Μλκ γι’ αυτό πόσταρες δυο φορές 
;;
2 Likes
Γιατί νόμιζες 
Ότι έχω κάνα βίτσιο να σπάω τις λίστες μου;;;
2 Likes
Αυτο νομιζω κι εγω. Θα κανω μονο μια εξαιρεση το 1997, καθαρα και μονο επειδη εκανα λαθος… Συμφωνω ομως με τον “κανόνα” σου.
1 Like
Ποια είναι η εξαίρεση;
Ραντεβου στην λιστα μου σε μερικές ωρες! (Αλμπουμ που δεν θα ψηφίσει κανένας άλλος πάντως, don’t worry)
1 Like
Και στις 5 θέσεις tool ?
1 Like
Angra- Holy Land
Tool - Aenima
Type O Negative - October Rust
Sentenced - Down
Morgana Lefay - Maleficium
Eξωφυλλο
Filosofem
18 Likes
Αυτά τα κάνει το φαμιλυ, εμένα με πρόδωσε το κινητό 
1 Like
Έτσι όπως σκρολαρα βιαστικά στο κινητό νόμισα αρχικά ότι το κείμενο πήγαινε για τους Pantera και όχι για τους από κάτω και λέω What the fuck, οι Pantera όλα αυτά!?! Propagandhi θα τσεκαριστεί, τελείως εκτός ραντάρ μου.
2 Likes
Αχαχαχαχα! 
Πάμε τα δικά μου:
Πεντάδα:
Summary
Anathema “Eternity”
Δεν ξέρω τι λέτε για άγουρα φωνητικά ή άλλες αδυναμίες, εδώ ξεκινάει η εποποιία των Anathema ως αυτοί που θα μας ΣΚΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ όσο κανένας άλλος όσον αφορά τον συναισθηματικό μας κόσμο. Στα ίσα κοντράρει το “Alternative 4” μέσα μου για το ποιο είναι το αποκορύφωμά τους.
Burzum “ Filosofem”
Όταν το είχα πρωτο-αγοράσει, είχα ξενερώσει απίστευτα με τον ήχο των φωνητικών του Vikernes. Συνηθισμένος (από το ντεμπούτο) στα δυνατά, ξεκάθαρα, «λυκίσια» ουρλιαχτά του (για ‘μένα ο κύριος πόλος έλξης τότε στη μουσική του τότε), ένιωθα ότι ξαφνικά μου «έκλεψαν» το δυνατότερο χαρτί των Burzum. Προφανώς με τα χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό το «χαλασμένο μικρόφωνο» ήταν ό,τι πρέπει για τον ήχο που επέλεξε συνολικά για τον δίσκο -τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τα τραγούδια με άλλα φωνητικά. Κατά τ’ άλλα, ποτέ δε θα καταλάβω τι φλασιά έφαγε σ’ αυτό Vikernes και συνέθεσε κάτι τόσο τιτατονεράστιο. ΟΚ, προς την ίδια κατεύθυνση κοιτούσε και το “Hvis lyset tar oss” (πιο μινιμαλιστικό αυτό κιόλας θα το έλεγα), αλλά η διαφορά με το “Filosofem” είναι ότι τι χαρακτηρίζει μία τόσο έντονη δόση μελαγχολίας. Είναι πολύ «εσωτερικός» δίσκος το “Filosofem”, έντονος συναισθηματικά, «προσωπικός». Ανεξήγητο το πώς ένας τόσο προβληματικός άνθρωπος με τόσο σιχαμερές ιδέες και πράξεις εκφράστηκε με τόσο δημιουργικό τρόπο που μπορεί να συγκινεί άτομα που, κατά κάποιον τρόπο, «ντρέπονται» που το κάνουν με αφορμή τη μουσική του. Αδιανόητο αριστούργημα, τελεία και παύλα.
Katatonia “ Brave murder day”
Έχω ξαναγράψει με διάφορες αφορμές γι’ αυτό το album, οπότε δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Μαζί με το “Discouraged ones” αποτελούνε (δυστυχώς) τις μοναδικές απόπειρες των Katatonia σ’ αυτό το ασφυκτικό, μονότονο και τόσο αρρωστημένο μουσικό κλίμα, το οποίο παρατήσανε έπειτα μια για πάντα (τα πρώτα διαφοροποιούνται· είχανε διάφορες τσαχπινιές). Εδώ τι υπάρχει, αντίθετα; Τα (λίγα) καθαρά φωνητικά του Renkse. Το ιδιαίτερο drumming του. Τα riff και τα lead του Blakkheim. Η ΤΡΟΜΕΡΗ ερμηνεία του Akerfeldt που μπορεί να είναι και η καλύτερη της καριέρας του όσον αφορά τα growls (ή δεν ξέρω, ανεβαίνουν τόσο επίπεδο λόγω των έντονων riffs). Η μουντάδα της παραγωγής (εγώ ακόμα την παλιά έκδοση ακούω, χωρίς το mastering, δεν έχω ακούσει την καινούρια). Το εξώφυλλο. Οι μονολεκτικοί τίτλοι. Απ’ όπου και να το πιάσεις αυτό το album ζέχνει ακινησία και ανημποριά.
Amorphis “ Elegy”
Βρίσκεται «σφηνωμένο» μεταξύ πιο δημοφιλών δίσκων έχω την εντύπωση, αλλά εμένα αυτό παραμένει το αγαπημένο μου Amorphis album. Σίγουρα από άποψη «συνοχής» υπολείπεται και των δύο, αλλά εγώ το βρίσκω και λίγο περιπετειώδες αυτό το αίσθημα «εξερευνούμε-λίγο-απ’όλα-είμαστε-στην-αρχή-ενός-συναρπαστικού-ταξιδιού». Καλός μαλάκας κι ο Koskinen, αλλά η φωνάρα-φωνάρα, απόλυτα προσωπική χροιά, ιδιόμορφη, κι ανέβασε τα κομμάτια των Amorphis πολλά επίπεδα πάνω σε όλα τα albums που συμμετείχε. “Better unborn”-σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο metal ανατολίτικο κομμάτι μετά το “Wherever I may roam”;
Nevermore “The politics of ecstasy”
Το βαρύτερό τους, το πολυπλοκότερό τους. Πώς κατάφερνε ο άτιμος και τραγουδούσε καθαρά πάνω από τέτοια riffs;
The rest:
Summary
Limbonic Art “Moon in the Scorpio”
Δε θυμάμαι αν το είδα κάπου. Σαν φανατικός οπαδός των Emperor, δε θα μπορούσα κάποια στιγμή να μην πέσω πάνω και σε δαύτους, κι ευτυχώς που το έκανα γιατί τα δύο πρώτα είναι αιώνια αριστουργήματα του majestic black metal. Σε στιγμές ίσως να το πέτυχαν και καλύτερα από τους «δασκάλους» αυτό το πομπώδες αίσθημα. Πολύ πετυχημένη χρήση του drum machine που δεν ενοχλεί, για τα πλήκτρα ΟΚ τι να πούμε, ένας σκασμός από μουσικά θέματα γενικά («μπουκωμένες» συνθέσεις και μεγάλες σε διάρκεια μάλιστα), μεγαλεπήβολο εγχείρημα για ντεμπούτο που τους βγήκε 100%. Και το επόμενο είναι ακόμα καλύτερο! Δε θα έπρεπε να τυγχάνουν μεγαλύτερης αναγνώρισης; Αδικημένοι, αν θέλετε τη γνώμη μου, για το επίπεδο της ποιότητάς τους.
Cradle of Filth “Dusk… and her embrace”
Ε, και μετά αναρωτιέμαι, αυτοί γιατί δηλαδή να γίνανε τόσο γνωστοί; Αστειεύομαι ΟΚ, μιλάμε για μία περίοδο που οι Filth ήταν κι αυτοί εξοργιστικά δημιουργικοί (εγώ μέχρι πολύ πρόσφατα ακόμα «ανακαλύπτω» πατέντες που έχουν ενσωματώσει μέχρι κι από το βρετανικό crust -πέρα από τις πιο προφανείς επιρροές από death/thrash, gothic, κλασικό metal κλπ. Μιλάμε γενικά για πολύ «ανοιχτόμυαλη» μουσικά μπάντα, μήπως ήταν κι αυτός ένας βασικός λόγος που οι πιουρίστες κάθε μουσικού είδους τσινούσαν μαζί τους; ). Προσωπική μου αδυναμία (κι αγαπημένη μου κυκλοφορία τους) αποτελεί το EP που βγάλανε την ίδια χρονιά (μα πόση έμπνευση πια; ), μα θα είμαι ψεύτης αν δεν παραδεχθώ το μεγαλείο αυτού του full-length.
