- The Gun Club - Fire of Love
- Iron Maiden - Killers
- Zounds - The Curse of Zounds
- Black Sabbath - Mob Rules
- Black Flag - Damaged
Εξώφυλλο της χρονιάς
19 Likes
κάθετα διαφωνώ έ, καθώς τα επόμενα τρια τα θεωρώ αριστουργήματα. Δεν ξέρω γιατί , καθώς έχουν διαφορές ηχητικά αλλά και αρκετές ομοιότητες ώστε για εμένα στο μυαλο μου το δίδυμο αδερφάκι του Moving Pictures να είναι το Signals.
Ξανά 10άδα, 5+5 γιατί κανονικά βγάζω 80άδα στο νερό και τα είπαμε, δεν έχει νόημα πλέον πολύ το να τα αραδιάζω όλα σε ένα spoiler tag.
1. Siouxsie & the Banshees- Juju
Τι να πω τώρα, είναι η Siouxsie και κόβει κώλους, σε ένα μνημείο της gothic σκηνής.-
Spellbound, Halloween, Arabian Nights, Fireworks, Sin in my Heart κτλ τι να σχολιάσει κανείς πρώτο - σχεδόν λυπάμαι που δεν έχω πραγματικά ένα κατεβατό να γράψω για τον δίσκο αυτό. Είναι απλά το Τέλειο Album, από αυτά με τα un-skipable κομμάτια, μονορούφι μέχρι το τέλος.
2. Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Τι θες από εδώ;
Hit-άρα για ραδιόφωνο; πάρε Burnin’ for You.
BoC που θυμίζουν την 70s αύρα της μπάντας; πάρε Fire of Unknown Origin και πέτα και ένα Heavy Metal: The Black and Silver στα καπάκια, άντε δώσ’ του και μια με Don’t Turn Your Back για το σβήσιμο.
Θες κάτι που έχει και λίγο την αύρα της εποχής και δη ψήγματα post punk μέσα στην ευρύτερη hard rock φύση του (τουλάχιστον έτσι το άκουγα εγώ πάντα); Πάρε After Dark.
Θες κάτι να σε ταξιδεύει στις σελίδες ενός sci-fi comic της εποχής, να χάνεσαι στο διάστημα και σε αστρικές περιπέτειες μακριά από τη δική σου διάσταση; πάρε Veteran of the Psychic Wars.
Θες κάτι παράξενο και μυστήριο, μια πόρτα στη Ζώνη του Λυκόφωτος που μόνο η συγκεκριμένη μπάντα μπορεί να ανοίξει; Πάρε Joan Crawford.
Θες κάτι απλά να γαμάει μάνες; πάρε Sole Survivor και κόλλα του ένα Vengeance μετά να γίνεις μια και καλή.
Θες ένα δίσκο που γαμάει από το πρώτο του δευτερόλεπτο έως το τελευταίο; Ε βάλε όλο το Fire of Unknown Origin στα ακουστικά και τράβα σώσε τον γαλαξία -ή απλά χάσου μέσα στα μυστήριά του.
(και να σκεφτεί κανείς ότι όταν το είχα πρώτο-αγοράσει μικρότερος, το σνόμπαρα για χρόνια χωρίς καν να το έχω ακούσει παραπάνω από 1-2 φορές, για χάρη των 70s δίσκων τους. Στόκος αλλά όσο ζεις μαθαίνεις 
)
3. Cabaret Voltaire - Red Mecca
“Πατέρες” μπαντών όπως των Skinny Puppy, Coil μέχρι και Prodigy, οι Cabaret Voltaire πήραν τον μετρονόμο των Kraftwerk και τον μπόλιασαν με μια DIY νοοτροπία και μια punk αισθητική, επεξεργασμένες κιθάρες, μελωδίες που έχουν μαλώσει με τη μελωδία, λευκός
ήχος και γενικότερα ακραίο πειραματισμό -που μετέπειτα οριοθέτησε τρόπο τινά αυτό αυτό που λέμε indrustrial. Όχι οι πρώτοι αλλά σίγουρα από τους πρωτοπόρους της σκηνής και ο εν λόγω δίσκος όσο περνάνε τα χρόνια δείχνει όλο και περισσότερο τα δόντια του. Πολύ αγαπημένη κυκλοφορία - και πολύ προσωπική, αφού ότι καινούριο μπορούσα να μάθω από τους διαφόρους μεγαλύτερους μου djs στο μοναδικό darkwave/gothάδικο του Ηρακλείου στα 00s, το έχω, διαχρονικά, πολύ υψηλά σε εκτίμηση!
