Του Αρχηγού 
;
Βάλε κι άλλη μία ψήφο στο British Steel για εξώφυλλο κυρ-Στέφ… εεε κυρ- @anhydriis
1 Like
Του Αρχηγού; 
Μεγάλε… τι έχεις κάνει εδώ… Μιλάμε, για μεταδιδακτορική αναφορά (αν σε χρειαστώ στη δική μου, θα σ’ ενημερώσω). Βάζεις κάτω όλα τα περιοδικά. Ωραίος!
2 Likes
Σωπα μωρέ… προχειροδουλίτσα… μακάρι να είχα παραπάνω χρόνο χχιχχχιχιχι… επιφυλάσσομαι και στο διδακτορικό 
2 Likes
πωπωπωπ θεικό…
μέσα σε μία βδομαδα βγήκαν:
Black Sabbath - Heaven & Hell (1980)
Iron Maiden - Iron Maiden (1980)
Judas Priest - British Steel (1980)
4 Likes
Από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να πει για οποιοδήποτε από τα τρία “από τους καλύτερους δίσκους που βγήκαν εκείνη τη βδομάδα” και να μην ακούγεται εντελώς μαλακία/“κάτι μας είπες τώρα” 
4 Likes
1981
Rush-“Moving Pictures”
Whitesnake-“Come an’ Get It”
Iron Maiden-“Killers”
Saxon-“Denim and Leather”
Black Sabbath-“Mob Rules”
18 Likes
| My Top5 1981 | ||
|---|---|---|
| Blue Öyster Cult | Fire of Unknown Origin | |
| Ozzy Osbourne | Diary Of a Madman | |
| Def Leppard | High N Dry | |
| Cirith Ungol | Frost And Fire | |
| Venom | Welcome to Hell | |
| Honourable Mentions | ||
| Black Sabbath | The Mob Rules | |
| Holocaust | The Nighcomers | |
| Accept | Breaker | |
| Iron Maiden | Killers | |
| Dark Star | Dark Star | |
| Εξωφυλλο της Χρονιας | ||
| Iron Maiden | Killers |
15 Likes
-
Γμτ δε χωράει στα τοπ μου. Για χρόνια κ μάλλον περιέργως, ήταν το αγαπημένο μου. Απλά γαμάτο, ανέμελο hard rock. Για να περασεις καλά με μπύρες και φίλους, οδηγώντας (ή συνοδηγώντας στην περίπτωσή μου
). Βγάζαν αβέρτα κομματάρες τότε. -
Μόνο εγώ θεωρώ το Mob Rules πολύ κάτω από H&H? (Δλδ πολύ καλό αλλά όχι αριστούργημα.)
5 Likes
Η σαμπαθική οικογένεια το 1980 έβγαλε τα αριστουργήματα. Το 1981 έβγαλε πολύ καλούς δίσκους, αλλά όχι όπως αυτοί της προηγούμενης χρονιάς.
4 Likes
Χμ… Δε μου αρέσει που λες για οικογένεια αλλά οκ. Απόψεις είναι αυτές. 
Aυτή είναι από τις πιο μεταλλικές χρονιές μου.
1) Blackfoot - Marauder
Διαμάντι. Στα 5 αγαπημένα μου southern rock albums. Με την ευρεία έννοια rock γιατί αν ακούσει κάποιος ανυποψίαστος το Good Morning, θα πει πως αυτό είναι σπινταριστό heavy metal. Aυτό έκαναν οι Blackfoot στο Marauder. Πολύ heavy (περισσότερο από πολλές hard rock/ heavy metal μπάντες της εποχής), η μια ριφάρα να διαδέχεται την άλλη, η έμπνευσή τους στον θεό. Payin’ For It, Too Hardle to Handle, Dry County, Fire of the Dragon, ογκόλιθοι. Μόνο στο Fly Away παίρνεις μια ανάσα (μελωδική up tempo κομματάρα). Δεν ξεχνάνε ούτε τις ρίζες τους στο party rocker, Rattlesnake Rock ‘n’ Roller. Και επειδή έχω ξαναπεί πως η μπάντα αυτή είχε πολύ συναίσθημα, πάρε και τα μελωδικά Searching και κυρίως το Diary of a Working Man, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ, φοβερή κλιμάκωση της έντασης μέχρι το σόλο και τη συντριπτική του ριφάρα. Αριστούργημα.
