1981
Έμειναν έξω με δυσκολία:
Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Rolling Stones - Tattoo You
The Cure - Faith
Simple Minds - Sons and Fascination/Sister Feelings Call
The Police - Ghost in the Machine
New Order - Movement
Soft Cell - Non-Stop Erotic Cabaret
Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
ουτε ως ονομα δεν τους ηξερα, παιζει τωρα και νιώθω οτι μόνο και μόνο για αυτό εδω η παρουσία μου στο θρεντ ήδη με ξεπλήρωσε
δισκαρα 
Μαλάκα τι λες, θερίζει το Kllers.
Ο αγαπημένος μου δίσκος Rush. Μετά από 454598495 ακροάσεις όλα αυτά τα χρόνια όχι απλά δεν το έχω βαρεθεί, αλλά συνεχίζω να το επισκέπτομαι με την ίδια όρεξη. Εδώ οι Rush παρουσιάζουν ένα ακαταμάχητο κράμα πολυπλοκότητας και αμεσότητας, αφουγκράζονται και αφομοιώνουν με τον δικό τους τρόπο τις μουσικές εξελίξεις που συμβαίνουν στα 80s διαμορφώνοντας παράλληλα τον ήχο τους. Πράγματι μυθικός δίσκος.
Δεν γινόταν αλλιώς. Το τέλειο πάντρεμα prog rock με nwobhm. Χωρίς πολλά πολλά, οι Saracen εδώ σχεδόν αβίαστα συνθέτουν heavy metal epics με 70s prog δομή και συναίσθημα με τρόπο που κανείς δεν έχει πραγματοποιήσει έκτοτε. Και ακόμα και όταν αποφασίζουν να παίξουν πιο άμεσα, κοντά στον ήχο του nwobhm, προσφέρουν τραγούδια που συγκινούν και ξεχωρίζουν είτε μιλάμε για το Bad Company-ικο “No More Lonely Nights” είτε για το heavy metal hit “Rock of Ages” είτε για το συγκλονιστικό ξέσπασμα/κλιμάκωση του “Crusader”. Και όλα αυτά με προσεγμένους, ενδιαφέροντες, καλογραμμένους στίχους από το πιο απλό ως το πιο δύσκολο κομμάτι του δίσκου.
Ο ροκ δίσκος της χρονιάς. Τα προβλήματα, οι δαίμονες και τα στοιχειά αυτού του ανθρώπου μεταφέρονται σε νότες όχι μόνο για την τέρψη του ακροατή, αλλά και προσδοκώντας, εικάζω, την (εν)συναίσθηση αυτού. Λυτρωτικός δίσκος, μόνο ύμνοι και χορός.
Μεγάλη, πολύ μεγάλη αδυναμία αυτό το συγκρότημα. Πρώτος, δισκογραφικά, και καλύτερος δίσκος τους εδώ και ο μόνος που ανήκει ολοκληρωματικά στο NWOBHM. Μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις του είδους, φανταστική δουλειά στις κιθάρες με ονειρικές δισολίες, riffs να πατούν σταθερά στο 70s hard rock αλλά με χεβυμεταλλική πυγμή. Μεγάλος δίσκος, αρκετά πιο ώριμος και κατασταλλαγμένος από τους περισσότερους του ρεύματος καθώς είναι φανερό εδώ πως οι PM είχαν σαφή στόχο και όραμα στο τι θέλουν να παίξουν.
Ο αγαπημένος μου punk δίσκος, τουλάχιστον στο κλασικό, βρετανικό στυλ. Σόρρυ Welcome to Hell, αλλά δεν μπορούσα να μην το ρίξω εδώ.
Θα υπάρξει και δεύτερο ποστ με επιλαχόντες, έχει ψωμί.
Τέλος πάντων, αλήθεια δεν μπορώ να το ακούσω καν ολόκληρο σερί, οπότε σταματώ το φλεημινγκ σπαμ.
Τα άλλα στην πεντάδα μου 
ωραία, χαίρομαι, αυτό είναι και το νόημα νομίζω του θρεντ, να τριγκαριστούμε και να καλύψουμε τυχόν τρύπες και κενά - όπως κάνω και εγώ αβέρτα με πολλούς δίσκους από τα 70s ήδη.
Χαμός σήμερα με αίτηση για ΑΣΕΠ και οπσυδ, αποστολή κειμένου για δημοσίευση, συμφωνία για βιβλιοκρισία, διαπίστωση ΛΑΘΟΥΣ στην αίτηση για αναπληρωτής (και τώρα δεν υπάρχει επιστροφή). Πάμε και για τη λίστα.
1. Rush - “Moving Pictures”: Οι Rush κακό δίσκο δεν έχουν. Όμως, εδώ μιλάμε για το δισκογραφικό επισφράγισμα της τέλειας μουσικής ακολουθίας και πανδαισίας που προηγήθηκε. Ένα εξώφυλλο σήμα κατατεθέν, ο Τομ Σόγιερ, που θα έπρεπε να παίζεται παντού μέχρι και σήμερα και φυσικά το “YYZ”, το οποίο είναι ο θεμέλιος λίθος της παρουσίας των Dream Theater και του “Life Cycles”.
2. Black Sabbath - “Mob Rules”: Μετά την αρχή… πάμε στη συνέχεια. Αφού βρήκαν τον εαυτό τους, έρχονται με κεκτημένη ταχύτητα, “ανάβουν” τη νύχτα και φτιάχνουν έναν πολύ μεγάλο δίσκο, ο οποίος εντάσσει, σε σχέση με τον προκάτοχό του, ακόμη περισσότερο συναίσθημα και δη, στις ερμηνείες του Dio. Όλη η μαγκιά έγκειται στο “Falling of the Edge of the World”.
3. Saxon - “Denim and Leather”: Ένας δίσκος αρκεί να έχει μερικούς ύμνους μέσα, για να μείνει στην ιστορία. Και μένει, φυσικά, για ακόμη έναν λόγο: διότι όταν αποδίδεται, επί σκηνής, πολλά χρονιά μετά με μεγαλύτερη αλητεία στις φλέβες των δημιουργών του, συν κοινώ, τότε γίνεται σφραγίδα.
4. Praying Mantis - “Time Tells No Lies”: Ενώ οι Maiden βρίσκονταν ακόμα σε αλήτικα σταυροδρόμια, οι Prayin Mantis έβαζαν φαντασία στη μουσική τους. Μία φαντασία, την οποία οι Maiden την “ανακάλυψαν” στον καλύτερο και ευφυέστατο δίσκο της ζωής τους, το “Somewhere in Time”. Οι PM, λοιπόν, βάζουν φωτιά στις κιθάρες, λατρεύουν τα πολυφωνικά και συνθέτουν το ασυναγώνιστο “Lovers to the Grave”. Τέλος.
5. Motley Crue - “Too Fast for Love”: Ποζεράδες και αυτοκαταστροφικοί, αλλά τουλάχιστον δεν το εγκατέλειψαν, το πάλεψαν. Όσο καλύτεροι σκληρόηχοι δίσκοι κι αν υπάρχουν γι’ αυτή τη χρονιά, αφήνοντας αυτό το ντεμπούτο να τρώει λάσπη, είμαστε κι εμείς που έχουμε αδυναμίες. Δε θα παίξω ξύλο γι’ αυτό, αλλά έχει τραγουδάρες και όλοι τους κάνουν τα αδύνατα δυνατά και πιασάρικα.
Εξώφυλλο χρονιάς:
Σωτήριο έτος 1981 και τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Πανεύκολη πεντάδα. Όχι πανεύκολο νο.1 αλλά, εντάξει, εντός πλαισίου.
Από εκεί και πέρα τεράστιο παλούκι.
