2 Likes
που δηλώνουμε συμμετοχές; 
στη google φορμα του ποστ που απαντησες
1 Like
Οκ το να ρίξω πρόταση ήταν το εύκολο κομμάτι, αναμένουμε τώρα.
Yellow devil sauce- Right under your nose
Ο εν λόγω δίσκος κυκλοφόρησε το 2014 από τους Αθηναίους grunge/heavy rockers. Δεν τον είχα ακούσει ούτε αυτόν, αλλά νομίζω ούτε και άλλο υλικό τους.
Η μουσική τους έχει αρκετή έμφαση στις ρυθμικές κιθάρες, μια πολύ αξιόλογη φωνή, άφθονα πολύ ωραία ριφ (το πιο δυνατό τους στοιχείο για εμένα), ωραίο μπάσο και καποιες αξιομνημόνευτες φωνητικές γραμμές.
Μου άρεσε αρκετά, παρόλο που δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του ιδιώματος, πιθανώς αυτό σημαίνει πως είναι ένας πολύ δυνατός δίσκος στα πλαίσια του ήχου του. Cheers, πολύ ωραία πρόταση @OwlKitty !
6 Likes
Need - Norchestrion: a song for the end (2021)
Το συγκεκριμένο άλμπουμ αποτελεί την πρόταση του @RiderToUtopia για άλμπουμ που είναι ιδανικά για να ξεκινήσεις τη μέρα σου.
Να πω πως οι Need είναι μία αγαπημένη μπάντα, άξια εκπρόσωπος του progressive metal ήχου στην Ελλάδα, που έχω δει πολλές φορές λάιβ. Μετά το Orvam και το Hegaiamas, δεν είχα παρακολουθήσει πολύ τις κυκλοφορίες της μπάντας, αφού η περίοδος που κυκλοφόρησε το Norcestrion, το 2021, είναι η περίοδος που σταματήσαμε ν’ ακούμε τόσο πολλή μουσική και βγήκαμε περισσότερο έξω, μετά τη χρονιά της καραντίνας. Ίσως η μόνη φορά που είχα ξανακούσει τραγούδια αυτού του άλμπουμ είναι στο λάιβ που έκαναν τον Μάιο του 2022, λίγες μέρες αφότου πέρασα κι εγώ τον covid. Ωστόσο, δεν το έχω ακούσει πολύ στο σπίτι, όπως τα προηγούμενα.
Το “Norchestrion” κινείται στο ίδιο περίπου μουσικό ύφος με τα προηγούμενα άλμπουμ, στηρίζεται στις γεμάτες κιθαριστικές μελωδίες του Γιώργου Τζαβάρα, τα πλήκτρα του Αντώνη Χατζηκωσταντή, το εξαιρετικό και σύνθετο drumming του Στέλιου Πασχάλη και τα ζεστά φωνητικά του Γιάννη Βογιατζή, που ενίοτε εναλλάσσονται με λίγο γρέζι. Οι διάρκειες είναι αναμενόμενες για prog, αλλά όχι και ξεχειλωμένες. Το μόνο τραγούδι που έχει μεγάλη διάρκεια είναι το “Ananke, το οποίο είναι και από τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Γενικά συνηθίζουν να βάζουν μόνο ένα μεγάλης διάρκειας τραγούδι σε κάθε κυκλοφορία τους, τηρώντας ένα μέτρο.
Οι Need πάντα προσφέρουν το είδος εκείνο του prog που μπορεί να ηχήσει ευχάριστα στα αυτιά ενός μη εξοικειωμένου ακροατή, χωρίς να κουράσει με πολλές εναλλαγές στυλ και χωρίς να γίνει βαρετό και μονότονο. Τα μέλη της μπάντας γνωρίζουν καλά τα ταλέντα τους και η μουσική δένει πολύ καλά με τα φωνητικά. Πέρα από τις δυτικές μουσικές νόρμες, δεν διστάζουν να πειραματιστούν με πιο ανατολίτικες πινελιές, σε τραγούδια όπως το “Nemmortal” και το ομώνυμο “Norchestrion”. Το “Circadian” είναι από τα πιο απλά σε δομή κομμάτια, με ένα μελωδικό ρεφρέν που επαναλαμβάνεται στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού.
Στα φωνητικά υπάρχουν αρκετές συνεργασίες, όπως το spoken part από την Πολυξένη Ακλίδη και τη Ζωή Μυλωνά στο κομμάτι V.a.d.i.s., που αποτελεί μία στιγμή περισυλλογής και φιλοσοφίας στο άλμπουμ. Αξιόλογη είναι επίσης η συνεργασία με τον Ακύλα Καραζήση στο κομμάτι “Kinwind”, με ελληνικό στίχο και με μελωδία που παρεπέμπει σε παραδοσιακό μοιρολόι. Καθώς ξανακούω το άλμπουμ θυμάμαι πόσο όμορφη ήταν η στιγμή που το είπαν στο λάιβ, με τα φωνητικά του Γιώργου Τζαβάρα και του Γιάννη Βογιατζή.
Ακούγοντας ξανά αυτό το άλμπουμ νιώθω πως υπάρχει μία σταθερή σχέση μου ως ακροάτρια με αυτή τη μπάντα, που μπορεί να μην παίζει το αγαπημένο μου είδος, αλλά την ακολουθώ σταθερά εδώ και χρόνια, ξέροντας πως είναι από τις καλύτερες μπάντες που έχουμε. Μάλιστα η μουσική τους μου θυμίζει όμορφες εποχές, γεμάτες συναυλίες, καθώς τους έχω ακολουθήσει κυρίως μέσα από τα συναυλιακά δρώμενα της Αθήνας.
Σίγουρα αξίζει κι άλλες ακροάσεις. Ευχαριστώ, @RiderToUtopia, που μου το θύμισες!
9 Likes
depeche mode - Memento_Mori
Εδω ο φιλος μου ο @QuintomScenario ειπε να με εκδικηθεί για τον μπαρμπαChuck που δεν του αρεσε και οπως φαίνεται και για τους portugal the man.
+1
Depeche Mode μια μπαντα που δεν συμπάθησα ποτε οσες προσπάθειες και να εκανα. Η τελευταια ηταν την “Τρίτη, 12.05.09, στις 21:00 με την οριστική ακύρωση της συναυλίας των Depeche Mode στην Αθήνα, με την αιφνίδια αδιαθεσία του τραγουδιστή των Depeche Mode , Dave Gahan, λίγη ώρα πριν εμφανιστεί στη σκηνή.”
Φοιτητής στα Σερρας τα φιλαράκια μου που επρειξαν τα ουμπαλα να παμε αυθημερόν στο live, λεω αντε ας δώσω μια ευκαιρία. Αποτέλεσμα? Να κανουμε τοσα χιλιόμετρα για να ακούσουμε puressence. Πολλα ειχαν ακουστει για την ακύρωση δεν ασχολήθηκα καθολου με την μπαντα μεχρι και την ανάθεση του παραπάνω αλμπουμ.
Ε λοιπον το Memento_Mori που ακουσα εγω ειναι ενα ωραιο αλμπουμ με πολυ ωραιες συνθέσεις αλλα σιγουρά οχι για τα πρωινά μου. Βραδάκι με κρασάκι/ουισκακι νομίζω ταιριάζει καλυτέρα. Τα synth στοιχεία σε οποιονδήποτε καλλιτέχνη παντα μου τραβάνε την προσοχή και δίνουν εξτρα πόντους.
Τα τραγουδά που ξεχώρισα ειναι Don’t Say You Love Me ,Wagging Tongue, People Are Good
Δυστυχώς ομως το άλμπουμ που μου έδωσε ο @QuintomScenario δεν μπόρεσα να το ακούσω πανω απο 2 φορες… Το τραγουδιστικο style του Dave δεν το μπορώ καθόλου.
6 Likes
Δεν έχω πολλά χρόνια ζωής σε αυτόν τον πλανήτη, αλλά είναι πραγματικά η πρώτη φορά που ακούω κακά λόγια για τους Depeche, νόμιζα ότι ήταν καθολική η αποδοχή πως είναι υπερμπάντα
1 Like
Υπάρχει οτιδήποτε καθολικής αποδοχής όπως το εννοείς?
Εδω δεν ειναι οι Beatles, τι ακριβως συζηταμε;
Λογικο βεβαια, οταν οι Depeche Mode εχουν γραψει κατα εκατονταδες φορες ανωτερη μουσικη (!)
1 Like
Ναι.
4 Likes
3 Likes
Προσπερναμε τις αντιδρασεις απο κοσμο που αντιδραει σε υποκειμενικες δηλωσεις μονο οταν δεν συμφωνουν με τις δικες τους, αλλιως τις θεωρει αντικειμενικα σωστες 
, και προχωραμε σε πιο σοβαρα θεματα:
Portugal. The Man - Chris Black Changed My Life
Η συγκεκριμενη προταση απο τον φιλτατο Neo αποτελει το 9ο και πιο προσφατο αλμπουμ των χιψτερς απο την Αλασκα που διολου τυχαιως διαμενουν στο Portland, με το ονομα Portugal. The Man. Δεν μπορω να πω οτι ειχα ασχοληθει με την μπαντα ποτε σοβαρα, αλλα ειχα μια θετικη προδιαθεση για την μουσικη τους λογω του οτι βλεπω συχνα πυκνα να την αναφερουν μελη του φορουμ των οποιων το γουστο γενικα εμπιστευομαι σε μεγαλο βαθμο.
Η μουσικη των PTM λοιπον δεν με αγγιξε ιδιαιτερα, αν και αφηνω ανοιχτο το ενδεχομενο να μου αρεσουν περισσοτερο καποιες παλιες τους κυκλοφοριες σε περιπτωση που εχουν αρκετα διαφορετικο υφος, με βασικο λογο το οτι γενικα δεν μου πολυαρεσει η “χαζοχαρουμενη” μουσικη. Ηρεμα το λεω, χωρις διαθεση να προσβαλω καποιον που μπορει να εχει συνδεσει ολοκληρη την προσωπικοτητα του με την μουσικη και τις μπαντες που ακουει, δεν το λεω ουτε προσβλητικα, ουτε μειωτικα. Αλλωστε υπαρχουν και εξαιρεσεις σε αυτο το συμπερασμα, και προσωπικα ακουω καποιες ελαχιστες “χαζοχαρουμενες” μπαντες χωρις να με ενοχλει αυτη η παραδοχη. Τα λεω ολα αυτα ως disclaimer, γιατι δεν εχω καμια ορεξη να ανοιξω αμπελοφιλοσοφικο διαλογο για το τι αποτελει και τι δεν αποτελει χαζοχαρουμενο ή χαρουμενο ή κατι αλλο τεσπα.
Στο δια ταυτα ομως, παρολο που μπορω να πω οτι το δευτερο μισο του Chris Black Changed My Life μου αρεσε αρκετα περισσοτερο απο το πρωτο μισο, και ξεχωρισα τραγουδια οπως Time’s A Fantasy (η πρωτη φορα που ενιωσα οτι ακουω κατι που με ιντριγκαρει στον δισκο, στο track 7), Doubt (που εχει μπασαρα και μου θυμησε με πολυ καλο τροπο Dream Theater του Scenes From A Memory οσο και να διαφωνειτε), και Plastic Island (που ειπα επιτελους ενα τραγουδι που να ακουγεται συγχρονο).
Ειναι ενας δισκος που θα ηθελα να ακουσω για ομορφο ξυπνημα? Με τιποτα ομως. Ισως μπορω να φανταστω να ακουω ευχαριστα αυτον τον δισκο καποιο βαρετο κυριακατικο μεσημερακι ή αν ειμαι σε περιεργη διαθεση καποιο βραδακι, αλλα για μενα αυτη η μουσικη δεν ειναι επ’ουδενι πρωινη μουσικη, ποσο μαλλον για ξυπνημα. Βασικα αν ειναι κατι που δεν μπορω να ακουσω περα απο rap, hip hop και country (ναι, ικανοποιω αυτο το στερεοτυπο αλλα δε θα μπορουσα να νοιαζομαι λιγοτερο για το αν αυτο ενοχλει καποιους), ειναι οποιαδηποτε μουσικη κλεινει το ματι στις μουσικες των 60ς, τις οποιες και επισης δεν αντεχω ουτε για πεντε λεπτα.
Για να κλεισω με θετικη νοτα, πιστευω ακραδαντα οτι αυτος ο δισκος (και πιθανοτατα και πολλοι αλλοι της ιδιας μπαντας) εχουν μια μουσικη ποιοτητα που μπορει σε αρκετο κοσμο να δινει πολλα πραγματα, και να τους καλυπτει πληρως και μουσικα και συναισθηματικα. Η ενορχηστρωση ειναι καταπληκτικη, ενω εχουν το τεραστιο θετικο του οτι εχουν πολυ χαρακτηριστικο και ιδιαιτερο ηχο, μεσα σε μια θαλασσα απο indie rock καλλιτεχνες που προσπαθουν ολοι να ακουγονται διαφορετικοι, και οι περισσοτεροι καταληγουν να ακουγονται πανομοιοτυποι. Οποτε ενα μπραβο στους PTM με το πληρως εκνευριστικο ονομα για αυτην την ιδιοτητα τους, απλα εμενα δεν με επιασαν σχεδον καθολου.
