1980
Καλώς ήρθατε αγαπημένα 80s.
Εχω περασει μαζί σας, μέσα στα χρόνια, από το απόλυτο Love σε τέρμα Hate κ παλι πισω.
Πλέον, εχω πολυ ομορφη κ κατασταλαγμένη σχέση μαζί σας, κ είμαι έτοιμος για καταγραφές (as in Μόνο Λίστες).
( εντάξει, από δω κ περα, νομίζω ότι ξεκινάω κ γω τις δεκάδες, σιγά σιγα)
10. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός της προσωπικής του καριέρας, κ σίγουρα ΔΕΝ την θεωρώ ως φυσικη συνεχεια των Σάμπαθ (όπως κ ΤΙΠΟΤΑ αλλο σ αυτόν τον πλανήτη, που να μην συμπεριλαμβάνει Iommi ΚΑΙ Ozzy ΜΑΖΙ).
Having said that, παραμένει ένα πολυ ευχαριστο (κ συχνά αγαπημένο) spin off του Σαμπαθικου Συμπαντος, κ ταυτόχρονα ένα φρεσκο, διαφορετικο προσωπο του Madman, που άφησε πισω καποιες υπερ-κλασικές στιγμές, κ συστησε στο ευρυ κοινο εναν από τους δυο τρεις πιο εμβληματικους ήχους lead κιθάρας του κλασικου Hard/Heavy.
(Όπως κ να χει, στον επόμενο δίσκο του ειναι που θα λάμψει απολυτα ο Όζαρος, όσο ποτέ άλλοτε εκτός Σάμπαθ.)
9. Accept - I’ m a Rebel
Προσωπική εφηβική αδυναμία η Αξεπταρα (πρωτη μου συναυλία στο Ροδον - κάπου το '94 - πιτσιρικάς μόνος μου ανάμεσα σε κάτι τρελαμένους παλαιομεταλαδες των 80s). Όπως κ στην περιπτωση των Πριστ, θεωρώ τον δευτερό τους δίσκο ως το ουσιαστικο τους ντεμπούτο. Εδώ αρχίζουν να βρίσκουν την μουσική ταυτότητα για την οποία αγαπήθηκαν. Ανεμελιά, αμεσότητα κ άγνοια κινδύνου.
8. AC/DC - Back In Black
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς μαλωμενος με την έννοια του ρυθμου, της γκρουβας κ του ψυχωμενου, διονυσιακου rock για να μη νιώθει με αυτόν τον δίσκο. Ο Bon Scott έφυγε, το πνευμα του ζει κ εμπνέει.
7. The Cure - 17 Seconds
Την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε το πρωτο μεγάλο μνημείο του επικου Metal (γνωστο κ ως Heaven and Hell), ο κόσμος πρωτοειδε στα δισκαδικα κ έναν από τους πρωτους μεγάλους δίσκους του ευρύτερου ατμοσφαιρικου/γοτθικού rock.
Αποκρυνομενος όλο κ περισσότερο από την σκιά του post punk, εδώ ο Robert Smith κι η τόσο χαρακτηριστικη φωνή του αρχίζουν να κοινωνούν το μουσικό του όραμα.
Κ μονο το A Forest να είχε ο δισκος, θα αξιζε αναφορά.
6. Killing Joke - Killing Joke
Αν κ δεν μπαινει ευκολα κάτω από ταμπέλες το συγκεκριμένο 43χρονο (κ ακομα εντυπωσιακό) μουσικό διαμάντι, ωστόσο, παραμένει ο αγαπημένος μου (και ,για μενα, ο κορυφαιος) post punk δίσκος εκεί έξω. Ο Jaz μόλις που έχει ξεκινήσει να ξεδιπλώνει τις ψυχωσεις του, αλλά το αποτέλεσμα είναι ήδη στοιχειωτικο. Κ ναι, είναι ο δίσκος του The Wait (ευχαριστιες στους Metallica κ από μένα - τα λέει άψογα ο @ChrisP ).
5. Judas Priest - British Steel
Ξεκινάω με κάποιες δηλώσεις αυτοαναφορικοτητας:
Ναι, αγαπω παθολογικα τους Priest, αλλά δεν είμαι ο τυπικος Πριστας.
Ήμουν εκεί το 2000 στο Ροδον, σε κείνη την μυθική εμφάνιση του Halford, κ μερικους μήνες μετά συγκινήθηκα (κ πωρωθηκα), βλέποντας την υπόλοιπη μπάντα με τον Ριπερ. Τους είδα τις πρωτες δυο φορές που ήρθαν για λάιβ εδώ μετα την επιστροφη του Halford στο συγκροτημα, οπως κ το 18 στην Μαλακάσα ( οπου επαιξαν - για πρωτη φορα ζωντανά σ εκείνη την περιοδεια- το Saints In Hell, κ παλευα να μην βουρκωσω).
