Το 1984 μαζί με το 1987 παίζει να είναι οι παραδοσιακά πιο αγαπημένες χρονιές μου της δεκαετίας, ή έστω αυτές τις οποίες είχα ξεκοκαλίσει περισσότερο. Ενιγουει, τοπ 5 που θα έπρεπε να είναι τοπ 15, με υποτυπώδες ρανκινγκ καθώς όλα θα μπορούσαν να είναι σε όποια θέση ανά πάσα στιγμή.
-
W.A.S.P. – W.A.S.P.
-
Judas Priest – Defenders of the Faith
-
Metallica - Ride the Lightning
-
Iron Maiden – Powerslave
-
Bruce Springsteen – Born in the USA
Το πρώτο W.A.S.P. είναι από τα πιο πολυακουσμένα μου άλμπουμ έβερ και γι αυτό του έδωσα και την πρωτιά. Παραδοσιακά προσκυνούσα, ζούσα και πόναγα ;p με το Crimson Idol, αλλά κάποια στιγμή έγινε το κλικ και είπα «εδώ είμαστε». Κολασμένο ντεμπούτο, μέσα στην καύλα, επιθετικό, διασκεδαστικό, τα πάντα όλα. Το αγαπάω όπως και τότε, μπορώ να το ακούσω ανά πάσα στιγμή και δεν βαριέμαι ούτε νότα. H εναρκτήρια τριπλέτα ό,τι πιο κλασικ, αλλά εδώ εγώ είμαι στα Hellion – On Your Knees (sexy af <3) – Show No Mercy (εννοείται αναγνωρίζω μόνο την επανέκδοση του δίσκου, χαχ). Sleeping in the Fire από τις καλύτερες μπαλάντες τους επίσης.
Fun fact 1 : Ξέρω το Pledge of Allegiance μόνο και μόνο λόγω του School Daze. Fun fact 2 : Πάντα σκεφτόμουν ότι το Show No Mercy είναι το απόλυτο tribute στα Mad Max και βρέθηκε αυτός ο θεούλης και το έκανε και βίντεο γμτ 
(spoilers ahead)
Για το Defenders τι να πει κανείς, ο απόλυτος 80s Priest δίσκος και απολύτως μέσα στο 80s μεταλ πνεύμα (αν όχι αυτό το ίδιο!). Είναι φοβερό το πώς αυτή η μπάντα σε κάθε βήμα αναβαθμίζεται από όλες τις απόψεις, αλλά εδώ πια πρόκειται για παικτικό και παραγωγικό peak. Η μία κομματάρα σκάει ανελέητα μετά την άλλη και ο δίσκος δεν σε αφήνει πουθενά.
Η αγάπη που έχω στο Ride ξεπερνάει νομίζω το πόσο μου αρέσουν οι Metallica συνολικά. ;p Εδώ με την ωμότητα του Kill Em All στις αποσκευές και με την συνθετικη δεινότητα που κορυφώθηκε στο Master, η μπάντα μας χαρίζει αυτό το αριστούργημα. Μελωδικές στιγμές, thrashy στιγμές, πιο σκοτεινές στιγμές, συνθέτουν μία ατμόσφαιρα τόσο ηλεκτρισμένη, τόσο ιδιαίτερη, που στα δικά μου αυτιά ηχεί ακόμα μαγική. Αγαπημενοτερότερο κομμάτι Metallica ever For Whom the Bell Tolls (μηνπειςπαλιγιατηνβροχημηνπειςπαλιγιατηνβροχη) και άντε γεια. Εξωφυλλάρα, παράλληλα και απόλυτα ταιριαστή με το feeling του δίσκου.
Και τόση είναι αυτή η αγάπη πια που έβαλα ένα τσακ κάτω το Powerslave, αν είναι δυνατόν. ;p Λοιπόν… Πρόκειται για τον πρώτο κλασικό δίσκο των Maiden που άκουσα. Μου είχε φέρει μάλιστα ο φίλος μου ο Μήτσος το cd αυτό αντιγραμμένο σε σουπερ εξτρα ποιότητα, με έγχρωμο εξώφυλλο and everything και μου είχε φύγει η μαγκιά (έψαχνα να το βρω το βγάλω μια φωτό, αλλά μάταια). Το Aces High για χρόνια το αγαπημένο μου Maiden κομμάτι, το Flash of the Blade λατρεία από τότε, το Powerslave αιώνιο έπος και από τότε που το είδα και λαιβ αιωνιότερα επικότερο και το Rime of the Ancient Mariner, Ε, το αντικειμενικά επικότερο. Όλων. (S12 E264627 γιατί δεν πήγα το 11 Μαλακάσα $#%$#^&%^&).
