Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[anhydriis]

1988 λοιπόν… η τελευταία μεγάλη χρονιά του metal… ωραία ήταν, καλά περάσαμε

1. Metallica - …And Justice for All

Δύσκολα θα ξαναμπεί Metallica δισκος στο νούμερο 1, όχι δύσκολα, απλά δεν παίζει, μα τούτο εδώ ήταν εύκολη επιλογή. Ο δίσκος που έχει το anytime top 3 τραγούδι (Harvester of Sorrow), τα ποδοβολητά του κοντού στο One, το φρενήρες Dyers Eve, την αύρα του Cliff. Τα live που ακολούθησαν απλά το τερμάτισαν.

2. Sonic Youth - Daydream Nation

Δεν είναι τα πάντα ουρανοκατέβατα. Όλα από κάπου προέρχονται και παρθενογένεση δεν υπάρχει (γκουχουκερτγκουχου). Ναι, η μουσική είναι προϊόν. Εμπόρευμα. Αλλά όταν δίνεις την ψυχή σου σε αυτή παραδίδεις τέτοια αριστουργήματα. Όλο το indie ανάβει λαμπάδα (ναι αυτή του εξωφύλλου) στο δίσκο, κομβική στιγμή για την ιστορία της rock μουσικής η κυκλοφορία αυτή.

3. N.W.A. - Straight Outta Compton

Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς. Το rap αφού γεννήθηκε γίνεται relevant και με μαζεμένη οργή κλέβει την επαναστατικότητα από το rock. Μπορεί ο χαρακτήρας του ιδιώματος να άλλαξε με τα χρόνια αλλά αυτό το γνήσιο “να τους δω να τρέχουν” ήρθε για να μείνει.

4. Slayer – South of Heaven

Καλά τα μπλιμπλίκια, αλλά υπήρχε μία εποχή που έγραφες με σπρέι στο τοίχο του σχολείου το όνομα της μπάντας και έπαιρνες αλλαγή περιβάλλοντος. Μεστοί όσο ποτέ άλλοτε, παραδίδουν για προτελευταία φορά σε studio.

5. Bathory - Blood Fire Death

Μα τον Όντιν, επικό μπλακ που σε αφήνει με σακατεμένο σαγόνι, σβέρκο, εγκέφαλο. H κορυφή, τόσο ψηλή, που το 90% των επόμενων 35 ετών μουσικής μπορούν να χαιρετίσουν από κάτω.

Εξώφυλλο της χρονιάς

Τραγούδι της χρονιάς

Αν δεν υπήρχε το Powerslave (ο δίσκος) εύκολα ένα από τα αγαπημένα μου Maiden τραγούδια

The Clairvoyant (2015 Remaster)

[Dr.Feelgood]

@anhydriis

η τελευταία μεγάλη χρονιά του metal

Κάνω ότι δεν τη διάβασα ποτέ αυτή τη φράση.
Αν συνεχίσεις να επιμένεις, θα σε μάθουμε μπαλίτσα, με άλλα λόγια θα στο πω κι έναν ανάπηρο σκοπό, απ’ το '90 και μετά να δεις τι σου `χω για μετά.

[jonkyr]

@anhydriis

Δύσκολα θα ξαναμπεί Metallica δισκος στο νούμερο 1, όχι δύσκολα, απλά δεν παίζει,

Είναι φανερό, ο TS βαρέθηκε το νήμα και σου λέει “πώς θα το κλειδώσουμε; α, να μια καλή ιδέα”.

[QuintomScenario]

@anhydriis

1988 λοιπόν… η τελευταία μεγάλη χρονιά του metal… ωραία ήταν, καλά περάσαμε

Ειχε παρα πολυ ωραιο μεταλ κι η επομενη δεκαετια, απλα επρεπε να παμε σε αλλα παρακλαδια για να το βρουμε. Αν μιλαμε για αμιγως μεταλ, συμφωνω μαζι σου απειρα.

[RiderToUtopia]

90s metal > 80s metal

Γενίκευση, οκ, αλλά με τα χρόνια εκει τείνω

Τα 80s υπερέχουν σε κάποια παρακλάδια όπως heavy, thrash, epic, αλλά στο σύνολό ο πλούτος των 90s είναι πολύ μεγαλύτερος

[anhydriis]

αχαχαχχαχα από εμένα εννοώ ε, οι υπόλοιποι τον χαβά τους στο τσατ… χιχι… 91, 96, 97 είναι καπαρωμένα ήδη

το 03 παίζεται…

[Dr.Feelgood]

@jonkyr 'ντάξει… αυτός κι αν είναι τεντιμπόης. Πάει να παίξει και ντρίμπλα κιόλας.

