Τα βλέπεις @nnnkkk και συ θες να τον βάλεις να κάνει κι άλλη manual δουλειά…
7 Likes
αχααχχα που να το θυμάμαι!!! είδα τα υπόλοιπα, λέω ώπα αυτα κολλάνε κουτί…
1 Like
Αν κρίνουμε από το the dirt, κανένα απολύτως πρόβλημα δεν θα είχε με αυτό ο madman
4 Likes
έχω χάσει το manual… 
2 Likes
Έστω εγκυκλοπαιδικά σίγουρα αξίζει ο χρόνος. Killing Joke λατρεύω αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη μετά έρχονται τα σπουδαία (σε καμιά 5ετια τα ξαναλέμε 
)
Το is this real κόπηκε οριακά, γιατί -σποιλερς- οι Wipers θα βρίσκονται στην 1η θέση της λίστας μου το 1983. Πιθανότατα. Μπορεί, θα δείξει, γίνεται χαμός από δω και πέρα 
Επίσης, είμαι ο μόνος τολμηρός (ή αφελής) που επιχειρεί να βάλει κομμάτι της χρονιάς?
4 Likes
ιντριγκαδόρικο
3 Likes
Ωραία, καλως ήρθατε '80s, και άλλα τέτοια ωραία γραφικά, αλλά η φάση είναι ακόμα 1979 επί της ουσίας, οπότε πάμε κάπως έτσι:
-
Wipers - “Is This Real?”: Ένα από τα καλύτερα punk rock άλμπουμ έβα για μένα, που εγώ και post-punk to λέω, και αν δεν υπήρχε αυτό δεν θα ξεδιπλωνόταν ποτέ ο κόσμος που έφεραν οι Estranged και οι υπόλοιποι πριν 15 χρόνια, ένα ριβάιβαλ που με έβαλε στο ιδίωμα. Συνθέσεις που πολυδιασκευάστηκαν, ένας Greg Sage που αναδεικνύεται σε εμβληματική περσόνα, ένας δίσκος τόσο τέλειος, τόσο αψεγάδιαστος, τόσο γεμάτος τραγουδάρες, που τον βάζεις να παίξει σήμερα και παραμένει φρέσκος. Ρυθμοί, μελωδίες, στίχοι, όλα στην εντέλεια. Γενικά το σερί των Wipers δέρνει δισκογραφίες, και άλλα κλασικά. Οπότε και επίσημα, η φάση θα είναι μόνο Portland, και ο νοών νοείτω. Από εσάς τους μπούμερς, ήταν κανείς στο λάιβ τους εδώ ελλάδα πριν πόσες δεκαετίες; Φήμες λένε πως ακόμα παραμιλάει κόσμος και μετέπειτα εγχώρια σχήματα που έμαθαν μπαλίτσα τότε.
-
Bauhaus - “In The Flat Field”: Μαζί με εξώφυλλο της χρονιάς. Post-punk, gothic, πες το όπως θες. Μπαίνει το “Dark Entries”,εεε εννοώ το “Double Dare”, και όλα διαλύονται, όλα λιώνουν, όλα ξεβάφουν, σκελετοί αρχίζουν και χορεύουν. Μια από τις πιο επιδραστικές κυκλοφορίες της χρονιάς όπως το αντιλαμβάνομαι το πράγμα, ένας δίσκος που όρισε μια ολόκληρη αισθητική. Σκαει το “St. Vitus Dance” ή το “Stigmata Martyr” και οριακά χορεύεις από τον τρόμο πως αν σταματήσεις ο κόμης τον καρπαθίων θα σε εκτελέσει. Μπαίνει το “A God In An Alcove” και τσιτώνεις, νιώθεις άβολα. Τι να πούμε τώρα, ένας αισθητικός μύθος.
