Έστω εγκυκλοπαιδικά σίγουρα αξίζει ο χρόνος. Killing Joke λατρεύω αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη μετά έρχονται τα σπουδαία (σε καμιά 5ετια τα ξαναλέμε 
)
Το is this real κόπηκε οριακά, γιατί -σποιλερς- οι Wipers θα βρίσκονται στην 1η θέση της λίστας μου το 1983. Πιθανότατα. Μπορεί, θα δείξει, γίνεται χαμός από δω και πέρα 
Επίσης, είμαι ο μόνος τολμηρός (ή αφελής) που επιχειρεί να βάλει κομμάτι της χρονιάς?
ιντριγκαδόρικο
Ωραία, καλως ήρθατε '80s, και άλλα τέτοια ωραία γραφικά, αλλά η φάση είναι ακόμα 1979 επί της ουσίας, οπότε πάμε κάπως έτσι:
Wipers - “Is This Real?”: Ένα από τα καλύτερα punk rock άλμπουμ έβα για μένα, που εγώ και post-punk to λέω, και αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα ξεδιπλωνόταν ποτέ ο κόσμος που έφεραν οι Estranged και οι υπόλοιποι πριν 15 χρόνια, ένα ριβάιβαλ που με έβαλε στο ιδίωμα. Συνθέσεις που πολυδιασκευάστηκαν, ένας Greg Sage που αναδεικνύεται σε εμβληματική περσόνα, ένας δίσκος τόσο τέλειος, τόσο αψεγάδιαστος, τόσο γεμάτος τραγουδάρες, που τον βάζεις να παίξει σήμερα και παραμένει φρέσκος. Ρυθμοί, μελωδίες, στίχοι, όλα στην εντέλεια. Γενικά το σερί των Wipers δέρνει δισκογραφίες, και άλλα κλασικά. Οπότε και επίσημα, η φάση θα είναι μόνο Portland, και ο νοών νοείτω. Από εσάς τους μπούμερς, ήταν κανείς στο λάιβ τους εδώ ελλάδα πριν πόσες δεκαετίες; Φήμες λένε πως ακόμα παραμιλάει κόσμος και μετέπειτα εγχώρια σχήματα που έμαθαν μπαλίτσα τότε.
Bauhaus - “In The Flat Field”: Μαζί με εξώφυλλο της χρονιάς. Post-punk, gothic, πες το όπως θες. Μπαίνει το “Dark Entries”,εεε εννοώ το “Double Dare”, και όλα διαλύονται, όλα λιώνουν, όλα ξεβάφουν, σκελετοί αρχίζουν και χορεύουν. Μια από τις πιο επιδραστικές κυκλοφορίες της χρονιάς όπως το αντιλαμβάνομαι το πράγμα, ένας δίσκος που όρισε μια ολόκληρη αισθητική. Σκαει το “St. Vitus Dance” ή το “Stigmata Martyr” και οριακά χορεύεις από τον τρόμο πως αν σταματήσεις ο κόμης τον καρπαθίων θα σε εκτελέσει. Μπαίνει το “A God In An Alcove” και τσιτώνεις, νιώθεις άβολα. Τι να πούμε τώρα, ένας αισθητικός μύθος.
Killing Joke - “Killing Joke”: Είναι το “The Wait” το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών; Είναι αυτός ο δίσκος, η αρχή μιας νοητής γραμμής που περνάει από Amebix και φτάνει στους Bathory, με μια στάση στους Voivod? Είναι το black metal πριν τους Venom και πιο τρομακτικά από αυτούς; Είναι το industrial/post-punk ανοσιούργημα που είναι ΑΚΡΑΙΟ και κάνει πλάκα σε όλο το σκληρό metal της εποχής του; Είναι η δρομίσια avant αίσθηση πως αυτό που φτιάξανε αυτά τα άτομα είναι βρώμικο, είναι μεγαλειώδες; Σε προσωπικό επίπεδο, όλα αυτά είναι ακόμη πιο μεγενθυμένα, γιατί, το ντεμπούτο των KJ είναι από τους δίσκους που επιστρέφω κάθε φορά που απορώ στο πως κατάντησα να ακούω όσα ακούω. Παντοτινό ευχαριστώ.
Joy Division - “Closer”: Θα ταχθώ και εγώ με την άποψη πως αυτό είναι πιο ολοκληρωμένο. Είναι πιο λείες οι γωνίες, πιο εκλεπτυσμένα τα ηχητικά εκφραστικά μέσα, και συχνά πιο περίπλοκα. Είναι ο μελλοντικός κόσμος της Νέας Τάξης που θα ακολουθούσε, πικρά, δυστυχώς. Προφανώς όσα ακολούθησαν το ανάγουν στη σφαίρα του θρύλου, αλλά παραμένει μνημειώδες, επιδραστικό, περίτεχνο, πολύπλοκο, διεισδυτικό, προοδευτικό, ποιητικό, γοητευτικό, εντυπωσιακά δαιδαλώδες. Και έτσι, μια τομή της μουσικής φτάνει στο βαθύτερο σημείο της πληγής που ανοίγει στο σώμα της.
