Πες και για το “Space-dye vest” τώρα.
7 Likes
Ωραιο τραγουδι - δε γνωριζω εαν θεωρειται κορυφαιο τους - αλλα οκ δεν επαθα κ τσοτσο. Συναισθηματικο, μελαγχολικο κ ομορφο τελειωμα για εναν complex δισκο που ταιριαζει τελεια.
1 Like
.
1 Like
Fixxxed και καλύπτομαι απόλυτα.
2 Likes
To Evil Friends είναι το έβδομο άλμπουμ των Portugal. The Man και κυκλοφόρησε το 2013. Γουατ δε φακ λεω, τόσο παλιοί είναι άραγε, κάτσε να μπω στη δισκογραφία τους. Πρώτος δίσκος το 2006, δεύτερο ΓΔΦ. Μιλάμε η μπάντα βγάζει δίσκο κάθε χρόνο (εκτός 2012). Δεν έχω ξανακούσει νότα, άντε να δούμε.
O @antonis86antoniadis κάποια στιγμη στο 52 είχε γράψει
για την μίζερη κι επιτηδευμένη χαρμολύπη που επέβαλαν σαν indie rock. Παρόλο λοιπόν που ο δίσκος προσπαθεί να μας φτιάξει τη διάθεση, έρπει σε όλη του τη διάρκεια μια νοσταλγία να πω, κάτι κόντρα τελωσπάντων.
H μουσική του “Evil Friends” είναι ενδιαφέρουσα και πολυεπίπεδη. Οι στίχοι αναφέρονται σε θέματα όπως η ανθρώπινη σχέση με την τεχνολογία, η αποξένωση και η αναζήτηση της αλήθειας. Οι μουσικοί πειραματισμοί στο άλμπουμ είναι εμφανείς και η μπάντα ενσωματώνει άψογα ποπ στοιχεία όπως και ηλεκτρονικά μπιμπλίκια.
Είναι ένας δίσκος που θα ακούω το πρωί για να με ανεβάσει? Όχι. Είναι μια όμορφη και ενδιαφέρουσα πρόταση. Σαφώς. Ωραία πρώτη επαφή με τη μουσική τους. Θενκς @eviL
6 Likes
Εγώ πάντως αυτό θα το έχω στη 15αδα του 2013! 
2 Likes
Final call! κειμενακια - συμμετοχες
House of Gold & Bones Part 1 απο Stone Sour και προταση του @anhydriis στα πλαισια του καλύτερου δισκου για ξεκινήσει κάποιος την μέρα του .
Λοιπον αυτο ειναι το δευτερο ριπορτ που γραφω για τον ιδιο δισκο… Το πρωτο που ειχα ετοιμο για ποστ, και με το φτυαρι ανα χειρας, ηταν αρκετα αρνητικο.
Μετα απο προτροπη/μαλωμα του κοντοεργαζομενου @Ktn , σε μια guest εμφανιση επιστροφης απο το γραφειο, ειπα να του δωσω περισσοτερη προσοχη και τελικα με αντάμειψε!
Η σχεση μου με τους Stone Sour ειναι παρα πολυ βασικη, ξερω / μου αρεσουν τα σχετικα γνωστα τους χιτακια κυριως απο το Come Whatever May και απο το πρωτο (δηλαδη 30/30-150, Through the Glass, Bother …etc ) οποτε ηξερα καλα τις ανησυχίες του Correy.
To House of Gold & Bones Part 1 ομως οταν το ακουσα για πρωτη φορα, με αφησε ας πουμε καπως συγκρατημενο… Σορρυ για τους φαν του δισκου (μιας και το εχει παρει το ματι μου σε διαφορες λιστες του 2012) αλλα δε με κερδισε τη αρχικα καθολου.
Γενικα δεν ειμαι φαν του ετσι αλαφρου hard rock και δεν εχει μεγαλη απηχηση στα αυτια μου, αλλα ειμαι φανμποι των Slipknot, οποτε μετα τη 3-4 ακροαση νομιζω το προβλημα μου με τον δισκο ηταν τελικα καποια συγκεκριμενα κομματια που μολις τα προσπερασα μπορεσα και τον απολαυσα στο επακρο.
Υπαρχουν καποιες ΠΟΛΥ δυνατες στιγμες που ξεχωρισα οπως το εισαγωγικο ζευγαρι Gone Sovereign + Absolute Zero με το υπερcatchy tune (ΑΑΑΑ ΑΑΑΑΑΑ), το εξαιρετικο Rumor of Skin, τα Slipknot vibes του RU486 η του Last of the Real.