Ωστόσο, ΔΕΝ ήμουν εκεί το 11,ουτε το 15 (μαλλον δεν τους είχα συγχωρήσει την απουσία του ΚΚ), ενώ το καλοκαίρι που μας περασε επελεξα, την μέρα που επαιζαν, να δω τους GYBE στο Ηρώδειο (κ δεν το μετάνιωσα).
Λατρεύω τους Priest των 70s, κ ταυτόχρονα καταλαβαίνω το ποσο περιεργοι/αλλόκοτοι, με προβληματικες παραγωγες κλπ μπορεί να ακουγονται στους μη φανατικους ακροατές, σ εκείνους τους δίσκους. Ο λόγος για μένα είναι αρκετά απλός: σε αντίθεση με άλλες μεγάλες μπάντες της εποχής, των οποιων οι δίσκοι ακουγονται πλέον ως διαχρονικά rock classics, οι 70s Priest μέσα σε όλη τους την αλλόκοτη, ανεπιτήδευτη υπόσταση δεν το κανουν ευκολο το να εκληφθούν ως Rock/Hard Rock μπάντα, κ αν κριθουν ως τέτοια ίσως κ να παρεξηγηθούν ως περιεργοι (για να μην πω αποτυχημένοι).
Οχι.
Μέσα στις προβληματικες παραγωγες τους κ την αυθεντικα απροσάρμοστη φυση τους οι Priest των 70ς ήταν ΤΕΡΜΑ METAL (κυρίως στο μουσικο πνευμα/ κατεύθυνση/αντίληψη κ το συνθετικό θάρρος/θράσος), κ προσωπικα διαφωνώ κάθετα με την αντίληψη που θέλει τους κλασικους Metal Priest να είναι αυτοι των 80s.
Πίσω από τα δερματινα κ τις μηχανές, θεωρώ πως επι της ουσίας οι 80s Priest ήταν πολυ πιο εμπορικη ροκ μπαντα, με τις ποζες της, τα στεγανά της, κ το κυνήγι του hit ( ακόμα θυμαμαι το κράξιμο που είχε φάει ο Brett Hinds των Mastodon όταν τους είχε χαρακτηρισει ως Rock συγκροτημα, αλλά δεδομένου του ότι στην Αμερική τους μνημονευαν περισσοτερο για το Living After Midnight κ το Another Thing Coming, αντί για το Sinner κ το Dissident Aggressor πχ, ίσως να μην ακουγεται τόσο παραλογη μια τέτοια θέση).
Όλα αυτά λοιπόν, ξεκινούν ουσιαστικά στο British Steel, κ είναι βασικοί λόγοι που με κάνουν να συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του @anhydriis ότι αυτό είναι το δικό τους Black Album
(αν κ διαφωνω όσο δεν παει με το ότι τα δικά τους Master κ Ride τα έβγαλαν αργότερα- τα είχαν κυκλοφορησει ήδη από τα 70ς- το Painkiller ήταν απλά ο πιο μεγαλειώδης επιλογος μιας ολόκληρης εποχής, αλλά δεν χρειαζόταν αυτό για να τοποθετηθουν στο Πάνθεον των μεγάλων δημιουργων του χώρου).
Εδώ λοιπόν, οι Priest συμπλεοντας με την έκρηξη του NWOBHM (για το οποίο φυσικά φέρουν τεράστια ευθύνη), λειτουργουν ως ναυαρχίδα δίπλα σε πρωτοεμφανιζομενες πεινασμενες μπανταρες, κ εκτοξευουν υμνους όπως το Rapid Fire κ το Steeler, δίπλα σε εύπεπτα χιτακια σαν το προαναφερθέν Living after Midnight κ το United.
Το τελικό προσημο παραμένει τόσο θετικό ώστε να τους διατηρεί σε βάθρο που χωράει μόνο τους κορυφαίους.
Ωστόσο, όλο αυτο το σεντόνι ήταν κι η ευκαιρία μου να γράψω κάποιες ακόμη σκέψεις μου για την μπανταρα, μιας που αυτή ειναι η τελευταία φορά που θα βρεθούν σε δίκη μου λίστα πενταδας (από την μεθεπόμενη χρονια ξεκινούν τα “πιο δικά μου” ακουσματα, οποτε θα φυλαξω τα μελλοντικα σεντόνια μου για πιο ζοφερους ήχους ίσως).