Motorhead - “Ace Of Spades”: Ομολογουμένως, τα 2 αφιερώματα σε 100 ροκ και 100 εναλλακτικά άλμπουμ που τρέξαμε με το Rocking πριν κανά δυο χρόνια για τη δεκαετία (τα μέταλ υπήρχαν πριν μπω στην συντακτική ομάδα) με έβαλαν σε διαδικασία να ξεδιαλύνω το τοπίο στα γούστα μου και να κάνω προσωπικές λίστες, και σε μερικά να γράψω το κατιτίς μου στις παραγράφους. Επειδή ήταν από καρδιάς αυτά τα κείμενα, όπου τυχαίνει δίσκος που μου είχε λάχει να τον περιλάβω, θα επαναλαμβάνω τα λογάκια μου, φουλ αυτοαναφορικά, γιατί τα πιστεύω ακράδαντα:
Βλέπεις το εξώφυλλο. Μπαίνει το ομότιτλο. Όλα εκτροχιάζονται. Ο δίσκος όμως έχει και άλλο, και ακόμα περισσότερα. Μεταξύ μας, ξέρεις ποια τραγούδια έχει μέσα αυτό το άλμπουμ. Έχουμε πιεί με αυτά, είναι συνδεδεμένα με βιώματα μας. Η αθάνατη τριάδα των Lemmy, “Fast” Eddie Clarke και Phil “Philthy Animal” Taylor στον τέταρτο στούντιο δίσκο των Motörhead δεν παρουσίασε απλά την κορυφαία στιγμή της εμβληματικής δισκογραφίας τους. Όρισε τον πήχη για δεκάδες (υπο)-ιδιώματα που θα ακολουθούσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σαν μια έκρηξη. Αυτό ήταν το “Ace Of Spades”, μια έκρηξη τόνων ενέργειας, αλητείας, άποψης και συγκίνησης, μια ηχητική επίθεση. Ήταν, είναι και θα είναι οι Motörhead και αυτό εδώ είναι το rock ‘n’ roll τους, γιατί στην πραγματικότητα είναι πολλά παραπάνω. Είναι το αιώνιο δισκοπότηρο που (θα) κάνει διαχρονικά ροκάδες, πάνκηδες και μεταλλάδες να προσκυνούν από κοινού.
αναγκαστικό check also +5 (αν και όσο περνάνε τα χρόνια θα μπορούσα να το κάνω και +25):
6. X - “Los Angeles”: Με πόνο καρδιάς έμεινε έξω, το πιο δύσκολο βραβείο 6ου παίκτη. Hot take: Ο καλύτερος δίσκος με εμπλοκή μέλους των Doors. Καλως ήρθες blues-punk, σε είχαμε ανάγκη. Διπλά φωνητικά, χαρτογράφηση μιας περιοχής με εντελώς ροκ τρόπο, με πανκ αέρα και άποψη, με ποικιλία σε συνθέσεις, ταχύτητες, ένα πραγματικό αριστούργημα που είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών.
7. Dead Kennedys - “Fresh Fruit For Rotting Vegetables”: To τέλειο punk άλμπουμ. Η αμερικανική απάντηση στους Sex Pistols, και άλλα τέτοια ωραία. Δεν έχω πολλά να πω. Εκνευρίζομαι που το άφησα και αυτό εκτός, αλλά είπαμε το 1980 ήταν καλή χρονιά. Οι Dead Kennedys πέτυχαν κάτι αμίμητο εδώ πέρα. Κάτι ανατριχιαστικό. Πέτυχαν να γράψουν μουσική που κάνει το αίμα να βράζει και το χαμόγελο να διώχνει την ανασφάλεια της ρουτίνας. Πέτυχαν την ταύτιση. Πέτυχαν.
8. Black Sabbath - “Heaven And Hell”: Μιλάμε για την παραγωγή. Αν δεν γεννούσε έμπνευση σε μερικά απαράδεκτα σχήματα που ακολούθησαν, θα το είχα στο μυαλό μου πιο ψηλά, γαμώ τα κολλήματά μου. Τέλειο, τι να λέμε. Ναι, Black Sabbath είναι, έχει Iommi/Geezer, πιθανώς στα καλύτερά τους.
9. Iron Maiden - “Iron Maiden”: Γενικά, κανένας δίσκος των Iron Maiden δεν μου αρέσει τόσο πολύ, αλλά στο ντεμπούτο έχει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια, και μερικά που τα σκιπάρω, αλλά αγαπημένα ψηφίζουμε, και εδώ έχουμε τον καλύτερο Eddie (και ας τους χαλούσε η μοϊκάνα γιατί παραήταν πανκ και της βάλανε εξτένσιο, γιατί μακριά αυτά από εμάς), και γενικά ηχάρα, χέβι μεταλ δίχως πολλά πολλά.
