Σιγα . Επειδή β(γ)αλαμε 2ο το σκατουλ ;
3 Likes
God knows I love vlachoamericans but όταν ακούω τον James σε αυτό, κριντζάρει το είναι μου.
4 Likes
1 Holy Land - Angra Η ιδανική μίξη europower με progressive με το tribal στοιχείο το κερασάκι στην τούρτα. Απολαυστική λυρική φωνή που ξεχωρίζει και στις δυνατές και τις απαλές στιγμές, εκτελεστική δεινότητα, ενορχηστρώσεις με πανέξυπνη χρήση tribal και συμφωνικών στοιχείων.
2 Theli - Therion Ίσως το ευαγγέλιο του συμφωνικού μέταλ. Η “μάχη” που δίνουν οι κιθάρες, τα μέταλ φωνητικά, οι ορχήστρες και οι χορωδίες είναι μοναδική. Κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν έχουν δευτερεύον ρόλο σε αυτό το μοναδικό χαρμάνι.
3 Bleeding - Psychotic Waltz Oι PW δίνουν έμφαση στην ουσία και στην οικονομία των συνθέσεων και το αποτέλεσμα είναι στοιχειωτικό. Εσωστρεφής ατμόσφαιρα, καταραμένοι στίχοι και ψυχωτικές μελωδίες.
4 Episode - Stratovarius Ο καλύτερος δίσκος των Φινλανδών οι οποίοι έπρεπε να μπούνε σε μία πεντάδα μου. Και τί τόνος κιθάρας…
5 Aenima - Tool Το alternative metal goes progressive. Έκανε τους μεταλάδες να αποδεχτούν ότι μπορεί κάποιος να είναι προοδευτικός χωρίς κατ’ανάγκη να είναι επηρεασμένος από τα progressive rock μεγαθήρια των 70ς(Rush, Genesis, Yes, κτλ). Ακόμα ψάχνουμε τις επιρροές τους…
Αναφοράς άξια:
Amaranthine - Defyance Obscure US metal/progressive κυκλοφορία σαφώς επηρεασμένη από Crimson
Glory/Heir Apparent. Μαγικές μελωδίες, έξυπνες εναλλαγές μεταξύ ακουστικών και παραμορφωμένων περασμάτων και ένας συναισθηματικός τραγουδιστής που ευτυχώς δεν το παρακάνει με τα υψίφωνα φωνητικά.
Riddles Questions Poetry & Outrage - Leviathan Σχετικά άγνωστο progressive metal διαμάντι. Είναι εκπληκτική η ωριμότητα, η ποιότητα ακόμα και η παραγωγή από ένα τόσο μικρό γκρουπ. Συμπαγή πιασάρικα progressive metal ελεγείες που δεν φλυαρούν.
Songs to fan the flames of discontent - Refused Δυστυχώς η κυκλοφορία του magnum opus τους δυο χρόνια μετά επισκιάζει αυτό το πολύ δυνατό άλμπουμ από τους Σουηδούς “επαναστάτες”.
Thy dying light - Judas Iscariot Χωρίς να είμαι γνώστης του χώρου νομίζω ότι σημαντικό κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας του US Black Metal χρωστάει σε αυτή την κυκλοφορία
Swansong - Carcass Απλά το βάζω εδώ γιατί μου κάνει εντύπωση που δεν έχει πολυαναφερθεί. Death’n’roll ο ορισμός.
26 Likes
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ λατρεύω τις μπάντες που κάνουν διασκευές. Μου δείχνουν τις επιρροές τους και όλο το ταξίδι γίνεται ακόμη πιο γοητευτικό. Πέμπτη θέση λοιπόν:
Slayer - Undisputed Attitude
Περιέργως πως, για το νούμερο 4 υπήρξε πόλεμος. Πόλεμος αγνός. Με ρομπότ, μηχανές, σκουριά, μαυρίλα. Ο νικητής τους δύο βαθμούς, ο ηττημένος το καλύτερο εξώφυλλο. Τέταρτος και κατάμαυρος:
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Μου αρέσουν επίσης οι μπάντες που το πάνε στα άκρα. Που κατουράνε την επιτυχία και το σύμπαν τους επιστρέφει ακόμη μεγαλύτερη αποθέωση. Το Iowa πριν το Iowa. Νούμερο τρία:
Pantera - The Great Southern Trendkill
Και ενώ τους γλύφουν όλοι τον κώλο αυτοί τραβούν μια γραμμή στην άμμο και λένε εμείς από εδώ και εσείς από εκεί. Στο εξώφυλλο να γράφει 27 χρόνια πριν, Pro-Feminist, Anti-Fascist, Gay-Positive, Animal-Friendly. Το δύο το καλό:
Propagandhi - Less Talk, More Rock
Νούμερο ένα η πρώτη μου κασέτα. Παντοτινή ευγνωμοσύνη. Και χώμα στο στόμα από το βίντεο του Until it Sleeps.
Metallica - LOAD
Κα(υ)λύτερο Εξώφυλλο
Godflesh - Songs of Love and Hate
31 Likes
Δεν θα ποσταρω λίστα αυτή τη φορά, γιατί δεν προλαβαίνω να το κάνω σωστά.
Μόνο σε 2 δίσκους mention:
Nevermore - Politics: Από τους δίσκους που με έχουν σημαδέψει πέρα για πέρα. Θες στίχους, θες ατμόσφαιρα, θες ακρότητα? Οι τύποι έδειξαν καινούργιο δρόμο - πως μπορείς να παίξεις ακραίο μέταλ με καθαρά φωνητικά, όμως τι φωνητικά ε? Ο Loomis γίνεται guitar hero, επιπέδου Petrucci, με το τόσο χαρακτηριστικό παίξιμο του. Μνημειώδη riff ( από την αρχή μέχρι το τέλος), μνημειώδεις ερμηνείες, μνημειώδη τραγούδια. Από τις μεγαλύτερες μπάντες που έβγαλε αυτή η μουσική.
Morgoth - Feel Sorry For The Fanatic
O καλύτερος killing joke δίσκος, που δεν έβγαλαν οι killing joke. Φοβερο σερί 3ων ξεχωριστών δίσκων, που σταματάει σε αυτόν εδώ.
13 Likes
Να θυμίσουμε και στους υπολοίπους τα ιου-ιου.
7 Likes
Βαλε στους μεταλλαδες το booklet του Load
3 Likes
Να υποθεσω πως εχουμε ντερμπι; Ή ειναι το Load πολύ μπροστά;
Στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Family. Γραπτή απολογία και βλέπουμε τα επόμενα βήματα.
11 Likes
Ισχύει παιδιά για τους Tool, δεν τα έχουμε ακούσει πουθενά αυτά που παίζουν. Ήρθε ο κρίνος της μπαναγίας.
Αφού μόνοι τους το έχουν παραδεχθεί 200 φορές, από που έπεσε ξεπατικωτούρα 
. Αυτό δεν αναιρεί ότι βγάλανε καταπληκτικούς δίσκους 
King Crimson - Discipline - YouTube
King Crimson - Three Of A Perfect Pair - YouTube
King Crimson - Frame By Frame - YouTube
1 Like
είμαστε στα 2/3 της ψηφοφορίας, έχουμε ντέρμπι στις θέσεις 1-3
ΧΑΜΟΥΛΗΗΗΣΣΣΣ!!
Προβλέπεται βραδινό μαγείρεμα!!!
6 Likes
Μας έκαψες, ρε Death.Eternal, πάλι δουλειά μας έβαλες για τον επόμενο καιρό (τα καλά αυτού του topic).
3 Likes
1996
(in two parts)
Part 1: The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- The Blood Divine - Awaken
Πρώτη χρονιά που ο Darren White και το συγκρότημα που τον έκανε γνωστό είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους, και συνέβη μέσα στο 1996 να δισκογραφήσουν αμφότεροι, έτσι για να στηθεί και ιντριγκαδόρικο ντερμπάκι. Θα υπέθετε κανείς ότι οι Anathema με το Eternity επικράτησαν άνετα, εγώ όμως κάνω την έκπληξη και προτιμώ τους The Blood Divine του Darren. Και νομίζω ότι ο λόγος είναι επειδή το Eternity, παρότι για χρόνια το λάτρευα και σαφώς περιέχει κάποιες μαγικές στιγμές, σε γενικές γραμμές έχει ξεθωριάσει αρκετά μέσα μου και βρίσκω ότι ειδικά από ένα σημείο και μετά πλατειάζει πολύ (btw το ίδιο θέμα έχω και με το άλμπουμ που έβγαλαν την ίδια χρονιά οι The 3rd and the Mortal, το Painting on Glass). Αντίθετα, ο δίσκος των Blood Divine για μένα δεν κάνει κοιλιά πουθενά, είναι από την αρχή μέχρι το τέλος ένα άψογο άλμπουμ ατμοσφαιρικού/gothic metal, όπου εννοείται ότι ξεχωρίζει το υπέροχο These Deepest Feelings, άλλος ένας ύμνος που έμαθα από εκείνη τη θρυλική συλλογή της Peaceville.
