Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

  1. Helloween - Keeper Of The Seven Keys Pt.2

Είμαι από αυτούς που λένε 2>1. Πιο χορταστικό από το πρώτο, μόνο ύμνοι. Νομίζω ο @GRACCHUS_BABEUF έγραψε για μια υποβόσκουσα μελαγχολία, δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο (και δεν είναι τόσο δύσκολο να την εντοπίσεις, θαρρώ). Μεγάλος δίσκος. Ακόμα και το Rise and Fall ρε!

  1. Running Wild - Port Royal

Το έχω πει και το έχω ξαναματαπει και έχω εισπράξει μόνο ειρωνείες και γέλια. Οι Running Wild έχουν το καλύτερο και πιο ποιοτικό σερί στο heavy metal. Από τα δύο πρώτα άλμπουμ που παίζουν κολασμένο, μαυρισμένο σπιντοχέβυ, στα 80ς αριστουργήματα που εισήγαγαν και το πειρατικό theme και από εκεί στα 90ς που μέχρι Masquerade (ή έστω Black Hand Inn) άλλαξαν πάλι ηχητικό στυλ και όρισαν το πως πρέπει να ακούγεται το τευτονικό heavy/power. Τρεις διακριτές περιόδοι, διαφορετικές προσεγγίσεις στο heavy metal, αυτό το λέω για όσους (που προφανώς δεν έχουν ακούσει) μιλάνε και λένε πως “οι RW παίζουν το ίδιο πράγμα μια ζωή”. Και αφού έβγαλα τον πόνο μου, για το Port Royal θα πω πως θα έπρεπε κάθε χεβυμεταλλάς που σέβεται τον εαυτό του να το έχει εικόνισμα. Μύθος.

  1. Crimson Glory - Transcendence

Αξεπέραστος δίσκος, η μυθική του υπόσταση απολύτως δικαιολογημένη.

  1. Riot - Thundersteel

Συγκινητική τελειότητα, αθάνατο heavy metal, το ομότιτλο κομμάτι αναγκάζει και νεκρούς να κάνουμε air guitar, Bloodstreets η ζωή η ίδια, On Wings of Eagles η επιτομή του είδους, τέσπα, καταλαβαίνετε που το πάω και πως το βλέπω. ΜΟΝΟ ΡΙΟΤ.-

  1. Queensryche - Operation Mindcrime

Άνευ σχολιασμού και σε υποκειμενικό και σε αντικειμενικό επίπεδο. Απλά θα πω πως για εμένα από εδώ ξεκίνησε το ταξίδι της μουσικής, είναι πολλά παραπάνω από ένας σπουδαίος δίσκος στο δικό μου σύμπαν.

27 Likes

:dotted_line_face:

sixth-sense-bruce-willis

7 Likes

Ίσως η πιο δύσκολη χρονιά (ως τώρα), κυρίως ως προς την κατάταξη.

Είναι τόσο δύσκολο να ιεραρχήσεις ακόμα και τα προσωπικά βιώματα με τους δίσκους που κυκλοφόρησαν το 1988. Κάπου όπα δηλαδή…

Θα προσπαθήσω να χωρίσω τα άλμπουμ σε 4 κατηγορίες.

Στις θέσεις 11-15 θα είχα μέσα το “South Of Heaven” και το “State Of Euphoria” ως κλασσικές κορυφαίες thrash δουλειές, το “Dimension Hatross” των Voivod γιατί είναι δισκάρα σε άλλη διάσταση, το “Open Up And Say… Ahh!” των Poison γιατί κάθε τριαντάφυλλο έχει το αγκάθι του και θα συμπλήρωνα την 5αδα με μια λιγότερο δημοφιλή επιλογή, το “Another Return” των Artch.

Στις θέσεις 10-7 θα έβαζα το “Lies” EP των Guns N’ Roses έστω για τα τρία νέα τραγούδια ή και μόνο για το “Patience”, το δεύτερο αριστούργημα των Virgin Steele (μετά το "Noble Savage), το “Age Of Consnent”, το φανταστικό hard rock του “Long Cold Winter” των Cinderella και το “Kings Of Metal” των Manowar γιατί οι υπέρτατοι ύμνοι υπερτερούν κατά πολύ (ακόμα) της χαζομάρας (μουσικής και μη).

Για τη θέση #5 γίνεται μεγάλη μονομαχία μέσα μου μεταξύ του “Transcedence” των Crismon Glory και του “New Jersey” των Bon Jovi που είναι δυο πολύ σημαντικά άλμπουμ για μένα και τον μουσικό μου κόσμο, όσο διαφορετικοί κι αν μοιάζουν οι κόσμοι που πρεσβεύουν μεταξύ τους. (Εκκρεμότητα 1)

Η τετράδα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει κάποια έκπληξη σε κανέναν, μιλάμε για άλμπουμ που ορίζουν την τελειότητα με τον τρόπο του το καθένα, που υπήρξαν επιδραστικά και γενικά αποδεκτά ως εκεί που δεν πάει και τα οποία ταυτόχρονα ήρθαν σε στιγμές όπου με τον τρόπο τους καθόρισαν ή διαμόρφωσαν τη σχέση μου με τη μουσική για τα επόμενα χρόνια.

Μετά από προσπάθεια, θα πάρω την απόφαση (που ίσως μετανιώσω) να βάλω στις θέσεις #4 το “Keepers Of The Seven Keys, pt II” και στο #3 το “Seventh Son Of A Seventh Son” (δεν πιστεύω καν ότι το γράφω) και θα χρειαστώ και την τελευταία μέρα για να αποφασίσω αν θα βάλω #1 το “Operation: Mindcrime” ή το “…And Justice For All”. (Εκκρερμότητα 2)

Δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε… :stuck_out_tongue:

tbc

20 Likes

1988
1988cup

Πολλά αξιόλογα άλμπουμ, πολύ εύκολη η πεντάδα, το ευκολότερο νο 1 μου απ’ όλα!

26 Pantera - Power metal
25 King’s X - Out of the silent planet
24 Patti Smith - Dream of life
23 Traveling Wilburys -Traveling Wilburys Vol. 1
22 Cowboy Junkies - The trinity session
21 Melissa Etheridge - Melissa Etheridge
20 Roxette - Look sharp! (Αιώνια εφηβεία)
19 Van Halen - OU812 (δε γαμιέσαι David Lee)
18 Judas Priest - Ram it down (κάπου όπα με τον σνομπισμό σας)
17 Metallica - And justice for all (ντάξ’, δεν είναι Master of puppets)
16 U2 - Rattle and hum (και κάπου εκεί πήγαν να το διαλύσουν)
15 NWA - Straight outta Compton (σπουδαίο, ακόμα κι αν δεν ακούς rap)
14 REM - Green (πολύ εμπορικό, κάπου ξεστράτισαν)
13 Neil Young and the Bluenotes - This Note’s for You (ζεσταίνοντας τις μηχανές για τα επερχόμενα ΕΠΗ)
12 A-ha - Stay on These Roads ( Το συγκρότημα συνεχίζει την υψηλή πτήση των 80s)
11 Elton John - Reg strikes back (βουτηγμένος ακόμα στην κόκα και στο πιώμα, επιστρέφει σε γνώριμες επιρροές και κάνει κι ένα mega hit στις πίστες)
10 Cinderella - Long cold winter (τραγουδάρες)
9 The Church - Starfish (από τα διαμάντια του αυστραλιανού στέμματος, χέζω στα μούτρα την ποπ των James)
8 Leonard Cohen - I’m your man (First we take Manhattan)
7 Tracy Chapman - Tracy Chapman (χαραγμένο ακόμα στη μνήμη μας)
6 Megadeth - So Far, So Good… So What! (διασκεδαστικός Dave)
5 All about Eve - All about Eve ( η γκρουπάρα της Julianne Regan μας έδωσε σπουδαία κιθαριστική ποπ την περίοδο 1988-92)
4 Fields of the nephilim - The nephilim (απόκοσμος, απορροφητικός, ακαταμάχητος, τρομακτικός, μπαίνει μέσα σου και δε βγαίνει ποτέ)
3 Bon Jovi - New Jersey ( ο καλύτερος δίσκος του Jon, να 'ναι καλά ο Desmond Child, τραγούδια σαν το Wild is the wind πολλοί θα ήθελαν να είχαν τραγουδήσει))
2 Iron Maiden - 7th son of a 7th son (περιπετειώδης, ομοιογενής, υποβλητικός, στα παπάρια μας αν σας ξενίζουν τα πλήκτρα, the evil that men do lives on and oooooooon)

1 Queensrÿche - Operation mindcrime
Το αποκορύφωμα της προσφοράς των Rÿche, κορυφή που δεν ξαναέπιασαν. Κατά σύμπτωση, εντρύφησα στο Operation σε κομβικό σημείο της ζωής μου (λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα μου) οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσουν οι αναμνήσεις να μην το βγάλω νούμερο 1. Έτσι κι αλλιώς όμως, πρόκειται για μια μουσική παρακαταθήκη της δεκαετίας του 80 στις επόμενες γενιές, ένα μουσικό supernova, μια λάμψη κορυφαίου ταλέντου συμπυκνωμένη σε πέντε μυαλά. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που το άκουσα ζωντανά στην ολότητά του από τον Geoff το 2019, ήταν σπουδαία εμπειρία.

ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Jean Michel Jarre - Revolutions (πρώτη φορά τόσα ροκ στοιχεία σε έναν δίσκο του Jean Michel)
Vangelis - Direct (θέλει ακροάσεις για να μείνει)
Y Kant Tori Read - Y Kant Tori Read (ναι, το ντεμπούτο της υπέροχης Tori)
Jethro Tull - 20 years of Jethro Tull (από κάποιες επιλογές της συλλογής αυτής σε κασέτα ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τον μύθο των Tull)
Φατμέ - Ταξίδι (κύκνειο άσμα)

16 Likes

Ποιο ακαου είσαι, She wolf ;
:crazy_face:

Ξεκινάνω από τα honorable mentions αυτής της χρονιάς γιατί είναι πραγματικά δισκάρες.

Χωρίς σειρά προτίμησης

Summary

Flotsam and Jetsam με το No Place for Disgrace μας χαρίζουν back to back αριστουργήματα. Oι Atrophy στο πρώτο από τα (δυστυχώς μόλις) δύο άλμπουμ τους, Socialized Hate, στέκονται επάξια δίπλα στους συντοπίτες τους Flotsam και Sacred Reich που με το Surf Nicaragua βάζουν υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα metal EPs ever.

Οι Voivod με το Dimension Hatross παραμένουν μια κατηγορία μόνοι τους. Ή μάλλον όχι. Στην ίδια κατηγορία βρίσκεται και το Punishment for Decadence των Coroner.

Realm με το τεχνικό θρας τους στο Endless War μπαίνουν στην κατηγορία των unsung heroes, πλάι στους Vendetta και το Brain Damage. Οι Morbid Saint και το Spectrum of Death είναι καλτ ήρωες. Οι δε Sabbat είναι περισσότερο γνωστοί σαν η μπάντα του Martin Walkyier και του Andy Sneap (κακώς) και όχι σαν η μπάντα που μας χάριστε δύο αριστουργήματα, το πρώτο εκ των οποίων είναι το History of a Time to Come. Oι Razor του Violent Restitution μας προσφέρουν good friendly violent fun.

Οι Death του Leprosy βρίσκονται στο μεταίχμιο της ωμής βαρβαρότητας του Scream Bloody Gore και στην εξέλιξη της μπάντας των 90s που αγάπησα.