Orphaned Land “El norra alila”
Πιο στριφνό και πολύπλοκο από το ντεμπούτο (σχεδόν prog δομές), αλλά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν: η έντονη oriental χροιά και οι extreme metal επιρροές. Δυστυχώς οι τελευταίες δε θα ξαναεμφανιστούν σε album των Orphaned Land, οι οποίοι από το επόμενο θα παραδοθούν ολοκληρωτικά σε πιο βατές συνθέσεις, δείχνοντας ένα (σχετικά) νέο πρόσωπο και απολαμβάνοντας (επιτέλους) μία κάποια αναγνώριση στους metal κύκλους. ‘Οσο και ν’ αναγνωρίζω την ποιότητα του επόμενου “Mabool”, κάπου εδώ σταματάνε οι δικοί μου αγαπημένοι Orphaned Land.
Neurosis “Through silver in blood”
Σ’ αντίθεση με διάφορες απόψεις που έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια, δε βρίσκω ότι το δυνατό στοιχείο των Neurosis είναι τα riffs. Τα riff τους είναι σχετικά απλά, περιορισμένα σε 2-3 νότες συνήθως και «θαμμένα» κάτω από τα τόσο χαμηλά κουρδίσματα. Το δυνατό στοιχείο των Neurosis είναι οι ρυθμοί, πρώτα απ’ όλα, οι δυναμικές, οι χαμηλές συχνότητες του μπάσου, όλο αυτό το υπόκωφο πράγματα που έρχεται κατά πάνω σου, δηλαδή, και δεν το αντιλαμβάνεσαι καν. Πρόσθεσε μέσα την έξυπνη χρήση των samples, τη διακριτική παρουσία «εξωτικών» οργάνων, τα τόσο σημαντικά πλήκτρα (το intro και outro του “Aeon” σε στοιχειώνει με την πρώτη και για πάντα) και τις παθιασμένες ερμηνείες, και παίρνεις μία συνοπτική περιγραφή για το τι θα βρεις εδώ μέσα.
Tool “ Aenima”
Άλλο ένα συγκρότημα που δεν έχει ακριβώς «riffs», δεν έχει ακριβώς «κανονικό» τραγουδιστή, αλλά αυτό το πράγμα που (πάλι) ξεκινάει από το rhythm section και καταλήγει στις διάφορες μικρο-λεπτομέρειες εδώ κι εκεί, μπορεί να σε ρουφήξει σ’ έναν ξεχωριστό κόσμο. Το άκουσα (και το εκτίμησα) μόλις πριν λίγα χρόνια, το προτιμώ από το “Lateralus” και είναι φοβερό όταν συνειδητοποιείς το αποτύπωμα που έχει αφήσει από τότε σε όλες τις μπάντες που ακολούθησαν και θέλησαν να παίξουν από alternative metal μέχρι prog ή post. Είναι σαν το riffing των Sabbath για όλο το 70’s, 80’s, 90’s -απλά υπάρχει εκεί.
Metallica “ Load”
Κάτι “The outlaw torn”, “Bleeding me”, “Until its sleeps”, “King nothing”, “The house Jack built”, “Hero of the day” (ναι, αμέ), “Mama said”, “Wasting my hate” και “Ronnie” (ΝΑΙ, ΑΜΕ) μου φωνάζουν: «ούτε πεντάδα, ρε μαλάκα;;;». Συγγνώμη!
Acid Bath “Paegan terrorism tactics”
Δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, έχουν ρίξει τα επίπεδα ακρότητας (περισσότερες «ας πούμε» μελωδίες, πιο βατές δομές, πιο doom παρά sludge), αλλά τα επίπεδα έμπνευσης ακόμα υψηλά. R.I.P.
Morgoth “Feel sorry for the fanatic”
Γιατί τόσες λίγες αναφορές; Κι αυτός ο δίσκος θα έπρεπε να μνημονεύεται ως ένας από αυτούς που τόλμησαν να προκαλέσουν συγκρότημα και οπαδούς, που κοίταξαν κατάματα τις νέες επιρροές που έπαιζαν τότε (industrial κλπ.) και δε φοβήθηκαν να τις ενσωματώσουν. Α, και το δικό τους “Last laugh” ήταν πολύ καλύτερο από ένα άλλο που βγήκε την ίδια χρονιά…
Psychotic Waltz “ Bleeding”
4/4 όλα διαφορετικά, όλα εξαίσια. Βρε, 5/5 θα πω εγώ, αλλά τα λέμε σε κάμποσες εβδομάδες αυτά. Το πιο βατό τους να πω; Το πιο straight-forward metal; Εξαιρετικό.
Arcturus “ Aspera hiems symfonia”
Catharsis “Catharsis”
Κλέβω λίγο μ’ αυτό γιατί ουσιαστικά αποτελεί «συλλογή» που περιλαμβάνει το πρώτο EP, διασκευές, κι άλλα παλιά τραγούδια του συγκροτήματος. Παρόλο που ο ήχος είναι καταφανώς κατώτερος από τα επόμενα των Catharsis και οι παικτικές τους ικανότητες πιο ανώριμες, μπορείς να διακρίνεις ά-νε-τα το προσωπικό τους αποτύπωμα -κανείς άλλος στο hardcore δεν έπαιζε τότε έτσι! Εννοείται ότι οι fans πρέπει να το τσεκάρουν μετά τα (πιο απαραίτητα) “Samsara” και “Passion”.
The Nefilim “Zoon” (+ εξώφυλλο)
Ε, αυτή η φωνή που παραήταν growl-άρικη για gothic, κάποτε θα έπρεπε να ντύσει και τέτοιες συνθέσεις! Χωρίς να μας προσφέρει και ΤΙΣ riff-άρες (την αλήθεια να τη λέμε), ο δίσκος είναι αποτελεσματικός γιατί groove-άρει ωραία, περιέχει και τις 2-3 πιο ήρεμες και συγκινητικές στιγμές του, ε, έχει και τη ΦΩΝΑΡΑ, τι άλλο θες; Παρ’ όλα αυτά από το πρώτο άκουσμα σχημάτισα την άποψη ότι αν δεν έγραφε πάνω Nefilim και δεν τραγουδούσε ο McCoy, δε θα το μνημονεύαμε και τόσο.
Refused “Songs to fan the flames of discontent”
Καλύτερο από το προηγούμενο, χειρότερο από το επόμενο. «Σοβαρεύουν» και βελτιώνονται -για να δούμε.
Social Distortion “White light, white heat, white trash”
Βρε, κι αυτό ξεχασμένο; Ο μοναδικός δίσκος τους που μου αρέσει! Τέλειες κομματάρες άλλες, πιο σκοτεινό ύφος από το συνηθισμένο, βρωμιά και πόνος στη φωνή, να το ακούσετε, rock-άρει ωραία!
Angra “ Holy land”
Λίγοι καθαρόαιμοι power metal δίσκοι μου αρέσουνε. Αυτός είναι ένας από αυτούς. Θα εκπλαγώ αν δω ότι βαράει πρωτιά -δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο δημοφιλές και βλέπω ότι αναφέρεται συχνά! Θα ‘ναι ευχάριστη έκπληξη νομίζω.
EPs:
Cradle of Filth “Vempire or dark fairytales in Phallustein” EP
Έχει την καλύτερη εκτέλεση του καλύτερου τραγουδιού τους. Έχει το ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΠΟΣ “Queen of winter, throned”.
His Hero is Gone “The dead of night in eight movements” EP
ΕΡΧΟΜΑCΤΕ. Για όσους δε γνωρίζουν (τυχεροί!) εδώ έχουμε τους πρώτους σπόρους των Tragedy, αλλά αν δε σας λέει τίποτα το όνομα, δεν πειράζει. Τσεκάρετε, όμως, αν σας λένε κάτι οι λέξεις Neurosis, sludge, hardcore, τραγούδια λίγων δευτερολέπτων, πολιτικοί στίχοι, ατμόσφαιρα, φυσική παραγωγή. 10 λεπτά δίσκος είναι, άιντε, μη βαριέστε.
Και μία συλλογή:
Summary
“Διατάραξη οικιακής ειρήνης”
Τρεις «Διαταράξεις» βγήκανε συνολικά -τρία διαφορετικά ιστορικά στιγμιότυπα του ελληνικού πολιτικοποιημένου D.I.Y. ήχου. Τα είπαμε για τα 80’s, τώρα φτάσαμε στα 90’s: ο δίσκος αποτελεί κοινή «παραγωγή» των δύο εμβληματικών punk καταλήψεων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, της Villa Amalias και της Villa Βαρβάρα (σήμερα η μία αποτελεί σχολείο, αφού για 20 και πλέον χρόνια αποτέλεσε άλλου είδους «σχολείο», και η άλλη δημοτική βιβλιοθήκη). Το βιβλιαράκι (τι βιβλιαράκι, βιβλίο σχεδόν) τίγκα στα πολιτικά κείμενα, μεταφρασμένοι στίχοι σε αγγλικά και ελληνικά, συγκεκριμένη D.I.Y. αισθητική. Ήδη φαίνονται οι διαφορές με τη «Διατάραξη» των 80’s: η «σκηνή» έχει δικτυωθεί και έχει γίνει πιο σκληροπυρηνική (αλλιώς: hardcore), οι μπάντες δε μιλάνε μόνο μέσω των τραγουδιών, αλλά και των κειμένων τους, η τιμή ορίζεται ως «pay no more than…». Προσωπικά ξεχωρίζω τα τραγούδια των Μάστιγα (σε ποιους Biohazard παραπέμπει ο ήχος τους; ), Shit Hit the Fan (D.I.Y. industrial metal;;; ), Ανάστα Στάχτη (ο “Άνθρωπος των πόλεων” ΜΑΚΡΑΝ το εμβληματικότερο πολιτικοποιημένο hardcore τραγούδι των 90’s. Οι Sepultura αν έπαιρναν άλλη στροφή στα νιάτα τους!»), αλλά σημασία δεν έχουν τόσο τα μεμονωμένα κομμάτια, άλλα η όλη αισθητική και ιστορία που κουβαλάει αυτό το βινύλιο. Συναισθηματικά ανεκτίμητη κυκλοφορία.
Σχόλιο 1: μπράβο στον ChrisP για την αναφορά σε Plasma Pool! Δε θα τους κατέτασσα στις καλύτερες κυκλοφορίες που έχω ακούσει, αλλά προφανώς πρέπει να τους τσεκάρει οποιοσδήποτε θεωρεί ότι το “De mysteriis dom Sathanas” θα έχανε το μισό (και βάλε) του τρόμου του αν έλειπε ο Attila. Ε, εδώ, θα βρει κανείς όσο (δημιουργικό) Attila ζητάει η ψυχή του!
Σχόλιο 2: που διάολο χάθηκε το “Abducted” και γενικά οι Hypocrisy; Μου κάνει αρκετή εντύπωση· αν κι ούτε εγώ θα το έβαζα στα καλύτερα, ήταν, θεωρώ, ένα must-have άκουσμα που έπαιζε πάρα πολύ σε αντίστοιχα αφιερώματα και ίσως συμπληρώνει την τριπλέτα του μελωδικού death της εποχής μαζί με “Heartwork” και “Slaughter of the soul”. Ε, και γενικά, κακά τα ψέματα, ο ήχος του, οι πατέντες του κλπ. όρισαν νομίζω σε μεγάλο βαθμό αυτό το «τυρένιο», ευρωπαϊκό, Nuclear Blast-ικό melo-death. Με εκπλήσσει που δεν αναφέρεται ούτε ο δίσκος, ούτε η μπάντα.
Σχόλιο 3: πάμε τώρα και για poll χειρότερου photoshop σε δίσκο του ’96:
(και γενικά η αισθητική του booklet, οι εναλλαγές γραμματοσειρές, η αλληλουχία χρωμάτων κλπ. είναι ΜΝΗΜΕΙΟ αποφυγής για αντίστοιχα εγχειρήματα -απορώ πόσο πληρώθηκε αυτός που το σχεδίασε)
Ποιο είναι χειρότερο;
- Nevermore-The politics of ecstasy
- Therion-Theli
0 voters
26 Likes
NAI!
1 Like
Τρομερή χρονιά το 1996, λίγο χειρότερη βέβαια από το 1995, και με ένα καλό πυρήνα 15-20 δίσκων που πάλευαν για πεντάδα στο μυαλό μου. Υπό αυτή την άποψη, κυριολεκτικά κάποιες θεσεις απο αυτο το pool μπορούσαν να αλλάξουν και με κλήρωση, πλην των 3 πρώτων. Αυτά λοιπόν, από μένα.
Τοπ 5:
Summary
Ghostface Killah – “Ironman”
To προσωπικό δισκογραφικό ντεμπούτο του GFK ήταν δίκαιο και έγινε πράξη. Πατώντας ανάμεσα στις προσπάθειες των GZA και Raekwon, ο Tony Starks φέρνει το battle rap/boom bap/criminal rap του με μια stream of consciousness στιχουργία σε ένα σημείο όπου, κανείς δεν ήθελε να το συγκρίνει με τις εμπορικές «κορυφές» της εποχής του. Το μπάσιμο με το κλασικό και αξεπέραστο “Iron Maiden” είναι στο μυαλό μου μια από τις κορυφαίες στιγμές του ιδιώματος. Ο δίσκος, προφανως έχει Rae μέσα, συστήνει τον Cappadona που στο “Daytona 500” κερδίζει θέση στο Wu-Tang family, διαθέτει το καταιγιστικό “Winter Warz” που μας το στερεί το Spotify και το “Fish”, ένα κομμάτι – υπόδειγμα του τι πρεσβεύει ο Ghost. Χροιά, ορμή, ένταση, χάρισμα, μετάβαση από r’n’b σε σκληρά verses, παραγωγή RZA (μια από τις καλύτερές του), και ο “Shaolin’s Finest” διατηρεί, κόντρα στις εξελίξεις της εποχής μια πτυχή του ήχου πεισματικά στο προσκήνιο. Επισκεπτόμενος ξανά αυτό το δίσκο, και αναλογιζόμενος τι έχει βγάλει αυτός ο μύστης, δεν μπορώ παρά να δηλώσω πως δεν θα υπήρχαν σήμερα οι Wu-Tang Clan (πόσο μάλλον να είναι πολιτισμικό σημείο αναφοράς) χωρίς τον Ghostface Killah. Δόξα και τιμή σε έναν από τους μεγαλύτερους MCs που έβγαλε το hip-hop και στο κλασικό του ντεμπούτο.
Summary
Hellacopters – “Supershitty To The Max!”
Τα είχαμε ξαναπεί και πέρσυ με αφορμή την υπερ-live-άρα που έδωσαν στο Release και το σχετικό BG που ετοιμάσαμε για το σάιτ. Ο Nikke, παίρνει την ορμή του “Wolverine Blues” και την μεταφέρει στο Detroit των αρχών των ‘60s, δημιουργώντας ένα μικρό θαύμα. Ο αγαπημένος μου δίσκος της υπερμπαντάρας, είναι ίσως ένας από τους σημαντικότερους του γενικότερου underground rock των ‘90s. Πέραν του ότι έστρεψε έναν ακόμη προβολέα πάνω στα όσα φανταστικά γίνονταν στο punk της χώρας του, το ντεμπούτο των Hellacopters, που ηχογραφήθηκε πρακτικά σε μια ημέρα, ανέδειξε ένα, κρυφό μα τόσο καταλυτικό, ανάχωμα στην επέλαση της βιομηχανοποίησης και του CD με τις πολλαπλές βινυλιακές του εκδόσεις. Αν αναρωτηθείτε ποτέ γιατί κέρδισαν το σεβασμό οι Hellacopters από τα γεννοφάσκια τους, η απάντηση είναι στο ότι η έκρηξη του “Supershitty…” ίσως και να έσωσε την underground ευρωπαϊκή αγορά βινυλίων. Υπερβολή; Μπορεί και όχι….
Summary
Nevermore – “The Politics Of Ecstasy”
Οι Nevermore ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω σε blogs/fora στο ιντερνετ πριν καμια 15ρια χρόνια. Για μένα, τα ‘00s ήταν η χρονιά τους, και νομίζω ήταν το πρώτο metal μπλουζάκι που αγόρασα. Τι ήταν λοιπόν οι Nevermore των ‘90s για κάποιον που δεν τους έζησε τότε, και που άκουσε τους Sanctuary αφού «έλιωσε» το “The Politics…”? Θα πω ακόμη πως αυτή την tech-thrash ιεροτελεστία του “The Seven Tongues Of God” δεν την έχω ξεπεράσει. Ο Warrel Dane στιχουργικά έπιασε απάτητες κορυφές (fight me) για το ιδίωμα, δίχως να είναι ψεκας. Οι κιθάρες έβαλαν την Σηατλ και ευρύτερου αρχές ‘90s αμερικανικού metal σφραγίδα σε ένα ογκώδες και ανυπέρβλητο καλούπι, που ξεσπάει σαν σαμάνος που έχει τυλιχθεί σε λάσπες και κραδαίνει το ραβδί του, μαστουρωμένος με τις αναθυμιάσεις να φτάνουν στον έναστρο ουρανό, χορεύοντας πάνω στη φωτιά, ενώ το βλέμμα του σε καρφώνει σε σημείο να παίρνεις εμβρυακή στάση. Ο πρώτος, χρονικά, θρίαμβος των Nevermore, αν και χαμηλά στην προσωπική μου κατάταξη, θα μου θυμίζει, όπως και η υπόλοιπη δισκογραφία τους, όλους τους λόγους που ακούω ακόμη metal, καθώς και τη σκατοδιετία 2010-2011, όταν και ήταν εκεί, εις την απουσία πάντων, Προφήτη εξαιρουμένου.
Summary
Aura Noir – “Black Thrash Attack”
Ας αφήσουμε στην άκρη τον θρίαμβο του Aggressor σε εκείνη τη μυθική συναυλία, σε μια στιγμή πόρωσης και πίστης που μόνο με την εμπειρία του 3-3 με τη Ρεάλ μες τη Φιλαδέλφεια συγκρίνεται. Ας αφήσουμε την κρυπτική στιχουργία του Aldrahn, ή το χεράκι του Cerberus στην παραγωγή. Ας αφήσουμε στην άκρη το ΜΥΘΙΚΟ riffing του Blasphemer, ενός πραγματικού guitar hero. Ας αναφέρω το γεγονός πως το 1996 για μένα σηματοδοτεί την έκρηξη, σε παγκόσμιο επίπεδο, του black-thrash (δες παρακάτω). Θα είμαι λιτός. Για μένα, αυτό και το επόμενο LP τους, είναι μάλλονς τα 5 καλύτερα thrash metal άλμπουμ όλων των εποχών. Ναι, πρωτοκυματικό black και δη γερμανικό θρας από τα ορυχεία, ορίζουν το κλίμα. Αν είσαι προσεκτικός, βλέπεις τα death metal riffs του “A Blaze In The Northern Sky” να λούζονται σε καναδική μπύρα. Από αυτό το σημείο και μετά, για μένα δεν υπάρχει άλλο είδος thrash metal, δεν υπάρχει νόημα για το ιδίωμα να παράγεται σε μη-τραγόμορφες εκδοχές. Όσο διαρκεί το “Black Thrash Attack”, το metal έχει βρεθεί στη σκιά των κεράτων, υπό το μαύρο σημάδι, και βάζει καλόγουστα, πλέον, ραφτά. Έτοιμο για επίθεση. Δεν ακούς thrash metal αν δεν το έχεις εικόνισμα.
Summary
Satyricon – “Nemesis Divina”
This is Armageddon…Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που έβαλα το δίσκο να παίζει. Για κοντά μια δεκαετία, το “The Dawn Of A New Age” ήταν η κορυφαία black metal σύνθεση όλων των εποχών για μένα. Ναι, αυτή που είναι στον ίδιο δίσκο με το “Mother North”… Οι Satyricon έπιασαν κορυφές εδώ που καμία άλλη μπάντα δεν τόλμησε να προσεγγίσει, ούτε να αντιγράψει έστω με κάποια επιτυχία. Τα τύμπανα του Frost τον εισάγουν στο πάνθεον του ακραίου ήχου, η καταλυτική συνεισφορά του ΤΙΤΑΝΑ Nocturno Culto στις ρυθμικές κιθάρες, φέρνει το “Under A Funeral Moon” ύφος στις πιο φολκ ρυθμικές κλίμακες του Satyr, που επαναλαμβάνω ήταν ο ΜΟΝΟΣ που δεν τις προσάρμοσε στη δυτικότροπη τεχνοτροπία του metal, σε αντίθεση με τα δήθεν φολκ στοιχεία άλλων black μπαντών της εποχής. Άλλο ακουστικά περάσματα, άλλο folk. Πάμε παρακάτω.
Το “Nemesis Divina” διάφοροι trve kvlt gatekeepers ουσιοκράτες το λοιδώρησαν ως πλαστικό, γυαλισμένο, επιτηδευμένο, εμπορικό, false, δεν ξερω γω τι. Τους γράφουμε εκεί που τους έγραψε και μια σκηνή που σε 4 χρόνια άλλαξε 666 πρόσωπα επειδή είδε στην ευρύτερη αισθητική το θάνατο της φόρμας. Το “Nemesis Divina” είναι ένα black metal άλμπουμ που μπορεί να κερδίσει, οποιαδήποτε ώρα, οποιαδήποτε σύγκριση με τους, κατά τα ευαγγέλια, κορυφαίους δίσκους του ιδιώματος. Το μαγευτικό του μεγαλείο, η επική παγανιστική του χροιά, η θεία του ΟΡΓΗ, το καθιστούν ένα πετράδι στο στέμμα του Νότιου Πρίγκιπα, μια σκονισμένη σελίδα από τον «Αντίχριστο» του Νίτσε. Η επιρροή και συνθετική συμβολή του Fenriz, είναι η πιστοποίηση ποιότητας. Ζήτω οι Satyricon. Η συνέχεια με το πολυεπίπεδο μανιφέστο του Satyr, θα άλλαζε την ιστορία του ακραίου ήχου.
Τα άλλα 10 για να κλείσει η υπερ-μάχιμη 15δα:
Summary
6. Bathory – “Blood On Ice”
Το γεγονός πως αυτός ο δίσκος ήταν έτοιμος πρακτικά από το 1989, πριν το “Hammerheart” λέει περισσότερα από όσα οποιοδήποτε κείμενο για αυτόν, και οποιαδήποτε, καφενειακή μεταλλομετρική σύγκριση της μπάντας με άλλες τυχάρπαστες. Για μένα, το ‘Blood On Ice” ήταν το άκουσμα εναλλάξ με κάτι αναγνώσεις του sir Christofer Lee ποιημάτων του Gandalf προς τη Galadriel, και σύντροφος ενώ έπαιζα LOTRO. Σίγουρα, σε συνεντεύξεις τις εποχής, ο Quorthon ήταν πολύ διαφορετικός από τον νεότερο εαυτό του, και αυτό μπορεί να μην φαίνεται στο όραμα του “Blood On Ice”, αλλά ανιχνεύεται σε κάποιες στιχουργικές προσεγγίσεις και κάποιες γωνίες που λείανε στις συνθέσεις. Εγώ ξέρω πως τούτο δω είναι υπερ-δίσκος και το ότι βγήκε σε μια εποχή που το παγανιστικό/αστρικό μπλακ άρχισε να δείχνει τα δόντια του, λέει πολλά. Πάμε τώρα, άναμμα καπνογόνου. “Gods Of Thunder Of Wind And Of Rain”. Σβήσιμο. “The Winds Of Mayhem (outro)”.
7.Arcturus – “Aspera Hiemns Symphonia”
Πριν το 1997, υπήρχε το 1996. Και στο πρώτο τους LP, οι Arcturus δεν έδειξαν απλώς πρώιμα δείγματα γραφής, ή μια άγουρη μα θαρραλέα προειδοποίηση όσων θα έρχονταν. Προσωπικά, δεν βρίσκω τίποτα που να χρήζει διόρθωσης εδώ μέσα. Το “Wintry Grey”, σαν να ξεπετάχθηκε από τα Ulver-ικά κοιτάπια, ατενίζει τα άστρα πάνω σε μια αιώρα, και μαλακώνει τον fimbulwinter που τόσο μανιακά έφερνε η υπόλοιπη σκηνή. Πολλά έχουν ειπωθει για τα συμφωνικα και γοτθικα στοιχεία του Sverd, και όπως ο ίδιος μου επεσήμανε φέτος, συχνά αγνοούνται οι επιρροές και τα δάνεια κλασικής μουσικής. Και αν στο μέλλον, ήταν, ως ηχοχρώματα, εύκολο να εντοπιστούν, εδώ πρέπει να προσέξεις καλά τα Βόρεια Φώτα και ίσως σου αποκαλυφθούν. Εκτός αν είσαι περαστικό. Τότε η αδιαφορία είναι η απάντηση.