- Borknagar - S/T
Ασκός του Αιόλου, κουτί της Πανδώρας, δεν ξέρω τι ακριβώς άνοιξε εκεί στη Νορβηγία στα mid 90s, από τη στιγμή που άνοιξε πάντως τα συναρπαστικά πράγματα σκάγανε μύτη το ένα μετά το άλλο. Οι Borknagar βέβαια είχαν μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλες μπάντες της “σειράς” τους. Ενώ άλλοι ξεκίνησαν παίζοντας το “ορθόδοξο” μπλακμέταλ, το βλάσφημο, το χωρίς πολλά πολλά, και μόνο στην πορεία - μάλλον για να μην πολυβαριούνται - επιδόθηκαν στους διάφορους πειραματισμούς, ο mastermind των Borknagar, Oystein Brun, είχε από την αρχή ένα πολύ ξεκάθαρο όραμα που δεν περιοριζόταν στις αρχέγονες bm διδαχές αλλά περιέκλειε και prog rock αναζητήσεις, προσμίξεις με folk μουσικές και ό,τι άλλο ενδιαφέρον, διαφορετικό, προκλητικό του κατέβαινε στο μυαλό. Σε συνδυασμό δε με τη συμμετοχή του - τότε - ανφάν τερίμπλ της σκηνής, Garm, στα φωνητικά, το εγχείρημα αμέσως - αμέσως στέφθηκε με τόση επιτυχία που πολλοί μέχρι και σήμερα θεωρούν τούτο δω το ντεμπούτο ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Borknagar. Εγώ πάλι μάλλον τείνω προς μεταγενέστερες δουλειές, αλλά και εδώ προσκυνώ, τι να λέμε τώρα.
- Desaster - A Touch of Medieval Darkness
Εκ πρώτης όψεως - ή μάλλον ακροάσεως - το ντεμπούτο αυτών εδώ των Γερμανών μοιάζει με ένα τυπικό άλμπουμ μελωδικού black metal των mid 90s. Πομπώδης symphonic εισαγωγή, εναρκτήριο κομμάτι με νορβηγικού τύπου σιδηροδρομιακά ριφ… Σιγά σιγά όμως εισάγονται στο όλο μείγμα και μερικές μικρές μεν αλλά καθ’ όλα ευχάριστες εκπλήξεις, δίνοντας χαρακτηρα στο άκουσμα. Στο ομότιτλο κομμάτι π.χ. καταλαβαίνεις ότι το άγγιγμα μεσαιωνικού σκότους είναι αρκετά κυριολεκτικό, με μελωδίες βγαλμένες από την κεντρική Ευρώπη του 12ου αιώνα και ένα feeling πολύ διαφορετικό από το pagan/viking vibe που συναντάμε συνήθως στα μπλακμέταλς με φολκλορικές ανησυχίες. Τέτοιες πινελιές υπάρχουν και αλλού στον δίσκο (βλ. Home of the Brave), ενώ σε άλλα σημεία, π.χ. στο Devil’s Sword, τα ριφ ξυρίζουν επικίνδυνα, παραπέμποντας στην εποχή που υποκλίνονταν στους Sodom / Kreator / Destruction ακόμα και οι πιο φανατικοί του Bay Area - προοικονομώντας την κατεύθυνση που θα έπαιρναν στο μέλλον οι Desaster, για να γίνουν ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα στο blackened thrash metal.
- Deviser - Unspeakable Cults
Η hellenic black metal σκηνή συνεχίζει ακάθεκτη - ενίοτε δε με ορισμένες μικρές αλλά ευπρόσδεκτες παραλλαγές. Στο επίσημο ντεμπούτο τους οι Deviser, που ποτέ δεν εκτιμήθηκαν στον ίδιο βαθμό με τους “big three” Rotting Christ / Necromantia / Varathron αλλά ίσως το άξιζαν, από τη μία ακολουθούν στα χνάρια των προηγούμενων, το καθιερωμένο πια “εθνικό” ύφος με τις γενναίες δόσεις κλασικής μεταλλιάς και την ιδιαίτερη εκείνη ατμόσφαιρα, που βγάζει περισσότερο θέρμη παρά σκανδιναβική παγωνιά, απ’ την άλλη όμως δεν έχουν κλειστά τα αυτιά τους στις εξελίξεις στο κατ’ εξοχήν μέτωπο των black metal εξελίξεων και προσθέτουν στο μείγμα ανάλογα στοιχεία, ευτυχώς με φειδώ, ώστε να μην καταλήξουν μια αποτυχημένη κόπια Νορβηγών. Κρατάνε έτσι τον χαρακτήρα που πρέπει (?) να έχει μια καθ’ ημάς black metal μπάντα και παράλληλα διαφοροποιούνται / ξεχωρίζουν “τόσο - όσο”. Πανέμορφος δίσκος, έχει μελωδία, έχει πώρωση, έχει έρεβος, τα κάνει όλα λέμε.
- Mekong Delta - Pictures at an Exhibition
Αν το πρήξιμο που σας έχουμε ρίξει ο @Aldebaran και εγώ δεν έχει σταθεί αρκετό να κάτσετε να μάθετε τι εστί Mekong Delta, δεν έχει νόημα να κουραζόμαστε άλλο. Ας μιλήσουμε λοιπόν για κάτι διαφορετικό. Ας μιλήσουμε για τον Μοντέστ Μουσόργκσκι. Ο Ρώσος αυτός συνθέτης, που γεννήθηκε το 1839 και σαν γνήσιος ρομαντικός του 19ου αιώνα πέθανε μόλις στα 42 του, στη σύντομη ζωή του πρόλαβε να επαναστατικοποιήσει τη ρωσική (και όχι μόνο) συμφωνική και λοιπή “λόγια” μουσική, με το έργο του να πλησιάζει αυτό που αναγνωρίζουμε ως “μέταλ αισθητική” περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου συνθέτη του 19ου αιώνα (ναι, συμπεριλαμβάνω και τον Βάγκνερ). Κάποια από τα σημαντικότερα έργα του είναι η γνωστή από την Ντίσνεϊ Νύχτα στο Φαλακρό Βουνό, ο Μπόρις Γκουντούνοφ, μία από τις κορυφαίες όπερες όλων των εποχών, και βέβαια η περίφημη σουίτα για πιάνο Εικόνες από μια Έκθεση, όπου ο Μοντέστ περιηγείται σε μια έκθεση έργων του ζωγράφου Βίκτορ Αλεξαντρόβιτς Χάρτμαν και περιγράφει μουσικά την εντύπωση που του δημιουργούν μια σειρά εκθέματα.
Ενθουσιασμός, θυμηδία, φόβος, μελαγχολία, απόγνωση, τα πάντα καλύπτονται από το μεγαλειώδες αυτό έργο, που εντυπώθηκε τόσο βαθιά στις συνειδήσεις των κατοπινών γενεών Ευρωπαίων μουσικών ώστε δεκαετίες μετά τον θάνατο του Μουσόργκσκι ο περίφημος Γάλλος ιμπρεσιονιστής συνθέτης Μορίς Ραβέλ παρουσίασε μια εκδοχή της Έκθεσης με συμφωνική ενορχήστρωση… και ακόμα περισσότερες δεκαετίες μετά ο Ραλφ και οι άλλοι στους Mekong Delta το διασκεύασαν ξανά, όχι μία αλλά δύο φορές, μία μόνο με ροκ όργανα και άλλη μία για ροκ γκρουπ και ορχήστρα, έτσι για να τονιστεί το μαξιμαλιστικό του εγχειρήματος. Εν τέλει το Pictures at an Exhibition είναι ένα εντελώς αυτόνομο έργο. Δεν είναι ούτε progressive, ούτε τεχνοθράς, ούτε συμφωνικό μέταλ, ούτε καν άλλος ένας δίσκος Mekong Delta. Είναι μια κίνηση μουσικής τρέλας, ένα απονενοημένο διάβημα, ένα “εις το επανιδείν” τόσο μεγαλόπνοο ώστε να σιγουρευτεί ότι δεν θα ξεχνούσαμε μία από τις πιο ξεχωριστές μπάντες όλων των εποχών, μέχρι τη θριαμβευτική της επάνοδο 11 χρόνια μετά.
- Melechesh - As Jerusalem Burns… Al’Intisar
Τι γίνεται όταν ο πανάρχαιος λαός σου αργοπεθαίνει κατακερματισμένος σε διάφορα σημεία της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της Αμερικής, κι εσύ νιώθεις ξένος στη γη που σε γέννησε, πολίτης β’ κατηγορίας επειδή έχεις “λάθος” εθνοτική καταγωγή / θρησκευτικό υπόβαθρο / κουλτούρα / whatever; Βρίσκεις αυτή την παράξενη καινούργια ακραία μουσική από τη βόρεια Ευρώπη και χρησιμοποιώντας τους κώδικές της εξαπολύεις μια οργή, μια λύσσα τόσο κολασμένη, τόσο ξέφρενη, που μπροστά της δεν φτουράνε τα καμώματα όλων των μακιγιαρισμένων καλοζωισμένων Σκανδιναβών. Ο ανατολίτικος αέρας προφανώς είναι το λιγότερο εδώ - καμία σχέση με κάτι Orphaned Land και λοιπές χαριτωμενιές. Λίγα χρόνια πριν το πάρουν απόφαση ότι το κλίμα στην Ιερουσαλήμ δεν τους σηκώνει, ο Ασμέντι και οι Ασσύριοι σύντροφοί του την φαντάζονται παραδομένη στις φλόγες του Μεσοποταμιακού μένους και συνθέτουν το soundtrack αυτής της τραγωδίας, που γι’ αυτούς λειτουργεί ως ο πραγματικός καθαγιασμός της “ιερής πόλης”. Η μουσική που ακούει ο Παζούζου πριν πάει να καταλάβει το σώμα και το πνεύμα της επόμενης Ρέιγκαν Μακνίλ.