To Master Control είναι το κύκνειο άσμα των Liege Lord - ένα από τα καλύτερα US Power Metal άλμπουμ των 80s… Το ίδιο ακριβώς ισχύει για τους Helstar που με το A Distant Thunder έχουν περάσει στην συνθετική τους κορύφωση (η οποία θα έρθει ένα χρόνο αργότερα).

Τι ξέχασα;
Suicidal Tendencies - How Will I Laugh Tomorrow When I Can’t Even Smile Today
Riot – Thundersteel
Running Wild - Port Royal
Queensryche - Operation Mindcrime. Ένα άλμπουμ που πάντα μου άρεσε μα ποτέ δε λάτρεψα, αντίθετα με τους περισσότερους

Θέσεις 10-5 (χωρίς σειρά):
Testament - The New Order. Αυτό έμεινε οριακά εκτός 5άδας. Ένα διαμάντι του Bay Area thrash και μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της σκηνής, πέρα από χρονικούς και γεωγραφικούς περιορισμούς.
Forbidden - Forbidden Evil ^^ Το ίδιο θα μπορούσα να πω και για αυτό. Αν υπήρχε Hall of Fame του thrash, κομμάτια σαν το Chalice of Blood θα είχαν θέση.

Helloween - Keeper of the Seven Keys Part II. Τους Helloween τους έβαλα στην 5άδα μου με το πρώτο Keeper. Το δεύτερο το θεωρώ καλύτερο και έμεινε έξω. Go figure.

Slayer - South of Heaven. Με το Reign In Blood το τερμάτισαν, οπότε ήταν μάταιο να ακολουθήσουν την ίδια συνταγή. Και μας χάρισαν άλλο ένα αριστούργημα.

Crimson Glory - Transcedence. Mε πόνο μένει αυτός ο δίσκος εκτός. Όταν τον πρωτοάκουσα με σόκαρε.

Top-5
5. Vio-lence- Eternal Nightmare. Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα έβερ, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του δεύτερου κύματος του θρας.

4. King Diamond - Them. Ότι έγραψα για το Abigail ισχύει και εδώ. Η μόνη διαφορά είναι πως αυτή τη φορά στις κιθάρες οργιάζουν ο Andy LaRocque με τον Pete Blakk.

3. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son. Μάλλον το καλύτερο Maiden άλμπουμ και το δεύτερο πιο αγαπημένο μου.

2. Bathory - Blood Fire Death. Αν και αναγνωρίζω το πόσο σημαντικά ήταν τα πρώτα 3 άλμπουμ τους, για εμένα το Blood Fire Death σηματοδοτεί το σημείο καμπής. Είναι ο δίσκος που έγιναν πραγματικά σπουδαίοι και μου χάρισαν τρία από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών.

1. Metallica - …And Justice For All. Ο πιο οργισμένος, ο πιο τεχνικός, ο πιο εμπνευσμένος δίσκος τους. Ο πρώτος μεταλ δίσκος που αγάπησα. Ο Hetfield πιο οργισμένος από ποτέ, μην έχοντας ξεπεράσει το θάνατο του Cliff τα βάζει με όλους και όλα. Ο Lars παραδίδει το δίσκο που επηρρέασε τόσους και τόσους metal drummer. O ήχος του, τόσο ξερός και τόσο άμεσος με αυτό το ρυθμικό τοίχο μπροστά στη μίξη πάντα μου έβγαζε αυτό το συναίσθημα απόγνωσης και ασφυξίας που έδενε με τον πεσιμισμό των στίχων του. Και φυσικά δεν υπάρχει φορά που να άκουσα αυτό το σημείο και να μην ανατρίχιασα, να μη με γέμισε συναισθήματα απώλειας.

Εξώφυλλο μεταξύ Blood Fire Death και Justice. TBC.

Αν δεν ήταν τόσο καλή χρονιά για το μεταλ, κάποια από τα παρακάτω θα ήταν στην 5άδα μου:
NWA – Straight Outta Compton
Public Enemy – It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
Nick Cave and The Bad Seeds - Tender Prey
Danzig - Danzig
Sonic Youth - Daydream Nation

22 Likes

1988

Για παμε και στα σοβαρα.

  1. Metallica - …And Justice For All
    Οταν εγραψα λιγα λογια για το Master Of Puppets, ειχα πει πως ειναι ο δισκος με το καλυτερο μελωδικο thrash τραγουδι ολων των εποχων (Battery), το καλυτερο aggressive thrash τραγουδι ολων των εποχων (Damage Inc.), το καλυτερο metal anthem τραγουδι ολων των εποχων (Master Of Puppets), και το καλυτερο metal instrumental ολων των εποχων (Orion), ολα φυσικα σε ισοβαθμια με τα αντιστοιχα στον διαδοχο του, δηλαδη τα Blackened, Dyers Eve, …And Justice For All και To Live Is To Die (κι ας μην ειναι τυπικα instrumental το τελευταιο). Ε λοιπον ο λογος για τον οποιον το …And Justice For All ειναι ΑΚΟΜΑ καλυτερο αλμπουμ ειναι το οτι μαζι με ολα αυτα, εχει κι ενα One, δηλαδη το καλυτερο τραγουδι των Metallica, το οποιο δεν μπαινει σε καμια κατηγορια, και σχεδον οριζει ενα υπο-ειδος μουσικης απο μονο του. Τελος παντων, για να μην πολυλογω, αν το Master Of Puppets (και μερικα ακομα των Metallica) παιρνουν 11 στα 10, αυτο εδω παιρνει 12 στα 10.