Summary
4. The Sound - From the Lions Mouth
Ok, αν μια μπάντα θεωρώ το απέναντι δέος των Joy Division, αυτοί είναι οι The Sound του From the Lions Mouth -και αυτό υποθέτω λέει αρκετά για τη ποιότητα του εν λόγω αριστουργήματος. Από τις βασικές επιρροές των Τρυπών -δηλαδή μιας από τις αγαπημένες μου μπάντες ever, μόνο το The Fire πχ να ακούσει κανείς καταλαβαίνει για το πόσο βαθιά επίδραση είχαν στο συγκρότημα από τη Θεσσαλονίκη- και από τις αγαπημένες μου post punk μπάντες, μπορεί εύκολα σε κάποια άλλη μου φάση να τους χρίσω και ως την αγαπημένη μου -ειδικά με αυτόν τον αδιανόητο δίσκο.
5. Heavy Metal - The Soundtrack
Ας πούμε δυο αράδες εδώ παραπάνω -και κυρίως για την ίδια τη ταινία, της οποίας το tracklist δεν σηκώνει περαιτέρω praise και ανάλυση-, μιας και soundtracks αποφεύγω ΕΚΤΟΣ αν μπορούν να ακουστούν εντελώς αυτόνομα από τις ταινίες τους, όπως και το La Planète sauvage που είχα βάλει το 1973.
Θα μου πεις ναι μανμου και εγώ ακούω πχ από το 1981 το Theme του Riders of the Lost Ark μεμονωμένα. Και εγώ θα σου πω ναι επίσης, και γαμώ -γιατί αυτός είμαι, βγάζω σκούπα και χώνομαι κάτω από το κρεβάτι με Indiana Jones theme στα αυτιά- αλλά οκ, νομίζω καταλαβαινόμαστε 
.
Λοιπόν, τo εμβληματικό περιοδικό επιστημονικής φαντασίας ‘’Metal Hurlant’’ στα γαλλικά 70ς, με πρωτεργάτες τους Moebious και Philippe Druillet, έδωσε φωνή, μεταξύ άλλων, στους Jodorowsky, Bilal, Caza και Manara, εκτοξεύοντας στην στρατόσφαιρα την 9η τέχνη της γαλλικής σκηνής comic και εν γένει την ευρωπαϊκή επιστημονική φαντασία. Το αμερικανικό ‘’αδερφάκι’’ του ήταν το περιοδικό ‘’Heavy Metal’’, που πρώτο-κυκλοφόρησε το 1977. Χαρακτηρίστηκε από ένα ακόμα πιο explicit περιεχόμενο και εντονότερο dark fantasy στοιχείο, ενώ αφουγκράστηκε πλήρως την αμερικανική heavy metal αισθητική των αρχών των 80ς, παρά το ψυχεδελικό hard sci-fi των γαλλικών 70ς.