-
Killing Joke - “Killing Joke”: Είναι το “The Wait” το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών; Είναι αυτός ο δίσκος, η αρχή μιας νοητής γραμμής που περνάει από Amebix και φτάνει στους Bathory, με μια στάση στους Voivod? Είναι το black metal πριν τους Venom και πιο τρομακτικά από αυτούς; Είναι το industrial/post-punk ανοσιούργημα που είναι ΑΚΡΑΙΟ και κάνει πλάκα σε όλο το σκληρό metal της εποχής του; Είναι η δρομίσια avant αίσθηση πως αυτό που φτιάξανε αυτά τα άτομα είναι βρώμικο, είναι μεγαλειώδες; Σε προσωπικό επίπεδο, όλα αυτά είναι ακόμη πιο μεγενθυμένα, γιατί, το ντεμπούτο των KJ είναι από τους δίσκους που επιστρέφω κάθε φορά που απορώ στο πως κατάντησα να ακούω όσα ακούω. Παντοτινό ευχαριστώ.
-
Joy Division - “Closer”: Θα ταχθώ και εγώ με την άποψη πως αυτό είναι πιο ολοκληρωμένο. Είναι πιο λείες οι γωνίες, πιο εκλεπτυσμένα τα ηχητικά εκφραστικά μέσα, και συχνά πιο περίπλοκα. Είναι ο μελλοντικός κόσμος της Νέας Τάξης που θα ακολουθούσε, πικρά, δυστυχώς. Προφανώς όσα ακολούθησαν το ανάγουν στη σφαίρα του θρύλου, αλλά παραμένει μνημειώδες, επιδραστικό, περίτεχνο, πολύπλοκο, διεισδυτικό, προοδευτικό, ποιητικό, γοητευτικό, εντυπωσιακά δαιδαλώδες. Και έτσι, μια τομή της μουσικής φτάνει στο βαθύτερο σημείο της πληγής που ανοίγει στο σώμα της.
-
Motorhead - “Ace Of Spades”: Ομολογουμένως, τα 2 αφιερώματα σε 100 ροκ και 100 εναλλακτικά άλμπουμ που τρέξαμε με το Rocking πριν κανά δυο χρόνια για τη δεκαετία (τα μέταλ υπήρχαν πριν μπω στην συντακτική ομάδα) με έβαλαν σε διαδικασία να ξεδιαλύνω το τοπίο στα γούστα μου και να κάνω προσωπικές λίστες, και σε μερικά να γράψω το κατιτίς μου στις παραγράφους. Επειδή ήταν από καρδιάς αυτά τα κείμενα, όπου τυχαίνει δίσκος που μου είχε λάχει να τον περιλάβω, θα επαναλαμβάνω τα λογάκια μου, φουλ αυτοαναφορικά, γιατί τα πιστεύω ακράδαντα:
Summary
Βλέπεις το εξώφυλλο. Μπαίνει το ομότιτλο. Όλα εκτροχιάζονται. Ο δίσκος όμως έχει και άλλο, και ακόμα περισσότερα. Μεταξύ μας, ξέρεις ποια τραγούδια έχει μέσα αυτό το άλμπουμ. Έχουμε πιεί με αυτά, είναι συνδεδεμένα με βιώματα μας. Η αθάνατη τριάδα των Lemmy, “Fast” Eddie Clarke και Phil “Philthy Animal” Taylor στον τέταρτο στούντιο δίσκο των Motörhead δεν παρουσίασε απλά την κορυφαία στιγμή της εμβληματικής δισκογραφίας τους. Όρισε τον πήχη για δεκάδες (υπο)-ιδιώματα που θα ακολουθούσαν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σαν μια έκρηξη. Αυτό ήταν το “Ace Of Spades”, μια έκρηξη τόνων ενέργειας, αλητείας, άποψης και συγκίνησης, μια ηχητική επίθεση. Ήταν, είναι και θα είναι οι Motörhead και αυτό εδώ είναι το rock ‘n’ roll τους, γιατί στην πραγματικότητα είναι πολλά παραπάνω. Είναι το αιώνιο δισκοπότηρο που (θα) κάνει διαχρονικά ροκάδες, πάνκηδες και μεταλλάδες να προσκυνούν από κοινού.
