Καμια αντιρρηση. Απλως, βασισμενος στο αρχικο μνμ του νηματος που ειναι να ψαχνουμε “τα 5 πιο αγαπημένα μας albums” απο καθε ετος, απαντησα (απο τη δικη μου οπτικη) σε εσενα, επειδη ετυχε να γραψεις οσο εγραφα αλλο μνμ 
Ομως ποιο απο τα best of/compilations/συλλογες ξερει τι αρεσει σε εμενα; Συνεπώς, ο δισκος ειναι η αφορμη για να μαθω τραγούδια οπως το SATO που σπανια θα εμπαιναν σε συλλογη. Το σκιπ ειναι λυση προφανως, αλλα μπορω να σκιπαρω και σε εναν full δισκο. Ιζι.
Ωχ θεε μου κ αλλες λιστες
Έψαχνα κι εγώ GIF-άκι για την αναφορά στο “Leper messiah”, μ’ έβγαλες απ’ τον κόπο.
Δεν ειπε κανενας οτι το Leper Messiah δεν γαμαει ως τραγουδι , απλα δεν προκειται ποτε μα ποτε να κατσω να ακουσω ολοκληρο το Master Of Puppets εν ετει 2023, ποσο μαλλον μιας και πλεον ακουω συνηθως αλλα ειδη μουσικης στην καθημερινοτητα μου.
Να πω ,πως καθέ έτος (2 που συμμετείχα ,79 και 80 , για την ακρίβεια 
) παίρνω στυλό και χαρτί και γράφω απο τις λίστες που ποστάρονται τα αλμπουμ που δεν ξέρω, για να τα ακούσω. Το 79 ,80 είχα συνολικά 5-6 αλμπουμ γραμμένα, τώρα το 81 έχω φτάσει αισίως τα 15+ 
, λες και όλοι την ζωή μου σκίπαρα το 81 για καποιο λόγο.
αγκριιιιι.αυτοι ξερουν (σορυ) 
στα του 1981 
εξωφυλλο
1981, ήρθε η ώρα να αποκτήσουν όλα νόημα.
1. Crass - “Penis Envy”: Έχετε κλάψει ποτέ διαβάζοντας στίχους; Εγώ εδώ το έπαθα. Οι τιτανομέγιστοι αποφάσισαν να συγκρουστούν με την τοξική αρρενωπότητα της πανκ σκηνής,την πυρηνική οικογένεια, και με την απουσία οργανωμένου φεμινιστικού λόγου. Είπαν στον Steve τον Ignorant κάτσε λίγο στην άκρη (“CRASS Member not on this recording”), και οι Eve Libertine και Joy De Vivre ανέλαβαν τα φωνητικά. Οι ρυθμοί και οι συνθέσεις έγιναν πιο δαιδαλώδεις και περίπλοκοι, αλλά κάπως το αποτέλεσμα, και με άριστη παραγωγή, παρέμεινε προσιτό, γιατί η ορμή του το υπερέβαινε. Πρόοδος, καινοτομία και πληθώρα ιδεών σε επίπεδο φόρμας και εκτέλεσης, σε επίπεδο λόγου, νοήματος, και επιτέλους μια ολόκληρη σκηνή γίνεται πιο δίκαιη και λιγότερο μικροαστική. Οι Crass εδώ μεγαλούργησαν, άλλαξαν την ιστορία της punk κουλτούρας ξανά, και προσέφεραν ανατριχίλες όπως αυτή:
Poor little fuckers, what a sorry pair,
Had their lives stolen, but they didn’t really care.
Poor little darlings, just your ordinary folks,
Victims of the system and it’s cruel jokes.
Victims of the system and it’s cruel jokes.
The couple views the wreckage
And dreams of home sweet home,
They’d almost paid the mortgage,
Then the system dropped its bomb.
2. Zounds - “The Curse Of Zounds”: Κρατιέμαι να μην αναλωθώ σε track by track. Θα αρκεστώ απλώς να δηλώσω πως οι Zounds με αυτό το άλμπουμ πέρασαν στην αιωνιότητα ως ένα σημείο καμπής, επιρροής, συνάντησης, διαφορετικών υποκουλτουρών. Ξεπέρασαν τα στεγανά της σκηνής τους, έγραψαν ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, και μέχρι και σήμερα ηχούν όχι επίκαιροι, αλλά ζωτικοί, μεθυστικοί, εξωτικοί, συγκλονιστικοί.