- Memory Garden - Tides
Τι μουσική θα παίξουμε λοιπόν; | Doom metal φυσικά, τι άλλο. Αφού τέτοια ακούμε όλη μέρα. | Ναι αλλά έτσι “σκέτο”; Ξερό; Σαν St. Vitus κλπ; | Ε όχι, Σουηδοί είμαστε. | Δεν προτείνεις να ξεπατικώσουμε Candlemass, έτσι; | Ασφαλώς όχι, είπαμε, εμείς στο doom δεν ξηγιόμαστε έτσι. Υπάρχουν κι αλλού ντουμανιές που κάνουν ντουμάνια. | Να ακούσουμε λίγο τους άλλους τους δικούς μας, τους Sorcerer, να πάρουμε έμπνευση; | Ναι, τη θέλω αυτή τη χεβιμεταλλάδικη ανάταση στη φωνή και στα υπόλοιπα. Αλλά κάνε λίγο κράτει με τη βικινγκίλα, εμείς θα το πάμε αλλιώς το πράγμα. | Να πάρουμε στοιχεία από Trouble; | Ας πάρουμε πρώτα το όνομα από τραγούδι τους και βλέπουμε. | Για Solitude Aeturnus τι λες; | Ωραιότατοι. Πάρε κι απ’ αυτούς. Αλλά ανέβασε τις ταχύτητες. Και τον πήχη της τεχνικής. Μην το κάνεις και Confessor όμως ε, είπαμε. | Ρε συ, έτσι όπως πάμε σε λίγο θα μας πούνε power metal ξέρω γω. | Ε και τι σε πειράζει; Τα ντουμόπαιδα γουστάρουνε ποιότητα, δεν κολλάνε σε ταμπέλες. Θα το δεις. | Με έπεισες. Να κρατήσουμε όμως κάνα ριφ για αργότερα; | Εννοείται. Αυτό εδώ το ντεμπούτο είναι μόνο η αρχή. Μετά θα τους δώσουμε τα πραγματικά ωραία.
- Morgana Lefay - Maleficium
Ήταν τόσο ευρεία η εξάπλωση των σκοτεινών τάσεων στο μέταλ των μέσων της δεκαετίας του '90 (black, gothic κ.λπ.) που ακόμα και κάποιοι από τους πιο αμετανόητους λάτρεις του ήδη παλιομοδίτικου τότε heavy/power, όπως οι Morgana Lefay, δεν μπορούσαν να αντισταθούν στη γοητεία της Σκοτεινής Πλευράς. Το Maleficium (ο τελευταίος δίσκος της πρώτης περιόδου, πριν τα μπερδέματα με Lefay/Morgana Lefay, τι σκατά συμβαίνει κ.λπ.) είναι σίγουρα ο πιο δυσοίωνος δίσκος που είχαν φτιάξει μέχρι τότε οι Σουηδοί, και δεν είμαι και σίγουρος αν έχουν πλησιάσει αυτά τα ζοφερά βάθη έκτοτε. Βαριές, πολύ βαριές κιθάρες, thrashy riffs σε συνδυασμό με χαμηλές ταχύτητες, επιτείνοντας το κλίμα μιας έντασης που δεν απελευθερώνεται (από τις αγαπημένες μου τεχνοτροπίες στο μέταλ btw), πληκτράτες πινελιές που βγάζουν φουλ απόγνωση, ανατριχιαστικά χορωδιακά φωνητικά σε αντίστιξη με το ατόφιο ατσάλι της χροιάς του Τσάρλι… Γιατί τέτοια μαυρίλα πια, ρε παιδιά; Α, το θέμα του δίσκου είναι η Ιερά Εξέταση, ε; Πες το έτσι…
- My Dying Bride - Like Gods of the Sun
Μετά τη μεγάλη επιτυχία - τηρουμένων των αναλογιών - που γνώρισε το The Angel and the Dark River, οι MDB έπρεπε να σκεφτούν καλά πώς θα ήταν το επόμενο βήμα τους. Οι συνοδοιπόροι / ομόσταβλοί τους (Paradise Lost / Anathema) είτε είχαν ήδη εγκαταλείψει το doom μονοπάτι είτε ετοιμάζονταν να το κάνουν, γενικότερα η τάση στον χώρο ήταν να ενισχύονται όλο και περισσότερο τα γοτθικά, industrial και λοιπά εναλλακτικά στοιχεία. Και τι πήγαν κι έκαναν οι MDB; Έβγαλαν τον πιο doom δίσκο τους μέχρι εκείνη τη στιγμή! Είναι μετά να μη θεωρούνται οι πιο συνεπείς (και συμπαθείς) εκπρόσωποι της σκηνής του ατμοσφαιρικού ήχου; Και μάλιστα πήγαν προς τα εκεί χωρίς να αποποιηθούν κάποιο στοιχείο της ταυτότητας που είχαν διαμορφώσει μέχρι εκείνο το σημείο. Και οι ταχύτητες αργές είναι, και το βιολί του Μάρτιν ίπταται θελκτικά πάνω από την παραμόρφωση, και ο Άαρον θρηνεί στο γνωστό του ύφος (για δεύτερη συνεχόμενη φορά με αποκλειστικά καθαρά φωνητικά). Απλά η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει εντελώς. Από το ελεγειακό ύφος του Angel… έχουμε περάσει σε ένα πράγμα μουντό, θανατερό, που (ως συνήθως - αυτό δεν έχει αλλάξει) θέλει την υπομονή του, αλλά, αν τη δώσεις, σε ανταμείβει.
- Rough Silk - Circle of Pain …or: the Secret Lies of Timekeeping
This is the end of love / This is the end of hope / This is the end and this is the time / And maybe it’s just a simple rhyme / This is the end of life / And this is the end of the fight. Κάπως έτσι ξεκινάει το Circle of Pain… των Γερμανών prog/power metallers Rough Silk. Άουτς. Τόση παραίτηση πια ρε παίδες; Δεν παίζετε καν black metal ξέρω γω. Χμμμ, ίσως επειδή το γενικό θέμα του άλμπουμ είναι ο πόλεμος και ο θάνατος. ΟΚ, σας νιώθω. Σαν θέμα βέβαια δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο, και πολύ συχνά το όλο κλίμα του δίσκου πλησιάζει επικίνδυνα το να καταντήσει μελοδραματικό και πομπώδες, απορριφθείσες συνθέσεις των Savatage ενδεχομένως… Με κάποιον τρόπο όμως γίνεται ένα πράγμα με συνοχή, γνήσιο συναίσθημα, αρχή - μέση - τέλος (…απλά ίσως όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά) και το γουστάρω το αναθεματισμένο. Ειδικά όλες τις μικρές εκπλήξεις του: Εκείνο το πουτανιάρικο μπάσο που slap-άρει στο Life Goes On, ή εκείνο το ακορντεόν στην πανέμορφη μπαλάντα On the Wrong Side of the Moon, και σίγουρα την κορύφωση του δίσκου, το φανταστικό The Angel and the Raven, που εκείνη η γέφυρά του, σαν επιμεταλλωμένο ρωσικό παραδοσιακό τραγούδι (για κάποιο λόγο), πρέπει είναι από τα πιο απρόσμενα οργιαστικά πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου.
- Samael - Passage
Μάλιστα. Και τώρα πώς να δικαιολογήσω το επιδεικτικό σνομπάρισμα που έριξα στους Samael τις προηγούμενες βδομάδες; What the hell was I thinking? Δεν νομίζω ότι έχω πειστική εξήγηση - ούτε καν το κλασικό “ε δεν χωράνε όλα μωρέ” δεν μοιάζει επαρκές. Σε μια προσπάθεια λοιπόν μερικής επανόρθωσης, ιδού μια αποθέωση του τελευταίου σπουδαίου δίσκου της πρώτης περιόδου τους, του Passage. Πώς να το περιγράψω όμως; Εδώ από το ξεκίνημά τους οι Ελβετοί ακολουθούσαν τον δικό τους μοναχικό δρόμο, αγνοώντας τι γινόταν σε - ας πούμε - παρεμφερές μουσικά μήκος κύματος γύρω τους και ιδιαίτερα στη Νορβηγία, και αντίθετα επικεντρώνοντας σταθερά στο δικό τους όραμα, στη δική τους πρόταση για το τι θα μπορούσε να θεωρηθεί “μαυρίλα” στο μέταλ, η οποία θύμιζε μόνο Celtic Frost - κατανοητά - κι αυτό υπό αίρεση. Στο δε Passage έχουν ξεφύγει πια σε ένα τελείως δικό τους αστρικό σύστημα, όπου οι εμβατηριακοί ρυθμοί μπλέκονται με industrial λαμαρινιές και ατμόσφαιρες ταυτόχρονα ζοφερές και μεγαλειώδεις, διαμορφώνοντας ένα 100% εθιστικό αποτέλεσμα / άκουσμα.
