Somewhere in time
10 Likes
'80 βρε.
Στο μεταξύ κάνω αγώνα δρόμου να φτάσω σε μεταγενέστερες χρονιές γιατί οι λίστες από 90 μέχρι τέλους είναι γεμάτες με τόσα πράγματα που ακούω τα τελευταία χρόνια που θα θέλει άπειρη μελέτη για να κατατάξω.
1 Like
1980
- Iron Maiden - Iron Maiden
- AC/DC - Back In Black
- Black Sabbath - Heaven And Hell
- Michael Schenker Group - The Michael Schenker Group
- Judas Priest - British Steel
Μερικά στο όριο της 5αδας
Angel Witch - Angel Witch
Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
Killing Joke - Killing Joke
Thin Lizzy - Chinatown
15 Likes
Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!
4 Likes
Κατά λάθος σε τάγκαρα. Πάμε πάλι
1. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
2. Wipers - Is This Real?
3. Def Leppard - On Through the Night
4. Judas Priest - British Steel
5. Siouxsie and the Banshees - Kaleidoscope
- Joy Division - Closer
- AC/DC - Back In Black
- Black Sabbath - Heaven And Hell
- The Sound - Jeopardy
- David Bowie - Scary Monsters
17 Likes
Πολλά παιδιά είχαν γράψει “καλώς ήλθες heavy metal”, ορμώμενοι από κάποιες σημαντικές κυκλοφορίες της δεκαετίας του 70, αλλά εδώ μπαίνουμε με τα μπούνια στο πάθος μας, σε αυτή τη μουσική που μας συντρόφευσε στην εφηβεία κ κάποιους από εμάς συνεχίζει να μας κρατά παρέα κ μετά τα 40 (44 γράφει το κοντέρ) κ ελπίζω για άλλα τόσα…
Κάθε ένας από τους παρακάτω δίσκους θα μπορούσε να είναι ψηλότερα στην κατάταξη, ίσως κ Νο1 αλλά δεν το ζόρισα κ πολύ. Προσπάθησα να θυμηθώ κιόλας τι πάθος, ενθουσιασμό αλλά κ επιφυλακτικότητα μερικές φορές είχα όταν πρωτοάκουσα αυτές τις μουσικές. Πάμε λοιπόν.
- Diamond Head - Lightning to the Nations
Το βλέπω σαν ένα υπέροχο πάντρεμα, μια αρμονική συμβίωση μεταξύ rock και heavy metal. Είναι απίστευτο ότι αυτή η μπάντα δεν έγινε τεράστια μετά από αυτόν τον δίσκο. (δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάτι παρασκηνιακό οπότε μπορείτε να με ενημερώσετε).
- Ozzy (ένας είναι…) - Blizzard of Ozz
Δεν θυμάμαι ποιος μου είχε γράψει σε κασσέτα το συγκεκριμένο άλμπουμ αλλά την είχα λιώσει. Πέρα από τα λατρεμένα φωνητικά του Οζζυ, έχουμε μελωδιάρες κ φυσικά την πρώτη επαφή του κόσμου στο φαινόμενο που ονομαζόταν Randy Rhoads. Πέρα από τα κλασικά χιτς όπως Crazy Train και Mr. Crowley, έχουμε το συγκλονιστικό άσμα που ακούει στο όνομα Revelation (Mother Earth).
- Judas Priest - British Steel
Ο ορισμός του fun album, ή αλλιώς πόσα χιτς μπορούν να χωρέσουν σε ένα μόνο άλμπουμ…πολλά από ότι φαίνεται. Πραγματικά metal gods…
- Iron Maiden - S/t
Σίγουρα δεν είναι το άλμπουμ που θα παίξω συχνά σπίτι αλλά από εδώ ξεκινάει ένα υπέροχο ταξίδι κ η χέβυ μέταλ μουσική δεν θα είναι ποτέ ποια η ίδια.
- Angel Witch - S/t
Θα μπορούσε να έχει μπει το Heaven and Hell εδώ, των Σάμπαθ κ ίσως να ήταν πιο δίκαιο γιατί το Angel Witch κάθισα να το ακούω την τελευταία βδομάδα, παρόλο που γνώρισα την μπάντα εδώ κ χρόνια. Παρόλα αυτά μου φαίνεται η λίστα ανολοκλήρωτη αν δεν βάλω το συγκεκριμένο άλμπουμ που μου φαίνεται ότι είναι ο ορισμός του NWOBHM.
Θα ήθελα να κάνω κ μια αναφορά στο παρακάτω demo.
