Μέσα το darkfighter, έξω το lightbringer?

Ήθελα καιρό να πω κάποια λόγια για αυτόν τον δίσκο. Δεν νομίζω πως αφορά πολλούς εδώ μέσα και αισθάνομαι πως είμαι από τους λίγους γενικά που του άρεσε τόσο πολύ (αν και έτυχε θετικής αποδοχής στους κύκλους).

Ας μιλήσουμε για Heavy Load λοιπόν…

Πως μπορεί να ακούγεται ένας δίσκος Heavy Load εν έτει 2023; Έχει λόγο ύπαρξης; Έχουν κάτι να πουν; Ένα κάρο ερωτήματα είχα στο μυαλό μου πριν βάλω το Riders of the Ancient Storm να παίξει. Μετά τα πρώτα λεπτά, τα πάντα ξεχάστηκαν. Όταν λέω “τα πάντα”, εννοώ τα πάντα, μπορούσα να κάνω focus μόνο στην μουσική και για 48 λεπτά δεν έδωσα σημασία σε τίποτα άλλο γύρω μου.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο δίσκος στα αυτιά μου είναι απίστευτα συγκινητικός και μου ασκεί μια σπάνια γοητεία. Μου φαίνεται απίστευτο πως αυτοί οι underground ήρωες επιστρέφουν γράφοντας έναν 101% Heavy Load δίσκο που ξεχειλίζει προσωπικότητα και μεράκι. Εδώ δεν έχουμε μια επιστροφή που θέλει απλά να ικανοποιήσει τα αυτιά των οπαδών ούτε έναν δίσκο-ξεπέτα που τροφοδοτεί τις φρούδες ελπίδες κάποιων ξεχασμένων μουσικών για δήθεν δόξα. Εδώ οι Heavy Load μας παραδίδουν έναν δίσκο που, πρώτα και κύρια και κόβω το χέρι μου, ικανοποιεί το δικό τους πνεύμα. Είναι ένας δίσκος που κουβαλάει όλα αυτά που εκείνοι αγαπούν στην μουσική. Το Riders of the Ancient Storm είναι ένα ταξίδι που μας πηγαίνει στα 70ς (στο We Rock The World έψαχνα να δω γιατί παίζουν Deep Purple τα ηχεία), στο λυρικό proto-epic των late 70s και φυσικά στο αγέρωχο 80s heavy metal. Όλες οι επιρροές που σμίλεψαν το DNA των Heavy Load ανά τα χρόνια έχουν μπει στην χύτρα και, καρυκευμένες με την εμπειρία και την σοφία που έρχονται μαζί με την ηλικία τους τώρα, μας δίνουν έναν δίσκο που όμοιο του δεν θα ακούσετε, σίγουρα όχι τα τελευταία πολλά χρόνια. Είναι φανταστικό πως έχουν αφομοιωθεί όλες οι επιρροές τους και πόσο φυσικά ρέει το άλμπουμ, το οποίο είναι γεμάτο εκπλήξεις καθώς κάθε κομμάτι επιφυλάσσει και κάτι αρκετά διαφορετικό.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στην παραγωγή και στις κιθάρες. Η παραγωγή πρέπει να διδάσκεται σε κάθε 18χρονο τσουτσέκι που πιάνει όργανο και μπαίνει στο στούντιο να ηχογραφήσει χέβυ μέταλ δίσκο. Ζεστή, ισορροπημένη, αναλογική (δεν βγαίνει με digital αυτός ο ήχος εκτός αν είσαι μάγος), τονίζοντας όλες τις αρετές του ήχου τους αφήνοντας κάθε όργανο να λάμψει. Προσωπικά τον θεωρώ τον καλύτερο ήχο που έχω ακούσει σε παραδοσιακό μέταλ δίσκο εδώ και πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Βασικά είναι τέτοια η μαστοριά της παραγωγής που με έκανε να νιώσω πως γίνομαι μάρτυρας μιας χαμένης τέχνης.

