Για κάποιο λόγο διάβασα Κολομβία αντί Βενεζουέλα. Δεν είναι κάτι, είμαι πτώμα από το μπάσκετ.
Μερικές αργεντίνικες προτάσεις για τους εξερευνητές της Λατινικής Αμερικής:
Χαλαρά στην κορυφή το Luchando Por El Metal το οποίο κυκλοφόρησε το 1983 από τους V8. Πρώτος τους δίσκος. Σπιντάτο, με άγνοια κινδύνου, φωνητικά κομματάκι ατσούμπαλα πλην ταιριαστά και εντελώς ψυχωμένα. ΝΤΕΣΤΡΟΥΞΙΟΝ!
Σε playlist ο δίσκος εδώ:
Συνεχίζουμε με τους Bloke και τον μοναδικό τους δίσκο ονόματι Demolición. Εδώ έχουμε πιο καθαρό heavy metal, κάπως πιο μαζεμένο από το χυμαδιό των V8 (αν και έχει τσιρίδες εδώ here and there). Σε σημεία μελωδικό, ρίχνει κλεφτές ματιές στο hard rock της εποχής.
Ορίστε ένα από τα highlights του δίσκου:
Και να πάρουμε μια γεύση και από 90ς με βαρβάτο heavy/power/thrash με ήχο και attitude οδοστρωτήρα πλαισιωμένο από πολύ γεμάτη, ογκώδη παραγωγή. Γενικά στα 90ς γινόταν χαμός στην Αργεντινή και πρέπει να είναι η golden era τους, αλλά δεν έχω ψαχτεί επαρκώς για να προτείνω περισσότερα.
Έχει ψωμί η φάση και θέλω κάποτε να το μελετήσω παραπάνω, δεν γνωρίζω πολλά παραπάνω. Με ιντριγκάρει πολύ το χέβυ μέταλ σε άλλες γλώσσες και από άλλες χώρες.
Μιας και μίλησα για εξτρίμ σκηνή και Κολομβία όμως, δεν μπορώ να κρατηθώ και οφείλω να παραθέσω αυτό το φοβερό και τρομερό EP:
Χαοτικό και απολύτως απειλητικό black metal με ήχο-τρομοκρατική επίθεση. Δεν μπλέκεις. Ακριβώς όπως πρέπει να ακούγεται ο συγκεκριμένος ήχος. Οσοι έχουν επαφή με Sarcofago, Cogumelo Records κτλ, ξέρουν τι να περιμένουν λίγο ως πολύ, είναι αρκετά κοντά σε αυτά που έβγαιναν από Βραζιλία. Έπος.
ΥΓ. Για Μεξικό και death metal μπορούμε να αφιερώσουμε σελίδες ολόκληρες, κάποτε θα γίνει και αυτό.
καπως σχετικο, αλλα ειμαι σε μια κοινοτητα οπου καθε εβδομαδα φτιαχναμε μια συνεργατικη spotify playlist γυρω στα 90 λεπτα με συγκροτηματα απο συγκεκριμενες χωρες ή περιοχες και μετα την ακουγαμε ολοι μαζι. Απο Λατινικη Αμερικη ειχαμε μια για Μεξικο, μια για Χιλη, μια για Κολομβια και μια για Ουρουγουαη-Παραγουαγη
Πολύ σύντομα, μας πήρε το βράδυ και δεν πρόλαβα να κάνω όσα έπρεπε να κάνω το ΣΚ. Τουλάχιστον πέρασα ωραία. Όπως και όλη την εβδομάδα, με μουσικάρες.
Πολυ εντυπωσιακο, εβαλα στη λιστα δισκους που μεχρι πριν απο μια εβδομαδα δεν γνωριζα. Απιστευτο “οπλο” αυτο το νημα. Κι εννοειται οτι δεν μπορω να πιστεψω οτι αφησα εξω δισκους που με γονατιζουν οταν τους ακουω. Παμε.
Rush - Moving pictures
Για κάποιον λόγο αναφέρονταν ως “holy trinity”.
