δεν θυμαμαι αν εχω ψηφισει ΧΕΛΠ
αν τα περασω 2η φορα δεν πειραζει ε? καλυτερα twice παρα null
αν μη τι αλλο ειμαι ο περηφανος εις και μονος που εχω στην πενταδα το αριστουργημα του αμυαλου-τσαχπινικου-φουτουριστικου-αποδοημητικου μεταλ με τιτλο Louder Than Hell
can’t afford to miss the vote, eh
2 Likes
Φοβεροί ήταν! Πολύ φιλόδοξο σχήμα, δεν έχω ιδέα τι να απέγιναν. Έλα Γράκχε, εσύ θα ξέρεις!
Τι να ξέρω μωρέ 
Έχω ακούσει δυο-τρεις δίσκους τους και αυτό είναι όλο
1 Like
Σε λιγο θα χρειαζεσαι αδεια για να προλαβαινεις να γραψεις.
3 Likes
True story…
Κοντοζυγώνει πάντως αυτή που λες, οπότε τρέμε κόσμε, δεν θα υπερβαίνω μόνο μια φορά το όριο χαρακτήρων ανά ποστ!
δεν έχεις βάλει ΧΕΛΠ!!
1 Like
παρατηρειστε οτι γλωσσα λανθανουσα… ειναι αποδομητικο μεταλ? αποδημητικο?
ειναι το self-quote η αρχη του breakdown μου?
ισχυει το κομπλιμαν που ακουσα δις αυτην την εβδομαδα , οτι μεσω της εξαντλησης και υπερκοπωσεως εφτιαξα σαμερ μποντι ?
and more importantly:
γιατι ξεχασα εκτος απο το τιτανιο Brave Murder Day και το πολυ ενδιαφερον Undisputed? ειχε μεσα και τον αργοσυρτο κομματο Gemini , θα ηταν ωραια αν ειχαν κανει οι σλεηε ενα αργο-sludgothrash experiment (κατι δικα μου λεω αγνοειστε)
το ηξερα. βαθια μεσα μου, το ενιωθα. ηθελα ομως να μου το πεις, ηθελα να το διαβασω απο εσενα, ηθελα να δω την αληθεια γραμμενη με κραγιον στον καθρεφτη. ηθελα εναν τριτο φρεντο τωρα.
30 πτυχιακες this week, μην με παρεξηγατε , εν τρομπονοβεντουζα brothers and sisters
edit: τον δισκαρο “Divine Wings…” τον εχω στο '97…λαθος και σε αυτο ειμαι??
1 Like
Ρε παιδιά, νόμιζα ότι είχαμε συμφωνήσει το Divine Wings για το '97, είχε προηγηθεί κουβέντα. Το '96 κυκλοφόρησε μόνο σε Japan.
2 Likes
Δεν νομίζω να μπορεί να υπάρξει γενική συμφωνία σ’ αυτό το θέμα. Αν δεις, πιο κάτω αναφέρεται ότι το Entropia των Pain of Salvation κυκλοφόρησε στην Ευρώπη το 1999! Είναι δυνατόν να αγνοήσουμε ότι (έστω μόνο στην Ιαπωνία) είχε κυκλοφορήσει ήδη από το 1997;
Γενικά εγώ είμαι της γνώμης ότι αν ένας δίσκος έχει κυκλοφορήσει έστω και σε μια χώρα, εκείνη η χρονιά πρέπει να θεωρείται η χρονιά της κυκλοφορίας του.
2 Likes
1996
Δεν έχω χρόνο καθόλου αυτή τη φορά
.
Honourable mention θα βάλω το The Dark Saga που είναι δισκάρα που πάντα μου άρεσε αλλά δεν δίνω ψήφο
TOP 5
5 Tool -Ænima
4 Metallica - Load
3 Pantera - The Great Southern Trendkill
2 Bathory - Blood on Ice
1 Angra - Holy Land
24 Likes
Μλκ γι’ αυτό πόσταρες δυο φορές 
;;
2 Likes
Γιατί νόμιζες Ότι έχω κάνα βίτσιο να σπάω τις λίστες μου;;;
2 Likes
Αυτο νομιζω κι εγω. Θα κανω μονο μια εξαιρεση το 1997, καθαρα και μονο επειδη εκανα λαθος… Συμφωνω ομως με τον “κανόνα” σου.