*Απίστευτο πόσο απογοητευτική η συνέχεια.
2) Tom Petty & the Heartbreakers - Hard Promises
Ο Petty σκοτώθηκε με την δισκογραφική που πήγαινε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του για να αυξήσει τις τιμές των δίσκων του και αφού τους υποχρέωσε μετά από μεγάλο αγώνα να κάνουν πίσω, έδωσε στον κόσμο αυτή τη δισκάρα. Ίσως ένα τσακ κάτω από τον προκάτοχό του αλλά πόσοι είναι πραγματικά καλύτεροι του Damn the Torpedoes?
Έτσι πρέπει να ξεκινάει ένας δίσκος. με το The Waiting, το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και καπάκια A Woman in Love. Κομμένο και ραμμένο να γίνει επιτυχιάρα, εθιστική lead μελωδία, ρεφρενάρα, πολύ ωραία ανάπτυξη. Ε δεν έγινε ποτέ επιτυχία. Ούτε το Kings Road, το Insider (φοβερό ντουέτο με την Stevie Nicks)… Οι Αμερικανοί πεθαίναν για τέτοιου τύπου rock. Kι όμως. Δε βαριέσαι, η ποιότητα δεν κρίθηκε ποτέ από τις πωλήσεις. Kαι εδώ δείχνει νομίζω o Petty ένα southern grittiness σε κάποια τραγούδια που δεν ήταν τόσο εμφανές στα προηγούμενα άλμπουμ και θα γίνει πιο πολύ έντονο σε επόμενους δίσκους του.
3) Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Μία από τις πολλές κορυφές τους αλλά δυστυχώς το τελευταίο πραγματικά μεγάλο άλμπουμ τους. Χαρίζουν τραγούδια σπάνιας ομορφιάς, ακόμα κι όταν αγγίζουν reggae και pop ήχους. Τα riff και τα solos όπως πάντα σπέρνουν, ενώ τα synth που ακούγονται είναι τέλεια ενσωματωμένα στον ήχο τους. Δεν εχει,καν νόημα να αρχίσω να ποστάρω τίτλους κομματιών. Όλα ένα κι ένα.
*Γιατί η εισαγωγή με τα πλήκτρα του Veteran μου θυμίζει πάντα το Twin Peaks?
4) Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Είχα χρόνια να το βάλω να παίξει. Τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το κερατάκι. Ποιο Blizzard τώρα… Το ισοπεδώνει. Για να μην πω, ποιο Mob Rules. Ο Οzzy και η υπερμπάντα του τα διαλύουν όλα. Ακόμα πιο δεμένοι από το ντεμπούτο, με μεγαλύτερη έμπνευση, με λιγότερες “ανάλαφρες” στιγμές. Αν, θεωρητικά για μένα, τα πιο αδύναμα τραγούδια είναι το Little Dolls και το Tonight, ξέρεις πως μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ. Καλά, το ομώνυμο πρέπει να μπαίνει σε τοπ 10 καλύτερων heavy metal τραγουδιών για πλάκα, η σύλληψη και η ενορχήστρωση είναι για σεμινάριο. Όλοι θεοί αλλά εντάξει, ο Randy παίζει μπάλα με τους σπουδαιότερους που έπιασαν ποτέ ηλεκτρική κιθάρα. Riffs, solos από άλλον πλανήτη. Kι αυτό το SATO από τα πιο ορμητικά τραγούδια που έχω ακούσει. Όσα χωράνε σε 4 λεπτά, άλλοι δεν τα χωρούσαν σε ολόκληρα άλμπουμ. Διαγαλαξιακό heavy metal. Έχω εκστασιαστεί.