BOC - Fire of the unknown origin
Έχει μέσα “Veteran of a psychic wars”. Κάπου εκεί στερεύει και το συναίσθημα στη μουσική.
Ozzy - Diary Of A Madman
Καθίστε κάτω, έχει S.A.T.O. (κρύο, το ξέρω). Έχει και τον μικρό μάγο. Και τον Airey. Και τον Daisley. Και τον Lee. Εντάξει, χέσε μας, dream team #κάτι.
Siouxsie and the Banshees - Juju
Λίγο βάστα δλδ. Είχα ιδέα από μερικά κλασικά τραγούδια του δίσκου. Αλλά δεν ήξερα τι με περίμενε όταν άκουσα τον δίσκο. Μπήκε στα all time classics μου.
Wipers - Youth of America
Μάλλον αρκεί αυτό ^^^^^
Πραγματάκια που έχασαν τον δρόμο κι απορώ πώς έγινε αυτό:
Black Sabbath - Mob rules
Electric Sun - Firewind
Accept - Breaker
Cirith Ungol - Frost And Fire (Εργο τεχνης, μεσα και εξω-φυλλο)
Saxon - Denim n leather
Blackfoot-Marauder
Venom - Welcome to hell
The Sound - From the Lion’s Mouth
Riot - Fire down under
Black Flag - Damaged
Iron maiden - Killers
Tygers of Pan Tag - Spellbound
Praying Mantis - Time Tells No Lies
AC/DC - For those…
Whitesnake - Come an’ Get It
Zounds - The Curse of Zounds
Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman : sabbath χωρίς των Ozzy δεν είναι Sabbath αλλά στα σίγουρα και Ozzy χωρίς τους Sabbath δεν είναι Sabbath αλλά κάτι άλλο. Προσωπικά την Solo καριέρα του Ozzy την έβλεπα συμπαθητικά με κομματάρες από εδώ και από εκεί αλλά χωρίς να εκτιμώ κάποιον δίσκο του σύσσωμο όσο καλός και αν είναι. Οι πιο εμπορικές στιγμές του πάντα με βγάζαν λίγο Off(πχ Flying high again) όσο και να έχει κομματάρες όπως το Over The Mountain ή το SATO. Καλό θα ήταν ο τρελός στο μικρόφωνο να συνοδεύεται και από τρελές συνθέσεις. Ε εδώ γίνεται με την ομώνυμη κομματάρα του και γιαυτό και μόνο το τραγούδι αυτός ο δίσκος θα είναι για πάντα ο αγαπημένος μου από τις σόλο δουλειές του.
Praying Mantis - Time Tells No Lies : NWOBHM δίσκος αρχών δεκαετίας 80 με επιρροές από Thin Lizzy, Wishbone Ash, κοίταγμα στην μεταλλικότητα των Priest ψηγματάκια από την πιο ροκάδικη πλευρά των Camel. Πιθανότατα θα ηχεί ψιλοκοντά στους Maiden. Έλα μου ντε που κάτι μικροδιαφορές στις καταβολές καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικό προορισμό παρά τις φαινομενικές ομοιότητες στις αφετηριακές βάσεις τους. Κάτι που ήταν λίγο παλιότεροι όσον αφορά το πότε σχηματίστηκαν, κάτι που το ρεμαλισμό δεν τον πολυέχουν στο αίμα τους, κάτι που είναι πιο ροκάδες στη φλέβα τους και μια πιο soft πλευρά που δείχνει να αγαπάει και λίγο τους Boston ή τους Journey, κάτι που είναι ρομαντικοί και αλαφροίσκιωτοι και το αποτέλεσμα εδώ είναι να μην έχουμε κάποιους από τη νέα γενιά που δίνουν το φως τους αλλά έναν από τους τελευταίους της προηγούμενης γενιάς που άργησε να το δώσει στην προηγούμενη. Highlights του δίσκου για μένα η τριάδα των Lovers to the grave, Beads of ebony και Children of the earth.
