Εντάξει ρε μαν δεν θα σε σταυρώσουμε κιόλας
2 Likes
Maidenάδες έχουν πολλές μπάντες.
Δέχομαι να γίνω θυσία πάντως.
Κάποια στιγμή πάντως πρέπει να το κοιτάξω πώς έχει γίνει και οι CU είναι οι ΜΟΝΟΙ απ’ αυτό το σινάφι που δε μ’ αρέσουν
Α όχι ψέματα υπάρχουν και οι Mediocre Steel, συγγνώμη Medieval Steel εννοούσα
Α και οι μετά-Jack Starr Virgin Steele
Υπάρχουν κάμποσοι πλάκα πλάκα
Μαμά μπαμπά τι μου συμβαίνει
Don’t I know
1 Like
Τι 124 posts από χτες βράδυ, ρε μαλάκες.
8 Likes
Για Medieval Steel άντε να το καταλάβω, δεν είναι πως έχουν και πολύ υλικό στο κάτω κάτω.
Για CU άντε να το δώσω πως είναι και λίγο μυστήριοι και δύστροποι και μπορεί να μην έγινε το κλικ (αν και εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πως γίνεται να μην πιάνει ειδικά εσένα το King of the Dead).
Ε για Virgin Steele ειλικρινά δεν έχω λόγια. Δεν μπορώ να το αιτιολογήσω με κανέναν πιθανό τρόπο και δεν είχα βρει ποτέ κανέναν που να ακυρώνει οριακά συλλήβδην την δισκογραφία τους. Εγώ λέω πάλι καλά που υπήρχαν και κάτι τέτοιες μπάντες και έπαιζε κάτι πιο “παραδοσιακό” αλλά όχι τόσο underground (τηρουμένων των αναλογιών) στα 90ς, από τα λίγα συγκροτήματα που κράτησαν περήφανα και ψηλά την σημαία τότε.
2 Likes
Καμιά λίστα θα βάλετε; Η βασικά όχι, η 20δα μέχρι στιγμής είναι τέλεια, συνεχίστε την ακυριλα.
3 Likes
Δεν αποκλείεται ποτέ να αναθεωρήσω
Εντάξει ούτε εγώ ακυρώνω συλλήβδην 
Κομμάτια από δω κι από κει μ’ αρέσουν, π.χ. κάτι Πομπηίες, κάτι Ατρείδες και πάει λέγοντας
Συνολικά όμως τους θεωρώ τους φλώρους του έπικ. Το καταλαβαίνω γιατί αυτή η ρομαντική προσέγγιση κάθεται καλά σε κάποιους, αλήθεια το καταλαβαίνω, αλλά εγώ το έπικ μου το θέλω κονανοειδές, μανογουορικό, κουορθονοβικινγκόκαβλο, με μία λέξη ΒΑΡΒΑΡΟ.
2 Likes
tsoutsouriasa
5 Likes
Κάνε ένα μπάνιο με έλαια και θα σου περάσει
Βγάλε από τη βαρβαρίλα τη γαύρικη ψευτομαγκιά και είσαι μέσα 
@GRACCHUS_BABEUF Το ακούω αυτό που λες, είναι σίγουρια η πιο τυρένια και μεταξένια μπάντα του είδους. Από την άλλη, δεν υπάρχουν πολλές άλλες μέταλ μπάντες (και ειδικά επικ) με τόσο έντονη προσωπικότητα και αυτό εμένα με τραβάει πολύ, σε συνδυασμό πάντα με την συνθετική ποιότητα που δεδομένα έχουν (και για πολλά χρόνια) οι VS.
Εγώ θα γυρίσω στα early 80s και on topic και θα γκρινιάξω για την πιο βαρετή μπάντα του NWOBHM, για την οποία έχουν ειπωθεί κολακευτικά σχόλια και στο παιχνίδι μας. Ο λόγος φυσικά για τους Witchfynde. Δεν ξέρω τι ακούτε οι υπόλοιποι, στα δικά μου αυτιά απλά δεν τσουλάει η μουσική τους, μιλάμε για μυθική βαρεμάρα και αδιαφορία. Δεν δικαιολογούν στιχουργικά/μουσικά ούτε καν τις υποσχέσεις που αφήνει το όνομα και το εξώφυλλο, έστω και στο πρωτόγονο επίπεδο των early 80s.
2 Likes
3 Likes
Μλκ αν μου κόψεις την καλημέρα για τους γαμημένους Witchfynde ενώ έχω υπάρξει τόσο πολιτισμένος για Cirith Ungol και Virgin Steele, ετοιμάσου να γαμηθείς όταν σε ξαναπετύχω.
Καταγράφονται τα πάντα στο τεφτέρι, όλο και κάπου θα σε βρω και θα τα ακούσεις.
Πάντα με αγάπη όλα αυτά!
3 Likes
1 Like
Γρακχούλη καλά καλά, πάμε όμως λίγο σοβαρά τώρα με ένα σύντομο (; ) ρηκαπ.
1979
-
AC/DC - Highway to Hell
-
Neil Young & Crazy Horse - Rust Never Sleeps
-
The Clash - London Calling
-
Tom Petty and the Heartbreakers - Damn the Torpedoes
-
Blackfoot - Strikes
Σχετικά εύκολη πρωτιά εδώ. Με την κατάταξη των υπολοίπων ζορίστηκα πάρα πολύ μέχρι τελευταία στιγμή, κατά την οποία κιόλας οι Blackfoot εκτόπισαν το Top Priority του Rory το οποίο είναι σε ένα προσωπικό μου τοπ 5 του κι έχει μέσα αρκετά από τα αγαπημένα μου κομμάτια -υπερχιτάρες και μη. Τώρα για κάποιο λόγο είναι η μόνη χρονιά για την οποία δεν έχω κρατήσει σημειώσεις κ έτσι δεν ξέρω τι γίνεται παρακάτω ;p, πέρα από το ότι σίγουρα πόνεσα που άφησα έξω το Lovehunter και πως σε μια άλλη πραγματικότητα από εδώ και πέρα θα ψήφιζα μόνο The Cure.
Γι αυτά που έχουν καταγραφεί όμως, να πω πως ακούγοντας το Rust Never Sleeps μετά από χρόνια, από τις πρώτες του νότες σκέφτηκα “αυτό δεν μένει εκτός” και πως είναι μια τόσο συγκινητική και ουσιαστική δουλειά του θείου Neil - βαράει τοπ 3 σίγουρα, μην πω και πρωτιά. Κυλάει σα νεράκι και σε αφήνει κομμάτια. It hits hard, που λένε και στο χωριό μου, very fuckin hard. Αριστούργημα. Για το London Calling έχω τοποθετηθεί σε διπλανό παιχνίδι (cheers @anhydriis) και δεν αλλάζω ούτε λέξη. To Damn the Torpedoes είναι αυτό ακριβώς, torpedoe. Δυναμικό, ανεβαστικό με κομματάρες. Μόνο κομματάρες. Τέλειο, υπέροχο, έπος. Και το Strikes, το καλύτερο των Blackfoot μέχρι στιγμής, μελωδικό, πανέμορφο και σε σημεία ανατριχιαστικό (καλησπέρα Highway Song).
Τώρα, για το Highway to Hell και τον Bon Scott τι να πει κανείς από αυτά που δεν έχουν χιλιοειπωθεί, μου φαίνεται περιττό. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς το άκουσα ολόκληρο, πέραν του ομώνυμου κομματιού˙ πρέπει να ήταν αρκετά μετά το Back in Black, ίσως και χρόνια και άργησα να το εκτιμήσω. Όπως και όλη την Scott era, γεγονός που μου παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, γιατί υπάρχει εδώ μια κάποια ταύτιση με την ιστορία της συντάκτριας που με έκανε να πιάσω εξαρχής το Back in Black και στην οποία θα αναφερθώ παρακάτω στα του 80. Εκεί τελοσπάντων η ίδια ανέφερε ότι άργησε να καταλάβει τι εστί Bon Scott καθώς και επί λέξει (; ) πως «δεύτερο Touch Too Much δεν ξαναγράφεται». Το οποίο είναι και το αγαπημένο μου AC/DC κομμάτι˙ ίσως να επηρεάστηκα από το statement ίσως και όχι, αλλά ναι, είναι η απολυτότητα. Μέχρι και στα ντραμς έχω προσπαθήσει να το βγάλω για κάποιον λόγο – χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά οκ! Αυτά, ο δίσκος είναι δυναμίτης, τσίτα τα γκάζια, hardest rockin’ hard rock κι έτσι. Επίσης, η επιδραστικότητα και η σημασία αυτών των στίχων
Hey satan
Payin’ my dues
Playin’ in a rockin’ band
ε, είναι γενικά και ειδικά (για ένα παιδί στο γυμνασιολύκειο εν προκειμένω) αξεπέραστη.-
Εξώφυλλο σε μια άλλη ζωή θα διάλεγα αυτό
αλλά σε τούτη εδώ δεν θα μπορούσα να παραβλέψω αυτή την εικόνα και ό,τι φέρνει μαζί της
**πληροφορία - προσθήκη της τελευταίας στιγμής : i was this very moment years old όταν έμαθα ότι το sleeve του In Through the Out Door ήταν λέει ασπρόμαυρο και άμα το έβρεχες γινόταν χρωματιστό!!! Άκου να δεις κάτι πράγματα.