1 Like
Ποια είναι η εξαίρεση;
Ραντεβου στην λιστα μου σε μερικές ωρες! (Αλμπουμ που δεν θα ψηφίσει κανένας άλλος πάντως, don’t worry)
1 Like
Και στις 5 θέσεις tool ?
1 Like
Angra- Holy Land
Tool - Aenima
Type O Negative - October Rust
Sentenced - Down
Morgana Lefay - Maleficium
Eξωφυλλο
Filosofem
18 Likes
Αυτά τα κάνει το φαμιλυ, εμένα με πρόδωσε το κινητό 
1 Like
Έτσι όπως σκρολαρα βιαστικά στο κινητό νόμισα αρχικά ότι το κείμενο πήγαινε για τους Pantera και όχι για τους από κάτω και λέω What the fuck, οι Pantera όλα αυτά!?! Propagandhi θα τσεκαριστεί, τελείως εκτός ραντάρ μου.
2 Likes
Αχαχαχαχα! 
Πάμε τα δικά μου:
Πεντάδα:
Summary
Anathema “Eternity”
Δεν ξέρω τι λέτε για άγουρα φωνητικά ή άλλες αδυναμίες, εδώ ξεκινάει η εποποιία των Anathema ως αυτοί που θα μας ΣΚΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΩΘΙΚΑ όσο κανένας άλλος όσον αφορά τον συναισθηματικό μας κόσμο. Στα ίσα κοντράρει το “Alternative 4” μέσα μου για το ποιο είναι το αποκορύφωμά τους.
Burzum “ Filosofem”
Όταν το είχα πρωτο-αγοράσει, είχα ξενερώσει απίστευτα με τον ήχο των φωνητικών του Vikernes. Συνηθισμένος (από το ντεμπούτο) στα δυνατά, ξεκάθαρα, «λυκίσια» ουρλιαχτά του (για ‘μένα ο κύριος πόλος έλξης τότε στη μουσική του τότε), ένιωθα ότι ξαφνικά μου «έκλεψαν» το δυνατότερο χαρτί των Burzum. Προφανώς με τα χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι αυτό το «χαλασμένο μικρόφωνο» ήταν ό,τι πρέπει για τον ήχο που επέλεξε συνολικά για τον δίσκο -τώρα δεν μπορώ να φανταστώ τα τραγούδια με άλλα φωνητικά. Κατά τ’ άλλα, ποτέ δε θα καταλάβω τι φλασιά έφαγε σ’ αυτό Vikernes και συνέθεσε κάτι τόσο τιτατονεράστιο. ΟΚ, προς την ίδια κατεύθυνση κοιτούσε και το “Hvis lyset tar oss” (πιο μινιμαλιστικό αυτό κιόλας θα το έλεγα), αλλά η διαφορά με το “Filosofem” είναι ότι τι χαρακτηρίζει μία τόσο έντονη δόση μελαγχολίας. Είναι πολύ «εσωτερικός» δίσκος το “Filosofem”, έντονος συναισθηματικά, «προσωπικός». Ανεξήγητο το πώς ένας τόσο προβληματικός άνθρωπος με τόσο σιχαμερές ιδέες και πράξεις εκφράστηκε με τόσο δημιουργικό τρόπο που μπορεί να συγκινεί άτομα που, κατά κάποιον τρόπο, «ντρέπονται» που το κάνουν με αφορμή τη μουσική του. Αδιανόητο αριστούργημα, τελεία και παύλα.
