νομίζω επανακυκλοφορεί αυτό
1 Like
1998, δυστυχώς λόγω αρρώστιας και δικής μου και του μικρού, πολύ επιγραμματικά.
#5+1
Dirty Three - Ocean Songs
Ενδοσκοπικό, συντροφικό, το soundtrack μια χειμερινής βόλτας στις ακτές μιας φουρτουνιασμένης θάλασσας.
#5
System of A Down - S/T
1999, Nissan Sunny του '90, ο μεγάλύτερος bro έχει 3 κασσέτες - λάφυρα από χαρντκοράδες φίλους του. Strife, Downset και το 1ο SOAD. Αυτό που ακούγαμε σε σύγκριση με τα υπόλοιπα ήταν εξωφρενικά μοναδικό. Τότε είπαμε και οι δύο ότι αυτό το συγκρότητα έχει κάτι…που να φανταζόμασταν.
#4
Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Δίσκος που άργησα να εντρυφήσω, μια σειρά από τραγούδια ύμνους και ερμηνίες που πιάνουν και πατάνε κορυφή. Σφραγίδα Βρασίδα.
#3
Massive Attack - Mezzanine
Πραγματικό διαμάντι εκτός χώρου, στην καρδιά του τόσο μέσα στον πυρήνα της μουσικής μας όσο λίγα.
#2
Refused - The Shape of the Punk to Come
Μπόμπα. Μανιφέστο. Ότι λέει ο δίσκος.
#1
Anathema - Alternative 4
Ακόμα ανατριχιάζω το ίδιο όταν το ακούω, όπως και τότε. Και ας έχουν αλλάξει πάρα πολλά.
31 Likes
- Monster Magnet - Powertrip
- System of a Down - System of a Down
- Korn - Follow The Leader
- Massive Attack - Mezzanine
- Spiritual Beggars - Mantra III
- Godsmack - Godsmack
- Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
- Rob Zombie - Hellbilly Deluxe
- Black Label Society - Sonic Brew
- Orange Goblin - Time Traveling Blues
- Cardigans - Gran Turismo
- Gov’t Mule - Dose
- Metallica - Garage Inc
- Soulfly - Soulfly
- The Haunted - The Haunted
- Garbage - Version 2.0
- Jerry Cantrell - Boggy Depot
- Placebo - Without You I’m Nothing
- Madonna - Ray of Light
- Offspring - Americana
29 Likes
Οχιιιιι, το ειχα το '99… Αλλά έχεις δίκιο.
2 Likes
παμε για 1999 σε λιγότερο από 2 ώρες…
ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κάποιον από τους
@intrance @Moonchild92 @Clairvoyant @DarthVader @Death.Eternal @Ironman1
6 Likes
Περαστικά και στους δυο σας!
2 Likes
Σιγά μη μπορεί ο JB να βγάλει τη φωνή και το feeling του Spice… Ε όχι και Jb…
6 Likes
Την έριξα…
Ανάλυση αύριο!
1 Like
ΑΓΟΡΙΑ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ!
(εύγε για τους Ανάθεμα)
1 Like
υποθέτω εφόσον τα έχω γράψει εδώ δεν χρειάζεται να τα γράψω και στο Doc ε?
1 Like
τα έχω περάσει ήδη @spiritcrush , dont worry…
παρένθεση *
δεν έχω καμία σχέση με τον @Clairvoyant, ούτε θα σχολιάσω την παρουσία του καθενός εδώ μέσα, ούτε mod είμαι, ούτε ξέρω το όλο story και ας έχω πάει στα 70 λεπτά Brutus 
δύο μήνες ban θεωρώ πως… anyway δεν είχα σκοπό να πάρω θέση αλλά… πήρα 
κλείνει η παρένθεση *
μισή ωρίτσα ακόμη 
6 Likes
Σοβαρά έφαγε ban (ξαναρωτάω εγώ); Δεν τα παρακολουθώ όλα τα topics οπότε δεν ξέρω τι μπορεί να παίχτηκε, αλλά ρε παιδιά μεγάλοι άνθρωποι είμαστε, σιγά τώρα.
2 Likes
Με πρόλαβες!
Οριακά προσβολή
2 Likes
1998
1. System of a Down – System of a Down
Οι System είναι το βασικότερο συγκρότημα της εφηβείας μου. Με έκαναν να ασχοληθώ σοβαρότερα με τη μουσική, τόσο ως ακροατής όσο και ως μουσικός. Τρομερός και ακατέργαστος ήχος, έντονα χαρντκορ, κορυφαίο ντεμπούτο. Δεν ξέρω αν θεωρούνται deep cuts, αλλά τρελαίνομαι και αφηνιάζω με Soil και Darts (Arise as did the Gods Ninti, and Ishkur, Ishkur, motherfucker!). Αγαπώ και τις επόμενες σπουδαίες κυκλοφορίες τους, αλλά συχνά αναρωτιέμαι πως θα ήταν τα πράγματα αν έμεναν ηχητικά εδώ.
2. Marilyn Manson – Mechanical Animals
Όπως τα είπε ο @antonis86antoniadis. Εξαιρετικό το Antichrist Superstar, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικό αριστούργημα. Όχι μόνο της δισκογραφίας του Manson, αλλά ένα από τα αριστουργήματα που έχει χαρίσει η ροκ μουσική σε γενικότερο πλαίσιο.
3. Lagwagon – Let’s Talk About Feelings
Θεωρώ πως ο προηγούμενος δίσκος και αυτός εδώ είναι κατά κάποιο τρόπο αδερφάκια, και μου είναι δύσκολο να επιλέξω αγαπημένο. Ξέρω όμως πως μαζί, συνολικά, είναι οι Lagwagon της καρδιάς μου. Καλοδεχούμενη και η διασκευή στο λατρεμένο Everything Turns Grey των Agent Orange. Το κλείσιμο του δίσκου με The Kids Are All Wrong, May 16 και Owen Meany είναι συναισθηματικά μοναδικό.