5) Def Leppard - High ‘n’ Dry
Από τις πιο πολυπαιγμένες κασσέτες μου, 90-άρα TDK, πρώτη πλευρά Οn Through the Night, δεύτερη το High ‘n’ Dry. Εντελώς feelgood κατάσταση. Ειδικά το δεύτερο ήταν ο τέλειος συγκερασμός ποιοτικού hard rock και πιο εμπορικού ήχου, προτού όμως ξεφτιλιστεί στα επόμενα (στο Hysteria κυρίως) και πριν ο Lange αρχίσει να πλαστικοποιεί τα πάντα. Τι κι αν δεν είναι NWOBHM?
Tα riffs και οι φωνητικές μελωδίες ήταν φανταστικά και πιασάρικα ήδη από το πρώτο άλμπουμ, εδώ όμως αρχίζουν να δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ενώ υπάρχει και ένας AC/DC αέρας σε σημεία, όπως στο εκρηκτικό ομώνυμο. Aκόμα και γαμηστερό instrumental έχει, γενικά οι κιθάρες κεντάνε σε όλον το δίσκο. Και πάρε και You Got Me Runnin’ και Lady Strange (τι ΡΙΦ γαμώ το κέρατό μου πριν το σόλο), και…και… Δισκάρα.
6) Iron Maiden - Killers
Αφού τα ακούω όλα, ας ακούσω και το Killers.
Διαπίστωση πρώτη. Ides of March, αγαπημένο μου intro πιθανότατα σε heavy metal δίσκο.
Διαπίστωση δεύτερη. Τι τρελό γκρουβ είχαν οι Maiden στα 2 πρώτα άλμπουμ.
Διαπίστωση τρίτη. Κillers, θεϊκή έμπνευση το riff με τις αρμονικές.
Διαπίστωση τέταρτη. Purgatory αγαπημένο Μaiden deep track. Και ο ορισμός του NWOBHM.
Διαπίστωση πέμπτη. Ακόμα και το Genghis Khan, είναι καλύτερο απ’ ό,τι κομμάτι κυκλοφόρησαν στα τελευταία 3-4 άλμπουμ.
Διαπίστωση έκτη. Τι δισκάρα.
7) Riot - Fire Down Under
Ενέργεια, τίγκα heavy, ποια τεράστια αδικία δεν τους άφησε να γίνουν μεγάλοι? Ειδικά τα πρώτα χρόνια έπαιζαν support σε μεγάλα group, στα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Απίστευτα heavy για 81, riffs μέσα στην πώρωση. Μου αρέσει το απλό, ανέμελο heavy metal κι ακριβώς αυτό παίρνω από αυτόν τον δίσκο.
8) Doc Holliday - Doc Holliday
Κοσμάρα. To southern σχεδόν ήταν σχεδόν νεκρό όταν κυκλοφόρησε αυτή η ντεμπουτάρα. Και έρχονται εδώ οι φίλοι, σαν πιο heavy Molly Hatchet, με έναν τραγουδιστή που μου θυμίζει κάτι μεταξύ Bob Seger & Warren Haynes (Gov’t Mule/ Allman Brothers), φοβερές διπλές κιθάρες και keyboards και παίζουν φανταστικό southern rock. Κοιτάει στα μάτια τις δισκάρες των 70ς, δίχως υπερβολή. Εκτός τόπου και χρόνου, πήγε άπατο. Μεγάλη αδικία.
