Χμ… Δε μου αρέσει που λες για οικογένεια αλλά οκ. Απόψεις είναι αυτές. 
Aυτή είναι από τις πιο μεταλλικές χρονιές μου.
1) Blackfoot - Marauder
Διαμάντι. Στα 5 αγαπημένα μου southern rock albums. Με την ευρεία έννοια rock γιατί αν ακούσει κάποιος ανυποψίαστος το Good Morning, θα πει πως αυτό είναι σπινταριστό heavy metal. Aυτό έκαναν οι Blackfoot στο Marauder. Πολύ heavy (περισσότερο από πολλές hard rock/ heavy metal μπάντες της εποχής), η μια ριφάρα να διαδέχεται την άλλη, η έμπνευσή τους στον θεό. Payin’ For It, Too Hardle to Handle, Dry County, Fire of the Dragon, ογκόλιθοι. Μόνο στο Fly Away παίρνεις μια ανάσα (μελωδική up tempo κομματάρα). Δεν ξεχνάνε ούτε τις ρίζες τους στο party rocker, Rattlesnake Rock ‘n’ Roller. Και επειδή έχω ξαναπεί πως η μπάντα αυτή είχε πολύ συναίσθημα, πάρε και τα μελωδικά Searching και κυρίως το Diary of a Working Man, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ, φοβερή κλιμάκωση της έντασης μέχρι το σόλο και τη συντριπτική του ριφάρα. Αριστούργημα.
*Απίστευτο πόσο απογοητευτική η συνέχεια.
2) Tom Petty & the Heartbreakers - Hard Promises
Ο Petty σκοτώθηκε με την δισκογραφική που πήγαινε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του για να αυξήσει τις τιμές των δίσκων του και αφού τους υποχρέωσε μετά από μεγάλο αγώνα να κάνουν πίσω, έδωσε στον κόσμο αυτή τη δισκάρα. Ίσως ένα τσακ κάτω από τον προκάτοχό του αλλά πόσοι είναι πραγματικά καλύτεροι του Damn the Torpedoes?
Έτσι πρέπει να ξεκινάει ένας δίσκος. με το The Waiting, το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και καπάκια A Woman in Love. Κομμένο και ραμμένο να γίνει επιτυχιάρα, εθιστική lead μελωδία, ρεφρενάρα, πολύ ωραία ανάπτυξη. Ε δεν έγινε ποτέ επιτυχία. Ούτε το Kings Road, το Insider (φοβερό ντουέτο με την Stevie Nicks)… Οι Αμερικανοί πεθαίναν για τέτοιου τύπου rock. Kι όμως. Δε βαριέσαι, η ποιότητα δεν κρίθηκε ποτέ από τις πωλήσεις. Kαι εδώ δείχνει νομίζω o Petty ένα southern grittiness σε κάποια τραγούδια που δεν ήταν τόσο εμφανές στα προηγούμενα άλμπουμ και θα γίνει πιο πολύ έντονο σε επόμενους δίσκους του.
3) Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Μία από τις πολλές κορυφές τους αλλά δυστυχώς το τελευταίο πραγματικά μεγάλο άλμπουμ τους. Χαρίζουν τραγούδια σπάνιας ομορφιάς, ακόμα κι όταν αγγίζουν reggae και pop ήχους. Τα riff και τα solos όπως πάντα σπέρνουν, ενώ τα synth που ακούγονται είναι τέλεια ενσωματωμένα στον ήχο τους. Δεν εχει,καν νόημα να αρχίσω να ποστάρω τίτλους κομματιών. Όλα ένα κι ένα.
*Γιατί η εισαγωγή με τα πλήκτρα του Veteran μου θυμίζει πάντα το Twin Peaks?
4) Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Είχα χρόνια να το βάλω να παίξει. Τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το κερατάκι. Ποιο Blizzard τώρα… Το ισοπεδώνει. Για να μην πω, ποιο Mob Rules. Ο Οzzy και η υπερμπάντα του τα διαλύουν όλα. Ακόμα πιο δεμένοι από το ντεμπούτο, με μεγαλύτερη έμπνευση, με λιγότερες “ανάλαφρες” στιγμές. Αν, θεωρητικά για μένα, τα πιο αδύναμα τραγούδια είναι το Little Dolls και το Tonight, ξέρεις πως μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ. Καλά, το ομώνυμο πρέπει να μπαίνει σε τοπ 10 καλύτερων heavy metal τραγουδιών για πλάκα, η σύλληψη και η ενορχήστρωση είναι για σεμινάριο. Όλοι θεοί αλλά εντάξει, ο Randy παίζει μπάλα με τους σπουδαιότερους που έπιασαν ποτέ ηλεκτρική κιθάρα. Riffs, solos από άλλον πλανήτη. Kι αυτό το SATO από τα πιο ορμητικά τραγούδια που έχω ακούσει. Όσα χωράνε σε 4 λεπτά, άλλοι δεν τα χωρούσαν σε ολόκληρα άλμπουμ. Διαγαλαξιακό heavy metal. Έχω εκστασιαστεί.
5) Def Leppard - High ‘n’ Dry
Από τις πιο πολυπαιγμένες κασσέτες μου, 90-άρα TDK, πρώτη πλευρά Οn Through the Night, δεύτερη το High ‘n’ Dry. Εντελώς feelgood κατάσταση. Ειδικά το δεύτερο ήταν ο τέλειος συγκερασμός ποιοτικού hard rock και πιο εμπορικού ήχου, προτού όμως ξεφτιλιστεί στα επόμενα (στο Hysteria κυρίως) και πριν ο Lange αρχίσει να πλαστικοποιεί τα πάντα. Τι κι αν δεν είναι NWOBHM?
Tα riffs και οι φωνητικές μελωδίες ήταν φανταστικά και πιασάρικα ήδη από το πρώτο άλμπουμ, εδώ όμως αρχίζουν να δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ενώ υπάρχει και ένας AC/DC αέρας σε σημεία, όπως στο εκρηκτικό ομώνυμο. Aκόμα και γαμηστερό instrumental έχει, γενικά οι κιθάρες κεντάνε σε όλον το δίσκο. Και πάρε και You Got Me Runnin’ και Lady Strange (τι ΡΙΦ γαμώ το κέρατό μου πριν το σόλο), και…και… Δισκάρα.
6) Iron Maiden - Killers
Αφού τα ακούω όλα, ας ακούσω και το Killers.
Διαπίστωση πρώτη. Ides of March, αγαπημένο μου intro πιθανότατα σε heavy metal δίσκο.
Διαπίστωση δεύτερη. Τι τρελό γκρουβ είχαν οι Maiden στα 2 πρώτα άλμπουμ.
Διαπίστωση τρίτη. Κillers, θεϊκή έμπνευση το riff με τις αρμονικές.
Διαπίστωση τέταρτη. Purgatory αγαπημένο Μaiden deep track. Και ο ορισμός του NWOBHM.
Διαπίστωση πέμπτη. Ακόμα και το Genghis Khan, είναι καλύτερο απ’ ό,τι κομμάτι κυκλοφόρησαν στα τελευταία 3-4 άλμπουμ.
Διαπίστωση έκτη. Τι δισκάρα.
7) Riot - Fire Down Under
Ενέργεια, τίγκα heavy, ποια τεράστια αδικία δεν τους άφησε να γίνουν μεγάλοι? Ειδικά τα πρώτα χρόνια έπαιζαν support σε μεγάλα group, στα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Απίστευτα heavy για 81, riffs μέσα στην πώρωση. Μου αρέσει το απλό, ανέμελο heavy metal κι ακριβώς αυτό παίρνω από αυτόν τον δίσκο.
8) Doc Holliday - Doc Holliday
Κοσμάρα. To southern σχεδόν ήταν σχεδόν νεκρό όταν κυκλοφόρησε αυτή η ντεμπουτάρα. Και έρχονται εδώ οι φίλοι, σαν πιο heavy Molly Hatchet, με έναν τραγουδιστή που μου θυμίζει κάτι μεταξύ Bob Seger & Warren Haynes (Gov’t Mule/ Allman Brothers), φοβερές διπλές κιθάρες και keyboards και παίζουν φανταστικό southern rock. Κοιτάει στα μάτια τις δισκάρες των 70ς, δίχως υπερβολή. Εκτός τόπου και χρόνου, πήγε άπατο. Μεγάλη αδικία.