Το άλλο highlight είναι φυσικά οι κιθάρες. Όποιος είναι κιθαρολάγνος θα βρει την υγειά του. Τι εκφραστικότητα, τι δύναμη, τι χαρακτήρας! Δεν υπάρχει σόλο που να μην έχει προσωπική σφραγίδα, δεν υπάρχει νότα χωρίς λόγο ύπαρξής, ενώ κάθε riff και hook είναι γραμμένο για να μείνει ανεξίτηλο στο μυαλό. Όταν μετά από δεκάδες ακροάσεις περιμένεις με την ίδια ανυπομονησία να σκάσει μια στιγμή που σε εξιτάρει, μάλλον κάτι γίνεται σωστά, έτσι;

Δεν θέλω να μπω σε διαδικασία ανάλυσης track by track. Ωστόσο θέλω να σταθώ σε δύο κομμάτια. Πρώτον, στο Slave No More που είναι ένα θεοσκότεινο, θεόβαρο κομμάτι που παραπέμπει καρφί σε Sabbath Dio/Martin era. Doom tempo, ένα ρεφρέν που κάνει τα θεμέλια να τρίζουν και κουπλέ που σε ωθούν να παραδοθείς στον ρυθμό τους, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι η παθιασμένη και γεμάτη τσαγανό ερμηνεία του Ragne. Δεύτερον, δεν γίνεται να μην μιλήσω για το Walhalla Warriors. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, και δεν μιλάω χιουμοριστικά ή καθ’υπερβολή τώρα, είναι ένα από τα σπουδαιότερα epic κομμάτια που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ και το γράφω αυτό με πλήρη επίγνωση των λεγόμενών μου. Τα βιολιά και τα πλήκτρα αποτελούν τον τέλειο καμβά για να αναδειχθεί αυτή η υπέροχη σύνθεση σε όλη της την μεγαλοπρέπεια. Ονειρικές κιθάρες, ένα ρεφρέν ήδη κλασικό, φωνητικές γραμμές κατευθείαν από την Valhalla, όλα τα επιμέρους στοιχεία συντελούν στην αναβίωση εικόνων και σκηνών από ξεχασμένες εποχές. Έξτρα μπόνους λεπτομέρεια, προσωπικά το χάνω κάθε φορά στο τελευταίο verse που σκάει ο Ragne με το “UGH, YAH, ON THIS JOURNEY OF LIIIIFE”, η εκφορά και μόνο είναι για λαϊκό προσκύνημα.

Κλείνοντας, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πείσω κάποιον να ακούσει τον δίσκο και δεν έχει και τόση σημασία. Χρειαζόταν περισσότερο για εμένα τον ίδιο να γράψω το κείμενο, νιώθω πως το όφειλα κατά κάποιον τρόπο στον δίσκο, γιατί ήταν (και εξακολουθεί να είναι) μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία για εμένα. Ο δίσκος είναι η επιτομή της καλλιτεχνικής ειλικρίνειας και εκεί είναι που λυγίζω και για αυτό θεωρώ το Riders… μια τόσο συγκινητική δουλειά. Το γεγονός πως κάτι παππούδια σχεδόν 70 χρονών, 40 χρόνια μετά τον τελευταίο τους δίσκο, έκριναν πως τώρα έχουν ανάγκη και τώρα είναι ευνοϊκές οι συνθήκες για να ξανασυνθέσουν μουσική και πως αυτή η μουσική είναι τόσο πηγαία, τόσο αληθινή, τόσο δική τους, είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο στην δική μου κοσμοθεωρία.

Προς τους λίγους που ίσως ενδιαφερθούν, μην περιμένετε ένα νέο Death or Glory ή Stronger Than Evil. Το Riders of the Ancient Storm είναι απολύτως Heavy Load, αλλά υπό άλλο πρίσμα. Απλά σκεφτείτε τα αδέλφια Wahlquist (μαζί με τον πιστό συνοδοιπόρο Torbjörn Ragnesjö στο μπάσο) να κοιτάνε πίσω στη ζωή τους, ξεδιαλέγοντας όλες αυτές τις μουσικές που αγαπάνε και που τους διαμόρφωσαν σαν ανθρώπους και σαν καλλιτέχνες και να γράφουν μουσική εμπνευσμένη από αυτές τις επιρροές αλλά φυσικά με την δική τους σφραγίδα. Και εκεί είναι που με κερδίζουν ολότελα, στο ότι δηλαδή αισθάνομαι πως ακούω έναν δίσκο που έγραψαν οι HL πρωτίστως και κυρίως για τον εαυτό τους και την ψυχή τους και δευτερευόντως για τους ακροατές τους.

