Ακουω δισκους που ΔΕΝ είχα ακούσει ποτέ ή δεν τους είχα δώσει σημασία. Είμαι έκπληκτος για όσα είχα “χάσει” όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έχω μπει καν στη διαδικασία να ακούσω αυτούς που γνωρίζω και θεωρητικά θα μου προκαλούσαν πονοκέφαλο για το ποιους θα άφηνα απέξω. Αυτό το νήμα θα με τρελάνει, @anhydriis ξέρω πού παρκάρεις.
Αλλά ευχαριστώ εσένα και όλους τους συμμετέχοντες επειδή άνοιξες το νήμα και έμαθα νέα πράγματα.
η υποθεση σηκωνει μπύρες…
Εγω να δεις ποσα ειχα παραμελήσει, ειδικα στα 70ς οταν ελεγα ασε με μωρε παλιατζουρα… ποσο γελασμενος
Το κακο θα συνεχιστει και στα 80ς γιατι υπαρχουν κατι τυποι εδω μεσα που απλα μας κοροιδευουν με τις λιστες… ξερουμε ποιοι ειστε 
Λεω στο 1980 να βαλω και joan jett, υπάρχει κάποια ένσταση?
Αυτός είναι ο αγαπημένος μου άγνωστος δίσκος όλων των εποχών
Full Moon - “Full Moon” 1980 Montagne Records
Hummelstown, Pennsylvania, USA
Hard Rock / Heavy Metal crossover της εποχής με λίγο epic feeling
Πολύ καλά τραγούδια, απλή ζεστή φωνή, ΟΚ παραγωγή,
μια χαρά rhythm section, ευρωπαϊκός ήχος
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΘΑΡΕΣ, από τα καλύτερα lead/solo όλων των εποχών
gibson les paul through marshall amplifiers
Όποιος θέλει επιπλέον info να μου στείλει, θα χαρώ πολύ!
Μία βδομαδούλα έλειψα κι έχει γίνει πόλεμος εδώ μέσα και δεν είναι και καν για το 80!! ;p
Εντωμεταξύ, ψηφίζοντας για το 1979 (από το Σάββατο κιόλας παρακαλώ!) ένιωσα μια χαρά ένα κατιτίς ότι οκ, βγήκαν τα 70s, τα δυσκολότερα πέρασαν ;p και κοιτάω με μια χαλαρότητα το 80 και μένω μαλάκας - είχα πλήρη άγνοια κινδύνου. Οριακά να απέχω είμαι δηλαδή, αλλά δεν θέλω να πάρω μπομπ.
Btw, βλέπω καινούριο θρεντ και πολλς, ένας χαμός, από μένα είναι όχι ;p, μου φαίνεται δύσκολο να συνδυαστούν όλα και ήδη χάνονται τα ποστς με την κουβέντα. Από την άλλη το ψηφίσατε, αυτοί είστε, ό,τι είναι τώρα.
Επειδή η δεκαετία του '80 δεν έχει τόσο ενδιαφέρον.
Χαριτωμένο.