Είναι η ντέμο δουλειά των Jonah Quizz (το εξώφυλλο είναι από την ανθολογία που κυκλοφόρησε το 2009. Υπάρχει κ μια πιο πρόσφατη από την δική μας Cult Metal Classics διαφορετικό εξώφυλλο), η οποία κυκλοφόρησε το 1980 κ τραγουδιστής είναι ο Johan Längqvist, ο οποίος είχε τραγουδίσει στο ντεμπούτο των Candlemass. Ακούστε το ντέμο, αξίζει πραγματικά.
17 Likes
NINETEEN MOTHERFUCKIN’ EIGHTY
PART 1: ΤΟ ΠΙΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ ΣΙΝΓΚΛ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
PART 2: ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ #20 - #6 ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
Α) Οι παλιές καραβάνες
Summary
Θα είχε πλάκα να είχε σόσιαλ μίντια το 1980, να βλέπαμε τι θα λέγανε οι αργόσχολοι στο τουίτερ π.χ. για την απόφαση των AC/DC να προχωρήσουν σε πρόσληψη νέου τραγουδιστή και ηχογράφηση νέου δίσκου μήνες μόλις μετά τον τραγικό χαμό του Bon Scott. Πάω στοίχημα ότι α) η κανσελιά θα πήγαινε σύννεφο και β) όλοι θα προεξοφλούσαν ότι “ο δίσκος θα είναι μούφα”. Και, φυσικά, όλοι θα το βουλώνανε στο πρώτο λεπτό, με το που σκάει το “κουπλέ ριφ” του Hell’s Bells, χωρίς δεύτερη κουβέντα από τα καλύτερα όλων των εποχών. Και το πόδι δεν φεύγει από το γκάζι ούτε στιγμή για τα υπόλοιπα 40 λεπτά, με ύμνο πάνω στον ύμνο και όποιος αντέξει. ΟΚ παιδιά το καταλαβαίνω, το ραδιόφωνο σας τα έκαψε κάτι Back in Black και You Shook Me All Night Long, αλλά αυτό δεν αφαιρεί κάτι από τη σπουδαιότητα αυτού του δίσκου - φόρου τιμής στον χαμένο φίλο και συνοδοιπόρο και, από όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, μίας από τις κορυφαίες στιγμές στην πορεία των θρυλικών Αυστραλών.
Απ’ ό,τι φαίνεται οι Νεοϋορκέζοι τα πήραν λίγο στο κρανίο για το κράξιμο που φάγανε μετά το Mirrors, με αστειότητες περί “ξεπουλήματος”. Η φάση ήταν τι λέτε ρε τσουτσέκια; Πάρτε να 'χετε. Εντάξει, εγώ επιμένω ότι ο προαναφερθείς δίσκος είναι μια χαρά, αλλά εδώ η έμπνευσή τους φτάνει σε οργιαστικά επίπεδα. Αντί σχολιασμού όλων των στιγμών που αξίζουν μνεία - που δεν έχει νόημα γιατί ουσιαστικά θα πρέπει να μιλήσω για όλο το δίσκο! - ή, για νιοστή φορά, του πόσο θεός είναι ο Μπακ Ντάρμα και όλων αυτών των γνωστών στους μυημένους, θα περιοριστώ να αναφέρω ότι το The Marshall Plan πρέπει να είναι μία από τις καλύτερα ειπωμένες ροκενρόλ ιστορίες όλων των εποχών, που όταν το πρωτοάκουσα (και μάλιστα στο βίντεο του Black and Blue παρακαλώ, από την περιοδεία με τους Σάμπαθ) είχα ψαρώσει άσχημα. Και - επαναλαμβάνω - τα καλύτερα δεν είχαν έρθει ακόμα…
Από όλα τα έπη του 1980 που δεν χώρεσαν στην πεντάδα, περισσότερο πόνεσε μάλλον αυτό εδώ… Τη βδομάδα που πέρασε το Ace of Spades μνημονεύτηκε δεόντως εδώ στο παιχνίδι και, όπως φάνηκε για άλλη μια φορά, φέρει ένα τυπικό χαρακτηριστικό κάθε πραγματικά κλασικού δίσκου: Ο καθένας έχει τη δική του αγαπημένη στιγμή. Ας πω κι εγώ λοιπόν για τις δικές μου αδυναμίες. Διαλέγω We Are The Road Crew για την τσίτα του και τη ρεφρενάρα του, και Fast and Loose για την ΑΡΡΩΣΤΗ ριφάρα του και το εθιστικό του γκρουβ. Να 'ναι ελαφρύ το χώμα ρε Λέμαρε.
Αφού λοιπόν το Μιχαλιό της καρδιάς μας κατάφερε να κλείσει τον κύκλο της μαλακίας (βαρέθηκα UFO / την πουλεύω / γυρνάω Scorpions / μπα άλλαξα γνώμη / ξαναφεύγω), είπε να κάνει αυτό που ξέρει: Να φτιάξει δισκάρα. Στο καινούργιο γκρουπ του φώναξε έναν άγνωστο τραγουδιστή, τον Γκάρι Μπάρντεν, ο οποίος για κάποιο λόγο τον εντυπωσίασε (don’t get me wrong, δεν είναι άσχημος, απλά η απόσταση από τους προηγούμενους που έδωσαν φωνή στη μουσική του Μιχαλιού, και ειδικά από τον Φιλ Μογκ θα πω εγώ, είναι λίγο χαώδης), καθώς και κάτι μουσικάρες που είχαν ήδη αποδείξει την αξία τους (Σάιμον;! Πού 'σαι ρε παλιόφιλε;!), και άρχισε να δίνει πόνο… Ένα πράγμα που θα πω για τον Σένκερ είναι ότι στα αυτιά μου είχε πάντα μια μοναδική ικανότητα να “κεντάει” είτε αυτό που έπαιζε ήταν σχετικά ξέγνοιαστο/εμπορικό είτε απ’ αυτά που λέμε τα πιο βαριά/επικά τραγούδια. Σ’ αυτόν τον δίσκο λοιπόν κάνει το εξής: Σε γλεντάει στη μεγαλύτερη διάρκειά του με κατά βάση απροβλημάτιστα party metal κομμάτια, προς το τέλος σου δίνει ένα Tales of Mystery ανεβάζοντας τον πήχη, κι εκεί που λες πωωωω ρε Μιχαλιό τι δισκούμπα έφτιαξες πάλι θενξ, ΜΠΟΥΜ σου πετάει στη μούρη το Θ-Ε-Ϊ-Κ-Ο Lost Horizons, hands down μέσα στα κομμάτια της χρονιάς (και τι κομμάτια έχει η χρονιά έτσι;!), και σε αφήνει να ψάχνεσαι. Νενικήκαμεν (πάλι), ξανθομπάμπουρά μου!
…ναι. Πώς λοιπόν ακολουθείς ένα Hemispheres, που αυτού είχε προηγηθεί ένα Farewell to Kings; Καλή ερώτηση, θα πρέπει να σκέφτονταν οι Rush εκεί στα '79-'80. Δεν θα την κρίνω την απόφασή τους να αρχίσουν σιγά σιγά να απλοποιούν τη μουσική τους - τηρουμένων των αναλογιών πάντα - γιατί υπάρχει μεν η εικασία ότι μας απαρνήθηκαν άλλο ένα και όσα ακόμα full prog θηρία, από την άλλη όμως πρώτον τα σημάδια των καιρών δεν ήταν ευνοϊκά πια (δεν χρειάζεται να επεκταθώ, οι απανταχού progsters το πιάσατε το υπονοούμενο) και δεύτερον, ούτως ή άλλως εκ του αποτελέσματος δεν είναι δέον να αξιολογούμε; Σωστό κι αυτό. Ε, αφού το αποτέλεσμα για άλλη μια χρονιά ΓΑΜΗΣΕ, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Άσε που φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους με Jacob’s Ladder και Natural Science. Τι να τους πεις μετά; Γιατί γράψατε Spirit of Radio; Λίγα λεπτά μετά είχαν έτοιμη την αποστομωτική απάντηση.
Και έρχεσαι εσύ τώρα και με ρωτάς, κάτσε ρε μαλάκα Γράκχε, δηλαδή αυτά περί απώλειας της μαγείας μπλαμπλαμπλά τι ήτανε; Λόγια του αέρα; Μπάστα λίγο. Όχι, δεν ήταν λόγια του αέρα, I stand by my words, αλλά ούτε είπα ποτέ ότι οι Scorpions παρήκμασαν αμέσως. Πώς το εξηγώ; Ξέρω γω; Κεκτημένη ταχύτητα ίσως; Ό,τι και να ήταν, προσώρας (και για λίγο ακόμα - επανερχόμαστε τη μεθεπόμενη βδομάδα λογικά) δούλεψε. Τα ριφ είναι εδώ, οι κολλητικές κιθαριστικές και φωνητικές μελωδίες είναι εδώ, ακόμα και η συναισθηματική αλλά - ακόμα - ΟΧΙ αηδιαστικά σιροπιαστή μπαλάντα είναι εδώ (το Lady Starlight βεβαίως - hilariously, φυσικά, σαν προσέγγιση παίζει μπουνιές με άλλες περιοχές του δίσκου… Το θηλυκό - στόχος της εποχής κανονικά έπρεπε να τους ταπώσει με κάτι τύπου “ααααα δεν δούλεψαν κάτι Don’t Make No Promises (Your Body Can’t Keep) και Animal Magnetism οπότε το παίρνουμε αλλιώς ε; Ψάξε αλλού για θύμα!”). Εντάξει, έπη όπως στα 70ς δεν έχουμε - τα πήρε μαζί του ο άλλος φεύγοντας… - αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας.
