3 Likes
Και καλή βραδιά!
1988 λοιπόν… η τελευταία μεγάλη χρονιά του metal… ωραία ήταν, καλά περάσαμε 
1. Metallica - …And Justice for All
Δύσκολα θα ξαναμπεί Metallica δισκος στο νούμερο 1, όχι δύσκολα, απλά δεν παίζει, μα τούτο εδώ ήταν εύκολη επιλογή. Ο δίσκος που έχει το anytime top 3 τραγούδι (Harvester of Sorrow), τα ποδοβολητά του κοντού στο One, το φρενήρες Dyers Eve, την αύρα του Cliff. Τα live που ακολούθησαν απλά το τερμάτισαν.
2. Sonic Youth - Daydream Nation
Δεν είναι τα πάντα ουρανοκατέβατα. Όλα από κάπου προέρχονται και παρθενογένεση δεν υπάρχει (γκουχουκερτγκουχου). Ναι, η μουσική είναι προϊόν. Εμπόρευμα. Αλλά όταν δίνεις την ψυχή σου σε αυτή παραδίδεις τέτοια αριστουργήματα. Όλο το indie ανάβει λαμπάδα (ναι αυτή του εξωφύλλου) στο δίσκο, κομβική στιγμή για την ιστορία της rock μουσικής η κυκλοφορία αυτή.
3. N.W.A. - Straight Outta Compton
Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Το rap αφού γεννήθηκε γίνεται relevant και με μαζεμένη οργή κλέβει την επαναστατικότητα από το rock. Μπορεί ο χαρακτήρας του ιδιώματος να άλλαξε με τα χρόνια αλλά αυτό το γνήσιο “να τους δω να τρέχουν” ήρθε για να μείνει.
4. Slayer – South of Heaven
Καλά τα μπλιμπλίκια, αλλά υπήρχε μία εποχή που έγραφες με σπρέι στο τοίχο του σχολείου το όνομα της μπάντας και έπαιρνες αλλαγή περιβάλλοντος. Μεστοί όσο ποτέ άλλοτε, παραδίδουν για προτελευταία φορά σε studio.
5. Bathory - Blood Fire Death
Μα τον Όντιν, επικό μπλακ που σε αφήνει με σακατεμένο σαγόνι, σβέρκο, εγκέφαλο. H κορυφή, τόσο ψηλή, που το 90% των επόμενων 35 ετών μουσικής μπορούν να χαιρετίσουν από κάτω.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Τραγούδι της χρονιάς
Αν δεν υπήρχε το Powerslave (ο δίσκος) εύκολα ένα από τα αγαπημένα μου Maiden τραγούδια
22 Likes
Κάνω ότι δεν τη διάβασα ποτέ αυτή τη φράση.
Αν συνεχίσεις να επιμένεις, θα σε μάθουμε μπαλίτσα, με άλλα λόγια θα στο πω κι έναν ανάπηρο σκοπό, απ’ το '90 και μετά να δεις τι σου `χω για μετά.
6 Likes
Είναι φανερό, ο TS βαρέθηκε το νήμα και σου λέει “πώς θα το κλειδώσουμε; α, να μια καλή ιδέα”.
3 Likes
Ειχε παρα πολυ ωραιο μεταλ κι η επομενη δεκαετια, απλα επρεπε να παμε σε αλλα παρακλαδια για να το βρουμε. Αν μιλαμε για αμιγως μεταλ, συμφωνω μαζι σου απειρα.
1 Like
90s metal > 80s metal
Γενίκευση, οκ, αλλά με τα χρόνια εκει τείνω
Τα 80s υπερέχουν σε κάποια παρακλάδια όπως heavy, thrash, epic, αλλά στο σύνολό ο πλούτος των 90s είναι πολύ μεγαλύτερος
2 Likes
αχαχαχχαχα από εμένα εννοώ ε, οι υπόλοιποι τον χαβά τους στο τσατ… χιχι… 91, 96, 97 είναι καπαρωμένα ήδη
το 03 παίζεται…
4 Likes
Το 1997 ειναι δυσκολο με One Second και Falling Into Infinity στον ανταγωνισμο, αλλα μαλλον τα φορτια θα παρουν την πρωτη θεση και το 1996 και το 1997 απο μενα. Καλα για 1991 δεν υπηρχε ποτε κανενα ερωτημα.
3 Likes
Metallica, Nas, Radiohead, Muse
3 Likes
ε ναι ντε… μα είναι και αδύνατον ένα είδος να μείνει για πάντα σε κορυφαίο επίπεδο… από παρακλάδια έχουμε να φάνε και οι κότες
1 Like
Και τεντιμποης και μασκαρας και παλιοχαρακτηρας. Συμφωνουμε.
2 Likes
Ξεχασες το μασκαρας!
4 Likes
Φιξντ
2 Likes
Λίιιγη ακόμα χρονομηχανή, μέσα στην χρονομηχανή ;p καιιι
1985
-
Sisters of Mercy – First and Last and Always
-
Marillion – Misplaced Childhood
-
Accept – Metal Heart
-
Helloween – Walls of Jericho
-
W.A.S.P. – The Last Command
Αν και είχα μια μικρή αμφιβολία για το πού στέκεται μέσα μου το μαύρο διαμάντι των Sisters of Mercy, καθώς είχα αρκετά χρόνια να το ακούσω, από τις πρώτες νότες κατάλαβα ότι είναι εκεί, στην πρωτιά, ατόφιο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τον δίσκο αυτόν τον άκουσα εξαιτίας αυτού του αφιερώματος το 2007 – ζήτησα και το cd για τα γενέθλιά μου τότε από τον φίλο μου τον Γιάννη και το έλιωσα. Όπως και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η πρώτη επαφή μου με το gothic rock. Η πρώτη και η παντοτινή. Όχι η τελευταία - όμως σίγουρα η πιο αγαπημένη. Η γνώση μου για το ιδίωμα είναι ουτιδανή, ωστόσο δύσκολα θα με έπειθε κάποιος ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Κομματάρες - κομματιάσματα της ψυχούλας, μόνο.
