1988
Εφιάλτης μου έγινε να βγάλω πεντάδα μέσα σε αυτή τη χρονιά και τριαντάδα που έβγαλα μυ βγήκε η πίστη και έβγαλα και πράγμα απέξω
10 .Candlemass - Ancient Dreams : Αυτός ο δίσκος είχε πολύ μεγάλη πρόκληση μπροστά του γιατί δεν είχε να διαδεχτεί ένα αλλά δύο ορόσημα του χώρου του (βασικά τα 2 καλύτερα Doom Metal Albums όλων των εποχών). Ε λοιπόν τα καταφέρνει μια χαρά γιατί δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από τους προκατόχους του. Το μόνο ίσως που να μου το βάζει ελαφρώς πιο κάτω είναι ίσως ότι δε μου φαίνεται τόσο καθολικός στην ατμόσφαιρα του όσο οι δίσκοι που διαδέχτηκε αλλά πιο Song Oriented. Κατά τα άλλα Mirror Mirror, Darkness In Paradise, Bells Of Acheron κτλ. μόνο από τους ίδιους γράφονται.
9 .Bathory - Blood, Fire, Death : Ο συγκεκριμένος δίσκος ανοίγει τη δεύτερη περίοδο των Bathory αλλά κλείνει ταυτόχρονα και την πρώτη τους, με άλλα λόγια ανήκει και στις 2 περιόδους. Η ουσιαστική διαφορά του Blood Fire Death από ότι προηγήθηκε είναι το πρώτο και το τελευταίο τραγούδι αλλά και πάλι παραμένει σε black metal πλαίσια απλά εμπλουτίζεται με μπόλικη επικότητα και έτσι γεννιούνται και όλοι οι Emperor αυτού του κόσμου. Όσο τεράστια βέβαια και να είναι τα Fine Day To Die και Blood Fire Death δε θα έφταναν αν ενδιάμεσα δεν υπήρχαν η ηχητική τρομοκρατία που υπάρχει και κομματάρες όπως το Gold Walls Of Heaven και For Those Who Died.
8 .Queensryche - Operation Mindcrime : Το πιο υποτιμημένο και πιο υπερεκτιμημένο Album του Metal ταυτόχρονα. Για να εξηγούμαι, αυτό το Album για αρκετό καιρό ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος αλλά η σχέση μου με το ίδιο το συγκρότημά έχει περάσει από χίλια κύματα από τότε. Έχει δοθεί τόσο βάρος στην παραφιλολογία που το συνοδεύει(καθεδρικοί, οράματα, ψυχιατρεία του Tate, Concept και δε συμμαζεύεται) που πολλοί ξεχνούν τα τραγούδια του που είναι όλα ένα προς ένα αριστουργηματικές κομματάρες. Κατά τα άλλα όσον αφορά το πόσο μπροστά από την εποχή τους είναι και πόσο όλοι θεωρούν ότι είναι το καλύτερο Concept όλων των εποχών είναι λίγο μάτωμα. Πλέον ούτε το καλύτερο Concept της χρονιάς του δεν το θεωρώ.
7 .Iron Maiden - Seventh Son Of A Seventh Son : Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους που διαιωνίζονται εδώ και καμιά 40+ χρόνια είναι το πόσο Safe είναι σαν συγκρότημα οι Maiden και πόσο παίζουν τα ίδια και τα ίδια. Για ένα μουσικό σαν το Steve Harris με τόσο αρτηριοσκληρωτική Classic Rock μουσική παιδεία στα σίγουρα είναι πολύ τολμηρότερος από ότι του καταλογίζεται καθώς κανένα από τα μέχρι τότε Albums των Maiden δεν ηχεί ίδιο με το προηγούμενο. Όπως και να ‘χει οι Iron Maiden με το Seventh Son μας προσφέρουν τον ωριμότερο δίσκο τους βουτώντας από τη μια σε εκείνη την “περίεργη” πλευρά του Piece Of Mind(πχ Revelations, Still Life) και από την άλλη στα ανοίγματα του Somewhere In Time κλείνοντας έτσι ένα άριστο σερί 7 αριστουργημάτων.