Μπαίνοντας σιγά σιγά στην τελευταία πενταετία της ζωής του, που φυσικά δεν είχε ιδέα ακόμα ότι ήταν η τελευταία πενταετία της ζωής του (
), ο Φίλαρος μπορεί να μην ήταν ακριβώς at the top of his game (τα ναρκωτικά δεν βοηθούσαν) αλλά την Τέχνη του δεν την είχε ξεχάσει. Και μπορεί ο Γκάρι να τον εγκατέλειψε πρόωρα αλλά ο μπρο δεν μάσησε - ούτε τώρα - και βρήκε πάλι άξιο παρτενέρ του Γκόραμ: Enter Snowy White. Για πάμε λοιπόν να ξανακάνουμε το θαύμα μας για πολλοστή χρονιά - έχασα τον λογαριασμό. Τι ζητάμε από ένα Thin Lizzy album; Για να μην αρχίσουμε πάλι για δισολίες και τα τοιαύτα, δηλαδή για να πάμε από το ειδικό στο γενικό, ζητάμε αυτόν τον ακαταμάχητο συνδυασμό μαγκιάς/street attitude και συγκινησιακής φόρτισης στην τραγουδοποιία. Αν με ρωτάτε, αυτή είναι η πεμπτουσία του μεγαλύτερου γκρουπ που έβγαλε ποτέ η Ιρλανδία (σκάσε ρε βλάκα Μπόνο). Και ναι διάολε, υπάρχει ΚΑΙ εδώ, κι ας λέει ο Ποπόφ και όποιος άλλος μεταλλοπατέρας ό,τι θέλει.
Β) Τα πουστόνεα
Summary
– Λολ, Asia λέει.
– Όχι αυτοί οι Asia ρε ηλίθιε.
Summary
Κι όμως, ναι, υπήρχαν και Αμερικάνοι Asia, και μάλιστα, θα το πω, αν είχαν καταφέρει να βγάλουν αυτό το heavy prog διαμάντι λίγα χρόνια νωρίτερα, όταν θα ήταν λίγο πιο εντός κλίματος, θα ήταν οι μόνοι Asia (γιατί σίγουρα θα είχαν αναγνωριστεί και κανένας πούστης δεν θα σκεφτόταν να τους κλέψει το όνομα). Τέλος πάντων, ο γέγονε γέγονε, τουλάχιστον μας έμειναν αυτά τα φανταστικά πράγματα που έκαναν σ’ αυτόν εδώ τον δεύτερο και τελευταίο δίσκο τους, όπου απ’ ό,τι έχω καταλάβει έχουν σκαρώσει και ένα τύπου κόνσεπτ ταξιδιού στον χρόνο, με στιγμιότυπα και χαρακτήρες από διαφορετικές ιστορικές περιόδους. Παιχταράδες, με απίστευτη αίσθηση της μελωδίας, τρομερό νεύρο, ο ανυποψίαστος ακροατής παθαίνει σοκ με κάτι Kamikaze, Thunder Rider ή Genghis Khan. Είναι δε τόσο θεούληδες που ακόμα και το μοναδικό ψιλομούφα κομμάτι, το The Bard (πρέπει να έχει και κάποια σχέση με ΤΟΝ Βάρδο γιατί προς το τέλος έχει μια αφήγηση από την Καταιγίδα - σόρι παίδες αλλά μάλλον θα τρίζανε τα κόκαλα του Γουίλ με την ποιότητα της “αφιέρωσης”), μας κάνανε τη χάρη να το πετάξουν στο τέλος για να μη χρειάζεται ούτε σκιπ! Ακούστε αυτήν την μπάντα όσοι γουστάρετε Captain Beyond και τέτοιες καλτιές, δεν θα το μετανιώσετε.