4. Turbonegro – Apocalypse Dudes
Οι κάφροι από τη Νορβηγία χαρίζουν τον καλύτερο δίσκο τους, ο οποίος τυχαίνει να είναι και απόλυτα καλοκαιρινός. Αυτός ο συνδυασμός πανκ και χαρντ ροκ προσφέρει εθιστικές χιτάρες που σου μένουν από την πρώτη ακρόαση, και το repeat στο τέλος του αλμπουμ αποτελεί μονόδρομο. Θα έπρεπε πορωτικές, ultra-catchy συνθέσεις να έχουν τίτλους όπως… εχμ… “Rendezvous with Anus” και να προσφέρονται για ανεξέλεγκτο sing-along μέχρι να ξελαρυγγιάζεσαι? Το αφήνω στην προσωπική κρίση σας.
5. Converge – When Forever Comes Crashing
Λίγο πριν την αναδιαμόρφωση του πεδίου στον ακραίο ήχο, μας χαρίζουν κάποια από τα καλύτερα διαμάντια τους όπως το ομότιτλο, το Love as Arson, και τη γλυκιά μπαλάντα Ten Cents.
Λοιπές μουσικάρες:
Διάφανα Κρίνα – Κάτι Σαράβαλες Καρδιές
“Τι, δεν τους ξεκάναμε όλους συναισθηματικά με τον προηγούμενο δίσκο? Ε, ας ανοίξουμε με τον Μπλε Χειμώνα.” Ακόμη ένα αριστουργηματικό, μελαγχολικό διαμάντι.
Septic Flesh – A Fallen Temple
Δεν είμαι και πολύ του συμφωνικού, οπότε λέω πως μακάρι να διατηρούσαν τον ήχο των Brotherhood of the Fallen Knights και Marble Smiling Face, πολύ ξεχωριστές κιθάρες και μελωδίες. Ειδικά το 2ο είναι μεγάλο κομμάτι.
Dropdead – Dropdead 1998
Σαρωτικοί powerviolence τιτάνες στην ίσως κορυφαία στιγμή τους οργώνουν τα πάντα στο διάβα τους.
Good Riddance – Ballads From The Revolution
Συνεχίζοντας στα χνάρια του προηγούμενου εκπληκτικού δίσκου, προσφέρουν ακόμη μια πρωτοκλασάτη τσιτωμένη πανκ δισκάρα. Me opener το Fertile Fields πως να γίνει διαφορετικά άλλωστε, η μπάντα σκοτώνει και το αποδεικνύει πάντα με το 1ο κομμάτι κάθε δίσκου.
Dillinger Four – Midwestern Songs of the Americas
Έχει την υπερπιασάρικη υπερκομματάρα Mosh for Jesus. Δυνατό, feelgood πανκ ροκ.
The Lillingtons – Death by Television
Δίσκος μισής ώρας, αποτελούμενος από 13 ανέμελα διασκεδαστικά πανκ χιτς. Το 2017 θα κάνουν μια φανταστική ηχητική στροφή.
His Hero Is Gone – The Plot Sickens: Enslavement Redefined
Περισσότερο άμεσοι, αγριεμένοι και απειλητικοί. Ακόμη μια κραστ κορυφή.
Morbid Angel – Formulas Fatal to the Flesh
Ο πιο τσαμπουκαλεμένος δίσκος της πάλαι ποτέ απόλυτης death metal μπάντας, αν και με αλλαγές (γουστάρω τον Tucker περισσότερο από τον Vincent) δε χάνει τη στάμπα ποιότητας (και ακρότητας). Με το Chambers of Dis χάνω τα μυαλά μου.
Solstice – New Dark Age
Μοναδικό επικό ντουμ. Ανεπανάληπτο. Αρκεί να βάλεις το Hammer Of Damnation και να πειστείς.
VNV Nation – Praise The Fallen
Μάλλον ο αγαπημένος μου από τη δισκογραφία τους και γενικά στο συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα. Joy, Solitary, Procession, Honour, ανελέητος χορός.
Sunny Day Real Estate – How It Feels To Be Something On
Τρομερή εναλλακτική ροκ μπάντα, φανταστικές ταξιδιάρικες, συναισθηματικές μουσικές.
Ulver – Themes from William Blake’s The Marriage of Heaven and Hell
Εκτιμώ τη black περίοδο αλλά είμαι ξεκάθαρα ακόλουθος των πειραματικών τους προθέσεων. Μεγαλόπνοο, μεγαλεπήβολο, γενικώς μεγάλο από κάθε άποψη.
Dødheimsgard – Satanic Art EP
Μια ανάσα πριν την ατομική βόμβα που πρόκειται να ρίξουν, παίρνουμε μια μικρή γεύση. Traces Of Reality, τρελό σκάλωμα από την 1η ακρόαση.
Virgin Steele – Invictus
Παρά την κατάντια των (πολλών) τελευταίων χρόνων, ο DeFeis έχει προσφέρει πραγματικά αριστουργήματα στα 90’s. Τα 2 Marriage, το Invictus και το 1ο Atreus, όλα τέλεια και καλύτερα από δισκογραφικές στιγμές πολλών ιερών τεράτων (μην αρχίσω και αναφέρω ονόματα και φάω κάνα μπαν), πραγματικοί μεταλ θυσαυροί. Συνθετική ιδιοφυΐα με ιδιαίτερη αντίληψη, η έμπνευση έμοιαζε να είναι αστείρευτη και χάρισε υπέροχες μελωδίες, επικότητα, λυρικότητα, μοναδικές στιγμές μεγαλείου. Το Veni, Vidi, Vici κάθεται άνετα δίπλα σε κλασικά μέταλ έπη, και είναι και καλύτερο από τα περισσότερα.
Bruce Dickinson – The Chemical Wedding
Εκτιμώ γενικά την προσωπική δισκογραφία του αν και δεν την επισκέπτομαι συχνά, και εδώ θεωρώ πως πιάνει κορυφή, προσφέροντας τον αρτιότερο δίσκο του.
Swingin’ Utters – Five Lessons Learned
Ακόμη ένα από τα πολλά ευχαριστώ που χρωστάω στα soundtracks της Tony Hawk σειράς. Πιτσιρίκι έβαλα να παίξω το demo του 2ου παιχνιδιού, σκάει το ομότιτλο κομμάτι στη μοναδική διαθέσιμη πίστα, αυτό ήταν, ε δε βγήκε ποτέ από το κεφάλι μου. Χρόνια μετά έψαξα το δίσκο, ο οποίος είναι εξαιρετικό ροκάδικο πανκ με κάποιες μικρές, πολύ ταιριαστές δόσεις folk και country.