  2. Roxette - Look Sharp!
    Μπορει η συντριπτικη πλειοψηφια των συμμετεχοντων σε αυτο το παιχνιδι να σνομπαρει ολοκληρωτικα καποια ειδη μουσικης οπως η pop (και καμια 100αρια ακομα δηλαδη), αλλα δισκοι σαν κι αυτον αξιζουν ειδικη μνεια και αναφορα. Πριν ανακαλυψω τους πιο “σκληρους” ηχους στην ροκ και την μεταλ, συγκροτηματα οπως οι Roxette αποτελουσαν το soundtrack μιας πιο αγνης και αθωας ηλικιας, και δε θα μπορουσαν να λειπουν απο αυτην την λιστα. Με τραγουδια οπως Listen To Your Heart, Dressed For Success και The Look, το Look Sharp! ειναι ενα μνημειο στην Σουηδικη ποπ, αναμεσα σε πολλες τεραστιες μπαντες του ειδους.

  3. Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son
    Ενα μεγαλεπηβολο επιχειρημα απο μια απο τις μεγαλυτερες μπαντες της metal, το οποιο κατ’εμε ειναι πληρως επιτυχημενο (και υποτιμημενο απο μεριδα οπαδων, κυριως Ελληνων χατζημεταλλαδων). Η μπαντα συνεχιζει ακαθεκτη απο εκει που σταματησε, και βγαζει 4ο τεραστιο δισκο σερι εχοντας βρει τον ηχο που της ταιριαζει. Η προσθηκη των synths ηδη απο το Somewhere In Time αποδεικνυεται κινηση ματ, αφου το 7th Son διχως τα πληκτρα και τα synths θα ηταν ενας πολυ ξερος (και ισως και βαρετος) δισκος. Ευτυχως δε θα το μαθουμε ποτε, γιατι οι Maiden με αυτον τον δισκο πραγματικα μεγαλουργησαν τοσο σε συνθεσεις οσο και σε οραμα. Με πολυ συγκεκριμενο concept στο μυαλο τους, με φανταστικο για μια ακομα φορα artwork, με τον Bruce σε τεραστια φορμα τοσο εκτελεστικα οσο και συνθετικα, και με το καλυτερο τραγουδι των Maiden για μενα, το ανυπερβλητο και αξεπεραστο Clairvoyant. Μοναδικη παραφωνια το Can I Play With Madness, το οποιο δεν μπορω να ακουσω πλεον διχως να κριντζαρω. Και ενα μικρο παραπονο απο το μελλον. Αν οι Maiden του Reunion εβγαζαν δισκους με ενα σκασμο 5λεπτα τραγουδια και μονο 1-2 τεραστια σε διαρκεια επικα τραγουδια, οπως εκαναν δηλαδη σε ολα τα 80ς, ισως οι δισκοι τους στην περιοδο 2000-2023 να μου αρεσαν περισσοτερο, χωρις να λεω οτι εχω παραπονο απο καποιους απο αυτους (BNW & AMOLAD για σας λεω, εσεις ειστε μια χαρα). Οπως και για τους Metallica, το 1988 ηταν η τελευταια χρονια που ειδαμε δισκο απο τις δυο μπαντες με μονοψηφιο αριθμο τραγουδιων (δεν μετραω το Virtual XI, γιατι μου χαλαει το narrative).

  4. Queensrÿche - Operation: Mindcrime
    Στα μεσα των 90ς που αρχισα να ανακαλυπτω τον “μαγικο” κοσμο του μεταλ απο τους διαφορους ψευδοπροφητες, ειχα μαθει πως ο συγκεκριμενος δισκος ειναι αντικειμενικα ο καλυτερος δισκος των Queensrÿche, και πως δεν επιτρεπεται να παω κόντρα στην Βιβλο της Μεταλ. Οταν βεβαια ασχοληθηκα σοβαρα με τους συντοπιτες μου και την μουσικη τους, ανακαλυψα οτι στα επομενα χρονια εβγαλαν δυο δισκαρες καλυτερες απο το O:M, και οτι ισως ακομα και το Rage For Order μπορει να συγκριθει, αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια. Η αληθεια παραμενει πως και για τα προσωπικα μου γουσταα το 1988 οι Queensrÿche εβγαλαν εναν απο τους καλυτερους τους δισκους. Το concept παραμενει επικαιρο ακομα και σημερα, και ο δισκος εχει μεσα αδιανοητα τεραστιες στιγμες οπως τα Suite Sister Mary, I Don’t Believe In Love, The Mission και Eyes Of A Stranger , αλλα για μενα του λειπει κατι στο συνολο του το οποιο να με κανει να το εκθειασω ακομα περισσοτερο. Τωρα αυτα τα περι αντικειμενικης αληθειας τα ακουμε βερεσε, εχουμε μπουχτισει 30 χρονια με τετοιες χαζομαρουλες, it’s not funny anymore φαση.

  5. Helloween - Keeper Of The Seven Keys : Part II
    Κανονικα επρεπε να βαλω τον Jean Michel Jarre σε αυτην την θεση, αλλα νιωθω ηδη τυψεις που δεν χωρεσα το Part I στην λιστα μου για το 1987, κι ετσι θα αφησω τον υπεροχο Γαλλο απ’εξω αυτην την φορα (για τον οποιο καπου διαβασα οτι δεν ειναι καλος μουσικος, αυτο το θρεντ προσφερει απειρη διασκεδαση τελικα). Η περιοδος με τον Michael Kiske δεν ειναι η αγαπημενη μου Helloween περιοδος, αλλα την απολαμβανω κι αυτην παρα πολυ. Ποσο μαλλον οταν μιλαμε για δισκο που περιεχει τα μνημειωδη Eagle Fly Free, I Want Out, Dr. Stein και We Got The Right. Το ομωνυμο (του δισκου) Keeper Of The Seven Keys καλο τραγουδακι ειναι κι αυτο, αλλα οπως και το (σχεδόν) ομωνυμο (της μπαντας) Halloween, δε με τρελανε ποτε κανενα απο τα δυο τους. Η πλειοψηφια των φανς της μπαντας ισως αναρωτιουνται ακομα πως ενα συγκροτημα με τοσο καλους τρεις πρωτους δισκους ειχε ελευθερη πτωση αμεσως μετα, αφου ουτε το Pink Bubbles ουτε το Chameleon ειναι ανταξια της ποιοτητας τους… αλλα εγω προσωπικα δεν εχω κανενα what if να με ταλαιπωρει στο συγκεκριμενο θεμα. Ή μαλλον για να το πω πιο σωστα, χαιρομαι που με καποιον τροπο ολα οδηγησαν στην φυγη του Kiske, αφου στα καπακια οι Helloween εβγαλαν τους 4 αγαπημενους μου δισκους απο την μπαντα.