- Satyricon - Nemesis Divina
Για άλλο ένα μπλακμέταλ είχα θέση σ’ αυτή την πρώτη λίστα. Τη διεκδίκησαν μερικά, π.χ. Dodheimsgard, Limbonic Art, Mysticum, Zemial, τελικά όμως την κέρδισαν οι Satyricon. Κι αυτό γιατί παρόλο που γενικά δεν είμαι φαν της μπάντας και δεν έχω κάποιο συναισθηματικό δέσιμο ούτε μαζί τους ούτε με το Nemesis Divina, βάζοντάς το να ξαναπαίξει τις προάλλες θυμήθηκα πόσο άψογο είναι σ’ αυτό που (εικάζω ότι) προσπαθεί να κάνει, δηλαδή να παρουσιάσει μια λογική για το μπλακμέταλ όπου όλες οι τάσεις, τα στυλ και τα ρεύματα της εποχής θα εκπροσωπούνται απόλυτα ισορροπημένα. Έτσι, έχεις το κλασικό ψυχρό α-λα Darkthrone/Mayhem etc. riffing, έχεις και τις συμφωνικές πινελιές τύπου Emperor και Arcturus (στο πιο “λαϊκό”), έχεις και folk παρεμβολές, μέχρι και πρώιμες prog black νύξεις έχεις (στοιχείο που ως γνωστόν θα έπαιρνε κεφάλι στο επόμενο άλμπουμ των Satyricon, συμβαδίζοντας με την επερχόμενη εποποιία των σαφώς πιο avant-garde Vicotnic και Snorre). Εν ολίγοις, έχεις τα πάντα. Και - φυσικά - πάνω απ’ όλα έχεις φοβερές συνθέσεις, που έφεραν πολύ κόσμο στο bm.
- Skyclad - Irrational Anthems
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά, τραβά, τραβά… ΟΚ εγώ δεν θεωρώ το Silent Whales of Lunar Sea πλήρη αποτυχία αλλά δεν μπορώ να διαφωνήσω ότι ήταν - αν όχι πισωγύρισμα - βήμα σημειωτόν, εξ ου και δεν το τίμησα την περασμένη βδομάδα. Το 1996 όμως ερχόμαστε στα ίσια μας, με τους Skyclad να βγάζουν όχι έναν αλλά δύο εξαιρετικούς δίσκους, μεταξύ των οποίων το Irrational Anthems καταφέρνει να υπερισχύσει του Oui Avant Garde a Chance, αν όχι σε επίπεδο ευφυούς επιλογής τίτλου, σε συνολική ποιότητα, και να κερδίσει τη θέση του εδώ. Για άλλη μια φορά, η εμπειρία του να ακούς ένα Skyclad album περισσότερο με την ανάγνωση ενός καθηλωτικού βιβλίου μπορεί να συγκριθεί. Τόσες ιδέες, τόσες σκέψεις, τόσος πλούτος… Ναι, ξέρω, η εποχή δεν είναι ευνοϊκή για τέτοια πράγματα, αλίμονο, αλλά όσοι είστε σαν κι εμένα και σας έχει τύχει μέχρι και να ξεχάσετε να φάτε ή να κοιμηθείτε καθώς διαβάζατε κάποιο βιβλίο (!) ξέρετε τι εννοώ. They who receive least deserve it the most / It’s a literal dead end - Inequality Street!
- Solitude Aeturnus - Downfall
Παίζει και να αδίκησα σφοδρά το Through my Darkest Hour την προ-προηγούμενη βδομάδα, τώρα που το σκέφτομαι… Oh well, έχω περάσει ήδη μια φορά το ενοχικό στάδιο σ’ αυτό το ποστ, πάμε παρακάτω. Το Downfall, ο τέταρτος δίσκος των Solitude Aeturnus, στο μυαλό μου είναι κάποιου είδους κόλπο γκρόσο. Το doom της προηγούμενης “φάσης”, το πιο παλιοκλασικομεταλλάδικο, είναι ήδη απελπιστικά εκτός μόδας και οι κατηγορίες περί παρωχημένης μουσικής εκτοξεύονται σωρηδόν, οπότε υπάρχει η επιλογή του εναρμονισμού με τις πιο σύγχρονες doom τάσεις, μόνο που τη συνοδεύει το ρίσκο τού να τα πάρουν στο κρανίο οι old school οπαδοί που δεν πήγαν πουθενά. Τι κάνουμε; Για κάναν μέτριο θα ήταν σπαζοκεφαλιά, για τους εκ των ηγετών της σκηνής όμως είναι άλλη μια μέρα στη δουλειά. Ανέβασε τις ταχύτητες, λίγο, όχι πολύ, διατήρησε όλο το σκοτάδι της ατμόσφαιράς σου, άσε τον Ρόμπερτ να κάνει τα δικά του, μπουμ. Ψεκάστε - σκουπίστε - τελειώσατε. Θα βγάλεις ποτέ μέτριο δίσκο; Σιγά μη βγάλεις ποτέ μέτριο δίσκο.
- Solstice - Halcyon
An embryo of one last hope / A golden era of one last dream / Their righteous passions, a burning fear / We die as brothers… and ride with Tyr! Η δεύτερη επίσημη δουλειά των Solstice, το Halcyon EP, κανονικά δεν έχει θέση σε μια λίστα όπως αυτή. Έχει λίγη καινούργια μουσική. Τρία κομμάτια ουσιαστικά, συν μια εισαγωγή, συν ένα instrumental που λέγεται ότι βασίζεται σε παραδοσιακό κομμάτι, συν μια διασκευή Manowar (φουλ καυλωτική πάντως!). Όλοι οι τυπικοί “κανόνες” όμως πετιούνται από το παράθυρο όταν ένα απ’ αυτά τα τρία καινούργια κομμάτια είναι το προαναφερθέν To Ride With Tyr, ένα από τα πιο επικά, συγκλονιστικά άσματα της δεκαετίας (έτσι για να το παίξω ψύχραιμος) και εκ των απόλυτων highlights της διαδρομής των Solstice. Ή όταν και τα άλλα δύο καινούργια, το Graven Deep και το Winter Moon Rapture, όχι μόνο δεν είναι τίποτα fillers αλλά αποτελούν άφθαρτους epic doom metal ύμνους. Αν αυτό ρε παιδιά υποτίθεται ότι είναι ορεκτικό, τότε το κυρίως πιάτο πώς θα είναι;! Ωχ, σε δυο βδομάδες είναι το '98… Ε ρε τι έχει να γίνει…
- Spiritual Beggars - Another Way to Shine
Αυτός ο δίσκος είναι λίγο τυχερός. Αν τον είχα ακούσει στην εποχή του και με δεδομένο ότι τείνω να μη βλέπω και με πολύ καλό μάτι όλο αυτό το “stoner” σινάφι, θα ήταν κάτι παραπάνω από πιθανό να απέρριπτα τους Beggars ελαφρά τη καρδία, με συνοπτικές διαδικασίες, όπως θέλετε πείτε το. “Κι αυτοί τέτοιοι είναι”. Συνέβη όμως να τους μάθω κάποια χρόνια αργότερα, με το σαφώς πιο τσιτωμένο Ad Astra, να τους ερωτευτώ φυ-σι-κά, και έτσι ήταν πιο εύκολο να δώσω στο Another Way… σωστή ευκαιρία, να το ακούσω πιο δεκτικός απέναντι σ’ αυτήν την πρωτόλεια εκδοχή τους, με τις ριφάρες, τις σολάρες, τις πωρωτικές ερμηνείες, τα πάντα όλα. Τώρα που το σκέφτομαι, εγώ είμαι που στάθηκα τυχερός: Αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα από άποψη timing, μπορεί αυτή τη στιγμή που γράφω να είχα ακούσει μια δισκάρα μερακλίδικου heavy rock λιγότερη. Come on winter, feed me with your darkness / You know I’ve felt like this before / Loneliness is my only friend now / …and this bottle of cheap red wine. Spice άρχοντα πάρε μου τα υπάρχοντα!
