Κι εγώ αργότερα σε ένα δίσκο γράφω κάτι που δεν ισχύει, πολύ ισχνό επιχείρημα αλλα το αφήνω για στόμφο.
Να πω για Kings of metal πως μας δίνουν epic feeling με άλλους τρόπους απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει και ειδικά με Heart of Steel και Crown and the Ring το κάνουν τέλεια ε.
Το warrior’s prayer επίσης, μπορεί να είναι φουλ γραφικό τώρα αλλά στα 13 μου δεν ήταν. Και αν το ακουγες σε σκοταδια με εισαγωγαρα Blood of the Kings στα καπάκια, ήταν εντελώς μυσταγωγία.
έφτασε η στιγμή να ποστάρω κάτι που χα διαβάσει για inspirational μασχάλες:
καλο το Haill to England, αριστο το into the glory Ride, αλλα το Kings Of Metal εχει μια ξεχωριστη θεση.
Blood of the Kings, Crown and the ring, Heart Of Steel, Hail and Kill. επη ολα.
Καλά, εννοείται. Το πρώτο που άκουσα επίσης, έχει και προσωπικά ξεχωριστή θέση.
Εξώφυλλο: … And Justice for All
Χαμηλη, συγκεκριμενα.
Περαστε εξω.
Την Τεταρτη θα γινουν ολα.
1988
1)THE NEPHILIM - FIELDS OF THE NEPHILIM
Λίγο μετά την πρώτη γνωριμία της μπάντας με το post apocalyptic spaghetti western goth του DAWNRAZOR έρχονται με το ΤΗE NEPHILIM και αμέσως παρατηρούμε ότι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει…
Το εξώφυλλο του μας φέρνει στο μυαλό κάποιον τόμο συγγράμματος απαγορευμένου από την επίσημη θρησκεία. Ένα βιβλίο σαν αυτό που περιγράφεται στο Όνομα του Ρόδου, ένα βιβλίο γεμάτο σοφία που όμως διαφθείρει… Το ταξίδι ξεκινά με την Endemoniada. Καλπάζουμε καταραμένοι στο άγνωστο, είμαστε οι Ονειρευτές… We dream of familiar places.
Συναντούμε αρχαία πλάσματα βγαλμένα από την φαντασία του H.P.Lovecraft και τους ακολουθούμε, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στην δυνατή αυτή παρόρμηση. Υπάρχει η υποψία και ο φόβος ότι δεν είμαστε πια ανθρώπινα όντα. Στο Μoonchild, μας υποδέχεται ο μυστικιστής Aleister Crowley. Ακολουθεί η κάθετη εφόρμηση του Chord of Souls, μια μισάνθρωπη επίθεση στο Μεγάλο Ψέμα. Η επίκληση στον Shiva:
Welcome to Heaven/Believe/Welcome to 666/Breathe/open your eyes now darling/Let the weapon rise my darling/Come closer/The sweet smell of giving -
Χμμ…Shiva; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος! Είναι το Love Under Will ένα ακόμη Murder Ballad ή η συνειδητοποίηση του πόσο επικίνδυνη είναι η αγάπη; Το Celebrate περικλείει όλη τη φιλοσοφία της μπάντας. Καθισμένοι κάτω απ’ το φεγγάρι γύρω από μια φωτιά, ο Carl εξηγεί τι χρειάζεται να κάνουμε. Τώρα πια είμαστε έτοιμοι, τo τέλος είναι κοντά
and we’ re getting closer … Last Exit For The Lost .
Σκέφτηκα πολύ για την πρώτη θέση της λίστας. Είναι τόσο καλό το NEPHILIM για να την αξίζει; Το πραγματικό ερώτημα όμως είναι - είμαι εγώ, εσύ, όλοι άξιοι για το Nephilim;
2)OPERATION:MINDCRIME - QUEENSRYCHE
Μια μπάντα με όραμα στο απόγειο της δημιουργικότητάς της! Ένας frontman στο ζενίθ της ερμηνευτικής του τέχνης! Ένα πολυδιάστατο αφηγηματικό concept! Ένα μουσικό έργο κινηματογραφικών διαστάσεων! Το αδιαμφισβήτητο ταλέντο και το πάθος για κατάκτηση της κορυφής!
