Τεράστιο όχι (καμία σχέση βασικά) αλλά οποίος το έχει δει στο Gtv ξέρω γω, κάπως τον έχει σημαδέψει
2 Likes
Το gtv? 
mtv? Μπα δεν πιαναμε… στο jammin μαλλον το κολλησα 
2 Likes
Το θρυλικό Galatsi TV, το πρόλαβα τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα. Έπαιζε και πολύ χιπ-χοπ
3 Likes
Galatsi TV??? Ελα ρεεεε Εξαιρετικο!! 
3 Likes
Ακριβώς! 
Εντίτ:
4 Likes
1998 → Seventeen seconds… Seventeen seconds from game seven… or from championship number six!
11. – 6.
11. DODHEIMSGARD “Satanic Art”
Κανονικά κυκλοφορία πεντάδας, αλλά αφού θα έρθει το διαστημικό full-length του χρόνου, ας περιοριστούμε στο να αποθεώσουμε άλλη μια φορά την τελειοποίηση των όσων έφεραν οι MYSTICUM, ιδίως μέσα από τον ψηφιακό τρόμο του “Traces of Reality”.
10. SYSTEM OF A DOWN “System of a Down”
Εννοείται πως τους SOAD τους έμαθα με τον κολοσσό που ακολούθησε, προς τα πίσω (πέρα από κάτι “Sugar” και “Spiders” που παίζονταν συχνά) πήγα αρκετά αργότερα. Μπορεί το ντεμπούτο να έχει μια άγουρη ακόμα προσέγγιση, αλλά από την άλλη η faithnomor-ική αυθάδεια και το επαναστατικό πνεύμα των RATM συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που ανά περιπτώσεις (βλ. δύο προαναφερθέντα αλλά και “Peephole” π.χ.) εξιτάρει σε βαθμό ξεβιδώματος.
9. MARK LANEGAN “Scraps at Midnight”
Η δική μου Φωνή του Seattle, χωρίς τους παλιούς συνοδοιπόρους του (αλλά με εκλεκτή παρέα), χαρίζει 10 συγκινητικά, bluesy κομμάτια ποτισμένα στο bourbon και προορισμένα να κάνουν συντροφιά δίπλα στο τζάκι κάποιου μικρού επαρχιακού σπιτιού.
8. UNHOLY “Rapture”
Οι ξεροκέφαλοι Φινλανδοί επανενώνονται, έχοντας κρατήσει μικρό μέρος από το doom/death παρελθόν τους και -φαινομενικά τουλάχιστον- ακολουθούν τις λοιπές μπάντες του ήχου που έχουν μεταλλαχθεί σε πιο ατμοσφαιρικά οχήματα, με 70ς επιρροές και σημεία με γυναικεία φωνητικά. Παρολαυτά, παραμένουν τσακωμένοι με οποιαδήποτε έννοια εμπορικότητας αφού όχι μόνο δεν γράφουν ένα χιτάκι «της προκοπής» αλλά και ενσωματώνουν ατελείωτα instrumental πέρασματα τεντώνοντας πολλές διάρκειες σε 10+ λεπτά. Αποτέλεσμα, να απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση και κόπο να συντονιστεί κανείς με τα vibes τους, που βέβαια αν γίνει οδηγεί σέ έναν μαγευτικά τρομακτικό κόσμο.
