#30
αν/όταν γράψετε κι οι άλλοι, θα σας βάλω
4 Likes
Farflung – A wound in Eternity (2008)
Η πρόταση του @Neo είναι ακριβώς ό,τι θα περίμενε κανείς από το θέμα: ένα ροκ άλμπουμ που σε ανεβάζει. Το space rock είναι άλλωστε το κατάλληλο είδος. Το “A wound in eternity” αποτελεί το έκτο studio album της μπάντας από την Καλιφόρνια.
Το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικά, με μελωδικά riff που σε ταξιδεύουν στο διάστημα και με φωνητικά που ακούγονται σε χαμηλή ένταση, κάπως ρομποτικά. Ακούγοντας τη μουσική νιώθεις ότι ταξιδεύεις, ότι το χαίρεσαι πιο πολύ κι από τον ίδιο τον προορισμό και χαλαρώνεις. Τα γυρίσματα που κάνουν τα riff και ο ρυθμός των ντραμς σε κάποια σημεία μου φαίνονται λίγο ανατολίτικα (Stella Vollo), πράγμα που μου κάνει θετική εντύπωση. Οι ρυθμοί γίνονται λίγο πιο αργοί στο “Ix” και στο “Silver Shrooms”, για να περιπλανηθεί ο ακροατής πιο εύκολα στο διάστημα. Στο “Invincible” επανερχόμαστε σε γρήγορους ρυθμούς και το ταξίδι συνεχίζει εκεί από όπου ξεκίνησε.
Το άλμπουμ περιλαμβάνει και μία deluxe έκδοση με δύο bonus tracks, το “R-Complex” και το “Posession”. Λογικά εξερευνούν μερικούς ακόμη πλανήτες του διαστήματος.
Γενικά μου άφησε μία καλή εντύπωση, είχε αρκετή ψυχεδέλεια, αλλά και δυναμισμό, είχε ενδιαφέροντα σημεία και φαίνεται πως είναι ένα άλμπουμ που εκπροσωπεί επάξια το είδος του space rock. Δεν μπήκε επίσης στη διαδικασία να stonerίσει αρκετά για να το βαρεθώ. Δεν ξέρω αν θα το έβαζα να το ακούσω πρωί, γιατί θα έβλεπα την πραγματικότητα πάνω στη Γη και θα απογοητευόμουν. Θα το προτιμούσα ίσως σε κάποια χαλαρή στιγμή, για να μπορέσω να ταξιδέψω μαζί του. Σίγουρα θα θυμάμαι τους Farflung μετά από την ακρόασή του.
Tracklist:
- Unborn Planet
- Endless Drifting Wreck
- Like It Has Never Been
- Stella Volo
- Ix
- Silver Shrooms
- Invincible
- Precognition
Bonus tracks - R-Complex
- Posession
4 Likes
Phoxjaw - notverynicecream
Η περιγραφή με τρόμαξε κυρίως επειδή με noise έχω απειροελάχιστη σχέση. Ευτυχώς δεν ήταν τόσο τρομακτική η ακρόαση… Οπότε τα όποια στοιχεία υπάρχουν εδώ, δεν κυριαρχούν επί των πιο “μουσικών” ιδεών του group. Δεν παύει όμως να με δυσκόλεψε στο πως να το περιγράψω, γι’ αυτό και το κλασικό track by track.
evermore: λειτουργεί σαν εισαγωγή. δεν σε προϊδεάζει για όοολα όσα θα ακούσεις αλλά σε κάνει να φαντάζεσαι.
apples: αρκετά βιομηχανικό για τα γούστα μου, βαρύ όμως και πιασάρικο.
icecreamwitch: λοιπόν δεν έχω σχέση με Manchester, post-whatever, κτλ. κι εδώ (όπως και σε άλλα σημεία) πιάνω ένα τέτοιο vibe. Επίσης τα σκληρά φωνητικά πλέον δεν τα πολυαντέχω, μόνο από συγκεκριμένες μπάντες. Ομολογώ όμως πως το verse ειδικά μου φαίνεται catchy. Κι αυτό το ισοπεδωτικό riff στο τέλος ήθελε λίγο επανάληψη αλλά ας είναι.
sungazer: Η πρώτη φορά που θυμήθηκα τους XTC. Μπορεί να μην ξέρω τι λέω αλλά ο καθένας με το background του. 