6 .Pestilence - Malleus Maleficarum : Ενώ στην Αμερική ο χορός είχε ξεκινήσει ένα χρόνο πριν στην Ευρώπη ήταν ακόμα στο ψήσιμο. Εκτός και αν ξεχνάω κάτι η Ολλανδία δεν είχε κάποια μεγάλη συνεισφορά στο metal μέχρι τότε αλλά με το καλημέρα μπήκε στο χορό του ακραίου ήχου όταν ο Patrick Mameli συνάντησε το μοναδικό Death Metal τραγουδιστή που είναι πιο κατανοητός όταν τραγουδάει παρά όταν μιλάει(ρε σε εκείνη την τελευταία συναυλία των Asphyx με εξαίρεση κάνα τίτλο τραγουδιού δεν κατάλαβα λέξη από όσα έλεγε) τον τεράστιο Martin Van Drunnen. Όσο και να εκτιμώ όλες τις δουλειές που έβγαλαν πριν τη διάλυση τους, οι δύο πρώτοι τους είναι οι αγαπημένοι μου και σε αυτό έχει να κάνει και η γδαρμένη φωνάρα του Drunen. Δέκα κομματάρες επιθετικότατου death / thrash αξιοπρόσεκτα ώριμου, ολοκληρωμένου και τεχνικού μέσα στη νεανικότητα του.
5 .Fate’s Warning - No Exit : Μετά το αποκορύφωμα της John Arch περιόδου που πραγματοποιήθηκε με το Awaken The Guardian οι Fates Warning περνάν σε μεγάλες αλλαγές στο Line Up και μοιραία(Pun Intended) και σε μουσικές αλλαγές. Πρώτη αλλαγή είναι η αλλαγή του δεύτερου κιθαρίστα με τον Frank Arresti αλλά πάνω από όλα η μεγαλύτερη αλλαγή θα ήταν αυτή του john Arch από το Ray Alder. Αλλαγές τόσο χαρακτηριστικών φωνών όσο η συγκεκριμένη είναι τόσο δύσκολα διαχειρίσιμες που πολύ εύκολα μπορούν να πάνε άπατες. Το αποτέλεσμα είναι μια νέα μουσική κατεύθυνση που ουσιαστικά ανοίγει μια δεύτερη καριέρα για τους Fates. Εκεί που ο Arch ήταν συννεφοπαρμένος όσο δεν πάει, ο Alder είναι γήινος και οικείος όσο δεν πάει. Εδώ βέβαια γίνεται κάτι περίεργο γιατί το No Exit δεν το λέει ακριβώς εντελώς γήινο κάποιος. Μπορεί η θεματολογία και η ατμόσφαιρα να φεύγουν από το φαντασιακό αλλά πριν φτάσουμε στο γήινο, το προσιτό και προσγειωμένο μεσολαβεί ένα ενδιάμεσο στρώμα ονειρικού και υπαρξιακού αποδιδόμενο με πιο κρυψίνους στίχους και αυτοί ντύνονται μουσικά ανάλογα με μια επιθετικότητα και μια ατμόσφαιρα ονειρικής παραζάλης. Όλο αυτό το ταξίδι εσωτερικών συγκρούσεων και αναζήτησης ταυτότητας φαίνεται να λαμβάνει το τέλος του στην αριστουργηματική οκταλογία του Ivory Gate Of Dreams και οι ίδιοι να είναι έτοιμοι να χωθούν για τα καλά στη δεύτερη καριέρα τους σαν προσωπικοί εξομολογητές μας.
4 .Crimson Glory - Transcendence : Το ομώνυμο ντεμπούτο των Crimson Glory έκλεισε με το στοιχειωτικό και σεληνιασμένο Lost Reflection το οποίο ήταν και το πιο ξεχωριστό με διαφορά τραγούδι μέσα από εκείνο το δίσκο. Πάνω στην ατμόσφαιρα αυτού του τραγουδιού έπαιξαν οι Crimson Glory σε αυτό το δίσκο και μας έδωσαν το διάδοχο του ο οποίος κατάφερε να ξεπεράσει τον προκάτοχο του πράγμα διόλου εύκολο καθώς μιλάμε για ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα του Metal γενικότερα. Πάνω από όλα θα ξεχωρίσει η μαγική και στοιχειωτική φωνάρα του Midnight(ο εντυπωσιακότερος υψίφωνος του Αμερικάνικου Metal κατ εμε) ο οποίος δίνει τη μια ψυχωμένη(και ψυχωτική) ερμηνεία μετά την άλλη ενώ το κιθαριστικό δίδυμο Jackson / Drenning φροντίζει να δίνει υπόβαθρο σε αυτές τις ερμηνείες με τις εξωτικές κλίμακες τους. Οι συνθέσεις παρουσιάζουν μεγάλη ποικιλομορφία αλλά όλες υπηρετούν την ίδια απόκοσμη και εξωτική ατμόσφαιρα είτε έχουμε να κάνουμε με την ατμοσφαιρική μπαλάντα Painted Skies, είτε με τη σκοτεινή επιθετικότητα των Red Sharks, Masque Of the Red Death, είτε την υποβόσκουσα απειλή του Where Dragons Rule εκεί όμως που τα πάντα απογειώνονται είναι(όπως και στο ντεμπούτο) στις συνθέσεις που ο Midnight σεληνιάζεται εντελώς(In Dark Places, ομώνυμο).