7. BURNING WITCH “Rift.Canyon.Dreams”/“Towers…”
Επ, καλώς τον O’Malley (ξανά)! Όσοι προσπέρασαν THORR’S HAMMER, κακώς το έκαναν, αλλά δεν είμαστε εδώ για να πάρουμε κεφάλια. Τώρα όμως τα πράγματα σοβαρεύουν, καθώς στα 2 ΕΡ του ’98 (τα οποία εγώ γνώρισα ως συλλογή “Crippled Lucifer” που είχε και 2 bonus tracks και έφτανε τα 90+ λεπτά) o Steph μαζί με λοιπούς καμένους τεντώνουν όσο πάει τον όρο doom με σκισμένα φωνητικά και ακόμα πιο σκισμένα riffs -κυριολεκτικά δηλαδή η εικόνα που δημιουργούν είναι ένα βρωμερό κομμάτι λάστιχο που τσιτώνεται στα όρια της διάλυσης. Και κάπου εκεί είναι που έχουν φυτευτεί πια οι σπόροι για το κιθαριστικό drone…
6. ANATHEMA “Alternative 4”
Κάποτε θα ήταν αδιαπραγμάτευτα νο1. Το έβαλα να το ακούσω και ήξερα κάθε στίχο, την εκφορά του (το ψιθύρισμα π.χ. στο “when the light of your life sighs”), κάθε σκάσιμο των βαθιών τυμπάνων του Shaun Steels και θυμήθηκα αν όχι κάθε φορά, τις περισσότερες που ο δίσκος αυτός ενέτεινε τη διάλυση μέσα μου. Αλλά δεν είμαι αυτός ο άνθρωπος πια, οπότε εδώ παίζουμε καθαρά με τις αναμνήσεις (χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα τις 10 εκπληκτικές συνθέσεις), εξ’ ου και η τιμητική έκτη θέση.
5.
THERION “Vovin”
Έχοντας να διαδεχτεί έναν εκπληκτικό δίσκο, ο Christofer Johnson δεν μασάει πουθενά, προφανώς γιατί το καλλιτεχνικό (και όχι μόνο) όραμα στο κεφάλι του είναι συγκεκριμένο και τον οδηγεί σταθερά προς νέες αναζητήσεις. Η συμφωνική διάσταση του “Vovin” είναι πλέον ολοκληρωτική και το metal έρχεται απλά ως ένα συμπληρωματικό στοιχείο, κυριότερα στην πρώτη πλευρά του δίσκου με αποκορύφωμα το τέλειο “Wine of Aluqah”. Αλλά είναι η δεύτερη πλευρά, αυτή που πλέον παραδίδεται ολοκληρωτικά στην αγκαλιά του Δράκοντα με το “Eye of Shiva” και την τριλογία να ανοίγουν ρωγμές προς άλλες διαστάσεις.
4.
ORDER FROM CHAOS “An Ending in Fire”
Το κύκνειο άσμα μιας αδικοχαμένης μπάντας (όσο κι αν τα μέλη συνέχισαν σε αξιολογότατα μονοπάτια με ANGELCORPSE και ARES KINGDOM) ήταν ένας δίσκος που παρέμενε στα συρτάρια ηχογραφημένος τρία χρόνια πριν και στην πράξη ήταν μια σύνθεση υπάρχοντος και νέου υλικού. Παρολαυτά, το death metal των ORDER FROM CHAOS στο “An Ending in Fire” ακούγεται τόσο σφιχτοδεμένο, μεγαλοπρεπές αλλά και απόκοσμο, όσο και το κερασφόρο, καλπάζον άλογο/ερπετό στο εξώφυλλό του. Μοναδική περίπτωση που δεν έμοιασε ποτέ με καμία άλλη τόσο ηχητικά όσο και στιχουργικά, επενδύοντας σε μια ασταμάτητη επίθεση προερχόμενη κυρίως όμως από τα ξερά riffs και όχι από τίποτα τριγκαρισμένα τύμπανα, και παρουσιάζοντας μια εσχατολογική θεματολογία την οποία πολλοί αντέγραψαν σε νεότερους χρόνους, χωρίς πάντα να αποδίδεται το ανάλογο credit στους εδώ πρωτοπόρους.
3.
PRIMORDIAL “A Journey’s End”
Αφήνοντας πίσω το ντεμπούτο να στέκει αυτόνομο στη δισκογραφία τους, οι Ιρλανδοί αγκαλιάζουν ευωδιές του φθινοπώρου, εισάγοντας doom και ατμοσφαιρικές πινελιές, μπλέκοντας (τι άλλο) bathor-ικά riffs με εκτενή ακουστικά περάσματα, πάντα υπό το πρίσμα του κέλτικου χαρακτήρα τους. Το εκπληκτικό με τους PRIMORDIAL είναι ότι κάθε δίσκος (τουλάχιστον μέχρι και to “Gathering Wilderness”) κουβαλάει τον δικό του χαρακτήρα. Το “Imrama” ήταν ωδή στις παγανιστικές τελετουργίες, το “Journey’s End” είναι μια ατελείωτη υπαρξιακή βόλτα σε ένα διαρκές σούρουπο. Και μπορεί εδώ να έχουμε το πρώτο καθολικά αναγνωρισμένο κομμάτι τους (“Autumn’s Ablaze”), αλλά για μένα η πραγματική ουσία του άλμπουμ κρύβεται στα “Solitary Mourner”/”Bitter Harvest”.