Έχει το verse αυτό το παιχνιδιάρικο, British, quirky thing, κάτι backing vocals που μου τους θυμίζουν φουλ. Πάλι εναλλαγή μελωδικού verse, heavy chorus but it works.
thesaddestsongever: Nα το Manchester again. Χμ. Δεν έχω συνηθίσει αυτό το στυλ ερμηνείας μέχρι σήμερα, δύσκολα να γινόταν τώρα.
dancingtrees: more XTC. Είναι αυτά τα vocal lines με αυτό το ρυθμικό υπόβαθρο που αυτόματα μου τους φέρνει στο μυαλό. Good, good…
emmanuel: heavy μπάσιμο. ένα πιο διεστραμμένο feeling εδώ. Είναι αυτά τα επαναλαμβανόμενα ηχοτοπία που υπάρχουν στο background που δημιουργούν κάτι άρρωστο. Οι φωνητικές γραμμές πάντως είναι και πάλι catchy, με χάνουν όμως τα somekindofcore-vocals. Κρίμα γιατί σαν σύνθεση μου άρεσε.
thelastmackerel: more cold sounds. heavy, όταν γίνεται γρήγορο εκεί στο 2:45 περίπου, γαμεί. Συνεχίζουν τα ακραία φωνητικά να μη μου κάνουν αλλά σκίζει σαν σύνθεση.
shotgunlipstick: Από τα πολύ καλά. Πολύ πιασάρικο το verse, η κιθάρα με το μπάσο αρμονικά σπέρνουν.
lastmancalledjohn: To μόνο που δεν με έπιασε καθόλου.
serpentsdripfromtheskies: πολύ heavy, συντριπτικά riff, με πλήκτρα και ένα στρώμα ηχητικής απειλής, εναλλαγές με πολύ μελωδικά μέρη, heavy but still melodic chorus. Ιδανικό κλείσιμο.
Γενικά το άλμπουμ έχει ξεκάθαρη ταυτότητα όσο κι αν η μπάντα πειραματίζεται. Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενικός για κάτι τόσο έξω από τα χωράφια μου, να πω πως μου άρεσαν αρκετά, ειδικά στα τραγούδια που παρουσιάζουν την πιο τρελαμένη, αλλοπρόσαλλη πλευρά της μουσικής τους. Και η εναλλαγή από pop μελωδίες σε heavy riffs σίγουρα μου κράτησε το ενδιαφέρον. Αλλά ένιωθα κι ακόμα νιώθω εντελώς εκτός κλίματος. Δεν ξέρω καν αν όσα αναφέρω σαν επιρροές πιο πάνω ισχύουν, σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω γι’ αυτές, αλλά κάπως έτσι μεταφράζει το μυαλό μου όσα άκουσα.
Αν ήμουν από τους τύπους που φτιάχνουν κι ακούνε playlist, δεν αποκλείω να έβαζα κάποια τραγούδια μέσα. Αλλά δεν είμαι.
Δεν αποκλείω όμως να πω κάποτε “ρε πώς λέγανε εκείνο το κομμάτι να το βάλω να παίξει” και να ανατρέξω εδώ μέσα για να το βάλω. Which is a win I guess.