1980 ακούς? Ε λοιπόν αν με ακούς άκου και αυτό… Γαμιέσαι… Δεν μπορεί μέσα σε μία χρονιά να κυκλοφόρησε τόση καλή μουσική… Για μένα σίγουρα η πιο ζόρικη, δυστυχώς όμως κάποιοι θα μείνουν απ’ έξω…
1. Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
Αν το Anarchy ήταν το πρώτο μπάμ, αυτό εδώ είναι το επόμενο σκαλί. Λυσσασμένος δίσκος γεμάτος ύμνους, jello biafra αναεξέλεγχτος. Κάπου κάποιος έγραψε, νομίζω o @OwlKitty για το Nevermind οτι δεν προσαρμόστηκε, τι να πουν αυτα τα τυπάκια…
2. Judas Priest - British Steel
Κύλησε ο τέντζερης και… Παραγωγάρα και τραγούδια στα όρια του γραφικού από πλευρά δημοφιλίας, ότι πρέπε για ζέσταμα… σε 2 χρόνια κυκλοφορεί ο καλύτερος τους δίσκος…
3. Killing Joke - Killing Joke
Προφανώς και αστειεύεστε… Αν εξαιρέσεις την επιδραστικότητα των δύο παραπάνω δίσκων, αυτός είναι ο αγαπημένος μου… “Bass, lead, to tell the killing joke, we mean it man ! Total exploitation, no information, anonymity”
4. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Η φυσική συνέχεια των Black Sabbath για μένα, δίσκος comeback από τους λίγους, randy rhoads θρησκεία…
5. Joan Jett - Joan Jett
μόνο καρδούλες
Καλύτερο εξώφυλλό Killing Joke
κάτσε να τα βάλω και στην φόρμα…
και τώρα το τελευταίο poll για το 1980…
0 voters
Maiden αλλά το ρίχνω British Steel γιατί πολλή υποτίμηση έχει πέσει και είναι αμαρτία.
Δεν έχω γράψει κάτι για το Nevermind, τουλάχιστον όχι πρόσφατα.
Επίσης, με την ευκαιρία, είμαι η OwlKitty 
Μαζευτήκαμε πολλές κουκουβάγιες, είναι η αλήθεια. Όπως και πολλές γάτες
έχω ψηφίσει από την Δευτέρα αν θυμάμαι καλά
1980
5. Motorhead - Ace of Spades
η μπάντα που χάραξε την δική της πορεία , με το δικό της μοναδικό στυλ , αδιαφορώντας για ταμπέλες μόδες και μουσικές νόρμες … κυκλοφορεί τον πιο διάσημο δίσκο της . Και δικαιολογημένα αποθεώνεται , γαμάει
4. Iron Maiden - Iron Maiden
Oh well, wherever, Wherever you are, Iron Maiden’s gonna get you, No matter how far
3. ACDC - Back in Black
και ξανά προς τη δόξα τραβά…
ο αγαπημένος μου δίσκος τους , ασχέτως που κι εγώ όπως πολλοί προτιμώ Bon Scott
2. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Από τις πρώτες μου και παντοτινές αγάπες μουσικά ήταν και θα είναι ο Randy Rhoads. Σε μόλις δυο δίσκους με τον Ozzy και παρέα με τον Bob Daisley έγραψαν αριστουργήματα που ακόμα και σήμερα ηχούν το ίδιο στα αυτιά μου χωρίς να ξεφουσκώσουν ή να τα βαρεθώ . Θεωρώ τα δυο σολο του Mr. Crowley από τα πιο iconic της μεταλ μουσικής , το Crazy Train το ξέρουν και άνθρωποι που δεν ακούνε την μουσική μας και το Revelation ( Mother Earth ) είναι από τα καλύτερα κρυφά διαμάντια του θείου και κορυφώνει με ένα πάρα πολύ όμορφο riff και ένα outro solo . Επιπλέον ο δίσκος κρύβει μέσα του στοιχεία από την “μη μεταλ” μουσική παιδεία του RR που πάντα έβρισκα ενδιαφέρουσα , καθώς και τόνους νεοκλασικαλ επιρροών τα οποία τα χώρεσε σε δίσκο που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι άλλο από αγνό hard rock / metal .
1. Black Sabbath - Heaven and Hell
Δεν ξέρω τι να γράψω για αυτό το έπος . Δίσκος ορισμός του τι εστί heavy metal . Όχι ο μοναδικός , αλλά σίγουρα από τους πρώτους που θα σκεφτώ αν χρειαστεί να δώσω δείγμα σε κάποιον που με ρωτήσει " τι είναι heavy metal , βάλε μου κάτι να καταλάβω "
Ασύλληπτοι ύμνοι οι οποίοι νιώθω ότι μετά τον θάνατο του θεού , σα να έχουν ξεχαστεί λιγάκι . Σα να μη συζητιούνται ιδιαίτερα , σα να μην παίζονται τόσο συχνά . Ίσως είναι λανθασμένη αίσθηση . Και μιλάμε για κομμάτια επιπέδου children of the sea , die young , lady evil , ομώνυμο , neon knights , lonely
Το Heaven & Hell για μένα δεν είναι απλά το καλύτερο του 1980 αλλά στα καλύτερα όλων των εποχών
Βλέπω μπήκε back on track το νήμα, ας καταθέσω κι εγώ τα δυο σέντσια μου για το σωτήριο 1980.