Ο Ivan Reitman (Ghostbusters, Stripes, Meatballs) ανέλαβε με την σειρά του, να βάλει μπρος την παραγωγή μιας animated ταινίας 9 μικρού μήκους ιστοριών, οι οποίες αντλούσαν έμπνευση από το γενικότερο ύφος του περιοδικού. Με ένα soundtrack γεμάτο από κομμάτια, μεταξύ άλλων, των Blue Oyster Cult, Black Sabbath, Cheap Trick, Journey, Grand Funk Railroad και Nazareth, μια αισθητική που έπιανε από τα μαλλιά τον έφηβο μεταλλά του 1981 και μια γκάμα ιστοριών για κάθε γούστο και κάθε φαντασίωση (με καλύτερη όλων την τελευταία, εμπνευσμένη από τις περιπέτειες του “Arzach” και τον μεγάλο Moebious), το Heavy Metal αντιμετωπίστηκε χλιαρά, στην αρχή, από την κριτική και το box office. Στην πορεία των χρόνων, όμως, απέκτησε ένα φανατικό cult κοινό, ένα αδιάφορο sequel το 2000 και μια φήμη για remake που συζητιέται από το 2008 -με ονόματα όπως αυτά των David Fincher, James Cameron, Guillermo Del Toro και Robert Rodriguez ως άμεσα εμπλεκόμενα. Τελικά κατέληξε σε έναν τηλεοπτικό φόρο τιμής, δια χειρός David Fincher και Tim Miller, ονόματι Love, Death & Robots, που αισίως μετράει 3 σεζόν στο Netflix.
To soundtrack όπως προ-ανέφερα είναι ένα stellar compilation, το οποίο μικρός με ξεσήκωνε σε τεράστιο βαθμό -σε μια ηλικία που δεν ήξερα καν τι είναι αυτά που ακούω, αλλά έδεναν φοβερά με την αισθητική και το ύφος αυτής της αλλοπρόσαλλης ταινίας. Yποθέτω και το εναρκτήριο λάκτισμα στο χώρο του heavy metal για πολύ κόσμο εκείνη την εποχή στην πέρα μπάντα του Ατλαντικού, Heavy Metal - The Soundtrack, It is what it is λοιπόν.-
Honorable mentions για να κλείσει η 10άδα
6. Killing Joke - What’s THIS For…!
7. Bauhaus - Mask
8. Τhe Zounds - The Curse of Zounds
9. Einstürzende neubauten - Kollaps
10. The Cure - Faith
Eξώφυλλο χρονιάς, δικαιωματικά
21 Likes
Killers
Diary of a Madman
MobRules
Breaker
Spellbound
με αυτη την σειρα
Killers για εξωφυλλο
11 Likes
Μερικές φορές απορώ για τα μουσικά σου γούστα.
Και εννοώ το “Killers” σε αυτή την περίπτωση…
Φίλος μου.
2 Likes
Πάντως, το 1981 μοιάζει ήδη σχετικά φτωχό σε σχέση με το 1980.
Για να μιλήσουμε με όρους 80s, για να καταλήξω στο 1980 έπαθα απανωτά tilt όπως αυτά που πάθαινε το Arcanoid που έπαιζα στον Amstrad κάποτε.
Στα του 1981, οι Journey, Def Leppard και Foreigner θα δώσουν την μάχη τους για την 5αδα σε πρώτη ανάγνωση.
11 Likes
Γιατί;
Γιατί “μερικές φορές” εννοείς;
Όχι τον Αποστόλη ρωτάω να μάθω τι πρόβλημα έχει με το Killers.
I was just kiddin’. Εγώ πλέον απορώ όταν συμφωνώ στο μουσικό γούστο με τον Αποστόλη ή τον Αντωνιάδη. Αμφισβητώ τον εαυτό μου…
5 Likes
Νομίζω ότι ο Aldebaran έβαλε τα κεφαλαία γράμματα απλώς επειδή ήθελε να κάνει ένα είδος αστείου, αλλά θα μας το πει εκείνος καλύτερα. Στον γραπτό λόγο είναι διαφορετικά τα πράγματα. Συμφωνω κι εγώ με το πνεύμα του μνμ και εξηγώ από κάτω:
Παρότι δυσκολεύομαι με τους χρόνους (ναι, μία εβδομάδα περιθώριο δεν μου φτάνει για “πέντε δισκάκια ρε”), γι’ αυτό ήμουν μαγκωμένος αν έπρεπε να λάβω μέρος στο παιχνίδι. Όμως κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ: να αναλογιστώ/αναθεωρήσω/μάθω μερικά νέα πράγματα στη μουσική. Όχι απλώς δεν μετάνιωσα καθόλου τη συμμετοχή, αλλά περιμένω κάθε εβδομάδα με αγωνία τις προτάσεις που θα πέσουν εδώ μέσα για να ακούσω κι άλλα πράγματα. Στο μεταξύ, ξανακούω αυτά που “ξέρω” και επανεκτιμώ.