Βρε καλώς ταρχίδια μας τα δυο…
Οι τζόβενοι από το Σέφιλντ που ήθελαν να-γίνουν-σαν-Αμερικάνος (αν και, απ’ όσο ξέρω, δεν τους άρεσε κρυφά κι ο Μητροπάνος) και δυσανασχετούσαν όταν τους συνέδεαν με το NWOBHM, σ’ αυτό το στάδιο της πορείας τους θέλανε δε θέλανε ΗΤΑΝ μέλη του NWOBHM και μάλιστα έβγαλαν κι έναν από τους δίσκους που ξεχώρισαν στην πρώτη “επίσημη” χρονιά του κινήματος, με εξωφυλλάρα, γαμηστερές κιθάρες από τον μακαρίτη πια Στιβ Κλαρκ και κομματάρες τύπου Rock Brigade, It Could Be You, Rocks Off και πάει λέγοντας. Ο ένας από τους ουσιαστικά δύο δίσκους τους που με αφορούν (ο επόμενος είναι δε ακόμα καλύτερος, περισσότερα σε λίγες μέρες) αρκεί για να τους βάλει στη λίστα. Neeeext.
Αυτό που απ’ ό,τι φαίνεται σε λίγες ώρες θα είναι #1 της χρονιάς (ή το λιγότερο #2 - προσωπικά θα εκπλαγώ αν καταπέσει χαμηλότερα) εμφανίζει την υπερμπάντα σε σχετικά πρώιμο / ακατέργαστο στάδιο, αλλά ήδη από τώρα είναι κάπως τρομακτικό το τι έχουν φτιάξει με την πρώτη και, κυρίως, προϊδέαζε από το '80 κιόλας για το τι θα ακολουθούσε. Δεν θα επεκταθώ γιατί γενικά μιλώντας, αν υπάρχει μία μπάντα για την οποία ήδη ο κόσμος μιλάει αρκετά, αυτή είναι οι Maiden. Θα αναφέρω μόνο ότι παρόλο που το ντεμπούτο τους δεν είναι τόσο ψηλά στην προσωπική μου Maiden ιεράρχηση όσο πολλοί θα έλεγαν ότι άξιζε, εντούτοις το αγαπημένο μου κομμάτι τους συμβαίνει να είναι εδώ μέσα.
Οι βλάχοι από το Μπάρνσλεϊ, σε αντίθεση με τους κοντοχωριανούς τους, Def Leppard, δεν ντρέπονταν καθόλου για την καταγωγή τους και αυτό είναι ένας από τους πολλούς λόγους που τους αγαπάμε. Εδώ έχουμε άλλη μια περίπτωση “μα πώς φτιάξανε δύο τέτοιες δισκάρες σε ένα χρόνο μέσα;;;;”, απ’ αυτές που δυστυχώς δεν βρίσκουμε πια. Και τα δύο αυτά British metal classics βρίθουν καταπληκτικών στιγμών, από δυναμίτες όπως Motorcycle Man και To Hell and Back Again μέχρι δυσοίωνα έπη όπως 747 και Dallas 1 PM. Παρότι επιρροές από γνωστά rock’n’roll και metal σχήματα της εποχής μπορούν να εντοπιστούν, φυσικά, συνολικά οι Saxon στις απαρχές τους βάραγαν με ένα εντελώς προσωπικό και εθιστικό στυλ, αυτό το “γκρουβάτο γκάζι” που όμοιό του δεν έχω συναντήσει πολλές φορές στη metal Ιστορία. Κι εις ανώτερα, καρντάσια (και, ω ναι, όπου να 'ναι έρχονταν).
Πριν κάποια χρόνια ο ορίτζιναλ τραγουδιστής των Tygers, Jess Cox, μιλώντας σε μια γνωστή σειρά ντοκιμαντέρ ενός γνωστού Καναδού μεταλλοπατέρα, περίπου γκρίνιαξε ότι οι ίδιοι και άλλα σχήματα του NWOBHM “υποτίθεται ότι θα βγάζαμε στη σύνταξη παλιότερες μπάντες, όπως τους Priest, τελικά όμως το μόνο που καταφέραμε ήταν να βοηθήσουμε να γίνουν πιο επιτυχημένοι από ποτέ”. Εικάζω ότι η ενστικτώδης αντίδραση κάθε μεταλλά είναι “κατούρα και λίγο αρχηγέ” …μέχρι να ακούσει τους πρώτους δίσκους αυτής εδώ της μπάντας με την εμμονή (στο εν γένει εικαστικό κομμάτι) στο επιβλητικό αιλουροειδές, η οποία ωστόσο παραδόξως δεν ήταν από κάνα Hull αλλά από τη μεγάλη μεταλλομάνα του Νιουκάστλ (εκεί κοντά εν πάση περιπτώσει).