Katatonia “ Brave murder day”
Έχω ξαναγράψει με διάφορες αφορμές γι’ αυτό το album, οπότε δε θέλω να επαναλαμβάνομαι. Μαζί με το “Discouraged ones” αποτελούνε (δυστυχώς) τις μοναδικές απόπειρες των Katatonia σ’ αυτό το ασφυκτικό, μονότονο και τόσο αρρωστημένο μουσικό κλίμα, το οποίο παρατήσανε έπειτα μια για πάντα (τα πρώτα διαφοροποιούνται· είχανε διάφορες τσαχπινιές). Εδώ τι υπάρχει, αντίθετα; Τα (λίγα) καθαρά φωνητικά του Renkse. Το ιδιαίτερο drumming του. Τα riff και τα lead του Blakkheim. Η ΤΡΟΜΕΡΗ ερμηνεία του Akerfeldt που μπορεί να είναι και η καλύτερη της καριέρας του όσον αφορά τα growls (ή δεν ξέρω, ανεβαίνουν τόσο επίπεδο λόγω των έντονων riffs). Η μουντάδα της παραγωγής (εγώ ακόμα την παλιά έκδοση ακούω, χωρίς το mastering, δεν έχω ακούσει την καινούρια). Το εξώφυλλο. Οι μονολεκτικοί τίτλοι. Απ’ όπου και να το πιάσεις αυτό το album ζέχνει ακινησία και ανημποριά.
Amorphis “ Elegy”
Βρίσκεται «σφηνωμένο» μεταξύ πιο δημοφιλών δίσκων έχω την εντύπωση, αλλά εμένα αυτό παραμένει το αγαπημένο μου Amorphis album. Σίγουρα από άποψη «συνοχής» υπολείπεται και των δύο, αλλά εγώ το βρίσκω και λίγο περιπετειώδες αυτό το αίσθημα «εξερευνούμε-λίγο-απ’όλα-είμαστε-στην-αρχή-ενός-συναρπαστικού-ταξιδιού». Καλός μαλάκας κι ο Koskinen, αλλά η φωνάρα-φωνάρα, απόλυτα προσωπική χροιά, ιδιόμορφη, κι ανέβασε τα κομμάτια των Amorphis πολλά επίπεδα πάνω σε όλα τα albums που συμμετείχε. “Better unborn”-σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο metal ανατολίτικο κομμάτι μετά το “Wherever I may roam”;
Nevermore “The politics of ecstasy”
Το βαρύτερό τους, το πολυπλοκότερό τους. Πώς κατάφερνε ο άτιμος και τραγουδούσε καθαρά πάνω από τέτοια riffs;
The rest:
Summary
Limbonic Art “Moon in the Scorpio”
Δε θυμάμαι αν το είδα κάπου. Σαν φανατικός οπαδός των Emperor, δε θα μπορούσα κάποια στιγμή να μην πέσω πάνω και σε δαύτους, κι ευτυχώς που το έκανα γιατί τα δύο πρώτα είναι αιώνια αριστουργήματα του majestic black metal. Σε στιγμές ίσως να το πέτυχαν και καλύτερα από τους «δασκάλους» αυτό το πομπώδες αίσθημα. Πολύ πετυχημένη χρήση του drum machine που δεν ενοχλεί, για τα πλήκτρα ΟΚ τι να πούμε, ένας σκασμός από μουσικά θέματα γενικά («μπουκωμένες» συνθέσεις και μεγάλες σε διάρκεια μάλιστα), μεγαλεπήβολο εγχείρημα για ντεμπούτο που τους βγήκε 100%. Και το επόμενο είναι ακόμα καλύτερο! Δε θα έπρεπε να τυγχάνουν μεγαλύτερης αναγνώρισης; Αδικημένοι, αν θέλετε τη γνώμη μου, για το επίπεδο της ποιότητάς τους.
Cradle of Filth “Dusk… and her embrace”
Ε, και μετά αναρωτιέμαι, αυτοί γιατί δηλαδή να γίνανε τόσο γνωστοί; Αστειεύομαι ΟΚ, μιλάμε για μία περίοδο που οι Filth ήταν κι αυτοί εξοργιστικά δημιουργικοί (εγώ μέχρι πολύ πρόσφατα ακόμα «ανακαλύπτω» πατέντες που έχουν ενσωματώσει μέχρι κι από το βρετανικό crust -πέρα από τις πιο προφανείς επιρροές από death/thrash, gothic, κλασικό metal κλπ. Μιλάμε γενικά για πολύ «ανοιχτόμυαλη» μουσικά μπάντα, μήπως ήταν κι αυτός ένας βασικός λόγος που οι πιουρίστες κάθε μουσικού είδους τσινούσαν μαζί τους; ). Προσωπική μου αδυναμία (κι αγαπημένη μου κυκλοφορία τους) αποτελεί το EP που βγάλανε την ίδια χρονιά (μα πόση έμπνευση πια; ), μα θα είμαι ψεύτης αν δεν παραδεχθώ το μεγαλείο αυτού του full-length.