Απλα κατι ενδιαμεσα κομματια πεφτουν στο πλαισιο χαρντροκ που περιεγραψα και μου φαινονται αρκετα generic και cheesy - αλλα πες με κ περιεργο (εδω ακουω αλλα κ αλλα).
Για παραδειγμα τα Travelers Pt1-Pt2, Pt2-Pt2, Taciturn, My Name is Allen, Τired (αυτο οχι τοσο κακο αλλα οκ) με αφησαν καπως αδιαφορο.
Προκειται για εναν concept δισκο και ο Correy επαιξε τρομερη μπαλα λυρικα απλα εμενα προσωπικα δε με κρατησε - τον προτιμω να γκαριζει - και συνολικα ειναι ξεκαθαρο οτι επεσε πολυ δουλεια και μερακι οποτε μεγαλο W για ολους τους εμπλεκομενους.
Ενα κατακλείδι ενας hard rock δισκος με καλη παραγωγη, και ορισμενες τρομερες στιγμες - εβαλα και 2 τραγουδια στη Liked λιστα μου - που για φαν του ειδους προτεινεται!
Τελικα με ορισμενα τραγουδια θα ξεκινουσα ανετα την ημερα μου, οποτε δουλεψε - ευχαριστω τον συμφορουμιτη !
7 Likes
Ψάχνω έναν καλό λόγο που μέχρι να γίνει αυτό το ματσάρισμα δεν είχα ασχοληθεί συνειδητά με αυτή τη μπάντα/αυτό το δίσκο/αυτά τα τραγούδια. Σιγά και μη βρω. Αποδέχομαι την ήττα μου. Να 'ναι καλά η παιχνιδάρα και ο θρεντοκράτορας.
Alabama Shakes - Boys & Girls
Το Hold On, δικαίως και λογικότατα #1 του τράκλιστ, το ξέρετε και το ξέρω και είναι ό,τι πρέπει για άνοιγμα. Ήχος που στέκεται κάπου ανάμεσα στα δίπολα κλασικό-σύγχρονο και ροκ-μπλουζ. Με κάμποσες πιο soul/funky πινελιές για το αλατοπίπερο.
Δυσκολεύομαι να περιγράψω πόσο φανταστική μου ακούγεται η Brittany Howard. Τόσο προσγειωμένες ερμηνείες, αλλά τόσο γεμάτες ψυχή και με τόσο υπέροχη εκφορά. Οι συνθέσεις και τα παιξίματα πρακτικά βρίσκονται πολύ κοντά, απλά είπαμε, ~ μηδέν επαφή, όσο να 'ναι σοκ.
Δεν είμαι σίγουρος αν γενικά αναφέρονται συχνά ανάμεσα στα τοπ του ευρύτερου retro-ish των 10ς κι εγώ δεν έδωσα ποτέ σημασία, ή αν δεν έπιασε ποτέ το εμπορικό μέγεθος που κάποιοι, ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγουμε, άγγιξαν εκείνο τον καιρό. Σε κάθε περίπτωση, κρίμα.
Το μόνο που δεν μου έχει ταιριάξει ακριβώς μέχρι τώρα (και δεν έχει απολύτως καμία σχέση με το μουσικό) είναι ότι βρίσκομαι αθήνα και μπήκε νοέμβρης. Έχω κι εγώ προβλήματά, οκ. Ας είναι, το άλμπουμ με κάνει να νιώθω σα να βολτάρω κάπου μακριά, κάποιο ανοιξιάτικο πρωινό.
Άξιος @JTN. 
Τέτοια λέγε και την επόμενη φορά θα σε μαρκάρω με έξτρα φάλτσο I’m just too young to care 
10 Likes
Και 2012 ε, πού ήταν στις λίστες σας!!! ;p
1 Like
Στα ονοραμπλ
1 Like
tab #29
6 Likes
@OwlKitty Κανονικα θα επαιρνες και εσυ πανκια (siren song of the counter culture) αλλα ειπα να παω πιο εναλλακτικά…
Με μια πρωινη ακρόαση ολα εχουν ενα ενδιαφέρον και περα απο Red hot chilli peppers δεν ηξερα κανεναν αλλον και αυτο ειναι το ωραιο…
1 Like
Boy Harsher - Careful > Πρόταση του § evil
Δεν χορεύω. Ναι, ούτε “ναι αλλά με αυτό ή με το άλλο ή με το παράλλο”, δεν χορεύω, γαμηθείτε, μη μου τα σπάτε, “ναι και στα λάιβ που πας τι κάνετε, δεν χορεύετε;;;”, εγώ όχι, “ε και πώς περνάτε καλά”, ξέρω γω, χτυπάω το πόδι μου στο τέμπο, χτυπιόμαστε, κοπανιόμαστε, δεν ξέρω να χορεύω, δεν θέλω, σκάστε.