3. Black Flag - “Damaged”: Ό,τι ήταν το “Never Mind…” το '77 και το “Unknown Pleasures” το '79, ήταν το “Damaged” για το '81. Οι Black Flag με αυτό το δίσκο σύστησαν το hardcore, υπερέβησαν το rock στο σύνολό του, και αποτέλεσαν μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες όλων των εποχών, με μια σκιά, μια αύρα και μια σφραγίδα που κάνει την συντριπτική πλειοψηφία των άλλων συγκροτημάτων να μην μπορούν καν να την κοιτάξουν. Ο Rollins αναδείχθηκε σε μια φιγούρα - τοτέμ, ακόμα νιώθω υπερευγνώμων φανμπόης που κατάφερα να του πάρω συνέντευξη, οι συνθέσεις είναι απλά κλασικές, και το μπάσιμο με “Rise Above” γυρίζει σελίδα στην ιστορία της τέχνης. Ναι, τόσα πολλά πέτυχαν οι Black Flag. Βασικά, δεν το έχουμε αντιληφθεί. Και λίγα λέω. Τα ξαναλέμε το 2001.
4. Siouxsie & The Banshees - “Juju”: Δίσκος τίγκα στα κλασικά, επιδραστικά, μνημονικά, υποβλητικά και σκοτεινά άσματα. Δίσκος πυλώνας του gothic. Η Σούξι εδώ γίνεται ιέρεια του σκότους, γίνεται ανυπέρβλητη και φαντάζει υπερφυσική, γίνεται το σημείο 0 του ιδιώματος. Το “Juju” είναι εμπειρία. Είναι καλύτερο από όσο νομίζεις. Και αυτό ισχύει και για σένα, που όπως εγώ, το προσκυνάς. Κανείς/καμιά/τίποτα ποτέ δεν έφτασε ούτε στο ελάχιστο όσα διαδραματίζονται εδώ. Ακόμα ψαρώνω με κάθε ακρόαση.
5. Cabaret Voltaire - “Red Mecca”: Έχουν ήδη ειπωθεί αλήθειες για αυτό εδώ. Για μένα, αυτό το άλμπουμ, είναι το άγιο δισκοπότηρο του avant-garde rock/metal & industrial για μένα. Είναι πιο προοδευτικό από σχεδόν οτιδήποτε προηγήθηκε. Είναι τόσο απόκρυφα επιδραστικό, ειδικά ως προς το όραμα που ξεδιπλώνεται, που, όχι, δεν είναι οι Neubauten και οι Coil αυτής της ζωής οι προφήτες, αλλά τούτη εδώ η πορφυρή μέκκα. Κάπου κάποτε είχα γράψει πως υπάρχει μια νοητή γραμμή από τον Avraamov, περνάει από ντανταϊσμό, φτάνει στους Throbbing Gristle, και εδώ κάνει μια στάση. Εδώ αποκτά υπόσταση και γράφει κρυφά την εισαγωγή στην ιστορία της καινοτομίας του σκληρού ήχου για τα επόμενα 30 χρόνια. Ας το πούμε τέλειο post-punk να συνεννοηθούμε.
αναγκαστικό +5 (Sorry Gang Of Four, Rolling Stones, Birthday Party, The Sound, Rush, ναι Rush, κλπ):
6. Blue Oyster Cult - “Fire Of Unknown Origin”: Και εξώφυλλο χρονιάς, αμέ. Θεωρώ αυτή τη μορφή των BOC την ανώτερή τους, εμπορική και μυστικιστική, ψαρωτική και άμεση, περίτεχνη και εύπεπτη. Βασικά, το θεωρώ το καλύτερο ίσως hard rock άλμπουμ που έχω ακούσει, αυστηρά. Και, θα ξαναρωτήσω, είναι το “Joan Crawford” το “Bela Lugosi’s Dead” του rock? Θα μου απαντήσει κανείς ποτέ;
7. Venom - “Welcome To Hell”: Όπως είχε πει ένας φίλος, έχει μέσα το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της μουσικής. Καλώς ήρθες επιτέλους σοβαρό και άξιο heavy metal, πολύ άργησες. Αιώνιο ευχαριστώ στους αλήτες που άνοιξαν τις πύλες της κολάσεως και μας έκλεισαν θέση, τροφοδοτόντας έμπνευση για δεκάδες σχημάτων που κυκλοφορούν μουσική με νόημα μέχρι και σήμερα.