Σε μια προσωπική λίστα θα είχα επίσης άνετα Cabaret Voltaire, Squeeze, Cirith Ungol, Styx, King Crimson, X, Venom, Public Image Ltd, Echo & The Bunnymen, Praying Mantis, The Replacements, The Psychedelic Furs, Television Personalities, Tom Verlaine, The Birthday Party, φυσικά Cure και New Order και τόσους ακόμα αλλά αυτά έχει η ζωή.
Iron Maiden δεν θα έβαζα. Το βαριέμαι το Killers όπως και το Mob Rules. Ειδικά όταν έχουν βγει τόσα άλλα πράγματα μέσα στη χρονιά.
Όπως και να έχει, προχωράμε.
Modern English - Mesh & Lacce
Α, καλά χάζεψε αυτος. Ίσως αλλά όχι. Η 4AD αποτελεί μια μυθική εταιρία που, σε μεγάλο βαθμό, έχτισε τον εναλλακτικό ήχο των '80s. Μια από τις πρώτες της λοιπόν κυκλοφορίες ήταν το ντεμπούτο των Modern English, οι οποίοι, λίγα χρόνια μετά, θα έκαναν κι εμπορική επιτυχία με αρκετά διαφορετικό όμως ήχο. Δεν θεωρώ πως υπερβάλλω όταν υποστηρίζω πως το “Mesh & Lace” αποτελεί πιθανά τον μόνο δίσκο που μπόρεσε να αναπαράγει αυτό τον συνδυασμό ενέργειας κι εσωστρέφειας που είχε το “Unknown Pleasures”. Aυτά τα ξεσπάσματα, αυτές οι πιασάρικες μελωδίες, το εκπληκτικό rhythm section, oι ασταμάτητοι πειραματισμοί στις ενορχηστρώσεις, όλα λειτουργούν τέλεια σε ένα άλμπουμ που, φυσικά θάφτηκε στην εποχή του αλλά, σε αντίθεση με άλλες κυκλοφορίες που αργότερα θεωρήθηκαν αριστουργήματα, αυτό ακόμη σήμερα δεν έχει πάρει την αναγνώριση που του αναλογεί, όχι μόνο για την αξία του, αλλά για το πως διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τον ήχο της δεκαετίας.
The Wipers - Youth of America
Τα έχουμε ξαναπεί. Η δεκαετία έτσι κι αλλιώς τους ανήκει. Το δεύτερο άλμπουμ (και πιθανά καλυτερο τους) διευρύνει τον ήχο τους και τον φορτώνει με πειραματισμούς χωρίς όμως να τον αλλάζει επί τους ουσίας, ενώ, παράλληλα, το συνολικό αποτέλεσμα παραμένει άκρως πιασάρικο. Από αυτά τα άλμπουμ που όσο και αν προσπαθήσεις, δεν θα καταφέρεις να βρεις ψεγάδι.
The Gun Club - Fire of Love
Jeffrey Lee Pierce άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο ενός τεράστιου δημιουργού που βρώμισε την αμερικανική μουσική με τις punk εμμονές του.
Τα blues δεν θα ξαναήταν ποτέ ίδια. Ούτε όμως το punk. Αριστούργημα από την πρώτη νότα (και τη νότα, ε;) μέχρι την τελευταία. Άλμπουμ για να μεθύσεις, για να χορέψεις, για το ταξιδέψεις, για να ερωτευτείς, για να γίνεις ο μεγαλύτερος μαλάκας του πλανήτη, για να πεις το μεγάλο fuck off , για να ζήσεις για πάντα.
Black Flag - Damaged
Του-του-παπ,του-του-παπ,του-του-παπ,του-του-παπ και το hardcore μπαίνει στα σπιτάκια μας με κλώτσο στην πόρτα για να μας αλλάξει για πάντα τη ζωή. Greg Ginn, Henry Rollins, όλα τα καλά παιδιά εδώ. Απολαύστε υπεύθυνα. Καλύτερα σε προστατευμένο περιβάλλον.