10. Crisis - “Hymns Of Faith” (Sorry Clash): Ας ξεχάσουμε τις μετέπειτα, θλιβερές πολιτικές μαλακίες των μελών τους. Εδώ το anarcho-punk αγκαλιάζει το post-punk και δίνει ώθηση στην πιο καλλιτεχνική και αιχμηρή όψη του, πιθανώς. Για τα υπόλοιπα, τα επόμενα χρόνια. Ο φίλος @antonis86antoniadis τα είχε πει τέλεια: “Το “Hymns Of Faith” είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που συνδυάζει punk ορμή με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των Joy Division ενώ, ένα πιο έμπειρο αυτί μπορεί να εντοπίσει διάσκορπα goth, ή ακόμη και new-wave στοιχεία. Το μπάσο κυριαρχεί, οι κιθάρες ισορροπούν μεταξύ punk τετράμπαρου ολοκληρωτισμού και post-punk τσαχπινιών, ενώ οι στίχοι αποτελούν ένα τσαμπουκαλεμένο ριζοσπαστικό μανιφέστο που καλεί σε προλεταριακή επανάσταση απέναντι στο φασιστικό αστικό κράτος. Άκρως σημαντικό άλμπουμ που κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει τη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους κορυφαίους δίσκους της εποχής του”.
Αυτά, το 1981 χαμός, αλλά πολύ εύκολη 5δα.
Επιτέλους, πρώτη θέση οι θεούληδες. Κι εγώ στην επίσημη φόρμα τους ψήφισα πρώτους, μετά Judas Priest, τρίτο τον Όζζυ, τέταρτους τους Ντεφ Λεπαρντ και τελευταία τη Siouxsie. Καμία συνέπεια.
Πωωωω αληθεια, εχει γινει πολυ δυσκολο. Κρίμα που δεν κατάφερα να φτιάξω την πιο αλλοπρόσαλλη λίστα της ζωής μου, αφού στην πεντάδα υπήρχαν 2-3 δίσκοι που ήταν αδιαπραγμάτευτοι. Μπορούσα να την κάνω ακόμη πιο παρανοϊκή, αλλά σας ευχαριστώ όλους ξανά για τις προτάσεις, διότι με έβαλαν στη διαδικασία να ακούσω νέα πράγματα.
Black Sabbath - Η&Η
Υπάρχουν τραγουδιστές κι απο πάνω τους υπάρχει ο κοντός. Και σε μία μηχανή παραγωγής μουσικής για να γράψουν ιστορία όλοι μαζί και τον καλύτερο δίσκο που έφτιαξαν ποτέ οι BS.
Judas Priest - British Steel
Μetal god, ξυράφια και βομβαρδισμός. Κι αν δεν σας αρέσει το United, να το κοιτάξετε λιγάκι.
Ozzy - Blizzard of Ozz
Έχει μέσα Revelations και τις μελωδίες ενός κιθαρίστα που σίγουρα θα έγραφε ιστορία επειδή ήθελε να παίζει μουσική και όχι να πουλάει ροκσταριλίκι.
Diamond Head - Lightning to the Nations
Ένα έπος, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα στην ιστορία που λέγεται NWOBHM.
Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
Δεν είμαι σε θέση να κάνω βαθυστόχαστο σχόλιο, πέραν του ότι το άκουσα προσεκτικά και κατάλαβα τι έχανα.
Extras:
Rush - Permanent Waves
Το prog συμπυκνωμένο σε έναν δίσκο. Μαθήματα μουσικής για όποιον είχε διάθεση να ακούσει. Έμεινε εκτός πεντάδας μου, δεν ξέρω γιατί και πώς.
Electric Sun - Firewind (εκανα λαθος, ειναι του 1981)
Πρώτο τραγούδι δίσκου, έναρξη με σόλο κιθάρας. Γεια σας. Αν στο Earthquake έκανε σεισμό με την κιθάρα του, εδώ ο μάγος διεγείρει κάθε συναίσθημα με τον ηχητικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα. To diversity των ήχων στον δίσκο αυτό είναι μοναδικό. Έναν τραγουδιστή να έβρισκε όμως ε;
EDIT: Ξέχασα τους Accept και το I’m a Rebel. Νταξ, άντε και γ$% κύριε 1980.
Saxon - Wheels of steel
Εκείνα τα παλιά χρόνια μού είπαν “άκουσε το πρώτο, οι κιθάρες ακούγονταιν σαν μοτοσυκλέτα”. Ξέρουμε ότι η μοτοσυκλέτα δεν είναι από την κιθάρα, αλλά αυτός ο δίσκος σε ταξιδεύει με 250 χλμ. Ας μην αναφερθώ στη σπανιότητα του δίσκου εκείνη την εποχή και τη χαρά μου όταν τον βρήκα μεταχειρισμένο.
Iron Maiden - Same
Δεν ξέρω αν το Phantom ή το Rime είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους, αλλά εδώ έχει σίγουρα το πρώτο.
Angelwitch - Same
Αυτοί οι τύποι έβαλαν το speed μέσα στο metal.
Motorhead - Ace of spades
Εντάξει, ο Λέμι ήξερε ήδη που πάει, δεν περίμενε κανένα NWOBHM.
AC/DC - Back in Black
Πάμε από την αρχή, με άλλον πιλότο.
Whitesnake - Ready ‘N’ Willin’
Fool for your Loving στην “κανονική” εκτέλεσή του. Λατρεύουμε Vai, αλλά ο δίσκος αποτελεί μνημείο του hard rock.
Blackfoot - Tomcattin’
Gimme, Gimme, Gimme να ακούω μουσικάρες.