Ο δίσκος πάντως πλέον δεν αποτελεί την πρώτη μου προτίμηση - αν και δεν έχει σημασία, στους μειντεν για τουλάχιστον 5-6 δίσκους η κατάταξη είναι πολύ δύσκολη και πολύ σωστή επίσης ό,τι και να διαλέξει κανείς! Η ατμόσφαιρα του Piece με κερδίζει στα σημεία -κάπως σαν το Ride τώρα που το σκέφτομαι- και τα Somewhere in Time και 7th Son καραδοκούν, αλλά η αλήθεια είναι πως εδώ η μπάντα είναι σε άλλο επίπεδο. Η συνταγή του προκατόχου έχει ακολουθηθεί, όμως αυτή την φορά έρχεται με πραγματικά ισοπεδωτική φόρα. Το line up έχει δέσει απίστευτα και το αποτέλεσμα είναι αρτιότατο καλλιτεχνικά – και εμπορικά βεβαίως, κάτι World Slavery Tour δεν γίνανε τυχαία. Ο Birch έχει συντονίσει τα πάντα όσο δεν πάει και έχει φτιάξει τον απόλυτα κλασικό Maiden ήχο, ΤΟ σημείο αναφοράς – ιδίως στα τύμπανα – προτού υπεισέλθουν οι διάφορες ηχητικές παρεμβολές και οι πειραματισμοί στις φόρμες. Τελοσπάντων, Μνημείο σα να λέμε, παρέα με τις πυραμίδες του εξωφύλλου του (αναπόδραστη ψήφος εδώ).
Και ο Bruce εδώ τώρα μας δίνει τον πιο επιτυχημένο δίσκο της καριέρας του – κ έναν από τους πιο εμπορικούς γενικά στην ιστορία-, αυτόν που τον εκτόξευσε στην σφαίρα του pop icon και τον «καταδίκασε» να παίζει σε τεράστια, κατάμεστα στάδια. Δίσκος αποτελούμενος από την μία επιτυχία μετά την άλλη και από ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα εξώφυλλα, που όσο ραφιναρισμένος κι αν είναι, δεν χάνει στο συναίσθημα και στην (ανεβαστική και αισιόδοξη) διάθεση. Δεν είναι ο αγαπημένος μου, αλλά είναι εγγύηση. Και έχει και κάτι No Surrender και Dancing in the Dark (κομμάτι της χρονιάς!!), ΟΚ.
Εδώ λοιπόν έχει πέσει κάποιος πόνος για τα εκτός (μεγάλη έκπληξη), με πρώτο και καλύτερο το Slide it In, την δισκάρα αυτήν που έχει τα καλύτερα στοιχεία και από τους δύο κόσμους των Whitesnake. Μεγάλη αγάπη και σε ένα προσωπικό τοπ 3 (αν όχι 1 ;p) της μπάντας. Battle Cry των λατρεμένων Omen μετά, για τους οποίους ποιά άλλα ταβάνια γραφικότητας να χτυπήσω δεν ξέρω και δύο, δ ύ ο, έπη των Manowar. Αυτή την στιγμή δεν μπορώ να σκεφτώ να τα ρανκάρω, θα σημειώσω μόνο πως το Each Dawn I Die ήταν το κομμάτι που με έπεισε γι αυτούς τους τύπους, σε μία φάση που τους σνόμπαρα εντελώς. Και πως το Bridge of Death στα mp3 που είχα κατεβασμένα κοβόταν κάπου μετά το 6ο λεπτό και για χρόνια δεν ήξερα πώς τελειώνει!!! Για το κλείσιμο της δεκάδας θα έβαζα το Psalm 9, το Stay Hungry ή το March of the Saint.
Kαι παρακάτω βέβαια βρίσκονται κάποια διόλου αμελητέα πραγματάκια όπως , ας πούμε, το Don’t Break the Oath :”””)), το Warning, το Let it Be των Replacements, το Ample Destruction, ΤΟ ΜΟΝΟ ΤΡΑΓΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΟΤΕ ΤΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, τουλάχιστον το πρώτο μισό ;p του ντεμπούτου από Bon Jovi, ό,τι σκατά έβγαλαν οι Tokyo Blade τότε – τα έχω μπλεγμένα με τις χρονολογίες τους-, το Two Steps From the Move – Hanoi Rocks (<3) και βεβαίως το From Her to Eternity – Nick Cave. Για κάτι Pretty Maids, Dokken, Malmsteen, Helstar, Cirith Ungol (τυχαίες αναφορές από δύο σελίδες σημειώσεων) δεν έχει νόημα να επεκταθώ. Cheers ωστόσο για Cloven Hoof που κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι αναφέρθηκαν και χάρηκα.
Επίσης ;p,
Και βασικά ναι, αυτά, ας βάλω κάπου μια τελεία. Του χρόνου πάλι - ποιού, δεν ξέρω ;p
).
.