αναγκαστικό check also +5 (αν και όσο περνάνε τα χρόνια θα μπορούσα να το κάνω και +25):
Summary
6. X - “Los Angeles”: Με πόνο καρδιάς έμεινε έξω, το πιο δύσκολο βραβείο 6ου παίκτη. Hot take: Ο καλύτερος δίσκος με εμπλοκή μέλους των Doors. Καλως ήρθες blues-punk, σε είχαμε ανάγκη. Διπλά φωνητικά, χαρτογράφηση μιας περιοχής με εντελώς ροκ τρόπο, με πανκ αέρα και άποψη, με ποικιλία σε συνθέσεις, ταχύτητες, ένα πραγματικό αριστούργημα που είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών.
7. Dead Kennedys - “Fresh Fruit For Rotting Vegetables”: To τέλειο punk άλμπουμ. Η αμερικανική απάντηση στους Sex Pistols, και άλλα τέτοια ωραία. Δεν έχω πολλά να πω. Εκνευρίζομαι που το άφησα και αυτό εκτός, αλλά είπαμε το 1980 ήταν καλή χρονιά. Οι Dead Kennedys πέτυχαν κάτι αμίμητο εδώ πέρα. Κάτι ανατριχιαστικό. Πέτυχαν να γράψουν μουσική που κάνει το αίμα να βράζει και το χαμόγελο να διώχνει την ανασφάλεια της ρουτίνας. Πέτυχαν την ταύτιση. Πέτυχαν.
8. Black Sabbath - “Heaven And Hell”: Μιλάμε για την παραγωγή. Αν δεν γεννούσε έμπνευση σε μερικά απαράδεκτα σχήματα που ακολούθησαν, θα το είχα στο μυαλό μου πιο ψηλά, γαμώ τα κολλήματά μου. Τέλειο, τι να λέμε. Ναι, Black Sabbath είναι, έχει Iommi/Geezer, πιθανώς στα καλύτερά τους.
9. Iron Maiden - “Iron Maiden”: Γενικά, κανένας δίσκος των Iron Maiden δεν μου αρέσει τόσο πολύ, αλλά στο ντεμπούτο έχει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια, και μερικά που τα σκιπάρω, αλλά αγαπημένα ψηφίζουμε, και εδώ έχουμε τον καλύτερο Eddie (και ας τους χαλούσε η μοϊκάνα γιατί παραήταν πανκ και της βάλανε εξτένσιο, γιατί μακριά αυτά από εμάς), και γενικά ηχάρα, χέβι μεταλ δίχως πολλά πολλά.
10. Crisis - “Hymns Of Faith” (Sorry Clash): Ας ξεχάσουμε τις μετέπειτα, θλιβερές πολιτικές μαλακίες των μελών τους. Εδώ το anarcho-punk αγκαλιάζει το post-punk και δίνει ώθηση στην πιο καλλιτεχνική και αιχμηρή όψη του, πιθανώς. Για τα υπόλοιπα, τα επόμενα χρόνια. Ο φίλος @antonis86antoniadis τα είχε πει τέλεια: “Το “Hymns Of Faith” είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που συνδυάζει punk ορμή με την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα των Joy Division ενώ, ένα πιο έμπειρο αυτί μπορεί να εντοπίσει διάσκορπα goth, ή ακόμη και new-wave στοιχεία. Το μπάσο κυριαρχεί, οι κιθάρες ισορροπούν μεταξύ punk τετράμπαρου ολοκληρωτισμού και post-punk τσαχπινιών, ενώ οι στίχοι αποτελούν ένα τσαμπουκαλεμένο ριζοσπαστικό μανιφέστο που καλεί σε προλεταριακή επανάσταση απέναντι στο φασιστικό αστικό κράτος. Άκρως σημαντικό άλμπουμ που κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρει τη θέση που του αξίζει ανάμεσα στους κορυφαίους δίσκους της εποχής του”.
Αυτά, το 1981 χαμός, αλλά πολύ εύκολη 5δα.
