Ρε μην ακούτε μόνο metal 
5 Likes
There, fixed.
2 Likes
δεν το θεωρω αρνητικο ουτε απο εσενα, ουτε απο τον παντελη ουτε απο τον λεβιαθαν btw
κολλημα το θεωρω γιατι το βλεπω αναφερεται συνεχεια, ειδικα κι απο τον αλλον που εχει κανει subscribe, καμπανακι και comment σε οτι γραφω ενω οπως ειπα υπαρχουν παρα πολλοι χρηστες που ποσταρουν πάμπολλα πραγματα που εγω τα βλεπω πρωτη φορα (και καλα κανουν εννοειται)
2 Likes
Μια πλάκα σου κάναμε μωρέ
1 Like
Εγω θα έλεγα οποιοσδήποτε δεν εχει ακουσει αυτον τον δίσκο απο Neutral Milk Hotel - και του έχει αρέσει έστω και ενας indie rock δίσκος στην ζωή του - να πατήσει play πάραυτα.
5 Likes
Εγώ περνάω για να πω πως μέχρι το 1998 παίζει να μου αρέσουν σχεδόν όλοι οι indie δίσκοι εκτός από αυτόν , ο οποίος θεωρώ πως έκανε τεράστια ζημιά στο είδος, δημιουργώντας σχολή ακόμη χειρότερων μιμητών και τρομαχτικές παρανοήσεις όσον αφορά το τι είναι το indie, και γενικά είνα από αυτά που μισώ με πάθος. Καλά κάνετε και τον ψηφίζετε όμως και μπράβο σας γιατί ωραίο είναι να συζητάμε και για τίποτα άλλο εκτός από τα αναμενόμενα εδώ μέσα.
Για πες, πως έκανε ζημιά στο είδος;
Εγώ είμαι περαστικός συνήθως από το indie, αυτό όμως το αγάπησα διότι μου φαίνεται τρομερά πιο “καλλιτεχνικό”, πλούσιο και σύνθετο από τον μέσο δίσκο του ιδιώματος. Έχει τρομερά καλή μουσική μέσα του. Για το γούστο μου.
Θα ήθελα όμως την δική σου άποψη κι εμπειρία, μια που γνωρίζεις το genre πολύ καλύτερα από εμένα.
1 Like
Η άποψη μου συνοψίζεται στο ότι έκανε την ψώρα μόδα και κατέστησε όλη αυτή την μίζερη κι επιτηδευμένη χαρμολύπη που στοιχειώνει από τότε όλη την indie σκηνή ως μονόδρομο.
Κι εκεί που το 1997 η πιο χαλαρή εκδοχή της indie ήταν ξερωγω οι Sleater-Kinney και κάτι Yo La Tengo και Modest Mouse που όμως πειραματίζονταν και δεν φοβόντουσαν να παίξουν και δυνατά, από το 1998 και μετά επικράτησε, σχεδόν απόλυτα, αυτή η άνευρη αισθητική των Neutral Milk Hotel.
Και μετά ήρθε κι ο Jack White, ως σωτήρας, κι έδωσε την τελευταία μαχαιριά με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος των '10s να μην υπάρχει σχεδόν καθόλου κιθαριστικό alternative της προκοπής (που να μην είναι μέτριο revival). Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
5 Likes
Προσωπικα ευχαριστιέμαι πάρα πολύ που είναι ένα εντελώς out of the box άλμπουμ σε σύνθεση, ενορχήστρωση, νοοτροπία. Βέβαια άντε να μου αρέσουν πολύ συνολικά 10-15 indie rock άλμπουμ ανά δεκαετία. Αυτό για μένα γαμεί!
Δηλαδή για την χαρμολύπη του indie φταίει ένα τυχαίο obscure γκρουπ κι οχι Η ΚΛΑΨΑ ΤΩΝ SMITHS που έχει στοιχειώσει όλο το είδος για πάντα;;
5 Likes
Ούτε τυχαίο, ούτε obscure. Eίναι το άλμπουμ που έγινε σημαία του Pitchfork και όλων αυτών των μέσων που από τα μέσα των '00s και για πάρα πολλά χρόνια - ίσως μέχρι και σήμερα - κάνουν κουμάντο στο τι πουλάει στη μουσική βιομηχανία. Καλό, κακό, αυτά είναι υποκειμενικά. Αλλά σίγουρα όχι obscure.
