Αν και γουστάρω πολύ Cirith Ungol νομίζω είναι από τις πολύ λίγες μεταλ μπάντες που έχει πάει από το underrated στο overrated
Ναι αλλά τι είναι “CI”
Επίσης, ρε συ Κώστα, πρέπει να το παραδεχτείς ότι ο Baker δεν θεωρείται τυχαία “love or hate”… Και εντάξει, αν σου κάνει κλικ πάει στο διάολο, αν όχι όμως η φάση δεν είναι “α οκ, ένας τραγουδιστής με ιδιαίτερη φωνή”, ο τύπος είναι α-πά-λευ-τος.
1 Like
Όχι αν τον θεωρήσεις proto-extreme metal vocalist 
Καλά καλά, ένα λάθος κάναμε, αμέσως…
1 Like
That’s worse! Not nearly extreme enough…
Φυσικά και παραδέχομαι πως είναι ο ορισμός του love or hate, ωστόσο δεν μπορώ με τίποτα να τον θεωρήσω απάλευτο. Απλά δεν το ακούω αυτό που λες και όντως, δεν θα πήγαινα παραπέρα από το “ένας τραγουδιστής με (πολύ) ιδιαίτερη φωνή”.
1 Like
Θερινή ώρα και 1981, αχτύπητος συνδυασμός. Και ενώ ο οργανισμός μας προσπαθεί να συνηθίσει την απώλεια μίας ώρας ύπνου, ένα νέο μουσικό κύμα έρχεται να μας συναρπάσει… ή μήπως όχι ακόμη?
12η εβδομάδα - 1981
50 συμμετέχοντες - FULL HOUSE
@eviL @stammargg_v2 
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Rush - Moving Pictures | 94 |
|---|---|
| Iron Maiden - Killers | 88 |
| Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin | 65 |
| Ozzy Osbourne - Diary Of a Madman | 56 |
| Black Sabbath - Mob Rules | 40 |
| Venom - Welcome to Hell | 31 |
| Siouxsie & the Banshees - Juju | 23 |
| Saxon - Denim & Leather | 19 |
| Wipers - Youth of America | 19 |
| The Sound - From the Lions Mouth | 18 |
| Black Flag - Damaged | 17 |
| Journey - Escape | 15 |
| King Crimson - Discipline | 14 |
| Def Lepard - High ‘N’ Dry | 14 |
| Crass - Penis Envy | 13 |
| Foreigner - 4 | 12 |
| The Cure - Faith | 10 |
| Zounds - The Curse of Zounds | 10 |
| Modern English - Mesh & Lacce | 9 |
| Cirith Ungol - Frost And Fire | 8 |
| Roky Erickson - The Evil One | 8 |
| The Gun Club - Fire of Love | 8 |
| The Adicts - Songs of Praise | 8 |
| Praying Mantis - Time Tells No Lies | 7 |
| Tygers of Pan Tang - Spellbound | 6 |
| Agent Orange - Living in Darkness | 6 |
| Λένα Πλάτωνος - Σαμποτάζ | 5 |
| Blackfoot - Marauder | 5 |
| Depeche Mode - Speak & Spell | 5 |
| Eloy - Planets | 5 |
| The Birthday Party - Prayers on Fire | 5 |
| Holocaust - The Nightcomers | 5 |
| Accept - Breaker | 4 |
| Art Bears - The World as It Is Today | 4 |
| Cabaret Voltaire - Red Mecca | 4 |
| Jean-Michel Jarre - Les Chants Magnetiques | 4 |
| Kraftwerk - Computer World | 4 |
| Minor Threat - First Two Seven Inches | 4 |
| Riot - Fire Down Under | 4 |
| Saga - Worlds Apart | 4 |
| Saracen - Heroes, Saints & Fools | 4 |
| The Cramps - Psychedelic Jungle | 4 |
| Throbbing Gristle - Mission of Dead Souls | 4 |
| Tom Petty & the Heartbreakers - Hard Promises | 4 |
| Whitesnake - Come an’ Get It | 4 |
| AC/DC - For Τhose Αbout to Rock | 4 |
| Adolescents - Adolescents | 3 |
| Buddy Guy - Stone Crazy! | 3 |
| Duran Duran - Duran Duran | 3 |
| Rolling Stones - Tattoo You | 3 |