21 Likes
Επιτέλους, πρώτη θέση οι θεούληδες. Κι εγώ στην επίσημη φόρμα τους ψήφισα πρώτους, μετά Judas Priest, τρίτο τον Όζζυ, τέταρτους τους Ντεφ Λεπαρντ και τελευταία τη Siouxsie. Καμία συνέπεια.
2 Likes
Πωωωω αληθεια, εχει γινει πολυ δυσκολο. Κρίμα που δεν κατάφερα να φτιάξω την πιο αλλοπρόσαλλη λίστα της ζωής μου, αφού στην πεντάδα υπήρχαν 2-3 δίσκοι που ήταν αδιαπραγμάτευτοι. Μπορούσα να την κάνω ακόμη πιο παρανοϊκή, αλλά σας ευχαριστώ όλους ξανά για τις προτάσεις, διότι με έβαλαν στη διαδικασία να ακούσω νέα πράγματα.
-
Black Sabbath - Η&Η
Υπάρχουν τραγουδιστές κι απο πάνω τους υπάρχει ο κοντός. Και σε μία μηχανή παραγωγής μουσικής για να γράψουν ιστορία όλοι μαζί και τον καλύτερο δίσκο που έφτιαξαν ποτέ οι BS. -
Judas Priest - British Steel
Μetal god, ξυράφια και βομβαρδισμός. Κι αν δεν σας αρέσει το United, να το κοιτάξετε λιγάκι. -
Ozzy - Blizzard of Ozz
Έχει μέσα Revelations και τις μελωδίες ενός κιθαρίστα που σίγουρα θα έγραφε ιστορία επειδή ήθελε να παίζει μουσική και όχι να πουλάει ροκσταριλίκι. -
Diamond Head - Lightning to the Nations
Ένα έπος, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα στην ιστορία που λέγεται NWOBHM. -
Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
Δεν είμαι σε θέση να κάνω βαθυστόχαστο σχόλιο, πέραν του ότι το άκουσα προσεκτικά και κατάλαβα τι έχανα.
Extras:
Rush - Permanent Waves
Το prog συμπυκνωμένο σε έναν δίσκο. Μαθήματα μουσικής για όποιον είχε διάθεση να ακούσει. Έμεινε εκτός πεντάδας μου, δεν ξέρω γιατί και πώς.
Electric Sun - Firewind (εκανα λαθος, ειναι του 1981)
Πρώτο τραγούδι δίσκου, έναρξη με σόλο κιθάρας. Γεια σας. Αν στο Earthquake έκανε σεισμό με την κιθάρα του, εδώ ο μάγος διεγείρει κάθε συναίσθημα με τον ηχητικό βομβαρδισμό της Χιροσίμα. To diversity των ήχων στον δίσκο αυτό είναι μοναδικό. Έναν τραγουδιστή να έβρισκε όμως ε;
EDIT: Ξέχασα τους Accept και το I’m a Rebel. Νταξ, άντε και γ$% κύριε 1980.
Saxon - Wheels of steel
Εκείνα τα παλιά χρόνια μού είπαν “άκουσε το πρώτο, οι κιθάρες ακούγονταιν σαν μοτοσυκλέτα”. Ξέρουμε ότι η μοτοσυκλέτα δεν είναι από την κιθάρα, αλλά αυτός ο δίσκος σε ταξιδεύει με 250 χλμ. Ας μην αναφερθώ στη σπανιότητα του δίσκου εκείνη την εποχή και τη χαρά μου όταν τον βρήκα μεταχειρισμένο.
Iron Maiden - Same
Δεν ξέρω αν το Phantom ή το Rime είναι το αγαπημένο μου τραγούδι τους, αλλά εδώ έχει σίγουρα το πρώτο.
Angelwitch - Same
Αυτοί οι τύποι έβαλαν το speed μέσα στο metal.
Motorhead - Ace of spades
Εντάξει, ο Λέμι ήξερε ήδη που πάει, δεν περίμενε κανένα NWOBHM.
AC/DC - Back in Black
Πάμε από την αρχή, με άλλον πιλότο.