2.
ULVER “Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell”
Τεντώνοντας τα όρια του απόκρυφου - μέρος Β’: Το σοκαριστικό με τους ULVER στο “Themes” δεν είναι η αλλαγή μουσικού ύφους, το είχαν ήδη κάνει 2 φορές μέσα σε δυο χρόνια, γιατί όχι και τρίτη. Η πραγματική ένταση αυτού του δίσκου είναι η επιλογή της συγκεκριμένης φιλοσοφικής/θρησκευτικής του Blake, προσωπικά είναι από τα ελάχιστα άλμπουμ που ακόμα δεν μπορώ να φανταστώ ακρόασή του δίχως ανάγνωση στίχων ταυτόχρονα. Σε μια εποχή που ό,τι ήταν να ειπωθεί από τη Νορβηγία ως προς την (άγουρη αλλά και αυθεντική παράλληλα) σατανική/απόκρυφη οπτική, οι ULVER αλλάζουν το παράδειγμα και παραδίδουν ένα Έργο Αιώνων.
Για τα υπόλοιπα με κάλυψαν πάνω-κάτω τα όσα έγραψε ο @apostolisza8 , με την ειδική μνεία στην κορύφωση του “Song of Liberty” που ξεκινάει με διονυσιακό beat, καλώντας σε ξέφρενο χορό, και τη βιτριολική χροιά των Ihsahn και Samoth για να το ολοκληρώσει με Α-Π-Ι-Σ-Τ-Ε-Υ-Τ-Η εκφορά λόγου στην απαγγελία του ο Fenriz έχοντας ως background την σχετική ριφάρα.
1.
OFERMOD “Mystérion Tés Anomias”
Τεντώνοντας τα όρια του Απόκρυφου - μέρος Α’: Στη αναζήτηση της συνέχειας στην ακρότητα τόσο ηχητικά όσο και ιδεολογικά, τα σκήπτρα σιγά-σιγά έχει αναλάβει η Σουηδία. Το 7άρι των OFERMOD θα μπορούσε να είναι η αρχή, η μέση και το τέλος όλου αυτού που χαρακτηρίστηκε ως orthodox bm στα 00ς και -προτού εκφυλιστεί σε name dropping δαιμονικών ονομάτων- ξαναμάζεψε τους πιστούς γύρω από μια Προμήθεια Φωτιά αναζήτησης του αληθινού φωτός. Ευτυχώς βέβαια το Μυστήριο της Ανομίας (του έχοντος όχι και πολύ σώας τας φρένας, Michayah Belfagor) ήταν μόνο η αρχή και ακολούθησαν πολλά μεγάλα έργα, ωστόσο το εναρκτήριο λάκτισμα που έδωσε σε μια νέα θεώρηση των πραγμάτων, το κάνει αυτόματα την κορυφαία κυκλοφορία του ’98 στη δική μου ιδιαίτερη κατάταξη.
Ειδικές Καταστάσεις
-
I – ΤΟ ΣΜΗΝΟΣ ΑΠΟΓΕΙΩΝΕΤΑΙ: Ένα από τα κορυφαία σχήματα των επερχόμενων 00s, οι ISIS του Aaron Turner θα εκκινήσουν το ταξίδι τους με βάση το post-hardcore/metal των NEUROSIS (αλλά ρίχνοντας ματιές και προς τους GODFLESH), πρωτόλειοι ακόμα και χωρίς τη φινέτσα που θα αποκτήσουν λίγο αργότερα, μα πωρωτικοί to-the-bone ήδη απ’ την πρώτη στιγμή.