4. Black Sabbath - Heaven and Hell
Πολυ πιο συντομα εδώ θα πω απλα ότι, αν κ ειμαι απο αυτους που θεωρούν πως Sabbath ειναι η κλασική τετράδα, αυτό δεν με εμποδίζει να θεωρησω, εντελώς αυτόνομα κ αυτοφωτα, το Heaven and Hell ένα μουσικό μεγαθήριο, έναν από τους σπουδαιότερους (κ αυθεντικοτερους) δίσκους επικου metal που έχουν ηχογραφηθει ποτε, κ ίσως την κορυφαία στιγμή του Dio (οκ, μαζί με το Rising).
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία τραγούδια που δεν με τρελαίνουν εδώ (Lady Evil, wishing well, walk away), αλλά επειδή στο δίλλημα που τέθηκε πιο πανω τάσσομαι ξεκαθαρα με τους δίσκους που εχουν κάποια τεράστια κομμάτια, κι ας μην είναι όλα στο ίδιο επίπεδο, το Heaven and Hell δεν το είδα ποτε ως κάτι μικρότερο από αριστουργημα.
3. Angelwitch - Angelwitch
Η αλήθεια είναι οτι από μια πιο προβλεπόμενη οπτική γωνία, που θέλει “σωστά” φωνητικά, δίχως υπερβολες στις ερμηνείες, ώριμες ενορχηστρώσεις κ θελκτικες - φιλικές στο αυτί - παραγωγες, μπορώ να κατανοήσω το να του βρίσκει κανείς ψεγάδια ή να κρίνει ότι δεν στέκεται σημερα με τον ίδιο τρόπο όπως το σύγχρονό του album των Diamond Head πχ.
Η οπτική που θέλει το Heavy Metal ως οργανική μετεξέλιξη του Rock/Hard Rock ειναι ευκολο να προσπερασει τα πιο δυνατά σημεία ενός τέτοιου δίσκου.
Οχι. Το Angelwitch ειναι βυθισμένο μέσα σ ενα μεταφυσικο σκοτάδι που ξεπερνά, ίσως, ακόμα κ τους ίδιους τους δημιουργους του, κ είναι από τους πρωτους Metal δίσκους που κόβουν το ομφάλιο λώρο από το πατρικο hard rock που το ξεγεννησε, ορμωντας θρασυτατα, μέσα από τα θεριεμενα του riffs κ τις ανεξέλεγκτες φωνητικες του ερμηνείες, προς κατευθυνσεις που τα επόμενα χρόνια θα μας φερουν πιο ακραίους ήχους (thrash, doom κ οχι μονο). Μην το κουράζουμε. Ένας απο τους τρεις πιο κρίσιμους δίσκους του NWOBHM.
2. Motorhead - Ace of Spades
Η τελευταία συμπερίληψη των Motorhead σε λίστα μου είναι αυτη του εμβληματικου τους δίσκου- μανιφέστο. Εδώ, όπως έχει χιλιογραφτει, ο Lemmy το τερματίζει, οι εντάσεις (κ οι υμνοι) χτυπάνε κοκκινο, κ πλέον τα καυσίμα που απαιτούνται για να εκραγεί ο ακραίος ήχος (μέσα στα επόμενα δυο τρία χρόνια), έχουν ολοκληρωθεί.
Κοινώς: ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΛΕΜΕ
1. Iron Maiden - Iron Maiden
And so it begins…
Το Metal δεν είχε ακουστεί ποτε, μέχρι τοτε, τόσο γαμημενα συναρπαστικό, ανεξέλεγκτο, επικίνδυνο.
Αρχικά, ας βγάλουμε το ελεφαντακι από το δωμάτιο, ναι;
Ποτέ δεν με συγκινησε θεοτρελα το punk, σε καθαρά μουσικο επιπεδο,αλλά κατά βάθος παντα θα το αγαπάω, κυρίως λόγω της (έστω κ συγκυριακης) επιδρασης που είχε στο φαινόμενο Maiden (κ κατ’ επέκταση στο Metal συνολικα, από κει κ περα).
E ναι. Οσο κ αν τον χαλάει τον Harris να το παραδεχτεί, το punk περιτριγυρίζει από παντου τους πρωιμους Maiden.
Σαν ανταγωνιστής, συναγωνιστης, αθελητος φιλος, επιθυμητος εχθρος, πρόκληση, αιτία να αποδείξουν πραγματα, έμμεση επιρροή μέσα από το περιβάλλον που ζουσαν κ ανεπνεαν, άμεση επιρροή του δευτερου βασικότερου μέλους τους εκείνης της εποχής (σορρυ Ντέιβ αλλά δεν εννοω εσένα).