*Το μόνο που δεν είχα χρόνο να κάνω είναι να τσεκάρω τους στίχους…
Thanks @Miss_Machine
5 Likes
Sulphur Aeon - Seven Crowns and Seven Seals
Διαβάζοντας το death metal στην καταχώρηση της OwlKitty ήξερα εξαρχής πως αυτός ο μήνας θα είναι κάπως πιο ζόρικος. Άσχετα που προσπάθησα να στείλω κι εγώ κάτι αντίστοιχο, η πιο σκληρή μουσική όσον αφορά τα φωνητικά σπάνια με γοητεύει και συνήθως με απωθεί. Ευτυχώς από αρκετά νωρίς στην πρώτη ακρόαση ένιωσα ότι είναι ένας δίσκος που θα μπορέσω να ανεχτώ εύκολα, κάτι που ίσχυσε όντως και δύο εβδομάδες αργότερα μπορώ να πω ότι πέρασα μια χαρά (μια χαρά μέσα στην μαυρίλα του δίσκου τέλος πάντων). Για να καταλάβετε, αν είστε σαν κι εμένα, αυτό που μου άρεσε και βρήκα πιο ιδιαίτερο στον τρόπο που τραγουδάει ο M. είναι ότι πολλές φορές έφερνε σε ένα κοφτερό ριφφ πάνω από τις ήδη κοφτερές κιθάρες και γενικά το όλο texture του, κάποιες φορές πιο τραχύ και απειλητικό, άλλοτε πιο βουβό και αποξενωμένο, προσέδιδε μπόλικο σκοτάδι χωρίς να σε κουράζει και να θέλεις να το κλείσεις στα μισά. Αν δεν είστε σαν κι εμένα και πατάτε play σε όποια πρόταση έχει τις λέξεις black ή death, να πω ότι στο about me της μπάντας δηλώνουν ως επιρροές τους Morbid Angel, Dissection, Behemoth και Emperor. Δεν έχω ακούσει τίποτα από αυτά, δεν μπορώ να τα διασταυρώσω. Όσο αρτίστικ είναι ο σόλο Ihsahn δεν είναι σίγουρα πάντως. Επίσης μιας που έλεγα πριν για τις κοφτερές κιθάρες, να κάνω και μια ειδική αναφορά στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου όπου η lead απογυμνώνεται από την όποια περίσσια παραμόρφωση και σε σχεδόν progressive μελωδίες ντύνει υπέροχα τις προσπάθειες των υπόλοιπων μελών να καλέσουν τον Κθούλου ή ό,τι στο καλό προσπαθούν να κάνουν. Αναμβίβολλα το highlight του δίσκου για εμένα. Θενκς @OwlKitty
5 Likes
Sleep Token - Take Me Back to Eden by @Ktn
Σε αυτο το exchange ειχα να ακούσω τον αγαπημένο μου δίσκο για το 23 που παραλίγο να ανταλλάζαμε αλλα ημουν σιγουρος οτι θα υπαρχει σαν πρόταση για αυτο εδωσα το νο2 μου.
Genre ειναι λιγο pop λιγο RnB λιγο progressive λιγο post, οπότε πρεπει να εισαι μεγαλος μάστορας για να μη τα κανεις κουλουβάχατα. Εδω για καλη μας τύχη οι Sleep Token και συγκεκριμένα ο Vessel ειναι μεγάλος chef
Τι να πεις για αυτη την δισκαρα/μπανταρα. Το μονο αρνητικό του δισκου ειναι ειναι οτι τους εκτόξευσε τοσο πολυ που η ελπίδα που ειχα να τους δουμε στα μερη μας παει, γιατι μετα απο Wembley δεν νομιζω να μας έρθουν gagarin(ή και οχι)…
Sleep Token μαζι με Τurnstile, Ghost και κανα δυο ακομα θεωρώ ειναι η ελπίδα για το μέλλον των μεγάλων headliner. Μου κανει πολυ θετικη εντύπωση η μεγαλη αποδοχή απο ομαδους του metal (no4 στο metal hammer που βεβαια εδωσε πρωτη θεση τους Creeper με το Sanguivore οποτε κατι γίνεται) Η φωνη του vessel ειναι ξεκάθαρα μια φωνη μοντερνου pop τραγουδιστή Ascensionism
Απο τον Μαιο που κυκλοφορισε το album σχεδον καθε μηνα αλλαζα και αγαπημενο τραγουδι. Ωστοσο καταλήγω στο αναμενόμενο
10/10
8 Likes
Εισαι σιγουρος γι’ αυτο;;;
Τραγούδια οπως το παραπάνω(summoning) πως θα τα ελεγες? 