Χωρίς λόγο το rant, εννοείται.
“Τότε γιατί διάλεξες τέτοιο θέμα;”
Α, εύκολο. Δεν ξέρω να χορεύω αλλά ΘΑ ΗΘΕΛΑ πολύ να ξέρω να χορεύω.
Και το βίντεο του Get Hurt των Gaslight Anthem
Οπότε, στο “βάλε έναν δίσκο να σου ανεβάσει τη διάθεση, να χορέψεις, να τα σπάσεις”, η επιλογή των Audrey Horne ήταν πολύ εύκολη και το τελείωμα του ομώνυμου είναι ο ορισμός αυτού που έχω στο μυαλό μου για το συγκεκριμένο θέμα αυτού του exchange.
^ Αχρείαστο intro μπας και βαρεθεί κανείς να διαβάσει τα υπόλοιπα και ειδικά ο evil που δεν θα τον ταγκάρω μήπως ξεχαστεί και βάλει απλά καρδούλα στο τέλος χωρίς να διαβάσει το review γιατί παιδιά συγγνώμη αλλά είμαι εντελώς άσχετος, εντελώς όμως, δεν πάει περισσότερο αλήθεια, με το electropop-dark wave genre, ένιωσα λίγο σαν να είμαι ο πατέρας μου που άκουγε ντηπ περπλ και να του δίνω να ακούσει Primordial, τι να καταλάβει ο καημένος, τον φαντάζομαι να σκιπάρει από σημείο σε σημείο και όλα να του φαίνονται ίδια, κάτι τέτοιο έκανα μετά την πρώτη ακρόαση, έπεφτα σε σημεία με το ίδιο τέμπο, το ίδιο μπητ, που οκ προφανώς δεν ήταν το ίδιο αλλά και ο πατέρας μου αν πάει από Burning Season σε What Sleeps Within τι θα του μείνει, θα μου πει “ένας που γκαρίζει όλη την ώρα”, δεν φταίει αυτός (ο πατέρας μου, όχι ο Νεμθεάνγκα), αφού δεν έχει ακούσει ξανά, συνεχίζω σεντόνι χωρίς αλλαγή παραγράφων κλπ μήπως πιάσει το σχέδιό μου και ο evil δεν καταλάβει ότι έτυχε σε πολύ λάθος άνθρωπο ο δίσκος που προφανώς του αρέσει και το ανεβάζει τη διάθεση, εγώ δυστυχώς από το Σάββατο είμαι μέσα με κοβιντάκι και μέχρι την Παρασκευή δεν θα πάω και στη δουλειά και λιώνω όλη μέρα με μουσικές ταινίες και ντελίβερυ και ήταν χάλια μέρες έτσι κι αλλιώς οπότε γιαυτό διάλεξα το συγκεκριμένο θέμα μήπως ανέβει λίγο η διάθεση αλλά με το Careful δεν τα κατάφερα, συγγνώμη και πάλι @ήβολ, και από όποιον περίμενε ίσως κατατοπιστικό review μήπως και ασχοληθεί με τον δίσκο.
-Βάλε ρε μλκ κάτι να χορέψουμε, μου λέει ο άλλος στο μπαρ, βάζω Boy Harsher, κάποιοι γουστάρουν, κάποιοι κουνάνε το πόδι τους στο τέμπο ενώ πίνουν την μπύρα στο τραπέζι και λένε τα νέα τους στην παρέα, εγώ σκέφτομαι πόσοι θα φύγουν αν συνεχίσω με Sons Of The Morrigan.