The Offspring – Americana
Η αγαπημένη μου περίοδος της μπάντας έκλεισε με τον προηγούμενο δίσκο, αλλά αυτός έχει το γιγάντιο the kids aren’t alright μέσα, οπότε δεν μπορεί να μην αναφερθεί.
Botch – American Nervoso
Πρόλογος του μεγάλου χτυπήματος της χρονιάς που ακολουθεί, εδώ οι μεγάλοι του είδους κάνουν ζέσταμα συμπυκνώνοντας ηχητικά ό,τι λογίζεται ως mathcore.
Nasum – Inhale/Exhale
Πρώτος δίσκος της μεγάλης, αδικοχαμένης μπάντας του ακραίου ήχου. Κλασικός δίσκος, κορυφαίο μακελειό γεμάτο κομματάρες. Την πρώτη φορά που άκουσα το Disappointed είχα μικρή επαφή με το grindcore ως μουσικό ιδίωμα, αλλά αυτή η τέλεια δόση “ακραίου χαρντκορ”, όπως την χαρακτήρισα αφού άκουσα το κομμάτι, αρκούσε για να με κάνουν να ψαχτώ με τους ίδιους, καθώς και με το είδος σε γενικότερο πλαίσιο.
Refused – The Shape Of Punk To Come
Δύσπεπτο και περίεργο, εδώ συναντώνται μαζεμένα πολλά από τα στοιχεία και τις πειραματικές τάσεις που η εναλλακτική σκηνή προσέθετε και παρουσίαζε υπομονετικά από τα μέσα 80’s σε ένα ηχητικά φρέσκο πακέτο. Οι Refused είχαν το attitude και έτυχε να κάνουν το μπαμ. Κουλ, κουλ, κουλ.
Craig’s Brother – Homecoming
Μπάντα που ανακάλυψα τυχαία γράφοντας στο google για συγκροτήματα που μοιάζουν ηχητικά στους Lagwagon. Η σφαλιάρα που έφαγα όταν έβαλα για δοκιμή το Insult to Injury δεν περιγράφεται. Τσαμπουκαλεμένο, σοβαρό, μελωδικό, τέλεια μινοριάρικο υπερκομμάτι. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα τραγούδια σε αυτό το πανκ ύφος, ειλικρινά. Δοκιμάστε να το ακούσετε. Ακόμα και αν δεν τρελαίνεστε με τέτοιους ήχους. Έχω βάλει προσωπικό στόχο να χώνω σε συζητήσεις το συγκεκριμένο κομμάτι και γενικά τη συγκεκριμένη μπάντα. Α, ακούστε και το Dear Charlotte.
Anathema – Alternative 4
To Fragile Dreams είναι από τα καλύτερα και συναισθηματικότερα τραγούδια που έχω ακούσει. Και ο υπόλοιπος δίσκος καλός είναι μωρέ.
The Smashing Pumpkins – Adore
Αλλαγή ύφους, αλλά άκρως επιτυχημένη. Τους ταίριαζε, αν και ήταν βέβαιο πως το βάρος των δυο προηγούμενων μνημείων θα τους δυσκόλευε για ότι θα τα ακολουθούσε.
Strung Out – Twisted By Design
Κλασικός fat wreck δίσκος από τους πάνκηδες που ψαρώνουν μεταλλάδες. Ταχύτητα, σφιχτοδεμένο παίξιμο, μελωδιάρες, peak του είδους. Εδώ έχουμε κλείσιμο με το συγκλονιστικό Matchbook. Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τόσα για αυτό το κομμάτι, δικαίως λατρεύεται από πολλούς και συγκινεί ψυχούλες.
Placebo – Without You I’m Nothing
Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, αλλά έχει το Without You I’m Nothing μέσα. Έχει και άλλα κλασικά και αξιόλογα κομμάτια τους, αλλά κάπου εδώ σταματάει η ανάγκη να αναφερθούν.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
30 Likes
Δεν το ‘πιασα αυτό που λες, αλλά anyway. Κρίμα πάντως, γιατί έχασε κι όλο το τζέρτζελο εδώ, άσχετο από το πώς βλέπει ο καθένας μας τη διαδικασία ban κλπ. Δηλαδή όσο “χαζό” και ν’ ακούγεται, με το κόλλημα που φάγαμε όλοι εδώ, στάνταρ θα μας έτσουζε αν δεν μπορούσαμε να συμμετέχουμε, και δύο μήνες είναι υπερβολικά μεγάλη απουσία.
Μ’ εκείνα και μ’ αυτά post-άρω και τα δικά μου. Λίγα πράγματα γιατί μάλλον δεν είναι απ’ τις top χρονιές μου.
Πεντάδα:
Summary
Anathema “Alternative 4”
Τι να ειπωθεί, απ’ ό,τι διαβάζω μάλλον για τους/τις περισσότερους/ες από εμάς η πρώτη μας εμπειρία μ’ αυτό το album ήταν σημαδιακή, συναισθηματική τόσο φορτισμένη. Ε, αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο, μάλλον οι Βρετανοί κατάφεραν εδώ να βουτήξουν σ’ ανεξερεύνητα βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού και πόνου. Μαζί με το “Draconian times” όλη η εύθραυστη πλευρά της εφηβείας μου λέμε!
The Offspring “ Americana”
Δεν ήταν το πρώτο album που σαν ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΡΟΚΑΣ ζήτησα από τους γονείς μου να μου αγοράσουν σαν δώρο στην ονομαστική μου εορτή (αυτό του χρόνου), αλλά είναι απ’ τα πρώτα album που με θυμάμαι (έστω, αμυδρά) σαν παιδί να «πρόλαβα» να νιώσω το κλίμα του «συμβαίνει τώρα». Η αδελφή μου είχε πάρει μόνο το single του “Pretty fly (for a white guy)” (αλήθεια, τι εποχές κι αυτές που δίναμε λεφτά για CD-singles!), η κασέτα με το full-length ήτανε αντιγραμμένη φυσικά (τα έχω και τα δύο ακόμα), αλλά με θυμάμαι πολύ έντονα να τ’ ακούω όλα τα τραγούδια. Μετά από πολλά-πολλά χρόνια, κι αφού μεσολάβησε η metal φάση μου, κι ΑΦΟΥ ανακάλυψα στα σοβαρά το punk, κι ΑΦΟΥ απενοχοποίησα και την pop πλευρά του, ξαναγύρισα σ’ αυτό το album κι επιβεβαίωσα ξανά το ΜΕΓΑΛΕΙΟ του.
Katatonia “ Discouraged ones”
Να μην επαναλαμβάνομαι, γιατί τα ξαναείπαμε πρόσφατα για το “Brave murder day” (οι δύο δίσκοι μοιράζονται πολλά αν εξαιρέσει κανείς την έλλειψη των brutal φωνητικών, τις διάρκειες των τραγουδιών και τον ρόλο της lead κιθάρας): εγώ όταν ακούω αυτήν την περίοδο των Katatonia δίνω βάση στη στεγνή παραγωγή (που προσθέτει στην ατμόσφαιρα αντί να αφαιρεί), τη μινιμαλιστική λογική σύνθεσης, τα πιο-ξεψυχισμένα-πεθαίνεις φωνητικά του Renkse και το πιο-ξεψυχισμένο-πεθαίνεις drumming του. Suicidal δίσκος με όλη τη σημασία της λέξης.
Lagwagon “Let’s talk about feelings”
Έχω την εντύπωση πως είναι το πιο δημοφιλές τους album, και πώς να μην είναι; Τραγουδάρες έχει, hits έχει, εξωφυλλάρα cult έχει, παραγωγάρα έχει, όλη η συνταγή τους εδώ πέτυχε στην εντέλεια -από τα albums που θα έδινα σε κάποιον για να του πω «αυτό είναι το μελωδικό punk». Αν θεωρήσουμε ότι το επόμενο (“Blaze”) δεν κινείται στα ίδια επίπεδα (παρ’ ότι καλό), κι ότι το ανεπανάληπτο “Resolve” διαφοροποιείται ηχητικά, ίσως εδώ οι Lagwagon έφτασαν στο επιστέγασμα μίας πορείας που χτίζανε δίσκο-το-δίσκο από τις αρχές των 90’s.
Primordial “A journey’s end”
Σαφώς και μου αρέσουν και οι μετέπειτα, πιο επικοί, δίσκοι τους, σαφώς και για το “Imrama” ισχύει ό,τι λέει ο ChrisP, αλλά εμένα η καρδιά μου είναι αφιερωμένη εδώ. Στους πιο ρομαντικούς και «προσωπικούς» Primordial που υπήρξαν ποτέ. Εδώ εγώ δε λαμβάνω κανένα «πολεμικό» συναίσθημα, παρά μόνο έναν θρήνο που, ΟΚ μπορεί στιχουργικά εδώ κι εκεί ν’ αναφέρεται σ’ ένα συλλογικό, παρελθοντικό «εμείς», αλλά αυτό γίνεται με αρκετά διακριτικό τρόπο σε σχέση με την κατοπινή πορεία τους και γενικά νομίζω οι στίχοι του “A journey’s end” μπορούν να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως. Τι να πει κανείς τώρα για το αιώνιο “Dark song”, για τη συναισθηματική κορύφωση του “Autumn’s ablaze”, για τον πικρό, a-capella μονόλογο του “Solitary mourner” ή για το “Bitter harvest” που μάλλον είναι και ό,τι πιο κοντινό στην κατοπινή πορεία τους; Ένας πολύ έντονος δίσκος, ένας Alan για πρώτη (και μοναδική; ) φορά τόσο εκφραστικός με τα καθαρά του φωνητικά κι ίσως η στιγμή που οι Primordial βρέθηκαν πιο κοντά όσο ποτέ στην ατμοσφαιρική πλευρά του metal ήχου της περιόδου εκείνης.
The rest:
Summary
Refused “The shape of punk to come: a chimerical bombination in 12 bursts”
Μουσικά είναι άψογο. Στιχουργικά αρκετά ενδιαφέρον. Από πολιτικής άποψης (κι εννοώ εδώ τα κείμενα και το όλο concept πάνω στο οποίο βάσισαν τη μουσική τους κι έχει να κάνει με την κριτική μορφής/περιεχομένου της λεγόμενης «επαναστατικής» μουσικής) κατέθεσε ένα σκεπτικό που σπάνια βλέπουμε ακόμα κι από μπάντες που υποτίθεται ότι αμφισβητούν την κυρίαρχη κουλτούρα, αλλά στην πραγματικότητα μπορούν ν’ αναπαράγουν αρκετά χαρακτηριστικά της, απλά μ’ επαναστατική φρασεολογία. Καλά όλα αυτά, αλλά μέχρις ένα σημείο. Κι αυτό το «σημείο» δεν το βάζω εγώ αυθαίρετα, αλλά έχει μπει από άλλες μπάντες (σύγχρονες ή παλιότερες των Refused) που δε διάβασαν καταστασιακούς απλά για να τους κοτσάρουν στα εσώφυλλα των δίσκων τους, αλλά για να επιχειρήσουν όντως ν’ αμφισβητήσουν το ίδιο τους το δημιούργημα ως κάτι το διαχωρισμένο από την καθημερινή τους ζωή ή τη συλλογική, πολιτική δραστηριότητα. Ε, αυτό το (βασικό, βασικότατο!) σημείο οι Refused όχι μόνο δεν κατάφεραν να το ξεπεράσουν, αλλά ούτε καν το έθιξαν -ήταν έξω από τον ορίζοντά τους. Συνεπώς… δεν ξέρω γιατί τελικά να μην τους θεωρήσω τα πιο intellectual ξαδέλφια των Rage Against the Machine, παρά για ένα παράδειγμα μπάντας που αμφισβήτησε ριζικά αυτά που η ίδια ισχυριζόταν ότι αμφισβητούσε. Κι αφήνω εντελώς απ’ έξω τα επίσης αστεία φάση διαλύω-με-βαρύγδουπες-δηλώσεις-και-ντύνοντάς-το-γεγονός-με-πολιτικό-μανδύα-αλλά-reunion -ΟΚ, από τις πιο γελοίες φάσεις που έχουν παίξει. Sorry not sorry, αλλά μάλλον έχω απομυθοποιήσει αρκετά τους ίδιους και τις προθέσεις τους ή απλά περιμένω την έλευση του “Passion” το ’99 και κάποιες συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες (όχι μεταξύ συγκροτημάτων· μεταξύ λόγου/πράξης, attitude, εν τέλει κληρονομιάς κλπ.)!
His Hero is Gone “The plot sickens-enslavement redefined”
Ε, δεν έχω να πω περισσότερα γι’ αυτούς -η συνταγή παραμένει η ίδια. Ποτέ δε διαφοροποίηθηκαν στους 3 δίσκους τους, κι όμως, κατάφερναν κάθε φορά ν’ ακούγονται original και γοητευτικά μυστηριώδεις. Μακάρι το brainwashing που κάναμε κάποιοι σ’ αυτό το topic για την πάρτη τους, να αποδώσει καρπούς! Αλλιώς τα λέμε τα λέμε σε λίγες εβδομάδες με αφορμή τους Tragedy!
The Haunted “ The Haunted”
Παλιότερα ισχυριζόμουνα ότι τα 3 πιο βίαια (όχι extreme· βίαια. Δηλαδή να τ’ ακούς και να νιώθεις ότι σε δέρνουν, ρε παιδί μου) albums που έχουν βγει είναι τα “Reign in blood”, “Slipknot” κι αυτό εδώ. Πάνω-κάτω το ίδιο θα ισχυριζόμουνα και τώρα, αν και πάνε χρόνια που το άκουσα τελευταία φορά. Ωστόσο δεν μπορώ να ξεχάσω το τραγούδι-όνομα και πράμα “Hate song”, το “Bullet hole” που το συναγωνίζεται στα ποσοστά επιθετικότητας που εκπέμπει, το εφιαλτικό outro του “Forensick” ή το “In vein” που αποτελεί το πιο ξεκάθαρο «απομεινάρι» των At the Gates. Μακάρι να βγαίναν τέτοιες μπάντες μετά από κάθε διάλυση.
Death “The sound of perseverance”
Παρακαλώ, μην ξαναβάλει ΚΑΝΕΙΣ το εξώφυλλο της επανακυκλοφορίας με τα «δόντια», προτιμήστε το original! Και, ναι, δεν ξέρω αν τολμάω να δηλώσω πως το “Painkiller” του Chuck είναι καλύτερο από αυτό των Βρετανών, αλλά άνετα δηλώνω ότι ο άτιμος κατάφερε να μετατρέψει ένα κομμάτι που θεωρούσες ότι δεν-πήγαινε-πιο-τσίτα-γιατί-είναι-ο-ορισμός-της-τσίτας, σε κάτι ακόμα πιο αφηνιασμένο. Ε, αυτό εγώ το λέω άθλο.
Pain of Salvation “One hour by the concrete lake”
Αν δεν κάνω λάθος θα υπάρχουν (έστω σαν honourable) σε κάθε λίστα μου όποτε βγάζουν δίσκο (μέχρι το “Be” τουλάχιστον). Κι αν δεν κάνω πάλι λάθος, ανά δίσκο μου αρέσουν όλο και περισσότερο (πάλι μέχρι τo “Be”). Για να δούμε, βέβαια, ποιος θα χωρέσει πεντάδα! Και τι εξώφυλλο και concept!
Placebo “Without you I’m nothing”
Πφφφ, εδώ μέσα υπάρχουν στιγμές που είναι για πεντάδα ξεκάθαρα, αλλά έτυχε σε χρονιά με σκληρό ανταγωνισμό. Κανείς άλλος που να γουστάρει “The crawl” περισσότερο (και ν’ ανατριχιάζει εκεί στο πρώτο λεπτό που ακούγεται η παιδική φωνή στο background);
The Gathering “How to measure a planet?”
Zao “Where blood and fire bring rest”
Εεεεπ, γιατί τους ξεχάσαμε έτσι αυτούς; Δεν έχω ακούσει τη (μεγάλη) δισκογραφία τους, αλλά αυτό το album το είχα ανακαλύψει όταν ψαχνόμουν πολύ με οτιδήποτε metalcore και με είχε στιγματίσει η μελωδικότητά του. Ουσιαστικά (απ’ ό,τι καταλαβαίνω, δηλαδή, μπορεί να κάνω και λάθος) αυτό που παίζουν εδώ οι Zao αποτελεί προπομπό του μελωδικού, μεταλλικού hardcore που έγινε μόδα μετά από χρόνια, αν και στην περίπτωσή τους λείπουν παντελώς τα χαρακτηριστικά pop/καθαρά φωνητικά του είδους, οι πιο μελιστάλαχτες μελωδίες κλπ. Οι Zao πειραματίζονται ΚΑΙ με κάποια καθαρά περάσματα (φωνές, κιθάρες κλπ.), γενικά είναι τίγκα στις μελωδίες, αλλά σ’ εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ’ ό,τι οι Killswitch Engage για παράδειγμα (τυχαία η αναφορά). Νομίζω ότι μαζί με τα πρώτα Heaven Shall Burn και Caliban (που αν δεν κάνω λάθος πιο μετά εμφανίστηκαν) δημιούργησαν ένα ξεκάθαρα μεταλλικό, μελωδικό hardcore στυλ μεν, αλλά με πολύ σκοτάδι και μελαγχολία μέσα του δε. Πραγματικά άψογος δίσκος και με κορυφαία «σκισμένα» φωνητικά (τύπου Lindberg).
Borknagar “The archaic course”
Υπήρξαν κάποια demos με τους Lamented Souls (που δεν ξέρω πόσοι τ’ άκουσαν πριν το “Origins of misery” του 2004), υπήρξε ένα bootleg με τους Ved Buens Ende, υπήρξε και η ιστορική guest συμμετοχή στο “La masquerade infernale”, αλλά αν δεν κάνω λάθος εδώ έχουμε το πρώτο full-length με τον Hestnaes εξ ολοκλήρου στο μικρόφωνο. Ε, και μόνο για ιστορικούς λόγους θα έπρεπε να το μνημονεύουμε, έτσι δεν είναι; Κι όμως, ευτυχώς δεν αξίζει μόνο σαν ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά παραμένει μέχρι και σήμερα ένας τέλειος επικός/extreme metal δίσκος (μακριά από το black metal πλέον και πριν οι Borknagar αφεθούν ολοκληρωτικά στην prog πλευρά του εαυτού τους) που τον ακούς κατά βάση… γι’ αυτήν τη φωνή. Δύσκολα να μη μου αρέσει οποιοσδήποτε δίσκος με αυτόν στο μικρόφωνο, τον λατρεύω παθολογικά λέμε. Και το “Oceans rise” παραμένει ένα από τα καλύτερα 90’s metal κομμάτια κατά τη γνώμη μου.
Ulver “Themes from William Blake’s The marriage of heaven and hell”
Αυτό το album εγώ νιώθω ότι δεν το έχω «κατακτήσει» ακόμα. Με ζορίζουν κάμποσες απαγγελίες, σπάζομαι με τον προκλητικό τρόπο που οι Ulver σου πετάνε και σου παίρνουν πίσω ξαφνικά διάφορα μουσικά μέρη που άλλοι θα εκμεταλλευόντουσαν σε 5-λεπτα κομμάτια και δεν έχω το κουράγιο να «βουτήξω» στο concept για ν’ αντιληφθώ τον τρόπο με τον οποίο (υποψιάζομαι πως) το συγκρότημα «συνοδεύει» την ένταση και τις εικόνες των στίχων με την εναλλαγή των δυναμικών στη μουσική. Παρ’ όλα αυτά κάθε φορά που το ακούω απολαμβάνω να κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στον άκρατο πειραματισμό που άφησαν και οι ίδιοι οι Ulver τους εαυτούς τους. Δε μου φαίνεται καθόλου περίεργο που μετά απ’ αυτό το συγκρότημα επέλεξε μία πιο «σιωπηλή» πορεία και ο Garm σχεδόν «μουγγάθηκε» επιλέγοντας να μην ξανατραγουδήσει έτσι για χρόνια.
Bodychoke “ Cold river songs”
Λοιπόν, αν υπάρχει ένα όνομα στη λίστα μου που δεν έχετε ακούσει κι έχετε περιέργεια/χρόνο να το κάνετε, τότε κάντε το μ’ αυτούς, το αξίζουν και με το παραπάνω. To “Cold river songs” είναι ένας από τους πιο έντονους/ασφυκτικούς δίσκους που έχω ακούσει, σ’ ένα στυλ που μπορεί να θυμίσει Swans (κυρίως), Godflesh, Neurosis και δε συμμαζεύεται. Και βιολιά υπάρχουν, και ρυθμικές εναλλαγές πολλές, και συναίσθημα, και απόγνωση, και ανατριχιαστικοί ψίθυροι, και κραυγές και ακουστικές κιθάρες που σε ξεγελάνε. Τι να σας λέω τώρα, δεν ξέρω από που ξεφύτρωσαν οι τύποι, αλλά αυτός ο δίσκος έχει Ο,ΤΙ θα ήθελα από ένα άκουσμα που να σου φέρνει το συναίσθημα του πνιγμού.
Queens of the Stone Age “Queens of the Stone Age”
Η τριπλέτα “Regular John”-“Avon”-“If only” είναι, ομολογουμένως, από τις εντυπωσιακότερες εισαγωγές σε δίσκο (κι ας είναι «σηκωμένο» το τελευταίο από το πιο γνωστό riff των 70’s). Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι η συνέχεια κυμαίνεται στα ίδια δυσθεώρητα επίπεδα (σε 2-3 κομμάτια κάνω και skip), αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως μιλάμε για ένα εθιστικό 90’s rock album.
Iced Earth “Something wicked this way comes”
Τα είχα γράψει πρόσφατα γι’ αυτό στο Album exchange. Cheesy, γραφικοί ή ό,τι άλλο θέλετε, μα έχει εθιστικές τραγουδάρες το άτιμο. Καλύτερο από το “The dark saga” για ‘μένα.
Massive Attack “ Mezzanine”
Δεν τον πολυκατέχω αυτόν τον ήχο, αλλά όταν βάζω το βινύλιο και μπορώ να δυναμώσω την ένταση νιώθω ότι για τέτοιες μουσικές ανακαλύφθηκαν τα στερεοφωνικά συστήματα.
Ελληνόφωνο:
Summary
Σμέρνα “Σμέρνα ”
Τα είπαμε πέρυσι για τους Ωχρά, ας τα πούμε και φέτος για τους Σμέρνα. Δε με εκπλήσσει που ο δίσκος αυτός δε μνημονεύτηκε καθόλου, παρ’ όλο που περιέχει ένα από τα κλασικότερα ελληνικά punk κομμάτια με μία από τις πιο γαμηστερές μπασογραμμές που έχουν γραφτεί ποτέ (και όχι δεν αναφέρομαι στην “Μπασταρδοκρατία”!). Οι Σμέρνα ήταν Σαλονικιώτες, πολιτικά πολύ κοντινοί στους Ωχρά, μουσικά πολύ κοντά σ’ ένα «έντεχνο» είδος hardcore με αρκετές metal επιρροές. Οι πάνκηδες μάλλον ποτέ δεν κατάφεραν να τους νιώσουν αληθινά «δικούς τους», και ίσως ούτε οι Σμέρνα ενδιαφέρθηκαν ποτέ γι’ αυτό. Αυτός ο δίσκος, παρ’ όλα αυτά, στάζει την ίδια ειλικρίνεια, αμεσότητα και επαναστατική ορμή με τους δίσκους των Ωχρά. Οπότε να τον ακούσετε!
Live:
Summary
Fates Warning “Still life”
Το δήλωσα με αφορμή το “A pleasant shade of gray” ότι για ‘μένα η live εκδοχή του (που καταλαμβάνει ολόκληρο το πρώτο CD αυτού του διπλού live album) είναι απείρως καλύτερη από τη studio εκτέλεση. Ε, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο δεύτερο CD υπάρχουν και όλα τα «έπη» των προηγούμενων δίσκων των Fates (δίνοντας, έτσι, μία πλήρη εικόνα για τον παλιό και νέο εαυτό αυτής της μπάντας), είναι ν’ απορεί κανείς που αυτό το live album δεν έχει πάρει τα εύσημα που του αξίζουν.