-
ΙΙ – ΤΕΝΤΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΟΥ – ΜΕΡΟΣ Γ’: Μαζί με το 7άρι των OFERMOD θα έπρεπε κανονικά να αναφέρεται και το αντίστοιχο των MALIGN, αλλά ας μην το παρακάνουμε. Χύμα και έξαλλο, το “Fireborn” είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο τίτλος του, ένα Τέκνο της Φωτιάς που ετοιμάζεται να κάψει τα πάντα στο διάβα του. Ακόμα πιο ισοπεδωτικό το “Devilry” της μπάντας που εν πολλοίς θα καθορίσει το σύγχρονο μουσικό (και φιλοσοφικό) μου γούστο, με την επόμενη κυκλοφορία της. Οι FUNERAL MIST πλέον είναι εμφατικά εδώ κι ας μην έχουν αποκοπεί πλήρως από το παραδοσιακό μαυρομεταλλικό πνεύμα της χώρας τους, που σημαίνει «βάζουμε μέσα στον ορυμαγδό και λίγη χεβιμέταλ μελωδιουλίτσα» αλλά ακόμα και αυτό το κάνουν με γούστο οι άτιμοι (ο άτιμος ο Arioch δηλ). Fun fact ότι το ομώνυμο κομμάτι είναι το μόνο που δεν έχει γραφτεί απ’ αυτόν αλλά από μέλη των DARK FUNERAL & THYRFING, το ξεπερνάμε, αποτίνουμε φόρο τιμής στη νέα εποχή του Necromorbus ήχου (πριν γίνει must και άπειρες μπάντες θελήσουν να τον αντιγράψουν) και αναμένουμε την Αποκάλυψη.
-
III – KEEP CALM & GET IN THE GARAGE MOTHERFUCKER: Πολύ γλυκές οι γραφικότητες που απορρέουν είτε από την απόλυτη συμπάθεια είτε από μια υφέρπουσα αντιπάθεια, αλλά έχω την εντύπωση ότι 25 χρόνια μετά θα πρέπει κάποια στιγμή να δούμε αυτό το ρημάδι το Γκαράζ γι’ αυτό που είναι, δηλαδή μια συλλογή από ερμηνείες σε κομμάτια που καθόρισαν διαχρονικά την τρελοπαρέα από την Καλιφόρνια και ταυτόχρονα αποτέλεσαν πύλη, εν μέσω της απόλυτης κυριαρχίας του γκρουπ στη μουσική βιομηχανία, προς μια πληθώρα από συγκροτήματα, για κάποια από τα οποία ενδεχομένως πολλοί από τους οπαδούς τους δεν θα είχαν ιδέα. Μπορεί να θεωρούμε όλες τις διασκευές ανώτερες από τα ορίτζιναλ ή όλες κακουργηματικά άθλιες (εγώ ο βαρετός λέω ότι κάποιες -οι περισσότερες- είναι πετυχημένες, κάποιες όχι τόσο και ορισμένες λίγες ενδεχομένως να ξεπερνάνε το αρχικό -ως ηχητική προσέγγιση πάντα, γιατί στην πράξη οι περισσότερες διασκευές είναι οικειοποίηση της δημιουργίας κάποιου άλλου), αλλά η σημασία του “Garage Inc.” είναι ότι έβαλε δίπλα-δίπλα τον CAVE αλλά και τους DISCHARGE, τους SKYNYRD αλλά και τους MERCYFUL, τους BLITZKRIEG, τους BUDGIE αλλά και τους KILLING JOKE και γι’ αυτό και μόνο για μένα αξίζει όλο το respect που του αναλογεί…
33 Likes
Μόνο εγώ μάλλον το βρίσκω το Ulver υπερβολικά μεγάλο σε διάρκεια κ ασύνδετο σε σημεία.
Μαλάκα, φλασιά που μου ήρθε τώρα: πώς γίνεται ο John Douglas να ‘ναι απ’ τα μακροβιότερα μέλη της μπάντας και το “Alternative 4” να είναι ο μοναδικός δίσκος στον οποίον δεν παίζει;;; Τι παίχτηκε εκεί; Ποτέ δεν έψαξα να το μάθω.
Ωραίος για Ofermod, ο μοναδικός που τους θυμήθηκε, το πνεύμα του “De mysteriis…” ξαναζωντανεμένο (ακόμα και ο τίτλος ίσως δεν είναι τυχαίος).