Είναι ακόμη το OPERATION: MINDCRIME επίκαιρο ή η επαναστατικότητα που πρεσβεύει έχει μπαγιατέψει; Ίσως οι στίχοι αυτοί μέσα από το REVOLUTION CALLING να δίνουν μια απάντηση.
I used to trust the media to tell me the truth/tell us the truth/But now I’ve seen the payoffs everywhere I look/Who do you trust when everyone’s a crook?
Στον πυρήνα του το album δεν είναι παρά μια προειδοποιητική ιστορία (cautionary tale) τοποθετημένη σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο, με προβληματικούς χαρακτήρες και ένα καταδικασμένο από την αρχή Love Story. Οι QUEENSRYCHE ωστόσο μεταφέρουν την υπόθεση με ιδανικό τρόπο μέσα από αριστουργηματικές συνθέσεις και βάζουν τον ακροατή κυριολεκτικά μέσα στην ιστορία, να νοιάζεται για τους πρωταγωνιστές, να αφουγκράζεται τις προσωπικές τους σκέψεις, να αγωνιά για το μέλλον τους.
Τελειώνοντας να δηλώσω ότι το OPERATION: MINDCRIME μετά από 35 χρόνια δεν έχει χάσει ούτε γραμμάριο από την δύναμή του, να συγκινεί το ίδιο αυτόν που το βιώνει πρώτη φορά και αυτόν που έχει μάθει απ’ έξω μέχρι και τα σημεία εκείνα που ο Jeoff Tate παίρνει τις απαραίτητες ανάσες ώστε να μπορεί να συνεχίσει συγκλονιστικός και ανεπανάληπτος.
3)SURFER ROSA - PIXIES
Αυτό το album υπακούει μόνο σε έναν κανόνα - δεν υπάρχουν κανόνες. Ο Black Francis ενσωματώνει με επιτυχία την τρέλα και την παράνοια στα τραγούδια του ενώ το παίξιμο του Joey Santiago στην ηλεκτρική κιθάρα ανεβάζει την αδρεναλίνη στα ύψη. Κραυγές και Ψίθυροι και σπασμένα άκρα. Bone Machine, Break My Body, Broken Face - παρατηρούμε κάποιο μοτίβο στα πρώτα κομμάτια του album ή μου φαίνεται; Το Gigantic είναι η στιγμή της Kim Deal να λάμψει περιγράφοντας τα θετικά συναισθήματα που τρέφει για το Gigantic/A Big Big Love του φίλου της! Where is my mind? Το θρυλικό αυτό τραγούδι θα ανήκει για πάντα πλέον στο φινάλε του FIGHT CLUB . Το Tony’s Theme είναι ένα WTF surf rock ενεργειακό σφηνάκι. Τα Oh my Gholly και Vamos, εισάγουν το latin στοιχείο δικαιώνοντας την επιλογή του εξωφύλλου και τον τίτλο του album. Το δίλεπτο του Brick is Red που κλείνει τον δίσκο είναι απλά μια τελευταία αφορμή για να λάμψει η κιθάρα του Joey. Για το τέλος άφησα το Cactus που ''αναγκάζει΄΄ μέχρι και τον David Βοwie να το διασκευάσει.
Sitting here wishing on a cement floor/Just wishing that I had just something you wore Bloody your hands on a cactus tree/Wipe it on your dress and send it to me .
ΣΤΙΧΑΡΕΣ!
4)PORT ROYAL - RUNNING WILD
Oι Γερμανοί μετά από δύο άγουρα αλλά γεμάτα πάθος albums, στο τρίτο τους- UNDER JOLLY ROGER- εισάγουν για πρώτη φορά το πειρατικό θέμα, είναι όμως στο PORT ROYAL όπου και το τελειοποιούν σε τέτοιο βαθμό που θα τους χαρακτηρίζει από δω στο εξής.