Το NWOBHM ως γνωστόν έχει πολλά πρόσωπα. Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι το όχι ιδιαίτερα σκοτεινό - αλλά και πάλι όχι ακριβώς speed. Σε κάθε περίπτωση το Wild Cat είναι τίγκα στις ριφάρες, και μάλιστα αποκλειστικά από τον Rob Weirr - λίγο αργότερα θα έμπαινε στο κάδρο ένα παλικάρι που έμελλε να ξεπεράσει κατά πολύ σε αναγνωρισιμότητα τους bandmates του.
Άλλη μια προσωπική αδυναμία εδώ, οι Witchfynde θεωρούνται από τις σκοτεινές μπάντες του NWOBHM και μπορώ να διακρίνω γιατί, αλλά αυτό που βρίσκω εγώ ιδιαίτερα γοητευτικό σ’ αυτούς είναι αυτό το σχεδόν ψυχεδελικό feeling που έβγαζαν. Δεν μπορεί να περιγραφεί αλλιώς ο συνδυασμός του απόκοσμου παιξίματος του Trevor “Montalo” Taylor με την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ φωνή του Steve Bridges. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για τα ζοφερά έπη που περιέχουν αυτές οι δύο δισκάρες, Divine Victim, Leaving Nadir, Unto the Ages of the Ages, Stagefright, Wake Up Screaming, Moon Magic, Trick or Treat… Αντ’ αυτών όμως θα αναφερθώ σε ένα προσωπικά αγαπημένο κομμάτι που συνήθως δεν πολυσυζητιέται: Το Big Deal, μια φαινομενικά χιουμοριστική ιστορία rock’n’roll τρέλας, όπου το ύφος είναι εξίσου φαινομενικά ανάλαφρο αλλά από πίσω κρύβονται τόνοι μελαγχολίας, αντανακλώντας την πίκρα από την κυνική αντιμετώπιση όλων αυτών των φερέλπιδων metal νέων από τη μουσική βιομηχανία. Σαν να λέμε δηλαδή ότι κάτι τέτοιο θα έγραφε ίσως ένας Μπάστερ Κίτον αν είχε metal συγκρότημα. Τελειότης…
PART 3: THE TOP 5
NUMBER FIVE
Summary
– Ποιος Ozzy ρε, από πότε είναι αυτή η εφημερίδα. Αυτός δεν ξερνοβόλαγε σε μια σουίτα ξενοδοχείου;
– Έχεις χάσει επεισόδια, τον περιέλαβε μια γκόμενα και τον σουλούπωσε, έχει καινούργιο γκρουπ τώρα.
– Μάλιστα… Και απ’ ό,τι βλέπω έχει φέρει και βαρύ πυροβολικό, Daisley βλέπω, Kerslake…
– Ναι. Και είναι σούπερ φορμαρισμένοι.
– Μόνο γι’ αυτό το αμερικανάκι που έφερε να παίξει κιθάρα δεν έχω ιδέα. Τι φάση;
– Πού να στα λέω…
NUMBER FOUR
Summary
– Πώς τους περιγράφουμε λοιπόν αυτούς εδώ;
– Πέρα από το ατυχές νέοι Zeppelin εννοείς; Ξέρω γω… Να πούμε πηγή έμπνευσης για Καλιφορνέζους μελλοντικούς superstars;
– Αυτό; Τίποτα άλλο; Και εκείνοι;
– Δεν είναι της ώρας… Δε θυμάσαι; Η Ιστορία (και της μουσικής) δεν είναι πάντα δίκαιη.
– Ας είναι… Να μη δώσουμε κι ένα μουσικό στίγμα όμως; Κιθάρες;
– Ηδονή, τίποτα άλλο.
– Και η φωνή;
– Δε μ’ ακούς όμως. Η-ΔΟ-ΝΗ σου λέω.
NUMBER THREE
Summary
– Είμαστε πιο ροκενρόλ από ποτέ ή μου φαίνεται;
– Μην προτρέχεις, έχει κι άλλα επεισόδια αυτή η ιστορία.
– Καλά, ας έχουμε πάντα Rapid Fire και Rage και δε με νοιάζει κιόλας.