Για καλυτερο εξωφυλλο θα επιλεξω το πιο εμβληματικο εξωφυλλο στην ιστορια της αμερικανικης μουσικης, και ενα που επι 35 χρονια πλεον παραμενει επικαιρο καθε μερα ολο και περισσοτερο.

ΥΓ. Ευχομαι να κερδισει το Seventh Son Of The Seventh Son με διαφορα 1 ποντου απο το Justice, για να πανηγυρισει ο @Clairvoyant και να ηρεμησει λιγακι, και οχι μονο δηλαδη, γιατι πεφτει πολυ κλαμα στο θρεντ τις τελευταιες βδομαδες (αναμενομενο βεβαια, το ειχαν προβλεψει καποιοι). Πηγα στο σουπερμαρκετ και τους εχει τελειωσει το Johnson’s Baby Shampoo , οποτε δεν ξερω τι αλλο μπορω να κανω για να σταματησουν τα κλαματα εδω μεσα. Το καλυτερο που μπορουσα να κανω ειναι να δωσω 3 ποντους στους Μεηντεν, σορρυ που δεν εδωσα 4.

13 Likes

Κανενα κλαμα, στα αρχιδια μου βασικα μονο το φαμιλυ ασχολείται. Αν με ενδιεφερε θα εκανα οτι και το μεγαλυτερο μερος του φαμιλυ στις λιστες.

1 Like

Ξέρω,δεν φταίτε εσείς, ούτε το παιχνίδι, αλλά εξαιτίας του άρχισα πάλι την παλιά κακή συνήθεια να ξοδεύω σε αγορές δίσκων που προτάθηκαν εδώ, τους άκουσα και είπα αυτό πρέπει να το έχω.
Αυτοί που πρότειναν τα:
Magnum - On a Storyteller’s Night
Dinosaur Jr - You’re Living all over me
Bryan Ferry - Boys and Girls
να ξέρετε κάνατε ένα καλό κι ένα κακό!
(Είναι και άλλα άλμπουμς για αγορά που περιμένουν την σειρά τους)

13 Likes

Μια απο τα ιδια με ολα τα post punk και κυριως το goth. Ευτυχως που υπαρχουν τα vinyl bazaar και την παλευω ακομη.

ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ, ΤΟ ΝΟΥ ΣΑΣ.

10 Likes

Προφανώς τρομερή χρονιά το 1988, βγήκαν κλασικοί δίσκοι πρακτικά σε κάθε ιδίωμα της μουσικής, και όσο και αν θεωρώ πως Pixies, Eric B & Rakim, My Bloody Valentine (τα demo των Darkthrone για όσους ήθελαν τους Νορβηγούς με διαστημικά εξώφυλλα από παλιά - αλλά αυτοί θα κυριαρχούν για τα επόμενα 30 χρόνια σε λίστες μου όντας ασύγκριτοι - οπότε κλάιν), κλπ έβγαλαν απίστευτα σημαντικά άλμπουμ, η λίστα αυτή είναι ένα μεγάλο shoutout σε αδυναμίες που με ορίζουν εν πολλοίς ως ακροατή.

Οπότε, να 35 άλμπουμ με επιγραμματική αποψάρα για το καθένα.

Αχρείαστο namedrop, apologies και hide details.

The Top 5 that I voted for.

Summary
Summary

1. Bathory – “Blood Fire Death”
Αρχηγού παρόντος πάσα τυροτρέλα και δήθεν “επική λακτόζη” παυσάτω. Quorthon, όρμα τους.
Ο καλύτερος δίσκος τους, με διαφορά. Το φάντασμα των Amebix εδώ βρίσκει τον απώτερο εκφραστή του στο άγριο κυνήγι του Odhinn, που πέρα από το εξώφυλλο χρονιάς, τελειοποιεί τον κολασμένο ήχο του προηγούμενου δίσκου τους, εξηγώντας πως τίποτα το επικό ή μεγαλοπρεπές δεν είναι πηγμένο στο αίμα, τη βρωμιά, τη φωτιά, και το θάνατο. Πάντα πίστευα, όσο εμβάθυνα στη δισκογραφία τους, πως αυτή χωρίζεται, όχι σε τριλογίες που τις θεωρώ και λίγο επιφανειακή ανάγνωση μιας δισκογραφίας, όσο και σε διλογίες. Ε, αυτό και το 'Under The Sign…" είναι το βάρβαρο, διεσταλμένο, σαμπαθικό, καταραμένο, black metal που αγγίζει μυθικά, ασύγκριτα, ανεπανάληπτα, αδιανόητα επίπεδα. Καλό και το επόμενο, αλλά εδώ είναι η τομή όλων όσων είναι οι Bathory. Ήταν, είναι, και θα είναι.

Summary

2. King Diamond – “Them”
Ο καλύτερος concept metal δίσκος όλων των εποχών. Με διαφορά, από όλες τις απόψεις. Ο καλύτερος της προσωπικής δισκογραφίας του Βασιλιά.

