Ratatat - Ratatat
Του τι του ρουμ του.
Όταν ο Giasonas έκανε το ποστ στο θρεντ με τα 52 χρόνια, που ξέχασε να βάλει τον δίσκο, το είχα σημειώσει ώστε να τον ακούσω (μαζί με τους άλλους 879 από το θρεντ που με ενδιέφεραν) και τελικά έκατσε μια χαρά το ματσάρισμα, τώρα μου μένουν άλλοι 878.
“Κιθάρες και γκρουβ” έγραψε, δεν περίμενα αυτό που άκουσα τελικά βέβαια αλλά με έκανε να αλλάξω εντελώς την αποψάρα που έχω η οποία λέει ότι δεν γίνεται να ακούσεις καινούριο δίσκο ενώ κάνεις διάφορα άλλα στον υπολογιστή εκείνη την ώρα, πώς θα συγκεντρωθείς κλπ, ε όχι μόνο το έκανα αλλά το απόλαυσα και μετά το έβαλα ξανά και γενικά έχει μπει στην πλεηλιστ και είναι στανταρ επιλογή πλέον όταν θέλω να παίζει κάτι από πίσω και να μην ψάχνω αυτές τις χαζομάρες στο youtube με 3ωρα-4ωρα, καταλάβατε ( ; ).
Το καλύτερό μου είναι να το βάζω να παίζει στον υπολογιστή στο γραφείο και να ξαπλώνω είτε για διάβασμα είτε κατευθείαν για ύπνο. Οκ ίσως όχι ό,τι καλύτερο για κομπλιμέντο να πεις στον άλλον “βάλ΄το λίγο πριν κοιμηθείς” αλλά καταλάβατε και πάλι ( ; ). Επίσης θα ταίριαζε ΤΕΛΕΙΑ για soundtrack σε κάποιο indie puzzle game.
Στο youtube εντωμεταξύ στο “full album” έχει 3 κομμάτια λιγότερα για κάποιο λόγο, ευτυχώς το έψαξα και δεν έχασα τα Crips, Desert Eagle (λατρεία) και Germany to Germany.
Στο φανταστικό μπαράκι που δεν θα ανοίξω ποτέ, ανοίξαμε στις 18:00, έχει αρχίσει σιγά σιγά να μαζεύεται ο κόσμος για τον απογευματινό καφέ της Κυριακής που αν τραβήξει πολύ θα γίνει μπύρα, παίζει το Ratatat, κάποιος έρχεται να ρωτήσει τι ακούμε, του λέω “το Ρατατατ από τους Ρατατατ”, με κοιτάει όπως με έχουν κοιτάξει πολλοί άνθρωποι όλα αυτά τα χρόνια στο μπαράκι και μου λέει “τι;”, του ξαναλέω “κάτι τύποι από το Μπρούκλιν” και φεύγει, βγάλε σαζάμ και βρες το.
), η μοναξιά τους, η περιπλάνησή τους στην αιωνιότητα με φόντο το αστικό τοπίο, οι τυπικές τους σχέσεις με το ανθρώπινο είδος, η ένοχη απόλαυσή τους και συνάμα πράξη επιβίωσής τους, a.k.a. drinking blood 
και η αγωνία τους για επιβίωση με την ταυτόχρονη προσπάθεια να τηρήσουν τον ηθικό κώδικα που έφτιαξαν για να μη βλάπτουν τους ανθρώπους.
. Ως δύο αγαπημένες μου συνθέσεις θα χαρακτήριζα τα Capital of Nowhere και Pale Traces τα οποία κάπως ειρωνικά αλλά τελείως τυχαία είναι τα μόνα (μαζί με το εναρκτήριο instrumental) στα οποία δεν τραγουδάει η Silje. Στο πρώτο έχουμε την Anne van den Hoogen η οποία μου θύμησε λίγο Aurora και στο δεύτερο έχουμε την Marcela Bovio. Είναι δίσκος για να ξεκινήσεις την μέρα σου; Δεν θα τον περιόριζα μόνο για πρωί αλλά σίγουρα ναι! Αρκεί να έχει καιρό παρόμοιο με τα χρώματα του εξωφύλλου. Θενκς για την πρόταση 