8. Burzum – “Filosofem”
OK, ο δίσκος μπαίνει με το “Dunkelheit” και ξαφνικά όλα φαντασιωνόμαστε πως περιπλανιόμαστε σε ένα έρημο δάσος και μας ιντριγκάρει ο κίνδυνος, ναι ξέρω. Ναι, βασικά μπορώ ενώ ακούω πάλι το άλμπουμ να ανασύρω όλες τις στερεοτυπικές του απεικονίσεις, και όχι, δεν θα το παίξω ξεχωριστή χιονονιφάδα ή μικρή μαύρη ορχιδέα. Είπαμε, όταν ο φασιστάκος αποφάσισε να γράψει όντως riffs και να μπλέξει ηλεκτρονικά dungeon synth (να ναι καλά η φάρα αυτή για το ιδίωμα) στοιχεία μεγαλούργησε. Αν υπάρχει ένα στοιχείο, που συνδέεται και με τις lone/white wolf φαντασιώσεις του ιδιώματος χάρη σε μαλάκες σαν τον Varg που αυτός ο δίσκος οικοδομεί σεμιναριακά, είναι η μοναξιά. Όπως και στο “Transylvanian Hunger”, αυτή η μοναξιά, που εν τέλει ενδυναμώνει εξαιτίας των τοξικών της αντανακλάσεων, κρύβει την καταθλιπτική βαθιά πληγή που αναζήτησε στη μουσική τη θεραπεία της. Εδώ, οι Burzum κάτι πέτυχαν, κάτι με βαθιές ρίζες και προεκτάσεις.
9.Dodheimsgard – “Monumental Possession”
Η τελευταία φορά που θα εμφανιζόταν το κλασικό λόγκο, επιβεβαιώνει το black/thrash μπουρλότο που μπήκε εκείνη τη χρονιά. Δίσκος που μπαίνει με το “Utopia Running Scarlet” δεν γίνεται να μην σε σατανίζει. Το trademark Norwegian bm riffing δεν λοξοκοιτάει τόσο προς τους Sodom όσο προς τους Darkthrone, αλλά εμφανίζει τα σπασίματα, τις γωνίες και τις εναλλαγές που θα μεταλλάσσονταν σε κάτι εξωπραγματικό στο προσεχές μέλλον. Ακούω σήμερα τα “Bluebell Heart” και “Fluency” και, σε μια επιβεβαίωση της χρόνιας αποψάρας μου, επαναλαμβάνω πως τα 2 πρώτα άλμπουμ των DHG δεν είναι απλώς αδικημένα εξαιτίας των όσων τα διαδέχθηκαν, αλλά είναι και, το καθένα στο είδος του, μνημειώδη έργα, με ασήκωτο ειδικό βάρος και ανεξίτηλη σφραγίδα στην εξέλιξή τους πέρα από τις συμβάσεις που τα κρατούν δέσμια στην αιώνια επανάληψη του προβλέψιμου.
10. Propagandhi – “Less Talk, More Rock” +εξώφυλλο χρονιάς
Δηλαδή, ο δίσκος ξεκινάει, με κομμάτι “Apparently, I’m a P.C. Fascist”. To 1996. Θα άρχιζα κανένα λογύδριο για τις δήθεν «νέες εποχές» και τα «παλιά αθώα καλά χρόνια» και το ποιες ιδεολογίες είναι στην πράξη ξεπερασμένες και ηττημένες, ανακυκλώνοντας τα γελοία τους δήθεν επιχειρήματα, λες και είναι κάτι εναλλακτικό κάθε φορά που εμφανίζονται, λες και πρέπει «να ακούσουμε τις ιδέες τους». Οκ, rant τέλος. Οι τεράστιοι Propagandhi γίνονται με το “Less Talk, More Rock” ένα από τα μεγαλύτερα και εντυπωσιακότερα συγκροτήματα του punk rock. Τραγουδοποιία από άλλο πλανήτη, στιχουργία που δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και ταυτόχρονα οξύνει την κριτική σκέψη, και φυσικά τεχνική και μουσικότητα. Αυτή, στο μέλλον θα εκτιναχθεί περισσότερο, σε σημείο να θεωρείται ότι παίζουν αδύνατο να καταταχθεί, όπως και οι Voivod, μια από τις αγαπημένες τους μπάντες. Οι μετέπειτα δίσκοι τους όρισαν εποχές για μένα και θα βρουν θέσεις σε 5δες, οπότε ενώ ακούω για ν-οστή φορά αυτό το δίσκο θα πω πως όσο χρησιμοποιούμε τους Propagandhi ως επιχείρημα για να πείσουμε τους «μεταλλάδες» να ακούσουν πανκ που «ξέρει να παίζει τα όργανά του», έχουμε ρίξει το επίπεδο στον πάτο, και χάνουμε το δάσος προς χάρη του ξεραμένου δέντρου. Στην τελική, “less talk, more rock”. Και το καναδικό σχήμα αρίστευσε σε αυτό, με κάθε νότα και κάθε λέξη του να δημιουργούν τομές. Μιλάμε για συγκλονιστικό σερί.
11.Dark Funeral – “The Secrets Of The Dark Arts”
Λοιπόν, θα δεχθώ τις κατηγορίες σας για τυρίλα, αν έχω για λίγο την προσοχή σας. Καλό το μελο/βλακ/τεθ της σουηδίας, αλλά το norsecore, και δη η κιτρινομπλε παραλλαγή του, εδραιώθηκαν ως ηχητικό σημείο αναφοράς, χάρη σε δίσκους όπως τουτο δω. Το ντεμπούτο των ταρκ φιουνερολ είναι ένα κλασικό άλμπουμ του ιδιώματος, και, φυσικά, η κορυφαία τους στιγμή. Μάλλον επειδή συμμετείχε ο Blackmoon (R.I.P.), που ανέλαβε και τα φωνητικά στη διασκευή στο “Satanic Blood” των Von. Ο τρόπος που ενσωμάτωσαν πνιγηρά τις τόσες μοχθηρές (sic) μελωδίες τους οι Σουηδοί έθεσε τα θεμέλια για την «ορθόδοξη» έκρηξη 6-7 χρονάκια αργότερα, και φυσικά ανάγκασε μυριάδες ατάλαντων να παίζουν μελωδικό black metal (κόβονται από το ΔΤ). Σήμερα δε, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, μεγάλο μέρος του ατμοσφαρικού post-black metal, όταν δεν εμβαθύνει στους post προπάτορες της επόμενης δεκαετίας και ξεσπά με ευθύβολες αρμονίες, έχει ένα μπλε κάδρο στο στούντιο με αυτό το King Diamond-ικό εξώφυλλο, άσχετα αν οι μεταμοντερνισμοί δημιουργούν επιλεκτική μνήμη και ιστορικές ανακρίβειες. Δεν πειράζει.
12.Nick Cave & The Bad Seeds – “Murder Ballads”
Ας προσποιηθώ πως ξεπερνώ το “Stagger Lee” και πως οι δύο μπαλάντες δεν μου λένε τόσα πολλά. Στο “Murder Ballads” o Cave λέει καλησπέρα mainstream, σου χτυπούσα την πόρτα 4-5 χρόνια τώρα, αλλά επιτέλους θα με φας στη μαπα. Εντάξει, ηχητικά, ο τύπος έφερε στα μέτρα του ένα ολόκληρο ιδίωμα (αυτό του τίτλου), και σαν Van Zandt από τις παμπ του Λίβερπουλ αφού τις έπαιξε για μια δόση και ένα last round με λοιπούς παρατρεχάμενους, μεγαλούργησε ο άτιμος. Και μόνο ως EP με το “O’Malley’s Bar” να έβγαινε, πάλι 15δα θα ήταν.