Fuck fuck fuck fuck fuck fuck fuck fuck fuck fuck fuck

Δεν το 'χω ακούσει ακόμα

Έπρεπε να βγάλετε 5αδα. Τα υπόλοιπα honorable

Με νοθεία βγήκε κι αυτό. Μια χαρά.

Πολυ ωραία χρονιά και η φετινή.

1. Sleep Token - Take me back to Eden
2. The Menzingers - Some of it Was True
3. Gunship - Unicorn
4. Creeper - Sanguivore
5. Portogal, The Man - Chris Black Changed my life
6. QOTSA - In the new Roman…
7. Avenged Sevenfold - Life is But a Dream…
8. Tigercub - The Perfume of Decay
9. Grandson - I love you, I’m Trying
10. Crosses - Goodnight,God bless, I love U, Delete
11. Green Lung - This Heathen Land
12. Riverside - ID.Entity
13. August Burns Red - Death Below
14. Echo Tides - Ανδρομεδα - FM
15. Baroness - Stone
16. Boygenius - The Record
17. Himalayas - From hell to Here
18. Steven Wilson - The Harmony Codex
19. Le Cri du Caire - Le Cri du Caire
20. Royal Blood - Back to the water below

Bonus
Oh Rain - Awful Things (γιατί είναι εκτός συναγωνισμού)

Ανεβήκαμε σημερα με τον διόσκουρο @apostolisza8 , φαντάζομαι θα γράψει σεντονάκι μετά.

Εγώ έχω να πω αυτό:

Με τα 4 πρώτα άλμπουμ να είναι άλμπουμ του 9.5. Το νο1 μου ίσως είναι 9.5+!
(Δέκα έχω να βάλω πάνω απο 15 χρόνια, sorry).

Συμπληρώνω μερικές ακόμα δισκάρες για ενα top 40, αλφαβητικά:

Agriculture - Agriculture
Alfa Mist - Variables
The Armed - Perfect Saviors
Atsuko Chiba - Water, It feels Like I’m Drowning
Blut Aus Notd - Dishatprmonium-Nahab
boygenius - The Record
Corrupted - Mushikeras
Dawn Ray’d - To Know The Light
The End - Why Do You Mourn
Facs - Still Life In Decay
Fire!Orchestra - Echoes
Full Of Hell & Nothing - When No Bird Sang
Green Lung - This Heathen Land
KEN Mode - Void
Kostnateni - Upal
Lisa O’ Neil - All Of This is Chance
Phoxjaw - notverynicecream
Racetraitor - Creation and the Timeless Order of Things
Sleep Token - Take Me Back To Eden
Temic - Terror Management Theory
Tenhi - Valkama
Tesseract - War Of Being
Thantifaxath - Hive Mind Narcosis
Thronehammer - Kingslayer
Γιώργος Καρράς - Ασκήσεις Απλότητας

Και του χρόνου!

Καλά φαντάζεσαι.

Λοιπόν, ανέβηκε και η δική μου λίστα, και έχω μόνο 6/15 κοινά με την 30δα του σαιτ, απαράδεκτοι που δεν συμφωνούν όλοι τους με τα γούστα μου ( )

Σε κάθε περίπτωση, το 2023 για μένα ήταν μια χρονιά που είδα να αλλάζουν πολλά, που έμαθα, κέρδισα αλλά και έχασα διάφορα, που με ζόρισε ανά σημεία υπέρ του δέοντος, που πέρασε ταχύτατα αλλά γεμάτα, στα όρια της εξάντλησης, που κατάφερα και συμμετείχα σε μερικά πράγματα, τα οποία θα τα κρατάω μέσα μου για πάντα.