Τώρα, αν όντως σοβαρά θες να συγκρίνεις τον Marr ως κιθαρίστα (αντικειμένικά μέσα στους 3-4 πιο επιδραστικούς των '80s) και τον Morrissey ως στιχουργό (o άνθρωπος που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως ο κορυφαίος στιχουργός όλων των εποχών), με τους NMH, καλά θα κάνεις αλλά δεν θα ακολουθήσω!
2 Likes
Παιδιά, ούτε εγώ τους ξέρω τους Neutral Milk Hotel 
1 Like
Σας ζηλεύω όλους εσάς και μακάρι κι εγώ να μην τους ήξερα.
3 Likes
μλκες ψήστε κανένα μπάσκετ να λύσουμε τις όποιες “διαφορές” εκεί 
6 Likes
αμα το λενε αυτο οι απειροι θλιβεροι μιμητες σου ποσο διαφερεις απο τους NMH ως προς την επιρροή; (προφανως διαφερεις, απλα λεω).
Επίσης Sleater-Kinney το '97 παντοδύναμη μπάντα, αχ.
1 Like
Κοιτα, τους Smiths οριακα τους μισω αλλα οκ, ειναι προσωπικη αντιπαθεια, δεν λεω πως ειναι κακοί. Αλλιμονο, μεγαλη μπαντα ειναι.
Για τους Neutral αυτο που ξερω - δεν γνωριζω αν ειναι αληθεια - ειναι πως ήταν ενα απο τα πρωτα γκρουπ που εκαναν επιτυχια επειδη έγιναν “viral” από στομα σε στόμα στο, νεόκοπο τοτε, Internet.
4 Likes
Ο Marr έχει σοβαρό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αδιανόητα κουρδίσματα και διαστημικό παίξιμο, ασχέτως τώρα πόσο σας αρέσει το στυλ του, μην συζητάμε βλακείες.
Εγώ μαζί σου, το λεω 20 χρόνια εξάλλου πως τα γμσε όλα το internet.
1 Like
@Outshined δικό σου.
Προφανώς τέρμα επιδραστικοί οι αχώνευτοι, προφανώς Marr έφτιαξε σχολή. Απλώς υποδεικνύω το κοινό της μαζικής επιρροής, ενεξαρτήτως γουστου ως προς τους μιμητες.
1 Like
1998
(κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο: η εποχή που η μισή Ελλάδα έπαιζε στο χρηματιστήριο, ο Ολυμπιακός πήρε 3η φορά το πρωτάθλημα, η χρονιά που ιδρύεται η Google, η χρονιά που κυκλοφόρησε ο πρώτος υπολογιστής Mac, η χρονιά που έκανε πρεμιέρα το “Κωνσταντίνου και Ελένης”)
Πάμε τώρα και στα της μουσικής.
1. Katatonia - Discouraged Ones
Έχω γράψει πάλι γι’ αυτό το άλμπουμ. Σηματοδότησε μία αλλαγή στη μουσική πορεία των Katatonia και ένα ορόσημο στον ήχο του gothic metal, αφού οι Katatonia ενσωμάτωσαν πολλά στοιχεία από τον μέχρι τότε ήχο τους. Το παίξιμο του βασικού κιθαρίστα Anders Nystrom και η μελωδική φωνή του Jonas Renkse είναι τα δύο στοιχεία που το χαρακτηρίζουν. Εξάλλου ο Renkse δεν μπορεί πια να κάνει growls, η τεχνική του τον έχει προδώσει, όμως αποκαλύπτεται το ταλέντο του και η εξαιρετική χροιά του στα καθαρά φωνητικά. Στιχουργικά, μιλάμε για έναν πολύ συναισθηματικό δίσκο, μακριά από έντονους συμβολισμούς. Όλα τα τραγούδια είναι εξαιρετικά, δεν υπάρχει κανένα filler.