9) Rolling Stones - Tattoo You
Γαμώτο, αν μου άρεσε η β’ πλευρά όσο η α’, θα ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου άλμπουμ τους μετά την αγία τετράδα ('68-'72). Και όχι τόσο γιατί δεν είναι καλή η δεύτερη πλευρά αλλά είναι πιο χαλαρή και νιώθω πως χαλάει το μομέντουμ που είχαν πιάσει ως εκεί. Ακόμα και με διαφορετική σειρά κομματιών, πιστεύω θα φαινόταν καλύτερο. Ακόμα κι έτσι όμως το Start Me Up είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε hit τους, και τα Hang Fire και Little T&A έχουν μια αντίστοιχη ποιότητα. Εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, τα πάνε στα blues rockers, Slave και Black Limousine, ενώ το Neighbours είναι τυπικό εκρηκτικό κομμάτι τους, δηλαδή τέλειο. To Worried About You παρόλα αυτά ξεκινάει δυνατά (όχι δυναμικά) την 2η πλευρά. Καλό το Tops, ακόμα καλύτερο το Heaven. Αλλά αν περίμενες κάποιο rock τραγούδι, ξέχνα το. Πάρε No Use In Crying και το εξαιρετικό Waiting for a Friend και βολέψου. Προσωπικά δεν πολυβολέυομαι αλλά ακόμα κι έτσι, οι Stones είναι πάντα καλύτεροι από τους περισσότερους, so…
10) Tygers of Pan Tang - Spellbound
Τεράστια αλμπουμάρα. Χωρίς τις προσθήκες των Jon Deverill και John Sykes, πιστεύω θα έμεναν στα αζήτητα. Όσο κι αν ήταν καλό το ντεμπούτο τους, ανεβάζουν την μπάντα επίπεδο (το live στο Hammersmith το αποδεικνύει, τσεκάρετέ το). Ειδικά ο Sykes που είναι παγκόσμιας κλάσης παίχτης. Αρκετά χαρντροκάτο, με τις 70ς αναφορές του, όπως μ’ αρέσει συνήθως το μέταλ, καθώς και με τις απαραίτητες heavy metal στιγμές. Αυτό το εναρκτήριο Gangland (το σωστό Gangland δλδ) πχ. ισοπεδώνει. Και έχει και μπαλαντάρα και πιασάρικα riff που σου μένουν στο μυαλό, και solos από τα καλύτερα της σκηνής.
Honourable mentions:
Elvis Costello - Trust
Ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Μετά την ανακεφαλαίωση του Get Happy!!, ο Costello επεκτείνει τον ήχο του. Κρατάει την βάση της μουσικής του αλλά εξερευνά κάποιους ήχους για πρώτη φορά. Ήδη από το εναρκτήριο Clubland γίνεται αντιληπτό πόσο σπουδαία μπάντα ήταν οι Attractions. Ενώ οι συνθέσεις γίνονται κατά βάση πιο πιο πολύπλοκες και “πυκνές”, η μπάντα αντιλαμβάνεται το όραμα του Costello και ανταπεξέρχεται πλήρως στα κελεύσματα του. Αρκετά από τα καλύτερα τραγούδια του βρίσκονται εδώ.
Accept - Breaker
Όσο κι αν γουστάρω Starlight, το άλμπουμ έπρεπε να ξεκινά με το ομώνυμο. Αυτό το τραγούδι είναι για μένα το “γεια σας, ήρθαμε” των Accept. Αν το 80s metal δεν οριζόταν από τους Priest, νομίζω οι Accept θα ήταν οι επικρατέστεροι γι’ αυτή τη θέση. Στιβαρά riff, κλασική μουσική, γροθιές στον αέρα, όλα αυτά μαζί.
Whitesnake - Come an’ Get It
Για χρόνια ήταν το αγαπημένο μου, μάλλον κλίνω προς τα 2 προηγούμενα και το Slide it in πλέον. Δισκάρα όπως και να έχει.
Saxon - Denim and Leather
ΘΕΟΙ. Αnd the Bands Played On
;
). Βγάζαν αβέρτα κομματάρες τότε.