Η εναρκτήρια ριφάρα του ομώνυμου άσματος είναι ικανή να αναστήσει και πνιγμένο ναυτικό. Το πορωτικό ρεφρέν και οι σολάρες να τον κάνουν να κάνει headbanging και να χτυπιέται σαν ψάρι στην στεριά! Όλο το album είναι μεταλλική πανδαισία. Από τα πιο ‘‘παραδοσιακά’’ heavy Raging Fire και Blown to Kingdom Come, στο speed metal του Into the Arena και στα highlighs: Το “Ινδιάνικο” Uaschitschun που μας παρασέρνει για Running Free with the Wind- το σύντομο instrumental Final Gates μας ταξιδεύει σε μακρινές θάλασσες και υποσχέσεις για περιπέτειες-αν περάσουμε τις πύλες. To Conquistadores είναι απλά ένα από τα καλύτερα μέταλ κομμάτια της δεκαετίας και όχι μόνο - στο Mutiny ο Rock n Rolf μας προτρέπει για ανταρσία στο πειρατικό: Stand up and fight! Τhis means war! Το επικό φινάλε με το Calico Jack ξεκινά μια παράδοση για τους RUNNING WILD που συνεχίζεται και στους επόμενους δίσκους, να αφήνουν τα καλύτερα για το τέλος. Ένας πραγματικός πανζουρλισμός από ριφάρες και σολάρες και εγώ μέσα στην τσίτα με τα μυαλά πουρέ. Τέτοια κομμάτια θα πρέπει να έρχονται με προειδοποιητικό σηματάκι!
Ουφ, δεν περιγράφω άλλο! Ακούστε το με δική σας ευθύνη.
5)TENDER PRAY - NICK CAVE & THE BAD SEEDS
Όταν το album σου ξεκινάει με το κρεσέντο του Mercy Seat, αυτά που θα ακολουθήσουν πρέπει να είναι τουλάχιστον εννιάρια για ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες που γεννήθηκαν από την αρχή. Ο Nick και οι Bad Seeds αυτό το καταφέρνουν θα έλεγα άνετα.
Το κολασμένο piano-driven του Up Jumped the Devil και το live-favourite Deanna που ακολουθούν επιβεβαιώνουν την υποψία ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με σπουδαίο δίσκο. Μπορεί την περίοδο εκείνη ο Νick να ήταν χωμένος στα βαριά- σύμφωνα με τους ροκ ιστορικούς αλλά και μετέπειτα με δηλώσεις του ίδιου-η δημιουργικότητα του ωστόσο βρίσκεται στα ύψη. Το ηδονοβλεπτικό και καταθλιπτικό Watching Alice, το Βιβλικό Mercy και το “φασαριόζικο” City of Refuge συνεχίζουν στο ίδιο καλλιτεχνικό επίπεδο με τα προηγούμενα, ενώ το μελαγχολικό Slowly Goes the Night με την υπέροχη ερμηνεία του Nick είναι μάλλον το αγαπημένο μου μέσα από το TENDER PRAY. To album ηχογραφήθηκε στο Βερολίνο και η παραγωγή του δίνει μια άγρια ζωντάνια στα κομμάτια, όπως για παράδειγμα στο ακραίο ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα Sugar Sugar Sugar. Τέλος το Sunday’s Slave είναι μάλλον το λιγότερο ενδιαφέρον εδώ, μια ειρωνική ματιά στις σχέσεις εργάτη-αφεντικού, ενώ το New Morning είναι ένα gospel αλά Bad Seeds με φυσαρμόνικα και τα πάντα όλα.