Siouxsie and the Banshees - Kaleidoscope*
Joy Division - Closer*
The Sound - Jeopardy*
Killing Joke - Killing Joke*
Bauhaus - In the Flat Field*
Gang of Four - Entertainment*
*Αναρμόδιος να σχολιάσω, αλλά απήλαυσα την ακρόαση όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Κουράστηκα να βάζω honorable mentions, σταματώ εδώ. Tygers, Witchfynd, MSG, Eloy, Lizzy, Scorps κλπ δυνάμεις, σόρι. Γενικώς, νομίζω ότι θα δυσκολευόμουν να βγάλω πεντάδες ακόμη και αν είχα τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα με το είδος.
Βάζω τελεία εδώ. Σε 5 λεπτά θα έχω αλλάξει σίγουρα σειρά στην πρώτη πεντάδα.
Dead Kennedys-Fresh fruit for rotting vegetables
Iron Maiden-Iron Maiden
Black Sabbath-Heaven and hell
Wipers-Is this real?
Rush-Permanent waves
Δε θυμάμαι αν τα έβαλα μ’ αυτήν τη σειρά στη φόρμα -λίγη σημασία έχει, ούτως ή άλλως είναι δίσκοι που επιλέχθηκαν από πολλούς και γράφτηκαν ήδη τόσα πολλά πράγματα. Άφησα απ’ έξω “Sandinista!” και “Disco tsoutsouni” -βέβαια, οι Μουσικές Ταξιαρχίες ίσως να χωρέσουν πιο μετά με το καλύτερο τους album που ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα.
Εξώφυλλο της χρονιάς “Closer”, αν και υπάρχουν τόσα πολλά και καλά.
Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ (vol. 2)
WHAT
Όχι ρε παιδιά. '81 είναι αυτό.
Επίσης είναι Electric Sun 
Πάμε σιγά σιγά για το 1981, περιμένοντας τον @pantelis79 και την @Sh_Wo_f, ομοίως @Tom7, @Ironman1 και @DarthVader
Εχεις δικιο. Με μπερδεψε το Wiki που γραφει 1980 στην παρενθεση, αλλα στο κειμενο αναφερει ξεκαθαρα 1981. Το 1980 ηχογραφηθηκε. Οποτε κανω edit.
Και ναι, στις 23.30 περιμενεις να θυμηθω οτι ειναι Electric Sun και οχι Uli; Yeah right…
Επανακρόαση χιλιοακουμένων δίσκων και ακόμα βρίσκω εκπλήξεις. Είχα καταλήξει στην πεντάδα μου αλλά εκεί που μου ήρθε η έκπληξη είναι στην τελική κατάταξη που μου βγήκε εντελώς διαφορετική από αυτή που περίμενα. Πάμε από πάνω προς τα κάτω.
Επιλαχώντες στα σύντομα.
Hard Rock: Blue Oyster Cult - Cultosaurus Erectus, AC/DC - Back In Black: Αγαπημένοι δίσκοι μέσα στο πνεύμα της νέας δεκαετίας αλλά δε χωρούσαν
NWOBHM: Angel Witch - Angel Witch, Witchfynde - Give Em Hell: Όταν σε κοινωνικό επίπεδο το πράγμα πάει κατά διαόλου η νεολαία σαλτάρει. Κάποιοι πιτσιρικάδες ακούν τα πάντα και τα ρουφάνε αφιλτράριστα(ή τα φιλτράρουν όλα αναλόγως πως το δείς) και παράγονται επικύνδυνες μουσικές στα όρια τις παρθενογένεσης όσο ακατέργαστα και να είναι. Το τραγί εκοίνες τις εποχές ήταν εγγύηση. Καλλιτεχνικά απολαμβάνουμε τους καρπούς του πηδήματος που έκανε σε όλο το νησί η Thatcher.
Τα “εναλλακτικά”: Dead Kennedys - Fresh Fruits For Rotten Vegetables, Killing Joke - Killing Joke: Το Attitude πάντα το γούσταρα αλλά αμιγώς μουσικά Πάνκης δεν υπήρξα ποτέ(ειδικά όσον αφορά εκείνη τη γενιά). Παρόλαυτά αν έπρεπε δεν υπήρξε τόσος συνωστισμός τα φρούτολαχανικά θα ήταν από τα λίγο Punk albums που θα έβαζα σε τοπ πεντάδα. Killing Joke πολύ πιο εύκολα αλλά είπαμε δε βγαίνουμε.
Μια κατηγορία μόνο του: Ozzy Osbourne - Blizzard Of Ozz: Κλασικότατο, πολυαγαπημένο, θα χωρούσε στην πεντάδα αλλά για ένα μικροκλικ όσον αφορά τις κορυφές του heaven And Hell κόπηκε.
Different strings;;;
ονσγ πως το ξέχασα; μαγεία. Βιασύνη γαρ
για δες… αλλιώς γραψε τα εδω και τα βαζω
Thanks, ψήφισα. Πάρα πολύ δύσκολη χρονιά.
1980
Καλώς ήρθατε αγαπημένα 80s.
Εχω περασει μαζί σας, μέσα στα χρόνια, από το απόλυτο Love σε τέρμα Hate κ παλι πισω.
Πλέον, εχω πολυ ομορφη κ κατασταλαγμένη σχέση μαζί σας, κ είμαι έτοιμος για καταγραφές (as in Μόνο Λίστες).