9) Rolling Stones - Tattoo You
Γαμώτο, αν μου άρεσε η β’ πλευρά όσο η α’, θα ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου άλμπουμ τους μετά την αγία τετράδα ('68-'72). Και όχι τόσο γιατί δεν είναι καλή η δεύτερη πλευρά αλλά είναι πιο χαλαρή και νιώθω πως χαλάει το μομέντουμ που είχαν πιάσει ως εκεί. Ακόμα και με διαφορετική σειρά κομματιών, πιστεύω θα φαινόταν καλύτερο. Ακόμα κι έτσι όμως το Start Me Up είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε hit τους, και τα Hang Fire και Little T&A έχουν μια αντίστοιχη ποιότητα. Εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, τα πάνε στα blues rockers, Slave και Black Limousine, ενώ το Neighbours είναι τυπικό εκρηκτικό κομμάτι τους, δηλαδή τέλειο. To Worried About You παρόλα αυτά ξεκινάει δυνατά (όχι δυναμικά) την 2η πλευρά. Καλό το Tops, ακόμα καλύτερο το Heaven. Αλλά αν περίμενες κάποιο rock τραγούδι, ξέχνα το. Πάρε No Use In Crying και το εξαιρετικό Waiting for a Friend και βολέψου. Προσωπικά δεν πολυβολέυομαι αλλά ακόμα κι έτσι, οι Stones είναι πάντα καλύτεροι από τους περισσότερους, so…
10) Tygers of Pan Tang - Spellbound
Τεράστια αλμπουμάρα. Χωρίς τις προσθήκες των Jon Deverill και John Sykes, πιστεύω θα έμεναν στα αζήτητα. Όσο κι αν ήταν καλό το ντεμπούτο τους, ανεβάζουν την μπάντα επίπεδο (το live στο Hammersmith το αποδεικνύει, τσεκάρετέ το). Ειδικά ο Sykes που είναι παγκόσμιας κλάσης παίχτης. Αρκετά χαρντροκάτο, με τις 70ς αναφορές του, όπως μ’ αρέσει συνήθως το μέταλ, καθώς και με τις απαραίτητες heavy metal στιγμές. Αυτό το εναρκτήριο Gangland (το σωστό Gangland δλδ) πχ. ισοπεδώνει. Και έχει και μπαλαντάρα και πιασάρικα riff που σου μένουν στο μυαλό, και solos από τα καλύτερα της σκηνής.
Honourable mentions:
Elvis Costello - Trust
Ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Μετά την ανακεφαλαίωση του Get Happy!!, ο Costello επεκτείνει τον ήχο του. Κρατάει την βάση της μουσικής του αλλά εξερευνά κάποιους ήχους για πρώτη φορά. Ήδη από το εναρκτήριο Clubland γίνεται αντιληπτό πόσο σπουδαία μπάντα ήταν οι Attractions. Ενώ οι συνθέσεις γίνονται κατά βάση πιο πιο πολύπλοκες και “πυκνές”, η μπάντα αντιλαμβάνεται το όραμα του Costello και ανταπεξέρχεται πλήρως στα κελεύσματα του. Αρκετά από τα καλύτερα τραγούδια του βρίσκονται εδώ.
Accept - Breaker
Όσο κι αν γουστάρω Starlight, το άλμπουμ έπρεπε να ξεκινά με το ομώνυμο. Αυτό το τραγούδι είναι για μένα το “γεια σας, ήρθαμε” των Accept. Αν το 80s metal δεν οριζόταν από τους Priest, νομίζω οι Accept θα ήταν οι επικρατέστεροι γι’ αυτή τη θέση. Στιβαρά riff, κλασική μουσική, γροθιές στον αέρα, όλα αυτά μαζί.
Whitesnake - Come an’ Get It
Για χρόνια ήταν το αγαπημένο μου, μάλλον κλίνω προς τα 2 προηγούμενα και το Slide it in πλέον. Δισκάρα όπως και να έχει.
Saxon - Denim and Leather
ΘΕΟΙ. Αnd the Bands Played On
23 Likes
Πριν πω τις επιλογές μου για το 1981, να πω εδώ ότι φαίνεται ήδη πόσο υπερισχύει η classic metal σύνθεση του φόρουμ μας. Δίσκοι διαμαντια από άλλα είδη παίρνουν λιγότερες ψήφους από απλώς πολύ καλά μέταλ άλμπουμ. Όσοι ακούμε κι επιλέγουμε άλλα πράγματα, είμαστε ήδη αποκλεισμένοι από τις πρώτες θέσεις. Τι να κάνουμε όμως, ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.
1981
- King Crimson - Discipline
Ένα από τα αφηγήματα των μουσικών δημοσιογράφων που με εκνευρίζουν (ήθελα να γίνω ένας για να αλλάξω πράγματα από μέσα) είναι ότι στα 80s δεν έβγαινε καλό prog. Λοιπόν, στα 80s κύριοι, οι King Crimson (και άλλοι αργότερα) έπαιζαν ήδη το prog του 21ου αιώνα. Συγκεκριμένα αυτό το αριστούργημα, κυκλοφόρησε το 1981, και ο κόσμος το κατάλαβε 20 χρόνια μετά. Ναι, όταν κατάλαβαν ποιος κρύβεται πίσω από το “Lateralus”… Λοιπόν, αυτά. Συγκλονιστικοί King Crimson - ωπ, η πρώτη μπάντα που δίνω δεύτερη πρωτιά στο παιχνίδι μας.
- Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Σας είδα στα 70s πόσο αγαπάτε Β.O.C, χάρηκα αλλά δεν μίλησα. Ήθελα να περιμένω μέχρι το '81 όπου κυκλοφόρησαν το δικό μου αγαπημένο τους άλμπουμ. Τους βάζω στην δεύτερη θέση διότι δεν μπορώ να μοιράσω την πρώτη. Ένας μαγικός, ώριμος μα και αρκετά αινιγματικός δίσκος, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και με ένα κολοσσιαίο “Veteran Of The Psychic Wars” - από τα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών, cheers @Ironman1
- Rush - Moving Pictures
Άλλο ένα μυθικό άλμπουμ, βασικά για μένα, το τελευταίο τόσο μυθικό. Μου φαίνεται εντελώς αδερφάκι του “Permanent Waves”. Εδώ έχεις ένα “Tom Sawyer” κι ένα “YYZ” να διαλύουν το σύμπαν αλλά και “λιγότερα κλασικά” Rush έπη (Camera Eye, Limelight) που εγώ παίζει να έβαζα και σε ένα υποθετικό Top-10. Τέλος πάντων, οι Rush συνέχισαν να βγάζουν καλά άλμπουμ αλλά εδώ ολοκληρώνουν ένα έξοχο σερί.
- Glenn Branca - Ascension
Εχω ανακαλύψει πολύ πρόσφατα τον Glenn Branca κι είμαι σε φάση έρωτα. Πρόκειται για τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στο rock και την minimal μουσική, ο τύπος που έφερε αυτές τις avant τεχνοτροπίες στην κιθαριστική μουσική και “γεννησε” μπάντες όπως οι Swans κι οι Sonic Youth. Αυτό είναι το ντεμπούτο του, οι live Συμφωνίες που έβγαλε λίγο αργότερα είναι ακόμα καλύτερες. Πολύ σπουδαίος!
- Iron Maiden - Killers
Unpopular opinion no 37646: Όλοι οι δίσκοι των Maiden - ακόμα και οι πιο αριστουργηματικοί - περιέχουν από ένα ως τρία fillers… Όπως το βλέπω εγώ, το “Killers” είναι το πιο σφιχτοδεμένο άλμπουμ τους συνθετικά. Επίσης το πιο ορμητικό και το πιο παθιασμένο. Ένα άλμπουμ που βρωμοκοπάει λύσσα και κίνδυνο. Ναι, έφτασα στο σημείο να το θεωρώ ίσως το δεύτερο καλύτερο Maiden άλμπουμ. Και imho ο καλύτερος Eddie!
Επίσης:
- Art Bears - The World As It Is Today
Το πιο αναρχικό prog album όλων των εποχών;
- Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman
Ισοδύναμο του “Blizzard…”, ίσως ένα τσικ πιο άνισο αλλά πιο σκοτεινό και συνολικά φανταστικό. Θεωρώ το ομώνυμο ένα από τα δέκα καλύτερα metal τραγούδια.
- Black Flag - Damaged
Ας αρχίσει επιτέλους το ξύλο.
- Einsturzende Neubauten - Kollaps
Ας αρχίσουν επιτέλους και οι λαμαρίνες.
- Cirith Ungol - Frost And Fire
Και γιατί όχι, ας αρχίσει να ξεδιπλώνεται και το Μυστικό του Ατσαλιού.
Εξώφυλλο της χρονιάς, είπαμε, αυτός ο Eddie.
23 Likes
πες τώρα όμως ότι το όραμα και την ηγεσία άτυπα αλλά ουσιαστικά τα είχε πάρει ο Belew από εδω και πέρα…
Καλέ ναι. Εδώ ο Fripp σε κάποια φάση είχε πει ότι οι King Crimson μπορουν να συνεχίσουν σαν κολεκτίβα, χωρίς αυτόν.