Εκτός από τις 5 επιλογές, ξέρω που μένετε όλοι σας, θα σας βρούμε, ΕΡΧΟΜΑCΤΕ.
Η “κορυφή” της μπάντας του Όζι (για εμένα φυσικά). Μπορώ να το ακούω ακατάπαυστα για πάντα. Αυτή η μελωδία, αυτό το ριφ, αυτή η ντραμς, αυτή η μπασαδούρα. Τι έμπνευση είχαν;
ON TOPIC:
Μόλις κυκλοφόρησε, φρέσκο φρέσκο (20 Μαρτίου 1981). Το λένε NWOBHM, αλλά το “τέλειο hard rock” είναι λίγο για το περιγράψει.
Είχα ξεχάσει πόσο δισκάρα είναι κι ας το έχω στη δισκοθήκη μου. Έβαλα να ακούσω το Cheated μόνο και πήγε σερί.
7 Likes
ακριβώς το ίδιο σκέφτομαι. Makes me wonder που θα μπορούσε να φτάσει αυτο το Line-up ( το ιδιο και το αντιστοιχο των Sabbath την ίδια χρονική περίοδο)
1 Like
Το πιο πιθανό να μην έφτανε πουθενά με την κωμικοτραγική κατάσταση και συμπεριφορά του Ozzy και της Sharon ( ως μάνατζερ) προς τους συνεργάτες του
Εν μια νυκτί απέλυσαν Daisley & Kerlsake ( πάλι υπερπαικτες έφερε προφανώς ) , ο RR είχε ψυχρανθεί με τον Οζζυ γιατί αφενός ήταν κάθε μέρα λιαρδα και είχε σιχαθεί ο άνθρωπος κάθε βράδυ να τον πηγαίνουν σηκωτο να τραγουδήσει ( κάπνιζε σαν φουγάρο αλλά δεν έκανε άλλες καταχρησεις ο RR ) , αφετέρου του πέταγε χοντράδες όντας εννοείται πιωμενος επειδή είχε αρνηθεί να συμμετάσχει σε λάιβ δίσκο μόνο με τραγούδια Σάμπαθ και επιπλέον ήθελε να αφιερωθεί για λίγο χρόνο σε σπουδές κλασσικής κιθάρας ( ή κλασσικής μουσικής γενικά κάτι τέτοιο)
Δεν θα στεριωνε κανείς τότε με Οζζυ, ήταν άρρωστο περιβάλλον
Αν θυμάμαι καλά την ιστορία, ο RR είχε δεσμευθεί με ένα ακόμη άλμπουμ και ένα λαιβ δίσκο . Μετά θα άφηνε την μπάντα. Δεν πρόλαβε δυστυχώς
5 Likes
Καλά, εννοείται πως το σχόλιο μου δεν είχε τίποτα επιθετικό για κανένα. Απλώς είπα πως η πλειοψηφία της ομάδας γουστάρει classic metal και ότι θα βλέπουμε στις κορυφαίες θέσεις τα αντίστοιχα άλμπουμ. Τουλάχιστον στα 80s, στα 90s δεν έχω ιδέα τι στο καλό θα ψηφίζουμε! Λογικά, δεκαετία με την δεκαετία οι ψήφοι μας θα αποκλίνουν περαιτέρω.