2. Υπόγεια ρεύματα –Τσαλακωμένες μέρες
Είναι το αγαπημένο μου από Υπόγεια Ρεύματα. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ξεκάθαρα μέταλ κατά τη γνώμη μου. Κάποιοι έχουν γράψει ότι τους επηρέασε ο ήχος των Tool, πράγμα που δεν ξέρω αν ισχύει. Αντί να βγάλουν άλλο ένα “Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά” έδειξαν τι μπορούν να κάνουν ως μπάντα. Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ είναι χαλαρό ατμοσφαιρικό ροκ, με αγαπημένα μου τα “Αγέρας Δραπέτης”, “Άδειο μυστικό” και “Πώς πονάει ένα χάδι” (αυτό το τελευταίο το έχω παίξει και δημόσια σε εκδήλωση του ΠΟΦΠΑ του ΕΚΠΑ, την εποχή που έπαιζα κιθάρα).
3. Διάφανα Κρίνα – Κάτι Σαράβαλες Καρδιές
Δεν μπορώ να μην αναφέρω το δεύτερο άλμπουμ που έβγαλαν τα Διάφανα Κρίνα στα '90s, συνεχίζοντας στον ήδη γνώριμο από το “Έγινε η απώλεια συνήθειά μας” σκοτεινό ήχο τους. Εδώ έρχονται να προστεθούν στις μεγάλες επιτυχίες τους τα κομμάτια “Κυριακή των Βαΐων”, “Μπλε χειμώνας”, “Όλα αυτά που δεν θα δω” και το επηρεασμένο στιχουργικά από τον αρχαίο μύθο του Οιδίποδα “Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου”. Στα + η συνεργασία με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη σε κάποια κομμάτια του δίσκου.
Όποιος δεν το άκουσε μικρός, το άκουσε φοιτητής, όποιος δεν το άκουσε φοιτητής, το άκουσε μεγάλος. Από τα λίγα άλμπουμ ελληνικού ροκ που αρέσουν στη μητέρα μου, γενικά τα Διάφανα Κρίνα άγγιξαν και παλιότερες γενιές.
4. Moonspell - Sin/Pecado
Αλμπουμάρα, εξωφυλλάρα. Προσωπικά δεν το είχα ακούσει μέχρι την πρώτη καραντίνα, τότε ήταν που το ανακάλυψα και το λάτρεψα. Ήχος κυρίως goth, φουλ ατμόσφαιρα, τα φωνητικά του Fernando Ribeiro είναι όπως πρέπει, η βαριά προφορά των αγγλικών δεν μειώνει την απόλαυση της ακρόασης. Κάποιες folk πινελιές υπάρχουν και θυμίζουν το Wolfheart, αλλά είναι ένα άλμπουμ που αφήνει τελείως διαφορετική αίσθηση. Οι στίχοι είναι πολύ συμβολικοί, έχουν στοιχεία από τη βίβλο και άλλα παραμύθια, ίσως ούτε οι ίδιοι οι Moonspell δεν θυμούνται πια τι ήθελαν να πουν. Αυτή είναι και η μαγεία του, μπορείς να τους ερμηνεύσεις όπως θέλεις και να ταξιδέψεις άπειρα.
5. Theatre of Tragedy - Aégis
Το Aégis, με τον ελληνικότατο τίτλο, είναι από τα άλμπουμ με symphonic στοιχεία που έχουν ακούσει σχεδόν όλοι οι σοβαροί μεταλάδες. Ενώ την ίδια χρονιά ξεκινάει η symphonic metal να γίνεται mainstream και να την ακούνε και κοριτσάκια που δεν άκουγαν μέχρι τότε μέταλ (Nightwish-Oceanborn-Tarja), οι Theatre of Tragedy έκαναν αυτό που ήξεραν καλά, αγνό gothic metal με τα φωνητικά της Liv Kristine, που έχει ένα εύρος τραγουδιστικών στυλ. Φυσικά, το άλμπουμ έχει και τα φωνητικά του Raymond Rohonyi, που εναλλάσσονται αρμονικά με αυτά της Liv. Κορυφαία στιγμή των '90s, κορυφαία στιγμή της γκοθ κουλτούρας, κορυφαία στιγμή της μέταλ. Τα περισσότερα τραγούδια στιχουργικά στηρίζονται σε κάποιο μύθο, είτε αρχαιοελληνικό είτε κάποιου άλλου πολιτισμού, οπότε προσφέρονται και για geek αναζητήσεις.
Μερικές ακόμη όμορφες στιγμές του 1998 (ναι, ακούω πολύ μέταλ)
6. Opeth - My Arms, Your Hearse
Summary
Άλμπουμ - ανάταση ψυχής. Αυτό το συναίσθημα μου βγάζει. Το April Ethereal και το When είναι από τα αγαπημένα μου. Από τις πιο δημιουργικές και μεταλικές στιγμές των Opeth. Κινείται στον ήχο του Orchid, με όλα τα progressive και τα occult και folk στοιχεία, αλλά είναι λίγο πιο ελεύθερο από άποψη διάρκειας και ομοιότητας στυλ συνθέσεων. Υπέροχα φωνητικά από Mikael Akerfeldt.
7. My Dying Bride - 34.788%…Complete
Summary
Ο κιθαρίστας της μπάντας, Calvin Robertshaw, είχε δει στον ύπνο του ένα όνειρο, πως το ανθρωπινο είδος είχε μια συγκεκριμένη διάρκεια ζωής στη Γη, 34.788% από την οποία είχε ήδη εξαντληθεί. Έτσι δόθηκε ο τίτλος στο πιο ξεχωριστό άλμπουμ των MDB. Πιο goth από όλες τις κυκλοφορίες τους, πιο μακριά από το doom ήχο, με αλλαγές στο line-up της μπάντας. Τα είπαμε όμως αυτά, με έναν τραγουδιστή όπως ο Aaron, μπορούσαν να κάνουν ό,τι ήθελαν. Δεν το έβαλα πιο ψηλά γιατί, σε αντίθεση με το Sin/Pecado, λίγα τραγούδια μου έχουν μείνει πιο πολύ στο πέρασμα του χρόνου: “The Whore, The Cook and the Mother”, “Base Level Erotica” και “Under Your Wings and into Your Arms”.
8. Tristania - Widow’s Weeds
Summary
Μία από τις πιο όμορφες στιγμές του gothic metal. Symphonic φωνητικά σε ένα πλαίσιο καθαρά '90s. Προτείνεται για στιγμές χειμωνιάτικης μελαγχολίας, απολαμβάνεται ιδανικά σε κάποιο γοτθικό κάστρο όπως αυτό του εξωφύλλου, είναι από τις μουσικές που στο μυαλό σου συνοδεύονται από νεραϊδόσκονη των παραμυθιών.
9. The Gathering - How to Measure a Planet?
Summary
Το άλμπουμ στο οποίο οι TheGathering άλλαξαν στυλ κι απομακρύνθηκαν από τη μέταλ. Με την Anneke στα φωνητικά, κινήθηκαν σε πιο καθαρό ροκ ήχο, με πολλά πειραματικά στοιχεία. Αγαπημένο κομμάτι το “Red is a slow color” με τη σκοτεινή του ατμόσφαιρα.
10. Therion – Vovin
Summary
Άλλη μία κορυφαία στιγμή του syphonic metal. Ένα αριστούργημα, με θυμάμαι χρόνια μετά την κυκλοφορία του, όταν μία παιδική μου φίλη άρχισε να ακούει μέταλ την ίδια εποχή που άρχισα ν’ ακούω κι εγώ, κι ενώ είχαμε να μιλήσουμε καιρό, να συναντιόμαστε καλοκαίρι και να το ακούμε δυνατά στα βουνά του Πάρνωνα.
Εξώφυλλο της χρονιάς: Moonspell - Sin/Pecado
Λίστα που αποκαλύπτει πόσο γκοθ μαύρη γάτα είμαι.
32 Likes
Καλά, απλά για να συνεννοούμαστε, ο Marr σε όλη τη δεκαετία του '80 συγκρίνεται μονο με τον Thurston Moore από την άλλη πλευρα του Ατλαντικού, ως προς τις καινοτομίες που έφερε παιχτικά. Και αυτά δεν τα λέει το Πιτσφορκ ξερωγω, ούτε το hype του ιντερνετ. Δεν υπάρχει ένας βρετανός κιθαρίστας που να βγήκε μετά και να μην επηρεάστηκε από το παιξιμό του και να μην τον θεωρεί τον κορυφαίο (ο,τι δλδ ο Ed O’Brien είναι μιμητής;). Μονο ο Hook της καρδιάς μας τα λέει αυτά που, εντάξει μπορεί να άλλαξε ομάδα αλλά πάντα στηρίζει την φανέλα, και ακόμη υποστηρίζει πως ο Bernard ήταν ένα τσικ καλύτερος. (Νταξ αγαπάμε Bernard αλλά δεν τον πιστεύει κανείς).
3 Likes