8. Bauhaus - “The Mask”: Όποιος το θεωρεί υποδεέστερο του ντεμπούτου του, κάνει λάθος. Δεν είχε την έκπληξη, έχει όμως το “The Passion of Lovers” και καταφέρνει να μην είναι άνισο. Τι έκαναν τα άτομα…
9. The Gun Club - “Fire Of Love”: Αφού σε καλωσορίσαμε blues-punk, υποδεχόμαστε και το φωτεινότερο διαμάντι στο στέμμα σου. Βασικά, ευτυχώς που δεν το κρατάς για την πάρτη σου αυτό το διαμάντι και το πήρε μυρωδιά η υπόλοιπη ροκ σκηνή, για να μάθει μπαλίτσα. Τα τραγούδια αυτού του δίσκου οριακά δεν μπορείς να τα διασκευάσεις. Επίσης:
θα σε δείρω, και ξέρεις γιατί.
10. Wipers - “Youth Of America”: Δεν το θεωρώ καλύτερο από το ντεμπούτο, αλλά, έχετε ακούσει το ομότιτλο; Δίσκος που έχτισε σκηνές πιο έντονα από το “Is This Real?” ομολογουμένως, ειδικά με το κιθαριστικό του παίξιμο. Πώς μας πετσοκόψατε έτσι καλέ; Τι οργισμένο σκοτάδι είναι αυτό; Τι θησαυρός νηνεμίας και γαλήνης αφού το αποδεχθείς;
Άντε ξεμπερδεύουμε να πάμε στην καλύτερη χρονιά της μουσικής…
E, ναι. Ή ίσως όχι. Το Joan Crawford είναι κάτι που απλώς δεν περιγράφεται με λόγια. Είναι εμπειρία, απόλαυση, μυστικισμός. Και νομίζω ότι είναι η φυσική συνέχεια, η μουσική κορύφωση και η λύτρωση μετά το Veteran of a Thousand Psychic Wars. Ή ίσως κι όχι. Ε, ναι.
Επειδή, πέραν των όλων μουσικών καταστάσεων, γίνεται ιδιαίτερη φάση και με τα εξώφυλλα, θα παραθέσω τα εξής δύο, τα οποία σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, μοιάζουν να έχουν κάποια κοινή συνισταμένη (και ας παραπέμπει του Sammy Hagar, περισσότερο, σ’ εκείνο του “Lovedrive”).
@anhydriis δε θα μας τρελάνεις μόνο εσύ με τα ενδότερα αποστάγματα αυτού του υπέροχου topic. Βρείτε ρε αλήτες (και αλήτισσα) εξώφυλλα που μοιάζουν μεταξύ τους.
Μπα, κυριολεκτω 
Oh no… 
Αν θες δώσε έτσι μια μικρή εξήγηση γιατί κι εγώ απορία το έχω τι εννοείς. 
Για την εκάστοτε χρονιά εννοούσα ρε παλίκαρε.
Ούπς, λάθος 
Το 1981 ήταν που συνειδητοποίησα για πρώτη φορά ότι υπάρχει μια διαδικασία που λέγεται εκλογές, για την ανάδειξη κυβέρνησης! Τα τεκταινόμενα στο μουσικό πεδίο δεν ήμουν σε θέση να τα πληροφορηθώ καν, πολλώ δε μάλλον να τα αξιολογήσω, παρά μόνο πολύ αργότερα!
Ακολουθούν οι εντυπώσεις που μου άφησαν (οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν τότε, όχι οι εκλογές στην Ελλάδα!)
1. Iron Maiden – Killers
Από τους πιο παραγνωρισμένους δίσκους των Maiden, το Killers είχε την ατυχία να βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας αλλαγής που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας του βρετανικού συγκροτήματος, αλλά και του metal γενικότερα!
Όχι ότι κι εδώ δεν υπάρχουν εξελίξεις από τον προηγούμενο του αφού στο μεσοδιάστημα οι Maiden άλλαξαν κιθαρίστα με τον Adrian Smith να γίνεται επιτέλους το κιθαριστικό έτερον ήμισυ του φίλου του Dave, ενώ εξασφάλισαν και τις υπηρεσίες του Martin Birch πίσω από την κονσόλα. Δύο κομβικές κινήσεις προς την κατεύθυνση της συμπλήρωσης της “χρυσής” σύνθεσης που έφερε τους Irons κυρίαρχους στα metal eighties.