| Squeeze - East Side Story | 3 |
| The Exploited - Punk’s Not Dead | 3 |
| Triumph - Allied Forces | 3 |
| Rainbow - Difficult to cure | 3 |
| Βαγγέλης Γερμανός - Τα Μπαράκια | 2 |
| Demon - Night of the Demon | 2 |
| Echo & The Bunnymen - Heaven Up Here | 2 |
| Glenn Branca - Ascension | 2 |
| Motley Crue - Too fast for Love | 2 |
| The Police - Ghost in the Machine | 2 |
| Yoko Ono - Season of Glass | 2 |
| Adolescents - Welcome to Reality | 1 |
| Heavy Metal - The Soundtrack | 1 |
| Killing Joke - What’s THIS For…! | 1 |
| Serú Girán - Peperina | 1 |
| The Human League - Dare | 1 |
| This Heat - Deceit | 1 |
| The Stranglers - La Folie | 1 |
Πρώτη και άξια νίκη, επιτέλους RUSH…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
τίτλοι τέλους για το 1981
1982 Φύγαμεεεεεε…
και εξελάκι
credits and love to all 
20 Likes
Ο άνθρωπος έχει πιο punk χροιά από πολλούς μορφονιούς του ιδιώματος
Ένα κάποιο (ευχάριστο) σοκ που δεν βγήκε το κίλλερς, οι πάνκηδες κερδίζουν έδαφος ;p, πού είναι οι λεππαρντ + έχω πετύχει 4/5 αυτή την φορά, πάει, χάλασα.
7 Likes
Εδώ 1982 και το πιο πιθανό να αφήσω το number of the beast απέξω. Λολ
4 Likes
Μάλλον μέτρια χρονιά για μένα. Δεν έχω τόσα αγαπημένα άλμπουμ για να πω πως πονοκεφαλιάζω ούτε είχα τόσες πολλές επιλογές για να διαλέξω σε σχέση με ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες χρονιές. Έχει πλάκα που πολλοί μιλάτε για την καλύτερη χρονιά έβερ. Πιθανόν δεν έτυχε να εμβαθύνω ποτέ. Αλλά ότι μπαίνει στη λίστα είναι φωτιά.
1) Bruce Springsteen - Nebraska
Δεν είναι καλά το αφεντικό, δεν πρέπει να είμαστε ούτε εμείς. Με το που μπαίνει το ομώνυμο, τα πάντα σκοτεινιάζουν. Δεν υπάρχει εδώ φως ή ελπίδα. Μόνο κάποια τραγούδια που είναι λίγο πιο ρυθμικά και ευνοούν κάποια sing along (πχ Atlantic City) αλλά κι αυτά μαυρίλα.
Ευτυχώς δεν τον ξανακούσαμε έτσι και ταυτόχρονα σε τέτοιο επίπεδο.
Αριστούργημα.
2) Accept - Restless and Wild
Fast as a Shark
Restless and Wild
Ahead of the Pack
Shake Your Heads
Neon Nights
Get Ready
Demon’s Night
Flash Rockin’ Man
Don’t Go Stealing My Soul Away
Princess of the Dawn
3) Demon - The Unexpected Guest
Τώρα αυτό είναι NWOBHM? Δε νομίζω αλλά δε με νοιάζει κιόλας. Hard Rock μάλλον θα το έλεγα και ποιοτικότατο. Τα τραγούδια σου μένουν από την πρώτη ακρόαση. Φοβερά ρεφραίν, πιασάρικα riff, τα keyboards χρωματίζουν όπου και όπως πρέπει. Οι lead κιθάρες είναι καταπληκτικές, παλιοροκάδικες. με πολύ συναίσθημα. Μου βγάζουν μια έντονη αίσθηση πως ακούω κάτι παλιό και κλασικό. Θα μπορούσα να ακούσω σε ένα σταθμό πχ να παίζει late 70’s Scorpions, UFO, BOC και ανάμεσα να πεταχτεί ένα The Spell, ένα Sign of the Madman και να μην είναι παράταιρο. Για να μη μιλήσω για το σχεδόν classic, Don’t Break the Circle. Ή ξεχασμένες κομματάρες σαν το σπινταριστό Deliver Us from Evil με το wah pedal να παίρνει φωτιά. Νομίζω φταίει που οι περισσότεροι δεν μπήκαν στη διαδικασία να ακούσουν και να δώσουν βάση. Κρίμα.