13.Mercyful Fate – “Into The Unknown”
Είναι το “The Uninvited Guest” ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους; Είναι. Έχουμε κάνει φασάρα 15 μαντραχαλαίοι και ένα μπουκάλι ρούμι; Αμέ. Είναι αδικημένη η ‘90s δισκογραφία τους, επειδή θεωρητικά απέκτησαν φόρμα; Ναι. Τι να κάνουμε όμως, ακόμα και έτσι, και ενώ το “Time” δυο εβδομάδες πριν το ξέχασα, δεν έχανε από πουθενά, οι MF συνεχίζουν την ανίερη τραγουδοποιία τους. Σκοτεινό heavy metal, is the only heavy metal that matters. Και όσο διαρκεί το “Into The Unknown”, οι MF φαντάζουν ως η καλύτερη μπάντα του σύμπαντος. Ο τρόπος που προσαρμόστηκαν διατηρώντας στον πυρήνα τους το όλα τα δομικά τους στοιχεία, ο τρόπος που ο Βασιλιάς παραμένει να ηχεί larger than life, η ηχάρα, παρέμειναν επιδραστικά, παρέμειναν εντυπωσιακά, παρέμειναν άψογα σμιλεμένα. Δεν μπορώ να σκέφτομαι αυτό το δίσκο δε, και το μυαλό μου να μην πηγαίνει στο νο1 μου το 2013. Τα άλλα στο μέλλον.
14.Darkthrone – “Total Death”
Ωπα, οι Darkthrone έπεσαν από την 5δα, τι διάολο. Βασικά, άντε, σε μια κρίση αυτογνωσίας και ψευδεπίγραφης αντικειμενικότητας, ας παραδεχθώ πως το “Total Death” δεν μπαίνει στην κορυφαία τους δεκάδα. Βγάζει μια πιο “Morbid Tales” αύρα όμως, και διαθέτει το θρασόξυλο του “Blasphemer”, ένα από τα κορυφαία τους κομμάτια έβα, το “Blackwinged” και φυσικά τον ορυμαγδό του “Gather For Attack On The Pearly Gates”. Έτσι είναι, οι αναφορές στον Τόλκιν δεν θέλουν αστερόσκονη και prog ξεχειλώματα εξωραϊσμού, αλλά απλά πράγματα, λαϊκά. Ένας 7/10 δίσκος των Darkthrone είναι καλύτερος από όλα τα αντεργκράου παραδοσιακά μπλακ μεταλ διαμαντάκια που μπορεί να σκεφτεί κανένα. Ανεξαρτήτως χρονιάς. Μόνο Darkthrone.
15.Anti-Flag - “Die For The Government”
Αρχικά, πώς μπαίνεις έτσι στη δισκογραφία ρε μπαντάρα; Οι Anti-Flag, εξαρχής είχαν ένα πλάνο στο μυαλό τους για το τί ήθελαν να κάνουν καλλιτεχνικά, και πώς να αξιοποιήσουν πολιτικά τη μουσική τους. Το αν το πέτυχαν, τίθεται υπό κρίση, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο. Δύο βασικά. Πρώτον, δεν πρόδοσαν ποτέ το όραμά τους, δεν έκαναν καμία έκπτωση στιχουργικά. Δεύτερον, δεν θα υπάρξει Dj set μου που το ομότιτλο άσμα όχι απλά θα παίξει, αλλά θα ξαναπαίξει σημαίνοντας τη λήξη. Οι θαμώνες του Bad Tooth γνωρίζουν την πλύση εγκεφάλου Στα σοβαρά τώρα, και sorry για το διαφημιστικό σποτ, αν και ηχούν εδώ λίγο ως δεύτεροι Propagandhi, οι Anti-Flag δίνουν στο μελωδικό punk rock ένα edge που το οικοδομούσε, αλλά δεν είχε βρει την σημαία του, για μένα. Καλώς σας βρήκαμε Anti-Flag, θα σας ευχαριστήσουμε για την παρέα σας, ειδικά σε τόσα κατηφορίσματα προς το κέντρο, από τη νέα χιλιετία διεξοδικότερα.
Άλλα 20 για το καλό (και γιατί είναι δισκάρες που θέλω να πω το κατιτίς μου)
Summary
16. Turbonegro – “Ass Cobra”
Εδώ ξεκινάει το εμβληματικό σερί των αλητήριων. Stooges, Ramones, Poison Idea, Alice Cooper, Dead Kennedys, Detroit, deathpunk. Προσωπικά, βλέπω την επιρροή των Turbonegro σε πολλά επίπεδα, από το νορβηγικό black των mid-00s μέχρι το black ‘n’ roll και φυσικά στην έκρηξη του garage rock την επόμενη δεκαετία. Εν τέλει όμως, αν και μετά τα τελειοποίησαν όλα, οι μορφάρες δεν χώρεσαν σε καλούπια. Αυτή ακριβώς η ρευστότητα, σε συνδυασμό με την ωμότητα (σε βίους παράλληλους με τους Hellacopters), του ήχου τους εδώ, καθιστά την Κόμπρα ως ένα άψογο δείγμα γραφής και μια τόσο αγαπημένη κυκλοφορία.
17. Good Riddance – “A Comprehensive Guide to Moderne Rebellion”
Εντελώς φασέικα, θα δηλώσω πως το “A Credit To His Gender” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Κατά τα άλλα, το πρόβλημα με αυτή την αλμπουμάρα, είναι πως δεν είναι καν βέβαιο πως πρόκειται για την ξεκάθαρη κορυφή της. Απολαυστικός δίσκος, στο ηχόχρωμα του μελωδικού hardcore/άτσαλου skate-punk που προτιμώ ως κάφρος, και με μια διάχυτη ειρωνία που θυμίζει περισσότερο σουηδία παρά SoCal καταστάσεις. Τεράστιος και υποτιμημένος δίσκος.
18. Converge – “Petitioning The Empty Sky”
Χο, χο, ξεκινάει με “The Saddest Day” και ακόμη σκέφτομαι το δίλημμα που μας «επέβαλλε» η μπάντα στην συναυλία της δεκαετίας. Ο Ballou εδώ αρχίζει να διαμορφώνει το προσωπικό του κονιορτοποιημένο riffing, η μπάντα ήδη πιάνει κορυφές, και για να απολογηθώ και για τη θέση, οι Converge θα είναι στην κορυφή των λιστών μου αρκετές φορές τα επόμενα χρόνια. Μιλάει και η ηλικία εδώ, και φυσικά ότι βάζουμε σε σειρά τα αγαπημένα μας άλμπουμ. Αλλά μεταξύ μας, τι έκαναν εδώ τα άτομα. Πόσες ιδέες, τι απάνθρωπα, στα όρια της κτηνωδίας, φωνητικά από τον Bannon, τι ορμή, τι πνιγηροί, συντριπτικοί στίχοι. Το μυστικό του “Petitioning…” είναι το πώς δένουν μεταξύ τους οι συνθέσεις και το πώς κάθε στοιχείο οικοδομεί ένα τέρας. Εύγε ρε μπαντάρα.
19. Neurosis – “Through Silver By Blood”
Ένα από τα καλύτερα και επιδραστικότερα metal άλμπουμ όλων των εποχών. Καταλαβαίνω (τη βρίσκω και σε μένα) την ευρύτερη αποδοχή των μετέπειτα ανδραγαθημάτων τους, αλλά εδώ οι τύποι είδαν το μέλλον του ήχου και το ξεπέρασαν στον ίδιο δίσκο.
20. Blut Aus Nord – “Memoria vetusta I: Fathers Of The Icy Age”
Για μένα, το χειρότερο της MV τριλογίας. Παρόλα αυτά, φοβερή δισκάρα, με μελωδίες που δείχνουν πως κάτι ιδιοφυές συνεχίζει να εκκολάπτεται. Προτείνεται για είσοδος στο παγανιστικό/κλασικότροπο προσωπείο της μπάντας μαζί με τα αδέρφια του, είναι ένα κόσμημα του mid-90s black metal από ένα συγκρότημα που κατάφερε σε κάθε του δίσκο να είναι ενδιαφέρον και να αφορά κόσμο. Πείσμα, καλλιτεχνικό όραμα, και κυρίως ολοκληρωμένη αισθητική ανάλυση από τον δημιουργό, για το τι θέλει να κάνει με την τέχνη του.
