Είχα από λάθος, Backyard Babies μέσα, είχα 2-3 classic metal που τελικά δε μου έκαναν τόσο κούκου να μπουν στα honorable, επομένως προσπέρασα γιατί τις επόμενες χρονιές γίνεται χαμός.
1) Wilco - Summerteeth
Αυτό το άλμπουμ ήταν που έκανε τους Wilco τεράστια μπάντα. Οι Tweedy, Bennett, αφήνουν την φαντασία τους να οργιάσει. Ο προορισμός τους ήταν αυτός, pop μουσική, ποιοτική, με στρώματα ήχου (πνευστά, έγχορδα, κρουστά, μακελειό), με έμφαση στα πλήκτρα που παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τις κιθάρες, με μελωδίες που πιο πολύ μου φέρνουν στο μυαλό Βρετανικά τέρατα (Beatles, Pink Floyd). Κάποιες αρμονίες φωνητικών φυσικά θα τις ζήλευαν οι Beach Boys της pop περιόδου τους (κι αυτό είναι τεράστια δήλωση). Έχω διαβάσει μάλιστα πολλές φορές για Αμερικανούς Radiohead στο internet αλλά κανείς δε μου εξηγεί το γιατί. Δεν κατέχω, δεν νομίζω να ισχύει αλλά θα αναφέρω οτιδήποτε για να πουλήσω την πραμάτεια μου. Το alt country στοιχείο τους αποτελεί παρελθόν, τίποτα δεν το θυμίζει εδώ, σαν άλλη μπάντα. Οι συνθέσεις έτσι κι αλλιώς είναι συγκλονιστικές. Προσφέρουν τόσες μικρές μαγικές στιγμές, λεπτομέρειες, ώστε ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες προσέξει πολύ καιρό μετά. She’s a Jar (αυτή η φυσαρμόνικα με τσακίζει), We’re Just Friends (“But I promise… We’re just friends” και η τελευταία μελωδία), Pieholden Suite (το πιάνο, το πιάνο!), Via Chicago (αυτή η Neil Young-ική lead είναι λύτρωση πριν από το noise/ ψυχεδελικό τελείωμα), Aλλά μιας και μιλάμε για pop, συνθέτουν και υπερπιασάρικα Shot in the Arm, I’m Always in Love, ELT, Nothing’severgonnastandinmyway, το ομώνυμο, να κουνηθείς και να τραγουδήσεις. Δεν ξέρω αν και οι ίδιοι κατάλαβαν τι δίσκο ηχογράφησαν. Διαμάντι, νιώθω πολύ μικρός μπροστά του.
2) Drive-By Truckers - Pizza Deliverance
Έχω πει με πάσα σοβαρότητα (ως προς την δήλωση, όχι τον τρόπο) πως για μένα οι DBT έχουν κυκλοφορήσει 6 αριστουργήματα. Δεν συμπεριλάμβανα το Pizza Deliverance σε αυτά. Kυρίως γιατί θεωρώ πως δεν είναι όλα τα κομμάτια κορυφαία, αν και με ψυχαγωγούν όλα. Αλλά έχει τουλάχιστον 7 τραγούδια που αγαπώ πάρα πολύ. Και τα 2 είναι από τα αγαπημένα μου όταν το αλκοόλ έχει γίνει πολύ. 
Αλλά το πιο σημαντικό, οι DBT είναι για μένα από τις life changing μπάντες γιατί ήταν απίστευτα επιδραστικοί ως προς το άνοιγμά μου σε country/ alt country ακούσματα αλλά και alternative γενικά σε ένα βαθμό. Θυμάμαι να τους αναφέρουν παντού ως southern rock (ροκ από τον Νότο άρα southern… yeah… not quite…). Τα όποια λίγα κοινά στοιχεία, έχουν να κάνουν με τις κοινές αναφορές των δύο ιδιωμάτων κυρίως. Και φυσικά στο άρωμα βάλτου που υπάρχει στη μουσική τους, ένα southern gothic thing, ειδικά στα πρώτα 5-6 άλμπουμ.
Μίλησα για ψυχαγωγία. Οι Hood/ Cooley, κυρίως, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ storytellers ήδη. Κάποιες φορές θέλουν να περάσουν μηνύματα, κάποιες for the sake of it. Και με άπειρο χιούμορ. Οι πρωταγωνιστές τους κυρίως κατεστραμμένοι χαρακτήρες, θα χωρούσαν σε κάποια σκοτεινή σειρά ή ταινία που διαδραματίζεται στον αμερικανικό νότο. Με κάποιο τρόπο και λίγη προσπάθεια στην αρχή, κόλλησα και έγινα οπαδός. Δεν ήταν οι αγγελικές φωνές τους (δεν έχουν), οι εντυπωσιακές παραγωγές τους (δεν έχουν), οι εκτελεστικές τους δυνατότητες (χμ…). Είναι αυτή η ειλικρίνεια που μου βγάζουν. Είναι αυτή η ανατριχίλα όποτε παίζουν τα πρώτα ακόρντα στο Nine Bullets. Ή το να φωνάζω “Sometimes I feel like shit” και να γελάνε και τα μουστάκια μου (δεν έχω).
Ίσως δεν είναι αριστούργημα λοιπόν αλλά το αγαπώ σίγουρα περισσότερο από πολλά αριστουργήματα.
3) Robert Cray - Take Your Shoes Off
Το γυρόφερνε κάτι χρόνια. Ορίστε ένας ακόμα τέλειος δίσκος. Στα 3-4 αγαπημένα μου. Παραγωγή φανταστική, ζεστή, τα πάντα καθαρά και ζωντανά. Παντρεύει μοναδικά τα blues με την soul, ενώ χώνει μέσα κάποια funky περάσματα στην κιθάρα, συχνά ανεπαίσθητα, αλλά δίνουν στα τραγούδια ένα μικρό boost που υποσυνείδητα σε καθηλώνει. Kαι γενικά δείχνει ορεξάτος. Φοβερά κομμάτια, ερμηνείες ψυχομένες. Ακόμα και οι λεπτομέρειες εδώ παίζουν ρόλο. Εκεί που συχνά τα blues, λόγω της αυτοσχεδιαστικής τους φύσης, έχουν κάτι το loose στις ενορχηστρώσεις, εδώ υπάρχουν εισαγωγές δουλεμένες, breaks, guitar lines που μοιάζουν συνειδητοποιημένα και μελετημένα περισσότερο παρά προϊόντα τζαμαρίσματος. Love Gone to Waste, ιδανικό μπάσιμο. That Wasn’t Me, υπέροχα μελωδικό με τον Cray να τραγουδά απίστευτα (“Could I have done something wrong…”. Ανατριχιάζω κάθε φορά.). 24/7 Man και Pardon ανεβαστικά και super catchy. Δεν υστερεί κανένα τραγούδι στην πραγματικότητα, η έμπνευση εδώ δεν σγερεύει ποτέ.
Σπουδαίος δίσκος.
4) Widespread Panic - 'Til the Medicine Takes
Έτσι όπως μπαίνει αυτό το cool groove του Surprise Valley με τα σόλο του Houser, λέω εδώ είμαστε. Οι Panic μέχρι ένα σημείο είναι ο ορισμός της σταθερότητας. Τα άλμπουμ τους είναι εξαιρετικά, με λεπτομέρειες να κάνουν τη διαφορά κάθε φορά. Τα κομμάτια του 'Til the Medicine Takes κινούνται σε διάφορα μονοπάτια αλλά το άλμπουμ έχει συνοχή. Και το πιο σημαντικό. Γράφουν ολοκληρωμένα τραγούδια, με μελωδίες που σου μένουν, δε χρειάζεται να ασχολείται ο άλλος με jam μπάντες για να γουστάρει. Η ανάπτυξη των θεμάτων στο You’ll Be Fine για παράδειγμα είναι “φαινομενική”, πανέμορφο τραγούδι και catchy. Μου φαίνεται το καλύτερο σετ τραγουδιών τους έβερ, η χημεία τους και η συνθετική τους ευφυία σε αυτή τη φάση παρήγαγε μόνο αριστουργήματα. Από τα καλύτερα starting points για να ασχοληθεί κάποιος με Panic, ίσως καλύτερο κι από το Everyday, τώρα που τα ξανακούω.
5) Tom Petty and The Heartbreakers - Echo
Από τα πιο υποτιμημένα άλμπουμ τόσο του Petty όσο και γενικά. Η συνήθης αισιόδοξη ματιά του εδώ δεν υπάρχει. Φυσικά μουσικά, υπάρχουν upbeat tracks, υπάρχει η Byrds επιρροή, ροκάρει σε σημεία, αλλά οι στίχοι, λόγω του χωρισμού του Petty, είναι οι πιο ενδοσκοπικοί και στενάχωροι που έγραψε ποτέ. Οπωσδήποτε τα hooks είναι φοβερά, πιασάρικα, μου δημιουργούν την επιθυμία να τα τραγουδήσω. Αλλά είναι μες στην μελαγχολία, δε συστήνεται για όλες τις ώρες.
*Ιδιαίτερη μνεία στον θεό κιθαρίστα των Heartbreakers, Mike Campbell. Αυτός ο τύπος ξέρει όσο λίγοι την αξία του μέτρου, που να χρωματίσει και πώς, πώς να προσθέσει συναίσθημα χωρίς να το παρακάνει ποτέ. Στο ομότιτλο πχ. κλέβει την παράσταση με την απόδοσή του. Πραγματικά υποτιμημένος.
6) The Hellacopters - Grande Rock
Έλα βρε Ace, που είσαι παιχταρά μου? Δεν είσαι ο Ace? O Nicke είσαι?
Πάει το πολύ punk, καλώς τους Kiss, καλώς τους, 3-0.
Αν έβγαινε στα 70s αυτό θα κυρίευε τον κόσμο. Μόνο κομματάρες για ακόμη μια φορά. Τα hooks είναι απίστευτα. Όλα τα κομμάτια εν δυνάμει singles. Όλα είναι άξια αναφοράς, θες για ένα σόλο, για μια μελωδία, για ένα έξυπνο μέρος της κιθάρας. Δεν υπάρχει, όχι μέτρια στιγμή, ούτε απλά καλή για 3η φορά σε 4 χρόνια. Και δεν τέλειωσαν εδώ, είχαν ακόμα.
7) Nevermore - Dreaming Neon Black
Ήμουν 14-15 λογικά (κάπως στο μυαλό μου τα έχω όλα χρονολογημένα, πιθανόν να μην ισχύουν). 120αρα κασσέτα. Η μία πλευρά είχε το Dark Saga. Η άλλη to Dreaming. Καμία έκπληξη πως άκουγα κυρίως την Iced Earth. Αλλά διάβαζα τους διθυράμβους για Dreaming και προσπάθησα να το καταλάβω, μέχρι που κάποια στιγμή μου αποκαλύφθηκε η μαγεία του άλμπουμ. Σε διάσπαρτα κομμάτια στην αρχή. Η μπουλντοζέ κιθάρα στα Beyond Within, The Death of Passion (σε όλα σχεδόν βασικά), η εισαγωγή του I Am the Dog, το ύπουλο Deconstruction, το main riff στο Fault of Flesh, το υπερέπος, Poison Godmachine, με το riff που μακελεύει όλα τα riffs (ναι, αυτό το γρήγορο), η υπερσολάρα του All Play Dead, το θεϊκό No More Will που ήταν το μόνο που μου άρεσε από την αρχή όλο. Στην ολότητά του μου αποκαλύφθηκε αργότερα. Eκεί εκτίμησα το βάρος του ομώνυμου, του Lotus Eaters, του Cenotaph, του Forever. Σκοτάδι, θλίψη, απώλεια. Με φοβερή παραγωγή Neil Kernon, “πηχτή”, ιδανική.
Κάποτε έλεγα πως το Politics είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Ακούγοντας το Dreaming όμως (λογικά και όταν ακούσω κάποια από τα επόμενα), νιώθω αμφιβολίες.
8) The Black Crowes - By Your Side
Α, να που οι Crowes συμβιβάζονται με τα θέλω της εταιρείας τους. Επιστροφή στις μέρες του Shake Your Money Maker για να κάνουν πάλι επιτυχία (δεν έκαναν…). Και πώς είναι το άλμπουμ? Σπέρνει. To μπάσιμο με Go Faster και κυρίως με Kickin’ My Heart Around με ξεσηκώνει. Το άλμπουμ, αν και όντως θυμίζει το ντεμπούτο, έχει πιο έντονο soul στοιχείο, με τα πολλά γυναικεία backing vocals να δίνουν το απαραίτητο άρωμα. Ο Ford έφυγε (εκδιώχθηκε βασικά) κι ο Rich επωμίζεται το βάρος όλων των κιθάρων. Έτσι κι αλλιώς καταπληκτικός στην σύνθεση, παίρνει κεφάλια με τα riff του (Horsehead, baby!). Η κορυφή όμως είναι αυτό το Virtue and Vice που κλείνει το άλμπουμ, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους. Ήταν οι μπαγάσηδες όταν είχαν έμπνευση… Φοβεροί στίχοι, groove, συναίσθημα, ανατριχίλες.
9) Steve Earle and the Del McCoury Band - The Mountain
Αφήνει ο Earle την country και πιάνει την bluegrass μαζί με την φανταστική μπάντα του Del McCoury. Που σημαίνει, ξεχνάμε τα drums, τις ροκ κιθάρες κτλ. Μαντολίνα, μπάντζα, βιολιά, ακουστική κιθάρα/ μπάσο. Όλα τα τραγούδια γραμμένα από τον ίδιο τον Earle που τιμά ακόμα μια φορά τις επιρροές του με τρόπο που λίγοι μπορούσαν. Υπάρχει κάτι ειλικρινές σε ό,τι κι αν επιχειρεί με τη μουσική του. Oι στίχοι του καταπιάνονται με αναμνήσεις από μια (φαινομενικά) πιο απλή εποχή, παιδική ηλικία, ραγισμένες καρδιές, πάθη, working class heroes. To overall feeling του άλμπουμ σε πάει 60 χρόνια πίσω και βάλε αλλά συγκινούν οι μουσικοί με το πάθος και το συναίσθημα που ερμηνεύουν τα τραγούδια. Αριστουργηματικός δίσκος για ακόμη μια φορά.
10) Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Παλιά είχα την αίσθηση πως όλοι το δέχονται αναντίρρητα σαν αριστούργημα. Τα τελευταία χρόνια έχω την εντύπωση πως κάποιοι το θεωρούν ποκύ καλό αλλά όχι όσο τα προηγούμενα. Εγώ σόρυ αλλά με το που σκάει η γνώριμη μελωδία με τα πλήκτρα στο Overture βάζω 10.
Αν και δεν είμαι συχνά υπέρ των μεγαλεπήβολων prog δίσκων, οι τύποι εδώ ήταν ακόμα καβάλα στο άλογο της τρελής έμπνευσης. Το concept με αφήνει σχετικά αδιάφορο ασχέτως που ένα μεγάλο ατού των Theater τα πρώτα αρκετά χρόνια ήταν οι εξαιρετικοί στίχοι τους. Αλλά τι να κάνεις, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Σημασία έχει πως μουσικά του βάζω 10. Καταρχάς ο Petrucci παραδίδει μαθήματα παραγωγής riff (θες το υπερανεβαστικό του Strange Deja vu, του Fatal Tragedy, το ισοπεδωτικό riff του Beyond this Life), μιλάμε για αποθέωση. Και ο Portnoy νομίζω εδώ δίνει μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις του. Οι μελωδίες τους συγκινούν γιατί, πέραν της απαραίτητης τεχνικής, έχουν άπειρο συναίσθημα ακόμα. Και το ρημάδι το Finally Free έχει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κλεισίματα έβερ, η ένταση του είναι απίστευτη και δεν μπορεί να περιγραφεί. Τελευταίο σούπερ απαραίτητο άλμπουμ τους αν και μου αρέσουν ακόμα κάποια που ακολούθησαν.
Δύο honorable…
Foo Fighters - There Is Nothing Left To Lose
Πριν κάποια χρόνια αν άκουγα Foo Fighters θα σκεφτόμουν “τι είναι αυτή η μλκια, βγάλτο”. Αν άκουγα πχ το Learn to Fly, το Generator, θα απορρίπτονταν με συνοπτικές, ήμουν πολύ παραδοσιακός. Αλλά αλλάζει ο άνθρωπος. Πρέπει να βρω τον χρόνο και την όρεξη να ασχοληθώ με περισσότερες δουλειές τους. Τα 2 άλμπουμ που έχω αγοράσει πάντως έχουν παιχτεί άπειρες φορές. Απίστευτα πιασάρικα τραγούδια, ρεφρέν που σου μένουν στο μυαλό στην 1η ακρόαση. Δίκαια η μπάντα αυτή έγινε τεράστια. Συνδυάζουν ποιότητα, συναίσθημα και εύπεπτη μουσική (με την καλή έννοια). Και ένα νεύρο που τους πάει πολύ. Μου αρκεί.
Old 97’s - Fight songs
Δεν υπάρχουν κανόνες στο τι/ πώς πρέπει να παίζεις, ασχέτως είδους. Δεν χρειάζεται να ακούς Willie Nelson για να παίξεις country, ΒΒ Κing για να παίξεις blues, Judas Priest για να παίξεις metal. Παρόλα αυτά, όταν ακούω τα πρώτα 2-3 άλμπουμ των Old 97’s, νιώθω πως έχουν μια επιδερμική σχέση με αυτό που προσπαθούν να κάνουν (μου θυμίζω Ζαχαρόπουλο σε κριτική για ντεμπούτο Wolfmother). Alt country? Simply just country? College country (:P) ? Τι σκατά είναι αυτό. Anyway, αν και μου αρέσουν πιο πολύ τώρα από τότε που τα πρωτοάκουσα, και γενικά έχουν το κοινό τους, κάτι δεν μου κάθεται καλά. Νιώθω πως έχουν ένα punk/ alternative rock υπόβαθρο και παίζουν country. Κι ενώ το κάνουν καλά (εκτελεστικά), μου βγάζουν κάτι ρηχό… Το ότι παίζεις τις νότες, δε σημαίνει πως έχεις και το συναίσθημα… Έτσι, το Flight Songs με κέρδισε, γιατί δε νομίζω πως προσπαθούν τόσο να ακουστούν κάπως. Ενισχύουν το pop/ rock στοιχείο και γράφουν κάποιες πιο ιδιαίτερες και όμορφες μελωδίες που σου μένουν. Kι αν δείχνει να έχει κάτι το “εφηβικό” ο ήχος, μια ανεμελιά, τι πειράζει? Πρώτη δισκάρα για Old 97’s.