Summary

3. Public Enemy – “It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back”
Ο σημαντικότερος δίσκος του 1988. Για μένα, το δεύτερο καλύτερο hip hop άλμπουμ όλων των εποχών, σίγουρα το δεύτερο πιο αγαπημένο μου. Ο πρώτος πλήρως πολιτικοποιημένος δίσκος που άκουσα. Παραγωγή από bomb squad & Terminator X από το μέλλον, στίχοι τρομακτικά ενδιαφέροντες και πολύπλευροι, ρυθμός, χορός, και ο καλύτερος MC που έβγαλε το ιδίωμα. Η σκιά του Chuck D κάνει τους πάντες να φαίνονται παιδάκια. Επίσης η μόνη φορά που θα ηχήσουν οι Slayer στην πεντάδα μου το '88. Μουσική επικίνδυνη, μουσική ανατρεπτική, μουσική ακαταμάχητη, μουσική θρυλική.

Summary

4. Doom – “War Crimes: Inhuman Beings”
Η φήμη των Βρετανών Doom εκείνη την εποχή διαδιδόταν από στόμα σε στόμα, όντας μια από τις πιο ενδιαφέρουσες «υπόγειες» hardcore punk μπάντες. Έπειτα από μερικά τραγούδια για τη συλλογή “A Vile Peace”, το μνημειώδες EP “The War Is Big Business” και μερικές ανακατατάξεις μελών, ήρθε η ώρα για τη πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία των Doom. Το “War Crimes”, είναι μια κυκλοφορία, που όχι μόνο καθιέρωσε την μπάντα ως μια από τις σπουδαιότερες crust μπάντες στην ιστορία, αλλά και ένας άριστος δίσκος 37 πολεμικών λεπτών που θα έπρεπε να φιγουράρει στις κορυφές κάθε σχετικού αφιερώματος. Η φήμη της Peaceville ως μια hardcore punk εταιρεία εδραιώθηκε, και ο όλεθρος των Doom αποτέλεσε ένα ιδανικό εφαλτήριο για την καθιέρωσή της ως μια ακλόνητη δύναμη στον ακραίο ήχο. Όσο για τον δίσκο καθαυτό δε, από τη δυστοπική εισαγωγή μέχρι το κλείσιμο με το ομότιτλο, οι διδαχές των πατέρων Discharge, συναντούν το ακραίο metal, το crust αποκτά σαφή ταυτότητα και ο δρόμος προς το grindcore ανοίγει. Η ιστορία, έγραψε βέβαια, πως οι σχέσεις της μπάντας με την εταιρεία κλονίστηκαν μετά την κίνηση της να κυκλοφορήσει τη συλλογή “Total Doom”, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μουσική κρισιμότητα αυτού του υπέροχου εκτρώματος.

Μετά από ένα φετινό περιστατικό, το συναίσθημα λέει νο1, αλλά recency bias. Απόλυτο crust/grind με στιχάρες από πανκηδες. Το πρόσωπο της κιθαριστικής ακρότητας του δεύτερου μισού των '80s.

Summary

5. Bad Religion – “Suffer”
Μετά από αυτό το άλμπουμ, δεν ήταν τίποτα το ίδιο. Δίσκος που έκανε μπάντες να αλλάξουν ήχο και άλλες να συσταθούν, που γέννησε νέα εποχή στο punk, δίσκος που έκανε το '88 να πάρει φωτιά. Προφανώς, αλάνθαστο. Επίσης, αγαπώ που ακόμα κινούνται στο μελωδικό hardcore κιθαριστικά, για λίγους μήνες.

Άλλα 10, για πλήρη λίστα:

Summary

6. Nick Cave & The Bad Seeds – “Tender Prey”
Ο καλύτερος δίσκος του σχήματος στα '80ς, δεύτερος αγαπημένος μου, “City Of Refuge”. Στο νήμα.
7. Living Colour – “Vivid”
Το καλύτερο hard rock άλμπουμ του '88 και ένα από τα καλύτερα έβα. Η αύρα των PE από το hip hop και των Bad Brains από το hardcore μεταλαμπαδεύτηκε και το αποτέλεσμα είναι ένα funk/hard rock υβρίδιο που γλεντάει τα πάντα.
8. Voivod – “Dimension Hatross”
Μάλλον ο κορυφαίος τους, σίγουρα ο δεύτερος αγαπημένος μου, ο έτερος πόλος της αρχής του avant-garde metal, θεματικές που θέλουν τρίτη ανάγνωση για να ξεκλειδωθούν, το καλύτερο thrash/prog άλμπουμ της χρονιάς του.
9. Death – “Leprosy”
Ο κορυφαίος τους δίσκος, ισάξιος με το ντεμπούτο. Μετά, κάθε χρόνο και χειρότερα, αλλά εδώ έπιασαν το μυθικό, ξορκίζοντας το από τις χεβιμεταλλικές αναφορές.
10. Napalm Death – “From Enslavement To Obliteration”
Όπως σωστά ειπώθηκε κάπου, καλό το “Scum”, πεντάδα το είχα έτσι και αλλιώς, μάλλον σήμερα powerviolence θα το λέγαμε όντως, στα ντέμο έπαιζαν αναρχοπανκ όπως θύμισε και το Spotify πρόσφατα, οπότε τι είναι το grindcore? ΑΥΤΟ. Η κορυφαία στιγμή μιας δισκογραφίας που δεν έχει μέτριες. Το βρετανικό underground το '88 έπιασε τρομακτικές κορυφές. Θρύλοι.
11. Iron Maiden – “Seventh Son Of A Seventh Son”
Για καιρό θεωρούσα πως είναι ο καλύτερός τους, μετά συνετίστηκα. “Can I Play With Madness” υπερμέγιστο άσμα ανάμεσα σε 4-5 άλλα, και παρά τις 1-2 αδύναμες στιγμές του, αυτό το άλμπουμ πετυχαίνει αυτό που ήθελαν οι δημιουργοί του. Επίσης, Maiden, '88, Νέα Φιλαδέλφεια. Πακέτο πάνε αυτά.
12. Slayer – “South Of Heaven”
Ο τρίτος καλύτερος δίσκος τους, απολαυστικός, απαιτητικός, τρομακτικός, εμβληματικός. “Mandatory Suicide”.
13. Helloween – “Keeper Of The Seven Keys pt. II”
Ο δεύτερος καλύτερος δίσκος που έβγαλε το ιδίωμα για μένα, και ο καλύτερος των Γερμανών, γιατί για κάποιο λόγο, τα έχω ακούσει όλα από δαύτους. Ντάξει, ακόμη και το “Save Us” προσκυνώ, οπαδιλίκι μόνο, πρώτο κλασικομέταλ άλμπουμ που αγόρασα σε cd.
14. Sonic Youth – “Daydream Nation”
Ο δεύτερος σημαντικότερος δίσκος που βγήκε το '88, ο κορυφαίος μιας τεράστιας μπάντας, κλασικός από την πρώτη νότα, και επιδραστικός όσο ελάχιστοι της δεκαετίας του, ανεξαρτήτως ιδιώματος. Κοινώς, το απόλυτο άλμπουμ, το τέλειο.
15. Forbidden – “Forbidden Evil”
Τhrash metal όπως πρέπει να παίζεται, και αιώνιο πουλέν του ιδιώματος. Οι speed πινελιές είναι που το κάνουν διαφορετικό και ξεχωριστό, γιατί το bay area κατήντησε βαρετό.