21. Ulver – “Kveldssanger”
Dark neo-folk απογυμνωμένο έργο τέχνης, που το θεωρώ μεν υπερεκτιμημένο, αλλά αυτό φαντάζει κυρίως εξαιτίας της επιδραστικότητάς του. Θεωρείται μέρος της ‘black metal’ τριλογίας της μπάντας να και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, είναι και αυτή μου η αντιδραστικότητα/γκρίνια για το οτι ψάχνουμε παντού τριάδες και τριλογίες. Προφανώς λόγω αισθητικής/συναισθήματος/ατμόσφαιρας ναι, αλλά οι Ulver είχαν δείξει ήδη με 2 δίσκους τους πως το black metal ήταν απλώς η έμπνευση για αυτούς. Δικαίως, αφού μιλαμε για ιδίωμα που μέσο και μήνυμα ταυτίζονται. Παμε μια ακόμα.
22. Swans – “Soundtracks For The Blind”
Αυτός ο δίσκος, συμπυκνώνει όλα όσα ήταν και είναι οι Swans. Δυστυχώς, η θέση του οφείλεται στο πότε έφτασε στα αυτιά μου, και στο ποια άλμπουμ τους διαδέχθηκε. Οι Swans, εδώ, για μένα, κάνουν μια στροφή στο post-rock, το οποίο είχε δείξει κάποια δείγματα γραφής. Παραμένουν θρησκευτικοί και ηλεκτρακουστικοί, συνθέτουν ένα ογκώδες έργο που καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον, και κυρίως, σε τραβούν εντός με ένα τρόπο προοδευτικό, που βασίζεται στην υποτονικότητα, την εσωτερική σύγκρουση, στην τέχνη της επαναληψης και την μέθεξη που προκαλείται από δαύτα. Ο Gira είναι ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες που έβγαλε η εναλλακτική μουσική, και τέτοιοι δίσκοι είναι από τα αδιάσειστα επιχειρήματα. Δέος.
23. Black Krostandt – “The Free Spirit”
Post-rock είπαμε; Χμμ, για να τα βάλουμε κάτω. Αυτή η κακοφωνία, είναι ένα blackened crust τοτέμ. Με τα post περάσματα, τα τρομερά samples και κτισίματα, τα sludge γουρουνιάσματα και τις πνιγηρές ρυθμικές δονήσεις που έβαλαν τα θεμέλια του neo-crust. Οι Black Krostandt είναι για μένα ένοχη απόλαυση, γιατί μου φαίνεται συγκλονιστικό το τι έκανε αυτός ο ήχος ενώ στη Σκανδιναβία γινόταν ό,τι γινόταν. Προφανώς η συνέχεια με τους Iskra ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χαστούκια που έχω φάει μουσικά, αλλάζοντας με ως άνθρωπο, αλλά εδώ είναι η κρυφή άκρη του νήματος που απαντά σε πολλές από τις βλακείες που έχουν μείνει ως διαδεδομένες παρανοήσεις για το black metal. Δίσκος με τεράστιο αποτύπωμα.
24. Angra – “Holy Land”
Αμάν τι έγινε εδώ, τι παουερμεταλζ ειναι αυτά. Ε θα το πω, στο “Holy Land” ακούω πρώτα τους Angra και μετά το power metal. Γιατί έχουν σμιλέψει κάτι τόσο προσωπικό που απλα δεν αφήνει περιθώρια, ένα συντριπτικό άλμπουμ που αγκαλιάζει όλη τη συναισθηματική κλίμακα. Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη δεκαετία.
25. King Diamond – “The Graveyard”
Δύσκολο να μην έχω δίσκο των KD στις λίστες μου, στον αιώνα τον άπαντα (και τα λέω αυτά ενώ το 1995 ήταν απών, χαχ). Δηλαδή, ακόμη ανατριχιάζω με το “Black Hill Sanitarium”. This is for the mentally ill, for those that have lost their will…ΟΚ, δύσκολη περίοδος για τα '90s για τον Βασιλιά, αλλά όχι αρκετά για να μην βγάζει άλμπουμ με κατάμαυρα διαμάντια. Ναι, θέλει ξέθαμα και ψάξιμο και άλλα έτσι απόκρυφα και υπομονή, αλλά εγώ έχω δώσει τον όρκο μου και προσπαθώ να μην τον αθετώ.
26. 16 Horsepower – “Sackcloth ‘n’ Ashes”
Τι καλησπέρα και καλή βραδιά ήταν αυτό ρε μύστη μου; Τι στεντόρεια φωνάρα που διαλύεις το σύμπαν ήταν αυτή; Τι σφαλιάρα; Κάτι τέτοια άλμπουμ μου άνοιξαν τους ορίζοντες, με έκαναν να ανατρέξω στα μέσα του αιώνα και να αρχίσω τις “έρευνες” για τις ρίζες τους, τέτοια άλμπουμ για μένα ήταν λυτρωτικά όταν ήρθαν στη ζωή μου.
27. Garmarna – “Guds Spelemän”
Όταν κάναμε το nordic folk αφιέρωμα με τον pagan brother @Aldebaran, σε αυτό το άλμπουμ είχαμε σταθεί, γιατί με εντελώς ροκ τρόπο και ύφος, εκμοντέρνισε μια προαιώνια σχολή. Φωνάρα, συνθεσάρες στα όρια του προκλητικά πιασάρικου, και πνευματικό βάθος. Απαραίτητο σχήμα για όσα άτομα ψάχνονται με το ιδίωμα.
28. Refused – “Songs To Fan The Flames Of Discontent”
Φλερτάρουν με το mathcore ανά σημεία, δίνοντας προσωπικότητα στο metallic hardcore τους. Μάλιστα, αυτό το άλμπουμ θα ήταν και ο δισκογραφικός φάρος της επανένωσής τους. Αλήθεια, μιλάμε για αυτή; Λίγο πριν κυκλοφορήσουν ένα από τα 30 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών για μένα, οι Refused βγάζουν ένα δίσκο που έχει μέσα τα “Coup d’etat”. Όχι εντάξει, έχει και άλλα, αλλά εδώ παίζουν κάτι που ήδη θα τους άφηνε στην ιστορία του ιδιώματος. Ε, αυτό το σχήμα ήταν προορισμένο για πολύ περισσότερα. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για τρομακτικά καλό άλμπουμ.
29. Borknagar – “Borknagar”
Κακό line-up είχαν εδώ μωρέ, κακοί ήταν βουνά μου. Το Viking metal το μπαθορικό, το επικό, το προοδευτικό, το παγανιστικό, το κτηνώδες, το αιματοβαμμένο από τα σφαχτά. Τα riffs, τα φωνητικά, το βορβορώδες μπάσο, οι εναλλαγές που αν μείνεις προσηλωμένο θα σε ανταμείψουν πλουσιοπάροχα. Δισκάρα, και έρχονται τα καλύτερα.
30. Rage Against The Machine – “Evil Empire”
ΟΚ, δεν είναι το ντεμπούτο, αλλά μήπως εδώ δεν έχουμε τόσο μεγάλη ποιοτική καθίζηση, μήπως εδώ οι RATM αποδεικνύουν πως μόνο πυροτέχνημα δεν ήταν; Κάθε φορά που ακούω το “Evil Empire” με βρίσκω να ανακαλύπτω όλο και περισσότερα πράγματα που με κάνουν να αναφωνώ για το τι μπαντάρα ήταν. Το θέμα είναι, πως, δύστροπο και πιο εσωστρεφές, λιγότερο πιασάρικο μα εξίσου χειμαρρώδες, το “Evil Empire” είναι ένας δίσκαρος ολκής, και για μένα όσο περνάνε τα χρόνια το άλμπουμ τους που βάζω να παίξει ολόκληρο συχνότερα.
31. His Hero Is Gone - “The Dead Of Night In Eight Movements”
Ένα χρόνο πριν πυρπολήσουν το σύμπαν και την πεντάδα μου με επεισόδια διαρκείας, οι HHIG (μου) συστήνονται με δέκα άρρωστα λεπτά, εξηγώντας το όνειρο για μια ολόκληρη γενιά, αφήνοντας ένα αποτύπωμα που μέχρι και σήμερα τα απόνερα του, δεν συναρπάζουν απλώς, αλλά ανατριχιάζουν. Τρομακτικό EP. (πω ρε γμτ έπεσε το ίντερνετ και με πρόλαβε ο @Leper_Jesus , πίστευα θα ήμουν ο πρώτος που θα το ανέφερε)
32. Strung Out – “Suburban Teenage Wasteland Blues”
Αρχικά, ο δίσκος μπαίνει με το “Firecracker”. Για πάμε λίγο. Νομίζω πως οι Strung Out είναι από τις πιο υποτιμημένες μπάντες της φουρνιάς τους. Εδώ, πιάνουν συνθετική κορυφή, και κάνοντας όλα όσα καθιστούν το skate-punk ιδιαίτερο και μοναδικό, και με πιο τραχύ ύφος μάλιστα, συνθέτουν ένα αλάνθαστο άλμπουμ. Ευτυχώς που όταν μικρούλης είπα να ενδώσω παροδικά στο ευγενές άθλημα του skate, μύστης φίλος μου είχε βάλει το “Bring Out Your Dead” και τους έμαθα. Όταν μετά από χρόνια άκουσα ολοκληρωμένα το δίσκο, προφανώς τον ευχαρίστησα. Μετά από χρόνια, ξανακούγοντας το δίσκο, δεν μπορώ παρά να το ανακυρήξω στο μικρόκοσμό μου ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της σκηνής.