Siouxsie and the Banshees - Juju
Το τέλειο line- up των Banshees με τον γίγαντα John McGeoch, που είχε ήδη ενσωματωθεί στο συγκρότημα από το προηγούμενο άλμπουμ, εδώ να ξεσαλώνει για τα καλά στον καλύτερο δίσκο που έβγαλε το συγκρότημα. Καθαρό, αδιαπραγμάτευτο 10αρι. Κυκλοφορία- σταθμός που τρομάζει με το πόσο γρήγορα εξελίσσονταν σκηνές, ήχοι και συγκροτήματα εκείνη την εποχή.
Και 10 ακόμη για το καλό.
The Sound - From the Lions Mouth: Κορυφαία τους κυκλοφορία που έμεινε οριακά εκτός 5άδας αλλά και τι να έβγαζα;
The Comsat Angels - Sleep No More: Άλλη περίπτωση δίσκου που δεν θυμάται κανείς ενώ μιλάμε για αριστούργημα. Αν σας συγκινεί έστω και λίγο ο post- punk/ alt ήχος των 80s, να το ακούσετε οπωσδήποτε.
Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin: Τα έχουν πει ήδη αρκετοί. Το rock των BOC εδώ είναι πραγματικά απολαυστικό και, παράλληλα, πρωτοποριακό.
Rush - Moving Pictures: Μέχρι κι εμείς οι άνιωθοι, νιώθουμε εδώ.
Gang of Four - Solid Gold: Οι Gang of Four μπήκαν δυναμικά στα '80s παρόλο που η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Για μένα πάντως, το Solid Gold δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από το Entertainment. Άνετα από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς που πατάει κάτω όλους τους Talking Heads εκεί έξω.
The Go-Go’s - Beauty And The Beat: Ανάλαφρο σαν πούπουλο, εμπορικό ως εκεί που δεν πάει, έφτασε μέχρι το #1 του αμερικανικου Billboard, έβαλε το pop στο punk στο σημείο που δεν το είχε βάλει κανείς άλλο μέχρι τότε (ούτε καν οι Blondie), κι έμεινε στην ιστορία ως μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της εποχής του. Χίλια δυο κακά μπορούμε να του βρούμε. Στην απλή ερώτηση "είναι καλό;"όμως , η μόνη απάντηση είναι πως γμαει.
The dB’s - Stands For Decibels: Power pop, new wave, college rock, jangle pop, alternative rock, όπως και να το πούμε, το ντεμπούτο των dB’s είναι, χωρίς αμφιβολία, μια από τις πιο επιδραστικές κυκλοφορίες της χρονιάς.
Zounds - The Curse Of Zounds: Αναρχοπανκ συνέχεια με έναν από τους κορυφαίους δίσκους του είδους που κυκλοφόρησαν στα 80s και, με βεβαιότητα από αυτές που ακούστηκαν περισσότερο τότε και συνεχίζουν να ακούγονται σήμερα.
Ozzy Osbourne - Diary of a Madman: Οζζαρας στα καλύτερα του, εδώ πιάνει κορυφές που δύσκολα ξαναπιασε σε όλη του την καριέρα.
Stray Cats - Stray Cats: Αλάνι Brian Setzer με το πιο cool συγκρότημα της εποχής, φέρνει τα ‘50s στη δεκαετία του 1980 και αναγκάζει τα παιδιά με τις μοϊκάνες να μάθουν τι ειν’ το rockabilly.
Eξώφυλλάκι:
Θυμάμαι όταν ακόμη ψωνίζαμε μουσική από τα δισκάδικα, είχα πάει για εξερεύνηση και βλέπω έναν τύπο κάπως σκεφτικό με τα δύο πρώτα των Sound στο χέρι, πάει να αφήσει το FTLsM, του κάνω μεγάλο λάθος, με κοιτάζει λίγο και τα παίρνει και τα δύο.