[QuintomScenario]

@anhydriis

91, 96, 97 είναι καπαρωμένα ήδη

Το 1997 ειναι δυσκολο με One Second και Falling Into Infinity στον ανταγωνισμο, αλλα μαλλον τα φορτια θα παρουν την πρωτη θεση και το 1996 και το 1997 απο μενα. Καλα για 1991 δεν υπηρχε ποτε κανενα ερωτημα.

[nnnkkk]

@anhydriis

91, 96, 97 είναι καπαρωμένα ήδη

το 03 παίζεται…

Metallica, Nas, Radiohead, Muse

[anhydriis]

@QuintomScenario

απλα επρεπε να παμε σε αλλα παρακλαδια

ε ναι ντε… μα είναι και αδύνατον ένα είδος να μείνει για πάντα σε κορυφαίο επίπεδο… από παρακλάδια έχουμε να φάνε και οι κότες

[jonkyr]

@Dr.Feelgood

αυτός κι αν είναι τεντιμπόης

Και τεντιμποης και μασκαρας και παλιοχαρακτηρας. Συμφωνουμε.

[QuintomScenario]

Ξεχασες το μασκαρας!

[jonkyr]

Φιξντ

[Sh_Wo_f]

@jonkyr

Βασικα, νιωθω οτι ζω σε χρονομηχανη

Λίιιγη ακόμα χρονομηχανή, μέσα στην χρονομηχανή ;p καιιι

1985

1. Sisters of Mercy – First and Last and Always

2. Marillion – Misplaced Childhood

3. Accept – Metal Heart

4. Helloween – Walls of Jericho

5. W.A.S.P. – The Last Command

Αν και είχα μια μικρή αμφιβολία για το πού στέκεται μέσα μου το μαύρο διαμάντι των Sisters of Mercy, καθώς είχα αρκετά χρόνια να το ακούσω, από τις πρώτες νότες κατάλαβα ότι είναι εκεί, στην πρωτιά, ατόφιο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τον δίσκο αυτόν τον άκουσα εξαιτίας αυτού του αφιερώματος το 2007 – ζήτησα και το cd για τα γενέθλιά μου τότε από τον φίλο μου τον Γιάννη και το έλιωσα. Όπως και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η πρώτη επαφή μου με το gothic rock. Η πρώτη και η παντοτινή. Όχι η τελευταία - όμως σίγουρα η πιο αγαπημένη. Η γνώση μου για το ιδίωμα είναι ουτιδανή, ωστόσο δύσκολα θα με έπειθε κάποιος ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Κομματάρες - κομματιάσματα της ψυχούλας, μόνο.

Aπό το μεγάλο εύρος της δισκογραφίας των Marillion, η ενασχόλησή μου μαζί τους δυστυχώς περιορίζεται στα ελάχιστα. Δεν ξέρω ωστόσο εάν θα μπορούσα να βάλω κάτι πάνω από το ντεμπούτο και δη από το Misplaced Childhood. Απίστευτα συναισθηματικός και συγκινητικός δίσκος. Από το εξώφυλλο μέχρι τα εναρκτήρια πλήκτρα, από την χροιά του Fish μέχρι τις μελωδίες που ξεχειλίζουν, η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο. Η γλυκόπικρη αίσθηση της χαμένης παιδικότητας / αθωότητας / αγάπης ντύνεται με νότες και το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο.

Kι από αυτά τα ευγενή συναισθήματα περνάμε σε κάτι για να λυγίσουν και οι πιο σκληρές μεταλλικές καρδούλες ;p. To Metal Heart ίσως είναι το αγαπημένο μου Accept, ίσως το δεύτερο και καμιά φορά το τρίτο – γιατί η δική μου καρδιά μπερδεύεται πολύ γενικώς – όμως σε κάθε περίπτωση είναι δισκάρα. Διασκεδαστικό, ανεβαστικό, σέξυ αλλά και ατσάλινο, καταναλώνεται μονορούφι και σε αφήνει να θέλεις κι άλλο.