4) Marshall Crenshaw - Marshall Crenshaw
“The day the music died” never existed… O Buddy Holly δεν έφυγε ποτέ. Απλά άλλαξε όνομα και συνεχίζει να χαρίζει φοβερούς δίσκους, Μπορεί να φαίνεται αναχρονιστικό για το '82 αλλά πόσοι το κάνανε αυτό τότε? Και επίσης, τόσες και τόσες μπάντες που ακούμε σήμερα, βασίζονται σε όσα γίνονταν ακόμα και 5 δεκαετίες πριν. Καταπληκτικές συνθέσεις, υπέροχα τραγούδια που θυμάσαι από το 2ο άκουσμα. Οι μελωδίες είναι πραγματικά πανέμορφες, “ευαίσθητες” και πιασάρικες. Δεν χορταίνεται αυτός ο δίσκος. Kάποια 80s pop στοιχεία δεν λείπουν (πχ. Girl), αλλά είναι όμορφα φιλτραρισμένα από τον καλλιτέχνη και δεν ενοχλούν στη ροή του δίσκου. Όποιος θέλει να ακούσει απλή και απροβλημάτιστη, όμορφη μουσική, εδώ είναι.
5) Tom Petty & the Heartbreakers - Long After Dark
Είμαι φανμπόης, τι να κάνουμε. Έτσι κι αλλιώς η α’ πλευρά ειδικά είναι τόσο γαμάτη όσο αναμενόταν. Κι αν στην πορεία έχουμε μια ελαφριά πτώση, δεν πτοούμαι. To βασικό μου πρόβλημα με το άλμπουμ είναι η παραγωγή που είναι πεντακάθαρη και σε σημεία 80-ίζει επικίνδυνα. Aλλά και πάλι δεν κρύβεται η ποιότητα της μπάντας και τους χαρίζει και ένα μεγάλο χιτ με το You Got Lucky. Συν κάποια από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια σαν το Deliver Me, που είναι στα αγαπημένα μου από τον μακρύ κατάλογο του Petty (πολλά αγαπημένα τώρα που το σκέφτομαι).
6) Dire Straits - Love over Gold
4ος σερί καταπληκτικός δίσκος. Δεν θυμίζουν πλέον βέβαια την bluesy μπάντα του ντεμπούτου. Mε ξεκάθαρα πιο rock αλλά και art διάθεση. Telegraph Road συγκλονιστικό, Private Investigations το ίδιο.
Ευτυχώς παίρνεις απαραίτητη ανάσα στο 2o μισό με το Industrial Disease, το ομώνυμο και το It Never Rains. Φιλόδοξο και ώριμο, κλείνει νομίζω την χρυσή περίοδο της μπάντας, που ακόμα βέβαια κρατούσε κάποιες δυνατές στιγμές για τα επόμενα άλμπουμ.
7) Split Enz - Time and Tide
Αφού βαρέθηκαν να προσπαθούν να γίνουν οι Νεοζηλανδοί Genesis, αποφάσισαν να ασχοληθούν με την pop. Η προϋπηρεσία τους σε πιο φιλόδοξη και απαιτητική τεχνικά μουσική, ακούγεται. Και όσον αφορά την ενορχήστρωση και σε κάποιες μελωδίες ασυνήθιστες που πετάγονται εδώ κι εκεί, περίεργα μέτρα σε σημεία, αλλαγές μη τυπικές για pop τραγούδια (πχ το τελείωμα του Six Months in a Leaky Boat). Και ταυτόχρονα υπάρχει και ένα φολκ άρωμα σε λίγα τραγούδια. Ιδιοφυείς συνθέσεις, άλλοτε πιο σκοτεινές και άλλοτε πιο χαρούμενες, πάντα ποιοτικές, με στρώματα ήχου, σε ωθούν να τις ακούς και να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα πολλές ακροάσεις μετά.