Tier A
- Aura Noir - Black Thrash Attack
Για τη νεκρανάσταση του thrash metal το μεγαλύτερο μερίδιο του κρέντιτ πάει συνήθως στους αδερφούς Bjorler, για το έργο τους στους At the Gates και τους The Haunted. Εννοείται δεν θα διαφωνήσω πως είχαν τεράστια συνεισφορά, για μένα όμως σ’ αυτή τη συζήτηση συχνά παραγνωρίζεται η συμβολή δύο πολύ σημαντικών συγκροτημάτων, που σε πέτρινα χρόνια κράτησαν ψηλά τη Σημαία του Μίσους (
). Το ένα ήταν οι Grip Inc., για τους οποίους μιλήσαμε αρκετοί την προηγούμενη βδομάδα. Και το άλλο ήταν οι Aura Noir, οι οποίοι δεν ήταν μεν οι πρώτοι που έπαιξαν αυτή την επικαιροποιημένη 90s εκδοχή του blackened thrash (προηγήθηκαν οι Nifelheim), αλλά σίγουρα υπήρξαν εκείνοι που έφεραν το ρεύμα αυτό στο προσκήνιο, όντας άλλωστε και νονοί του. Στο Black Thrash Attack η διαρχία των Apollyon / Carl-Michael Eide (έγραψαν ο καθένας το μισό άλμπουμ, εναλλάξ “τραγούδησαν” - έπαιξαν μπάσο/ντραμς ο ένας στα κομμάτια του άλλου και έφεραν τον Blasphemer των Mayhem να παίξει τα ριφ τους) είναι σε τρελά κέφια και το αποτέλεσμα είναι 42 λεπτά non-stop headbanging, like the good ol’ days. Κάπου εδώ να σημειωθεί ότι ο Carl-Michael είχε διπλή συμβολή στη thrash αναβίωση μέσα στο 1996, βγάζοντας και το επίσης πολύ δυνατό Utter Hell με τους Infernö.
- Converge - Petitioning the Empty Sky
Το 1996, λοιπόν, μετά από κάποια καθοριστικά πρώτα σκιρτήματα (βλ. Deadguy), είχε έρθει πλέον η ώρα ο Ήχος του Πανικού να βρει έναν από τους πιο εμβληματικούς φορείς του και να ξεχυθεί με όλη του την ορμή εναντίον των απροετοίμαστων αυτιών όλων όσοι νόμιζαν ότι ήξεραν τι πάει να πει “επιθετικότητα στη μουσική”. Με άλλα λόγια, είχε έρθει η ώρα για τον πρώτο πραγματικά μεγάλο mathcore δίσκο, τον πρώτο πραγματικά μεγάλο δίσκο των Converge, το Petitioning… Από τα πρώτα δευτερόλεπτα οι Βοστονέζοι μάς καθιστούν σαφές ότι δεν έχουμε μια τυπική κατάσταση ακρόασης δίσκου σκληρής μουσικής, μια τυπική σχέση συγκροτήματος - ακροατή. Έχουμε εμπόλεμη κατάσταση, εμείς οι ακροατές αντιμετωπιζόμαστε ως εχθροί και πρέπει να πεθάνουμε. The Saddest Day. Πόσα μπασίματα σε δίσκο, τόσο ψαρωτικά, να έχω ακούσει στη ζωή μου; Σίγουρα είναι μετρημένα στα δάχτυλα των δύο χεριών, και σίγουρα τα περισσότερα είναι από τους ίδιους τους Converge… Αυτό που έκανε πάντα αυτό το συγκρότημα να ξεχωρίζει στη συνείδησή μου είναι πως με ό,τι κι αν καταπιανόταν στη μουσική του, το πήγαινε στα άκρα. Όταν βαράνε, βαράνε. Όταν θέλουν να δημιουργήσουν σκοτεινή ατμόσφαιρα, νιώθεις ότι έχει πέσει γύρω σου (πάνω σου, μέσα σου…) η πιο μαύρη νύχτα που έχει υπάρξει ποτέ. Και όταν ρίχνουν το βάρος στο συναίσθημα, σου δημιουργείται η αίσθηση ότι κανείς ποτέ δεν πόνεσε έτσι. Η εποποιία μόλις είχε αρχίσει…
- Edge of Sanity - Crimson
Another sky is young… Another frozen future has passed… Another breed, another cast… The rivers will run, brought to life by the sun - The circle is still unbroken… Αν δεν έχετε κάτσει ποτέ να μελετήσετε την ιστορία που αφηγούνται οι Edge of Sanity στο Crimson, κάντε το. Έχει πολύ ενδιαφέρον. Είναι μεταφυσικά σκοτεινή, όπως κάθε ιστορία τρόμου που σέβεται τον εαυτό της, έχει ανατροπές, σε οδηγεί κάμποσες φορές σε εναλλαγές μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, είναι βουτηγμένη απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια στο αίμα, το σκοτάδι και τον θάνατο, όταν δε όλα πια έχουν γίνει και ειπωθεί δεν σου χαρίζει ούτε την εύκολη ικανοποίηση του happy end. Κάτι σαν τη μουσική του Swano δηλαδή. Αυτό το συναρπαστικό ταξίδι μέσα από όλη την ιστορία, θαρρείς, του ακραίου ήχου και κάθε άλλης σκοτεινής μουσικής που έχει επινοηθεί ποτέ, αφήνοντας κάθε φορά να διαπεράσουν το κατάμαυρο αυτό ηχητικό οικοδόμημα μόνο λίγες αχτίδες φωτός, ίσα ίσα για να σε “χτυπήσει” μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακόμα πιο αποτελεσματικά, ακόμα πιο καίρια, η επόμενη επέλαση του Κακού, της κατάρας “που νομίζαμε ότι ήταν ευλογία…”. Τα υπόλοιπα, για τις επιβλητικές κραυγές του Swano, το non-stop riffestival, τη νέα πρόταση για το τι θα μπορούσε να σημαίνει ο όρος “progressive death metal”, τα έχετε πει ήδη. Το Crimson δεν είναι απλά ένα από τα κορυφαία κομμάτια / άλμπουμ στην ιστορία της ακραίας μουσικής. Είναι ο απόλυτος θρίαμβος ενός πειράματος που έμοιαζε αυτοκτονικό, είναι ένα Μνημείο που κάθεται σε έναν ολόδικό του θρόνο, αυθύπαρκτο - εκτός δηλαδή από κάτι άλλο που πήγε κι έφτιαξε ο Swano περίπου δυο δεκαετίες μετά.
- The Lord Weird Slough Feg - S/T
Πήγα να ξεκινήσω αυτή την αναφορά με κάτι τύπου “τι ΣΟΚ πρέπει να ήταν για τον χώρο του επικού/παραδοσιακού power χώρου αυτό το ντεμπούτο”, αλλά… ποιον κοροϊδεύω; Μια ζωή η αντίδραση στο έργο των (The Lord Weird) Slough Feg ήταν στην καλύτερη μούδιασμα, στη χειρότερη ένα στόμα να χάσκει με απορία και σύγχυση. Μια ζωή παραήταν αλλόκοτοι και ιδιοσυγκρασιακοί στις epic power επιθέσεις τους για να αγκαλιαστούν σε μαζική κλίμακα. Δεν πειράζει (?). Άλλωστε το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί νωρίτερα και με τις δύο μπάντες που κατ’ εμέ επηρέασαν τους Slough Feg στον μεγαλύτερο βαθμό, τουλάχιστον στην πρώτη εκείνη περίοδό τους (οι άφθονες επιρροές από Thin Lizzy είναι ένα στοιχείο που θα έκανε την εμφάνισή του πιο μετά), δηλαδή τους Brocas Helm και τους Omen. Αγαπητέ Μάικ, όταν έχεις τέτοιους ήρωες, μην απορείς που έμεινες μια ζωή καθηλωμένος στο underground. Ό,τι χάνεις όμως σε ακτίνα απήχησης, το κερδίζεις σε credibility, αυθεντικότητα, και πάνω απ’ όλα σε μεταλλική ζωτικότητα. Την γκάβλα και την ένταση που έβγαλαν οι Slough Feg με το καλημέρα, ο συγκεκριμένος χώρος είχε να τις ζήσει χρόνια. Η αρχή (και σε μεγάλο βαθμό το apex?) σε ένα απαράμιλλο σερί επικού (…με τον τρόπο τους) μέταλ.
- The Nefilim - Zoon
Αυτή η αναφορά πρέπει να αρχίσει με μια απολογία. Όχι στους Fields of the Nephilim, ούτε στον McCoy προσωπικά. Άλλωστε όταν μιλάμε για larger-than-life καλλιτέχνες, ηγετικές μορφές της μουσικής γενικότερα (ακόμα κι εγώ το ξέρω), θα ήταν αστείο ακόμα και να υπαινιχθώ ότι έχουν ανάγκη οτιδήποτε από μένα. Η απολογία είναι στον ίδιο μου τον εαυτό. Που κάθε φορά που παίζει το Zoon με ρωτάει νευριασμένος “γιατί δεν έχεις αξιωθεί ακόμα να ακούσεις σοβαρά Fields of the Nephilim ρε παπάρα;”. Αλήθεια, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Τι είναι; Φόβος ότι η απουσία του ΜΕΤΑΛ από την εξίσωση θα με χαλάσει; Ή μήπως είναι κάποιος βαθύτερος φόβος; Ότι η προαναφερθείσα απουσία, αφαιρώντας την παράμετρο της “κανονικότητας” από τη μουσική μου ρουτίνα, θα με ρίξει ακόμα πιο βαθιά στην Άβυσσο της Κόλασης και άντε μετά να βγεις; Γιατί σε κάποιο από τα επίπεδά της νιώθω έτσι κι αλλιώς ότι βρίσκομαι ακούγοντας το μοναδικό άλμπουμ των Nefilim. Πόσοι μέταλ δίσκοι να έχουν βγει τόσο σκοτεινοί; Μετρημένοι στα δάχτυλα, νομίζω. Απίστευτο πραγματικά το γλέντι που μας έριξε ο γοτθηγέτης. “Γεια σας, είπα να περάσω μια βόλτα από τα χωράφια σας, ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΡΩ ΛΙΓΟ. Και αφού το έκανα, τώρα τσίου, τα 'παμε”. Αυτή η αναφορά ξεκίνησε με μια απολογία και θα τελειώσει με μια υπόσχεση: Κάποια στιγμή θα αξιωθώ να ακούσω Fields of the Nephilim. Στο λόγο μου ρε. Το χρωστάω. Όχι στους Fields, ούτε στον McCoy προσωπικά. Στον εαυτό μου το χρωστάω.