Επίσης, το κατατρέχει η φήμη ότι αποτελείται από “περισσεύματα”, αυτά που δεν μπήκαν στο ντεμπούτο. Φήμη που ισχύει εν μέρει, αφού τα περισσότερα τραγούδια εδώ ήταν ήδη μέρος του setlist τους, όμως κομμάτια σαν το ομώνυμο (που διαθέτει ένα από τα καλύτερα Maiden-ικά solos) ή το “Wrathchild” με την instrumental εισαγωγή “The Ides of March” δύσκολα τα αποκαλεί κάποιος περισσεύματα!
Για να επεκταθούμε και στα ολοκαίνουρια, υπάρχει το φοβερό “Murders In the Rue Morgue” και το υπέροχο “Prodigal Son", ένα κομμάτι, δηλωτικό των progressive και ψυχεδελικών καταβολών του Harris, όπου μεταξύ άλλων γοητευτικότατων στιγμών, ο νεοφερμένος Adrian Smith καταθέτει τα διαπιστευτήρια του και λήγει κάθε συζήτηση περί του ορθού της επιλογής του!
Το Killers, γεμάτο ορμή και ιδέες να ξεχειλίζουν, παρουσιάζει ένα νεανικό πρόσωπο της μπάντας, χωρίς καμία διάθεση συμβιβασμού, “νερώματος κρασιού” κλπ. Είναι ταυτόχρονα και το τελευταίο όπου θα ακούσουμε τον Παυλάρα της καρδιάς μας πίσω από το μικρόφωνο – δυστυχώς, θα λέγαμε, αν δεν είχαμε την πολυτέλεια να γνωρίζουμε την συνέχεια!
2. King Crimson – Discipline
Ο Robert ο Fripp αποφασίζει το 1981 να συνεχίσει το σχήμα των Discipline υπό το θρυλικό όνομα των King Crimson, οι οποίοι δεν επανασυγκροτούνται απλώς, αλλά επανεφευρίσκουν εαυτούς κατορθώνοντας να μην ακούγονται “δεινοσαυρικοί” ή παρωχημένοι, αλλά αντίθετα σαν ερχόμενοι από το μέλλον, δοκιμάζοντας καινούρια πράγματα και καταπλήσσοντας για άλλη μια φορά!
Το Discipline ήταν το τελευταίο τέτοιας έκτασης αριστούργημα των εν λόγω και χαίρομαι ιδιαιτέρως που μου δίνεται η ευκαιρία να τους συμπεριλάβω σε πεντάδα έστω και τώρα, γιατί στα 70s δεν κατάφερα να τους έχω σε αρκετές!
3. Venom – Welcome to Hell
Αν μη τι άλλο, η πορεία των Venom εξαρχής χαρακτηριζόταν από το στοιχείο της υπερβολής. Από την διαβόητη κουλαμάρα που τους διέκρινε, την “θρυλική” απάντηση της EΜΙ όταν απευθύνθηκαν για συμβόλαιο (βλ. φωτό παρακάτω), μέχρι το πώς ένα τόσο κακοπαιγμένο και με κακό ήχο LP κατάφερε να εισάγει νέους τρόπους έκφρασης στο metal και να γίνει επιδραστικό όσο ελάχιστα.
Μπορεί στον εικαστικό τομέα οι Witcfynde να τους πρόλαβαν βάζοντας πρώτοι τον… τράγο στο εξώφυλλο, όμως αυτό που κόμιζαν οι Venom στο πεδίο της ακρότητας δεν είχε προηγούμενο - έμελλε να έχει όμως ουκ ολίγους επιγόνους.
Σε αυτό τον δίσκο των Venom έχουμε τα γεννητούρια ορισμένων extreme metal παρακλαδιών – τα… βαφτίσια θα γινόταν με τον επόμενο τους!
4. Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin
Απίστευτη δισκάρα, πότε πιασάρικη πότε με την γνωστή τους μυστηριακή ατμόσφαιρα! Aπό τις περιπτώσεις που το έχω λιώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν τελειώνει το ένα κομμάτι, μουρμουρίζω την εισαγωγή του επομένου!
5. Rush – Moving Pictures
Ακριβώς όπως ο τίτλος και η εικόνα του εξώφυλλου του Moving Pictures λειτουργούν σε περισσότερα του προφανούς επίπεδα, έτσι και η μουσική των Rush παραμένει χαρακτηριστικά πολυεπίπεδη παρόλο που μπορεί να φαίνεται παραπλανητικά φιλική στον ακροατή σε μια πρώτη ανάγνωση/ακρόαση. Το πόσο αρεσκόταν οι Rush να ιντριγκάρουν τους φίλους τους φαίνεται και από λεπτομέρειες όπως το ότι αρίθμησαν το Witch Hunt ως το τρίτο μέρος της Fear τετραλογίας με τα υπόλοιπα μέρη (The Enemy Within, The Weapon, Freeze) να ακολουθούν και πάλι χωρίς χρονολογική σειρά!