Συμπέρασμα: Το TENDER PRAY είναι σκοτεινό, προκλητικό, κάποιες φορές ακόμη και βίαιο, αλλά δεν παύει να είναι ειλικρινές και αληθινό. ΄Αλωστε η ζωή δεν είναι μόνο χαμόγελα, καρδούλες, χαρές και πανηγύρια. Και το σερί από δυνατές κυκλοφορίες για τους NICK CAVE & THE BAD SEEDS συνεχίζεται …
και ένα εξτραδάκι
5,5)SOUTH OF HEAVEN - SLAYER
Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει το SOUTH OF HEAVEN τόσο ξεχωριστό για μένα. Το γεγονός ότι είναι το πρώτο SLAYER που άκουσα θα πρέπει να παίζει ρόλο. Φταίει και το album cover που για άλλη μια φορά δεν αστειεύεται. Φταίνε και όλα αυτά τα ‘‘άρρωστα riffs’’ που επινοεί η ιδιοφυΐα του συγχωρεμένου Hanneman, πρώτα και καλύτερα στο θρυλικό ομώνυμο του δίσκου, αν και μέχρι το επιβλητικό φινάλε του Spill the Blood έχουμε ζήσει μαγικές στιγμές. ΟΚ, οι ταχύτητες έχουν πέσει σε σχέση με τον οδοστρωτήρα REIGN IN BLOOD, καλύτερα μεταξύ μας-να καταλαβαίνουμε λίγο και τι παίζεται! Υπάρχουν κάποια γρήγορα σημεία αλλά το SΟUTH… είναι κυρίως σφαγή σε mid tempo ρυθμούς. Η παραγωγή του Rubin ιδανική για αυτά τα κομμάτια. Ιδίως ο ήχος στα τύμπανα είναι τέλειος. Ο Lombardo κάνει για άλλη μια φορά παπάδες με τα γεμίσματα και τις αλλαγές του, χαλαρά ο καλύτερος drummer της δεκαετίας! Σε κάθε περίπτωση το SOUTH… συνεχίζει το σερί της μπάντας να κυκλοφορεί δισκάρες και να στρώνει το έδαφος για την έκρηξη στο χώρο του extreme metal τα επόμενα χρόνια.
Ένα γρήγορο shout-out στα : TRANCENDENCE, BLOOD FIRE DEATH, DAYDREAM NATION,GREEN, SPIRIT OF EDEN, SEVENTH SON, VIVA HATE, 16 LOVERS LANE, LOOK SHARP!, PEEPSHOW, LEPROSY, IF I SHOULD FALL FOR GRACE OF GOD, PUNISHMENT FOR DECADENCE, SPIRIT OF EDEN, BUG.
Best album cover:
1988 λοιπόν και εδώ υπάρχουν δίσκοι προσωπικές αδυναμίες, οι οποίοι είναι ταυτόχρονα και ιστορικής σημασίας, δεν είναι τίποτα φοβερές ανακαλύψεις. Θα το πάω και εγώ με spoiler, είναι πιο ιντριγκαδόρικο έτσι:
Slayer - South of Heaven
Ναι, προφανώς το Reign in Blood είναι από μόνο του ένας δίσκος ορόσημο, αλλά εδώ οι Slayer διαμορφώνουν έναν ήχο που μαζί με το Seasons δημιούργησαν τον ήχο που προσωπικά λάτρεψα περισσότερο σε αυτούς. Λίγο πιο χαμηλές ταχύτητες, άρρωστα riffs και τρομακτικός ήχος. Ένα και ένα τα κομμάτια από το ομώνυμο μέχρι το Spill the blood, τι να λέμε τώρα.
Crimson Glory - Trascendence
Δεν μου αρέσει το κλασσικό, δεν μες λες τύπο που ξέρει το 80s metal νεράκι αλλά αυτός ο δίσκος πραγματικά είναι ένα άλλο πράγμα. ΟΚ ο Midnight είναι φανταστική φωνή αλλά τι συνθέσεις, τι μελωδία, τι συναίσθημα βγάινει εδώ μέσα. Το Painted Skies είναι από τα καλύτερα κομμάτια του είδους ever, ακολουθούν από δίπλα ύμνοι όπως το In Dark Places, το Lonely, Masque of Red Death κτλ. Άπιαστη κορυφή, μου αρέσει πολύ και το εξώφυλλο, δένει στο σύνολο αυτή η φουτουριστική προσέγγιση. Ας είναι, τα λίγα ποσοτικά που έδωσε αυτή η μπάντα ήταν τρομακτικά υψηλού ποιοτικού επιπέδου και ο Midnight θα μνημονεύεται ες αεί.