Rush - Moving Pictures : Έκτο στη σειρά δεκάρι για τους Rush(ναι ρε και το Caress) και ολοκλήρωση της ας την πούμε αλλαγής που ξεκίνησαν με το Permanent Wanes. Μου αρέσει λίγο λιγότερο χωρίς αυτό να σημαίνει απολύτως τίποτα. Tom Sawyer από τα κλασικά Soundtracks των μοναχικών μου βραδινών περιπάτων μέσα στην πόλη, στα 4,5 λεπτά του ΥΥΖ βρίσκουμε το μεγαλύτερο μέρος του Progressive ήχου, από το εμμονοληπτικό Riffing των meshuggah μέχρι τις jazzιές των Sieges Even, Το Limelight παίζει να είναι το αγαπημένο μου μικρό κομμάτι τους και μεγάλη αδυναμία στη διαστημική ρεγκε του Vital Signs. Άψογο από την αρχή μέχρι το τέλος.
Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin : Επιστημονική φαντασία και μυστικισμός στον πιο προσιτό δίσκο των BOC μέχρι τότε και για μένα προσωπικά το καλύτερο τους. Παραγωγάρα από Martin Birch όπως και στο νούμερο 1 της χρονιάς μου και μια άριστη ολοκλήρωση του ήχου τους από τα 70s στα 80s οπως και στην περίπτωση των Rush παραπάνω. Από τον μυστικισμό του Sole Survivor, στη χιτάρα του burnin’ for you, τα παιχνιδιάρικα πλήκτρα και τη ρεφρενάρα του After Dark, στα έπη του Veteran Of The Psychic Wars, Vengeance, την ανατριχίλα του Joan Crawford… συνθέσεις, διάλογοι των οργάνων μεταξύ τους, απόδοση όλα στο 10/10
Iron Maiden - Killers : Εκεί που στο Iron Maiden φαίνοταν σαν να είχαμε την πρώτη έξοδο στην αλητεία και το αρχικό ταξίδι στα καταγώγια της αστικής ζούγκλας εδώ έχει χτιστει street credibility και η παρέα φαίνεται να ταξιδεύει σαν να της ανήκουν τα σοκάκια και ο δρόμος. Ακόμα και αν θεματικά οι στίχοι δεν έχουν καμιά σχέση με όλο αυτό, η μουσική παίρνει δική της ζωή. Περισσότερη αυτοπεποίθηση, τσαμπουκάς, διάθεση για φασαρία, παραγωγή Ν επίπεδα πάνω από το ντεμπούτο και ο τελευταίος κρίκος του Adrian Smith που περνά το συγκρότημα εντελώς στα 80s από τα 70s. Wrathchild, Murders In the Rue Morgue, Killers, purgatory φανερώνουν αυτή την πιο τσαμπουκαλεμένη διάθεση τους όσο πιο εμφατικά γίνεται, το Genghis Khan είναι το καλύτερο Instrumental που έχουν βγάλει ποτε, το Prodigal Son εκπροσωπεί την πιο λυρική πλευρά τους και προφανώς σταματάμε εδώ γιατί τα λέμε όλα ότι hot take και να ακούγεται για τη δισκάρα.
Honorable mentions
Holocaust - Nightcomers : Κόπηκε στο νήμα, η πιο αλήτικη πλευρά του NWOBHM
Venom - Welcome to Hell : Δίσκο των Venom δεν έχω καταφέρει να ακούσω ολόκληρο αλλά είπα να του δώσω μια ακρόαση. Συμφωνώ μέχρι και στα σημεία στίξης με την τοποθέτηση του Ironman πάνω στη συνεισφορά τους στο σκληρό ήχο. Ο διάολος μέχρι τότε πιο πολύ μου έκανε είτε σαν παγανιστική αλληγορία ή σαν αόρατη τιμωρία, ποτέ μέχρι τότε δεν περπατούσε σε αυτό τον κόσμο(εκτός από όταν έμπαινε στα αυλάκια του βινυλίου της μαρινέλας στο ανάποδο παίξιμο). Ξαναθυμήθηκα ότι μου άρεσαν και 3 κομματάρες στη μέση, Live Like An Angel, Witching Hour(πάνε να κάνουν και απόπειρα κανονικού σόλο εδώ οι τσαχπίνηδες αντί να τρίβουν την ταστιέρα με γυαλόχαρτο) και 1000 days in sodom
Accept - Breaker : Ένα κλικ πριν αρχίσουν να βγάχουν τις κανονικές δισκάρες τους με αρχή τον αμέσως επόμενο. Για πολλούς είναι και αυτό και το ομώνυμο είναι κομματάρα αλλά στο σύνολο ήθελε να τερματίσουν λίγο ακόμα και όταν ακούω το παλιόσκυλο να πάει να τραγουδήσει μπαλάντα τρίζω και λίγο τα δόντια από το Cringάρισμα.