Όχι. Θα τους έχω κι εγώ στα honourable, αλλά σε σημεία μου βγάζει μια μεγαλομανία και εμμονή στην τήρηση μίας συγκεκριμένης μουσικής φόρμουλας (ακόμα κι αν αυτή είναι στη φύση της “πειραματική”, δηλαδή ενάντια σε κάθε τήρηση “κανόνων”), όπως κι όλα τα μετέπειτα Ulver albums με τον τρόπο τους (όσο κι αν μ’ αρέσουν).
1 Like
Αν θυμάμαι καλά από συνεντεύξεις (εποχών “Fine Day…” ίσως που είχε ξαναγυρίσει) είχε κάτι προσωπικά θέματα; ίσως και υγείας, μπορεί να κάνω και λάθος…
Εννοείται ότι αρχικά, μηχανικά πληκτρολόγησα “…τυμπάνων του John Douglas…” αλλά μετά κάτι με έτρωγε, το θυμήθηκα, το έψαξα και το διόρθωσα.
Για ULVER και συγκεκριμένα για τo “Themes…”, δεν μπορώ να το δω/ακούσω αποκομμένο από τα γραπτά του Blake, σε αυτό το επίπεδο σίγουρα δεν το θεωρώ ασύνδετο ή μάλλον το θεωρώ τόσο “ασύνδετο” όσο και οι διαδοχικές σκέψεις του ποιητή. Παρολαυτά δέχομαι την οπτική.
1 Like
Μπα, κι εγώ μ’ επιφύλαξη γράφω ό,τι γράφω, κυρίως γιατί δεν έχω εντρυφήσει στο ποίημα που μάλλον είναι το Α και το Ω του δίσκου ακόμα και για τις διακυμάνσεις της μουσικής (θα τα γράψω και πιο μετά συνοπτικά).
1 Like
Επειδή εμένα πρωτίστως με ενδιαφέρει η μουσική κ το πως κυλάει ένα άλμπουμ, το συγκεκριμένο απλά δεν μου κάθεται σε πολλά σημεία. Έχει φυσικά πολλά εκπληκτικά σημεία αλλά μερικές φορές είναι σαν να διακόπτονται απότομα για να μπει κάτι άλλο που την συγκεκριμένη στιγμή μου φαίνεται παράταιρο. Δεν θυμάμαι αν είχα διαβάσει κάτι σχετικό στην πρόσφατη βιογραφία τους, πρέπει να το ξαναδώ.
1998
- Iced Earth - Something Wicked This Way Comes
- Death - The Sound Of Perseverance
- Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
- Diabolical Masquerade - Nightwork
- Artrosis - W Imię Nocy
Tα 5 πρώτα ήταν δεδομένα απο εδώ και κάτω καμια 15αρι πάλεψαν για 5 θεσεις, εχουμε και λεμε:
- Monster Magnet - Powertrip
- Embraced - Amorous Anathema
- Cradle Of Filth - Cruelty And The Beast
- Opeth - My Arms, Your Hearse
- System Of A Down - System Of A Down
Ειδική αναφορά στο “Anal Cunt - Picnic Of Love” οπου ξέροντας το στιχουργικό παρελθόν της μπάντας το κάνει πολύ αστείο. Kαι η μουσική ωραία είναι 
Cover της χρονιάς :
23 Likes
1998
5. Slayer – Diabolus in Musica
4.The Haunted - The Haunted
3. Children of Bodom – Something Wild
2. Korn – Follow the Leader
1. The Offspring - Americana
Εξώφυλλο :
31 Likes
1998
5)Bruce Dickinson – The Chemical Wedding
4)SOAD - SOAD
3)Korn – Follow the Leader
2)The Offspring - Americana + εξώφυλλο
1)Blind Guardian - Nightfall In Middle Earth
26 Likes
Το καταλαβαίνω πήρατε Ευρωλίγκα το '97 οπότε δε θες να φύγουμε από εκεί ακόμα, λογικό!!
