Προφανώς τρομερή χρονιά το 1988, βγήκαν κλασικοί δίσκοι πρακτικά σε κάθε ιδίωμα της μουσικής, και όσο και αν θεωρώ πως Pixies, Eric B & Rakim, My Bloody Valentine (τα demo των Darkthrone για όσους ήθελαν τους Νορβηγούς με διαστημικά εξώφυλλα από παλιά - αλλά αυτοί θα κυριαρχούν για τα επόμενα 30 χρόνια σε λίστες μου όντας ασύγκριτοι - οπότε κλάιν), κλπ έβγαλαν απίστευτα σημαντικά άλμπουμ, η λίστα αυτή είναι ένα μεγάλο shoutout σε αδυναμίες που με ορίζουν εν πολλοίς ως ακροατή.
Οπότε, να 35 άλμπουμ με επιγραμματική αποψάρα για το καθένα.
Αχρείαστο namedrop, apologies και hide details.
The Top 5 that I voted for.
Summary
Summary
1. Bathory – “Blood Fire Death”
Αρχηγού παρόντος πάσα τυροτρέλα και δήθεν “επική λακτόζη” παυσάτω. Quorthon, όρμα τους.
Ο καλύτερος δίσκος τους, με διαφορά. Το φάντασμα των Amebix εδώ βρίσκει τον απώτερο εκφραστή του στο άγριο κυνήγι του Odhinn, που πέρα από το εξώφυλλο χρονιάς, τελειοποιεί τον κολασμένο ήχο του προηγούμενου δίσκου τους, εξηγώντας πως τίποτα το επικό ή μεγαλοπρεπές δεν είναι πηγμένο στο αίμα, τη βρωμιά, τη φωτιά, και το θάνατο. Πάντα πίστευα, όσο εμβάθυνα στη δισκογραφία τους, πως αυτή χωρίζεται, όχι σε τριλογίες που τις θεωρώ και λίγο επιφανειακή ανάγνωση μιας δισκογραφίας, όσο και σε διλογίες. Ε, αυτό και το 'Under The Sign…" είναι το βάρβαρο, διεσταλμένο, σαμπαθικό, καταραμένο, black metal που αγγίζει μυθικά, ασύγκριτα, ανεπανάληπτα, αδιανόητα επίπεδα. Καλό και το επόμενο, αλλά εδώ είναι η τομή όλων όσων είναι οι Bathory. Ήταν, είναι, και θα είναι.
Summary
2. King Diamond – “Them”
Ο καλύτερος concept metal δίσκος όλων των εποχών. Με διαφορά, από όλες τις απόψεις. Ο καλύτερος της προσωπικής δισκογραφίας του Βασιλιά.
Summary
3. Public Enemy – “It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back”
Ο σημαντικότερος δίσκος του 1988. Για μένα, το δεύτερο καλύτερο hip hop άλμπουμ όλων των εποχών, σίγουρα το δεύτερο πιο αγαπημένο μου. Ο πρώτος πλήρως πολιτικοποιημένος δίσκος που άκουσα. Παραγωγή από bomb squad & Terminator X από το μέλλον, στίχοι τρομακτικά ενδιαφέροντες και πολύπλευροι, ρυθμός, χορός, και ο καλύτερος MC που έβγαλε το ιδίωμα. Η σκιά του Chuck D κάνει τους πάντες να φαίνονται παιδάκια. Επίσης η μόνη φορά που θα ηχήσουν οι Slayer στην πεντάδα μου το '88. Μουσική επικίνδυνη, μουσική ανατρεπτική, μουσική ακαταμάχητη, μουσική θρυλική.
Summary
4. Doom – “War Crimes: Inhuman Beings”
Η φήμη των Βρετανών Doom εκείνη την εποχή διαδιδόταν από στόμα σε στόμα, όντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες «υπόγειες» hardcore punk μπάντες. Έπειτα από μερικά τραγούδια για τη συλλογή “A Vile Peace”, το μνημειώδες EP “The War Is Big Business” και μερικές ανακατατάξεις μελών, ήρθε η ώρα για τη πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Doom. Το “War Crimes”, είναι μια κυκλοφορία, που όχι μόνο καθιέρωσε την μπάντα ως μια από τις σπουδαιότερες crust μπάντες στην ιστορία, αλλά και ένας άριστος δίσκος 37 πολεμικών λεπτών που θα έπρεπε να φιγουράρει στις κορυφές κάθε σχετικού αφιερώματος. Η φήμη της Peaceville ως μια hardcore punk εταιρεία εδραιώθηκε, και ο όλεθρος των Doom αποτέλεσε ένα ιδανικό εφαλτήριο για την καθιέρωσή της ως μια ακλόνητη δύναμη στον ακραίο ήχο. Όσο για τον δίσκο καθαυτό δε, από τη δυστοπική εισαγωγή μέχρι το κλείσιμο με το ομότιτλο, οι διδαχές των πατέρων Discharge, συναντούν το ακραίο metal, το crust αποκτά σαφή ταυτότητα και ο δρόμος προς το grindcore ανοίγει. Η ιστορία, έγραψε βέβαια, πως οι σχέσεις της μπάντας με την εταιρεία κλονίστηκαν μετά την κίνηση της να κυκλοφορήσει τη συλλογή “Total Doom”, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μουσική κρισιμότητα αυτού του υπέροχου εκτρώματος.
