Phoxjaw - notverynicecream
Η περιγραφή με τρόμαξε κυρίως επειδή με noise έχω απειροελάχιστη σχέση. Ευτυχώς δεν ήταν τόσο τρομακτική η ακρόαση… Οπότε τα όποια στοιχεία υπάρχουν εδώ, δεν κυριαρχούν επί των πιο “μουσικών” ιδεών του group. Δεν παύει όμως να με δυσκόλεψε στο πως να το περιγράψω, γι’ αυτό και το κλασικό track by track.
evermore: λειτουργεί σαν εισαγωγή. δεν σε προϊδεάζει για όοολα όσα θα ακούσεις αλλά σε κάνει να φαντάζεσαι.
apples: αρκετά βιομηχανικό για τα γούστα μου, βαρύ όμως και πιασάρικο.
icecreamwitch: λοιπόν δεν έχω σχέση με Manchester, post-whatever, κτλ. κι εδώ (όπως και σε άλλα σημεία) πιάνω ένα τέτοιο vibe. Επίσης τα σκληρά φωνητικά πλέον δεν τα πολυαντέχω, μόνο από συγκεκριμένες μπάντες. Ομολογώ όμως πως το verse ειδικά μου φαίνεται catchy. Κι αυτό το ισοπεδωτικό riff στο τέλος ήθελε λίγο επανάληψη αλλά ας είναι.
sungazer: Η πρώτη φορά που θυμήθηκα τους XTC. Μπορεί να μην ξέρω τι λέω αλλά ο καθένας με το background του. 
Έχει το verse αυτό το παιχνιδιάρικο, British, quirky thing, κάτι backing vocals που μου τους θυμίζουν φουλ. Πάλι εναλλαγή μελωδικού verse, heavy chorus but it works.
thesaddestsongever: Nα το Manchester again. Χμ. Δεν έχω συνηθίσει αυτό το στυλ ερμηνείας μέχρι σήμερα, δύσκολα να γινόταν τώρα.
dancingtrees: more XTC. Είναι αυτά τα vocal lines με αυτό το ρυθμικό υπόβαθρο που αυτόματα μου τους φέρνει στο μυαλό. Good, good…
emmanuel: heavy μπάσιμο. ένα πιο διεστραμμένο feeling εδώ. Είναι αυτά τα επαναλαμβανόμενα ηχοτοπία που υπάρχουν στο background που δημιουργούν κάτι άρρωστο. Οι φωνητικές γραμμές πάντως είναι και πάλι catchy, με χάνουν όμως τα somekindofcore-vocals. Κρίμα γιατί σαν σύνθεση μου άρεσε.
thelastmackerel: more cold sounds. heavy, όταν γίνεται γρήγορο εκεί στο 2:45 περίπου, γαμεί. Συνεχίζουν τα ακραία φωνητικά να μη μου κάνουν αλλά σκίζει σαν σύνθεση.
shotgunlipstick: Από τα πολύ καλά. Πολύ πιασάρικο το verse, η κιθάρα με το μπάσο αρμονικά σπέρνουν.
lastmancalledjohn: To μόνο που δεν με έπιασε καθόλου.
serpentsdripfromtheskies: πολύ heavy, συντριπτικά riff, με πλήκτρα και ένα στρώμα ηχητικής απειλής, εναλλαγές με πολύ μελωδικά μέρη, heavy but still melodic chorus. Ιδανικό κλείσιμο.
Γενικά το άλμπουμ έχει ξεκάθαρη ταυτότητα όσο κι αν η μπάντα πειραματίζεται. Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενικός για κάτι τόσο έξω από τα χωράφια μου, να πω πως μου άρεσαν αρκετά, ειδικά στα τραγούδια που παρουσιάζουν την πιο τρελαμένη, αλλοπρόσαλλη πλευρά της μουσικής τους. Και η εναλλαγή από pop μελωδίες σε heavy riffs σίγουρα μου κράτησε το ενδιαφέρον. Αλλά ένιωθα κι ακόμα νιώθω εντελώς εκτός κλίματος. Δεν ξέρω καν αν όσα αναφέρω σαν επιρροές πιο πάνω ισχύουν, σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω γι’ αυτές, αλλά κάπως έτσι μεταφράζει το μυαλό μου όσα άκουσα.
Αν ήμουν από τους τύπους που φτιάχνουν κι ακούνε playlist, δεν αποκλείω να έβαζα κάποια τραγούδια μέσα. Αλλά δεν είμαι.
Δεν αποκλείω όμως να πω κάποτε “ρε πώς λέγανε εκείνο το κομμάτι να το βάλω να παίξει” και να ανατρέξω εδώ μέσα για να το βάλω. Which is a win I guess.
*Το μόνο που δεν είχα χρόνο να κάνω είναι να τσεκάρω τους στίχους…
Thanks @Miss_Machine
)
Μου φάνηκε αποστειρωμένο, πολύ τέλειο, κομπιουτεράδικο. Δεν πιάνω τι παίζει εδώ.