Χαίρομαι που γουστάρετε και τα επόμενα Rush! Κι εγώ τα γουστάρω, κάποια πολύ αλλά για μένα το Moving Pictures είναι το τελευταίο τους αριστούργημα. Θα τα ακούσουμε όλα ξανά βέβαια, όσο προχωράει το παιχνίδι.
5 Likes
- Wipers-youth of america
- Agent Orange - Living in darkness
- Adolescents -ST
- Zounds - The curse of zounds
- Iron Maiden - Killers
17 Likes
Σε συνέχεια της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για το 1980 και της κουβέντας περί Black Sabbath, NWOBHM κλπ να πούμε για λόγους πληρότητας ότι σαν πρώτη χρονικά κυκλοφορία του εν λόγω “ρεύματος” θεωρείται το πρώτο LP των εκ Birmingham ορμώμενων Quartz ήδη από το 1977 - αν και περισσότερο σε τυπικό δείγμα late 70s hard rock φέρνει!
Οι εν λόγω είχαν παίξει support σε συναυλίες των Black Sabbath (πατριωτάκια!) εντυπωσιάζοντας τον Tony Iommi τόσο πολύ που όχι μόνο ανέλαβε να κάνει την παραγωγή στο ντεμπούτο τους, αλλά “στρατολόγησε” και τον πληκτρά Geoff Nichols σαν ημιεπίσημο/επίσημο μέλος των Sabs από το Heaven and Hell LP κι έπειτα.
Καταπώς φαίνεται μάλιστα η επιρροή του Nichols ήταν μεγαλύτερη από τα credits που λάμβανε, αν κρίνουμε κι από την… ανησυχητική ομοιότητα του Heaven and Hell (του κομματιού) με το Mainline Riders του προηγούμενου συγκροτήματος του!
Για του λόγου το αληθές…
7 Likes
Ολοι νομιζω οτι καταλαβαμε τι εννοουσες 
Επισης, κλασικο μεταλ ακουω κι εγω, απλως προσθετω ακουσματα (φαινεται και στις λιστες μου) που δεν γνωριζα, γι’ αυτο πραγματικα χαιρομαι που πηρα μερος στο νημα.
Οι Rush έχουν βγάλει έναν υπερδίσκο με τίτλο Grace Under Pressure, που μουσικά είναι μεγαλειώδης αλλά νομίζω ότι δέχτηκε την πίεση επειδή είναι της synth-era περιόδου. Απλως ειναι διαφορετικος, οπως εκαναν παντα βέβαια. Είμα τεράστιος φαν της “κλασικής” περιόδου τους, μου πήρε χρόνια για να συνηθίσω αυτούς τους ήχους, αλλά το GUP είναι κάτι μοναδικό. Σε όποιον αρέσει το Signals (@hopeto), νομίζω ότι θα αποκτήσει έναν ακόμη λόγο να ακούει τη μπάντα λίγο περισσότερο.
Εχω αναρωτηθει κι εγω τι προκειται να κανω στα mid-90’ς και ολα τα 2000’ς, διοτι για ενα μεγαλο διαστημα επαψα να ακουω νεα μουσικη εξαιτιας αλλων ασχολιων (δεν ειχαμε spotify τοτε). Προφανως θα την ανακαλυψω 20 χρονια μετα και ειτε θα επιλεγω χωρις να μπορω να αιτιολογησω κριτικα ή θα απεχω. Ιζι.
3 Likes
Οχου και τους συμπαθω τοσο… θα προβω στις αναλογες διορθωσεις… ητοι απο τους 7 βαθμους παμε στους 12… θενκς… ουδεν κρυπτον υπο το ξιφος…
Για να μην ξεχνιομαστε
4 Likes
Το θεωρώ επιεικώς μέτριο δίσκο και από τα χειρότερα άλμπουμ των ΙΜ. Αλλά γούστα, το ίδιο θα έλεγε κανένα για όσα ψηφίζω.
@Outshined γενικά τούμπανο το '81, άστα αυτά…
1 Like