3 .Helloween - Keeper Of The Seven Keys Part II : Όταν τελείωσε το πρώτο Keeper με το Follow The Sign είχε δοθεί μια υπόσχεση και αυτό το ταξίδι όφειλε να ολοκληρωθεί και έτσι και έγινε. Στο πρώτο Keeper είχε δοθεί βάρος στις συνθέσεις του Hansen ενώ εδώ παρουσιάζονται και τα τραγούδια των υπόλοιπων μελών. Η παραγωγή παρουσιάζει και αυτή μεγάλη βελτίωση αφού φροντίζει να τονίσει την κάθε μελωδία η οποία και ξεχειλίζει παντού. Τα 2 Keepers είναι από τους πιο διαχρονικούς δίσκους σε όλη μου τη ζωή, τι η φάση είναι μόνο καινούργια, μόνο παλιά, μόνο σαπιο Death, μόνο σκατόψυχο Black, μόνο κλασσικούρες, μόνο μοντερνίλες, μόνο ΘΡΑΣ, σπαθιά και βυζιά, ρομπότ και λέιζερ, μόνο δυσαρμονία, μόνο βαβούρα, μόνο μελωδία και δεν ξέρωγω τι άλλη φάση μπορεί να περάσω ρε αυτοί οι 2 δίσκοι δεν έχουν τον αμάσητο. Όποτε και να ακούσω τον αετό σταματάνε όλα μέχρι να πέσουν και τα 7 κλειδιά στις θάλασσες τους και βυθίζομαι σε αυτό το αίσθημα ψυχικής αγαλλίασης για εκείνο το 50λεπτο που διαρκεί και για αυτά τα 50 λεπτά ο κόσμος είναι ωραίος. Αισθάνομαι και λίγο περιττό να μιλήσω για τα τραγούδια και να αναλώνομαι σε περιττές μουσικολογικές παπάτζες. Πιο πολύ θα μου άρεσε να μιλήσω για την ελευθερία του Eagle Fly Free, για την ομόνοια(όχι την πλατεία μωρέ) του We got the right, το χαβαλέ του Dr Stein, το παρατήστε με του I Want Out(άσχετο αν ο χανσενάκος το έγραφε επειδή δεν την πάλευε με τους υπόλοιπους) και για την περιπέτεια τον ηρωισμό και το ταξίδι του ομώνυμου αριστουργήματος(Disease, disease, disease my friend throw the key or you may die), ρε το ακούω τώρα και κλαίω.
2 .Voivod - Dimension Hatross : Ανασκούμπωμα μετά από την τελευταία πρόταση και προχωράμε. Αφού νιώσαμε σαν άνθρωποι για 50 λεπτά με το Keeper ακολουθεί το άλλο άκρο με τους καναδούς πρωτοπόρους. To Killing Technology τους έκανε να ξεφύγουν από τα ακραιφνή thrash μονοπάτια των 2 πρώτων δίσκων τους(που και εκεί fucked up τρελάκηδες ήταν και πάλι) αγκαλιάζοντας πιο πολύ τη ρομποτική πλευρά μέσα τους αλλά κάπου το που θα πήγαιναν μετά από αυτό και πόσο παραπέρα και πάλι δε φαινόταν. Το ρομπότ που ξύπνησε μέσα στον ανθρώπινο κόσμο αποφάσισε ότι εκείνος ο κόσμος ήταν πολύ περιοριστικός για αυτό και ταξίδεψε στο διάστημα για να γνωρίσει τον υπόλοιπο κόσμο αφού ο ανθρώπινος ήταν πολύ μικρός για αυτόν. Οι ίδιοι οι Voivod μπορεί να είναι γαμώ τα παιδιά και όταν παίζουν Live όλα αυτά που γίνονται εδώ μέσα να στα κάνουν τόσο αυτονόητα λες και βλέπεις Maiden ξέρωγω(μπορεί το Temple να μην είναι μαλακάσα αλλά το γήπεδο που δημιουργούν είναι ίδιο) αλλά όλα όσα γίνονται εδώ μέσα είναι τόσο ακατανόητα και μπροστά από την εποχή τους(βασικά είναι από τις λίγες περιπτώσεις που θα πω ότι το κλισέ “μπροστά και από τις εποχές που ακολούθησαν” ισχύει 100%) που πραγματικά μου φαίνεται περίεργο το τι ακριβώς νοητικές διεργασίες λάμβαναν χώρο μέσα στο μυαλό αυτών των ανθρώπων καθώς συνθέταν αυτό το χαοτικό πράγμα και πως καταφέραν να δέσουν όλο αυτό το μηχανούργημα και ταυτόχρονα να λάμπει τόσο πολύ η προσωπικότητα του κάθε γραναζιού του αντί να είναι υποταγμένα στον τρόπο σκέψης του εγκεφάλου του. Τόσο εξωγήινο που μετέφερε τη λίστα μου μια μέρα μπροστά στο χρόνο.
