για να περνάμε την ώρα μας - κάτι παρόμοιο έχει και το last.fm μεταξύ χρηστών.
Γενικά έχει πολύ value η μικρή αυτή βάση δεδομένων - όρεξη κ χρόνο να έχει κάποιος να την οπτικοποιησει / χρησιμοποιήσει .
2 Likes
Εγω θα ειμαι ο πρωτος αλλα και εσυ παιζεις πολυ δυνατα για πρωτη τριαδα.
3 Likes
Μπορει και να εχεις δικιο αλλα για εντελως διαφορετικους λογους ο καθενας μας 
2 Likes
1989
1)The Cure - Disintegration
Είναι πολύ δύσκολο να γράψω για ένα δίσκο που τον έχω ακούσει αμέτρητες φορές, που μεγάλωσα μαζί του, που τον αγόρασα ένα σωρό φορές, που τον ξέρω απέξω κι ανακατωτά. Θα έπρεπε να είναι απλό αλλά τότε γιατί δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Όταν κάτι είναι τόσο αλληλένδετο με τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της παιδικής σου ηλικίας είναι σχεδόν κάτι το ιερό που δεν θέλεις να το σπιλώσεις με ανουσιότητες. Αλλά να που θα το κάνω.
Αν και η μνήμη ξεγελάει ειδικά αν έχουν περάσει δεκαετίες, η πρώτη μου επαφή με τους Cure ήταν μέσα από δύο cd συλλογές που είχαν τα ξαδέρφια μου: το Staring at the Sea και το Μixed Up. Η δεύτερη περιέχει τα Lovesong, Lullaby, Fascination Street και Pictures of You σε εκτεταμένης διάρκειας μίξεις. Έτσι για χρόνια είχα την εντύπωση πως το Lovesong ή το Lullaby πχ διαρκεί 7 λεπτά και είναι κυρίως instrumental!
Oι γονείς μου κάθε καλοκαίρι με πηγαίναν στην παραλία όπου είχε έκθεση βιβλίου. Σε κάποιον πάγκο πουλούσαν βιβλιαράκια με φωτογραφίες, την ιστορία και τους στίχους ροκ συγκροτημάτων. Doors, Nick Cave, Iron Maiden, U2, Tom Waits, Depeche Mode, Cure… Οι μεταφράσεις γίνονταν κυρίως πρόχειρα από φοιτητές που βγάζαν υποθέτω έτσι ένα χαρτζιλίκι. Για εμένα δεν είχε σημασία, μέσα από το βιβλιαράκι που μου αγόρασαν έμαθα ποιοι είναι επιτέλους είναι αυτοί οι τύποι. Και είχα διαβάσει τους στίχους τους ( με τίτλους όπως Σκοτώνοντας έναν Άραβα, Κουνήσου Σκύλε κουνήσου… ) πριν καλά καλά ακούσω τα τραγούδια τους!
Μικρός δεν έβλεπα πολύ τηλεόραση, προτιμούσα τα βιβλία, όχι του σχολείου, παίζει να είχα διαβάσει όλο τον Ιούλιο Βερν μέχρι τα 10-11. Το ΜΤV κάποιες φορές το πιάναμε , κάποιες χανόταν. Δεν είχαμε ποτέ δορυφορική κεραία έτσι όποτε για κάποιον άγνωστο λόγο είχε σήμα στρωνόμουν και χάζευα τα δημοφιλή βίντεο-κλιπ που έπαιζαν ασταμάτητα. To Lullaby (όπως και το Close to Me και το Just Like Heaven)παιζόταν συχνά πυκνά και μου εξίταρε την φαντασία. To video-clip του ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα είναι αριστουργηματικό, ο τέλειος συνδυασμός εικόνας και μουσικής.
Νομίζω ότι πρώτα αγόρασα το Wish που μόλις είχε κυκλοφορήσει και λίγο αργότερα το Disintegration, αμφότερα σε κασέτα. Ακόμη και μετά από χρόνια δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω στην καρδιά μου. Στο σπίτι δεν είχαμε παρά ένα κασετόφωνο με ενσωματωμένο ηχείο. Δεν άργησα να πάρω walkman, συντροφιά στο κρεβάτι, εγώ και η μουσική μου.