9 Likes
Red Hot Chili Peppers - Blood Sugar Sex Magik
Κυριακή βράδυ και σκέφτομαι πώς δεν έχω ακόμα γράψει κειμενάκι για το exchange. Red Hot Chili Peppers… δεν ταιριάζει με αυτά που ακούω τώρα και δεν έχω πολύ όρεξη αλλά τελικά το βάζω να το ακούσω. Δεκαπέντε δευτερόλεπτα μετά μποuκάρει ο Kiedis από τα ηχεία μου φτύνοντας τους στίχους του The Power of Equality και έχω μπει αμέσως στο κατάλληλο mood. Ιδιαίτερο και σπάνιο προτέρημα για μια μπάντα να μπορεί να σε παρασύρει με τέτοια ευκολία στον δικό της κόσμο και να σου αλλάξει τη διάθεση με τον ήχο της. Αυτόν τον μήνα θέλαμε κάτι να μας ανεβάσει και το μπασό του Flea δεν μπορεί να σε αφήσει ακίνητο, και εννοώ και τις μπασογράμμες και το παίξιμο του. Ακόμα και να μην το δείχνεις, κάτι μέσα σου κουνιέται.
Το Blood Sugar Sex Magik δεν είναι η αγαπημένη μου δουλειά των RHCP -υπάρχει και μεγάλος ανταγωνισμός- αλλά όπως και να 'χει, είναι ένας δίσκος ορόσημο που τους εκτόξευσε και μπορεί να λειτουργήσει και ως γέφυρα στη δισκογραφία τους. Η ζυγαριά κλίνει έντονα προς το groove και τους funk ρυθμούς αλλά ανάμεσα σε κομματάρες όπως τα Suck My Kiss και Give It Away που σε κάνουν να χοροπηδάς πάνω κάτω, έχουμε και ένα Under the Bridge ως προπομπό του τι θα ακολουθήσει και θα παίζουν σε όλα τα ραδιόφωνα. Ο Frusciante δεν είναι ακόμη ο πρωταγωνιστής αλλά είναι ξεκάθαρα παρών. Η μελωδικότητα αρχίζει και εισάγεται ντροπαλά και στη κιθάρα και στα φωνητικά του Kiedis και έχουμε ως αποτέλεσμα έναν από τους πιο feel good δίσκους που μπορείς να ακούσεις και ότι πρέπει για το θέμα του μήνα. Θενκς @RiderToUtopia
13 Likes
πώς πάει;
@RiderToUtopia @anhydriis @Miss_Machine @Neo @OwlKitty @Ktn @QuintomScenario @eviL
@Sevek @Clairvoyant @Giasonas @SvenN @bostonflesh @Sh_Wo_f @nnnkkk
νεο θεμα και τελος της χρονιας οποτε φυσιολογικα ζηταμε τον αγαπημενο σας δισκο του 2023!! ή καποιο αλλο κρυφο διαμαντακι που θελετε να μοιραστειτε τελος παντων
5 Likes
Rina Sawayama.
Ένα όνομα που ειλικρινά δεν είχα ξανακούσει. Και το λέω σε αυτόν τον τόνο γιατί το βιογραφικό της κάθε άλλο παρά αδιάφορο είναι. Τεράστιο όνομα στο νησί, προφανώς στο χώρο της ποπ, άπειρες πωλήσεις, όνομα που ακούστηκε ακόμη και για εκπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στη γιουροβίζιον το 2023 κ.α. Ένα από αυτά τα άλλα το γεγονός οτι αποκλείστηκε λόγω της καταγωγής της (γιαπωνέζα) από τα βρετανικά μουσικά βραβεία, παρόλο που ζει στο Λονδίνο από τα 5 της. Τελικά το θέμα έγινε “βιραλ” μπλέχτηκε και ο Έλτον Τζόν, πλέον μπορεί να είναι υποψήφιος στα βραβεία ο οποιοσδήποτε.
Αυτό το προσωπικό της background, για το μουσικό δυσκολεύομαι. Δεν είμαι γνώστης του είδους, μου αρέσουν τα φολκ γιαπωνέζικα στοιχεία που έχει εισάγει, άκρως ενδιαφέρουσα και η θεματική των τραγουδιών (ίσως και λόγω των πολιτικών επιστημών με τις οποίες είχε ασχοληθεί πριν τη μουσική?) αλλά ως εκεί. Θα ρίξω το φταίξιμο χαριτολογώντας στα κοντά 10 χρόνια διαφορά που έχουμε με την Ρίνα και στο χάσμα γενεών. Uplift μουσική με άποψη, οπότε τον σκοπό της έστω και έμμεσα τον πέτυχε.
θενκς για την πρόταση @Miss_Machine
8 Likes