BAUHAUS “In the Flat Field”
Θα πρέπει να ομολογήσω πως στο μυαλό μου έχω πάντα το ντεμπούτο των BAUHAUS στην «ενισχυμένη» του εκδοχή, αυτή του CD δηλαδή που περιλαμβάνει και λοιπές ηχογραφήσεις που κυκλοφόρησαν μέσα στη χρονιά, με προεξάρχον το dancefloor anthem “Dark Entries” και μαζί του τα “Terror Couple Kill Colonel”, τις διασκευάρες “Telegram Sam” & “Rosegarden…” και το μαγικό “Crowds”. Το αναφέρω αυτό γιατί τα παραπάνω έγειραν εν τέλει την πλάστιγγα υπέρ του ήδη υπέροχου, αλλά με μικρά «πταίσματα» (“Dive”, “Small Talk Stinks”) “In the Flat Field”, προκειμένου να βρει τον δρόμο του προς την πεντάδα μου.
DEAD KENNEDYS “Fresh Fruit for Rotting Vegetables”
Ασταμάτητη ενέργεια και καυστικός στίχος (και φωνητική ερμηνεία του Biafra) με τρομακτική αμεσότητα, ένας συνδυασμός τέτοιος ώστε να χώνει τον ακροατή στο «πεδίο της μάχης». Κάπως έτσι το πανκ ορόσημο των ΗΠΑ, καταλήγει (μάλλον όχι τυχαία) να είναι ένα σκοτεινό/απειλητικό δημιούργημα, γεμάτο ένταση και αγωνία.
KILLING JOKE “Killing Joke”
Είναι οι KJ, οι αποδομημένοι Μότορχέντ σου φίλε ακροατή; Χωρίς βέβαια να υποστηρίζω ότι υπάρχει κάποια άμεση σύνδεση, ακούγοντας ξανά (μετά από αρκετά χρόνια) το ντεμπούτο των Jaz, Geordie κ σία, σε στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται ένα multiverse όπου οι μεν είναι alter ego των δε. Τέλος πάντων, αυτά μάλλον δεν ενδιαφέρουν κανέναν, το βασικό είναι ότι εδώ μιλάμε για ένα εκπληκτικό κράμα ήχων της εποχής (απ’ το r’n’r στο πανκ και το industrial), που μάλλον όμοιό του τότε δεν είχε υπάρξει έως τότε, δείγμα των αλυσιδωτών εκρήξεων που συνέβαιναν στο 2ο μισό των 70ς. Α, και by the way, θενξ METALLICA (και θενξ Cliff βασικά) -τους έμαθα σαν όνομα πολύ πριν από το αναμενόμενο (για μένα).
MOTÖRHEAD “Ace Of Spades”
Ακόμα πιο στιβαροί, ακόμα πιο μανιασμένοι, non-stop σφυροκόπημα μέχρι την χαριστική βολή (“The Hammer”). Γενικά μότορχεντς δεν αναλύουμε, μόνο ακούμε και τα σπάμε.