Αδιανόητα καλός δίσκος και αδικημένος, για πολλά χρόνια δεν το έβρισκες πουθενά. Ίσως γίνει η αφορμή να μπω στο πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι σας παρότι σας διαβάζω από την αρχή.
Εντωμεταξύ
Εγώ : ακόμα δεν έχω κάνει προσεςς το 79
Εσείς : έχετε ήδη γράψει 172647287484 κείμενα για το 81
Δύσκολα τα πράγματα, δύσκολα!!
Η χρονολογια γεννησης μου ισως να ειναι και η πιο αδιαφορη μουσικα απο ολη την δεκαετια, με εξαιρεση κανα 2-3 διαμαντακια. Ως τωρα το 1980 παντως κερδιζει κατα κρατος, και καθε χρονια που ακολουθει τα πραγματα γινονται ολο και καλυτερα καθως προχωραει και η τεχνολογια.
1. Rush - Moving Pictures
Οταν καποιος μπορει να πει για εναν δισκο των Rush οτι “ειναι ο καλυτερος τους” και κανενας δεν εχει το δικαιωμα να εχει σοβαρη ενσταση, τοτε μιλαμε για τεραστιο δισκο. Τα πολλα λογια ειναι περιττα. Το Tom Sawyer ειναι μυθικο τραγουδι στην ιστορια του ροκ, οπως επισης και το ΥΥΖ, ενα απο τα πιο διασημα instrumentals ολων των εποχων. Το Red Barchetta το εμαθα απο την αψεγαδιαστη διασκευη των Dream Theater , και πλεον αγαπω και τις δυο εκδοσεις ισαξια. Το Limelight εχει ενα απο τα καλυτερα σολο ολων των εποχων, και ειναι το αγαπημενο μου τραγουδι στον δισκο. Αψογος δισκος, 10/10 ακατεβατο.
2. Jean-Michel Jarre - Les Chants Magnétiques
Ο δισκος που με εβαλε στην μουσικη του υπεροχου Γαλλου. Ο τιτλος στα γαλλικα μεταφραζεται ως Μαγνητικα Τραγουδια, αλλα οταν καποιος λεει προφορικα την φραση, ακουγεται ακριβως το ιδιο με την φραση Les Champs Magnétiques, το οποιο φυσικα σημαινει Μαγνητικα Πεδια. Το λογοπαιγνιο χαθηκε στην μεταφραση, καθως ο επισημος τιτλος του δισκου στα αγγλικα ειναι Magnetic Fields, αλλα προσωπικα δεν παραπονιεμαι (αφου ως φυσικος τον βρισκω πιο κουλ). Η μοδα του Ζαν Μισελ να βαζει απλα νουμερακια στα τραγουδια του εκαστοτε δισκου συνεχιζεται. Τα μολις 5 τραγουδια του δισκου ειναι πιο γεματα και ζουμερα απο τις καπως πιο μινιμαλιστικες συνθεσεις των πρωτων δυο δισκων του (Oxygene & Equinoxe, τα αλλα δυο στις αρχες των 70ς δεν τα μετραμε και μαλλον δεν τα μετραει κι ο ιδιος).
3. Journey - Escape
Δεν θυμαμαι καν πως πανε ολα τα τραγουδια, αν και τον εχω ακουσει αρκετες φορες τον δισκο. Τι σημασια εχει? Εχει μεσα το καλυτερο τραγουδι του 1981 (αντε μαζι με το Limelight των Rush), δηλαδη το Don’t Stop Believing.
4. Duran Duran - Duran Duran
Ο πρωτος απο τους δυο δισκους που εβγαλαν με το ιδιο ονομα, και ντεμπουτο της μυθικης μπαντας πλεον. Οχι απο τους καλυτερους τους δισκους, αλλα αρκετα καλος ωστε να μπει στην λιστα μου.