( εντάξει, από δω κ περα, νομίζω ότι ξεκινάω κ γω τις δεκάδες, σιγά σιγα)
10. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός της προσωπικής του καριέρας, κ σίγουρα ΔΕΝ την θεωρώ ως φυσικη συνεχεια των Σάμπαθ (όπως κ ΤΙΠΟΤΑ αλλο σ αυτόν τον πλανήτη, που να μην συμπεριλαμβάνει Iommi ΚΑΙ Ozzy ΜΑΖΙ).
Having said that, παραμένει ένα πολυ ευχαριστο (κ συχνά αγαπημένο) spin off του Σαμπαθικου Συμπαντος, κ ταυτόχρονα ένα φρεσκο, διαφορετικο προσωπο του Madman, που άφησε πισω καποιες υπερ-κλασικές στιγμές, κ συστησε στο ευρυ κοινο εναν από τους δυο τρεις πιο εμβληματικους ήχους lead κιθάρας του κλασικου Hard/Heavy.
(Όπως κ να χει, στον επόμενο δίσκο του ειναι που θα λάμψει απολυτα ο Όζαρος, όσο ποτέ άλλοτε εκτός Σάμπαθ.)
9. Accept - I’ m a Rebel
Προσωπική εφηβική αδυναμία η Αξεπταρα (πρωτη μου συναυλία στο Ροδον - κάπου το '94 - πιτσιρικάς μόνος μου ανάμεσα σε κάτι τρελαμένους παλαιομεταλαδες των 80s). Όπως κ στην περιπτωση των Πριστ, θεωρώ τον δευτερό τους δίσκο ως το ουσιαστικο τους ντεμπούτο. Εδώ αρχίζουν να βρίσκουν την μουσική ταυτότητα για την οποία αγαπήθηκαν. Ανεμελιά, αμεσότητα κ άγνοια κινδύνου.
8. AC/DC - Back In Black
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς μαλωμενος με την έννοια του ρυθμου, της γκρουβας κ του ψυχωμενου, διονυσιακου rock για να μη νιώθει με αυτόν τον δίσκο. Ο Bon Scott έφυγε, το πνευμα του ζει κ εμπνέει.
7. The Cure - 17 Seconds
Την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε το πρωτο μεγάλο μνημείο του επικου Metal (γνωστο κ ως Heaven and Hell), ο κόσμος πρωτοειδε στα δισκαδικα κ έναν από τους πρωτους μεγάλους δίσκους του ευρύτερου ατμοσφαιρικου/γοτθικού rock.
Αποκρυνομενος όλο κ περισσότερο από την σκιά του post punk, εδώ ο Robert Smith κι η τόσο χαρακτηριστικη φωνή του αρχίζουν να κοινωνούν το μουσικό του όραμα.
Κ μονο το A Forest να είχε ο δισκος, θα αξιζε αναφορά.
6. Killing Joke - Killing Joke
Αν κ δεν μπαινει ευκολα κάτω από ταμπέλες το συγκεκριμένο 43χρονο (κ ακομα εντυπωσιακό) μουσικό διαμάντι, ωστόσο, παραμένει ο αγαπημένος μου (και ,για μενα, ο κορυφαιος) post punk δίσκος εκεί έξω. Ο Jaz μόλις που έχει ξεκινήσει να ξεδιπλώνει τις ψυχωσεις του, αλλά το αποτέλεσμα είναι ήδη στοιχειωτικο. Κ ναι, είναι ο δίσκος του The Wait (ευχαριστιες στους Metallica κ από μένα - τα λέει άψογα ο @ChrisP ).
5. Judas Priest - British Steel
Ξεκινάω με κάποιες δηλώσεις αυτοαναφορικοτητας:
Ναι, αγαπω παθολογικα τους Priest, αλλά δεν είμαι ο τυπικος Πριστας.
Ήμουν εκεί το 2000 στο Ροδον, σε κείνη την μυθική εμφάνιση του Halford, κ μερικους μήνες μετά συγκινήθηκα (κ πωρωθηκα), βλέποντας την υπόλοιπη μπάντα με τον Ριπερ. Τους είδα τις πρωτες δυο φορές που ήρθαν για λάιβ εδώ μετα την επιστροφη του Halford στο συγκροτημα, οπως κ το 18 στην Μαλακάσα ( οπου επαιξαν - για πρωτη φορα ζωντανά σ εκείνη την περιοδεια- το Saints In Hell, κ παλευα να μην βουρκωσω).
Ωστόσο, ΔΕΝ ήμουν εκεί το 11,ουτε το 15 (μαλλον δεν τους είχα συγχωρήσει την απουσία του ΚΚ), ενώ το καλοκαίρι που μας περασε επελεξα, την μέρα που επαιζαν, να δω τους GYBE στο Ηρώδειο (κ δεν το μετάνιωσα).