Οι πρώτες νότες του Plainsong είναι απλά ανατριχιαστικές. Ο Robert Smith πάντα είχε την κλίση να γράφει τα τέλεια τραγούδια για το τέλος του κόσμου (Α Strange Day, From the Edge of the Deep Green Sea). Το Pictures of You είναι το αιώνιο παιχνίδισμα του μπάσου του Simon με την κιθάρα του Robert, είναι επίσης και το πιο χαρακτηριστικό Cure κομμάτι του δίσκου. Τα drums του Closedown είναι σαν κάλεσμα σε καλοκαιρινή υπαίθρια γιορτή. To Lovesong θα είναι για μένα πάντα πανέμορφο και όσες φορές και να το ακούσω με βεβαιότητα δηλώνω πως δεν θα το βαρεθώ ποτέ. Αυτό είναι υπόσχεση και όρκος συνάμα. Το Last Dance αποπνέει τόσο ρομαντισμό που με κάνει να ονειρεύομαι ειδύλλια βικτωριανής εποχής. Η ατμόσφαιρα που χτίζει το Lullaby δεν είναι τόσο υλικό για εφιάλτες αλλά το ιδανικό Soundtrack για τις ταινίες του ΤIm Burton. Το Fascination Street είναι το απόγειο της συνθετικής διάνοιας του Robert. Tο Prayers for Rain πετυχαίνει από το πρώτο λεπτό να σε βάλει μέσα στην αποπνικτική του ατμόσφαιρα. Το απεγνωσμένο The Same Deep Water As You, θυμίζει το συγκρότημα που κυκλοφόρησε το Faith κάποια χρόνια πριν. Το ομώνυμο Disintegration είναι για εμένα το πιο νοσταλγικό κομμάτι του συγκροτήματος.
Oh, I miss the kiss of treachery/The shameless kiss of vanity/The soft and the black and the velvety/Up tight against the side of me
Το Ηomesick είναι το πιο καταθλιπτικό κομμάτι του δίσκου. Επικίνδυνες καταστάσεις. Το φινάλε με το Untitled αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση στην καρδιά. Όλα τα καλά κάποτε θα τελειώσουν…
Με το Disintegration οι Cure έφτασαν στο απόγειο της δημιουργικότητας τους, ότι απέμεινε από την μούσα του Ροβέρτου έφτανε για άλλο έναν σημαντικό δίσκο. Αλλά αυτή είναι μια ιστορία για άλλη φορά.
18 Likes
Συμφωνω, εγω θα ψηφιζομουνα γιατι δεν ειμαι με το φαμιλυ και εσυ γιατι εισαι πολυ ομορφος και σε ζηλευουν
1 Like
Παρασκευη πρωι, ηδη 55 δίσκοι 
4 Likes
1989 λοιπόν:
#5
Watchtower – Control and Resistance
Κάπου στο Λύκειο, στα τέλη των 90’s, που είχαμε μπει για τα καλά στον κόσμο του progressive, πάντα θυμάμαι να έχουμε συζητήσεις για τους Theater και την τεχνική τους, για το πώς πάντρευαν οι Fates τόση μελωδικότητα, για τους Queensryche. Πάντα υπήρχαν 2 albums που είχαν περάσει στην σφαίρα του “πάνω από το progressive”. Το ένα έρχεται το 1990 και το άλλο ήταν αυτό το αριστούργημα των Watchtower. Ασύλληπτη τεχνική και ταχύτητες, ακούς το Eldritch και κάθε δευτερόλεπτο αλλάζεις άποψη για το αν ακούς καραμπινάτο thrash ή ακραίο prog. To album είναι ο ορισμός της κατηγορίας “το ομώνυμο είναι ΕΠΟΣ” και κάπως έτσι κλείνει ένα live fast die young κεφάλαιο της ευρύτερης prog σκηνής με ένα μεγάλο what if να πλανάται αν είχαμε συνέχεια στις δουλειές τους.
#4
Savatage – Gutter Ballet
Μοναδικό album. Έχει μια μαγευτική υπερβατικότητα. Από το αγριεμένο Of Rage and War, στο υπέροχο ομώνυμο (είπαμε κάτι πριν για album ορισμό της κατηγορίας “το ομώνυμο είναι ΕΠΟΣ”;;;) και μετά το “ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ από το Believe”, When the crowds are gone…Άλλοτε δυναμικό, άλλοτε συναισθηματικό αλλά όλα σε υπερθετικό βαθμό, σε αφήνει στο τέλος με την γλυκιά γεύση του Summer’s Rain, από τα πιο όμορφα closer για ότι προηγήθηκε. Απάτητη κορυφή για το συγκρότημα.
#3
Nirvana - Bleach
Καλώς τα, τα παιδιά! Καλώς τα 3-0 (Bleach, Nevermind, In Utero)!! To πρώτο γκολάκι είναι από τα αποδυτήρια, εθιστικό και αλήτικο από την αρχή με τα Blew & Floyd the Barber, αυτά που γίνονται στο Love Buzz ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, Paper Cuts - Negative Creep - Scoff, heavy as hell και το Αbout a girl να είναι once in a lifetime κομμάτι. Συστήθηκαν όπως πρέπει και για ότι θα επακολουθήσει.