Aπό το μεγάλο εύρος της δισκογραφίας των Marillion, η ενασχόλησή μου μαζί τους δυστυχώς περιορίζεται στα ελάχιστα. Δεν ξέρω ωστόσο εάν θα μπορούσα να βάλω κάτι πάνω από το ντεμπούτο και δη από το Misplaced Childhood. Απίστευτα συναισθηματικός και συγκινητικός δίσκος. Από το εξώφυλλο μέχρι τα εναρκτήρια πλήκτρα, από την χροιά του Fish μέχρι τις μελωδίες που ξεχειλίζουν, η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο. Η γλυκόπικρη αίσθηση της χαμένης παιδικότητας / αθωότητας / αγάπης ντύνεται με νότες και το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο.
Kι από αυτά τα ευγενή συναισθήματα περνάμε σε κάτι για να λυγίσουν και οι πιο σκληρές μεταλλικές καρδούλες ;p. To Metal Heart ίσως είναι το αγαπημένο μου Accept, ίσως το δεύτερο και καμιά φορά το τρίτο – γιατί η δική μου καρδιά μπερδεύεται πολύ γενικώς – όμως σε κάθε περίπτωση είναι δισκάρα. Διασκεδαστικό, ανεβαστικό, σέξυ αλλά και ατσάλινο, καταναλώνεται μονορούφι και σε αφήνει να θέλεις κι άλλο.
Walls of Jericho τώρα και Kai άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα :””””) ;p. Και βασικά αυτό, αυτό είχα να πω, τόσο φτάνω. ΣΤΑΑΑΑΑΡΛΑΙΤ ΦΟΛΛΙΝ ΙΝ ΝΤΗΠ ΘΡΟΥ ΓΙΟΡ ΑΙΖ !! Στην πέμπτη θέση θα μπορούσε να είναι εύκολα το Warning of Danger των Omen (καλησπέρα) ή το The Return…… (και καλή βραδιά), αλλά έβαλα πάλι τον θείο Μπλακι και την παρέα του. Οκ, γιατί να το κρύψω, τους αγαπώ – κι ας έχει γράψει ένα κομμάτι όλο κι όλο στην ζωή του ο μπάρμπας – και αυτός ο δίσκος, πέρα από πολύ καλός, έχει μέσα το Wild Child. Mιλάμε για ώρες επί ωρών συνεχόμενων ακροάσεων -τόσες που αν μπορούσε θα μου ούρλιαζε ο υπολογιστής «σταμάτααααα»- και για κλάμα, όχι αστεία. Ωραίες εποχές, αθώες. ;p Cries in the Night επίσης γμτ 
.
Παρασαπέρα πραγματάκια υπάρχουν μπόλικα, ας πούμε μεταξύ άλλων τα Hounds of Love - Kate Bush , Love - The Cult (ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ), Delirious Nomad – Armored Saint, Celtic Frost – To Mega Therion (χωρίς λόγια), Open the Gates – Manilla Road, Love you to Pieces – Lizzy Borden, κάτιχιλιάδεςβαθμοί Φαρενάιτ η αλλιώς εκεί που λιώνουν και οι πέτρες :”) (ευχάριστο μουσικό διάλειμμα σε 4. 3. // υπερσυγκλό σχόλιο κάτω από το βίντεο “what a masterpiece of young emotional turmoil in the form of high artistry from this classic band” // 2. 1.) και βέβαια Black Hearts & Jaded Spades – Tokyo Blade (προφανώς).
Κατά τα άλλα, το 1985 μας χάρισε το πιο τέλειο λάθος και την πιο τέλεια γκριμάτσα φιλλ κολλινς έβερ.
Στο 1:05
Eξώφυλλο, μετά από κονταροχτύπημα με Frost και Marillion, Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ
(ναι ναι θα ποστάρω αυτή την εικόνα μέχρι να σβήσει… το φεγγάρι 
)
22 Likes
Μας έχει λείψει.
(Αν και για να εξηγούμε ορθά τα φυσικά φαινόμενα, στο εξώφυλλο δεν είναι καν πανσέληνος, αλλά ‘ντάξ’ λεπτομέρειες…)
4 Likes
Μας λείπει λέει;
5 Likes
top 5 1988 (για σημερα, αν με ρωτουσατε αυριο θα μπορουσα να σκεφτω αλλα 5-διαφορετικα0)
| Crimson Glory | Transcendence |
|---|---|
| Queensryche | Operation Mindcrime |
| Iron Maiden | Seventh Son Of A Seventh Son |
| Manowar | Kings Of Metal |
| Bathory | Blood Fire Death |
Crimson Glory Transcendence : γιατι ο δίσκος ειναι μαγικος απο την αρχη ως το τελος
Queensryche Operation Mindcrime : γιατι ειναι το καλυτερο metal concept album.
Iron Maiden Seventh Son Of A Seventh Son : το metal του μελλοντος παιγμενο το 1988.
Manowar Kings Of Metal : heavy metal πριαπισμος.
Bathory Blood Fire Death : ακομα θυμαμαι ποσο ανατριχιασα οταν ακουσα την εισαγωγη στο ραδιοφωνο στην εκπομπη του Ριχαρδου.
Εξωφυλλο της χρονιας
King Diamond Them
19 Likes
Χαχαχα ναι γμτ. Αλλά ήθελα να κάνω την σύνδεση με αυτό. ;p
2 Likes