5. Iron Maiden - Killers
Τυχεροι οι Μεηντεν το 1981, τουλαχιστον για το συγκεκριμενο τοπικ. Τους εκατσε αδυναμη χρονια, κι ετσι μπαινουν στην λιστα μου με τον πιο αδυναμο δισκο της ιερης και αναγγιχτης πρωτης 7αδας τους. Καποιος κακοπροαιρετος θα μπορουσε να πει οτι επρεπε να ειχαν ονομασει τον δισκο Fillers, αλλα εμεις εδω δεν ειμαστε κακοπροαιρετοι. Εν πασει περιπτωσει, αυτο που ισχυει και για αλλες τεραστιες μπαντες του ροκ και του μεταλ, ισχυει εδω και για τους Μεηντεν. Ενας μετριος ή ενας κακος τους δισκος, ειναι καλυτερος απο παρα πολυ καλους δισκους ολων των αλλων συγκροτηματων, it is what it is.
Rush-Moving Pictures What you say about his company is what you say about society…
Ozzy Osbourne-Diary Of A Madman Over and over, always tried to get away living in a daydream, only place I had to stay
Venom-Welcome To Hell Angel dust, need a shot to see me through the day, Angel dust, want a lot, I’ve got to get away
Iron Maiden-Killers You walk through the subway his eyes burn a hole in your back
Saxon-Denim And Leather And the bands played on…
εξώφυλλο
ξεκινάω με δυο υπερχιτάρες του 1981 που σύμφωνα με wiki είχαν κατακλύσει τα charts της εποχής και μου έκαναν εντύπωση καθώς δεν ήξερα την χρονολογία κυκλοφορίας τους . Δικαίως θα πω
(απο το ντεμπούτο του Face Value )
Cirith Ungol - Frost and Fire
Journey - Escape ( έπος don’t stop believin’ )
Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin ( burning for you και τα μυαλά στο μπλεντερ )
Dokken - Breaking the Chains ( λατρεία το ομώνυμο )
Joan Jett - I Love Rock 'n Roll ( ιστορικό χιτ το ομώνυμο )
Motley Crue - Too Fast for Love
Venom - Welcome to Hell ( ιστορική κυκλοφορία που μαζί με το επόμενο διαμόρφωσαν ολόκληρο ρεύμα , βάφτισαν με τα τραγούδια τους ιστορικά γκρουπ σαν άλλοι Πρηστ και πολλά άλλα )
ACDC - For Those About to Rock We Salute You ( ανταποδίδουμε τον χαιρετισμό με σέβας )
Accept - Breaker
Foreigner - 4 ( εδώ πόνεσα πολύ , το είχα για 5ο και άλλαξα γνώμη. Ψηφίστε το να μην έχω τύψεις 
. Μεγάλη δισκάρα με διαχρονικές χιτάρες Juke Box Hero , Urgent κλπ )
5. Black Sabbath - Mob Rules
Το θεωρώ κατώτερο από Heaven & Hell γαμώ το Χριστό του έχει The Sign of the Southern Cross , Falling Off the Edge of the World , ομώνυμο , Country Girl , τι να το κάνω ;;
Λίγο η παραγωγή με χαλάει , δεν έχει αυτή την τελειότητα του προκατόχου , είναι λίγο πιο ωμός
4. Saxon - Denim & Leather
Αγάπη λατρεία αγάπη . Και πολύ άργησα να βάλω Saxon , έχω τύψεις για το Wheels of Steel .
Denim and Leather
Brought us all together
It was you that set the spirit free
Αυτό μόνο τίποτε άλλο
3. Iron Maiden - Killers
το τι είναι για μένα οι Maiden , γνωστό . Ελαφρώς κατώτερο από το ντεμπούτο αλλά maiden είσαι αφού . Ξεχώριζαν ανάμεσα σε τεράστιες κυκλοφορίες της εποχής . Από του χρόνου γράφεται η ιστορία με χρυσά γράμματα και δεν ξεγράφεται ποτέ
2. Rush - Moving Pictures
Λοιπόν, δύσκολη παραδοχή . Η επαφή μου με Rush είναι ελάχιστη . Έχω ακούσει μόνο 2112 και αυτό εδώ . Και αν δεν είχαν μπει στη ζωή μου οι Dream Theater δεν θα άκουγα και καθόλου ίσως . Οι επιρροές κάτι παραπάνω από πασιφανείς . Η παραγωγή εδώ σκοτώνει , το επίπεδο είναι δυσθεώρητα υψηλό . Το Tom Sawyer με συγκλονίζει , το YYZ είναι μια αδιανόητη τελειότητα , το Limelight λατρεμένο , Red Barchetta ομορφιά , το Witch Hunt άκρως ενδιαφέρον στ’ αυτιά μου
Δεν υπάρχει αυτός ο δίσκος
1. Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
εδώ μιλάει το συναίσθημα και όχι η λογική
Αυτόν τον δίσκο μου τον έκανε δώρο ένας θείος μου , πρώτος ξάδερφος της μάνας μου , μεταλας . Στην αρχή μιας και ήμουν 14-15 δεν με έπιασε και προτιμούσα το πιο mainstream Blizzard of Ozz καθώς είχε τα mega hits και ήταν πιο εύπεπτο, πιο straight forward
Είχε πολύ δίκιο όταν μου είπε να το ξανακούσω προσεκτικά
Εδώ έχουμε να κάνουμε ίσως με τον πιο ώριμο , σκοτεινό , μυστηριώδες και “δύσκολο” δίσκο του θείου . Ο μουσικός πλούτος που κρύβει είναι κάτι το απίστευτο και κιθαριστικά , όσο κι αν του λείπει το bigger than life - iconic riff ή σολο συγκριτικά με τα ιστορικά χιτ του προηγούμενου , είναι ένα σκαλί πάνω και η καλύτερη δουλειά του RR
Για μένα δεν υπάρχει ίχνος αδύναμης στιγμής
από το Over The Mountain με το drum intro , το πανέξυπνο riff που κόβει πριν το σολο με το χαρακτηριστικό devil’s note και το φανταστικό σολο που ακολουθεί και αποκορύφωμα το outro
το Flying High Again , το αδικημένο You Can’t Kill Rock and Roll που είναι απ’ τις πιο ωραίες μπαλάντες
το αγαπημένο μου Believer με τις συγκλονιστικές ριφφαρες του ( στο σολο αντιγράφει για λίγο το 1ο σολο του Mr. Crowley αλλά στ’ αρχίδια μας είναι από τα πιο iconic licks στη σκληρή μουσική και το ακούμε παντού )
Το Little Dolls
και το Tonight ωραία μπαλάντα και ωραία lead μέρη
το επίσης αδικημένο SATO που είναι υπεργαμάτο ( που κάπου το έχω ξανακούσει μεταγενέστερα ίσως , ή τις φωνητικές μελωδίες )
Τώρα να πω κάτι για το ομώνυμο ΕΠΟC ;; Από τα καλύτερα κομμάτια του θείου , ανατριχιάζω ολόκληρος . Τρομερή κιθαριστική δουλειά στα αρπίσματα , στο main heavy riff αλλά και στα τελειώματα που κορυφώνει το κομμάτι πριν μπει η lead κιθάρα . Το ΚΛΕΙΣΙΜΟ του
Μουσικός πλούτος όλο το άλμπουμ
Τιμή και δόξα σε Randy Rhoads , Bob Daisley & Lee Kerlake για τους 2 αξεπέραστους δίσκους που έγραψαν και ηχογράφησαν για τον οινόφλυγα θείο Ozzy της καρδιάς μας
Με τον θείο Ozzy και τους κιθαρίστες του δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός
Εξώφυλλο χρονιάς : Moving Pictures
Άκου και Permanent Waves άμεσα!