Λατρεύω τους Priest των 70s, κ ταυτόχρονα καταλαβαίνω το ποσο περιεργοι/αλλόκοτοι, με προβληματικες παραγωγες κλπ μπορεί να ακουγονται στους μη φανατικους ακροατές, σ εκείνους τους δίσκους. Ο λόγος για μένα είναι αρκετά απλός: σε αντίθεση με άλλες μεγάλες μπάντες της εποχής, των οποιων οι δίσκοι ακουγονται πλέον ως διαχρονικά rock classics, οι 70s Priest μέσα σε όλη τους την αλλόκοτη, ανεπιτήδευτη υπόσταση δεν το κανουν ευκολο το να εκληφθούν ως Rock/Hard Rock μπάντα, κ αν κριθουν ως τέτοια ίσως κ να παρεξηγηθούν ως περιεργοι (για να μην πω αποτυχημένοι).
Οχι.
Μέσα στις προβληματικες παραγωγες τους κ την αυθεντικα απροσάρμοστη φυση τους οι Priest των 70ς ήταν ΤΕΡΜΑ METAL (κυρίως στο μουσικο πνευμα/ κατεύθυνση/αντίληψη κ το συνθετικό θάρρος/θράσος), κ προσωπικα διαφωνώ κάθετα με την αντίληψη που θέλει τους κλασικους Metal Priest να είναι αυτοι των 80s.
Πίσω από τα δερματινα κ τις μηχανές, θεωρώ πως επι της ουσίας οι 80s Priest ήταν πολυ πιο εμπορικη ροκ μπαντα, με τις ποζες της, τα στεγανά της, κ το κυνήγι του hit ( ακόμα θυμαμαι το κράξιμο που είχε φάει ο Brett Hinds των Mastodon όταν τους είχε χαρακτηρισει ως Rock συγκροτημα, αλλά δεδομένου του ότι στην Αμερική τους μνημονευαν περισσοτερο για το Living After Midnight κ το Another Thing Coming, αντί για το Sinner κ το Dissident Aggressor πχ, ίσως να μην ακουγεται τόσο παραλογη μια τέτοια θέση).
Όλα αυτά λοιπόν, ξεκινούν ουσιαστικά στο British Steel, κ είναι βασικοί λόγοι που με κάνουν να συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του @anhydriis ότι αυτό είναι το δικό τους Black Album
(αν κ διαφωνω όσο δεν παει με το ότι τα δικά τους Master κ Ride τα έβγαλαν αργότερα- τα είχαν κυκλοφορησει ήδη από τα 70ς- το Painkiller ήταν απλά ο πιο μεγαλειώδης επιλογος μιας ολόκληρης εποχής, αλλά δεν χρειαζόταν αυτό για να τοποθετηθουν στο Πάνθεον των μεγάλων δημιουργων του χώρου).
Εδώ λοιπόν, οι Priest συμπλεοντας με την έκρηξη του NWOBHM (για το οποίο φυσικά φέρουν τεράστια ευθύνη), λειτουργουν ως ναυαρχίδα δίπλα σε πρωτοεμφανιζομενες πεινασμενες μπανταρες, κ εκτοξευουν υμνους όπως το Rapid Fire κ το Steeler, δίπλα σε εύπεπτα χιτακια σαν το προαναφερθέν Living after Midnight κ το United.
Το τελικό προσημο παραμένει τόσο θετικό ώστε να τους διατηρεί σε βάθρο που χωράει μόνο τους κορυφαίους.
Ωστόσο, όλο αυτο το σεντόνι ήταν κι η ευκαιρία μου να γράψω κάποιες ακόμη σκέψεις μου για την μπανταρα, μιας που αυτή ειναι η τελευταία φορά που θα βρεθούν σε δίκη μου λίστα πενταδας (από την μεθεπόμενη χρονια ξεκινούν τα “πιο δικά μου” ακουσματα, οποτε θα φυλαξω τα μελλοντικα σεντόνια μου για πιο ζοφερους ήχους ίσως).
4. Black Sabbath - Heaven and Hell
Πολυ πιο συντομα εδώ θα πω απλα ότι, αν κ ειμαι απο αυτους που θεωρούν πως Sabbath ειναι η κλασική τετράδα, αυτό δεν με εμποδίζει να θεωρησω, εντελώς αυτόνομα κ αυτοφωτα, το Heaven and Hell ένα μουσικό μεγαθήριο, έναν από τους σπουδαιότερους (κ αυθεντικοτερους) δίσκους επικου metal που έχουν ηχογραφηθει ποτε, κ ίσως την κορυφαία στιγμή του Dio (οκ, μαζί με το Rising).
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία τραγούδια που δεν με τρελαίνουν εδώ (Lady Evil, wishing well, walk away), αλλά επειδή στο δίλλημα που τέθηκε πιο πανω τάσσομαι ξεκαθαρα με τους δίσκους που εχουν κάποια τεράστια κομμάτια, κι ας μην είναι όλα στο ίδιο επίπεδο, το Heaven and Hell δεν το είδα ποτε ως κάτι μικρότερο από αριστουργημα.
3. Angelwitch - Angelwitch
Η αλήθεια είναι οτι από μια πιο προβλεπόμενη οπτική γωνία, που θέλει “σωστά” φωνητικά, δίχως υπερβολες στις ερμηνείες, ώριμες ενορχηστρώσεις κ θελκτικες - φιλικές στο αυτί - παραγωγες, μπορώ να κατανοήσω το να του βρίσκει κανείς ψεγάδια ή να κρίνει ότι δεν στέκεται σημερα με τον ίδιο τρόπο όπως το σύγχρονό του album των Diamond Head πχ.
