Κάνω ότι δεν τη διάβασα ποτέ αυτή τη φράση.
Αν συνεχίσεις να επιμένεις, θα σε μάθουμε μπαλίτσα, με άλλα λόγια θα στο πω κι έναν ανάπηρο σκοπό, απ’ το '90 και μετά να δεις τι σου `χω για μετά.
Είναι φανερό, ο TS βαρέθηκε το νήμα και σου λέει “πώς θα το κλειδώσουμε; α, να μια καλή ιδέα”.
Ειχε παρα πολυ ωραιο μεταλ κι η επομενη δεκαετια, απλα επρεπε να παμε σε αλλα παρακλαδια για να το βρουμε. Αν μιλαμε για αμιγως μεταλ, συμφωνω μαζι σου απειρα.
90s metal > 80s metal
Γενίκευση, οκ, αλλά με τα χρόνια εκει τείνω
Τα 80s υπερέχουν σε κάποια παρακλάδια όπως heavy, thrash, epic, αλλά στο σύνολό ο πλούτος των 90s είναι πολύ μεγαλύτερος
αχαχαχχαχα από εμένα εννοώ ε, οι υπόλοιποι τον χαβά τους στο τσατ… χιχι… 91, 96, 97 είναι καπαρωμένα ήδη
το 03 παίζεται…

![]()
Το 1997 ειναι δυσκολο με One Second και Falling Into Infinity στον ανταγωνισμο, αλλα μαλλον τα φορτια θα παρουν την πρωτη θεση και το 1996 και το 1997 απο μενα. Καλα για 1991 δεν υπηρχε ποτε κανενα ερωτημα.
Metallica, Nas, Radiohead, Muse
ε ναι ντε… μα είναι και αδύνατον ένα είδος να μείνει για πάντα σε κορυφαίο επίπεδο… από παρακλάδια έχουμε να φάνε και οι κότες
Και τεντιμποης και μασκαρας και παλιοχαρακτηρας. Συμφωνουμε.
Ξεχασες το μασκαρας!
Φιξντ
Λίιιγη ακόμα χρονομηχανή, μέσα στην χρονομηχανή ;p καιιι
1985
-
Sisters of Mercy – First and Last and Always
-
Marillion – Misplaced Childhood
-
Accept – Metal Heart
-
Helloween – Walls of Jericho
-
W.A.S.P. – The Last Command
Αν και είχα μια μικρή αμφιβολία για το πού στέκεται μέσα μου το μαύρο διαμάντι των Sisters of Mercy, καθώς είχα αρκετά χρόνια να το ακούσω, από τις πρώτες νότες κατάλαβα ότι είναι εκεί, στην πρωτιά, ατόφιο. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι τον δίσκο αυτόν τον άκουσα εξαιτίας αυτού του αφιερώματος το 2007 – ζήτησα και το cd για τα γενέθλιά μου τότε από τον φίλο μου τον Γιάννη και το έλιωσα. Όπως και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι ήταν η πρώτη επαφή μου με το gothic rock. Η πρώτη και η παντοτινή. Όχι η τελευταία - όμως σίγουρα η πιο αγαπημένη. Η γνώση μου για το ιδίωμα είναι ουτιδανή, ωστόσο δύσκολα θα με έπειθε κάποιος ότι υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό. Κομματάρες - κομματιάσματα της ψυχούλας, μόνο.
Aπό το μεγάλο εύρος της δισκογραφίας των Marillion, η ενασχόλησή μου μαζί τους δυστυχώς περιορίζεται στα ελάχιστα. Δεν ξέρω ωστόσο εάν θα μπορούσα να βάλω κάτι πάνω από το ντεμπούτο και δη από το Misplaced Childhood. Απίστευτα συναισθηματικός και συγκινητικός δίσκος. Από το εξώφυλλο μέχρι τα εναρκτήρια πλήκτρα, από την χροιά του Fish μέχρι τις μελωδίες που ξεχειλίζουν, η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο. Η γλυκόπικρη αίσθηση της χαμένης παιδικότητας / αθωότητας / αγάπης ντύνεται με νότες και το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο.
Kι από αυτά τα ευγενή συναισθήματα περνάμε σε κάτι για να λυγίσουν και οι πιο σκληρές μεταλλικές καρδούλες ;p. To Metal Heart ίσως είναι το αγαπημένο μου Accept, ίσως το δεύτερο και καμιά φορά το τρίτο – γιατί η δική μου καρδιά μπερδεύεται πολύ γενικώς – όμως σε κάθε περίπτωση είναι δισκάρα. Διασκεδαστικό, ανεβαστικό, σέξυ αλλά και ατσάλινο, καταναλώνεται μονορούφι και σε αφήνει να θέλεις κι άλλο.
Walls of Jericho τώρα και Kai άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα :””””) ;p. Και βασικά αυτό, αυτό είχα να πω, τόσο φτάνω. ΣΤΑΑΑΑΑΡΛΑΙΤ ΦΟΛΛΙΝ ΙΝ ΝΤΗΠ ΘΡΟΥ ΓΙΟΡ ΑΙΖ !! Στην πέμπτη θέση θα μπορούσε να είναι εύκολα το Warning of Danger των Omen (καλησπέρα) ή το The Return…… (και καλή βραδιά), αλλά έβαλα πάλι τον θείο Μπλακι και την παρέα του. Οκ, γιατί να το κρύψω, τους αγαπώ – κι ας έχει γράψει ένα κομμάτι όλο κι όλο στην ζωή του ο μπάρμπας – και αυτός ο δίσκος, πέρα από πολύ καλός, έχει μέσα το Wild Child. Mιλάμε για ώρες επί ωρών συνεχόμενων ακροάσεων -τόσες που αν μπορούσε θα μου ούρλιαζε ο υπολογιστής «σταμάτααααα»- και για κλάμα, όχι αστεία. Ωραίες εποχές, αθώες. ;p Cries in the Night επίσης γμτ
.
Παρασαπέρα πραγματάκια υπάρχουν μπόλικα, ας πούμε μεταξύ άλλων τα Hounds of Love - Kate Bush , Love - The Cult (ΑΧ ΚΑΙ ΒΑΧ), Delirious Nomad – Armored Saint, Celtic Frost – To Mega Therion (χωρίς λόγια), Open the Gates – Manilla Road, Love you to Pieces – Lizzy Borden, κάτιχιλιάδεςβαθμοί Φαρενάιτ η αλλιώς εκεί που λιώνουν και οι πέτρες :”) (ευχάριστο μουσικό διάλειμμα σε 4. 3. // υπερσυγκλό σχόλιο κάτω από το βίντεο “what a masterpiece of young emotional turmoil in the form of high artistry from this classic band” // 2. 1.) και βέβαια Black Hearts & Jaded Spades – Tokyo Blade (προφανώς).
Κατά τα άλλα, το 1985 μας χάρισε το πιο τέλειο λάθος και την πιο τέλεια γκριμάτσα φιλλ κολλινς έβερ.
Στο 1:05
Eξώφυλλο, μετά από κονταροχτύπημα με Frost και Marillion, Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ

(ναι ναι θα ποστάρω αυτή την εικόνα μέχρι να σβήσει… το φεγγάρι
)
Μας έχει λείψει.
(Αν και για να εξηγούμε ορθά τα φυσικά φαινόμενα, στο εξώφυλλο δεν είναι καν πανσέληνος, αλλά ‘ντάξ’ λεπτομέρειες…)
Μας λείπει λέει;

top 5 1988 (για σημερα, αν με ρωτουσατε αυριο θα μπορουσα να σκεφτω αλλα 5-διαφορετικα0)
| Crimson Glory | Transcendence |
|---|---|
| Queensryche | Operation Mindcrime |
| Iron Maiden | Seventh Son Of A Seventh Son |
| Manowar | Kings Of Metal |
| Bathory | Blood Fire Death |
Crimson Glory Transcendence : γιατι ο δίσκος ειναι μαγικος απο την αρχη ως το τελος
Queensryche Operation Mindcrime : γιατι ειναι το καλυτερο metal concept album.
Iron Maiden Seventh Son Of A Seventh Son : το metal του μελλοντος παιγμενο το 1988.
Manowar Kings Of Metal : heavy metal πριαπισμος.
Bathory Blood Fire Death : ακομα θυμαμαι ποσο ανατριχιασα οταν ακουσα την εισαγωγη στο ραδιοφωνο στην εκπομπη του Ριχαρδου.
Εξωφυλλο της χρονιας
King Diamond Them
Χαχαχα ναι γμτ. Αλλά ήθελα να κάνω την σύνδεση με αυτό. ;p
Κι εγώ αργότερα σε ένα δίσκο γράφω κάτι που δεν ισχύει, πολύ ισχνό επιχείρημα αλλα το αφήνω για στόμφο.![]()
Να πω για Kings of metal πως μας δίνουν epic feeling με άλλους τρόπους απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει και ειδικά με Heart of Steel και Crown and the Ring το κάνουν τέλεια ε.
Το warrior’s prayer επίσης, μπορεί να είναι φουλ γραφικό τώρα αλλά στα 13 μου δεν ήταν. Και αν το ακουγες σε σκοταδια με εισαγωγαρα Blood of the Kings στα καπάκια, ήταν εντελώς μυσταγωγία.

έφτασε η στιγμή να ποστάρω κάτι που χα διαβάσει για inspirational μασχάλες: