Πραγματικα, σε αυτο το θρεντ εχεις κεντησει πιο πολυ απο καθε αλλο χρηστη, και με τεραστια διαφορα, και κατ’επαναληψιν. Εχω απλα λιωσει με καθε σχολιο.
1 Like
1989
-
Fates Warning - Perfect Symmetry
Η αγαπημένη μου metal μπάντα με τον αγαπημένο μου δίσκο της. Βασικά τι λέω, ο αγαπημένος μου δίσκος ever, γενικά. Αυτός που πάντα επιστρέφω σε όποια ψυχολογική κατάσταση και αν βρίσκομαι, αυτός ο καλός φίλος που είστε κολλητοί, μετά χάνεστε, μετά ξαναβρισκετε και πάντα μα πάντα έχετε τόσα πολλά να πείτε και ειναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πραγματικά δεν μπορώ να μπω στο μυαλό Aresti και Matheos πως μπόρεσαν να πιάσουν τόσα πολλά θέματα στιχουργικά που καίνε, και να τα κάνουν με ωριμότητα, σεβασμό και ψυχή. Το μουσικό κομμάτι είναι απερίγραπτο, ένα αδιανόητο πάντρεμα λυρισμού και τεχνικής, με τον Zonder να δίνει ρεσιτάλ και τους υπόλοιπους ίσους μεταξύ ίσων να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Και αυτό το Nothing left to say ε -
Savatage - Gutter Ballet
Συγκλονιστικoς, ανεπανάληπτος Criss Oliva. Ούτε νότα χαμενη, ούτε νότα χωρίς να έχει το 100% της ψυχής του. Ποτε μανιασμενος, ποτέ με ηχους γλυκους σαν ανοιξιάτικο αέρα, ένας δίσκος που φέρει θεορατη την υπογραφή του. Σε παρόμοια επίπεδα και ο μεγάλος αδερφός ερμηνευτικά. Εδώ έχουμε τον πρώτο δίσκο που φαίνεται ξεκάθαρη η επιρροή του O’Neill και για εμένα είναι απολύτως πετυχημένη, παρότι αν γίνει κάνεις εντελώς σχολαστικός μπορεί να παρατηρήσει ότι λείπει μια συνοχή ανάμεσα στα τραγούδια. Και όμως με τοσες πολλές συνθετικές ανακατευθυνσεις ο δίσκος δεν χάνει τη συνάφεια του ούτε και τη ροή του. Με το Gutter Ballet μετα απο τόσα και τόσα χρόνια ακόμη παραμιλω -
Watchtower - Control And resistance
Ενας δίσκος πραγματικα ακραίος σαν statement και σαν εξερεύνηση μουσικών κατευθύνσεων, μια extravaganza που δύσκολα περιγράφεται. Δύσκολο, χαοτικό, ζητάει πολλές ακροάσεις από τον επίδοξο εξερευνητή, αλλά μόλις αρχίζουν και σε πιάνουν τα πρώτα θέματα, δεν υπάρχει ποτέ γυρισμός. Ριζοσπαστικό και πρωτοποριακό, textbook τεχνικού μεταλ, είτε μιλάμε για ακραίο thrash/death είτε για progressive. -
Running Wild - Death or Glory
Πάνω κάτω ότι ισχύει και στο Port Royal, μόνο που εδώ για πρώτη και τελευταία φορά σε RW δίσκο βλέπουμε τόση πολλή συνεισφορά από τα υπόλοιπα μέλη και ιδίως από τον εξαιρετικό drummer Ian Finlay ο οποίος μάλλον και για αυτό τον λόγο αποχαιρέτησε αμέσως μετά. Ύμνοι, ύμνοι και μερικοί ακόμη ύμνοι. Ship Ahoy
-
WASP - Headless Children
Διαβάζουμε και ακούμε τόσα πολλά για το αμερικάνικο μεταλ, και το underground και το πιο εμπορικό. Ε λοιπόν αυτή εδώ η δισκαρα είναι καλύτερη από το 99,99% από αυτό. Ένας Μπλακι θυμωμένος, καυστικός, έτοιμος για κοινωνική κριτική, με κιθάρες τύμπανα να κάνουν κανονική επέλαση. Τίγκα στις κομματάρες, διασκευαρα Who, παραγωγαρα. Heavy metal κανονικότατο και άνετα το αγαπημένο μου WASP
23 Likes
3 Likes
Triangle από Schammasch?
4 Likes
1988 (Yes we have unfinished business)
OUTERSPACE
1. Suicide – Way of Life
Από το πουθενά, μετά από χρόνια παράλληλων solo carreers, με τον Vega να έχει σημειώσει σχετική επιτυχία, the duo of New York’s finest and weirdest reunite for their most accomplished and “proper” album, το καταπληκτικό electro-dark Way of life. Από το εισαγωγικό Wild in Blue που χιλιάδες μεταμοντέρνοι ελεκτρο-πανκς της πλακς αντέγραψαν, μέχρι το φιναλε του Devastation, ένας χαμός από απίστευτα synthesizers, pulsating beats, industrial mayhem, electro-dance, monochrome punk/dance, new beat and all in-between. Rain of ruin ως το προσωπικό αγαπημένο. Και ναι, ήταν η περιοδεία που οδήγησε στο περίφημο πλάκωμα των Kraftwerk αλλά και στο live στην Αθήνα (now THAT would have been a spectacle). Imitated infinitely and reached rarely – or not at all!
2. Leonard Cohen – I’m your man
Μερακλης από το εξώφυλλο (eat your banana, bitch) μέχρι την τελευταία νότα, ο Leonard Cohen επιστρέφει synthesized, dancing, and always poetic με την μπασαδόρικη φωνή και τις αβανταδόρικες στιχάρες, χαρίζοντάς μας τουλάχιστον δύο αιώνιες συνθέσεις (First We Take Manhattan με το Αγγελοπουλικό videoclip και το υπέροχο Everybody knows). Μερακλής και αιχμηρός to the bone, καυστικός και οδυνηρός, πάντοτε endless in the sensations he creates.
3. Ministry – The Land of Rape and Honey
Εδώ έχουμε το threshold. Ανάμεσα στην δεύτερη electro-beat περίοδο και το επερχόμενο ολοκαύτωμα aggro-tech/guitars ablaze, το The land αποτελεί το απαραίτητο transitional step. More than that, είναι ένα αυτοτελές υπέροχο άλμπουμ που εισαγάγει το guitar distortion δίπλα στα Skinny Puppy beats και τους οργισμένους, πολιτικοποιημένους στίχους του Al. Things get heavier, και αρχίζει και επίσημα το τρομπονοβεντούζωμα. And the best was yet to come, psalms and all.
4. Danzig – Danzig
Μαζί με το Shout at the devil, οι δύο πιο καυλάντες δίσκοι της δεκαετίας. Τελειώνοντας με τους Samhain,και το υπέροχο deathrock τους, ο πρώην leader των Misfits μας συστήνει στο soon-to-be-timeless evil sleazy blues dark hard rock του, που μαζί με τους Motorhead είναι ό,τι πιο crossover έχει υπάρξει. Μπάζει καυλοχείμαρρο από όπου και αν το πιάσεις. This is the real slippery when wet. Στακάτοι ρυθμοί, απλά riffs που σου κολλάνε στο μυαλό άπαξ και διά παντός, μασαμπούκωμα ώριμου παίκτουρα που παίζει μπαλίτσα και «σκοράρει» ετσιθελικά. «Περπατημένη» εμπειρία που ποτέ δεν παλιώνει. She rides – τι όμως, δεν μας είπες βρε μερακλή. Ξέρουμε, ξέρουμε.
5. The Church – Starfish
Alt. rock? Garage? New Wave? 80’s Rawk? Με την στόφα μεγάλων καλλιτεχνών, οι Αυστραλοί εδώ σερβίρουν grandiose rock με άποψη και στίχο, παραγωγή ατόφια και μερακλίδικες ερμηνείες απ’ άκρη σε άκρη, όπως μόνο στα 80ς θα μπορούσαμε να έχουμε. Σκοτάδι, μελωδία, χορός και κάρφωμα, όλα σε ένα. Reptile, Under the milky way, top-notch moments of an album which is mint anyway. And still stands the test of time!
LOCAL FLAVORS
1. Βασίλης Παπακωνσταντίνου – Θάνος Μικρούτσικος – Κώστας Τριπολίτης – Όλα από χέρι καμένα
Το δυστοπικό μέλλον είναι εδώ. Χτες. Το 1988. Σε μία τριπλή μετωπική σύγκρουση, τρεις γίγαντες της ερμηνείας (Βασίλης), του στίχου (Τριπολίτης) και ο πιο σημαντικός και non-pigeonholed συνθέτης της σύγχρονης ημεδαπής (ο αείμνηστος Θάνος) σε ένα δίσκο-φωτιά, που αγκαλίαζει από το hi-tech/westcoast μέχρι το ψυχρό, μηχανιστικό ροκ (σωστός ο παραλληλισμός με το Rage for Order). Απίστευτη η δουλειά του Παναγιώτη Λάλλη στις κιθάρες. Ο Βασίλης δίνει ερμηνείες ζωής (Αλίκη, Μπουμ, Ηλεκτρικό Πρόβατο – direct reference to Philip Dick, Πρωταθλητής – τρελή AORia, gawd, Ονειρεύομαι, Γενέθλια ’86 – για τον μακαρίτη Νίκο Σκυλοδήμο, Κάντιλακ – «μα εγώ είμαι Κόκκινος και εσύ χορεύεις στα γρανάζια», το ομώνυμο βέβαια) και ο Μικρούτσικος σε παράκρουση οδηγεί την κούρσα πάνω στα ξυράφια των στίχων του Τριπολίτη. Χάνει την πρωτιά στην εκλογική πεντάδα μόνο λόγω του σοβαρότατου obsession με τους Kings.
2. Μωρά στη Φωτιά – Μωρά στη Φωτιά
Εξωφρενικό, οργασμικό, φρενήρες, και πάνω από όλα αληθινό (τι στίχοι!) post-punk / new wave (ελλείψει καλύτερης ταξινόμησης) από το καλύτερο μάλλον ντεμπούτο ελληνικού συγκροτήματος εβερ (μαζί με την «Υπέρβαση» αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση). Τραγούδια που γενιές έχουμε τραγουδήσει, ουρλιάξει, χορέψει, κλάψει (yeah why not), με τον διαχρονικό Σαλβαδόρ με την αλλόκοτη φωνάρα του και το ταλέντο του να κατακτά την αιωνιότητα. Ένα μεθυσμένο, παροξυσμικό κείμενο κάποτε σε κάποιο site σαν αυτό καλή ώρα ήταν η αφορμή για να μιλήσουμε, να κάνουμε μία comme il faut συνέντευξη και κυρίως να μοιραστούμε σκέψεις, μουσικές απόψεις, συναισθήματα. Αγνός ως εκεί που δεν πάει, για τώρα και για πάντα, και μας έριξε τότε και το “scoop” της επανηχογράφησης της Αδρεναλίνης. Όσο για το Third Uncle, σβήνει και τον Brian Eno και τους Bauhaus. Θέλω ένταση την θέλω τώρα αμέσως!
3. Λευκή Συμφωνία – Ηχώ του πόθου
Όχι τόσο game-changer όσο οι απίστευτοι Μυστικοί Κήποι, αλλά it broke through to the alt. crowd in Europe και η συνεργασία με Νικολαϊδη ανέβασε levels. Πιο «ροκ» από το μυσταγωγικό, ατμοσφαιρικό ντεμπούτο αλλά still, kicking ass! Ο ελληνικός στίχος αποτέλεσε τροχοπέδη στο breakthrough, σε αντίθεση με τους…
4. Villa 21 – House of the damned
… οι οποίοι πλέον στο House of the damned έχουν γίνει μερακλήδες ενός πιο επιθετικού garage/hard rock ήχου χωρίς να χάνουν το underground/sharp στοιχείο. Gone are the days του Ghost on the move και των σκοταδιών από τα οποία ξεπήδησαν αλλά εδώ οι heavy κιθάρες, το attitude και οι riff-άρες (!) αποτέλεσαν συνταγή επιτυχίας καλλιτεχνικής και εμπορικής.
5. Slow motion – This slow motion
Στο πρώτο χτύπημα, οι απόκοσμοι και μοναχικοί Slow Motion συστήνονται στο σύμπαν και γαμούν πρέκια με το αλλόκοτο ατμοσφαιρικό ambient-dark-operatic-lunatic darkwave τους. Synth-based, μακάβριο, ερεβώδες, με τα διαχρονικά έπη Deserts of the Night και Die Seele να αποτελούν ακόμα αιτίες κλυδωνισμών στον ψυχισμό όσων είναι lucky enough to get into the groove.
one more to come and seal the lid on '88 … black ‘n’ blue…
23 Likes
Φτάσαμε λοιπόν αισίως στο 1989, την χρονιά με τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις για την ανάδειξη κυβέρνησης (καλομελέτα…). Στο μουσικό πεδίο, τα ένδοξα για το metal 80s οδεύουν προς το τέλος τους, κι αν για τους (περισσότερους από τους) μεγάλους είναι χρονιά αποχής από τα δισκογραφικά δρώμενα, το 1989 έχει το δικό του ενδιαφέρον όχι μόνο λόγω αυτών καθαυτών των σπουδαίων δίσκων που βγήκαν τότε, αλλά και γιατί εκδηλώνονται εμφανέστερα οι αποκλίσεις από τον παραδοσιακό ήχο προς πάσα κατεύθυνση με τα διάφορα παρακλάδια να έχουν μορφοποιηθεί ή να είναι υπό διαμόρφωση.
Πάμε λοιπόν:
1. Voivod – Nothingface
Η χρονική απόσταση των πολλών ετών που έχουν παρέλθει από τότε ενδεχομένως αμβλύνει την εντύπωση της μετάβασης από τον δυσαρμονικό ορυμαγδό του παρελθόντος των Voivod σε αυτό το… αχαρακτήριστο (με την καλή, την κυριολεκτική έννοια) ύφος με το οποίο επιχειρούν στο Nothingface. Το εν λόγω “επεισόδιο” των διαπλανητικών αναζητήσεων των Γαλλοκαναδών είναι και το πιο μελωδικό δημιούργημα τους έως τότε, σε καμία περίπτωση εύκολα προσπελάσιμο όμως. Εδώ θα ακούσουμε, μεταξύ άλλων, επιρροές από Stravinsky, όπως και τις ψυχεδελικές καταβολές τους να εκδηλώνονται ελεύθερα. Προς επίρρωσιν τούτου συμπεριελήφθη και η διασκευή του Astronomy Domine όπου η heaviness του πρωτότυπου αναδεικνύεται τόσο πετυχημένα που σχεδόν καταλήγει να επισκιάζει το δικό τους υλικό!
Παρότι θεωρώ το Dimension Hatröss σαν το απόλυτο Voivod album, το Nothingface είναι (άλλο) ένα υπέρτατο αριστούργημα στο ενεργητικό τους
2. Titan Force – Titan Force
Tο ομώνυμο ντεμπούτο των Titan Force από το Colorado ήρθε για να δείξει ότι το USPM δεν είχε εξαντλήσει τις δυνατότητες του εν έτει 1989. Ένα συγκρότημα από μουσικούς με εξαιρετική τεχνική (οι τρεις εκ των οποίων ήταν αδέλφια!) που καταφέρναν με αξιοθαύμαστο τρόπο να ισορροπούν ανάμεσα στην αμεσότητα των ενορχηστρώσεων και τα εμβόλιμα progressive ή jazz/fusion μέρη, ενώ η αίσθηση της μελωδίας που διέθεταν δεν απέβαινε επ’ ουδενί εις βάρος του heavy χαρακτήρα της μουσικής.
Και φυσικά, είχαν μαζί τον συντοπίτη τους Harry Conklin που, μετά τη διάλυση των Jag Panzer και τη σύντομη θητεία του στους Riot και τους Satan’s Host, επανεμφανίζεται εδώ και καταπλήσσει. Ώριμος, ακριβέστατος και αρχοντικός, με απόλυτο έλεγχο των δυνατοτήτων του, κατατάσσει με την ερμηνεία του εαυτόν οριστικά στην κατηγορία των Πολύ Μεγάλων. .
Το εν λόγω album δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής τον καιρό που ήταν επίκαιρο, εξακολουθεί όμως να συναρπάζει μετά από τόσα χρόνια, όντας ένα από τα πλέον εκθαμβωτικά επιτεύγματα της εποχής και του είδους του!
3. Watchtower – Control and Resistance
Οι Watchtower ήταν οι τύποις και ουσία ενσαρκωτές του progressive, αυτού που δεν θα διστάσει να φτάσει στα άκρα, αμφισβητώντας τα ειωθότα και προκαλώντας το κοινό να ακολουθήσει – όσους ήταν αρκετά “τολμηροί” δηλαδή! Έχοντας αλλάξει τραγουδιστή και κιθαρίστα στο ενδιάμεσο διάστημα από το πρώτο τους, αλλά με απαράλλαχτη την ανατρεπτική των συμβάσεων νοοτροπία που τους διέκρινε, οι τεξανοί συνεχίζουν και εδώ τον μάλλον μοναχικό δρόμο τους, που μπορεί να μην τούς έφερε ευρεία αποδοχή, τούς εξασφάλισε όμως μια ακλόνητη θέση στο progressive πάνθεον.
4. Fates Warning – Perfect Symmetry
Στο ερώτημα μεταξύ Arch και Alder οι προτιμήσεις των οπαδών μπορεί να διίστανται, αυτό που δεν αμφισβητήθηκε ποτέ όμως είναι το πόσο θετικά επέδρασε στους Fates η προσχώρηση του πρώην Warlord, Mark Zonder, στις τάξεις τους. Ένας drummer για τον οποίο είχε γραφτεί σε εγχώριο μουσικό έντυπο ότι “έχει ερωτική σχέση με τις μπαγκέτες του” – τώρα, κατά πόσον θα ενθουσίαζε τον ίδιο αυτή η περιγραφή είναι ένα άλλο ερώτημα!
Επί του προκειμένου τώρα, δεν θα κάτσω να λεπτολογήσω αν το Perfect Symmetry είναι το καλύτερο Fates με τον Alder ή γενικά, ή αν είναι το πιο prog album τους, όσοι νιώθουν Fates το λατρεύουν έτσι κι αλλιώς!
5. Savatage – Gutter Ballet
Το επόμενο βήμα των Savatage μετά το υπέροχο Hall of the Mountain King τα είχε όλα: μελωδίες, heavy metal δύναμη, συναισθηματική φόρτιση, καθηλωτικές ερμηνείες (ειδικά από τα δυο αδέλφια), ατμόσφαιρα, πάντα υπό την εποπτεία και την σύμφωνη γνώμη του Paul O’Neill. Ένα έργο που άφησε εποχή!
Κάποτε κόβαμε δίσκους από την πεντάδα, τώρα κόβουμε από τα honourable mentions γιατί δεν χωράνε όλοι! Για να δούμε…
Candlemass – Tales of Creation: Στο πεδίο του doom, έστω του Ευρωπαϊκού ύφους, επικού doom (όχι κατ’ ανάγκη προερχόμενου από συγκροτήματα με έδρα την Γηραιά ήπειρο), υπήρχαν οι Candlemass από τη μία, κι από την άλλη όλοι οι υπόλοιποι. Τέτοια ήταν η, από πάσης απόψεως, “ηγεμονία” αυτών των Σουηδών επί του ιδιώματος που οι ίδιοι ονομάτισαν και εν πολλοίς όρισαν.
Το “Tales of Creation” ήταν το τέταρτο LP των Candlemass σε ισάριθμα έτη, και ίσως γι’ αυτό παρατηρείται το φαινόμενο η μπάντα να στρέφεται σε παλιότερο, υπάρχον υλικό. Συγκεκριμένα, πέντε από τα κομμάτια που παρουσιάζονται εδώ, ξαναδουλεμένα προφανώς, εμφανίζονταν και στο demo των Nemesis. Πρόκειται πάντως για έναν εξαιρετικό δίσκο παρότι δεν παρήγαγε κάποιο διαχρονικό “σουξέ” και όπως αποδείχθηκε, ήταν η τελευταία στούντιο εμφάνιση του εμβληματικού Messiah Marcolin πριν την επιστροφή του, 10 χρόνια αργότερα.
Morbid Angel – Altars of Madness: Οι Morbid Angel δεν είχαν την τιμή να καταγράψουν την πρώτη χρονικά death metal κυκλοφορία, όμως με το Altars of Madness ντεμπούτο τους δημιούργησαν Σχολή. Το ανελέητο drumming Pete “the feet” Sandoval, η ξεχωριστή τεχνοτροπία τουTrey Azagthoth, οι δαιδαλώδεις δομές, η διάχυτη σαπίλα στη ατμόσφαιρα, ήταν πρωτοφανή στο νεαρό death υβρίδιο και ήδη με την παρθενική τους εμφάνιση αυτοί οι τύποι καθιερώθηκαν μεταξύ των κορυφαίων αλλά και των πιο ακραίων εκπροσώπων του!
Apollo Ra - Ra Pariah: Γενικά αποφεύγω να βάζω EPs, live album και demos. Στην περίπτωση του Ra Pariah, δεύτερου demo των Apollo Ra μπορούμε να κάνουμε μια εξαίρεση αφού είναι στην ουσία κανονικό album αποτελούμενο από 11 κομμάτια συνολικής διάρκειας 42 λεπτών, με τον έμπειρο Carl Canedy να έχει επιμεληθεί την παραγωγή. Ακούγοντας το, εύλογα συμπεραίνει κάποιος ότι το συγκρότημα με το εμπνευσμένο όνομα που συνδύαζε τις κατεξοχήν ηλιακές θεότητες της ελληνικής και αιγυπτιακής μυθολογίας, διέθετε όλα τα εχέγγυα για μια επιτυχημένη πορεία στο χώρο.
Επιχειρώντας όμως το 1989, μια χρονική στιγμή όπου το USPM έπνεε τα λοίσθια από πλευράς απήχησης, αυτό που δεν είχαν υπέρ τους οι Apollo Ra ήταν οι ευνοϊκές συγκυρίες, κάτι που δυστυχώς αρκούσε για να τους καταδικάσει στην αφάνεια όσο καταπληκτικό κι αν ήταν το υλικό τους.
Coroner – No More Color: Θα μπορούσε ίσως κάποιος να υποστηρίξει ότι το No More Color είναι ένα μεταβατικό album από την άποψη ότι συνδυάζει την thrash riff-ολογία του Punishment for Decadence (σε καλύτερη παραγωγή) με το πιο “φευγάτο” υλικό που ακολούθησε. Μόνο που στην πραγματικότητα, όλα τα albums των Coroner δύνανται να θεωρηθούν “μεταβατικά”, αφού δείχνουν το συγκρότημα να προοδεύει εξελίσσοντας τον ήχο και τη συνθετική οπτική του.
Σε μια από τις τελευταίες καλές χρονιές στα χρονικά του thrash, όπου μάλιστα η Ευρώπη είχε τον πρώτο λόγο, το No More Color, έγινε δεκτό χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες παρά την ποιότητα των συνθέσεων, την πρωτοτυπία, το ταλέντο των μουσικών, αλλά και το δυνατό για τα δεδομένα της σκηνής label. Ο λόγος για αυτή την παραδοξότητα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της metal Ιστορίας.
Παραμένοντας σε ευρωπαϊκό έδαφος και σε thrash… “χωρικά ύδατα” οι Kreator στο Extreme Aggression παρουσιάζονται με αναβαθμισμένη εκτελεστική δεινότητα, πιο τακτοποιημένη την ενέργεια τους και με απόλυτο έλεγχο της δύναμης που εκλύουν, ώστε πλέον να μην δείχνουν ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να εκτροχιαστούν, παρά τις φρενήρεις ταχύτητες.
Ο έτερος πόλος του γερμανικής σκηνής, οι φοβεροί Sodom στο επίσης φοβερό Agent Orange εισάγουν μελωδικά περάσματα στον ήχο τους χωρίς να απεμπολούν την παροιμιώδη επιθετικότητά τους, κατάφεραν μάλιστα να μπουν και στα charts στην πατρίδα τους!
Έχουμε επίσης τους Paradox, που στο Heresy καταπιάνονται στιχουργικά με την σφαγή των Καθαρών και προσφέρουν ένα διαμάντι μελωδικού thrash, όπως και μια εντελώς γερμανική άποψη καλαίσθητου image με μουστάκια και ζεβρέ παντελόνια όπως φαίνεται στην παρακάτω φωτογραφία (που είναι από το επίσης καταπληκτικό πρώτο τους LP, το ξέρω, αλλά αμαρτία να μην υπάρχει εδώ αναρτημένη!)
Συνεχίζοντας σε λιγότερο ή περισσότερο υψηλές ταχύτητες αλλά από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, το Nosferatu των Helstar είναι μεν power αλλά thrash-ίζει σε κάθε ευκαιρία και καταπλήσσει με τον πλούτο των riffs και των solos του, ενώ το Alice in Hell των Annihilator χαιρετίστηκε δικαίως με ενθουσιασμό, όμως όσοι ξεκινήσαμε σαν ακροατές εκείνη την εποχή θυμόμαστε πως διαβάζοντας τους διθυράμβους σε εγχώριο μουσικό έντυπο έμενες με την εντύπωση ότι επρόκειτο για κάποιο από τα καταξιωμένα μεγαθήρια του χώρου κι όχι για πρωτοεμφανιζόμενους!
Τέλος, στο Blessing in Disguise οι Metal Church παραδίδουν άλλο ένα αριστούργημα, σε καθαρόαιμο power ύφος πια, η απουσία τους όμως από τα δισκογραφικά δρώμενα κατά την κρίσιμη τριετία 1986-89 τούς στέρησε την δυνατότητα να γίνουν μεγαλύτερο όνομα όπως αδιαμφισβήτητα άξιζαν.
Πάμε και στις “τρίτες” χώρες, για να βρούμε τους Sepultura να ηχογραφούν για πρώτη φορά για την Roadrunner, με παραγωγό τον Scott Burns και το Beneath the Remains να τους βάζει για τα καλά στον παγκόσμιο χάρτη. Στην μεταλλομάνα αλλά όχι και τόσο… θρασομάνα Αγγλία από την άλλη, οι Sabbat μπορεί να είχαν συστηθεί τον προηγούμενο χρόνο, όμως με το Dreamweaver έκαναν μια εντυπωσιακή δήλωση προθέσεων, με τις συνθέσεις του Andy Sneap να επενδύονται από πέραν πάσης προσδοκίας σπουδαίους στίχους, γραμμένους από τον Martin Walkyier και ερμηνευμένους από το χαλικογδαρμένο λαρύγγι του!
Λίγο πριν το κλείσιμο να πούμε ότι αξίζουν ειδική εύφημο μνεία οι underground ήρωες του επικού metal, οι καναδοί Thunder Rider και το Tales of Darkness and Light LP τους!