Προσπάθησα να το ακούσω λίγο αλλά το έκλεισα. Δεν το κάνω για χοτ τεηκ αλλά όπως είπα στο περίπου και χαριτολογώντας (ή και όχι) αλλού, μου φαίνεται πως αν η έλλειψη ψυχής ήταν μουσική, θα ήταν ακριβώς αυτό το άλμπουμ. 
Μου φάνηκε αποστειρωμένο, πολύ τέλειο, κομπιουτεράδικο. Δεν πιάνω τι παίζει εδώ.
3 Likes
Ένα τραγούδι άκουσα από Sleep Token, το ομώνυμο και ενώ το βρήκα καλό , είδα κάποιες αλλαγές στη δομή που μου φάνηκαν παραταιρες
Το να πηγαίνεις από ροκ/μέταλ ξέσπασμα ξαφνικά στο επόμενο δευτερόλεπτο σε pop πιο dreamy ήρεμες καταστάσεις δεν σε κάνει progressive στα μάτια μου
Ο άνθρωπος πάντως έχει φωνάρα και σίγουρα θα το ακούσω τώρα στις γιορτές τον δίσκο, γιατί βρήκα πράγματα πολύ ωραία . Πιστεύω στο τέλος θα με πιάσει το συγκεκριμένο
Ως προς αυτό που λέει ο @hopeto , πλέον δεν μου κάνει καμία εντύπωση που δεν καταλαβαίνω " τι παίζει εδώ " σχεδόν σε καμία επιλογή των συντακτών του σάιτ . Πριν 2-3; χρόνια είχα μια απορία , πλέον είναι αποδοχή και δεν διαβάζω καμία λίστα συντάκτη ούτε από περιέργεια, μόνο τα 30 καλύτερα ( που εδώ και 3 χρόνια δεν της δίνω καν σημασία ) και την ανασκόπηση υποειδων γιατί εκεί σίγουρα κάτι θα πιάσεις
3 Likes
@Ktn @Miss_Machine @anhydriis @RiderToUtopia @OwlKitty
@QuintomScenario @eviL κατι λεγατε για σκ
@Sevek @Prowler7 @Giasonas @SvenN
@Sh_Wo_f @nnnkkk @bostonflesh
επειδη γιορτες ερχονται και θα ειστε περισσοτερο απασχολημενοι, προτεινω να βαλετε απο μονοι σας ενας δικος σας deadline καπου νωριτερα οταν νομιζετε θα ειστε ελευθεροι και να εχετε γραψει μεχρι τοτε. Στις 28; στις 29; σημερα;
Μεχρι την πρωτοχρονια παντως μπορειτε να δηλωνετε συμμετοχες για το νεο θεμα, επιλογη hopeto. Τι πιο συνηθες να συμβει, επελεξε '60s. Μπορειτε να το δειτε και σαν προπομπο της πιθανης συνεχειας του αλλου γνωστου παιχνιδιου
3 Likes
Εγώ περισσότερο χρόνο θα έχω τώρα. Διακοπές μέχρι 7 Γενάρη!
Θα προσπαθήσω όμως να γράψω μέσα στο χρονικό περιθώριο που αναφέρεις.
Η πλάκα είναι πως τώρα δε μπορώ να επιλέξω δίσκο.
παρεμπιπτοντως το θεμα τους τελευταιους πολλους μηνες επιλεγεται (δινω μια λιστα με 8-9) απο αυτους που ξεμπερδευουν γρηγορα με τις υποχρεωσεις τους και δεν χρειαζεται να τους ταγκαρω. Μπορεις ο επομενος να εισαι εσυ!
