Σιγά μην το φιλοσόφησαν κιόλας, υποσυνείδητο μουσικό ρεύμα το θεωρώ, και απλά το εξέφρασαν λουμπενωδώς. Κάποια στιγμή ίσως μεταφέρω και εδώ τις σκέψεις μου αναλυτικά.
Ε μωρέ, υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στην ερμηνεία που γίνεται μιας τάσης, μιας άρνησής της, μιας εξέλιξης σε μια τέχνη, εξ’ αποστάσεως και παρατηρησιακά, προφανώς διαφέρει από το τι επεδίωκαν εκείνη τη δεδομένη στιγμή ατομικά μερικά άτομα. Απλά είναι μέρη ενός γενικότερου πλαισίου που πιθανώς να μην το έβλεπαν, ή και να μην υπάρχει και να αμπελοφιλοσοφώ. Αλλά έχω εκτενείς σκέψεις για δαύτο, καταγεγραμμένες, όλα στην ώρα τους
Τέτοιες παπάτζες έλεγα κι εγώ κάποτε για τον Fischer, αλλά πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι η συνεισφορά του Ain υπήρξε ίση αν όχι μεγαλύτερη (και μάλλον τείνω προς το 2ο).
Καλό το μπιρι-μπιρι αλλά να προτείνω εδώ, όταν με το καλό ψηφίσουμε τους καλύτερους δίσκους του 2023, να συνεχίσουμε backwards με το 1969 μέχρι ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ και το 1960.
Γιατί μπορεί να μην έβγαινε χρονικά να συμπεριληφθούν και τα 60s, αλλά νομίζω ότι είναι αμαρτία από την εξαιρετική μουσική ανασκόπηση όλων αυτών των δεκαετιών να λείπει το 1ο υπόγειο ΚΑΙ το ισόγειο συγχρόνως.
Και εγω, πολυ λιγα ακουσματα ολοκληρων δισκων απο αυτη τη δεκαετια, εστω και αν ηταν θεμελιωδης για το ροκ. Θα ηταν πολυ ενδιαφερον κατι τετοιο παντως, και σιγουρα θα μαθουμε αρκετα.
Και CCR και Grand Funk και Crosby, Stills & Nash και Stones και άλλες 50 ιστορικές αλμπουμάρες στο νερό αν κάτσουμε και το ψάξουμε. Το 1969 από μόνο του θα έδινε υλικό προς ακρόαση σε κάποιον για μήνες χωρίς να βαρεθεί και δεν μιλάμε καν για πιο underground προτάσεις.