Οπότε, αυτή εδώ είναι η 15δα μου (και οι ψήφοι μου για το 2023 χο χο), με τα απαραίτητα φορτισμένα σχόλια να τη συνοδεύουν, γιατί ήταν όπως φάνηκε, το soundtrack της χρονιάς για μένα.

Άλλα 35 άλμπουμ που φλέραταν σχεδόν όλα με τη λίστα μου και τα αγαπώ πολύ (παραθέτω τα λινκς αντί σχολιασμού γιατί είτε συμφωνώ μαζί μου, είτε με την ομάδα που τα αποθέωσε όπως τους άξιζαν, είτε γιατί μέσα μπορείτε να τα ακούσετε - όσα λείπουν έρχονται ):

16. Downfall of Gaia – Silhouettes of Disgust (Post-Black Metal / Crust)

17. Filth Is Eternal – Find Out (Hardcore/crust punk)

18. Non Serviam – Death Ataraxia (avant-garde black metal /electronihilism)

19. A Culture Of Killing – Dissipation Of Clouds. The Barrier (anarcho/post-punk/dub/experimental)
Δίσκος του μήνα στο Express μας:

20. Destruct – Cries The Mocking Mother Nature (d-beat/crust)

21. Physique – Again (raw/D-beat)

22. Agriculture – Agriculture (avant-garde black metal / blackgaze)

23. Tomb Mold – The Enduring Spirit (death metal)

24. The HIRS Collective – We’re Still Here (mathcore/grindcore/queercore)

25. Hellripper – Warlocks Grim & Withered Hags (black/thrash metal)

26. Arnaut Pavle – Transilvanian Glare (black metal)

27. Spiritual Cramp – Spiritual Cramp (alt/garage/punk rock)

28. Bull Of Apis Bull Of Bronze – The Fractal Ouroboros (ambient Black metal)
Μα αυτό βγαίνει 21/12, α ναι, ξέχασα. Σε κάθε περίπτωση, early stream από κάτω αν ενδιαφέρεστε, θα ακολουθήσει κριτική και ελπίζω και συνέντευξη:

29. Enslaved – Heimdal (progressive Black Metal)

30. Trespasser – Αποκάλυψις (Black metal)

31. Blut Aus Nord – Disharmonium – Nahab (avant-garde black metal)

33. Systemik Violence – Negative Mangel Attitude (blackened crust/mangel punk)

34. Cold I – Μέρες Νεκρές (post-punk)

34. Svalbard – The Weight Of The Mask (metallic hardcore / post-metal / crust)

35. Panopticon – The Rime Of Memory (Folk/post/black metal)

36.Mil-Spec – Marathon (melodic hardcore)

37. Envision – The Gods That Built Tomorrow (straight edge metallic hardcore)

38. Protomartyr – Formal Growth In The Desert (Post-punk)

39. The Drin – Today My Friend You Drunk The Venom (post-punk)

40. Spirit Possession – Of The Sign… ( ηπειρωτικό black/thrash metal)

41. Sprain – The Lamb As Effigy (experimental post-rock)

42. Full Of Hell & Nothing – When No Birds Sang (post-metal/noise/ambient shoegaze)

43. Home Front – Games Of Power (post-punk)

44. Ostraca – Disaster (screamo / melodic hardcore)

45. Bell Witch – Future’s Shadow Pt.1 : The Clandestine Gate (Doom/death metal)

46. Swordwielder – Wielding Metal Massacre (stenchcore / epic metal/punk)

47. Mizmor – Prosaic (blackened doom metal)

48. Queens Of The Stone Age – In Times New Roman (rock)

49. Gel – Only Constant (hardcore)

50. Wayfarer – American Gothic (Red Dead Redemption black metal)

Split της χρονιάς, τα πάντα όλα: Lagrimas / Habak

Sincere love to:

Υ.Γ.