JUDAS PRIEST “British Steel”
Στο δίλημμα Δίσκος Α ? Δίσκος Β που είχα θέσει πιο πάνω, τάσσομαι ξεκάθαρα με το «Α», δηλαδή υπερισχύει μέσα μου ένα άλμπουμ που για μένα έχει κάποιες απάτητες κορυφές, μπορεί δε να είναι και μία μόνο αλλά να μιλάμε για κορυφή Έβερεστ. Το λέω αυτό επ’ ευκαιρία του “British Steel” (που κατ’ εμέ ρίχνει στ’ αυτιά του διαδόχου του), διότι μπορεί εδώ να έχουμε την τραγικότητα ονόματι “United”, όμως από τα υπόλοιπα οκτώ κομμάτια τα επτά είναι δυναμίτες και το ένα είναι το Έβερεστ. Αυτό είναι το “The Rage”, το οποίο, διατηρώντας μεν την νέα leather αισθητική, κλείνει το μάτι στο 70ς παρελθόν τους καθώς χτίζεται δυναμικά μέχρι να φτάσει στην κορύφωσή του, όπου τραγουδώντας το “Like a tiger in the cage, we begin to shake with rage” όπως πρέπει, δε μπορεί παρά να νιώσει κανείς τις φλέβες στους κροτάφους να έχουν φουσκώσει επικίνδυνα.
Το ντεμπούτο των ANGEL WITCH πάλεψε με νύχια και με δόντια για την 5η θέση, δεν τα κατάφερε μεν, αλλά παραμένει ογκόλιθος όχι μόνο για τέλειο heavy metal της εποχής που κουβαλάει μέσα του, αλλά και για το διαβολικό του υπόβαθρο, το οποίο και θα τιμήσω έστω με την ψήφο εξώφυλλου.
Αντικειμενικά το “Closer” ίσως είναι ανώτερο του “Unknown Pleasures”, ωστόσο υποκειμενικά ποτέ δε με «έπιασε» στον ίδιο βαθμό. Βέβαια το κλείσιμο με “24 Hours”/”Eternal”/”Decades” πάντα με ταρακουνάει δυνατά. Παρολαυτά θα ήθελα να εστιάσω και στα singles της χρονιάς, το iconic -προφανώς- “Love Will Tear Us Apart” (με το πολύ ωραίο b-side “These Days”) και -κυρίως- στο νο.1 JD κομμάτι της ζωής μου, το “Atmosphere”. Don’t walk away…
Καλησπέρα νυχτερίδες είπαμε; Είπαμε την προηγούμενη χρονιά θα μου θυμίσετε, αλλά γιατί να μην ξαναπούμε. Μπορεί ο ήχος να είναι ακόμα πρωτόλειος αλλά το πνεύμα είναι ήδη εδώ…
Αυτό δεν είναι καν δύσκολο 
Πες τα, πες τα, πες τα
@JTN αγάπη μου καλημέρα…
1970 - The Greatest Show on Earth - Horizons
1971 - Comus - First Utterance
1972 - Moving Gelatine Plates - The World of Genius Hans
1973 - Los Jaivas - Los Jaivas [La ventana]
1974 - ???
1975 - Ton Steine Scherben - Wenn die Nacht am tiefsten…
1976 - Amazing Rhythm Aces - Too Stuffed to Jump
1977 - Styx - The Grand Illusion
1978 - Wire - Chairs Missing
1979 - The Clash - London Calling
δεν βρίσκω για το 1974… μπας και δεν είχες ψηφίσει επειδή ήταν η πρώτη χρονιά;
Κυριακή κοντή γιορτή… για πάμε λίγο… περιμένουν και άλλοι ε…
Επειδή δεν έχω καθαρή εικόνα αν κάποια λίστα δεν έχει περαστεί (ειπώθηκαν πολλά φέτος… ) βάζω εδώ μία και μου λέτε…
@38aris @Apostolisza8 @Arian @Criss_Burton @DarthVader @Death.Eternal @GRACCHUS_BABEUF @Ironman1 @jonkyr @Ktn @Leper_Jesus @nikosPL @Outshined @Owl @pantelis79 @Sevek @Sh_Wo_f @Silent_Winter @SvenN @Tom7
Τώρα έρχομαι
Μην αρχιζεις παλι, ειχαμε και εκκλησιασμο.