Orphaned Land “El norra alila”
Πιο στριφνό και πολύπλοκο από το ντεμπούτο (σχεδόν prog δομές), αλλά τα δύο βασικά χαρακτηριστικά παραμένουν: η έντονη oriental χροιά και οι extreme metal επιρροές. Δυστυχώς οι τελευταίες δε θα ξαναεμφανιστούν σε album των Orphaned Land, οι οποίοι από το επόμενο θα παραδοθούν ολοκληρωτικά σε πιο βατές συνθέσεις, δείχνοντας ένα (σχετικά) νέο πρόσωπο και απολαμβάνοντας (επιτέλους) μία κάποια αναγνώριση στους metal κύκλους. ‘Οσο και ν’ αναγνωρίζω την ποιότητα του επόμενου “Mabool”, κάπου εδώ σταματάνε οι δικοί μου αγαπημένοι Orphaned Land.
Neurosis “Through silver in blood”
Σ’ αντίθεση με διάφορες απόψεις που έχω διαβάσει μέσα στα χρόνια, δε βρίσκω ότι το δυνατό στοιχείο των Neurosis είναι τα riffs. Τα riff τους είναι σχετικά απλά, περιορισμένα σε 2-3 νότες συνήθως και «θαμμένα» κάτω από τα τόσο χαμηλά κουρδίσματα. Το δυνατό στοιχείο των Neurosis είναι οι ρυθμοί, πρώτα απ’ όλα, οι δυναμικές, οι χαμηλές συχνότητες του μπάσου, όλο αυτό το υπόκωφο πράγματα που έρχεται κατά πάνω σου, δηλαδή, και δεν το αντιλαμβάνεσαι καν. Πρόσθεσε μέσα την έξυπνη χρήση των samples, τη διακριτική παρουσία «εξωτικών» οργάνων, τα τόσο σημαντικά πλήκτρα (το intro και outro του “Aeon” σε στοιχειώνει με την πρώτη και για πάντα) και τις παθιασμένες ερμηνείες, και παίρνεις μία συνοπτική περιγραφή για το τι θα βρεις εδώ μέσα.
Tool “ Aenima”
Άλλο ένα συγκρότημα που δεν έχει ακριβώς «riffs», δεν έχει ακριβώς «κανονικό» τραγουδιστή, αλλά αυτό το πράγμα που (πάλι) ξεκινάει από το rhythm section και καταλήγει στις διάφορες μικρο-λεπτομέρειες εδώ κι εκεί, μπορεί να σε ρουφήξει σ’ έναν ξεχωριστό κόσμο. Το άκουσα (και το εκτίμησα) μόλις πριν λίγα χρόνια, το προτιμώ από το “Lateralus” και είναι φοβερό όταν συνειδητοποιείς το αποτύπωμα που έχει αφήσει από τότε σε όλες τις μπάντες που ακολούθησαν και θέλησαν να παίξουν από alternative metal μέχρι prog ή post. Είναι σαν το riffing των Sabbath για όλο το 70’s, 80’s, 90’s -απλά υπάρχει εκεί.
Metallica “ Load”
Κάτι “The outlaw torn”, “Bleeding me”, “Until its sleeps”, “King nothing”, “The house Jack built”, “Hero of the day” (ναι, αμέ), “Mama said”, “Wasting my hate” και “Ronnie” (ΝΑΙ, ΑΜΕ) μου φωνάζουν: «ούτε πεντάδα, ρε μαλάκα;;;». Συγγνώμη!
Acid Bath “Paegan terrorism tactics”
Δεν υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, έχουν ρίξει τα επίπεδα ακρότητας (περισσότερες «ας πούμε» μελωδίες, πιο βατές δομές, πιο doom παρά sludge), αλλά τα επίπεδα έμπνευσης ακόμα υψηλά. R.I.P.