Η οπτική που θέλει το Heavy Metal ως οργανική μετεξέλιξη του Rock/Hard Rock ειναι ευκολο να προσπερασει τα πιο δυνατά σημεία ενός τέτοιου δίσκου.
Οχι. Το Angelwitch ειναι βυθισμένο μέσα σ ενα μεταφυσικο σκοτάδι που ξεπερνά, ίσως, ακόμα κ τους ίδιους τους δημιουργους του, κ είναι από τους πρωτους Metal δίσκους που κόβουν το ομφάλιο λώρο από το πατρικο hard rock που το ξεγεννησε, ορμωντας θρασυτατα, μέσα από τα θεριεμενα του riffs κ τις ανεξέλεγκτες φωνητικες του ερμηνείες, προς κατευθυνσεις που τα επόμενα χρόνια θα μας φερουν πιο ακραίους ήχους (thrash, doom κ οχι μονο). Μην το κουράζουμε. Ένας απο τους τρεις πιο κρίσιμους δίσκους του NWOBHM.
2. Motorhead - Ace of Spades
Η τελευταία συμπερίληψη των Motorhead σε λίστα μου είναι αυτη του εμβληματικου τους δίσκου- μανιφέστο. Εδώ, όπως έχει χιλιογραφτει, ο Lemmy το τερματίζει, οι εντάσεις (κ οι υμνοι) χτυπάνε κοκκινο, κ πλέον τα καυσίμα που απαιτούνται για να εκραγεί ο ακραίος ήχος (μέσα στα επόμενα δυο τρία χρόνια), έχουν ολοκληρωθεί.
Κοινώς: ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΛΕΜΕ
1. Iron Maiden - Iron Maiden
And so it begins…
Το Metal δεν είχε ακουστεί ποτε, μέχρι τοτε, τόσο γαμημενα συναρπαστικό, ανεξέλεγκτο, επικίνδυνο.
Αρχικά, ας βγάλουμε το ελεφαντακι από το δωμάτιο, ναι;
Ποτέ δεν με συγκινησε θεοτρελα το punk, σε καθαρά μουσικο επιπεδο,αλλά κατά βάθος παντα θα το αγαπάω, κυρίως λόγω της (έστω κ συγκυριακης) επιδρασης που είχε στο φαινόμενο Maiden (κ κατ’ επέκταση στο Metal συνολικα, από κει κ περα).
E ναι. Οσο κ αν τον χαλάει τον Harris να το παραδεχτεί, το punk περιτριγυρίζει από παντου τους πρωιμους Maiden.
Σαν ανταγωνιστής, συναγωνιστης, αθελητος φιλος, επιθυμητος εχθρος, πρόκληση, αιτία να αποδείξουν πραγματα, έμμεση επιρροή μέσα από το περιβάλλον που ζουσαν κ ανεπνεαν, άμεση επιρροή του δευτερου βασικότερου μέλους τους εκείνης της εποχής (σορρυ Ντέιβ αλλά δεν εννοω εσένα).
Κι αυτό είναι μια από τις βασικές αιτίες που οι Maiden(συμφωνώ εδώ με τον συχνά ισοπεδωτικό Ντιανο), μαζι με Angelwitch κ Holocaust, ήταν από τους λίγους, ίσως, που δικαιολογουσαν το New στη NWOBHM ταμπελα ως ποιοτικο/ υφολογικο χαρακτηριστικο (κ οχι μονο χρονολογικο).
Μέσα από τις πιο αρχεγονες protometal κ Hard Rock διδαχές (Sabbath, Zeppelin,Purple, Wishbone Ash, Thin Lizzy, UFO, Camel, Yes, κλπ), αλλά ΚΑΙ μέσα από την φλόγα που είχε ξυπνήσει η αναταραχή του punk (κ το εφιαλτικό όραμα της Θάτσερ, για να τα λέμε κ ολα) ακόμα κ σε ροκομεταλαδες της εποχής (κ λοιπους αποκληρους) το αποτέλεσμα ήταν να ανατροφοδοτηθει,να αναγεννηθει, κ να μετατραπεί ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα (το οποιο, μεχρι τότε, έμοιαζε να κλεινει τον ιστορικό του κυκλο) σε νέα ανεξέλεγκτη Λαίλαπα, που για τα επόμενα (πολλα) χρόνια δεν θα σταματουσε να γενναει ολο κ πιο ακραία μπασταρδοπαιδα
(ναι, για το Metal λέω τώρα - τελειωμενο θα ήταν, αν δεν αναγκαζόταν, απο τις κοινωνικοπολιτικες συνθήκες της εποχης, να επαναπροσδιοριστει,να ζυμωθει εκ νέου,κ να βγει απο τα ακριβά στουντιο των ροκ σταρς στις φτωχογειτονιές κ τα πεζοδρομια).