και εννοειται οτι υπαρχουν απειρα καλουδια στα '60s ακομα και για οπαδους των πιο προσφατων δεκαετιων οπως εγω
αλλα ναι, δεν επιμενω
1 Like
Μπητλς οι μπαμπάδες ολων.-
8 Likes
Dødheimsgard - Black Medium Current
Τώρα να γράψουμε εισαγωγές για τους Dødheimsgard? Είναι απαραίτητα τα λόγια για τους Νορβηγούς με τις avant-garde ανησυχίες? Είναι απαραίτητος ένας ακόμη δίσκος τους 24 χρόνια μετά το ρηξικέλευθο 666 International? Ή μήπως να γυρίσω το ερώτημα? Είναι το Black Medium Current το καλύτερο άλμπουμ της μπάντας?
Ναι, είναι. Και αν δεν είναι αυτό παίζεται στις λεπτομέρειες. Με μια παραγωγή που σκοτώνει, με ακόμη πιο πειραματικές συνθέσεις το άλμπουμ παρουσιάζει αυτό που κάνουν δεκαετίες τώρα οι Dødheimsgard πιο ολοκληρωμένο από ποτέ. Η ατμόσφαιρα είναι εδώ, οι διακυμάνσεις στις διαθέσεις και τους ρυθμούς των τραγουδιών επίσης εδώ. Post-γουατέβερ θρίαμβος!!
Η αλήθεια είναι πως το 2023 και λόγω του 52 δεν πρόλαβα να δώσω τον απαραίτητο χρόνο στην κυκλοφορία (και) αυτή, αλλά ευτυχώς ως από μηχανής παργαλάτσος όλα ήρθαν και έδεσαν!! Τα σέβη μου @RiderToUtopia
8 Likes
Δύο συμμετοχές είχαμε btw, προσθεσα κι εγω ενα τωρα σε περιπτωση που θελει κανεις να ακουσει
#31
3 Likes
Ήταν κακή συγκυρία. Και ίσως κακή επιλογή μου τα 60s.
1 Like
Anareta - Fear Not (2023)
Η πρόταση του @JTN για το θέμα “αγαπημένο άλμπουμ του 2023” είναι μία πρόταση κοντά στα δικά μου γούστα. Φοβήθηκα λίγο όταν είδα την ταμπέλα “symphonic black metal”, αλλά με το πρώτο κομμάτι που άκουσα κατάλαβα ότι έχουμε να κάνουμε με βιολιά, extreme γυναικεία φωνητικά τύπου Oathbreaker και επιρροές από διάφορα είδη μουσικής. Του ταιριάζει καλύτερα η ταμπέλα “Orchestral & Cinematically Intense Metal” που είδα στην περιγραφή του άλμπουμ στο youtube. Σχεδόν αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό οι πολλοί γνωστοί στο ελληνικό κοινό 16 Horsepower και οι Godspeed You! Black Emperor, που έντυναν μουσικά επεισόδια από σειρές. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από συναισθηματική ένταση, γι’ αυτό και θα μπορούσε κάλλιστα να ντύνει ένα κινηματογραφικό έργο. Πρόκειται για 45 λεπτά ταξιδιού σε goth, black και symphonic μονοπάτια, με εικόνες ενός κλασικού θρίλερ.
Όμορφα κομμάτια, με επιρροές από πολλά είδη, με σωστή εξέλιξη της κάθε σύνθεσης, σωστές διάρκειες και με πολύ ενδιαφέροντα φωνητικά από την Sarah Jacques. Σε μερικά σημεία μου θύμισαν τους Subrosa (χάριν των βιολιών). Με 2-3 ακροάσεις αρχίζεις να εκτιμάς καλύτερα κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση, με ακόμα ένα θετικό, ότι πρόκειται για μία μπάντα με μεγάλη εκπροσώπηση από γυναίκες, αφού τρία από τα έξη μέλη είναι κοπέλες - δεν έχω κρύψει ποτέ πόσο φαν του girl power είμαι και στη μέταλ.