αν δεν διάβαζα μουσικό και γκρουπ θα έλεγα ότι αυτή η δήλωση είναι είτε Fripp, είτε Cristian Vander
1 Like
Χμ, θα συμφωνήσω κάπως με το πνεύμα του ποστ περισσότερο απ’ότι με την διατύπωση. Κρίνω βλέποντας και τις λίστες μου που ακολουθούν. Δεν έχω ψηφίσει κάτι απλά για να μπει. Αλλά ποιοτικά σε σχέση με 70ς και ό,τι ακολουθεί από 90s και μετά, πολλά 80ς άλμπουμς θα έχαναν στη σύγκριση για μένα.
Από την άλλη, ποιοι είμαστε εμείς για να κρίνουμε τη σύνδεση κάποιου με οποιοδήποτε άλμπουμ ή πώς το εκλαμβάνει. Είναι και θέμα γούστου, κι ας ακούγεται απλοϊκό σαν εξήγηση. Πχ δε θα βάλω ούτε πανκ αυτή τη δεκαετία (ή μήπως θα βάλω;), ούτε death metal. Όσο διαμάντια και να είναι. Όπως δεν περιμένω να βάλει κανείς άλλος το In Step του SRV ή το ντεμπούτο των Widespread Panic και το Bring the Family του Hiatt (όλοι μεγάλα ονόματα κατα τ’άλλα).
Το μόνο που προσπαθώ να διορθώσω με τα χρόνια, είναι η βαθύτερη ενασχόληση μου με τη δεκαετία, μιας και τα γούστα μου αλλάζουν και επεκτείνονται με τα χρόνια. Μπορεί να μην βγήκε πολύ καλό rock ή μπλουζ ή country rock πχ, που είναι το στοιχείο μου, αλλά υπάρχουν δίσκοι που κινούνταν σε πιο undergound επίπεδο και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αριστουργήματα άλλων δεκαετιών.
Σε άλλα τώρα, σχετικά με αυτό που είπες για Moving Pictures, εγώ που δεν έχω κάποιο τρελό κονέξιο με Rush, άκουσα το Signals πρώτη φορά λίγες μέρες πριν και μου φανηκε ανεπανάληπτη δισκάρα. Ευκαιρία να ασχοληθούμε και με “νέους” δίσκους το παιχνίδι.
7 Likes
Συμφωνώ. Και στο εισαγωγικό. Παντως και με χαμηλες βαθμολογίες περναν απο μπροστά μας υπεροχα πραγματα, οπως λ.χ. το The Garden of Jane Delawney των Trees με το οποιο εχω στεναχωρηθει που το ξεχασα στην γενικη των 70ς.
1 Like
1981 λοιπον.
5 . Triumph - Allied Forces
Ο Καναδάς είχε και δεύτερο προικισμένο power trio που δρούσε παράλληλα με τους Rush, και στο εκτελεστικό κομμάτι για εμένα εξίσου χαρισματικό. Όμως ενώ οι συμπατριώτες τους προσπαθούσαν να εξερευνήσουν και να επεκτείνουν πτυχές της ροκ μουσικής, ετούτοι εδώ επιδίδονταν σε hard’n’heavy που ενώ είχε πάντα το βλέμμα στραμμένο στο ραδιόφωνο και τις αρένες, είχε τόση ενέργεια και περίτεχνα παιξίματα που τους έκαναν και ξεχώριζαν από τον σωρό. Τρομερός κιθαρίστας ( εδώ και αν μιλάμε για αδικίες, ο τύπος σε ροκ μπάντα έπαιζε τα πάντα και είχε και ηχάρα) , ισοπεδωτικά ντραμς και πανέξυπνο μπασίστα. Α και επειδή γουστάραμε, παίζαμε και heavy metal.