Αυτάαα, άντε και του χρόνου με υγεία και διάθεση για εξερεύνηση. Όχι πως τελείωσε η χρονιά ακόμα, αλλά ναι.

Για μεγαλύτερο namedrop, στις ανασκοπήσεις που έρχονται

Ας γράψω κι εγώ μερικά πράγματα στη δεύτερη λίστα που δημοσιεύω:

Πάει - σχεδόν - και το 2023, και μας άφησε η αλήθεια είναι, με πολύ καλύτερη prog απ’ ό,τι πέρυσι, που ήταν μία μάλλον απογοητευτική χρονιά (για μένα). Φέτος ρεφάραμε, και ρεφάραμε και για τα καλά - όχι πάντα με τους συνήθεις ύποπτους, όμως, μιας και οι Soen, Katatonia, Haken, Klone, The Ocean, Steven Wilson και Hypno5e για μένα έγραψαν υπέροχους δίσκους, που όμως δυσκολεύομαι να αποθεώσω όπως οι υπόλοιποι. Οι Subsignal, η μετενσάρκωση των Sieges Even, έδωσαν για άλλη μία φορά ένα τιμιότατο παρόν.

Από συναυλίες, ξεκάθαρο χάιλάιτ οι Florence + the Machine, Messa, Leprous, Brutus , Idles, αλλά και Helloween, εκτίμησα τον χαμό που έκαναν οι Parkway Drive, έφυγε με ωραίο τρόπο από bucket list το μεγαθήριο των Nightwish και Kamelot, οι Riverside στο τέλος της χρονιάς επίσης θέρισαν, δεύτερη συνάντηση με Epica (κερασάκι στην τούρτα η συνέντευξη με την Simone, ο 15χρονος εαυτός μου λιποθύμισε όταν του το είπα), Black Country New Road σε μία ιδιαίτερη συναυλία έντονου σημασιολογικού βάρους, ξεπαρθένεμα στους Blind Guardian σε κάτι ανεπανάληπτο, γλυκόπικρη εμπειρία της Λένας Πλάτωνος στο Συναισθηματική Αγωγή ΙΙΙ, και μέγιστη φλόμπα και τεράστια απογοήτευση οι Katatonia.

Ακολουθούν άλλοι 20 δίσκοι άξιοι που κρατάω από τη φετινή χρονιά - in no particular order:

Wayfarer - American Gothic

Blackbraid - Blackbraid II

Peter Gabriel - i/o

Smoulder - Violent Creed of Vengeance

Rid of Me - Access to the Lonely

Trounce - The Seven Crowns

Olivia Rodrigo - GUTS

Grails - Anches En Maat

Grian Chatten - Chaos for the Fly

Night Verses - Every Sound Has A Colour in the Valley of Night Pt I

Thantifaxath - Hive Mind Narcosis

Johnny The Boy - You

Green Was Greener - Love Divine

Avenged Sevenfold - Life is But a Dream

Healthyliving - Songs of Abundance, Psalms of Grief

The HIRS Collective - We’re Still Here

Downfall of Gaia - Silhuettes of Disgust

Redemption - I am the Storm

Nicolle Dollanganger - Married In Mount Airy

Green Lung - This Heathen Land

Και του χρόνου!

Συμμετέχω στον ενθουσιασμό για την δισκογραφική επιστροφή των Σουηδών που έμελλε να έρθει ακριβώς 40 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο τους! Στο “Riders of the Ancient Storm” θα ακούσουμε κομμάτια γραμμένα κατά την διάρκεια των σαράντα αυτών ετών, ερμηνευμένα από την κλασική σύνθεση με την εξαίρεση του Niclas Sunnerberg (πρώην Steelwing) που αντικατέστησε τον Eddy Malm. Κομμάτια, που παρά την μεγάλη χρονική απόσταση που τα χωρίζει, μοιάζουν σαν να ηχογραφήθηκαν αμέσως μετά τα “Death or Glory” και “Stronger Than Evil”, ή, κατά μία άλλη άποψη, αμέσως πριν από αυτά!
Σε αυτό βοηθάει η αναλογική ηχογράφηση στο θρυλικό Thunderload studio (το καινούριο, αφού το παλιό καταστράφηκε από πλημμύρα) και η “ζεστή” 80s παραγωγή, όπως βεβαία και το γνώριμο ύφος των Heavy Load, αυτό το επικό hard ‘n heavy με την λυρική “αθωότητα” που εδώ, πολύ σοφά, εμπλουτίζεται με πλήκτρα που του δίνουν μια άλλη διάσταση.