5 Likes
The Beatles - Abbey Road
Ευκαιρία μιας και προετοιμάζω τα 60’s.
Πάντα θα λέω τι σοκ είχα πάθει όταν εκτός των Beatles που ήξερα, ανακάλυψα πως υπήρχαν οι πιο πειραματικοί, απρόβλεπτοι και “rock”, Beatles, μέσω αυτής της γνωστής μπλε συλλογής. Είχα χάσει το μυαλό μου. Ακόμα πιο έντονο έγινε όταν άρχισα να ανακαλύπτω ένα ένα τα άλμπουμ, κάτι που κορυφώθηκε στο Abbey… Τι αριστούργημα. Ασύλληπτο ότι μιλάμε ουσιαστικα για μια διαλυμένη ήδη μπάντα. Η χημεία εδώ “δεν υπάρχει”. Και δεν θα αναφέρω όλα τα ιστορικά γεγονότα που είναι λίγο πολύ γνωστά, το τραγούδι The End, που απευθύνονται οι στίχοι “And in the end the love you take…”, κτλ. Στην τελική δεν αποτελούν κριτήριο για την ποιότητα του δίσκου. Τα κομμάτια τους όμως εδώ είναι τα πιο ολοκληρωμένα, τα πιο ζεστά, τα πιο ανθρώπινα που έγραψαν ποτέ. Ο Harrison κοντράρει στα ίσα τους McCartney/ Lennon, γράφοντας το καλύτερο τραγούδι αγάπης (Something) και το καλύτερο τραγούδι αισιοδοξίας (Here Comes the Sun). O Lennon στον αντίποδα γράφει μέσα σ’ άλλα το σκοτεινό και βαρύ, I Want You, το οποίο είναι βασανιστικά doomy για την εποχή (δεν πάει ο νους μου σε κάτι πιο σκοτεινό στην rock σκηνή εκείνα τα χρόνια). Κι ο McCartney δίνει κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες του σε κάτι Oh! Darling, Golden Slumbers, παντού στην πραγματικότητα, ήταν έτσι κι αλλιώς νομίζω η καλύτερη φωνή των σκαθαριών αλλά εδώ το παράκανε.
Τέλος, κάποιοι λένε πως δεν θα έπρεπε να τελειώνει ο δίσκος με το Her Majesty. Προσωπικά αυτό το quirky little thing στάζει βρετανίλα από παντού, όπως έπρεπε για το θεωρητικά επίσημο τέλος της μπάντας στο στούντιο.
Ασύλληπτο πόσα έκαναν σε 7 χρόνια αυτοί οι τύποι.
Προσωπικά αγαπημένο μου άλμπουμ Beatles, στο top-5 του '69 (λογικά) και μάλλον στα 20 αγαπημένα μου άλμπουμ ever.
Patty Waters - Sings
Αφού πέταξες κι αυτό @JTN , το άκουσα. Οφείλω να ομολογήσω πως η jazz όταν έχει φωνητικά με χαλάει. Ακόμα χειρότερα όταν δεν έχει full band από πίσω. Έχω ακούσει διάφορα, κάποια λίγα μου αρέσουν (κάποια της Fitzgerald, λίγο Ray Charles αν και δεν τον λες jazz ακριβώς, ακόμα κι αν έχει και τέτοιους δίσκους). Οπότε δυσκολεύτηκα με το συγκεκριμένο. Το Black is the Color ξεχωρίζει για μένα σαν τη μύγα μες στο γάλα αλλά και πάλι, αυτός ο εντελώς free χαρακτήρας ερμηνείας της με αποσυντονίζει. Δεν αμφιβάλλω πως είναι δίσκος που πρέπει να σε βρει σε συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση για να “νιώσεις”,εγώ είμαι στην ίδια νορμάλ εδώ και καιρό. Οπότε το δοκίμασα πρωί, βράδυ, μες στην ημέρα, δεν με έπιασε ποτέ… 
11 Likes