5 . Accept - Restless and Wild
είχα διάφορα album που σκεφτόμουν για αυτή τη θέση για να κλείσω πεντάδα , αλλά όχι αυτό. Ώσπου ήρθε κοντά στο αυτί μου ενα αόρατο ανθρωπάκι ντυμένο με καρφιά και δερμάτινα, μου τράβηξε έναν φούσκο τόσο βαρύ όσο το Demon’s Night και μου είπε ότι τόσο που έχει παίξει αυτή η τέλεια αλμπουμάρα στα νιάτα σου δεν γίνεται να μην την βάλεις, σουγκαμήσω. Ε και την έβαλα.
4 . Raven - Wiped Out
Τρομερά αγαπημένη μπάντα, έχω πρήξει άπειρες φορές ούμπαλα φίλων για την ποιότητα των πρώτων δίσκων τους και άλλες τόσες τους έχω εκθειάσει με συνάρρωστους. Heavy, speed, over the top, με κάτι prog touches, extreme γενικά στη νοοτροπία και με κομματάρες. Λατρεία.
3 . Iron Maiden - The Number of the Beast
αυτά τα new age αποψάκια οτι εδώ τα μισά είναι fillers δεν τα καταλαβαίνω, δεν τα ακούω, δεν τα συμμερίζομαι, δεν με αφορούν. Εγώ ακούω μια δισκάρα, με μια textbook παραγωγάρα, τον Bruce α-ψ-ο-γ-ο . Είναι η μόνη συμπραξη της τριάδας Bruce - Smith - Burr και αυτό τον κάνει τον δίσκο απόλυτα μοναδικό. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο αρχηγός έδιωξε έναν τόσο εφευρετικό drummer σαν τον Clive. Θα είχε τους λόγους του. Μεγάλη αγάπη ο δίσκος.
2 . Winterhawk - Revival
τρομερή ανακάλυψη, πολλά πολλά φεγγάρια πίσω όταν πραγματικά ελάχιστος κόσμος τους ήξερε. Κιθαρισταράς , καθαρά 70ς νοοτροπία και ήχος, εκτός τόπου και χρόνου με έναν μίγμα hard rock , southern και progressive . Power trio ( πως να χάσεις …) με τους άλλους δύο να μην υστερούν καθόλου παιχτικά. Λατρεία .
1 . Rush - Signals
ο ήχος του τότε, του τώρα και του για πάντα , με ένα album που πάντα θα ακούγεται και εντός εποχής και μπροστά από την εποχή του. Οι στίχοι του καθηγητή μακριά πλέον από Rand-ισμους ( ευτυχώς ο Professor συνήλθε και πήρε μυρωδιά τη δυσωδία από τα σκουπίδια ) ειναι σεμιναριακοί σε όλα τα τραγούδια. Οι ήχοι του new wave (οι Police βασικά) αγαπιούνται σφόδρα από τους Καναδούς, που διέθεταν πάντα ανοιχτές τις κεραίες τους στην μουσική της εποχής τους και παίρνοντας τα συστατικά που θέλουν , τα φέρνουν στον ήχο τους και πρωτοτυπούν για μια ακόμη φορά. Το μπάσο του Lee πραγματικά κεντάει σε όλο το δίσκο, οι solαρες του Lifeson ειναι να τις πιεις στο ποτήρι ( τι κάνει ο μάγκας στο Chemistry ΚΛΑΜΑ), synths και bass synths σε πρώτο πλάνο και ο professor όπως πάντα μαγικός ( Digital Man τρομακτική απόδοση). Στο chemistry έχουμε για πρώτη και τελευταία φορά στιχουργική σύμπραξη και των τριών και είμαι σίγουρος ότι η παρομοίωση των τριών ατόμων που απαρτίζουν ένα μόριο νερού και των τριών τους που αποτελούν το συγκρότημα είναι εκεί και παραπάνω από βέβαιη. ενα τεράστιο, αθάνατο αριστούργημα και το τρένο των Rush δεν σταματάει πουθενά.
Emotion transmitted
Emotion received
Music in the abstract
Positively
Elemental empathy
A change of synergy
Music making contact
Naturally
One, two, three
Add without subtraction
Sound on sound
Multiplied reaction
H-to-O
No flow without the other
Oh, but how
Do we make contact
With one another?
Electricity, biology?
Seems to me it’s chemistry