Δεν αλλαζω την λιστα μου γιατι βαριεμαι, αλλα αν ειχες ποσταρει πριν απο μενα, θα ειχαν παρει πουλο οι Μεηντεν απο την δικη μου λιστα, γιατι πολυ απλα ουτε εγω ειχα στο μυαλο μου οτι ο Φιλκολιναρας εβγαλε την τραγουδαρα αυτην το 1981.
Παντως για μενα εχει πολυ μεγαλυτερο νοημα (και ενδιαφερον) το να βγαζουμε τα καλυτερα τραγουδια καποιας χρονιας αντι για δισκους. Η συντριπτικη πλειοψηφια των δισκων εχει μεσα τραγουδια που τα ακουμε ψυχαναγκαστικα επειδη ειναι μερος του συνολου, κι οχι επειδη ειναι εκπληκτικα και μοναδικα τραγουδια.
Ας θυμηθουμε και την υπερδιασκευαρα των 7 ηπειρων.
Διοτι, ως γνωστον, if you choose not to decide you still have made a choice.
E, γι’ αυτο εβγαιναν δισκοι και οχι μεμονωμενα τραγουδια. Ακομα και στα λαϊκα, δισκοι κυκλοφορουν και στα μπουζουκια παιζουν μονο το χιτακι. Η λογικη ειναι να δεις ολο το υλικο, τη δημιουργια, την ηχογραφηση και ολα αυτα στο πλαισιο της εποχης, για μπεις στην ψυχοσυνθεση του καλλιτεχνη.
Που μπορει να ειχε κατεβασει 3 βαρελια μπυρα οσο ηχογραφουσε ή να εχει μαστουρωσει σε σημειο που να μην μπορει να ανοιξει τα βλεφαρα ή να κανει νηστεια και προσευχη, ομως θα αξιολογηθει το τελικό αποτελεσμα και απο ολα αυτα.
Ναι εγω απλα λεω οτι ολοι μας εχουμε αγαπησει και λατρεψει παμπολλα τραγουδια, μονο και μονο επειδη πλαισιωθηκαν απο αλλα τραγουδια, καλυτερα για το υποκειμενικο γουστο του καθενος μας, κι ετσι ως μερος του συνολου εγιναν κι αυτα κομματι της εμπειριας. Παρολα αυτα, για μενα προσωπικα τουλαχιστον, πλεον ειναι σπανιο να βρω δισκο που να μπορω να τον ακουσω ολοκληρο απο την αρχη ως το τελος. Και δεν εννοω μονο τις καινουριες κυκλοφοριες, αλλα και δισκους που αγαπησα πριν 25 χρονια ξερω γω και τους εχω λιωσει.
Πλεον ακουω σχεδον αποκλειστικα συλλογες με τραγουδια που γουσταρω ή βαζω shuffle (και το skip παιρνει φωτια), δεν εχω ουτε την υπομονη ουτε την διαθεση να ακουσω ας πουμε το Leper Messiah για 500η φορα, ουτε να κατσω να υπομεινω το The Spirit Carries On (που το βαριεμαι ελεεινα) αν βαλω να ακουσω το Scenes From A Memory.
Καμια αντιρρηση. Απλως, βασισμενος στο αρχικο μνμ του νηματος που ειναι να ψαχνουμε “τα 5 πιο αγαπημένα μας albums” απο καθε ετος, απαντησα (απο τη δικη μου οπτικη) σε εσενα, επειδη ετυχε να γραψεις οσο εγραφα αλλο μνμ 
Ομως ποιο απο τα best of/compilations/συλλογες ξερει τι αρεσει σε εμενα; Συνεπώς, ο δισκος ειναι η αφορμη για να μαθω τραγούδια οπως το SATO που σπανια θα εμπαιναν σε συλλογη. Το σκιπ ειναι λυση προφανως, αλλα μπορω να σκιπαρω και σε εναν full δισκο. Ιζι.