8) Judas Priest - Screaming for Vengeance
Ίσως υπάρχει μια κάποια υποψία φίλερ (για πολλούς βεβαιότητα), αλλά είναι ο κλασικός δίσκος που τα δυνατά του κομμάτια τον ανεβάζουν πολύ. Tι Hellion/ Electric Eye, τι ομώνυμο (top-10 πιθανότατα για μένα), Riding on the Wind, Bloodstone, Devil’s Child, κορυφαίες κομματάρες.
9) Τwisted Sister - Under the Blade
Ακολουθεί αληθινός διάλογος:
- Twisted Sister - What You Don’t Know Sure Can Hurt You, καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι ντεμπούτου έβερ.
- Επιτέλους είπες κάτι cool. Μαζί σου.
Ασφαλώς είναι ο ορισμός της υπερβολής αυτή η δήλωση, αλλά φημίζομαι γι’ αυτές (ο συνομιλητής μου μάλλον όχι). Παρόλα αυτά, κάθε φορά που ακούγεται η φωνάρα του Dee Snider “GOOD EVENING! WELCOME TO OUR SHOW!”, ε σε πείθει. Απίστευτη χροιά. Ήταν καιρός αυτή η μπαντάρα να κυκλοφορήσει δίσκο, αφού για χρόνια γέμιζε τα τοπικά κλαμπ της Νέας Υόρκης αν δεν κάνω λάθος, βαριέμαι να ψάξω. Πάντα βρίσκονταν κοντά στη rock ‘n’ roll πλευρά του heavy metal, αλλά αυτό είναι καλό αφού, πέρα από ανεβαστικά metal τραγούδια σαν το προαναφερθέν, το ομώνυμο κτλ, σου δίνανε και ξεσηκωτικούς ύμνους σαν το Shoot 'em Down για τραγούδι και “χορό”. Υπέροχη μπάντα, διασκεδαστική, κάτι που με τα χρόνια έλειψε από το metal νομίζω. Ή έστω έλειψε σε εμένα.
A… Kαι πολλή ψυχή.
10) Iron Maiden - The Number of the Beast
“Bρε καλώς τα παιδιά. Μπήκε στη ζούλα. Δεν έχω να πω πολλά. Απλά δεν καταλαβαίνω με πιο τρόπο λειτουργεί το σύστημα. Άλλες παλιές αγάπες τις ακούω και λιώνω ακόμα, άλλες δε με κρατάνε τόσο (μιλάω για χιλιοπαιγμένα άλμπουμ κυρίως, όχι μπάντες, μεηντενάρα φορέβα) . Μπορεί να περνάω φάση? Μπορεί. Αναγνωρίζω πως είναι αριστουργηματικό ΚΑΙ αυτό το άλμπουμ αλλά παίζει να το έχω ακούσει 500 φορές μέχρι τα 14 μου.
Όπως και να έχει, το μισό το ακούω το ίδιο ευχάριστα όσο πάντα.”
Aυτό έγραψα τσακ μπαμ σε μια αναγκαστική αλλαγή της λίστας μου που προέκυψε όταν ήδη την είχα ολοκληρώσει. Αλλά ήθελα να προσθέσω κάτι γιατί δε μου αρέσει να μιλάω άσχημα για μεγάλες μου αγάπες 
και δεν έχω βάλει κανένα άλμπουμ σε λίστα απλά για να μπει. Ακούγοντας το Piece of Mind και συγκεκριμένα το The Trooper, σκεφτόμουν πόσο ιδιαίτερο είναι σαν σύλληψη. Κανείς δεν έγραφε τέτοια θέματα, τόσο ξεχωριστά. Όταν κάτι είναι τόσο γνωστό που το έχεις ακούσει 1000000 φορές, όταν έχει εντυπωθεί στο DNA σου, συχνά δεν αναγνωρίζεις βασικά του στοιχεία. Το ίδιο ισχύει για το ιδιοφυές Run to the Hills πχ. Ψιλοβαριέμαι πια αλλά τι να λέμε, είναι κομματάρα, με μοναδική εισαγωγή. φανταστικό drumming και chorus που οι άλλοι της εποχής δεν έβλεπαν καν. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως έχει filler (συνήθεις ύποπτοι Invaders κ Gangland), είναι όντως fillers? Το verse του πρώτου ειδικά είναι φανταστικό, το drumming και το solo section στο δεύτερο επίσης. Δεν έχω την ίδια άποψη περί του τι είναι filler με κάμ ποιους αλλά οκ. 10o λοιπόν το Number αλλά it’s just fatigue.