Μετά από ένα φετινό περιστατικό, το συναίσθημα λέει νο1, αλλά recency bias. Απόλυτο crust/grind με στιχάρες από πανκηδες. Το πρόσωπο της κιθαριστικής ακρότητας του δεύτερου μισού των '80s.
Summary
5. Bad Religion – “Suffer”
Μετά από αυτό το άλμπουμ, δεν ήταν τίποτα το ίδιο. Δίσκος που έκανε μπάντες να αλλάξουν ήχο και άλλες να συσταθούν, που γέννησε νέα εποχή στο punk, δίσκος που έκανε το '88 να πάρει φωτιά. Προφανώς, αλάνθαστο. Επίσης, αγαπώ που ακόμα κινούνται στο μελωδικό hardcore κιθαριστικά, για λίγους μήνες.
Άλλα 10, για πλήρη λίστα:
Summary
6. Nick Cave & The Bad Seeds – “Tender Prey”
Ο καλύτερος δίσκος του σχήματος στα '80ς, δεύτερος αγαπημένος μου, “City Of Refuge”. Στο νήμα.
7. Living Colour – “Vivid”
Το καλύτερο hard rock άλμπουμ του '88 και ένα από τα καλύτερα έβα. Η αύρα των PE από το hip hop και των Bad Brains από το hardcore μεταλαμπαδεύτηκε και το αποτέλεσμα είναι ένα funk/hard rock υβρίδιο που γλεντάει τα πάντα.
8. Voivod – “Dimension Hatross”
Μάλλον ο κορυφαίος τους, σίγουρα ο δεύτερος αγαπημένος μου, ο έτερος πόλος της αρχής του avant-garde metal, θεματικές που θέλουν τρίτη ανάγνωση για να ξεκλειδωθούν, το καλύτερο thrash/prog άλμπουμ της χρονιάς του.
9. Death – “Leprosy”
Ο κορυφαίος τους δίσκος, ισάξιος με το ντεμπούτο. Μετά, κάθε χρόνο και χειρότερα, αλλά εδώ έπιασαν το μυθικό, ξορκίζοντας το από τις χεβιμεταλλικές αναφορές.
10. Napalm Death – “From Enslavement To Obliteration”
Όπως σωστά ειπώθηκε κάπου, καλό το “Scum”, πεντάδα το είχα έτσι και αλλιώς, μάλλον σήμερα powerviolence θα το λέγαμε όντως, στα ντέμο έπαιζαν αναρχοπανκ όπως θύμισε και το Spotify πρόσφατα, οπότε τι είναι το grindcore? ΑΥΤΟ. Η κορυφαία στιγμή μιας δισκογραφίας που δεν έχει μέτριες. Το βρετανικό underground το '88 έπιασε τρομακτικές κορυφές. Θρύλοι.
11. Iron Maiden – “Seventh Son Of A Seventh Son”
Για καιρό θεωρούσα πως είναι ο καλύτερός τους, μετά συνετίστηκα. “Can I Play With Madness” υπερμέγιστο άσμα ανάμεσα σε 4-5 άλλα, και παρά τις 1-2 αδύναμες στιγμές του, αυτό το άλμπουμ πετυχαίνει αυτό που ήθελαν οι δημιουργοί του. Επίσης, Maiden, '88, Νέα Φιλαδέλφεια. Πακέτο πάνε αυτά.
12. Slayer – “South Of Heaven”
Ο τρίτος καλύτερος δίσκος τους, απολαυστικός, απαιτητικός, τρομακτικός, εμβληματικός. “Mandatory Suicide”.