Πρόκειται για μια από τις ουσιαστικότερες επιστροφές και ένα ανεξήγητο φαινόμενο το πώς κάτι Σουηδοί στα πρόθυρα των 70 ετών, καταφέρνουν να μεταδίδουν τέτοιον νεανικό παλμό! Το ευχάριστο είναι ότι, κατά δήλωση των ίδιων, υπάρχουν ακόμη “τόνοι μουσικής” για μελλοντικές κυκλοφορίες, οπότε δεν πρόκειται ταυτόχρονα για αποχαιρετισμό – ελπίζουμε δηλαδή!

HeavyLoad1920×1048 218 KB

(Λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς δεν δημοσιεύω εδώ, εννοείται, αλλά εν καιρώ στο… γνωστό thread!)

Μια χρονιά με πολλές και πολύ δυνατές κυκλοφορίες, και ιδιαίτερα στον ευρύτερο χώρο του “μοντέρνου” metal, που κέρδισε και τις περισσότερες θέσεις στη λίστα μου

Βλέπω Lankum, κερνάω μπύρες!

O’ Haras μαύρη παρακαλώ.

Τοπ 19 έχεις κάνει

θανξ! βοηθανε οι αναπληρωματικοι τοτε χεχε

1. Portugal. The Man - Chris Black Changed My Life
2. Le Cri du Caire - Le Cri du Caire
3. Einar Solberg - 16
4. Sprain - The Lamb as Effigy
5. Bear Ghost - jiminy
6. Monika - Proud
7. Gaz Coombes - Turn The Car Around
8. Matt Elliott - The End of Days
9. Stephen Sanchez - Angel Face
10. Mon Laferte - Autopoiética
11. Nothing But Thieves - Dead Club City
12. Orbiting Human Circus - Quartet Plus Two
13. Pil & Bue - Special Agents
14. Concrete Castles - Brand New Me
15. grandson - I Love You, I’m Trying
16. Algiers - Shook
17. HMLTD - The Worm
18. Ladaniva - Ladaniva
19. Daniela Pes - Spira
20. Molybaron - Something Ominous
21. Hail the Void - Memento Mori
22. ĠENN - unum

Φετινό top-5 για ‘μένα (χωρίς σχόλια, αφού πάνω-κάτω για όλα έχουν ειπωθεί αρκετά τόσο καιρό):

Dodheimsgard “Black medium current”
Cold I “Μέρες νεκρές”
Lankum “False Lankum”
Allochiria “Commotion”
Rampage! “Delusions of dominance”

+2 EP που με ξετίναξαν:

One Step Closer “Songs for the willow”
Swordwielder “Wielding metal massacre”

εξαιρετικο και το Narrow Head - Moments of Clarity επισης

1. Dødheimsgard – Black Medium Current
2. HMLTD – The Worm
3. Clowns – Endless
4. Gridlink – Coronet Juniper
5. Oxbow – Love’s Holiday
6. Model/Actriz – Dogsbody
7. Grails – Anches En Maat
8. KEN Mode - Void
9. Divide and Dissolve - Systemic
10. Djunah – Femina Furens
11. Sprain – The Lamb As Effigy
12. Protomartyr – Formal Growth In The Desert
13. Horrendous – Ontological Mysterium
14. Thantifaxath – Hive Mind Narcosis
15. Zulu – A New Tomorrow
16. Squid – O Monolith
17. Rid Of Me – Access To The Lonely
18. Maruja – Knocknarea
19. Scowl – Psychic Dance Routine
20. Gel – Only Constant