- Opeth - Morningrise
“Ρε μαλάκες, σαν πολλά κομμάτια δεν έχει το Orchid; Και ένα απ’ αυτά είναι κάτω των 10 λεπτών! Πάμε να γίνουμε ποπ μπάντα ε, πρέπει να πάρουμε τα μέτρα μας”. Κάτι τέτοιο πρέπει να είπαν στους Opeth και κάπως έτσι εξηγώ το - φαινομενικά υπερβολικό στη δομή του - Morningrise, με τα 5 κομμάτια των 66 λεπτών… ΟΚ, δεν ήταν και τόσο ακραία η προσέγγιση σε σχέση μ’ αυτό που έκαναν την ίδια χρονιά οι Edge of Sanity, βλ. παραπάνω (και θα επαναλάμβαναν σε λίγα χρόνια οι Green Carnation), but still. Αυτό που κάνουν εδώ, με κάθε κομμάτι ουσιαστικά να αποτελείται από 2 και 3 κομμάτια, θα μπορούσε πολύ εύκολα να καταλήξει κουραστικό - και μάλιστα για κάποιους όντως είναι όπως έχω διαπιστώσει - αλλά με κάποιον τρόπο στα δικά μου αυτιά το αποφεύγουν. Ας είναι καλά αυτά τα ριφοποτάμια που ξεχύνονται από τα ηχεία, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον μου, σε συνδυασμό με καταπληκτικές μπασογραμμές από τον Johan De Farfalla (στην τελευταία του συμμετοχή σε δίσκο Opeth), που προσθέτουν πολλά επίπεδα στις συνθέσεις. Εμφανείς οι prog συμπαραδηλώσεις - άλλο που δεν ήθελε βέβαια ο Άκερφελντ (btw κάποιες από τις κατ’ εμέ καλύτερες κάφρικες ερμηνείες του βρίσκονται εδώ), ο οποίος τα επόμενα χρόνια θα πήγαινε ακόμα πιο ξεκάθαρα προς αυτή την κατεύθυνση.
- Psychotic Waltz - Bleeding
Φιλαράκι, μήπως έχεις ένα ευρώ να πάρω μια προγκρεσιβόπιτα;
Έφτασε εκείνη η ώρα, λοιπόν. Η ώρα να πούμε το πιο γλυκόπικρο αντίο που είπαμε ποτέ σε μουσική μας αγάπη. Η αλήθεια είναι ότι παρά την οργή, το παραπονεμένο “γιατί” που κατακλύζει το μυαλό στη σκέψη ότι οι Psychotic Waltz μας στέρησαν όσα καταπληκτικά νιώθω ότι θα μας έδιναν αν συνέχιζαν και δεν μας άφηναν με τέσσερις δίσκους όλους κι όλους (τότε), δεν μου πάει καρδιά να κατηγορήσω τους ίδιους. Είμαι σίγουρος ότι ήξεραν πρώτοι απ’ όλους πόσο υπεράνω όλων ήταν, μια επίγνωση που καθιστά ακόμα πιο βασανιστικό το να ταλαιπωριέσαι τόσα χρόνια στο underground. Όχι ότι αυτό αρκεί για να φύγει εκείνο το “γιατί”, αλλά λέμε τώρα. Bleeding, λοιπόν. Καλά, αν εσείς ματώνετε μία… Αισθάνομαι ότι δεν έχει νόημα να αναλωθώ σε πεζές περιγραφές τύπου “ο πιο προσιτός και ζεστός δίσκος των Psychotic”, “ο Μπάντι στις πιο ώριμες ερμηνείες του, εγκαινιάζοντας το στυλ που μεταχειρίζεται μέχρι και σήμερα” κ.λπ. Ούτε βέβαια να απαριθμήσω μεμονωμένα highlights - ο κάθε δίσκος των Psychotic είναι ένα highlight από μόνος του, δεν παρεκκλίνουμε απ’ αυτό το αξίωμα. Αρκούμαι στο να αγκαλιάζω σφιχτά το τέταρτο μέρος της τετραλογίας που σε μεγάλο βαθμό με διαμόρφωσε ως μουσικόφιλο. Και αν κάνω την κουτουράδα για δεύτερη φορά να αφήσω δίσκο Psychotic εκτός πεντάδας (είναι βέβαια σαφέστατα το #6 αυτής της λίστας), ας θεωρηθεί απλά η δική μου προσωπική εκδίκηση.
- Rotting Christ - Triarchy of the Lost Lovers
Το σερί τρομερών δίσκων από το καμάρι της ελληνικής σκηνής συνεχίζεται. Εδώ αρχίζει και το φλερτ των Rotting Christ με το ατμοσφαιρικό/gothic metal, που θα διαρκούσε κάποια χρόνια, παραδόξως όμως (απ’ όσο ξέρω δηλαδή) δεν είχε ως αποτέλεσμα να στραφεί ο κόσμος εναντίον τους. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι παράδοξο: Ο Σάκης προσέγγισε τη νέα άποψη για το πώς θα μπορούσε να ηχεί το συγκρότημα με σωφροσύνη και καλαισθησία, χωρίς να κάψει τις γέφυρες με το black metal παρελθόν του (in fact, το Triarchy of the Lost Lovers παραμένει ουσιαστικά bm δίσκος) και, το βασικότερο, εξακολουθώντας να δίνει έμφαση στα κιθαριστικά ριφ και κρατώντας τις όποιες πληκτράτες πινελιές σε καθαρά υποστηρικτικό ρόλο. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ούτε τα επόμενα, ακόμα πιο goth-ίζοντα άλμπουμ της μπάντας, χάλασαν/ξενέρωσαν/ξένισαν τον κόσμο - αλλά θα πούμε και γι’ αυτά στην ώρα τους. Έτσι ως teaser, πάντως, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον οι Rotting Christ κατά τη γνώμη μου δεν στραβοπάτησαν ούτε μισή φορά. Ο ορισμός του γκρουπ - βράχου, εγγύησης ποιότητας και πώρωσης, χωρίς μάλιστα τα περί αξιοπιστίας να υπαινίσσονται οτιδήποτε “μπανάλ” ή “βαρετό”.
- Symphony X - The Divine Wings of Tragedy
Το Damnation Game, με την κρίσιμη/game-changing προσθήκη του Allen πίσω από το μικρόφωνο, αποδείχθηκε το ιδανικό εφαλτήριο για να κάνουν οι Symphony X το μεγάλο άλμα και να πιάσουν την πρώτη από τις αδιαφιλονίκητες κορυφές τους: The Divine Wings of Tragedy. Δεν ξέρω αν αυτό που θα γράψω τώρα με κάνει μετά Χριστόν προφήτη λίγο, αλλά όποτε ακούω Symphony X και δη αυτό το αριστούργημα, όπως και άλλα δυο-τρία μεταγενέστερα απ’ αυτούς (σίγουρα θα βρουν τη θέση τους σε μελλοντικές λίστες), σκέφτομαι ότι αυτή η μπάντα ήταν και λίγο “cheat”. Έχεις τόσα ατού: Τη φανταστική φωνή του Allen, το ιλιγγιώδες εκτελεστικό επίπεδο των παικτών, ιδίως φυσικά του Romeo στις κιθάρες και του Pinnella στα πλήκτρα, έχεις επιπλέον αυτή την υπέροχη αισθητική, νεοκλασικός ήχος αλλά αποφεύγοντας την τόσο συνηθισμένη παγίδα να ακουστείς βαρυφορτωμένος / πομπώδης, έχεις και τρομερή ικανότητα να γράφεις hooks, μελωδιάρες, ρεφρενάρες… Ε πώς να μη μεγαλουργήσεις μετά; Από το Of Sins and Shadows μέχρι και το Candlelight Fantasia ύμνοι χωρίς σταματημό, μια αγαλλίαση, ένα prog/power προσκύνημα, ένας δίσκος που υπάρχει εκεί για να τον ανακαλύπτουν όσοι αγαπάνε αυτή τη μουσική, η μία γενιά μετά την άλλη, και να ερωτεύονται αυτή την εξαίσια μπάντα.
21 Likes
1996
Part 2: The Top 5
NUMBER FIVE
...........