Morgoth “Feel sorry for the fanatic”
Γιατί τόσες λίγες αναφορές; Κι αυτός ο δίσκος θα έπρεπε να μνημονεύεται ως ένας από αυτούς που τόλμησαν να προκαλέσουν συγκρότημα και οπαδούς, που κοίταξαν κατάματα τις νέες επιρροές που έπαιζαν τότε (industrial κλπ.) και δε φοβήθηκαν να τις ενσωματώσουν. Α, και το δικό τους “Last laugh” ήταν πολύ καλύτερο από ένα άλλο που βγήκε την ίδια χρονιά…
Psychotic Waltz “ Bleeding”
4/4 όλα διαφορετικά, όλα εξαίσια. Βρε, 5/5 θα πω εγώ, αλλά τα λέμε σε κάμποσες εβδομάδες αυτά. Το πιο βατό τους να πω; Το πιο straight-forward metal; Εξαιρετικό.
Arcturus “ Aspera hiems symfonia”
Catharsis “Catharsis”
Κλέβω λίγο μ’ αυτό γιατί ουσιαστικά αποτελεί «συλλογή» που περιλαμβάνει το πρώτο EP, διασκευές, κι άλλα παλιά τραγούδια του συγκροτήματος. Παρόλο που ο ήχος είναι καταφανώς κατώτερος από τα επόμενα των Catharsis και οι παικτικές τους ικανότητες πιο ανώριμες, μπορείς να διακρίνεις ά-νε-τα το προσωπικό τους αποτύπωμα -κανείς άλλος στο hardcore δεν έπαιζε τότε έτσι! Εννοείται ότι οι fans πρέπει να το τσεκάρουν μετά τα (πιο απαραίτητα) “Samsara” και “Passion”.
The Nefilim “Zoon” (+ εξώφυλλο)
Ε, αυτή η φωνή που παραήταν growl-άρικη για gothic, κάποτε θα έπρεπε να ντύσει και τέτοιες συνθέσεις! Χωρίς να μας προσφέρει και ΤΙΣ riff-άρες (την αλήθεια να τη λέμε), ο δίσκος είναι αποτελεσματικός γιατί groove-άρει ωραία, περιέχει και τις 2-3 πιο ήρεμες και συγκινητικές στιγμές του, ε, έχει και τη ΦΩΝΑΡΑ, τι άλλο θες; Παρ’ όλα αυτά από το πρώτο άκουσμα σχημάτισα την άποψη ότι αν δεν έγραφε πάνω Nefilim και δεν τραγουδούσε ο McCoy, δε θα το μνημονεύαμε και τόσο.
Refused “Songs to fan the flames of discontent”
Καλύτερο από το προηγούμενο, χειρότερο από το επόμενο. «Σοβαρεύουν» και βελτιώνονται -για να δούμε.
Social Distortion “White light, white heat, white trash”
Βρε, κι αυτό ξεχασμένο; Ο μοναδικός δίσκος τους που μου αρέσει! Τέλειες κομματάρες άλλες, πιο σκοτεινό ύφος από το συνηθισμένο, βρωμιά και πόνος στη φωνή, να το ακούσετε, rock-άρει ωραία!
Angra “ Holy land”
Λίγοι καθαρόαιμοι power metal δίσκοι μου αρέσουνε. Αυτός είναι ένας από αυτούς. Θα εκπλαγώ αν δω ότι βαράει πρωτιά -δεν το περίμενα ότι θα ήταν τόσο δημοφιλές και βλέπω ότι αναφέρεται συχνά! Θα ‘ναι ευχάριστη έκπληξη νομίζω.
EPs:
Cradle of Filth “Vempire or dark fairytales in Phallustein” EP
Έχει την καλύτερη εκτέλεση του καλύτερου τραγουδιού τους. Έχει το ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΕΠΟΣ “Queen of winter, throned”.
His Hero is Gone “The dead of night in eight movements” EP
ΕΡΧΟΜΑCΤΕ. Για όσους δε γνωρίζουν (τυχεροί!) εδώ έχουμε τους πρώτους σπόρους των Tragedy, αλλά αν δε σας λέει τίποτα το όνομα, δεν πειράζει. Τσεκάρετε, όμως, αν σας λένε κάτι οι λέξεις Neurosis, sludge, hardcore, τραγούδια λίγων δευτερολέπτων, πολιτικοί στίχοι, ατμόσφαιρα, φυσική παραγωγή. 10 λεπτά δίσκος είναι, άιντε, μη βαριέστε.