13. Helloween – “Keeper Of The Seven Keys pt. II”
Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος που έβγαλε το ιδίωμα για μένα, και ο καλύτερος των Γερμανών, γιατί για κάποιο λόγο, τα έχω ακούσει όλα από δαύτους. Ντάξει, ακόμη και το “Save Us” προσκυνώ, οπαδιλίκι μόνο, πρώτο κλασικομέταλ άλμπουμ που αγόρασα σε cd.
14. Sonic Youth – “Daydream Nation”
Ο δεύτερος σημαντικότερος δίσκος που βγήκε το '88, ο κορυφαίος μιας τεράστιας μπάντας, κλασικός από την πρώτη νότα, και επιδραστικός όσο ελάχιστοι της δεκαετίας του, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Κοινώς, το απόλυτο άλμπουμ, το τέλειο.
15. Forbidden – “Forbidden Evil”
Τhrash metal όπως πρέπει να παίζεται, και αιώνιο πουλέν του ιδιώματος. Οι speed πινελιές είναι που το κάνουν διαφορετικό και ξεχωριστό, γιατί το bay area κατήντησε βαρετό.
Άλλα 20, γιατί that’s how I roll in 1988:
Summary
16. Carcass – “Reek Of Putrefaction”
Τα 3 πρώτα Carcass είναι κορυφές απάτητες για τους ίδιους, και φυσικά για όλους. Πραγματικό και επιδραστικό grindcore, από τα απολύτως απαραίτητα άλμπουμ του ιδιώματος, και όχι μόνο. Είπαμε, τα όσα συνέβαιναν τότε Αγγλία στιγμάτισαν ζωές και συνειδήσεις.
17. Bolt Thrower – “In Battle There Is No Law”
Ο καλύτερος δίσκος τους, μάλλον επειδή δεν ήταν death metal 
Αρχετυπικό Stenchcore από τα λίγα, προφανώς με χύμα θρασοντεθόξυλο, και crust φιλοσοφία, αλλά εδώ οι Bolt Thrower με το καλησπέρα κέρασαν φάπα πιουρίστες και έκαναν υποκουλτούρες να ενωθούν με τις τότε εμφανίσεις τους.
18. Rudimentary Peni – “Cacophoni”
Ο καλύτερος δίσκος που έχει εμπνευστεί από Lovecraft με οποιοδήποτε τρόπο θεματικά και αισθητικά.
19. Metallica – “…And Justice For All”
Όσο περνάνε τα χρόνια, πέραν του απάλευτου ήχου και της έμπνευσης του τίτλου (τουλάχιστον εδώ ήταν ξεκάθαρο όχι όπως το φιδάκι στο επόμενο), τόσο βρίσκω πράγματα συνθετικά που με ξενίζουν σε μερικά κομμάτια. Τεχνικά όμως και ατμοσφαιρικά, αλλά και επιμέρους, το “…AJFA” είναι εντυπωσιακό. Επίσης έχει “Blackened” (αχ αυτοί οι στίχοι), “Harvester of Sorrow” και “Eye Of The Beholder”, “One”, “Dyer’s Eve”, οπότε, κλασικό. Επίσης, Seattle γτχκτπμκοτα.
20. Youth Of Today – “We’re Not In This Alone”
To αποκορύφωμα του δεύτερου κύματος του straight edge. Η προσωπικότητα και η επιρροή των Youth Of Today υπερβαίνει εκφραστικά μέσα και τεχνικά ζητήματα, όντας όσο αγνή όσο ελάχιστες παρόμοιες στην ιστορία του ιδιώματος. Κλασικό και επιδραστικό.
21. Ministry – “The Land Of Rape And Honey”
Ένα λεπτό να βάλω το “Stigmata” να παίζει. Α ναι, τι έκαναν εκείνα τα χρόνια οι άτιμοι… Α, έγιναν η καλύτερη industrial μπάντα που βγήκε ποτέ. Και εδώ είναι η πρώτη τους κορυφή.
22. Crimson Glory – “Transcendence”
Να το έχω πετύχει mint σε παζάρι το LP 7μιση ευρώ πριν δέκα και βάλε χρόνια και να μην το παίρνω γιατί ήθελα να φάω σκεπαστή. Σοφή η μαλακία μου. Αριστούργημα.
23. The Execute – “The Antagonistic Shadow”
Για ακόμη μια φορά, η Ιαπωνία αποφασίζει να εμβαθύνει στην παράνοια και να τα κάνει όλα καλύτερα, σε ένα μπλέξιμο post-punk/gothic, hardcore, garrage, rock, τι να πρωτοπείς. Φανταστικό και χάρηκα που το θυμήθηκα.
24. Robert Plant – “Now And Zen”
Προτιμώ τον φολκ Πλαντ είναι η αλήθεια, αλλά αυτό παραμένει παιδική αδυναμία, γιατι έτσι.