Queensryche - Operation Mindcrime
Δεν θα γράψω πολλά, το κοκομπλόκο που τρώω πάντα όταν το ακούω που μετά από το σερί των απίστευτων ύμνων που είναι πραγματικά ΕΝΑΣ & ΕΝΑΣ, φτάνω στο Mission και καπάκια στο Suite Sister Mary και δεν μπορώ να πιστεψω ότι μπορούσε να γίνει καλύτερο. Και όμως μπορούσε. Album, συνθέσεις, ερμηνείες, concept 10άρι ακατέβατο.
Metallica - …And Justice for All
Είναι το Blackened το καλύτερο Metallica opener? Είναι. Κοντράρει το ομώνυμo τα ομώνυμα των προηγούμενων μεγαθήριων; ΕΥΚΟΛΑ. Είναι ο “Θεριστής” ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ (τι κοψίματα είναι αυτά εκεί ρε, σχολή ολόκληρη). Είναι το To Live ένας ακόμα instrumental ύμνος ολόκληρου του ιδιώματος; Ε ΝΑΙ. Είναι στο Eye ένας James σκέτη…απόλαυση; ΠΡΟΦΑΝΩΣ. Είναι το ΟΝΕ το…ΟΝΕ; Ίσως το αγαπημένο μου album τους, γουστάρω τρελά τον ξερό του ήχο και fan fact μου το έδωσε σε cd να το ακούσω και με έπρηζε full για αυτό ένας today rapper, συμμαθητής στα αγγλικά κάπου στα mid-90s. Ας μην νοσταλγήσω τώρα σαν boomer…
Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
Αχ ρε ΚΑΡΙΟΛΗ Μπρους, όταν λες το “Re-incarnate, play the game and again and again and again…” μου έχεις διαλύσει το είναι μου εσύ και τα 6 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα που προηγήθηκαν. Το ομώνυμο είναι Top-3 maiden epics και μόνο ΥΜΝΟΙ.
Έβγαλα και με ισοπαλία στα #1 τα Maiden - Metallica (2-2), είχα πρόγραμμα.
Ε ΝΑΙ !!! ( και για μένα )
Καπου καποιος ρωτησε γιατι θεωρουμε το and justice το καλυτερο metallica αλμπουμ.
Για ολα τα παραπανω και γιατι περιλαμβανει το καλυτερο metallica τραγουδι.
Darkness imprisoning me
“Εσύ, έχεις βρει αυτό για το οποίο είσαι φτιαγμένος; Ξέρεις τον εαυτό σου τόσο καλά, ώστε να έχεις επιλέξει συνειδητά το δρόμο σου και να βυθιστείς μέσα στο υλικό της κατασκευής σου τόσο αφοσιωμένα και απρόσκοπτα όσο και εκείνος;”
Spot-on. Ή οπως έγραψε και ο ίδιος ο Αρχηγός:
"Summer 1980: I was no longer in a band, I was alone. It was my time to plan a new life and to reflect on the painful lessons I had learned up to this point. One thing was for sure: I had found my fire; I had finally arrived at the point in my life where I had cast off any fear or doubt about life or death. I was free after many years of jealous comments from assholes at school, students and teachers; assholes at the various shit jobs I had worked at, co-workers and bosses; assholes in my family and their loser friends - they all had a lot to say about my choice to be a musician, (funny how the real losers in life are the first to give advice to others), “being a musician” to all these fuckers meant “loser”, “millstone”, “bum”. I had finally realized that their lives were truly fucked and they had given up on their dreams, so the only way they could escape their own misery was to bring others down; far easier than looking in the mirror.