Και μία συλλογή:
Summary
“Διατάραξη οικιακής ειρήνης”
Τρεις «Διαταράξεις» βγήκανε συνολικά -τρία διαφορετικά ιστορικά στιγμιότυπα του ελληνικού πολιτικοποιημένου D.I.Y. ήχου. Τα είπαμε για τα 80’s, τώρα φτάσαμε στα 90’s: ο δίσκος αποτελεί κοινή «παραγωγή» των δύο εμβληματικών punk καταλήψεων Αθήνας και Θεσσαλονίκης, της Villa Amalias και της Villa Βαρβάρα (σήμερα η μία αποτελεί σχολείο, αφού για 20 και πλέον χρόνια αποτέλεσε άλλου είδους «σχολείο», και η άλλη δημοτική βιβλιοθήκη). Το βιβλιαράκι (τι βιβλιαράκι, βιβλίο σχεδόν) τίγκα στα πολιτικά κείμενα, μεταφρασμένοι στίχοι σε αγγλικά και ελληνικά, συγκεκριμένη D.I.Y. αισθητική. Ήδη φαίνονται οι διαφορές με τη «Διατάραξη» των 80’s: η «σκηνή» έχει δικτυωθεί και έχει γίνει πιο σκληροπυρηνική (αλλιώς: hardcore), οι μπάντες δε μιλάνε μόνο μέσω των τραγουδιών, αλλά και των κειμένων τους, η τιμή ορίζεται ως «pay no more than…». Προσωπικά ξεχωρίζω τα τραγούδια των Μάστιγα (σε ποιους Biohazard παραπέμπει ο ήχος τους; ), Shit Hit the Fan (D.I.Y. industrial metal;;; ), Ανάστα Στάχτη (ο “Άνθρωπος των πόλεων” ΜΑΚΡΑΝ το εμβληματικότερο πολιτικοποιημένο hardcore τραγούδι των 90’s. Οι Sepultura αν έπαιρναν άλλη στροφή στα νιάτα τους!»), αλλά σημασία δεν έχουν τόσο τα μεμονωμένα κομμάτια, άλλα η όλη αισθητική και ιστορία που κουβαλάει αυτό το βινύλιο. Συναισθηματικά ανεκτίμητη κυκλοφορία.
Σχόλιο 1: μπράβο στον ChrisP για την αναφορά σε Plasma Pool! Δε θα τους κατέτασσα στις καλύτερες κυκλοφορίες που έχω ακούσει, αλλά προφανώς πρέπει να τους τσεκάρει οποιοσδήποτε θεωρεί ότι το “De mysteriis dom Sathanas” θα έχανε το μισό (και βάλε) του τρόμου του αν έλειπε ο Attila. Ε, εδώ, θα βρει κανείς όσο (δημιουργικό) Attila ζητάει η ψυχή του!
Σχόλιο 2: που διάολο χάθηκε το “Abducted” και γενικά οι Hypocrisy; Μου κάνει αρκετή εντύπωση· αν κι ούτε εγώ θα το έβαζα στα καλύτερα, ήταν, θεωρώ, ένα must-have άκουσμα που έπαιζε πάρα πολύ σε αντίστοιχα αφιερώματα και ίσως συμπληρώνει την τριπλέτα του μελωδικού death της εποχής μαζί με “Heartwork” και “Slaughter of the soul”. Ε, και γενικά, κακά τα ψέματα, ο ήχος του, οι πατέντες του κλπ. όρισαν νομίζω σε μεγάλο βαθμό αυτό το «τυρένιο», ευρωπαϊκό, Nuclear Blast-ικό melo-death. Με εκπλήσσει που δεν αναφέρεται ούτε ο δίσκος, ούτε η μπάντα.
Σχόλιο 3: πάμε τώρα και για poll χειρότερου photoshop σε δίσκο του ’96:
(και γενικά η αισθητική του booklet, οι εναλλαγές γραμματοσειρές, η αλληλουχία χρωμάτων κλπ. είναι ΜΝΗΜΕΙΟ αποφυγής για αντίστοιχα εγχειρήματα -απορώ πόσο πληρώθηκε αυτός που το σχεδίασε)
Ποιο είναι χειρότερο;
- Nevermore-The politics of ecstasy
- Therion-Theli
0 voters
26 Likes