33. Wolfpack – “A New Dawn Fades”
Με την θρυλική φωνή των Anti-Cimex να βρίσκει νέα στέγη και να δίνει ταυτότητα και να μεταφέρει τη σκυτάλη, οι Wolfpack συστήνονται στο ευρύ κοινό με το αρχετυπικό ‘90s σουηδικό crust punk άλμπουμ. Ακραία παραγωγή, σεμιναριακός ήχος, το death ‘n’ roll έφαγε ένα κουτάκι μπύρας στο κεφάλι και είπε πως το d-beat έτσι πρέπει να παίζεται πλέον. Δεν έχω αρκετά λόγια για να πω πόσο λατρεύω Wolfpack/Wolfbrigade, αλλά εδώ είναι ένα έργο που στο μυαλό μου δεν είναι μια στείρα επανάληψη ύφους αλλά εμπεριέχει συνθετικό ταλέντο και γνήσιο όραμα και αποψάρα. Lycanthro-punk θα το έλεγαν, και οι μελωδίες του ισοπεδώνουν εξίσου με το ποδοβολητό του. Και τα riffs, αμέ.
34. DJ Shadow – “Entroducing”
Εγώ ο άσχετος, έμαθα τον DJ Shadow εξαιτίας μετέπειτα συνεργασιών του (Run The Jewels, κλπ). Ε, όταν είπα να ανατρέξω στην προσωπική του δισκογραφία, και έπεσα πάνω σε αυτό, δεν το κατάλαβα. Μου κάνει θετική εντύπωση η τόσο συχνή αναφορά του αυτή την εβδομάδα από άλλα μέλη του φόρουμ, και μπορώ να πω πως ακόμη δεν το έχω αποκρυπτογραφήσει πλήρως αλλά πάντα, όπως και με Autechre, Aphex Twin, κλπ, μένω έκθαμβος κάθε φορά που το βάζω να παίζει. Τι έκανε εκεί ο μάστορας.
35. Sabbat – “The Dwelling”
Ένα κομμάτι 59 λεπτών. Αν σας αρέσουν οι Cultes Des Ghoules κλπ οφείλετε να το έχετε εικόνισμα εδώ. Οι Ιάπωνες πήραν το black thrash και του έδωσαν το progressive/pagan treatment, και πως διάολο με τόσο λιτά εργαλεία κατάφεραν να μην κάνει κοιλιά; Είμαι σίγουρος πως ο Fenriz το έχει μελετήσει διεξοδικά. Από τους δίσκους που τους «κατάλαβα» όταν άκουσα πολλή μουσική.
Άντε, και άλλα 15 namedrops για να κλείσει η χρονιά:
Summary
- Abigor – “Opus IV”
- Agatus – “Dawn Of Martyrdoom”
- Desaster – “A Touch of Medieval Darkness”
- Zemial – “For The Glory Of Ur”
- Forgotten Woods – “The Curse Of Mankind”
- Ministry – “Filth Pig”
- Stàte Of Feär – “The Tables Will Turn… And It’s You Who’s Going To Suffer”
- Marduk – “Heaven Shall Burn…When We Are Gathered”
- Skitsystem – “Ondskans Ansikte”
- Rotting Christ – “Triarchy Of The Lost Lovers”
- Sacramentum – “Far Away From The Sun”
- Social Distortion – “White Light White Heat White Trash”
- Boris – “Absolutego”
- Carcass – “Swansong”
- A Tribe Called Quest – “Beats, Rhymes And Life”
23 Likes
Το ξέχασα 
Δισκάρα
Με γοητεύει πιο πολύ το στυλ του Mabool , αλλά στα δύο πρώτα τα οριεντάλ στοιχεία ταίριαξαν όσο δεν πάει με το μελωδικό ντεθ στυλ
1 Like
Δεν πρόλαβα να κάνω ποστ αποθέωσης αλλα θα κάνουμε γλέντια στις 5 επόμενες κυκλοφορίες (ή και μέσα στην εβδομάδα να επανορθώσω)…
έως τότε
το 10 το καλό προφανώς
3 Likes
Και εσυ το family
3 Likes
πείτε μου οτι δεν έχω χάσει κάποιον:
@bostonflesh @intrance @Ironman1 @38aris @DarthVader @jonkyr @Moonchild92 @nikatapi @nikosPL @Owl
2 Likes
τα λόγια σου μαχαιριές
2 Likes
Φοβεροφανταστικε μου φιλε @anhydriis ειμαι στη Μαλακάσα, σε τριτο συνεχόμενο λάιβ μεσα στο Σουκου, οποτε θα ηταν σουπερ αν επαιζε καποια απο τις εκτακτες 24ωρες παρατασεις σου.
Αλλά αν τα υπολοιπα παιδια του θρεντ ανυπομονουν για το 97, θα κοιταξω να στειλω την φορμα μόλις τελειώσουν οι Χιλιομοδηδες, κ το σεντονακι απο αυριο! 
2 Likes
1996
- Iced Earth - The Dark Saga
Μπορεί να μην τον έχω ακούσει τον δίσκο πάνω από 2-3 φορές την τελευταία δεκαετία, αλλά για τότε δεν έβγαινε από το κασετόφωνο. Απίστευτα κολλητικός δίσκος, ευκολομνημόνευτα ρεφραίν, ριφφομηχανή ο Σάφερ συν την φωνάρα του Μπάρλοου, ε τότε δεν έψαχνα κ πολλά παραπάνω.
- Anathema - Eternity
Όχι ότι δεν είδαμε ποιοτικές κυκλοφορίες από τους Ανάθεμα τις προηγούμενες χρονιές, ειδικά τα Pentecost III και The Silent Enigma τα έχω πολύ ψηλά, αλλά εδώ ξεκινάει κ επίσημα ο έρωτας με την μπάντα.
- Moonspell - Irreligious
Δεν έχω ακούσει όλες τις κυκλοφορίες τους αλλά παίζει να είναι ο καλύτερος δίσκος τους για μένα. Φοβερή ατμόσφαιρα, από τις πρώτες gothic metal κυκλοφορίες που άκουσα.
- Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear
Συνεχίζουμε σε gothic metal αλλά σε ποιο doom/death μονοπάτια. Άλλη μια έκπληξη κ συνάμα εκπληκτική κυκλοφορία. Γενικά φοβερή χρονιά σε αυτόν τον ήχο κ νομίζω πολύ καινούριος ήχος με όλες αυτές τις κυκλοφορίες.
- Therion - Theli
Δεν νομίζω να υπήρξε άνθρωπος που δεν εντυπωσιάστηκε από τον εν λόγω δίσκο τότε. Σίγουρα γράφτηκαν πολύ θετικες κριτικές στα περιοδικά της εποχής αλλά ακόμα κ αυτές δεν μου έδωσαν την πλήρη εικονα του άλμπουμ. Δεν είχα ακούσει κ το προηγούμενο Lepaca Kliffoth, για να έχω μια ιδέα.
Κ δυστυχώς έμειναν έξω τα Samael - Passage, Cradle Of Filth - Dusk και Agatus - Dawn of Martyrdom και ειδικά τα 2 πρώτα έπαιζαν συνέχεια στο κασετόφωνο. Θα μπορούσα να αλλάξω την σειρά (κ θα το ήθελα βασικά) για να βάλω το Dusk στην πεντάδα αλλά δεν θα παίξει κ ιδιαίτερο ρόλο οπότε ας μείνει έτσι.
Εξωφυλλάρα
28 Likes
Πες μου αν θέλεις να τα βάλω στην φόρμα