4 . Iron Maiden - Killers
Για εμένα το “χαμένο” διαμάντι στην δισκογραφία των Iron Maiden. Έχει street attitude, έχει μεταγραφάρες Birch και Adrian Smith , ίσως την αγαπημένη μου παραγωγή Iron Maiden στα 80ς και έναν σκασμό κομματάρες. Η μίξη και ο ήχος γενικά είναι θεϊκές, ο αρχηγός μέσα στην νεανική καύλα και ο Clive Burr ο καλύτερος heavy metal drummer της εποχής και με προσωπικό ήχο. δεν έχει τα αιώνια hits του πρώτου και των επόμενων, ακούγεται όμως μονορούφι.
3 . Black Sabbath - The Mob Rules
Η ομάδα ρόλλαρε συνθετικά και ηχητικά αλλά δυστυχώς μας έφαγαν οι εγωισμοί και αυτό το 8ο θαύμα-line up του heavy metal κοσμου θα γίνει στάχτη σε μερικά χρόνια, πραγματικά δεν ξέρω τι θα μπορούσαν να κάνουν μαζί Dio και Iommi τα επόμενα χρόνια. Πάλι παραγωγάρα από τον συνήθη ύποπτο ( αλήθεια , ο σημαντικότερος παραγωγός ever), το lead μπάσο σε περίοπτη θέση , τα riffs ισοπεδωτικά, solαρες Iommi, ερμηνειάρες. Εννοείται 11/10 και με μερικά από τα καλύτερά τους κομμάτια ever. Α, και με αυτό εδώ το deep track διαμάντι που αποτελεί τεράστια προσωπική αδυναμία.
2 . Rush - Moving Pictures
Φυσικά και θα μπορούσε να ήταν στην πρώτη θέση. Ούτε δευτερόλεπτο filler, λίγο πιο πετυχημένη πλέον η συνταγή από τον προκάτοχο ( για εμένα) καθώς ναι μεν γράφουμε με μικρές διάρκειες και μελωδικά αλλά ταυτόχρονα κάνουμε πράγματα και θαύματα . Πρόκεται για τον τελευταίο δίσκο τους που θα περιέχει κάποιο epic , από τον επόμενο οι διάρκειες πλέον θα είναι αυστηρά κάτω από 7 λεπτά , η έμπνευση όμως και η ανάγκη για ηχητικές αναζητήσεις δεν θα σταματήσουν. ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ
1 . Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Σίγουρα μιλάμε για μια από τις καλύτερες μπασιστικές αποδόσεις σε metal δίσκο. Σίγουρα μιλάμε για μια εξωπραγματική απόδοση σε κιθάρες σε ένα από τα μεγαλύτερα what ifs στην ιστορία του rock ( αν ο Randy δεν έφευγε τόσο άδικα). Πάρα πολλά πράγματα που έκανε ο Rhoads δεν είχαν ακουστεί ποτέ μέχρι τότε σε ροκ/μεταλ, είχε μια σφραγίδα ΝΑ ηχητικά και ταυτόχρονα αυτο το take no prisoners παιχτικά που είχε και ο EVH. Πάνω από όλα όμως εδώ υπάρχουν ένα σωρό από τα καλύτερα Heavy metal κομμάτια ever ( όπως αυτό εδώ το έπος ) , μια μπάντα heavy, σκοτεινή, που δεν διστάζει να διευρύνει τα ροκ/μεταλ πλαίσια. Τυχαία την ημέρα που ανακοίνωσε ο Ozzy πως σταματά τις περιοδείες το άκουγα και σε πολλά σημεία μονολογούσα “μαλακα αυτό μπορεί να είναι και το καλύτερο heavy metal album”. Σίγουρα ενέχει την υπερβολή της στιγμής και το πόσο ταυτίζεσαι με ένα έργο, αλλά τόσο σίγουρο είναι οτι ελάχιστοι, ελαχιστότατοι δίσκοι έχουν αυτή την αύρα που έχει το Diary
18 Likes
3 Likes
Εδώ να πούμε πως στη λίστα του 1980, οι Cure εμφανίζονται 2 φορές, αφού κάποιοι το γράψανε Cure και άλλοι The Cure. Μακάρι να είναι μόνο αυτή τη φορά το λάθος, και να μην πρέπει να αλλάξει κάποια 5αδα και χρειαστεί να κάνει manual δουλειά ο anhydriis
2 Likes