Αν υπάρχει ένας δίσκος που πλησιάζει σε μεγαλείο το (δεν θα κουραστώ να το γράφω, και μόνος μου στον πλανήτη να είμαι) magnum opus του Andre Matos, το Theatre of Fate των Viper, είναι αυτός εδώ: Το Holy Land των Angra. Χωρίς να είναι Ευρωπαίοι, σκαρφάλωσαν (και παραμένουν εκεί για μένα) στην κορυφή του ευρωπαϊκής κοπής power metal, ας το πούμε έτσι να εξυπηρετηθούμε. Και αν όλοι αυτοί οι Γερμανοί, Ιταλοί και λοιποί είχαν έστω το ένα δέκατο της κλάσης των Angra, η κατάσταση του power metal θα ήταν απείρως καλύτερη. Και το θέμα είναι ότι αυτή η υπεροχή τους δεν εξηγείται μόνο με όρους ευθείων περιγραφών τύπου α, ξέρεις, πάντρεψαν με το europower στοιχεία βραζιλιάνικης και κλασικής μουσικής, ή α ρε συ το λαρύγγι του Matos (που φυσικά ισχύει - θυμάστε μια παλιά διαφήμιση για εμφιαλωμένο νερό που είχε την ατάκα “δεν πίν’ς ν’ρό, πίν’ς β’λούδο”; Ε, αυτό) κ.λπ. Είναι το Όλον της μουσικής τους πρότασης, για μένα σαφώς σπουδαιότερο από το άθροισμα των μερών. Παίρνει τη γενική κατηγορία “μελωδικό power με progressive τάσεις” και πέρα από το ότι την κάνει εξωτική, περιπετειώδη, παραμυθένια κ.λπ., της προσδίδει μια καλαισθησία, μια διαχρονικότητα, γαμώτο δεν ξέρω πώς να το περιγράψω ακριβώς. Αν το Holy Land ήταν ποίημα, θα το είχε συνθέσει ο Καββαδίας. Και αν ήταν μυθιστόρημα, θα το είχε γράψει ο Μυριβήλης. Και τώρα - όπως θα έλεγε και μια πολύ γνωστή ταινία για θάλασσες κ.λπ. - bring me that horizon.
NUMBER FOUR
...........
Every man will ask the questions / And every man will suffer pain and loss / Every day you die a little / Understand the change and choose your path without disdain. Το δέος, το σφίξιμο στο στομάχι, η παγωμάρα που συνοδεύουν την πρώτη επαφή με το αποκορύφωμα των Nevermore, το Politics of Ecstasy, είναι άλλη μία από εκείνες τις ουσιαστικά λίγες άφατες, σχεδόν θρησκευτικές εμπειρίες στη μουσική. Lucy in the sky with diamond eyes / Long since dark, I wear her disguise of light. Πόσο θράσος πρέπει να έχει μια μπάντα που την έχουν κατηγοριοποιήσει στο heavy/power, ώστε να κάνει βουτιά στον death metal υπόνομο και να αντλήσει έμπνευση από κει; I’m a dead man, I’m a sick man / I’m the pilot of my destruction. Κάτι δεν πάει καλά στο μυαλό του Warrel. Ας κάνει κάτι κάποιος. Το χάνουμε το παιδί. True wisdom comes in learning pain / And I have known pain… Όσο πάει και χοντραίνει το πράγμα. Τι δαίμονες προσπαθείς να ξορκίσεις, πασά μου; If you take a step back and you realize your home can’t be a perfect world / There’s still hope the hate you feel will fade, injustice is gone / Injustice is gone for a little while… Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Βγάλε και λίγο φως. Δεν παλεύεται αυτή η μαυρίλα. Why should I come down? From here I can see forever. Μακάρι να μπορούσα να σ’ αφήσω, αλλά πρέπει να σε προσγειώσω, κάτι έχεις να σχολιάσεις. Manipulate the media / His act was a cybernetic gesture. Άστους τους Κινέζους, εσύ δεν θα δεις τη νέα εποχή - ευτυχώς ή δυστυχώς, θα δείξει. I am in throes of my denial, logic in me crumbles, I take this fateful ride / Through my mind… Δεν μας είπες ποτέ όμως πώς πήγε “το πείραμα”. Μόνο ότι “τελείωσε”… Γράψε τον επίλογο τώρα. The circle never ends, the purpose never changes face / The circle never lies, but still it hides my life… Α ρε άνθρωπε (?), με τι παλούκια πας και ασχολείσαι…
NUMBER THREE
...........
1988 (!). O Quorthon μόλις έχει σοκάρει τον μέταλ κόσμο με το ιστορικό Blood Fire Death και όλοι πλέον περιμένουν με αγωνία την επόμενη κίνηση των Bathory. Νόμιζαν ότι πήραν την (μοναδική) απάντηση με το μνημειώδες Hammerheart δύο χρόνια μετά. Η πραγματική ιστορία όμως ήταν κάπως διαφορετική. Ο Μέγας πρώτα είχε γράψει έναν ολόκληρο δίσκο που σηματοδοτούσε δραματική στροφή μακριά από το μέχρι τότε black/thrash/και-λίγο-epic ύφος του. Brutal φωνητικά πουθενά, thrashy riffs ούτε για δείγμα. Ένα αργόσυρτο (σε γενικές γραμμές), αμιγώς επικού κλίματος άλμπουμ με αφηγήσεις από τη νορδική μυθολογία - Εκείνος με το Ένα Μάτι, τα Κοράκια του, η Γυναίκα στο Δάσος, η Λίμνη που “στον βυθό της τα δυο μου μάτια λάμπουν σαν τ’ αστέρια”, όλα αυτά. Ρε συ, μπας και είναι too much για τώρα; Ναι, μάλλον είναι… Άστο στο συρτάρι και βλέπουμε. Και έτσι, στέρησε το Blood on Ice από τον κόσμο για επτά ολόκληρα χρόνια. Μόνο όταν πέρασε πενταετία πια από το ανυπέρβλητο Twilight of the Gods αισθάνθηκε άνετα να το ολοκληρώσει και να το κυκλοφορήσει. Έκανε καλά ή όχι τελικά, που αποφάσισε μόνος του πώς θα γραφόταν η μέταλ Ιστορία; Δύσκολο να πεις, αν και σίγουρα μόνο Εκείνος θα μπορούσε να καθορίσει αυτόν τον ρου με τόση αφόρητη υπεροψία. Και άλλο τόσο αναντίρρητο είναι πια ότι η αλληλουχία Hammerheart - Twilight - Blood on Ice φαντάζει η μόνη σωστή, λογική, φυσιολογική, όπως θέλετε πείτε το, κι ας ξέρουμε ότι η αλήθεια δεν ήταν έτσι - άλλη μια χειραγώγηση των πραγμάτων που μόνο ένας Quorthon ήταν ικανός να κάνει. Άλλο ένα πετράδι στο στέμμα του λοιπόν. Έχει χώρο για δυο-τρία ακόμα. Μη χαθούμε.
Α, και το καλύτερο εξώφυλλο του 1996, σε άλλη μια χρονιά που είχε πολύ έντονο συναγωνισμό χωρίς ξεκάθαρο larger-than-life σχέδιο.
NUMBER TWO
...........
Συμφωνικό black metal. Μπαρόκ ατμόσφαιρες. Αριστοκρατικό feeling στην (ακραία) μουσική. Έννοιες, όροι, ιδέες, σκέψεις που έχουν αμαυρωθεί σε - ίσως - μη αναστρέψιμο βαθμό σε ό,τι αφορά το black metal και όχι μόνο. Είναι επειδή επικράτησαν ως παράδειγμα/υπόδειγμα άλλοι αντί των Arcturus. Και πώς να επικρατήσουν αυτοί, άλλωστε. Ο περισσότερος κόσμος αρέσκεται σε πιο σαφείς, πιο στρωτές εκφράσεις αυτού του στυλ. Κάνε το feeling όσο πιο πομπώδες γίνεται, μη σε νοιάζει που σε κάποιους λίγους προκαλεί δυσφορία. Πρόβλημά τους. Οι πολλοί θα εγκρίνουν. Δεν επικρίνω. Ο καθένας ό,τι γουστάρει. Απ’ την άλλη όμως δεν μπορώ και να κρύψω την πίστη μου ότι η πραγματική ποιότητα βρισκόταν και βρίσκεται αλλού. Σε πιο “παράξενα” ακούσματα. Όπως το Aspera Hiems Symfonia. Ναι, αυτό το συμφωνικό black μου κάνει. Είσαι φίλος του. Δεν σε καταπλακώνει. Αντίθετα, σε εξυψώνει. Έχει τα χαρακτηριστικά της ακραίας μουσικής (και είναι ακραία μουσική), αλλά η αίσθησή του είναι αέρινη. Πάμε ένα ταξίδι στα αστέρια. Συμβαίνουν μαγικά πράγματα εκεί πάνω. Whence and Wither Goest the Wind. Σε τρομάζει μια μπάντα όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα πλήκτρα; Ορθώς σε τρομάζει εδώ που τα λέμε, αλλά ώρα να το ξεπεράσεις. Ο μεγάλος Sverd δεν έχει το ταίρι του. Έχει όμως για συμπαραστάτες τους άλλους τιτάνες, τον Garm, τον Carl-August, τον Hellhammer, τον Skoll. Έχεις να φοβάσαι τα πάντα και τίποτα την ίδια στιγμή. Du Nordavind. Βρέθηκα ξαφνικά στο μασκέ πάρτι της κόλασης, να με πηγαίνουν εωσφορικά βαλσάκια, ή είναι απλά που έχω στο μυαλό μου …τα επόμενα; Naar Kulda Tar. Σε ποιον κάνουν δεήσεις τούτοι δω οι ρασοφόροι; Μήπως καλύτερα να μην πάρω απάντηση;
Αν μου βάζανε πιστόλι στον κρόταφο… βασικά γάμησέ το, και νεροπίστολο να μου βάζανε δεν θα είχα ενδοιασμό. Ναι, κύριοι, η απάντηση στην ερώτηση “ποιος είναι ο αγαπημένος σου black metal δίσκος;” είναι εύκολη. Είστε ακριβώς εδώ.