– Καλά κάνεις, γιατί κι αν γίνει καμιά κουτσουκέλα, το Ατσάλι δε λυγάει. Και θα το αποδείξει ξανά και ξανά μέσα στα χρόνια.
– Btw, το εξώφυλλο της χρονιάς;
– Και λίγα λες. Στο all time πάνθεον.
NUMBER TWO
Summary
– Λοιπόν; Τι έχετε να πείτε γι’ αυτήν την κυβίστηση;
– Δεν θα το έλεγα έτσι.
– Φυσικά… Πώς θα το έλεγες λοιπόν;
– Plot twist.
– Τι plot twist μωρέ, εδώ δεν θέλατε να έχετε καμία σχέση, και μάλιστα είστε αυτοί που το δημιούργησαν.
– Tough love ήταν αυτό. Να μάθει να ζει από μόνο του, έξω από τη μεγάλη στοργική φτερούγα των Μπαμπάδων του.
– Και τώρα;
– Τώρα γίναμε πολλοί οπότε τα γαμάμε όλα, φυσικά.
– Και ρίχνετε ριφάρες όπως παλιά και σολάρες τύπου Lonely is the Word, αλήθεια, ό,τι καλύτερο έχεις παίξεις ποτέ, τι λες;
– Μάλλον…
– Και ο κοντός;
– Εντάξει μωρέ, καλός είναι.
NUMBER ONE
Summary
– ΟΚ, πάμε, τι ζητάει ο λαός;
– Χμμμμμ για αρχή, υπερπιασάρικο χουκ που δεν παρακαλάς να σταματήσει όσες φορές κι αν το ακούσεις - κάποιοι ομογάλακτοί σας κάποτε θα το χρειαστούν αυτό το μάθημα.
– Έτοιμο. Παρακάτω.
– Ωπ, γρήγορος. ΟΚ… Τα φώτα σας για μελλοντικά μέταλ ιδιώματα παρακαλώ;
– Τι τραβάει η ψυχή σας; Doom; Thrash; Πάρε να 'χεις.
– Εντάξει, τι άλλο να ζητήσουμε πια; Τα έχετε όλα διάολε.
– Ωραία, άρα θα γίνουμε μέταλ είδωλα, έτσι;
– Άκυρο, ψαρά. Δε σας έλαχε καλός κλήρος.
19 Likes
Σας διαβάζω για το 1980 και βλέπω τις ψήφους κι αναρωτιέμαι:
Είμαι άραγε ο μόνος που θεωρεί το Diary of a Madman καλύτερο από το Blizzard of Ozz;
Δεν ξέρω. Το ντεμπούτο μου φαινόταν πάντα κάπως άγουρο και υπερβολικά ανάλαφρο στα όρια του χαζοχαρούμενου.
4 Likes
Και τα δύο είναι all time classics, αλλά ναι κι εγώ προτιμώ (για λίγο) το Diary
2 Likes
όλα στην ώρα τους …κι εγώ θεωρώ καλύτερο το Diary
1 Like
Τεράστια καρδούλα για αυτό. Εδώ να πω ότι έκανα μαλακία κ ξέχασα να αναφέρω τους White Wing κ τον ομότιτλο δίσκο τους για τα καλύτερα άλμπουμ του '76, όπου ουσιαστικά είναι οι pre-Asia και δημιουργήθηκαν από τον πολυτάλαντο Mike Coates. Αυτά.
1 Like
Αυτό δεν το έχω υπόψη, θα το τσεκάρω, θενξ!
1 Like
Οχι δεν εισαι ο μονος
2 Likes
Λοιπόν το 1980 από η θέση 5 και μετά με ζορισε πολύ.
Δεν τα κατάφεραν οι :
Rush με το Permanant waves γιατί είναι γαμάτο αλλά κάπου βαρέθηκα να τους έχω κάθε χρονιά μέσα.
Οι Motorhead με το Ace of spades γιατί στο 5 μου μπήκαν οι άλλοι τίμιοι εργάτες από Βρετανία . Αρρώστια οι Motorhead και αυτό ίσως το αδικώ τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Έχει το αγαπημένο μου κομμάτι τους ( Chase is better than the catch). Respect αιώνιο.
Whitesnake με το πιο παλιακο hard rock τους στο ready n willin. Δισκάρα και ίσως το αγαπημένο από την μπάντα για δικούς μου λόγους. Blindman , fool for your loving all time classics. Παικταραδες μαζεμένοι πολλοί.
Angelwitch με το ομώνυμο γιατί είναι σούπερ nwobhm άλμπουμ, απλά σήμερα τρία τέσσερα τραγούδια μπορώ να ακούσω από εκεί .