5 Likes
Α καλά ότι να ναι γράφω. Μόλις ξύπνησα μετά από 3ωρο guns και καπάκι ταξίδι επιστροφής. Δείξτε έλεος 
1 Like
1998
αυτοπεριορίζομαι πάρα πολύ ξανά , αλλά πρέπει για να έχει ενδιαφέρον
HONOURABLE MENTIONS
Clutch - The Elephant Riders
εδώ αρχίζουν να διαμορφώνουν το δικό τους χαρακτηριστικό στυλ , έχοντας τα στοιχεία των 2 πρώτων , προσθέτοντας κι άλλα με το αποτέλεσμα να είναι άκρως ενδιαφέρον και να καταλήγει σε μέθεξη την επόμενη δεκαετία
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment
κρίμα που έχει μόνο άλλο ένα mention αυτός ο δίσκος
Edguy - Vain Glory Opera
Είμαι Avantasiaκος , έχω την ελάχιστη επαφή με edguy αλλά αυτό το διαμαντάκι φτάνει για να τους έχω αγάπη . Νομίζω ήταν κι ο δίσκος που έδειξε κατά που πάει το πράμα αλλά και τη μουσική ικανότητα του Tobias
System of a Down - System of a Down
αυτές οι γαμημένες αρμένικες χροιές , σε 3 τα σπουδαία . Μπάντα με άποψη και όραμα , όχι μόνο μουσικά απ’ την πρώτη μέρα
The Offspring - Americana
Χιτάκια , σύντροφοι εφηβείας , καλοκαιριών , ανεμελιάς αλλά αυτό είναι απλά η επιφάνεια . Έχει μεγαλύτερο βάθος απ’ ότι ίσως του πιστώνεται , με χιουμοριστικό τρόπο σχολιάζει την αμερικάνικη καθημερινότητα . Το Pay The Man το καλύτερο κομμάτι της καριέρας τους για μένα , όλης της σκηνής αυτής μην πω . Αξίζει 5αδα αλλά έπεσε στους Anathema
TOP 5
5. Anathema - Alternative 4
Γενικά δεν ακούω αυτή τη σκηνή και δεν με τρελαίνει ο γκοθικ ήχος ( Εξαίρεση οι τεράστιοι Paradise Lost ) . Αλλά διάβολε , τι να είναι αυτό το πράμα ;; 
. Ξεχωρίζει όσο λίγα . Είναι αυτό που λέμε , αυτό μέχρι και σε μένα αρέσει
4. Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Είμαι #teamAccident . Αλλά τούτο εδω ένα σκοτεινό vibe και κάτι ριφφ κάτσε καλά . Τεράστιος μεταλ δίσκος
3. Death - The Sound of Perseverance
Τα έχετε πει ήδη τόσο καλά που δεν μπορώ να προσθέσω κάτι . Κανονικό masterclass , ο καλύτερος Death δίσκος , κάτι που μπορείς να πεις για όλους τους προηγούμενους ( well said ισχύει ) . Για σήμερα που γράφουμε για το 1998 είναι ο σπουδαιότερος και γαμηστερότερος . Αύριο μπορεί να είναι πάλι το Leprosy 
2. The Haunted - The Haunted
Εμένα κάτι τέτοια όταν έχω τα νεύρα μου , λειτουργούν ευεργετικά . Γίνεται μια εσωτερική εκτόνωση και νιώθω καλά μετά . Pure fuckin Hate , φανταστικό thrash
1. Blind Guardian - Nightfall in Middle-Earth
βάζεις να παίξει , ανοίγεις τη ντουλάπα σαν τη Ναρνια και ταξιδεύεις στη Μέση Γη . Τόσο απλά , escapism και πάλι escapism για την ψυχική μας υγεία
Ριφφ, μελωδίες , πολυφωνικά ρεφρεν για ατελείωτα sing along . Η καρδιά μου είναι εδώ , ας έχουν καλύτερα
Εξώφυλλο :
29 Likes
χαχαχαχαχ λόγω καύσωνα να το παμε κανενα μισάωρο πίσω, να ετοιμάσω και τα παγάκια για το ρούμι, αλλα τα πάμε καλά, τα exit polls ρολάρουν, δεν θα χρειαστεί πολύ μαγείρεμα!!!
4 Likes
Μισάωρο, ε; Άστο, θα το ρίξω σε λίγο.
4 Likes