Bonus Round
Summary
Το The Wall συνολικά δεν μου αρέσει. Δεν δέθηκα ποτέ μαζί του, δεν έπεσε στα χέρια μου όταν έπρεπε και, κλασικά, ήταν πολύ μεγάλο για μένα τότε -κυριολεκτικά. Αρκετοί κλασικοί διπλοί δίσκοι έχουν/είχαν απλά ξεφύγει γιατί μάλλον απλά βαριόμουν να ασχοληθώ. Μέχρι κάποιο σημείο άλλωστε, κομμάτια και συλλογές κατέβαζα και η λογική του “ακούω ολόκληρο δίσκο” άργησε να εντυπωθεί και να γίνει βίωμα οπότε πολλά πράγματα εκεί κάπου ξεγλίστρησαν. Με το κονσεπτ δεν ασχολήθηκα σχεδόν ποτέ, μέχρι κάποια ηλικία δεν ήξερα καν ότι υπάρχει. Έμαθα όμορφα να παπαγαλίζω ότι “το wall αρέσει λόγω του κονσεπτ, μουσικά δεν λέει”, γιατί, είπαμε, οι αποψάρες είναι “κουλ”, αλλά δε νομίζω ότι συντάσσομαι με ή με αφορά αυτό σαν δήλωση πλέον. Εννοώντας, δεν έχω να πω κάτι που να θεωρώ ότι έχει σημασία για την μουσική του, για την μεγαλομανία, ή την θεατρικότητά του - το trial πχ εμένα μ’αρέσει. Έχει απάτητες κορυφές (να πει για το comfortably numb ποιός και τι;) απλώς συνολικά δεν (έχει τύχει να) μου κάνει. Ωστόσο, σαν concept δημιούργημα, είναι TO blueprint. Δηλ οκ, εγώ κάποτε είχα ως το απαύγασμα των τεχνών ολλοβερ το Crimson Idol, να πω τι τώρα για απλοϊκές και επικίνδυνες ιδέες ας πούμε. Επίσης, οκ, δεν περιμένω πια και πολύ να αλλάξει η ζωή και η κοσμοθεωρία μου από τα concept των concept δίσκων. Τεσπα, το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του The Wall είναι τέτοιο που τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία κι εγώ προσωπικά το σέβομαι, χωρίς να νιώθω ωστόσο ότι με αφορά.
***προσθήκη της ίδιας τελευταίας στιγμής μετά από συνομιλία με τον κύριο πατέρα :
-Με τι ασχολείσαι;
-Γράφω για το the Wall.
-Ότι;
-Δεν μ’ αρέσει
-…
…
-?
-Τόσα ξέρεις κι εσύ. Τεσπα. Πότε βγήκε, 79;
-Ναι
-Ε οκ είχε ήδη τελειώσει η μουσική εκεί.
Απορώ μετά εγώ πώς βγήκα έτσι, α καλά!! ;p
17 Likes
Ειναι νομιζω η 3η 4η φορα δε μπορω να θυμηθω που αναφέρεται το touch too much σαν ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΩΝ ACDC κ ειναη 3η 4η φορα που το βαζω καπακι να το ακουσω. Κ ναι ειναι.
12 Likes