Ολα αυτα, ξεκίνησαν εκείνη την εποχη να κατρακυλουν σαν χιονοστιβάδα, κ κάπου εδώ, στα γαμωσοκακα του East End, συμπαρεσυραν μια νεαρη μπαντα σφυρηλατοντας μια παραταιρη χημεία, ανάμεσα σ έναν, μάλλον συντηρητικό, αλλά με απίστευτα ξερό κεφάλι, πεισμα κ εσωτερική δυναμη, σκουπιδιαρη/μπαλαδορο, κ σ έναν αυτοκαταστροφικο αληταμπουρα, ο οποίος όμως,ειτε αρέσει είτε όχι στον οποιονδήποτε, ήταν μια ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ (κ με ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ψυχή, ενέργεια κ ένταση στην φωνή του, σε σχέση με τους περισσοτερους σύγχρονούς του - μλκς ο τυπος ήταν κτήνος πισω απο το μικροφωνο, τι φαλτσα κ μπαρμπουτσαλα καθόμαστε να λεμε, ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;; )
Κ εδώ λοιπόν, πρωτοαντικρυζουμε τον βασικότερο λόγο για τον οποίο αυτή η μπάντα ειναι τοσο τεράστια:
Την Maiden Μελωδία.
Με την τόσο χαρακτηριστικη, αναγνωρισιμη ταυτότητα, που σε κάνει να νιώθεις οτι ακους κάτι τόσο βαθιά προσωπικο κ συνταρακτικό κ σε βυθιζει σε μια διαφορετική αντίληψη της αλληλεπίδρασής σου με την μουσική κ τον περιβαλλοντα χώρο (ακόμα κι αν οι στίχοι μιλουν για μαλακες επιδειξίες, για σεξεργατριες κ για κακά ξενυχτια).
Μαζί, λοιπόν, με τη νεα δεκαετία,
το τέρας των Μέιντεν ειναι εδω κ ξεπροβάλλει το κακάσχημο κεφάλι του μέσα απο εννιά (9) αρχετυπικοτατες κομματαρες (φυσικά κ μετράω κ το Sanctuary), που ηταν γραφτο να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας (μας).
Κ από τότε, απλά, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο…
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Οκ, ήταν δεδομένο ότι όλο κ κάποιος θα το ποσταρε (ο @Rebel ήταν τλκ, αν δεν κάνω λάθος), αλλά παραειναι εμβληματική εικόνα (που, ναι, τα λέει ΟΛΑ) για να μην την ανεβάζουμε ξανά κ ξανά:
Είσαι τόσο γιγάντιος που κανονικά οι ψήφοι σου θα έπρεπε να μετράνε διπλά.
Κατά τα άλλα, συμφωνούμε σχεδόν σε όλα.
Προφανώς τους Crisis τους ξέχασα τελείως.
Mπράβο για την αναφορά.
1981 ΕΡΧΟΜΑCTE.
80ς είναι και μόλις άρχισαν…
11η εβδομάδα - 1980
47 συμμετέχοντες
@Dr.Feelgood 
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Black Sabbath - Heaven & Hell | 95 |
|---|---|
| Iron Maiden - Iron Maiden | 89 |
| Judas Priest - British Steel | 57 |
| AC/DC - Back In Black | 50 |
| Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz | 46 |
| Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables | 42 |
| Rush - Permanent Waves | 40 |
| Motorhead - Ace of Spades | 38 |
| Diamond Head - Lightning to the Nations | 36 |
| Angel Witch - Angel Witch | 25 |
| Killing Joke - Killing Joke | 18 |
| Wipers - Is this real? | 17 |
| Joy Division - Closer | 16 |
| Saxon - Wheels of Steel | 13 |
| Bauhaus - In The Flat Field | 12 |
| Queen - The Game | 11 |
| Bruce Springsteen & the E-Street Band - The River | 11 |
| John Williams - The Empire Strikes Back | 10 |
| The Cure - Seventeen Seconds | 12 |
| Roky Erickson and The Aliens - Roky Erickson and The Aliens (5 Symbols) | 6 |
| The Sound - Jeopardy | 5 |
| Talking Heads - Remain in Light | 5 |
| Scorpions - Animal Magnetism | 5 |
| Dire Straits - Making Movies | 5 |
| Thin Lizzy - Chinatown | 4 |
| Electric Sun - Fire Wind | 4 |
| The Feelies - Crazy Rhythms | 3 |
| Siouxsie and The Banshees - Kaleidoscope | 3 |
| Kate Bush - Never For Ever | 3 |
| Blue Öyster Cult - Cultosaurus Erectus | 3 |
| X - Los Angeles | 2 |
| Socrates - Waiting for Something | 2 |
| Saxon - Strong Arm of the Law | 2 |
| Michael Schenker Group - The Michael Schenker Group | 2 |
| Levon Helm - American Son | 2 |
| Def Leppard - On Through the Night | 2 |
| D.O.A. - Something better change | 2 |
| Whitesnake - Live… in the Heart of the City | 1 |
| Tom Waits - Heartattack And Vine | 1 |
| The Damned - The Black Album | 1 |
| Krokus - Metal Rendez-Vous | 1 |
| Jon Hassell/Brian Eno - Fourth World vol. 1 | 1 |
| Joan Jett - Joan Jett | 1 |
| Blackfoot - Tomcattin’ | 1 |
2η νίκη για τους Black Sabbath, 10 χρόνια μετά…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
και double…
τίτλοι τέλους για το 1980
1981 Φύγαμεεεεεε…
και εξελάκι
credits and love to all 