1 .Death - Leprosy : Μετά και το Scream Bloody Gore ο χωρός του Death Metal είχε στηθεί επίσημα αναγνωριζόμενο πλέον σαν ένα νέο αυτόνομο είδος και όχι σαν προέκταση του Thrash. Οι Death προχωρούν παραπέρα ξεκινώντας με κανονικό Line Up(σχεδόν) και την απωχώρηση του Chris Reifert ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Bill Andrews και τις κιθάρες πλέον ο Chuck τις μοιράζεται με τον Rick Rozz. Άλλη μια μεγάλη αλλαγή ήταν και η πρόσληψη κανονικού παραγωγού αφού πλέον η παραγωγή φεύγει από τα χέρια του ίδιου του Chuck και περνά στην αρχιμούρη των Morrisound Studios και ο πηγαδίσιος(αλλά καραπορωτικός) ήχος που προηγήθηκε μετατράπηκε σε ένα διαυγέστατο μπετόν αρμέ που θα περνούσε σε όλη σχεδόν τη φλωριδιανή σκηνή. Οι Death στάσιμοι δεν υπήρξαν ποτέ, το γεγονός ότι εδώ έχουμε να κάνουμε και πάλι με αρχετυπικό Death Metal δε σημαίνει τίποτα όσον αφορά την εξέλιξη τους, η απόσταση σε ύφος από το Scream Bloody Gore φαίνεται. Ο κιθαριστικός τους ήχος απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το Thrash και δίπλα από ταχύτατα σημεία υπάρχουν και αργές στιγμές που μυρίζουν βάλτο και αποσύνθεση όσο και ο ήχος να καθάρισε(πάρε βασικό Riff και πνιχτή κραυγή με το που τελειώνει το εισαγωγικό του Left To Die και θα καταλάβεις) και φυσικά πάνω από όλα αυτά τα απίστευτα κοψίματα που ακολουθούνται από βίαιες εξάρσεις, οι κιθάρες πιο Crispy και αιχμηρές ενώ ήδη από τώρα εμφανίζεται σε σημεία και εκείνη η αίσθηση μελωδίας που θα τους ακολουθούσε και μεταγενέστερα (πχ σόλο Born Dead). Ξεχωρίζουν και πάλι τα πάντα.
Honorable Mentions:
11 .Metallica - And Justice For All
12 .Sabbat - History Of A Time To Come
13 .Coroner - Punishment For Decadence
14 .Slayer South Of Heaven
15 .Bolt Thrower - In Battle There Is No Law
16 .Testament - The New Order
17 .Blind Guardian - Battalions Of Fear
18 .Ministry - The Land of Rape and Honey
19 .Manowar - Kings Of Metal
20 .Liege Lord - Master Control
21 .Realm - Endless War
22 .Helstar - A Distant Thunder
23 .Napalm Death - From Enslavement To Obliteration
24 .Rigor Mortis - Rigor Mortis
25 .Forbidden - Forbidden Evil
26 .Vicious Rumors - Digital Dictator
27 .Hexenhaus - A Tribute to Insanity
28 .King Diamond - “Them”
29 .Virgin Steele - Age of Consent
30 .Sadus - Illusions
Εξώφυλλο Χρονιάς:
