Καλα που μου το θυμησες παντως, να ριξω κι εγω τις επιλογες μου στο Google Form, αν και παιζει να το εχω ηδη κανει, δεν θυμαμαι καν…εσυ βαλε Μπρουσαρα στο 1 και τα αλλα δεν μετρανε, μην αγχωνεσαι!
2 Likes
Δε θυμάμαι αν έχω ψηφίσει στη φόρμα, πώς γίνεται να το μαθουμε;
2 Likes
Μπορεις απλα να ψηφισεις τωρα, κι αν εχεις διπλοψηφισει τοτε worst case scenario ο @anhydriis αφαιρει τις διπλες ψηφους, ενω best case scenario η αποψαρα μας μετραει διπλη!
4 Likes
Νο.4 για αυτή τη χρονιά, δε θα σας στερήσει την πρώτη θέση 
Ποιοι ειμαστε εμεις? 
Προβλεψη για σημερα το βραδυ:
Bruce Dickinson πρωτια με διαφορα τουλαχιστον 25-30 ποντους απο τον δευτερο
1. Iron Monkey - Our Problem
Ένα από τα καλυτερα αλμπουμς που εχει βγαλει το sludge, δεν είναι κυριοι/ες από NOLA αλλα από Notingham.
Ένα αλμπουμ που ανακαλυψα μεγαλυτερος – σε σχεση με τα από κατω – αλλα η σημαντικοτητα του με αλλαξε τελειως.
Ένα χαοτικο αριστουργημα, ακατεργαστο, παραμορφωμενο, αποπνικτικο… σε αρπαζει και σε βυθιζει στο σκοταδι.
Τα φωνητικα του Johnny Morrow (που μας αφησε το 2002) είναι από τα καλυτερα αυτου του χωρου, και μαζι με υπερτατες σλατζοριφφαρες και σλατζοτυμπανιες, βγαινει ενας από τους καλυτερους δισκους του σκληρου ηχου.
2. Cradle of Filth - Cruelty and the Beast
Εχω ξαναπει αυτή την ιστορια καποια στιγμη, αλλα 1998 πηγαινω στο ιστορικο Σαλινα στο Παγκρατι και παιρνω :
Nightfall – Lesbian Show
Cradle of Filth - Cruelty and the Beast
Bruce Dickinson – Accident of Birth
Slayer – Diabolus in Musica
Ηταν η αρχη τοτε ενός μουσικου μονοπατιου που ξεκινησε όταν ειμουν 13, και συνεχιζει μεχρι τη σημερον ημερα.
Το Lesbian Show το καραελιωσα – ειχα πρωτοακουσει στο Metal Invader το Dark Star και τα αυτια μου συγχονιστηκαν στον ηχο αυτό με τη μια. Ντροπη τωρα που το σκεφτομαι που ξεχασα να το βαλω το 1997.
Το Bruce Dickinson – Accident of Birth δε μπορεσα να το τελειωσω ποτε, και το ανταλλαξα με Darkthrone στο σχολειο (κρατησα όμως το αφισακι, που με ειχε μπερδεψει νομιζοντας ότι θα είναι ενας «σκληρος» δισκος).
Το Slayer – Diabolus in Musica μου αρεσε αλλα οκ ειχα δανειστεί όλα τα καλα τους από φιλους/μεγαλυτερους και μελετουσα ηδη.
Ε και φτανουμε στο Cruelty and the Beast, που ηταν ενας δισκος που με ειχε μπερδεψει τοσο πολύ στην αρχη, μιας και δεν ηξερα τι στο π* ακουω.
Παρολα αυτά, μου κεντριζε το ενδιαφερον πολύ και οσο τον ακουγα τοσο ανακαλυπτα και περισσοτερα στοιχεια.
Μη τα πολυλογω, εγινα μεγαλος φαν της μπαντας μεχρι και το Midian και αυτό το αλμπουμ είναι πολύ κοντα στη καρδια μου.
Ενας εμβληματικός δισκος στο ειδος του black/gothic metal, με τρομερη στιχογραφια και μουσικαρες που ακομα και σημερα μου σηκωνει τη τριχα.
3. Refused - The Shape of Punk to Come
Εγω παντα ειχα την απορεια… εκει στην Umeå τι στο π* τους ποτιζουν και μια σταλια πολη εχει βγαλει Refused, Cult of Luna, Meshuggah, μεχρι και Bewitched??
Τα εχουν πει πολλοι χρηστες ηδη – ένα επαναστατικο, σκληροπυρηνικο αλμπουμ που ξεπερνα τα ορια ενός γενικου genre και καταφερνει να αμφισβητησει πολύ τη μανιερα του punk rock συνδυαζοντας post hardcore, jazz, ηλεκτρονικα. κορυφη απλά.
4. Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
Ένα από τα καλυτερα και πιο αγαπημενα ντεμπουτα που εκανε την αρχη ενός πολύ επιδραστικου σχηματος. Ακομα βεβαια ακουμε λιγο τη προσκοληση σε Kyuss, και γιαυτο στο πρωτο αλμπουμ δεν εχει ξεδιπλωσει τελειως το οραμα που εχει η μπαντα και θα το εξελιξει αργοτερα με το Rated R και κορυφωσει στο Song for the Deaf. Homme & Oliveri τι να λεμε.
Αλμπουμ τρομερα ταξιδιαρικο – αγαπη μονο.
5. PJ Harvey - Is This Desire?
Ένα τρομερα αγαπημενο αλμπουμ που μεγαλωσα μαζι του και πιθανως το καλυτερο της Polly Jean? Eχουμε βεβαια και το Stories from the City συντομα. Aπο τη πρωτη νοτα της Angelene μεχρι το Is this Desire? Ακουμε ένα τρομερα ενδοσκοπικο δισκο που αναδυκνυει τη PJ σε πολύ μεγαλη τραγουδοποιο. Λυρικο, ατμοσφαιρικο και πειραματικο ανα σημεια.
Aλλα 10 λατρεμενα αλμπουμς που δυστυχως δε χωρεσαν αλλα ευκολα παιρναν τη θεση καποιου της 5αδας
Boris - Amplifier Worship
Unsane - Occupational Hazard
System of a Down - System of a Down
Massive Attack - Mezzanine
Korn - Follow The Leader
Placebo - Without You I’m Nothing
Converge - When Forever Comes Crashing
Smashing Pumpkins - Adore
R.E.M. - Up
Bolt Thrower - Mercenary
Cover ξεκαθαρα λογω Todd McFarlane
30 Likes
1. Pearl Jam - Yield
Ίσως ο κορυφαίος δίσκος των Pearl Jam. Σίγουρα πάντως, μαζί με τον επόμενο, αυτός και που έχω ακούσει και που ακόμα ακούω περισσότερο. Η μπάντα έχει καταλήξει σε έναν πιο καθαρόαιμο rock ήχο, τα κομμάτια είναι το ένα καλύτερο από το άλλο, φανταστικό κλείσιμο με “All Those Yesterdays”, τις κομματάρες “Given To Fly” και “Wishlist” τις είχαμε ακούσει κι εδώ το 2006, αγαπώ το “Faithfull”, αγαπώ το ζεύγος “Low Light” και “In Hiding”. Κατασταλαγμένη ποιότητα.
2. Monster Magnet - Powertrip
Ο θρύλος λέει ότι ο Dave πήγε στο Vegas, κάθισε 21 μέρες κι έγραψε 21 κομμάτια, από τα οποία επέλεξε αυτά που θα έβαζε στο “Powertrip”. Ασχέτως των υπερ-γνωστών “Powertrip”, “Space Lord”, “Crop Circle”, δεν μπορώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου με “Tractor”, με “See You In Hell”, αλλά ΚΥΡΙΩΣ με την ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΑΡΑ “3rd Eye Landslide”, το κρυμμένο διαμάντι του δίσκου.
3. Gov’t Mule - Dose
Ο δίσκος που τους ανεβάζει κατηγορία. Ο @hopeto, που είναι και η ειδικότητά του, τα είπε καλύτερα απ’ ό,τι θα τα έλεγα εγώ σε κάθε περίπτωση. Ειδική μνεία στη διασκευάρα “She Said She Said” των Θεών. Τα “Blind Man In The Dark” και “Thorazine Shuffle” είναι αιώνιες κομματάρες ρε.
4. Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Είμαι κι εγώ #teamAccident, αλλά εδώ μιλάμε για μια κολοσσιαία δισκάρα που είναι παρόμοιου καλλιτεχνικού βεληνεκούς. Δε θα εμβαθύνω και τόσο πολύ στο στιχουργικό κομμάτι, γιατί ως συνήθως δε με ενδιαφέρει και τόσο πολύ, αλλά από μουσικής άποψης ο Bruce προσθέτει σκοτάδι στις συνθέσεις του και παραδίδει έναν ακόμα αριστουργηματικό δίσκο, διαφορετικό από τον προηγούμενο, εξελίσσοντας τον ήχο του. Η πόρτα των Maiden ορθάνοιξε μετά από αυτό (και μετά από το “Virtual XI” 
).
5. Lucinda Williams - Car Wheels On A Gravel Road
Η Lucindaρα βγάζει τον καλύτερο δίσκο της καριέρας της. @hopeto αγόρι μου, γιατί δεν την ανέφερες καν; Americana θες, country θες, όλα τα έχει σε καλές ποσότητες και bonus της φωνάρα της Lucinda να είναι στο πιο ώριμό της σημείο. Παίζει και ο Professor Roy Bittan, ας σημειωθεί.
Honorable mentions:
Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age
Δεύτερο ντεμπούτο για τον Josh και η δεύτερη ζωή του μόλις ξεκίνησε, σίγουρα τουλάχιστον εξίσου ποιοτική και ακόμα πιο σίγουρα δημοφιλέστερη από την πρώτη.
The Cardigans - Gran Turismo
Α ρε @Ktn, μόνο εσύ τους ανέφερες, πριν λίγα χρόνια πήγα έξω (με 20€ αεροπορικά, δεν εξετάζουμε αυτό όμως τώρα ) για να τους δω να την παίζουν ολόκληρη.
Blind Guardian - Nightfall in Middle Earth
Τελευταίος μεγάλος δίσκος τους, για μένα, που είναι λίγο κατώτερος από τον προηγούμενο.
Page & Plant - Walking Into Clarksdale
Δεν είδα να αναφέρθηκε το υπέροχο reunion του ντουέτου των Zeppelin. Ο Plant παραμένει και σήμερα ένας εκπληκτικός μουσικός με ανησυχίες, το “Walking Into Clarksdale” είχε και το touch του συνταξιούχου από το 1980 Page.
Marilyn Manson - Mechanical Animals
Συνέχεια στο σερί που ξεκίνησε με τον Αντίχριστο. Τούτο εδώ είναι ακόμα καλύτερο, εμπορικό βιομηχανικό rock στα καλύτερά του.
Dave Matthews Band - Before These Crowded Streets
Τρομερός δίσκος από μια από τις καλύτερες jam μπάντες της άλλης πλευράς. Κρίμα που στην Ευρώπη δεν ακούμε σχεδόν τίποτα από αυτά.
Sonic Youth - A Thousand Leaves
Μετά από δισκάρες και δισκάρες, άλλη μία για τους Νεοϋορκέζους.
The John Spencer Blues Explosion - ACME
Sexy και πειραγμένο rock ‘n’ roll στα όρια της διαστροφής. Μου κάνει!
Smashing Pumpkins - Adore
Φανταστικές μελωδίες, ο Billy μετατοπίζει εντελώς τον ήχο των Pumpkins χωρίς να πέσει καθόλου σε ποιότητα.
Anathema - Alternative 4
Για μένα, η έναρξη της πιο αγαπημένης περιόδου των Anathema. Και τι έναρξη…
+1
Madonna - Ray of Light
Η θεάρα όταν μπήκε στο Rock ‘N’ Roll Hall Of Fame, δεν έπαιξε η ίδια. Αντιθέτως, για να διαμαρτυρηθεί που δεν είχαν μπει εκεί οι τεράστιοι Stooges, τους έφερε και έπαιξαν αυτοί το “Ray Of Light”. Δισκάρα, εκτελεσάρα, Iggy μορφάρα!
EDIT: εξώφυλλο το Yield.
37 Likes
- Alternative 4
- The chemical wedding
- Aegis
- Something wicked this way comes
- Nightfall in middle earth
Αξίζουν αναφοράς και σχολιασμού (μιας και στα από πάνω τα έχετε πει όλα!)
What burns never returns - Don Caballero 'Ισως η σπουδαιότερη instumental math rock μπάντα βγάζει ένα από τα καλύτερά της άλμπουμ. Περιπετειώδεις συνθέσεις με μπόλικες ρυθμικές αλλαγές και περίεργα μέτρα. Το ταλέντο των DC έγκειται στην αρμονική αφομοίωση διαφορετικών ειδών όπως jazz, classic rock ακόμα και post rock και το πέρασμα από το ένα είδος στο άλλο συμβαίνει πολλές φορές στο ίδιο κομμάτι. Μεγάλη μπάντα, επιδραστικός δίσκος.
Breathe deep the dark - Destiny’s end Ο James Rivera πλαισιώνεται από μέλη των New Eden και μαζί φτιάχνουν ένα φανταστικό άλμπουμ US power metαl, δλδ ενός από τα πιο παραγνωρισμένα παρακλάδια του μέταλ στα 90ς. Τσιτωμένες συνθέσεις, φωνή μέταλλο και συνθέσεις που μπορούν να κοιτάξουν στα μάτια αυτές των Helstar.
Precious - Seer’s tear Ίσως η μοναδική απάντηση στο αν έβγαλε η Βρετανία άλλο σημαντικό progressive metal γκρουπ στα 90ς πέρα από τους Threshold. Μπάντα αφετηρία του Hamish Glencross(Solstice, My Dying Bride) που είχε ήδη αποχωρήσει όταν κυκλοφόρησε το Precious. Tο συνθετικό επίπεδο είναι υψηλό, οι επιρροές από ύστερους Psychotic Waltz έχουν αφομοιωθεί ομαλά και η μουσική επιβραβεύει όσους ψάχνουν την χαρακτηριστική συναισθηματική φόρτιση του Progressive metal των 90ς.
Saetia - Saetia Η μοναδική full length κυκλοφορία της screamo μπάντας από την Νέα Υόρκη κάθε άλλο παρά μονότονη είναι. Πρωτοποριακές για την εποχή τους αλλαγές μεταξύ των screamo και των ήρεμων φωνητικών γραμμών, ενδιαφέρουσα καθαριστική δουλειά και “ανήσυχο” rhythm section. Μουσική οργισμένη και ταυτόχρονα συναισθηματική δεν μπορεί παρά να αποτέλεσε επιρροή για μπάντες όπως οι Touché Amoré και οι La Dispute
Downward is heavenward - Hum Μίξη alternative metal και shoegaze; Γιατί όχι! Λίγο πριν διαλύσουν προσωρινά οι Hum επιδεικνύουν αριστοτεχνικά την μοναδική τους προσέγγιση στο εναλλακτικό ροκ, συνδυάζοντας βαριές κιθάρες και ενδοσκοπικούς στίχους με αιθέριες υφές, δημιουργώντας ένα καθηλωτικό μουσικό ταξίδι για τον ακροατή.
23 Likes
Δεν με διαβάζεις
2 Likes
Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει, ο @Ian_Metalhead νομίζω, να γίνει ένα ξεχωριστό νήμα για αυτό. Επειδή ξεκίνησα τον τελευταίο καιρό να ασχολούμαι με τον ήχο αυτόν κ έχει πολύ ψωμί, με εξαιρετικές κυκλοφορίες, όταν με το καλό τελειώσουμε με το παιχνίδι, αυτοί που είναι πολύ ψαγμένοι με τον ήχο, κάντε το καλό.
1 Like
Εεεε, είναι κι αυτή στην τεράστια λιστα με things to do. Έχουμε κι άλλες δουλειές.
1 Like
Solstice - New dark age
Angel Dust- Border of reality
Destiny’s End- Breath deep the dark
Covenant -Nexus Polaris
Labyrinth -Return to heaven denied
18 Likes
Όλο λέω ότι θα ασχοληθώ με αυτό κ όλο το αναβάλω.
Πρέπει όμως
4 Likes
Το 1998 δεν περίμενα ότι θα είναι τόσο καλό είναι η αλήθεια. Γε(α)μάτη χρονιά.
Ακούγοντας το Virtual X που δεν βλέπω να αναφέρεται πουθενά, αν και δεν είναι τόσο κακό. Εντάξει θέλει editing (το μισό angel and the gambler σίγουρα), αλλά έχει futureal, clansman, como estais και τα υπόλοιπα είναι αρκετά καλά τραγούδια (προσωπικη αδυναμία το The educated fool)
Honourable αναφορά για εμένα.
Επίσης στα τιμημένα του έτους:
Backyard babies : Total 18 ( feelgood party album pt 1) . Glam,punk, garage rock . Ότι γουστάρεις. Φοβερές συνθέσεις που σου κολλάνε και σιγοτραγουδας.
The gathering: How to measure a planet. In Anneke we trust.
Hammerfall : Legacy of the king Ακόμα καλύτερο από το προηγούμενο η κορυφή της δισκογραφίας τους. Κακογερασε είναι η αλήθεια και αυτό γιατί είκοσι χρόνια πριν θα το είχα δεκάδα. Όπως και να έχει είναι από τους καλούς europower δίσκους.
Όπως και το Vain Glory Opera των Edguy
Ανισο αλλά αν έχεις μέσα out of control και το ομώνυμο νομίζω είσαι στο σωστό δρόμο.
Οι Iced earth με τον τελευταίο μεγάλο δίσκο τους στον Something wicked this way comes, κάνουν τους πάντες να τους έχουν σαν τη νέα μεγάλη μέταλ μπάντα . Ειδικά στη χώρα μας. Φευ…
Άλλη μια μπάντα που τω καιρώ εκείνο έχαιρε μεγάλης δημοφιλίας στην Ελλάδα κι όχι μόνο ήταν οι Grave Digger. Έχοντας πιάσει το momentum με το Tunes of war, το οποίο overall το θεωρώ μέτριο αλλά έκατσε και πάνω στην κυκλοφορία του Braveheart, το Knights of the cross είναι για μένα ο καλύτερος δίσκος τους. Πιο power, με φοβερά κομμάτια ειδικά στο πρώτο μισό Knights of the cross, heroes of this time, lionheart, bannockburn, ο 15χρονος 38aris είχε κολλήσει.
Φοβερή δουλειά από τους Destiny’s end με το Breath deep the dark . Us power, σε υψηλές ταχύτητες, τεχνική και φοβερές συνθέσεις. Από τις καλύτερες δουλειές στα 90s στον ήχο.
Solitude aeternus: Adagio Σταθερά καλοί.
Amon amarth : Once sent from the golden hall. Το πρώτο που άκουσα και ομολογώ ότι το έχω πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους. To The dragon’s flight across the waves και το victorious march είναι απίστευτα τραγούδια.
System of the down το ομώνυμο το άκουσα μετά το Toxicity, μου έκανε λίγο άγουρο αλλά έχει φοβερά κομμάτια μέσα και όλη την τρέλα και ελευθερία έκφρασης που θα κουβαλάει το συγκρότημα στο μέλλον.
Spiritual beggars : Mantra III. Δισκάρα. Ριφ και σόλο που σε γραπωνουν και ο Spice ιδανικός για τέτοια μουσική Μ
Clutch : Elephant riders. Όπως και στο προηγούμενο μου αρέσει ο εργατικός ήχος της μπάντας με blues όπως πάντα βάση και τον Fallon να ξεσαλωνει. Ε ουμε και τρομπόνι εδώ (crackejack έπος) . Μεγάλος δίσκος.
Virgin steele: Invuctus. Τον καιρό που οι Manowar δεν υπήρχαν σχεδόν δισκογραφικά οι Virgin steele έκαναν παπάδες. Επικά τραγούδια. Ήχος πιο σκληρός από τα Marriage… Μπράβο και πάλι.
10 Running wild : Rivarly . Τελευταίος αντικειμενικά αποδεκτός μεγάλος δίσκος των τρελό πειρατών της καρδιάς μας (αν και το επόμενο έχει πολύ καλές στιγμές και εμένα μου άρεσει αρκετά). Rivalry, kisd of death , ballad of william kid, return of the dragon δεν γράφονται κάθε μέρα. Επίσης πόσες μπάντες έχουν τέτοια συνέχεια και συνέπεια στο metal οσο οι Running wild τα πρώτα είκοσι χρόνια της καριέρας τους.
9 The haunted : The haunted . Δεν χρειάζεται να πω πολλά καθώς τα είπαν καλύτερα από μένα άλλοι. Απλα όταν το άκουσα τώρα μετά από καιρό είναι η αλήθεια τσιτωσα άγρια. Ήρθε σε καλό timing αυτό το άλμπουμ αλλά έχει μέσα φοβερές συνθέσεις και ερμηνείες, ξεφεύγοντας από τον At the gates ήχο.
8 Bolt thrower: Mercenary . Κάποιοι ένα τέτοιο δίσκο θα τον είχαν κάνει σημαία στην death metal δισκογραφία τους, για τους Bolt thrower όμως δεν είναι καν στην πεντάδα και είναι ένας οδοστρωτήρας. Τεράστιο ρισπεκτ. No guts…no glory.
7 Anathema : Alternative 4 . Άλμπουμ για δύσκολες ώρες. Οι μελωδίες που βγάζουν οι Anathema σε στοιχειώνουν.
6 Turbonegro Apocalypse dudes . (Feel good albums part 2) Πάλεψα αρκετά μέσα μου να το βγαλω από την πεντάδα. Δεν έχει σημασία. Είναι δισκάρα. Μου φτιάχνει τη διάθεση, έχει πολύ νεύρο, σολαρες και κάθε τραγούδι κορυφώνει στα τελευταία λεπτά. Motοrhead μου βγάζει στο μυαλό μου λίγο. Γενικά με αυτούς , τους Gluecifer, hellacopters , Hardcore superstars , Backyard babies είχα κολλήσει καιρό κάποτε.
5 Labyrinth : Return to heaven denied. Σε κασέτα η πρώτη επαφή για πολλά χρόνια. Δεν μου άρεσε στην αρχή αλλά όσο περνούν τα χρόνια ωριμάζει μέσα μου. Ακόμα ανακαλύπτω πράγματα και σχεδόν μονοπώλησε την εβδομάδα μου. Για αυτό και μπήκε εδώ . Θυμάμαι στο Γυμνάσιο προς Λυκείο είχε γίνει χαμός με αυτό το δίσκο.