Εξώφυλλο της χρονιάς εύκολο
Accept - Restless and WIld
Honorable Mentions:
Chris Hillman - Morning Sky
Θρύλος. Αν και άλμπουμ διασκευών, εδώ μαγεύει με την μπάντα του. Ποιος είπε πως δεν βγήκε καλή country στα 80ς? Και χωρίς πλαστική παραγωγή, με ζεστό οργανικό ήχο. Πανέμορφο άλμπουμ.
.38 Special - Special Forces
Άντε ας δώσω λίγη αγάπη και στους AOR-άδες του southern rock. Όχι το αγαπημένο μου αλλά περνούσαν τα χρόνια και δεν τους είχα αναφέρει. Αν σας αρέσουν κάτι Foreigner, Journey και λοιπά “ξεφτιλίκια”, ίσως βρείτε πραγματάκια στα άλμπουμ που έβγαλαν τέλη 70s- αρχές 80ς. Εγώ που δεν τρελαίνομαι, με κερδίζει η παράλληλη βλαχιά που υπάρχει ολούθε.
Whitesnake - Saints & Sinners
Πάρε δισκάρες να ‘χεις. Ίσως το λιγότερο αγαπημένο μου από τα πρώτα 4-5 αλλά και τι μ’ αυτό? Underrated κομματάρες και έπη σαν το Crying in the Rain (τι σας έφταιξε στο έρμο το 1987?) φτιάχνουν έναν ακόμα φοβερό δίσκο.
Special mention:
Rush - Signals
Έχω ακούσει δισκογραφία Rush μέχρι Signals (πλέον), έχω 4-5, σκοπεύω να πάρω και τα άλλα 4-5. Δεν μου έχουν κάνει ποτέ το μεγάλο κλικ. Αλλά δεν είναι και δύσκολο να αντιληφθείς την ποιότητα τους. Αντιλαμβάνομαι πως έχουν 3-4 άλμπουμ που είναι καθαρά δεκαράκια (από Farewell και μετά). Τίποτα να τους προσάψεις. Συναισθηματικά όμως ακόμα δεν… Αυτό το Signals πάντως, το άκουσα τον τελευταίο καιρό και με αφορμή το παιχνίδι και νιώθω πως με κάνει να κολλάω μαζί του (για την μπάντα επιφυλάσσομαι). Φοβερή ατμόσφαιρα, σωστά synths, υπέρσωστη κιθάρα. Δεν το βάζω στη λίστα γιατί είναι πολύ φρέσκο αλλά ήθελα να τα πω.
17 Likes
Pagan Altar- Pagan Altar
Judas Priest - Screaming for Vengeance
Scorpions - Blackout
Heavy Load- Death or Glory
Venom - Black metal
11 Likes
Νόμιζα ότι μόνο εγώ θα το έχω πεντάδα…
ΝΑΙ ΡΕ, PAGAN ALTAR!
2 Likes
Probably not indeed
3 Likes
Μιας και μπήκατε με τα μπούνια στο 82 (i cannot even), να πω, εξ αφορμής του υπέροχου Σαμποτάζ (cheers @JTN και @GRACCHUS_BABEUF) πως το 82 κυκλοφόρησε το επίσης πανέμορφο “Καρυωτάκης-13 Τραγούδια” της Λένας Πλάτωνος με την Σαβίνα Γιαννάτου (<3) στο τραγούδι. Ως γνωστόν μάλιστα, τον δίσκο αυτό τον είχε γράψει η Πλάτωνος πριν το Σαμποτάζ, αλλά ο Πατσιφάς επέμενε να τον κυκλοφορήσει αργότερα, γιατί δεν θεωρούσε ένα δίσκο με μελοποιημένη ποίηση τον ιδανικότερο τρόπο να συστηθεί η Πλάτωνος στο κοινό.
Σε κάθε περίπτωση,
6 Likes
για Sister.
Ε οι Flying V.
5 Likes
Ρε, χωρίς πλάκα, όλα μεταξύ '79 - '82
1 Like