory Gates αργότερα, θα καταστεί σαφές ότι οι Fates είχαν πλέον πάρει διαφορετική τροχιά. Οι thrashers Deathrow από την άλλη, στο Deception Ignored εμφανίζονται πειραματικοί και με κλασική παιδεία, ενώ το από επική, power αφετηρία ορμώμενο Irae Melanox των Adramelch μπορεί να μην έφτασε στα αυτιά πολλών, όσοι όμως το εκτίμησαν, ορκίζονται στο όνομα του!
Κατά τα λοιπά, στη δεύτερη ενσάρκωση των Riot ο Mark Reale αποφασίζει να επιδοθεί στο power metal και αριστεύει και σε αυτό (είναι απλό όταν διαθέτεις ταλέντο!), οι Manowar προσφέρουν πολλές στιγμές μεγαλείου στο Kings of Metal χωρίς να ξεχνάνε την πιο “ρηχή” πλευρά τους (και αυτό τον κάνει ίσως τον πιο αντιπροσωπευτικό δίσκο τους!) ενώ οι Helstar με το A Distant Thunder καταθέτουν ένα κορυφαίο LP στο USPM.
Συνεχίζοντας εν συντομία, το No Place for Disgrace των Flotsam and Jetsam είναι “ωριμότερο”/ πιο μελετημένο από το πρώτο τους και τα δυο όμως κοιτάζουν στα μάτια λίγο - πολύ οποιαδήποτε άλλη thrash κυκλοφορία, οι Metallica στο Justice δείχνουν ότι υπάρχει ζωή και μετά τον Cliff Burton, ενώ το 1988 ξεκίνησε την solo καριέρα του ο Evil Elvis, o Jim Morrison με στεροειδή, ο Glenn ο Danzig μωρέ, φέρνοντας με το ντεμπούτο του το 70s bluesy hard rock/metal στα late 80s με τρόπο τουλάχιστον εντυπωσιακό!
my two cents: Αντιλαμβάνομαι τη λογική σου, δεν έχεις και πολύ άδικο. Βέβαια, έχει να κάνει με το σκεπτικό του καθενός πίσω από τις επιλογές του.
Προσωπικά, δεν το έχω πολύ με τις λίστες, δεν έκανα ποτέ top whatever και δεν πιάνω όσους γράφουν ότι πονάω για το τάδε που μένει έξω ή για το δείνα. Ένα παιχνίδι είναι και στην τελική, έχει ενδιαφέρον για τον χαβαλέ μεταξύ μας και τους δίσκους που μπορεί να μην ξέραμε ή είχαμε δώσει σημασία και με αυτή την ευκαιρία μαθαίνουμε -δε μειώνει κάτι όσους δίσκους έμειναν έξω από μια αυθαίρετη πεντάδα που έφτιαξα, μπορεί να τους γουστάρω εξίσου.
Όσον αφορά τα εξώφυλλα, έχω βάλει έναν άτυπο κανόνα στον εαυτό μου, να διαλέγω με γνώμονα το αν στέκονται μόνα τους, ως stand alone έργα τέχνης, αν με καλύπτουν αισθητικά. Απλούστερα, να μπορώ να πω “ναι το τάδε το έβαζα στο σπίτι μου σε μια κορνίζα”. Σίγουρα αυτό μπορεί να αδικεί ένα εξώφυλλο που υιοθετεί μια άλλη οπτική και το κατανοώ, γιατί μπορεί εκείνο να λειτουργεί άψογα ως συνοδευτικό μιας κυκλοφορίας μουσικής. Αλλά οκ, κάποιο κριτήριο δεν έπρεπε και γω να θέσω στον εαυτό μου για να ψηφίζω;
Αυτό είναι του 1989 