So what, if I died broke? I had been broke all my life and by this time, being broke was natural; I felt no shame in it. Even if I had money, I would (and still do) spend it immediately on equipment. I did not choose music, it chose me. And so I had burned it into my heart, mind and will: “I will have my say and I will have my day!” I just did not know when or how… So, fuck it and fuck everybody… I didn’t need them, I would find my way and while I am at it, Fuck The World as well!"
Ολοκληρώνω το κείμενο-κόλαφο για το 1988. Παίζει στο repeat Sting of the bumblebee. Η ώρα που οι false ones θα κρυφτούν καθώς η διαύγεια του οχτάχορδου piccolo θα τους τυφλώσει έρχεται. Μετανοείτε. Ακούστε πάλι με προσοχή. Προλαβαίνετε να βάλετε #1 το Kings of metal στις επιλογές σας. Ξέρετε, βαθιά μέσα σας, ενδόμυχα, ότι το ποθείτε. Ενδώστε άφοβα. Αλλάξτε κρυφά τις φόρμες σας. Παραδοθείτε στο αλόγιστο πάθος. (porn ad vibes).
Είσαι σίγουρος ότι το παραπάνω είναι για το παρόν νήμα και όχι το άλλο, το κλασμένο;
Dearest @ChrisP
Το άλλο είναι μυθοπλασία, άνευ αναφορών σε αληθινά πρόσωπα και καταστάσεις.
Εδώ ομιλούμεν την αλήθεια.
Μετανοείτε. Το θέλετε. Το σκέφτεστε από την Δευτέρα, το ξέρω.
Αλλάξτε κρυφά τις φόρμες σας.
Ενδώστε.
Αλήθειες με τον Curehead. Κάθε εβδομάδα στο rocking.gr.
Θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου.
Είμαι από αυτούς που λένε 2>1. Πιο χορταστικό από το πρώτο, μόνο ύμνοι. Νομίζω ο @GRACCHUS_BABEUF έγραψε για μια υποβόσκουσα μελαγχολία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο (και δεν είναι τόσο δύσκολο να την εντοπίσεις, θαρρώ). Μεγάλος δίσκος. Ακόμα και το Rise and Fall ρε!
Το έχω πει και το έχω ξαναματαπει και έχω εισπράξει μόνο ειρωνείες και γέλια. Οι Running Wild έχουν το καλύτερο και πιο ποιοτικό σερί στο heavy metal. Από τα δύο πρώτα άλμπουμ που παίζουν κολασμένο, μαυρισμένο σπιντοχέβυ, στα 80ς αριστουργήματα που εισήγαγαν και το πειρατικό theme και από εκεί στα 90ς που μέχρι Masquerade (ή έστω Black Hand Inn) άλλαξαν πάλι ηχητικό στυλ και όρισαν το πως πρέπει να ακούγεται το τευτονικό heavy/power. Τρεις διακριτές περιόδοι, διαφορετικές προσεγγίσεις στο heavy metal, αυτό το λέω για όσους (που προφανώς δεν έχουν ακούσει) μιλάνε και λένε πως “οι RW παίζουν το ίδιο πράγμα μια ζωή”. Και αφού έβγαλα τον πόνο μου, για το Port Royal θα πω πως θα έπρεπε κάθε χεβυμεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του να το έχει εικόνισμα. Μύθος.
Αξεπέραστος δίσκος, η μυθική του υπόσταση απολύτως δικαιολογημένη.
Συγκινητική τελειότητα, αθάνατο heavy metal, το ομότιτλο κομμάτι αναγκάζει και νεκρούς να κάνουμε air guitar, Bloodstreets η ζωή η ίδια, On Wings of Eagles η επιτομή του είδους, τέσπα, καταλαβαίνετε που το πάω και πως το βλέπω. ΜΟΝΟ ΡΙΟΤ.-
Άνευ σχολιασμού και σε υποκειμενικό και σε αντικειμενικό επίπεδο. Απλά θα πω πως για εμένα από εδώ ξεκίνησε το ταξίδι της μουσικής, είναι πολλά παραπάνω από ένας σπουδαίος δίσκος στο δικό μου σύμπαν.