Η δεύτερη και καλύτερη περίοδος των αγαπημένων Καναδών ολοκληρώνεται θριαμβευτικά εδώ και, όπως συνήθιζαν τότε, το επιστέγασμα θα ήταν ένα ζωντανά ηχογραφημένο album από την περιοδεία που ακολούθησε, το Exit Stage Left εν προκειμένω.
Επίσης, να μου… μαραθεί το τσουτσούνι αν παραλείψω να αποδώσω τα εύσημα στους:
Accept – Breaker: Ο τρίτος δίσκος των Γερμανών τους βρίσκει να έχουν βρει πλέον την ταυτότητα τους και σηματοδοτεί την απαρχή ενός εντυπωσιακού σερί αριστουργημάτων! Ήδη νιώθω τύψεις που δεν το έχω στο top 5!
Saracen – Heroes, Saints & Fools: Οι Saracen παρόλο που εντάσσονται, όχι αδικαιολόγητα, στην γενιά και σκηνή του NWOBHM, διέθεταν στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από τους συγχρόνους τους αφού οι επιρροές τους ερχόταν κυρίως από pomp rock σχήματα με ολίγη από progressive.Το ντεμπούτο album τους διαθέτει, μεταξύ άλλων, κομμάτια με αφηγηματικό χαρακτήρα και μεσαιωνικές μελωδίες να τα κολακεύουν, όπως το doomy “Horsemen of the Apocalypse”, το σπουδαίο ομώνυμο και το ονειρικό instrumental “Dolphin Ride”,και δίκαια συγκαταλέγεται στα κρυμμένα διαμάντια της εποχής του.
Tygers of Pan Tang – Spellbound: Οι Tygers of Pan Tang έδειχναν έτοιμοι για το μεγάλο επόμενο βήμα με το δεύτερο LP τους. Σε αυτή την κατεύθυνση βοηθούσε η προσχώρηση στις τάξεις τους, αφ’ ενός του κιθαρίστα John Sykes, αφ’ ετέρου του John Deverill που πήρε τη θέση του Jess Cox. Ο πρώτος, ένας εκκολαπτόμενος μάγος της κιθάρας, ξεχώρισε δίνοντας μεγάλη ώθηση στα νέα κομμάτια με τα σπουδαία leads και solos του - άλλωστε όχι πολύ αργότερα και καθόλου συμπτωματικά, θα έπαιρνε “μεταγραφή” για τους Thin Lizzy και τους Whitesnake – ενώ ο δεύτερος ήταν σαφώς ικανότερος του προκατόχου του. Εδώ το “αλήτικο” ύφος του, μόλις προ εξαμήνου, ντεμπούτου, δίνει τη θέση του σε περισσότερες κλασικοροκάδικες επιρροές, και γίνεται φιλικότερο προς ένα ευρύτερο κοινό χωρίς πάντως να αλλοιώνεται ο ΝWΟΒΗΜ χαρακτήρας.
Ozzy Osbourne – Diary of a Madman: Δεύτερος δίσκος του double O, με το απίστευτο ομώνυμο κομμάτι να αποτελεί την επιτομή της Randy Rhoads περιόδου της solo καριέρας του. Όπως σωστά επισημαίνει ο @Rebel πιο πάνω, ο Rhoads από τότε σκεφτόταν να αποχωρήσει, το πραγματικά θλιβερό ήταν που το τέλος έμελλε να έρθει με τέτοιο τρόπο…
Black Sabbath – The Mob Rules: Στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο αλλά κατώτερο του, το Mob Rules έχει πάντως κι αυτό να επιδείξει κάποιους διαχρονικούς ύμνους!
Τέλος, το Fire Down Under χάρη στο οποίο οι Riot θεωρούνται “το καλύτερο NWOBHM συγκρότημα εκτός Βρετανίας”, το φοβερό Rock Until You Drop (thanks @Chaos ) των Raven που τους αποκαλούσαν Rush του speed metal κι όχι επειδή ήταν τρίο – και δεν θα επεκταθώ άλλο!