Άλλα 20, γιατί that’s how I roll in 1988:

Summary

16. Carcass – “Reek Of Putrefaction”
Τα 3 πρώτα Carcass είναι κορυφές απάτητες για τους ίδιους, και φυσικά για όλους. Πραγματικό και επιδραστικό grindcore, από τα απολύτως απαραίτητα άλμπουμ του ιδιώματος, και όχι μόνο. Είπαμε, τα όσα συνέβαιναν τότε Αγγλία στιγμάτισαν ζωές και συνειδήσεις.
17. Bolt Thrower – “In Battle There Is No Law”
Ο καλύτερος δίσκος τους, μάλλον επειδή δεν ήταν death metal :stuck_out_tongue: Αρχετυπικό Stenchcore από τα λίγα, προφανώς με χύμα θρασοντεθόξυλο, και crust φιλοσοφία, αλλά εδώ οι Bolt Thrower με το καλησπέρα κέρασαν φάπα πιουρίστες και έκαναν υποκουλτούρες να ενωθούν με τις τότε εμφανίσεις τους.
18. Rudimentary Peni – “Cacophoni”
Ο καλύτερος δίσκος που έχει εμπνευστεί από Lovecraft με οποιοδήποτε τρόπο θεματικά και αισθητικά.
19. Metallica – “…And Justice For All”
Όσο περνάνε τα χρόνια, πέραν του απάλευτου ήχου και της έμπνευσης του τίτλου (τουλάχιστον εδώ ήταν ξεκάθαρο όχι όπως το φιδάκι στο επόμενο), τόσο βρίσκω πράγματα συνθετικά που με ξενίζουν σε μερικά κομμάτια. Τεχνικά όμως και ατμοσφαιρικά, αλλά και επιμέρους, το “…AJFA” είναι εντυπωσιακό. Επίσης έχει “Blackened” (αχ αυτοί οι στίχοι), “Harvester of Sorrow” και “Eye Of The Beholder”, “One”, “Dyer’s Eve”, οπότε, κλασικό. Επίσης, Seattle γτχκτπμκοτα.
20. Youth Of Today – “We’re Not In This Alone”
To αποκορύφωμα του δεύτερου κύματος του straight edge. Η προσωπικότητα και η επιρροή των Youth Of Today υπερβαίνει εκφραστικά μέσα και τεχνικά ζητήματα, όντας όσο αγνή όσο ελάχιστες παρόμοιες στην ιστορία του ιδιώματος. Κλασικό και επιδραστικό.
21. Ministry – “The Land Of Rape And Honey”
Ένα λεπτό να βάλω το “Stigmata” να παίζει. Α ναι, τι έκαναν εκείνα τα χρόνια οι άτιμοι… Α, έγιναν η καλύτερη industrial μπάντα που βγήκε ποτέ. Και εδώ είναι η πρώτη τους κορυφή.
22. Crimson Glory – “Transcendence”
Να το έχω πετύχει mint σε παζάρι το LP 7μιση ευρώ πριν δέκα και βάλε χρόνια και να μην το παίρνω γιατί ήθελα να φάω σκεπαστή. Σοφή η μαλακία μου. Αριστούργημα.
23. The Execute – “The Antagonistic Shadow”
Για ακόμη μια φορά, η Ιαπωνία αποφασίζει να εμβαθύνει στην παράνοια και να τα κάνει όλα καλύτερα, σε ένα μπλέξιμο post-punk/gothic, hardcore, garrage, rock, τι να πρωτοπείς. Φανταστικό και χάρηκα που το θυμήθηκα.
24. Robert Plant – “Now And Zen”
Προτιμώ τον φολκ Πλαντ είναι η αλήθεια, αλλά αυτό παραμένει παιδική αδυναμία, γιατι έτσι.
25. N.W.A. – “Straight Outta Compton”
Ποτέ δεν τους πήγαινα μία, καλά τα memes και το

‘Fuck The Police’
(comin’ straight from the underground
A Young nigga got it bad 'cause I’m brown
And not the other color so police think
They have the authority to kill a minority)

αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην το βάλεις να παίξει και να μην αντιληφθείς τι στο διάολο κατάφεραν. Τι αλλαγή έφεραν στα πάντα, πως γκρέμισαν, ενώ ήταν στο περιθώριο, κάτι τυχάρπαστους από τα σύννεφα της δήθεν επιτυχίας τους.
26. Dead Moon – “In The Graveyard”
Επιδραστικό και κλασικό ντεμπούτο, δεύτερος καλύτερος δίσκος τους, δίνουν punk ορμή σε ένα εν πολλοίς πεθαμένο ιδίωμα, μαζί με υπόσταση που αξίζει να ασχοληθείς μαζί της. Όσο μεγαλώνω το εκτιμάω περισσότερο.
27. Deviated Instinct – “Rock ‘N’ Roll Conformity”
'80s crust is the sweetest crust in history. One hit wonder θα τους χαρακτήριζα αν ήμουν αυστηρός, αλλά εδώ κέρασαν αποψάρα, καφρίλα, και χυμαδιό όσο ελάχιστοι. Απαραίτητο, και πολύ καλύτερο από όσο το θυμόμαστε.
28. Electro Hippies – “The Only Good Punk…Is A Dead One”
Οι μύστες πήραν τους Celtic Frost και τους έβαλαν δίπλα στους Crass, είπαν στους Napalm Death μην σκάτε, έχουμε επιρροή και για εσάς, έβαλαν και μερικά riffs και ατμόσφαιρες, που κάτι Νορβηγοί δανείστηκαν αυτούσια, και είπαν, να, άλλο ένα κλασικό άλμπουμ. του πραγματικά ακραίου underground. Επίσης, άπιαστα φωνητικά και solos. Δέος.
29. Megadeth – “So Far, So Good…So What!”
Αγαπάμε Megadave όσο κάνει ντρόγκια και θέλει να προκαλεί ακροκεντρώα στοιχεία, γιατί βγάζει τέτοια ακατανόητα άλμπουμ. Έχει και διασκευή με συμμετοχή Steve Jones, έτσι για το εφέ, και κλασικές συνθέσεις, και ηχάρα, κρίμα που είναι ανάμεσα σε δύο τοτεμ, αλλά καλά να πάθει.
30. Coroner – “Punishment For Decadence”
ΟΚ, προφανώς το “R.I.P.” με τον Προφήτη στα φωνητικά είναι η κορυφαία τους στιγμή, αλλά επειδή και το οπαδιλίκι έχει όρια, εδώ έγιναν η μπάντα που χρωστούσαν στις δυνατότητές τους και κέρασαν δικαστήριο πάσης φύσεως. Έτσι παίζεται το tech thrash pt.1.
31. Anacrusis – “Suffering Hour”
Έτσι παίζεται το tech thrash, pt.2 Κάτι μου θυμίζει ο τίτλος του, α ναι.
32. Sore Throat – “Death To Capitalist Hardcore” (ίσως και '87, κλάιν)
Τι lineup ήταν αυτό, τι άπιαστο stench/crust/grind/noise/core ήταν αυτό. Ντάξει, καλοί και οι doom-άδες Solstice μετά που έφτιαξε ο κύριος Walker, αλλά εδώ είχε Bri από DOOM. Και Hammy να μερακλώνει ενώ είχε ένα tape trading label, named Peaceville. Ψιλοπράγματα. Επίσης, τοπ στιχάρες, και κομμάτια που θες να τα διασκευάσεις.
33. Slapshot – “Step On It”
Δεν τρελαίνομαι για αυτό το hardcore, αλλά εδώ γίνεται ολόσωστα. Δίσκος που τους έκανε αιώνια σχετικούς για κάθε επόμενη γενιά πιτσιρικάδων.
34. Dag Nasty – “Field Day”
Ναι, το “Suffer” ήταν θρυλικό, αλλά μερίδιο ευθύνης, έχει και αυτό εδώ το άλμπουμ.
35. Gorilla Biscuits – “Gorilla Biscuits”
Αιώνια αδυναμία, του χρόνου πιάνουν κορυφές, εδώ όμως αποκτούν κόσμο και κατακτούν τις γειτονιές.

Αυτά, άντε να πάμε στο '89.

19 Likes

Μιας εποχης χωρις αρχιδια.
Το εβαλα να το ακουσω και ενιωσα ευνουχος. Σιγουρα σου φερνει αναμνησεις αλλα δεν…

Πολλά ψαγμενα στην παραπάνω λίστα. Μας βάζεις homework Σαββατιατικα!

2 Likes

Καλύτερο από 19 άλμπουμ Μεηντεν…

1 Like

Καθρεφτάκι.

7 Likes

Πετάχτηκε τώρα να απαντήσει σοβαρά ρε μλκ και το 5χρονο λες και η απάντηση μου στον άλλον ήταν σοβαρή. Φοβερή ειρωνεία μπράβο. Θίχτηκες? Τόσο πολύ βαριέσαι σαββατόβραδο?

κΑθΡεΦΤαΚι χουεχουεχουε

Ώρες ώρες απορώ αν έχετε περάσει εφηβεία μερικοί. Δίχως αρχίδια λέει ο άλλος για τους ΡΟΞΕΤ ΡΕ ΜΛΚ και ο άλλος σιγονταρει με χιούμορ 2004.

Όλα στην κυρία.

:')

Στο δικό μου δεν χωράει στο δικό σου κολυμπάει!!!

elaborate please. Ο τίτλος απ’όσο ξέρω είναι ειρωνικός ως προς το Pledge of Allegiance. Kαι γενικότερα οι στίχοι του τραγουδιού έχουν να κάνουν με τη διαφθορά κλπ. Η μόνη σύνδεση που βλέπω με το φιδάκι, είναι πως το τελευταίο χρησιμοποιείται σαν σύμβολο δυσπιστίας ή/και ανυπακοής.

3 Likes

Δηλωση ικανή να με κάνει να έρχομαι κερκίδα κάθε κυριακή και να αποδοκιμάζω σε ΚΆΘΕ επαφή μπάλας.

7 Likes