Judas priest - British steel αν και έχει ύμνους μέσα και το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς δεν με κρατάει πια.
Blackfoot με το Tomcattin τίμιοι και σταθεροί ποιοτικά. Έρχονται τα καλύτερα
Scorpions με το Animal magnetism αν και έχει το The zoo που λατρεύω είναι άνισο και κατωτέρω των προηγούμενων χωρίς να είναι ούτε καν απλά καλό. Είναι εξαιρετικό απλά κάπου δεν…
Honourable mentions σε Eloy - Colours, Msg - Msg, Krokus - metal rendez-vous, Witcfynd Give em hell,
Και Saxon με Strong arm of the law που είναι δισκάρα από τους πιο τίμιους εργάτες του heavy metal. Την μπάντα που έχω δει live περισσότερο από κάθε άλλη και ακόμα θέλω να τους δω. Εντάξει κομματαρες κλασσικές που παίζουν ακόμα στα σετλιστ. Απλά δεν μπήκε πεντάδα γιατί
5. Saxon - Wheels of steel . Ζοριστηκα πολύ που δεν έβαλα το Ace of spades αλλά χαλάλι τους. Δύο δισκαρες σε μια χρονιά. Heavy metal με λίγο rock, μαγκιά και φιλάκια ρουφήχτα σε όλους…
4 . AC/DC - Back in black Κομματαρες και πάρτυ για πάντα. Νομίζω οι hardcore φίλοι της μπάντας αν δεν άλλαζε ο τραγουδιστής ίσως να το είχαν ως αγαπημένο άλμπουμ. Ακούγεται όπως φεύγουν τα ποτά κατά την ακρόαση του, μονορουφι.
3 . Iron maiden - Iron maiden Φοβερό ντεμπούτο από τα καλύτερα της μουσικής μας. Χωλαινει στην παραγωγή οκ αλλά έχει κομματαρες. Μη βαρατε αλλά προοσωπικά το τραγούδι Iron maiden δεν μπορώ να το ακούσω πια πουθενά. Ούτε live.
2 . Diamond head - Lightning to the nations
Απλά ένα από τα καλύτερα haleavy metal album ever. Κομματαρες που πάτησαν πολλοί πάνω τους (γκουχ γκουχ) αλλά δυστυχώς δεν είχαν την αναγνώριση που έπρεπε. Η παραγωγή είναι για μένα ατού, γιατί αν και λίγο ροκ, έχει ελευθερώσει όλη την ουσία των συνθέσεων και ένα φοβερό λαρύγγι. Δεν υπάρχει μέτριο κομμάτι εδώ μέσα . Μην τα απαριθμω όλα. Δεν μπήκε πρώτο γιατί …
1 . Black Sabbath - Heaven n Hell. Ο καλύτερος δίσκων των Black Sabbath στα αυτιά μου . Πολύ λιγο μπροστά από το επόμενο. Μπήκαν με δύναμη. Dio είναι αδυναμία μου σε κάθε του δουλειά. Με αυτόν ξεκίνησα αυτή τη μουσική. Είτε είναι στους Rainbow, είτε εδώ είτε solo. Νομίζω αυτή η συνεργασία ήταν το υψηλότερο σημείο της καριέρας και των δύο. Die young το ακούω και δακρύζω ακόμα σε στιγμές (υπάρχει δυστυχώς λόγος). Μόνο ΕΠΗ έχει εδώ κύριοι.
Για μένα είναι ο πρώτος Heavy metal δίσκος των Sabbath.
Τα είπα και ηρεμησα…
Εξώφυλλο Judas priest - British steel
The closer you get to the meaning
The sooner you’ll know that you are dreaming
14 Likes
Θεωρώ πως το ισοπεδώνει για την ακρίβεια.
5 Likes
- Heaven and hell - Black Sabbath
- British Steel - Judas Priest
- Iron Maiden - Iron Maiden
- Blizzard of Ozz - Ozzy Osbourne
- Lightning to the nations - Diamond Head
Εξώφυλο - British Steel, παίζει να είναι το πιο μέταλ εξώφυλλο ever
14 Likes
ναι μωρη παναθα, μην ανησυχείς το 'χουμε…
1980
-
Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
-
The Sound - Jeopardy
-
The Cure - Seventeen Seconds
-
Bauhaus - In the Flat Field
-
Angel Witch - Angel Witch
Τραγούδι της χρονιάς:
Εξώφυλλο της χρονιάς:
18 Likes