25. N.W.A. – “Straight Outta Compton”
Ποτέ δεν τους πήγαινα μία, καλά τα memes και το
‘Fuck The Police’
(comin’ straight from the underground
A Young nigga got it bad 'cause I’m brown
And not the other color so police think
They have the authority to kill a minority)
αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην το βάλεις να παίξει και να μην αντιληφθείς τι στο διάολο κατάφεραν. Τι αλλαγή έφεραν στα πάντα, πως γκρέμισαν, ενώ ήταν στο περιθώριο, κάτι τυχάρπαστους από τα σύννεφα της δήθεν επιτυχίας τους.
26. Dead Moon – “In The Graveyard”
Επιδραστικό και κλασικό ντεμπούτο, δεύτερος καλύτερος δίσκος τους, δίνουν punk ορμή σε ένα εν πολλοίς πεθαμένο ιδίωμα, μαζί με υπόσταση που αξίζει να ασχοληθείς μαζί της. Όσο μεγαλώνω το εκτιμάω περισσότερο.
27. Deviated Instinct – “Rock ‘N’ Roll Conformity”
'80s crust is the sweetest crust in history. One hit wonder θα τους χαρακτήριζα αν ήμουν αυστηρός, αλλά εδώ κέρασαν αποψάρα, καφρίλα, και χυμαδιό όσο ελάχιστοι. Απαραίτητο, και πολύ καλύτερο από όσο το θυμόμαστε.
28. Electro Hippies – “The Only Good Punk…Is A Dead One”
Οι μύστες πήραν τους Celtic Frost και τους έβαλαν δίπλα στους Crass, είπαν στους Napalm Death μην σκάτε, έχουμε επιρροή και για εσάς, έβαλαν και μερικά riffs και ατμόσφαιρες, που κάτι Νορβηγοί δανείστηκαν αυτούσια, και είπαν, να, άλλο ένα κλασικό άλμπουμ. του πραγματικά ακραίου underground. Επίσης, άπιαστα φωνητικά και solos. Δέος.
29. Megadeth – “So Far, So Good…So What!”
Αγαπάμε Megadave όσο κάνει ντρόγκια και θέλει να προκαλεί ακροκεντρώα στοιχεία, γιατί βγάζει τέτοια ακατανόητα άλμπουμ. Έχει και διασκευή με συμμετοχή Steve Jones, έτσι για το εφέ, και κλασικές συνθέσεις, και ηχάρα, κρίμα που είναι ανάμεσα σε δύο τοτεμ, αλλά καλά να πάθει.
30. Coroner – “Punishment For Decadence”
ΟΚ, προφανώς το “R.I.P.” με τον Προφήτη στα φωνητικά είναι η κορυφαία τους στιγμή, αλλά επειδή και το οπαδιλίκι έχει όρια, εδώ έγιναν η μπάντα που χρωστούσαν στις δυνατότητές τους και κέρασαν δικαστήριο πάσης φύσεως. Έτσι παίζεται το tech thrash pt.1.
31. Anacrusis – “Suffering Hour”
Έτσι παίζεται το tech thrash, pt.2 Κάτι μου θυμίζει ο τίτλος του, α ναι.
32. Sore Throat – “Death To Capitalist Hardcore” (ίσως και '87, κλάιν)
Τι lineup ήταν αυτό, τι άπιαστο stench/crust/grind/noise/core ήταν αυτό. Ντάξει, καλοί και οι doom-άδες Solstice μετά που έφτιαξε ο κύριος Walker, αλλά εδώ είχε Bri από DOOM. Και Hammy να μερακλώνει ενώ είχε ένα tape trading label, named Peaceville. Ψιλοπράγματα. Επίσης, τοπ στιχάρες, και κομμάτια που θες να τα διασκευάσεις.
33. Slapshot – “Step On It”
Δεν τρελαίνομαι για αυτό το hardcore, αλλά εδώ γίνεται ολόσωστα. Δίσκος που τους έκανε αιώνια σχετικούς για κάθε επόμενη γενιά πιτσιρικάδων.
34. Dag Nasty – “Field Day”
Ναι, το “Suffer” ήταν θρυλικό, αλλά μερίδιο ευθύνης, έχει και αυτό εδώ το άλμπουμ.
35. Gorilla Biscuits – “Gorilla Biscuits”
Αιώνια αδυναμία, του χρόνου πιάνουν κορυφές, εδώ όμως αποκτούν κόσμο και κατακτούν τις γειτονιές.
Αυτά, άντε να πάμε στο '89.