Whitesnake - Ready ‘N’ Willin’
Fool for your Loving στην “κανονική” εκτέλεσή του. Λατρεύουμε Vai, αλλά ο δίσκος αποτελεί μνημείο του hard rock.
Blackfoot - Tomcattin’
Gimme, Gimme, Gimme να ακούω μουσικάρες.
Siouxsie and the Banshees - Kaleidoscope*
Joy Division - Closer*
The Sound - Jeopardy*
Killing Joke - Killing Joke*
Bauhaus - In the Flat Field*
Gang of Four - Entertainment*
*Αναρμόδιος να σχολιάσω, αλλά απήλαυσα την ακρόαση όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Κουράστηκα να βάζω honorable mentions, σταματώ εδώ. Tygers, Witchfynd, MSG, Eloy, Lizzy, Scorps κλπ δυνάμεις, σόρι. Γενικώς, νομίζω ότι θα δυσκολευόμουν να βγάλω πεντάδες ακόμη και αν είχα τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα με το είδος.
Βάζω τελεία εδώ. Σε 5 λεπτά θα έχω αλλάξει σίγουρα σειρά στην πρώτη πεντάδα.
15 Likes
Dead Kennedys-Fresh fruit for rotting vegetables
Iron Maiden-Iron Maiden
Black Sabbath-Heaven and hell
Wipers-Is this real?
Rush-Permanent waves
Δε θυμάμαι αν τα έβαλα μ’ αυτήν τη σειρά στη φόρμα -λίγη σημασία έχει, ούτως ή άλλως είναι δίσκοι που επιλέχθηκαν από πολλούς και γράφτηκαν ήδη τόσα πολλά πράγματα. Άφησα απ’ έξω “Sandinista!” και “Disco tsoutsouni” -βέβαια, οι Μουσικές Ταξιαρχίες ίσως να χωρέσουν πιο μετά με το καλύτερο τους album που ακολούθησε λίγα χρόνια αργότερα.
Εξώφυλλο της χρονιάς “Closer”, αν και υπάρχουν τόσα πολλά και καλά.
11 Likes
Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ (vol. 2)
WHAT
Όχι ρε παιδιά. '81 είναι αυτό.
Επίσης είναι Electric Sun 
1 Like
Πάμε σιγά σιγά για το 1981, περιμένοντας τον @pantelis79 και την @Sh_Wo_f, ομοίως @Tom7, @Ironman1 και @DarthVader
1 Like
Εχεις δικιο. Με μπερδεψε το Wiki που γραφει 1980 στην παρενθεση, αλλα στο κειμενο αναφερει ξεκαθαρα 1981. Το 1980 ηχογραφηθηκε. Οποτε κανω edit.
Και ναι, στις 23.30 περιμενεις να θυμηθω οτι ειναι Electric Sun και οχι Uli; Yeah right…
1 Like
Επανακρόαση χιλιοακουμένων δίσκων και ακόμα βρίσκω εκπλήξεις. Είχα καταλήξει στην πεντάδα μου αλλά εκεί που μου ήρθε η έκπληξη είναι στην τελική κατάταξη που μου βγήκε εντελώς διαφορετική από αυτή που περίμενα. Πάμε από πάνω προς τα κάτω.