Κι αυτό είναι μια από τις βασικές αιτίες που οι Maiden(συμφωνώ εδώ με τον συχνά ισοπεδωτικό Ντιανο), μαζι με Angelwitch κ Holocaust, ήταν από τους λίγους, ίσως, που δικαιολογουσαν το New στη NWOBHM ταμπελα ως ποιοτικο/ υφολογικο χαρακτηριστικο (κ οχι μονο χρονολογικο).
Μέσα από τις πιο αρχεγονες protometal κ Hard Rock διδαχές (Sabbath, Zeppelin,Purple, Wishbone Ash, Thin Lizzy, UFO, Camel, Yes, κλπ), αλλά ΚΑΙ μέσα από την φλόγα που είχε ξυπνήσει η αναταραχή του punk (κ το εφιαλτικό όραμα της Θάτσερ, για να τα λέμε κ ολα) ακόμα κ σε ροκομεταλαδες της εποχής (κ λοιπους αποκληρους) το αποτέλεσμα ήταν να ανατροφοδοτηθει,να αναγεννηθει, κ να μετατραπεί ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα (το οποιο, μεχρι τότε, έμοιαζε να κλεινει τον ιστορικό του κυκλο) σε νέα ανεξέλεγκτη Λαίλαπα, που για τα επόμενα (πολλα) χρόνια δεν θα σταματουσε να γενναει ολο κ πιο ακραία μπασταρδοπαιδα
(ναι, για το Metal λέω τώρα - τελειωμενο θα ήταν, αν δεν αναγκαζόταν, απο τις κοινωνικοπολιτικες συνθήκες της εποχης, να επαναπροσδιοριστει,να ζυμωθει εκ νέου,κ να βγει απο τα ακριβά στουντιο των ροκ σταρς στις φτωχογειτονιές κ τα πεζοδρομια).
Ολα αυτα, ξεκίνησαν εκείνη την εποχη να κατρακυλουν σαν χιονοστιβάδα, κ κάπου εδώ, στα γαμωσοκακα του East End, συμπαρεσυραν μια νεαρη μπαντα σφυρηλατοντας μια παραταιρη χημεία, ανάμεσα σ έναν, μάλλον συντηρητικό, αλλά με απίστευτα ξερό κεφάλι, πεισμα κ εσωτερική δυναμη, σκουπιδιαρη/μπαλαδορο, κ σ έναν αυτοκαταστροφικο αληταμπουρα, ο οποίος όμως,ειτε αρέσει είτε όχι στον οποιονδήποτε, ήταν μια ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ (κ με ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ψυχή, ενέργεια κ ένταση στην φωνή του, σε σχέση με τους περισσοτερους σύγχρονούς του - μλκς ο τυπος ήταν κτήνος πισω απο το μικροφωνο, τι φαλτσα κ μπαρμπουτσαλα καθόμαστε να λεμε, ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;; )
Κ εδώ λοιπόν, πρωτοαντικρυζουμε τον βασικότερο λόγο για τον οποίο αυτή η μπάντα ειναι τοσο τεράστια:
Την Maiden Μελωδία.
Με την τόσο χαρακτηριστικη, αναγνωρισιμη ταυτότητα, που σε κάνει να νιώθεις οτι ακους κάτι τόσο βαθιά προσωπικο κ συνταρακτικό κ σε βυθιζει σε μια διαφορετική αντίληψη της αλληλεπίδρασής σου με την μουσική κ τον περιβαλλοντα χώρο (ακόμα κι αν οι στίχοι μιλουν για μαλακες επιδειξίες, για σεξεργατριες κ για κακά ξενυχτια).
Μαζί, λοιπόν, με τη νεα δεκαετία,
το τέρας των Μέιντεν ειναι εδω κ ξεπροβάλλει το κακάσχημο κεφάλι του μέσα απο εννιά (9) αρχετυπικοτατες κομματαρες (φυσικά κ μετράω κ το Sanctuary), που ηταν γραφτο να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας (μας).
Κ από τότε, απλά, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο…
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Οκ, ήταν δεδομένο ότι όλο κ κάποιος θα το ποσταρε (ο @Rebel ήταν τλκ, αν δεν κάνω λάθος), αλλά παραειναι εμβληματική εικόνα (που, ναι, τα λέει ΟΛΑ) για να μην την ανεβάζουμε ξανά κ ξανά:
;
). Βγάζαν αβέρτα κομματάρες τότε.