Φεύγοντας από τα ακραιφνή μεταλλικά πεδία, οι King’s X είναι μια απόλαυση στο Gretchen Goes to Nebraska, ενώ το εγχείρημα να φτιάξουν ένα πολυσυλλεκτικό μίγμα όπως αυτό που ακούγεται στο The Real Thing θα ήταν ήδη μεγάλο κατόρθωμα για τους Faith No More, πολλώ δε μάλλον όταν το αποτέλεσμα ηχεί τόσο αβίαστο και καταπληκτικό!
28 Likes
Με 2 λεξεις. Βεντουζατο αλμπουμ.
3 Likes
Το 1989, ως τελευταίο έτος της δεκαετίας των 80s, δεν μοιάζει για επίλογο αυτης. Προσομοιάζει περισσότερο με έτος υποδοχής των 90ς (σε αντίθεση με το 1979). Άπειρες μουσικές, τα υποείδη αρχίζουν να επεκτείνονται επικίνδυνα, σπαζοκεφαλιά να εντοπίσεις τα 5 καλύτερα. Ευχάριστη θα έλεγα καθώς η μουσική βεντάλια ανοίγει και ξεπετάγονται συνέχεια “διαμάντια” που απλά προσπέρασες. Στο συγκεκριμένο έτος (και στη συνέχεια φαντάζομαι) θα μπορούσα να κάνω πεντάδες δίσκων από κάθε είδος. 5 trash, 5 punk, 5 metal, 5 whatever. Στη συγκεκριμένη συγκυρία επιλέγω να πάω λίγο πιο αντιπροσωπευτικά, με ένα δίσκο από κάθε είδος και ένα αναπληρωματικό, έτσι για το γαμώτο.
1. Nirvana – Bleach
Τι μπορείς να γράψεις με 606 δολάρια; Τι μπορείς να πεις για ένα δίσκο που για τους μεν είναι ο απόλυτος “grunge” δίσκος ενώ για τους δεν ένα “οκ δεν κόβω και φλέβες” rock album. Τι αποθέωση να κάνω εγώ μετά από 1 δις ακροάσεις τα τελευταία 30 χρόνια. Ο δίσκος που έβαλε τους νέους να τα βάλουν με το εφηβικό τους άγχος και όχι με το κατεστημένο. Ποια παραγωγή, ποιος ηχολήπτης, ποια μίξη; Τα τραγούδια ακούγονται σαν να έχουν ηχογραφηθεί live, οι κραυγές του Kurt επαναλαμβανόμενες και σκοτεινές από τότε. Ο τύπος μπορούσε να γράψει άκρως σκοτεινά τραγούδια, άκρως προσωπικά τραγούδια, ανατριχιαστικά.
runner-up: Soundgarden - Louder Than Love
2. Sepultura - Beneath The Remains
Στοιχειώμενο έρεβος απλώνεται στους δρόμους, μίσος, εφιαλτικά αδιέξοδα, εκμετάλλευση, μιζέρια. Μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό σκηνικό δεν υπάρχει ελπίδα. Κάτω από τα χαλάσματα δεν υπάρχει κανονικότητα. Εσωτερική διαμάχη και επαναστατικότητα. 20 χρονών παιδιά από την Βραζιλία διδάσκουν πως γίνεται. Στο prequel αυτό παίρνει φόρμα το μεγαλείο του Arise. Η σάπια φωνή του Max δίνει το έναυσμα. To live again would be a lie, my life is not worth the pain.
runner-up: Kreator - Extreme Aggression
3. NoMeansNo – Wrong
Με λίγα λόγια, τι συμβαίνει όταν μαθαίνουν τα πανκιά να παίζουν λίγο πιο τεχνικά (pt1). Οι Καναδοί παίρνουν θέση στο αβάσταχτο κενό μεταξύ metal και punk και ακουμπούν στην κορυφή της μούσικής τους διαδρομής αυτόν τον μέγιστο δίσκο. Jazzy και proggy, φωνακλάδικο, απότοκοι των Minutemen, μπαμπάδες των Propagandhi. Παιχτικά υπερδημιουργικοί, στιχουργικά 30 χρόνια μπροστά, τι άλλο να ζητήσεις… Καλως ήρθες math rock 2 χρόνια πριν συμπληρωθεί το παζλ με το Spiderland των Slint (1991 wtf?).
runner-up: Snuff - Snuff Said
4. Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Από το punk στο goth, από το metal στο rave, Trent Reznor. Τίμιο από την αρχή εώς το τέλος, ένας από τους πρώτους εισαγωγικούς δίσκους των “μπλιμπλικιών” στη “σκληρή” πλευρά της δισκογραφίας. Ο δίσκος δεν είναι κάποιο αριστούργημα (The Downward Spiral) αλλά είναι εξομολογητικός και άγουρος. Αυτή η άγνοια κανόνων είναι και αυτή που τον κάνει γοητευτικότερο. Κάθε δίσκος του είναι διδακτορικό στην ηχοληψία, έτσι και αυτός για την εποχή του, υπερβατικός.
runner-up: Godflesh - Streetcleaner
5. Beastie Boys: Paul’s Boutique
Τι γυρεύουν στο παζάρι (rap) τρεις εβραίοι πάνκηδες; Τι προσπαθούν να αλλάξουν, τραγουδώντας ο ένας πάνω στον άλλο, καρικατούρες, σαν την μύγα μες το γάλα; Μεσα λοιπόν στην χρυσή εποχή της μουσικής αυτής, αλλάζουν τους κανόνες, εισάγοντας samples ήδη διάσημων κομματιών και άπειρο namedropping. Ότι καλύτερο για τους απανταχού πιουρίστες, απολαυστικοί, καυστικοί, πρωτοπόροι. Τα samples δανεικά και αγύριστα…
Thin Lizzy – Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed (sample στο Shake Your Rump)
Paul McCartney - Momma Miss America (sample στο Johnny Ryall)
The Eagles – Those Shoes (sample στο High Plains Drifter)
Ocean – Put Your Hand in the Hand (sample στο Looking Down The Barrel of a Gun)
Alice Cooper – It’s Hot Tonight (sample στο What Comes Around)
Led Zeppelin – When The Levee Breaks (sample στο B-Boy Bouillabaisse)
runner-up: De La Soul - Three Feet High and Rising
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Sepultura - Beneath the Remains
32 Likes
Πραγματικά πολύ ωραία 5αδα!
2 Likes
5. Annihilator - Alice in Hell
Κολασμένο ντεμπούτο από έναν νέο guitar hero.Μεγάλο what if για το τι θα είχε πετύχει η μπάντα αν δεν άλλαζε line up κάθε 2 μέρες.
4. Alice Cooper - Trash
Ναι είναι τίγκα εμπορικό.Ναι δε μας νοιάζει.Poison και Bed of Nails έβαλαν την Ροκ σε κάθε σπίτι.Έλα στον παππού.
3.Skid Row - Skid Row
Δυνατό ντεμπούτο με την λύσσα και την ορμή των Guns να οδηγεί.Δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν τον εαυτό τους αργότερα και έμειναν στάσιμοι.
2. WASP - Headless Children
Απότομη ωρίμανση σε συνθέσεις-παραγωγή-στίχους-artwork.Peak για την μπάντα, που θα κρατήσει κάποια χρόνια ακόμα.Άξιος συμπαραστάτης του βλαμμένου ο Holmes.
1.Savatage - Gutter Ballet
Τα αδέρφια μετά από τις νεανικές τους περιπλανήσεις βρίσκουν την Ιθάκη τους και τι θέλουν ακριβώς να παίζουν με το συγκρότημα τους.Η ταυτότητα των Savatage είναι αυτό το άλμπουμ που τους έδωσε θέση στην αιωνιότητα.
Εξώφυλλο το WASP
28 Likes
Ξεκίνησα να γράφω ένα μεγαλούτσικο κατεβατό για το 1988 και τελικά κατά λάθος, το έσβησα.
Συνεπώς θα το λάβω ως σημάδι από το σύμπαν και, τώρα που ηρέμησαν λίγο τα πράγματα με το τρέξιμο που είχα το Σ/Κ απλά θα καταθέσω 15αδα και θα επανέλθω με ανάλυση το 1989 (και το πιο εύκολο #1 της δεκαετίας για μένα).
Πρώτη χρονιά νομίζω που το #1 μου και το #2 μου δεν απέχουν ούτε εκατοστό και απλά διάλεξα ένα και το έβαλα.
Nick Cave & The Bad Seeds - Tender Prey
Sonic Youth – Daydream Nation
Bathory - Blood Fire Death
Metallica - …And Justice for All
Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
Pixies - Surfer Rosa
Death - Leprosy
Skinny Puppy - VIVIsectVI
EPMD - Strictly Business
Helloween - Keeper of the Seven Keys, Pt. 2.
Bad Religion - Suffer
Ministry - The Land of Rape and Honey
N.W.A. - Straight Outta Compton
Jane’s Addiction - Nothing’s Shocking
Living Colour - Vivid
19 Likes
Μιας και υπάρχει ένα σχετικό ενδιαφέρον από κάποιους users, ας ρίξω ένα ακόμα AOR post. Το 1989 o Adrian Smith (φυσικά ο αρχιποζεράς, στο μουσικό κομμάτι, των Maiden, διαχρονικά) δημιουργεί τους Adrian Smith and Project και κυκλοφορούν έναν και μόνο δίσκο με τον τίτλο “Silver and Gold”. Ποιοτικό AOR, που φλερτάρει με το hard rock σε πολλές περιπτώσεις και, φυσικά, με τα leads του Smith να λάμπουν και να ανεβάζουν την εμπειρία του δίσκου!
Ιδού το κομμάτι που ανοίγει τον δίσκο, κατ’εμέ το καλύτερό του και ένα από τα αγαπημένα μου στο είδος.
Παραμένουμε σε αγγλικά χωράφια, δεν γίνεται να μην αναφέρω τον δεύτερο δίσκο των FM, το “Tough It Out”. Άλμπουμ που με έμπασε σε αυτόν τον ήχο σε τρυφερή ηλικία, παραμένει το αγαπημένο μου αυτής της τεράστιας μπάντας. Μπορεί να μην έχει τόσες χιτάρες όσες στο Indiscreet, στο οποίο πραγματικά ο μισός δίσκος ήταν megahits, αλλά είναι πιο γεμάτο και πλούσιο με περισσότερα τραγούδια, βελτιωμένη παραγωγή και songwriting που κρατάει τα θετικά στοιχεία του ντεμπούτου και χτίζει πάνω σε αυτά (π.χ. νομίζω εδώ έχουμε peak Overland performance). Φυσικά δεν λείπουν οι επιτυχίες, δίσκος με Bad Luck και Someday είναι αυτός.
Ας κάνουμε και ένα πέρασμα στην Γερμανία, με έναν δίσκο που φλέρταρε έντονα με την 5αδα μου. Το 1989 έχουμε, λοιπόν, και ντεμπούτο Pink Cream 69. Εδώ ξεφεύγουμε από το AOR και πάμε σε καραμπινάτο hard rock ήχο, στα όρια με το heavy metal σε σημεία. Τεράστια μπάντα και, φυσικά, το σχήμα που μας σύστησε τον Andi Deris. Για εμένα εδώ είναι στα καλύτερά του (σόρρυ στους κολοκυθοφάνς), καθώς αυτός είναι ακριβώς ο ήχος που του ταιριάζει. Οι συνθέσεις είναι ονειρικές, ριφφάρες, attitude “ο-κόσμος-μας-ανήκει”, party anthems, μπαλαντάρες, συναίσθημα, Deris να βγάζει την ψυχή του στο μικρόφωνο, όλα τέλεια! Σπουδαίο συγκρότημα, ακόμα και όταν έφυγε ο Andi παρέδωσαν δισκάρες.
Μιας και έκανα hard rock πέρασμα, οφείλω να ξαναεπιστρέψω στην Αγγλία, καθώς το 1989 ήταν και το έτος που ένας από τους 2-3 καλύτερους ροκ κιθαρίστες της δεκαετίας έβγαλαν δίσκο με προσωπική μπάντα. Μιλάω για τους Blue Murder και τον Sykes, ο οποίος αφού πούλεψε από τους Whitesnake (σιγά μην τον κράταγε η γριά), αποφάσισε να κάνει το δικό του. To αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος ξεσηκωτικός, χειμαρρώδης, με τον Sykes ουκ ολίγες φορές να δένει κόμπο την κιθάρα, ενώ η τσαχπινιά και οι γκρουβάτοι ρυθμοί δίνουν και παίρνουν. Έπος.
Ας κάνουμε και ένα μικρό πέρασμα στην Αμερική, μην την αφήσουμε παραπονεμένη. 1989 ήταν που βγήκε και το πρώτο Danger Danger. Η επιτομή του ραδιοφωνικού, εύπεπτου rock. Δίσκος που ακούγεται νεράκι, είναι τέρμα διασκεδαστικός, έχει ικανότατους μουσικούς και δυνατές συνθέσεις. Επίσης, ένα από τα εξώφυλλα που αγαπώ πολύ και στα αγαπημένα μου της χρονιάς γενικότερα.
Θα μπορούσαμε να αναλώσουμε πάρα πολύ ψηφιακό μελάνι για το τι βγήκε το 1989 σε αυτή την μουσική, ήταν μια ασύλληπτα καλή χρονιά. Όποιος έχει κέφι να ψάξει, προτείνω ενδεικτικά και τους δίσκους των XYZ, Great White, Giant, Diving For Pearls, Drive, She Said, Tangier, Vain και πόσους ακόμα. Όρεξη να υπάρχει. Το μόνο σίγουρο είναι πως το 1989 είναι τρομερή χρονιά και ενδείκνυται και για όσους έχουν τυχόν απορία για το γίνεται σε αυτό το genre.
18 Likes
πρώτο άλμπουμ rw, άψογο και παραγνωρισμένο.
2 Likes
Η τριαδούλα μου εμένα είναι Black Hand Inn - Port Royal - Gates To Purgatory, για να καταλάβεις, έχω μεγάλη αγάπη στο ντεμπούτο. Είναι όντως πολύ και άδικα παραγνωρισμένο, όπως τα λες.
3 Likes
Σίγουρα στη δυάδα μου.
1 Like
Και μια 
για blue murder
Και όλες αυτές 
για danger danger
2 Likes
Gutter Ballet
Titan Force
One Small Voice
Perfect Symmetry
Conspiracy
17 Likes
Προετοιμάζοντας τις δικές μου λίστες για το ΄89 (ποιες λίστες μωρή βλαχάρα που χρωστάς ακόμα δύο χρώματα για το '88… ε καλά τώρα), παρατήρησα αυτό ακριβώς. Ενώ είναι η χρονιά των Bleach και Louder than love που ασφαλώς έχουν την τιμητική τους, είναι μία χρονιά που στο AOR/hair γίνεται της πανηγυρτζούς… η δεύτερη καλύτερη μετά το 84-85 όργιο. Ανέφερες δισκάρες/γκρουπάρες και συνεπώς… μας βεντούζωσες αισθαντικά! Επίκειται σχετικό παραλήρημα.
2 Likes
Sepultura - Beneath the Remains
Ο καλύτερος δίσκος που βγήκε το '89. Λογικό όταν μιλάμε για τον καλύτερο θρας δίσκο όλων των εποχών.
Alice Cooper – Trash
Απλά διαμάντι. Ο πιο εμπορικός δίσκος του Alice Cooper και ταυτόχρονα ο πιο ποιοτικός.
Black Sabbath – Headless Cross
Υπερέπος. Heavy Metal masterpiece. Tony Iommi ξεδιπλώνει τη μουσική του ιδιοφυΐα. Η ποιότητα των συνθέσεων φτάνει στρατόσφαιρα.
W.A.S.P. – The Headless Children
Τιτανοτεράστιος δίσκος. Και μόνο το ομώνυμο τραγούδι να υπήρχε, φτάνει για να ισοπεδώσει δισκογραφίες συγκροτημάτων που θεωρούνται κορυφή στο χώρο.
Skid Row – Skid Row
Φοβερό ντεμπούτο. Και μόνο για το 18 and Life του αξίζει μια θέση στην πεντάδα.
23 Likes