#2
Faith No More – The Real Thing
Surprise! You ‘re DEAD! Ο Mike ήρθε για να μείνει, πουλάει απερίγραπτη τρέλα στις ερμηνείες του και ξεχωρίζει αμέσως, οι συνθέσεις είναι μία και μία, από τα χιτάκια μέχρι το φανταστικό ομώνυμο και το Zombie Eaters. Εδώ είναι η αρχή της διαμόρφωσης μία τεράστιας μπάντας που στιγμάτισε τα 90’s με άλλες 2 κολοσσιαίες δισκάρες και έναν frontman από αυτούς τους πολύ λίγους που είτε τον δεις είτε τον ακούς να ερμηνεύει ξέρεις αμέσως τι καταιγίδα έρχεται.
#1
Fates Warning – Perfect Symmetry
Αν και τα προσωπικά μου #2 & #3 είναι δίσκοι ορόσημα για το πως διαμορφώθηκε η επόμενη δεκαετία, στο #1 δεν μπορούσα να μην αφεθώ στην τέλεια συμμετρία αλλά και στα χέρια της μοίρας. Οι δικοί μου Fates ξεκινάνε από εδώ, λυρικοί συναισθηματικοί και τεχνικοί στην απόλυτη ισορροπία. Υπέροχα τραγούδια, φανταστική ροή, ΜΟΥΣΙΚΗ αστρική…ε…Nothing left to say… What was once a release, is now a prison…
20 Likes
1989
Savatage-“Gutter Ballet”
Faith No More-“The Real Thing”
Skid Row-“Skid Row”
The Cult-“Sonic Temple”
Whitesnake-“Slip of the Tongue”
22 Likes
Πάντα μ’ αρέσει που σ’ αυτήν την (κλασική) διατύπωση για τους 3 κορυφαίους του progressive, οι Queensryche μένουν “κουλοί” στην περιγραφή, αφού δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. 
By the way, ΟΚ, μου αρέσει το “The real thing”, αλλά σε κανέναν σας δε σας χαλάει το επιτηδευμένο, έχω-κρεατάκια-στη-μύτη στυλ που έχει εδώ ο Patton; Το λέω γιατί βλέπω το album να στοχεύει ψηλά, αλλά εμένα αυτό πάντα με χαλούσε αρκετά. Επίσης ακούτε και άλλοι το “Starlight” των Muse στην αρχή του “Underwater love” ή είμαι ο μόνος;
Επίσης μου κάνει εντύπωση η τόσο μεγάλη απήχηση του “Bleach”. Χαίρομαι, βέβαια, γιατί είμαι τρελός Cobain-άκιας, αλλά ποτέ δεν αγάπησα τον συγκεκριμένο δίσκο.
2 Likes
Σε εμενα, το εγραψα κιολας, γι’ αυτο δεν μπηκε πενταδα.
Ειναι λογω του Nevermind ρε. Μολις βγηκε, εγινε καλυτερο αυτοματως και το Bleach
8 Likes
εμένα όχι πάντως όπως π.χ. δε με χαλάει και ο Corgan - το αν είναι επιτηδευμένο ή όχι δε με απασχολεί
2 Likes
Μελωδικότητα Queensryche >>> μελωδικότητα Fates Warning πάντως για μενα, με μοναδική εξαίρεση τους δύο δίσκους των Fates που είχαν πλήκτρα από τον μοναδικό και αξεπέραστο Kevin Moore, για προφανείς λόγους. Η ίδιοι λόγοι που κάνουν και το μελωδικότητα Dream Theater uber alles.
Σωστή αναφορά, άλλος ένας που δεν αντέχω.
-
Εγω ειμαι Patton-ίτσα και δεν με χαλάει τίποτα. Εδώ τον προσκυνούσαμε να κάνει beatbox με τον Rahzel, τα κρεατάκια θα μας χαλάσουν;!
-
Οι Queensryche εντωμεταξύ έχουν ένα από τα καλύτερα - κατ’εμέ το απολύτως καλύτερο - rhythm section στο metal. Όντως δεν τους αναγνωρίζεται πολύ.
9 Likes
Yeah baby!
1 Like
2 Likes
Λαϊβαρα. Δεν εχω ξαναδει περισσοτερο κοσμο στο An Club. Πανω απο 200 πρεπει να ηταν αυτοι που ειχαν μεινει εξω.
2 Likes
Αυτό το ascending/descending στα πλήκτρα είναι χαρακτηριστικό των Muse, αφού μόνο αρπετζια βάζει στα synths ο Matt, αλλά
Συγγνώμη, για τον Billy τον Corgan μιλάμε? Αυτές οι φωνές είναι ο,τι καλύτερο, γιατί σου μένουν για πάντα και ταιριάζουν απόλυτα στο alt-rock.
3 Likes
βαριέμαι να ψάξω αρχαία ποστς τώρα εδώ μέσα αλλά σίγουρα είχε παίξει flame war για νιαουρίσματα και τέτοια
1 Like
Δεν είναι ό,τι καλύτερο αλλά το παραβλέπουμε.