NUMBER ONE
...........
α) Οι Tool είναι το κορυφαίο ροκ/μέταλ συγκρότημα της τελευταίας 35ετίας.-
β) Το Ænima είναι ο κορυφαίος δίσκος των Tool στα 90s (κάποιες φορές δε, ανάλογα με τη διάθεση, και ο καλύτερός τους γενικώς) και από τα απόλυτα highlights της δεκαετίας ευρύτερα.-
Αφού ξεμπέρδεψα με τα τυπικά, πάω τώρα να αναμετρηθώ με το πιο δύσκολο έργο που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα στο παιχνίδι: Να περιγράψω τι σημαίνει για μένα η μουσική των Tool, στην πρώτη αυτή κορυφή τους.
Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω…
Αρχικά να πω ότι τείνω να συμφωνήσω μ’ αυτό που είπε ο @ChrisP, ότι ίσως είναι stretch να εντάξεις τους Tool στο γενικότερο μέταλ πλαίσιο (νομίζω άλλωστε ότι το ανέφερα και στο κείμενο για το Undertow). Όχι μόνο για το άλλο που είπε, ότι στην πραγματικότητα εκκινούν από μια πιο “εναλλακτική” αφετηρία, αλλά κατ’ εμέ και για έναν βαθύτερο λόγο: Αυτό το συγκρότημα είναι από τα λίγα (πολύ λιγότερα, θεωρώ, από όσα τείνουν να αναφέρονται σχετικά) συγκροτήματα που σε ένα γενικότερο επίπεδο αψηφούν την οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση. Τους Tool δεν έχει νόημα να τους πεις progressive, heavy rock, alt metal, ίσως ούτε ακόμα και avant-garde. Οι Tool απλά είναι Tool.
Αυτό δένει με ένα άλλο χαρακτηριστικό τους που πάντα με στοίχειωνε ως vibe: Οι Tool είναι από εκείνα τα συγκροτήματα (και το μόνο που το καταφέρνει σε τέτοιο βαθμό) τα οποία σου αφήνουν την αίσθηση ότι γι’ αυτούς δεν έχει καμία σημασία τι έχει προηγηθεί στη μουσική Ιστορία, τι έκανε ο τάδε, τι έφτιαξε ο δείνα. Ό,τι κι αν κάνουν, σου περνάνε ένα πράγμα ότι είναι οι πρώτοι που το αποπειράθηκαν ποτέ. Ότι κανένας άλλος δεν το έχει επιχειρήσει πριν απ’ αυτούς. Ναι, το ξέρω ότι είναι ψευδαίσθηση, φυσικά και έχουν επιρροές όπως όλοι. Καταφέρνουν όμως να τις “καταπίνουν” όπως κανένας άλλος.
Ως γνωστόν βέβαια καμία ατμόσφαιρα, καμία μαστοριά, καμία περίτεχνη ενορχήστρωση δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν έχεις τραγούδια. Και οι Tool δεν έχουν απλώς τραγούδια - έχουν τα καλύτερα τραγούδια σε όλο το γνωστό και άγνωστο σύμπαν. Έτσι, ξερά.
Κάθε φορά που ο Maynard πάει από ψίθυρο σε ξέσπασμα οργής και τούμπαλιν / από κάθε σπιθαμή του τάστου την οποία εξερευνεί ο Adam, εκεί που όλοι οι άλλοι κιθαρίστες σταματάνε / από κάθε εξωφρενικό μοτίβο στα κρουστά (pretentious επιλογή λέξης συνήθως, εδώ όμως ταιριάζει!) το οποίο σκαρφίζεται ο Danny / από κάθε μπασογραμμή του Justin που σε ισοπεδώνει / βγαίνει μια αίσθηση ότι ο χρόνος σταματάει. Ότι τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Ξέχνα τον έξω κόσμο. Ό,τι χρειάζεται να ξέρεις για την απτή και μη πραγματικότητα βρίσκεται εδώ.
Προσπάθησα και απέτυχα, παίδες. Δεν μπορώ να αποτυπώσω σε λέξεις τι γίνεται στο μυαλό μου και στην ψυχή μου όταν παίζει το Ænima. Και να πεις ότι δεν το ήξερα… Εννοείται ότι το ήξερα. Το έκανα όμως το βήμα. Και τα 'φαγα τα μούτρα μου. Για πάρτη των Tool.
Θα αποπειραθώ εκ νέου σε πέντε βδομάδες. Πάλι θα φάω τα μούτρα μου. Το μόνο βέβαιο.
…and if, when I say I might fade like a sigh if I stay, you minimize my movement anyway, then I must persuade you another way…
27 Likes
Μου αρέσουν τα γούστα σου και μου αρέσει να σε διαβάζω, αλλά ο Τζέημς στο Ήρεμα Μπιτς είναι γενικά ο καλύτερος Τζέημς
4 Likes
Γέλασα λίγο δυνατά με αυτό. Στο γκρουπ τσατ έχει πέσει σιγή εδώ και μέρες, λογικά έχει πάρει φωτιά το Αενιμα τσατ πάντως
1996
1.
αν το land of the free ειναι το πραγματικο 3ο keeper αυτο εδω ειναι το πραγματικο 1ο keeper. Δεν εχω κατι αλλο να γραψω μια αναζητηση στα ποστ μου απο οποιον ενδιαφερεται -κανεναν προμπαμπλυ- θα δει τι πιστευω για το αλμπουμ. Μονο να αναφερω το If I knew σαν την 3η καλυτερη συνθεση του Weiki μετα τα eagle και how many tears. Εδω βεβαια εχουμε και την τεταρτη καλυτερη συνθεση του Weiki δηλαδη το Kings will be kings. καποιος Hansi καποιον Blind guardian ειπε καποτε οταν τον ρωτησαν “αυτοι δεν ειναι helloween” χωρις κανεναν σεβασμο στον εναν απο τους δυο που δημιουργησαν αυτο πανω στο οποιο πατησε. μετα τους ρουφιανους σιχαινομαι τους γλυφτες.
2.
Μαλλον το καλυτερο αλμπουμ των Strato αν και…θα δουμε. οτι αγαπησαμε σ αυτους βρισκεται εδω. μελωδιες παουερ ντραμς και Η ΦΩΝΗ. Την διαφορα κανουν τα mid tempo κομματια eternity, uncertainty και το μεγαλειωδες Season of change.
The carousel is spinning fast
better enjoy while it lasts
Every moment is like gold
you’ll remember when you’re old
3.
Εχω γραψει πως ψηφιζω οποτε δεν θα μπορουσε να μην βαλω ενα απο τ αλμπουμ που εχω ακουσει τις περισσοτερες φορες στη ζωη μου. Επαναστατικοι στιχοι πανκ σκα μουσικη για ατελειωτη διασκεδαση. Προφανως θα μπουν και τα επομενα 2 τους αλμπουμ στην λιστα.
Por eso, hermano proletario, con orgullo yo te canto esta canción
Somos la revolución
4.
ambient trance chill out και το αγαπημενο μου dream house. Αυτα ακουμε στο dreamland με το αξεπεραστο Children να ειναι αρκετο να μπει στην λιστα ελα ομως που ακουγοντας το αλμπουμ καταλβαινεις ποσα τραγουδια τα εχεις ξανακουσει. ψηφιστηκε για κατι μοναχικα καλοκαιρινα βραδια στο δωμα που εμενα στο Γαλατσι
Angra, iced earth, sepultura ναι οκ. αλλα τωρα θα κλεψω και συγνωμη
5.
πανω κατω οι περισσοτεροι στην ιδια ηλικια ειμαστε αποτι εχω καταλαβει οποτε γνωριζετε γιατι βρισκετε εδω αυτο.
εξωφυλλο
ημουν ετοιμος να μπει νο.5 αλλα με το χερι στην καρδια τοσα χρονια δεν μπορω να περιγραψω το αλμπουμ σε κανεναν. καλα καλα δεν μπορω να το περιγραψω στον εαυτο μου ποσο μαλλον να γραψω γιαυτο.
25 Likes
Μια αυθεντικη απορια εξεφρασα, δεν ξερω καν σε ποια τσατ αναφερεσαι. Αν εχω υπολογισει σωστα, το Load παλευει με Aenima και Holy Land, αλλα δεν εχω κατσει να υπολογισω ποιο και ποσο προηγειται. Φανταζομαι παντως πως θα κερδισει το Load.
Τετοιοι ειστε που γυριζετε την πλατη σας στο Politics, φτου σας!
1 Like
χεχε, το homework είναι από τα καλύτερα στοιχεία αυτου του τοπικ 
7 Likes