EPs:
Summary
Dodheimsgard “Satanic art” EP
Από τα EPs των οποίων η ιστορικότητα και ποιότητα κάνει για 10 full-lengths. Τι να πεις; Για τα γαμημένα ¾ που χαρακτηρίζουν όλα τα κομμάτια και τα κάνουν να ξεχωρίζουν από ρυθμικής άποψης; Για το πιάνο που είναι λες και βγήκε από κάποια μουσική δωματίου ψυχιατρείου; Για αυτήν τη γαμημένη riff-ολογία του Vicotnik, τις «ανάποδες» ανοιχτές συγχορδίες που άπαξ και τις ακούσεις δεν τις ξεχνάς ποτέ; Άστο, αγγίζει και “666 international” για ‘μένα σοβαρά…
Katatonia “Saw you drown” EP
Όπως το “Sounds of decay” EP ήταν το μικρό «αδελφάκι» του “Brave murder day”, έτσι και το “Saw you drown” EP συνοδεύει ηχητικά το “Discouraged ones”. Το ξεχωρίζω όχι μόνο γιατί περιέχει δύο από τα καλύτερα τραγούδια του album (“Saw you drown” και “Nerve”), αλλά και γιατί μόνο εδώ βρίσκεται η υπέρτατη κομματάρα “Quiet world” (που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ότι καταρρέουν τα πάντα γύρω σου όταν μπαίνει το distortion και η φωνή του Renkse γίνεται αιθέρια και υπνωτιστική). Το ότι εδώ (ξανα)βάλανε κι ένα 10-λεπτο κομμάτι από το παλιό τους στυλ (“Scarlet heavens”) ποτέ δεν το κατάλαβα.
Funeral Mist “ Devilry” EP
Άλλος ένας τύπος για τον οποίο ντρέπομαι που διαφημίζω τα δημιουργήματά του, αλλά ξεκίνησε δυναμικά κι αυτός με αυτό το EP για να μεγαλουργήσει ακόμα περισσότερο με τα δύο επόμενα full-lengths. Το black metal το ορθόδοξο, αλλά και το ανανεωμένο θα πω εγώ.
Υ.Γ. Χμ, πολλά ειπώθηκαν για το αν οι διασκευές του “Garage inc.”. είναι καλύτερες από τα original. Challenge accepted:
“Free speech for the dumb”: εμμ, εύκολα το παίρνουν οι Discharge εδώ. Είναι θέμα συναισθήματος, τσατίλας, πυγμής, νεύρου στη φωνή, ακόμα και της τραχιάς/φτωχής παραγωγής. Ο πιο καλογυαλισμένος ήχος και η πιο καθαρή άρθρωση αφαιρούν πόντους, δεν προσθέτουν.
“It’s electric”: μεταξύ τυφλών κερδίζει ο μονόφθαλμος, οι Metallica δηλαδή.
“Sabbra cadabra”: δεν είμαι οπαδός της φωνής του Ozzy, παρ’ όλα αυτά δυσκολεύομαι να φανταστώ τα τραγούδια των Sabbath χωρίς αυτόν. Αυτός, όμως, δεν είναι ο κύριος λόγος που προτιμώ την original εκτέλεση (μια χαρά το λέει κι ο Hetfield). Ο κύριος λόγος είναι ότι ακούς τους Sabbath κι ακούς ένα κομμάτι που «αναπνέει», ηχητικά είναι αλλού, το πώς groove-άρει ο Ward, πώς μπαίνουν τα πλήκτρα και σε στέλνουν ξαφνικά αλλού, πώς κεντάει ο Geezer στις χαμηλές συχνότητες, ακόμα και το πόσο μανιασμένος ακούγεται ο Ozzy σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους. Αντίθετα, οι Metallica έχουν «στεγνώσει» το κομμάτι κι έχουν εξαφανίσει κάθε ίχνος ελευθεριακότητας και μαγείας που το χαρακτήριζε.
“Turn the page”: από τις περιπτώσεις διασκευών που για ‘μένα δεν τίθεται σύγκριση. Οι Metallica (ο Hetfield βασικά) πήραν μία όμορφη και απλά ιδέα και τη μεταμόρφωσαν σε μία συγκλονιστική σύνθεση με σωστές εναλλαγές δυναμικών και μία ερμηνεία που σκίζει τα ουράνια. Στο top-3 διασκευών που έχω ακούσει.
“Die, die my darling”: λοιπόν, εδώ σ’ αντίθεση με τους Discharge θα φανώ αιρετικός (και θα το ξανακάνω με punk διασκευή των Metallica), αλλά νομίζω μπορώ να το δικαιολογήσω. Η εκτέλεση των Misfits είναι (ή μου ακούγεται) εντελώς «χύμα», πιο αργή, πιο rock ‘n’ roll, ρε παιδάκι μου (πράγμα π.χ. που δεν ισχύει για τους Discharge που ήθελαν να πετύχουν τα ακριβώς αντίθετα απ’ όλα αυτά), και οι Metallica κατάφεραν να κάνουν το κομμάτι πιο «σφιχτό», γρήγορο και to the point. Τη θεωρώ από τις κλασικές διασκευές των Metallica, δηλαδή ότι κατάφεραν να το φέρουν εντελώς στα μέτρα τους και να του δώσουν μία φρέσκια πνοή.
“Loverman”: sorry, μα παρόμοιας φύσης περίπτωση με το “Turn the page”. Ο Hetfield ξεδιπλώνει όλο του το εκφραστικό ταλέντο και παίρνει το παιχνίδι πάνω του -άσε που του κομματιού του ταιριάζει πολύ καλύτερα το heavy ξέσπασμα των Metallica στο refrain.
“Mercyful Fate medley”: δεν έχω εντρυφήσει τόσο στους Mercyful Fate για να νιώθω κάποια ιδιαίτερη σύνδεση είτε με τη φωνή του King Diamond, είτε με τις ηχητικές τους επιλογές. Προφανώς και τα κομμάτια έχουν χάσει ένα βασικό, «occult» χαρακτηριστικό όσον αφορά τις φωνητικές γραμμές, αλλά από εκεί και πέρα εγώ απολαμβάνω την πιο heavy κατεύθυνση που έδωσαν οι Metallica στα κομμάτια.
“Astronomy”: με χαλάνε πολύ τα cringy, παραμορφωμένα «hey!» των Metallica, μου λείπει και το πιάνο και οι πιο ενδιαφέροντες ήχοι του original. Ωστόσο πώς να μη σχολιάσεις ότι και πάλι ο Hetfield φωνητικά υπερτερεί; Θα το δώσω στους BOC γιατί μου βγάζει κάτι το πιο ιντριγκαδόρικο και περιπετειώδες η εκτέλεσή τους.