- Judas Priest - British Steel: Η μεγαλύτερη έκπληξη μου αφού το προόριζα σχεδόν για πέμπτη θέση. Δεν είναι ούτε ο καλύτερος δίσκος τους, δεν είναι ο πιο σύνθετος, ούτε τους καλύτερους στίχους τους έχει, ούτε το καλύτερο εξώφυλλο. Αυτό που έχει είναι ότι είναι ο πιο heavy metal δίσκος που βγάλαν μέχρι τότε και μέχρι να φτάσουν στο Painkiller(studio τουλάχιστον). Τo metal φυσικά και πάντα υπήρχε στους priest αλλίμονο αλλά ακόμα και στο Stained Class(το καλύτερο τους album στον πρώτο κύκλο τους προσωπικά μιλώντας) είχε εκείνη τo 70s quality που έβλεπε το metal σαν προέκταση του Hard Rock(έστω και ξυστά). Στίχοι, παίξιμο, δομή, παραγωγή, τίτλοι τραγουδιών είναι όσο πιο μεταλλικοί μπορούν να είναι. Το breaking the Law παρά το γεγονός ότι είναι στην “πρήξε μας τον πέο” κατηγορία τραγουδιών όπως το Crazy Train, το Paranoid και το Trooper δεν το έχω βαρεθεί ποτέ, στο μεσαίο σημείο του Rapid Fire είναι το μισό Kill Em All, στην αυτοανακύρηξη του metal gods το ξέρουν και οι ίδιοι, Grinder, The Rage, Steeler δε χρειάζεται καν να τα ακούσεις για να καταλάβεις τη μεταλλιά τους. Ακόμα και οι εμπορίκλες Living After Midnight και United(Ok είναι lame) είναι λες και είναι φτιαγμένες για να συμπληρώσουν το πακέρο “γραφικότητας” του πακέτου. Η επιτροπή σωτηρίας χατζημεταλλάδων θα το έχει για εξορκισμό, όποιος ξέρει και ακούει σωστα το έχει για ευαγγέλιο εξάλλου αναλόγως το Minset ακόμα και να ξυπνάς με Amon Duul και να κοιμάσαι με Ulver μια χαρά μπορείς να είσαι χατζημεταλλάς.
- Iron Maiden - Iron Maiden: Ήμουν σίγουρος ότι αυτό θα καταλήξει στο νούμερο 1 μου αλλά έχασε στο νήμα. Λέτε ότι θέλετε για Dickinson και μένα ο αγαπημένος μου είναι αλλά εδώ χρειάζεται Di Anno. Μπορεί να μη μπορώ να αποβάλλω τις και γω δεν ξέρω πόσες ακροάσεις του έχω ρίξει. Εδώ οι Maiden δεν είναι φτασμένοι ακόμα, όχι σαλόνι ούτε πόμολο δεν έχουν ακουμπήσει. Εδώ έχουμε τη βρετανική εργατιά που έμαθε το παραμύθι των Wishbone Ash και βγαίνει στο δρόμο να ζήσει τη δική του περιπέτεια και στα σοκάκια του Λονδίνου καλύτερος για αυτή την πρώτη βόλτα από το ρεμάλι δύσκολα μπορώ να φανταστώ. Εκτός από το έπος που τους χαρακτήριζε πάντα εδώ υπάρχει και πουτανιά σε περίσσευμα. 10/10 όλα τα κομμάτια.
- Motorhead - Ace Of Spades: Άλλος ένας δίσκος που δεν ξέρεις τι να γράψεις επειδή δεν υπάρχει και τίποτα που να μην έχει γραφτεί. Γάμα το μιας και ξεκίνησα κλισέ θα συνεχίσω κλισε και χαμεροποζεράδικα. Ένας από τους πιο ζωντανούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Αν θες να τσεκάρεις αν κάποιος είναι ζωντανός βάζεις να παίξει αυτό από δίπλα του. Αν δεν υπάρξει αντίδραση το χάσαμε το παλικάρι ακόμα και αν περπατά και λειτουργεί ακόμα, αν αυτός σύνδεσμος με την πρωτογενή συμπαντική ενέργεια δε βρίσκει πόρτα εκεί που χτυπάει δεν υπάρχει ζωή. Είτε μιλάμε για τα γκάζια του Ace Of Spades και του Fire Fire είτε μιλάμε για τα σουρσίματα του The Chase is better than the catch αποκλείεται να μη μιλήσει στο σώμα σου.
- Rush - Permanent Waves: Το πρώτο Rush Album που ρούφηξα για τα καλά πριν από 20+ χρόνια. Είχα ήδη επαφή με Caress Of Steel και 2112 αλλά πρώτη φορά που έδωσα βάση για τα καλά ήταν εδώ. Πιο βατό από τους προκατόχους του με Geddy Lee να σκούζει αισθητά λιγότερο. Στο Spirit Of Radio τρολλάρουν το σύμπαν με μια από τις μεγαλύτερες χιτάρες τους με μπηχτές για την εμπορικότητα του ραδιοφώνου. Freewill με τις άρυθμες φωνητικές μελωδίες του και το τραγουδιστότατο Refrain του και μετά η πρώτη κωρύφωση του δίσκου με το Jacob’s Ladder όπου σχεδόν μιλάμε για progressive epic metal. Entres Nous με στίχους που θα μπορούσε να έχει γράψει ο Jim Matheos και τέλος δεύτερη κορύφωση με το Natural Science που το έχει ξεσηκώσει όλο το progressive metal του πλανήτη.
- Black Sabbath - Heaven And Hell: Αυτό το είχα για παραπάνω στην κατάταξη μου και χωρίς να κατέβει στην εκτίμηση ανέβηκαν τα άλλα στην πεντάδα μου. Παλιότερα είχα θέμα με τη φωνή του Dio(άκου περιέργειες) γιατί όπου και αν τον άκουγα καπέλωνε τα πάντα και όλα ακούγοταν πρώτα Dio και μετά όλα τα άλλα. Γίνεται όντως αυτό και αν με ρωτούσε κανείς αυτό το συγκρότημα άργησε κοντά 30 χρόνια να ονομαστεί heaven and hell αλλά δεν είναι ούτε rainbow ούτε Solo Dio(παρά το γεγονός ότι εδώ κοιτούσε περισσότερο ο Dio στα Solo του). Κάποια τραγούδια του δε μου ακούγοταν συγκλονιστικά εξαρχής(δεν ενοχλούν απλά παίζουν και περιμένεις το καλό πράγμα που είναι στη γωνία) αλλά τα υπόλοιπα 5 είναι αριστουργήματα.
Επιλαχώντες στα σύντομα.
Hard Rock: Blue Oyster Cult - Cultosaurus Erectus, AC/DC - Back In Black: Αγαπημένοι δίσκοι μέσα στο πνεύμα της νέας δεκαετίας αλλά δε χωρούσαν
NWOBHM: Angel Witch - Angel Witch, Witchfynde - Give Em Hell: Όταν σε κοινωνικό επίπεδο το πράγμα πάει κατά διαόλου η νεολαία σαλτάρει. Κάποιοι πιτσιρικάδες ακούν τα πάντα και τα ρουφάνε αφιλτράριστα(ή τα φιλτράρουν όλα αναλόγως πως το δείς) και παράγονται επικύνδυνες μουσικές στα όρια τις παρθενογένεσης όσο ακατέργαστα και να είναι. Το τραγί εκοίνες τις εποχές ήταν εγγύηση. Καλλιτεχνικά απολαμβάνουμε τους καρπούς του πηδήματος που έκανε σε όλο το νησί η Thatcher.
Τα “εναλλακτικά”: Dead Kennedys - Fresh Fruits For Rotten Vegetables, Killing Joke - Killing Joke: Το Attitude πάντα το γούσταρα αλλά αμιγώς μουσικά Πάνκης δεν υπήρξα ποτέ(ειδικά όσον αφορά εκείνη τη γενιά). Παρόλαυτά αν έπρεπε δεν υπήρξε τόσος συνωστισμός τα φρούτολαχανικά θα ήταν από τα λίγο Punk albums που θα έβαζα σε τοπ πεντάδα. Killing Joke πολύ πιο εύκολα αλλά είπαμε δε βγαίνουμε.
Μια κατηγορία μόνο του: Ozzy Osbourne - Blizzard Of Ozz: Κλασικότατο, πολυαγαπημένο, θα χωρούσε στην πεντάδα αλλά για ένα μικροκλικ όσον αφορά τις κορυφές του heaven And Hell κόπηκε.
20 Likes
Different strings;;;
2 Likes
ονσγ πως το ξέχασα; μαγεία. Βιασύνη γαρ
για δες… αλλιώς γραψε τα εδω και τα βαζω
1 Like
Thanks, ψήφισα. Πάρα πολύ δύσκολη χρονιά.
2 Likes