4 Jaq panzer : Age of mastery. Μετά το εκτός συναγωνισμού Ample destruction το αγαπημένο μου. Ξεκινά με την καταιγίδα του Iron eagle , συνεχίζει με Lustfull and frer, Sworn to silence κλπ.για να κλείσει με το υπερεπος Moors. Χωρίς των Taffola με Broderick - Briody να δίνουν ρέστα και τον Τυρρανο να μοιράζει φαπες. Ανατριχιλες…
3 Dickinson : Chemichal wedding Αν και μου αρέσει περισσότερο από το Accident of birth που έβαλα πρώτο την προηγούμενη εβδομάδα, δυστυχώς εοεσε πάνω σε δύο άλμπουμ που είναι στο τοπ 10 της δεκαετίας για μένα. Όπως και αυτό βέβαια. Το 1997 θα ήταν πρώτο περίπατο. Το είχα αγοράσει μαζί με τα δύο Keepers και το Cryptimg writings. Απογοητεύτηκα στηβ αρχή γιατί περίμενα να ακούσω Iron maiden. Οταν πήρα χαμπάρι τι παίζει μέσα το λάτρεψα. Σκοτεινό, επικό μυστικιστικό. Τελειότητα. Ο καλύτερος δίσκος που τραγούδησε ο Dickinson από τα 90s και μετά
2 Blind guardian : Nightfall in middle earth
Power μέταλ και κάτι παραπάνω. Οι βάρδοι μας αρρωσταίνουν πάλι. Δεν έχω λόγια.
1 Monster magnet : Powertrip. ( Feel good party album pt 3) . Δισκάρα από την αρχή μέχρι το τέλος. Έπαιζε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο αμάξι όταν τους πήρα χαμπάρι. Ακόμα οταν το βάλω δεν μπορώ να το σταματήσω και παίζει ολόκληρο. The gods told me to relax. Wyndorf είναι στο ζενίθ , ρουφάει τα πάντα και έγραψε δισκάρα.
Εξώφυλλο :
30 Likes
Διάβαζα χρήστες να λένε “ξέχασα τον Α ή Β δίσκο” και έλεγα πως γίνεται να ξεχνάς δίσκους 10αδας
που εκ τον πραγμάτων (για σένα τουλαχιστον ) είναι απο τους κορυφαίους της χρονιάς, δεν προκειται
να το πάθω ποτέ…Well ,ξέχασα το Alternative 4 
.Παντα στο μυαλό ήταν το 1999, δε ξερω γιατί, κολλημα.Και το είχα διαβάσει σε 200 λιστες , δε παιζει ρόλο, το μυαλο του owl ελεγε 99, ΤΕΛΟΣ 99
Εννοείται 10αδα το Alternative 4 , κάπου 5-7 θέση θα το έβαζα.
8 Likes
Ισως επειδη το 1999 εβγαλαν καλυτερο δισκο
2 Likes
ΘΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ?? ΤΩΡΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΩ…προετοιμασία για 99. Νωρίς να κρίνω ,έχω να το ακούσω καιρό, πάντως και μένα η γενική αίσθηση είναι πως είναι ενα τσακ πάνω…θα δείξει ,είμαι στην μεση ακόμα.
1 Like
Λίγοι ίσως ενδιαφερθούν, αλλά το 1998 βγήκε και το καλύτερο (ενδεχομένως, σίγουρα αγαπημένο όμως) τέκνο της Suffo σχολής.
Καλά εώς πολύ καλά και τα πιο πρόσφατά τους, αλλά αυτή η ογκώδης, meaty παραγωγή του Inbreeding και το πιο brutal death παίξιμό τους τότε είναι ακαταμάχητα στα αυτιά μου. Προσκύνημα Suffocation για 30 λεπτά, δίσκος που δεν σε αφήνει να πάρεις ούτε μισή ανάσα, ένα πραγματικά βάρβαρο, τρομακτικό δημιούργημα που σε κάνει να νιώθεις και λίγο άβολα. Ακριβώς όπως πρέπει, δηλαδή.
6 Likes