Walls of Jericho τώρα και Kai άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα :””””) ;p. Και βασικά αυτό, αυτό είχα να πω, τόσο φτάνω. ΣΤΑΑΑΑΑΡΛΑΙΤ ΦΟΛΛΙΝ ΙΝ ΝΤΗΠ ΘΡΟΥ ΓΙΟΡ ΑΙΖ !! Στην πέμπτη θέση θα μπορούσε να είναι εύκολα το Warning of Danger των Omen (καλησπέρα) ή το The Return…… (και καλή βραδιά), αλλά έβαλα πάλι τον θείο Μπλακι και την παρέα του. Οκ, γιατί να το κρύψω, τους αγαπώ – κι ας έχει γράψει ένα κομμάτι όλο κι όλο στην ζωή του ο μπάρμπας – και αυτός ο δίσκος, πέρα από πολύ καλός, έχει μέσα το Wild Child. Mιλάμε για ώρες επί ωρών συνεχόμενων ακροάσεων -τόσες που αν μπορούσε θα μου ούρλιαζε ο υπολογιστής «σταμάτααααα»- και για κλάμα, όχι αστεία. Ωραίες εποχές, αθώες. ;p Cries in the Night επίσης γμτ .

W.A.S.P. - Wild Child

Παρασαπέρα πραγματάκια υπάρχουν μπόλικα, ας πούμε μεταξύ άλλων τα Hounds of Love - Kate Bush , Love - The Cult (ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ), Delirious Nomad – Armored Saint, Celtic Frost – To Mega Therion (χωρίς λόγια), Open the Gates – Manilla Road, Love you to Pieces – Lizzy Borden, κάτιχιλιάδεςβαθμοί Φαρενάιτ η αλλιώς εκεί που λιώνουν και οι πέτρες :”) (ευχάριστο μουσικό διάλειμμα σε 4. 3. // υπερσυγκλό σχόλιο κάτω από το βίντεο “what a masterpiece of young emotional turmoil in the form of high artistry from this classic band” // 2. 1.) και βέβαια Black Hearts & Jaded Spades – Tokyo Blade (προφανώς).

Κατά τα άλλα, το 1985 μας χάρισε το πιο τέλειο λάθος και την πιο τέλεια γκριμάτσα φιλλ κολλινς έβερ.

Phil Collins - Against All Odds (Live Aid 1985)

Στο 1:05

Eξώφυλλο, μετά από κονταροχτύπημα με Frost και Marillion, Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

(ναι ναι θα ποστάρω αυτή την εικόνα μέχρι να σβήσει… το φεγγάρι )

[Dr.Feelgood]

@Sh_Wo_f

Μας έχει λείψει.
(Αν και για να εξηγούμε ορθά τα φυσικά φαινόμενα, στο εξώφυλλο δεν είναι καν πανσέληνος, αλλά ‘ντάξ’ λεπτομέρειες…)

[Alejandro.m]

Μας λείπει λέει;

[Sofa_King]

top 5 1988 (για σημερα, αν με ρωτουσατε αυριο θα μπορουσα να σκεφτω αλλα 5-διαφορετικα0)

Crimson Glory	Transcendence
Queensryche	Operation Mindcrime
Iron Maiden	Seventh Son Of A Seventh Son
Manowar	Kings Of Metal
Bathory	Blood Fire Death

Crimson Glory Transcendence : γιατι ο δίσκος ειναι μαγικος απο την αρχη ως το τελος
Queensryche Operation Mindcrime : γιατι ειναι το καλυτερο metal concept album.
Iron Maiden Seventh Son Of A Seventh Son : το metal του μελλοντος παιγμενο το 1988.
Manowar Kings Of Metal : heavy metal πριαπισμος.
Bathory Blood Fire Death : ακομα θυμαμαι ποσο ανατριχιασα οταν ακουσα την εισαγωγη στο ραδιοφωνο στην εκπομπη του Ριχαρδου.

Εξωφυλλο της χρονιας
King Diamond Them

[Sh_Wo_f]

@Dr.Feelgood

(Αν και για να εξηγούμε ορθά τα φυσικά φαινόμενα, στο εξώφυλλο δεν είναι καν πανσέληνος, αλλά ‘ντάξ’ λεπτομέρειες…)

Χαχαχα ναι γμτ. Αλλά ήθελα να κάνω την σύνδεση με αυτό. ;p

[hopeto]

Κι εγώ αργότερα σε ένα δίσκο γράφω κάτι που δεν ισχύει, πολύ ισχνό επιχείρημα αλλα το αφήνω για στόμφο.

Να πω για Kings of metal πως μας δίνουν epic feeling με άλλους τρόπους απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει και ειδικά με Heart of Steel και Crown and the Ring το κάνουν τέλεια ε.

Το warrior’s prayer επίσης, μπορεί να είναι φουλ γραφικό τώρα αλλά στα 13 μου δεν ήταν. Και αν το ακουγες σε σκοταδια με εισαγωγαρα Blood of the Kings στα καπάκια, ήταν εντελώς μυσταγωγία.

[Sh_Wo_f]