4 Likes
Περασαν πολλοι μηνες για να ακουσω τη προταση του @Curehead , κυριως απο προκαταληψη οτι δε θα μου αρεσει με τιποτα και οτι θα χασω τον καιρο μου.
Εχω να πω οτι εσφαλα εν μερει και μετα απο 2-3 ακροασεις το Awake μου άφησε μια πολύπλοκη σειρά συναισθημάτων αλλα γενικα ηταν μια ευχαριστη εμπειρια τελικα 
ΟΚ ηξερα περιπου τι να περιμενω, αλλα στο τελος περασα καλυτερα αποτι περιμενα.
Γενικα μου αρεσε πολυ η βιρτουιζικη prog πλευρα του δισκου, αλλα ρε γμτ δε με κρατανε τα φωνητικα πολυ - γιαυτο και οταν απολαμβανω prog θελω λιγο και τα harsh vocals να το φερει στα μετρα μου. Μπορει να φταιει και οτι δεν ειμαι μεγαλος φαν των καθαρων μετσαλοφωνητικων (λες και μιλαω σε ψυχολογο).
Το εναρκτήριο κομμάτι του άλμπουμ, ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις. Οι τεχνικές δεξιότητες που της μπαντας αναμφισβήτητες, η πολυπλοκότητα σαγηνευτική, οποτε συνεχισα με ενδιαφέρον.
Και καλα εκανα, γιατι το Caught in a Web ειναι μια τεραστια τραγουδαρα, που παιζει να εχω ακουσει πανω απο 10 φορες κ πλεον βρισκεται στα Liked τραγουδια του σπετζοφαι μου για ευκολο σπαμαρισμα.
Petrucci κενταει με ριφφαρες και ωραια τυμπανα, κ μεχρι και τα φωνητικα δενουν τελεια στα αυτια μου. Πολυ πολυ μαρεσε - η καλυτερη στιγμη.
Αλλο χαιλαιτ ειναι η τριλογια Mirror, Lie, Lifting Shadows που αποτελει απο μονη της ενα εξαιρετικα τεχνικο προγκοταξιδο στο κοσμο του θεατρου των ονειρων. Και το Voices μου αρεσε αρκετα - αλλο ενα liked τραγουδι ( με αυτα κ μαυτα θα γινω και φαν) - οπου τα φωνητικα εδεσαν πολυ ωραια και με απορρόφησε.
Πολλα αλλα τραγουδια ομως τα βαρεθηκα λιγο, μπορει αν ηταν κανα μισαωρο μικροτερος ο δισκος να μου αρεσε περισσοτερο.
Για να το συνδεσω με τα δικα μου (ολιγα) prog ακουσματα, ακουσα παρα πολυ στοιχεια Between The Buried and Me οι οποιοι και προφανως επηρεάστηκαν πολυ απο DT.
Γενικα τον ευχαριστηθηκα τον δισκο αρκετα, και επεστρεψα σε συγκεκριμενα τραγουδια πολλες φορες οποτε για μενα ειναι επιτυχημενο το match up. Οπως ανεφερα ειμουν λιγο αρνητικος κυριως λογω του γεγονοτος οτι τα φωνητικα αυτα και τα χεβοτσολιδια δε με τρελαινουν, αλλα τελικα μολις εριξα τις αμυνες μου (και φοβουμενος την οργη του @JTN ) περασα πολυ καλα. Δε ξερω αν θα βαλω αλλον δισκο DT να πω την αληθεια, αλλα ειμαι ανοιχτος στις προτασεις.
13 Likes
Πες και για το “Space-dye vest” τώρα.
7 Likes
Ωραιο τραγουδι - δε γνωριζω εαν θεωρειται κορυφαιο τους - αλλα οκ δεν επαθα κ τσοτσο. Συναισθηματικο, μελαγχολικο κ ομορφο τελειωμα για εναν complex δισκο που ταιριαζει τελεια.
1 Like
.
1 Like
Fixxxed και καλύπτομαι απόλυτα.
2 Likes