“Whiskey in the jar”: δεν είναι απαραίτητα κακή η διασκευή των Metallica (το «επιμετάλλωσαν» σε ικανοποιητικό βαθμό και ο Hetfield ακούγεται ότι το απολαμβάνει πολύ όταν τραγουδάει), απλά θεωρώ το original ανώτερο γιατί έχει μία διαφορετική, πιο συναισθηματική προσέγγιση που προτιμώ τόσο στη φωνή όσο και στη μουσική εκτέλεση.
“Tuesday’s gone”: μμμ, όχι. Γενικά νομίζω είναι σχετικά δύσκολο να ξεπεράσει κανείς τέτοιου είδους κομμάτια, κι εννοώ τέτοιες εκτελέσεις από μπάντες και δίσκους που ακούγεται, ρε παιδάκι μου, το live αίσθημα της ηχογράφησης τους, οι χιλιοπαιγμένες πρόβες τους, η κάψα της φρεσκάδας μιας ολόκληρης εποχής. Πώς να τα παίξει κανείς καλύτερα από τους Skynyrd αυτά τα κομμάτια;
“The more I see”: πωπω, κακό κομμάτι γενικώς. Τους πάει καλύτερα τους Metallica αυτή η βλαχοαμερικανιά και δεν αντέχω κι αυτό το φωνητικό στυλ του τραγουδιστή των Discharge.
“Helpless”: συγγνώμη, μα όταν ακούω αυτόν τον ήχο των drums των Ulrich, μετά αυτήν την παραμόρφωση στις κιθάρες και αμέσως μετά την αγαπημένη μου Hetfield χροιά, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Οι διασκευές αυτού του EP πέτυχαν την μπάντα σ’ ένα ιδιαίτερο momentum κι αυτό γίνεται αντιληπτό σε κάθε μικροφωνισμό, σε κάθε φωνή που ακούγεται στο βάθος, σε κάθε κενό χρόνο πριν αλλάξουν τα κομμάτια. Τι να λέμε τώρα…
“The small hours”: …κι αυτό ισχύει (σχεδόν) για κάθε διασκευή αυτού του EP. Αλήθεια, μ’ αυτό το “The small hours” τι παίζει; Η μόνη studio εκτέλεση που βρήκα είναι του ’92. Άρα οι Metallica το είχαν ακούσει μόνο από τους live δίσκους των Holocaust; Αν είναι έτσι, τότε σοφά έριξαν το tempo του, σοφά κι ο Ulrich πρόσθεσε ό,τι πρόσθεσε και μάλλον μιλάμε για την αγαπημένη μου διασκευή εδώ μέσα…
“The wait”: …βέβαια υπάρχει κι αυτό… Που το original σκοτώνει από μόνο του. Αλλά έλα που αυτό το «μπούκωμα» στις κιθάρες των Metallica και η (καίρια) διαφοροποίηση του Hetfield στο refrain του δίνουν λίγο ακόμα προσωπικότητα. Γενικά όπου υπάρχει «σκοτάδι» σε κάποια σύνθεση (βλέπε και “The small hours”), απλά οι Metallica το κάνουν ν’ ακούγεται καλύτερο…
“Crash course in brain surgery”: …κάτι που π.χ. δεν ισχύει με τους Budgie. Γι’ αυτό και ίσως η δικιά τους εκτέλεση, πιο κεφάτη, light και χαλαρή, μού αρέσει λίγο περισσότερο, αν και γενικά μιλάμε για το πιο αδιάφορο τραγούδι του EP…
“Last caress/Green hell”: … σ’ αντίθεση μ’ αυτά των Misfits που μόνο αδιάφορα δεν τα λες! Ξανά κι εδώ, βέβαια, βρίσκω ότι οι Metallica κατάφεραν να τους προσδώσουν μία νέα επιθετικότητα (π.χ. το “Last caress” έχει χάσει οποιοδήποτε rock ‘n’ roll αίσθημα είχε) που τους πηγαίνει πολύ.
“Am I evil?”: ελάτε, σας παρακαλώ. ΟΚ, μιλάμε για μεγάλο κομμάτι γενικότερα και δε θα μπορούσαν να το λένε «κακά» οι δημιουργοί του, αλλά πρόκειται για τον ορισμό του «το πήρανε και το κάνανε δικό τους».
“Blitzkrieg”: Metallica.
“Breadfan”: μου αρέσει περισσότερο η μεταλλική εκδοχή των Metallica, το κομμάτι το σηκώνει αυτό.
“The prince”: Metallica γιατί το λέει πιο πορωτικά το refrain o Hetfield.
“Stone cold crazy”: κάνω πιο ‘κεί για ν’ αποφύγω τη φωτιά που θα με κάψει, αλλά αυτές τις αρμονίες στους Queen (το refrain εννοώ, ντε) ποτέ δεν τις άντεχα και ο Freddie δε με γοητεύει και τόσο σ’ αυτό το κομμάτι. Metallica.
“So what”: ίδια φάση με το “Die, die my darling”. Χίλιες φορές από Metallica.
“Killing time”: έχω μια αδυναμία σ’ αυτές τις βρωμερές φωνές που διατηρούνε μία εσάνς punk αλητείας, η εκτέλεση των Sweet Savage είναι γενικά ψυχωμένη, οπότε το δίνω σ’ αυτούς.
Όλα τα Motorhead: δε μου αρέσουν οι Motorhead, αλλά το μοναδικό πράγμα που δε θα άλλαζα σε αυτούς και με γοητεύει είναι η γαϊδουροφωνάρα του Lemmy και η βρωμιά του ήχου τους (και κυρίως του μπάσου). Εδώ όλα αυτά λείπουν, οπότε Motorhead.
Τελικό σκορ: Originals-Metallica, 11-16.
27 Likes
1 Like
Συνεχίζει και ψηφίζει στη φόρμα. Εκεί μου έγραψε ότι είναι 2 μήνες banned…
Αααα ΟΚ. Πάλι καλά ψηφίζει, όταν γυρίσει θα μας κάνει και μαζεμένα τα post απ’ τις χρονιές που έχασε, τονίζοντας ότι είναι και με τη σειρά που τα γράφει.
1 Like
Σήμερα θα χαρεί και λίγο παραπάνω… Αν και η δικιά του κορυφή δεν έφτασε στο νούμερο 1 