Cirith Ungol - Frost and Fire : Τόσο Cult που οι Manilla Road φαντάζουν μπροστά τους επαγγελματίες και γυαλισμένοι σαν τους Slipknot. Γουστάρω πολύ τις περιπτώσεις που οι μουσικοί έχουν άγνοια κινδύνου και βάζουν μέσα ότι μπορούν χωρίς φόβο του τι θα βγει.
Αρκετά σεντονακια κατέθεσα εδώ μέσα αυτές τις μέρες, οπότε, λίγο πιο συντομα για αυτη την χρονια
(κ μαζευοντας δυνάμεις για την τελευταία χρονια του κλασικου Heavy Metal, πριν την κατάδυση σε πιο βαθιά σκοτάδια):
10. Einsturzende Neubauten - Kollaps
9. Accept - Breaker
8. The Exploited - Punks Not Dead
7. The Cure - Faith
6. Siouxsie and the Banshees - Juju
5. Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Ο, τι πιο λατρεμένο κ ιδιαίτερο έχει κάνει ο Οζζαρος εκτός Sabbath.
Κ μονο για το τελείωμα του ομώνυμου επους, θα άξιζε διθυραμβους.
4. Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Ο Birch ζωγραφίζει (ΚΑΙ εδώ) στην παραγωγή, η μπάντα μεγαλουργεί στις συνθέσεις, το τελικο αποτελεσμα ειναι κατι σαν το δικό τους Seventh Son, η ατμόσφαιρα του δίσκου απαγορευτικά στοιχειωτικη, κ το Veteran of the Psychic Wars το πιο λυτρωτικά καταδικαστικο τραγουδι του Συμπαντος
(ειδικά σ ΑΥΤΗ την εκτέλεση:)
3. Holocaust - Nightcomers
Η τρίτη εμβληματική μπάντα του κινήματος (μαζί με Maiden κ Angelwitch), που, για μένα, δικαιολογει το New στο NWOBHM, κ μέσα από καθαρό ένστικτο, έμπνευση κ άγνοια κινδύνου καταθέτει κάποιους από τους πιο αντιπροσωπευτικους υμνους των early 80s
(Death or Glory, Mavrock, το ομώνυμο, κ ναι, προφανως το Heavy Metal Mania).
Το γιατί, αντί για κάποιες πιο αδυναμες/ τυπικές στιγμές ανάμεσα στα παραπανω classics, δεν συμπεριέλαβαν στον δίσκο κομματαρες οπως τα Long the Bell will Toll, Forcedown Breakdown κ φυσικά το The Small Hours, δεν το γνωρίζω, αλλά κ δεν αποτελεί λόγο για να μειωθεί η αξία του συγκεκριμένου ιστορικου δισκου.
2. Venom - Welcome to Hell
Για αυτους τα έγραψα πολυ προσφατα, οποτε εδώ θα επαναλάβω απλώς αυτό
1. Iron Maiden - Killers
Ok, αυτή είναι μια πολυ ιδιαίτερη περίπτωση δισκου για μένα.
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, ειμαι φανατικός υποστηρικτης της άποψης ότι το Killers ειναι όχι απλά ισάξιο, αλλά ΞΕΚΑΘΑΡΑ ανώτερο του, ουτως ή άλλως, εμβληματικου ντεμπούτου, κ το πιο ιδιαίτερο/κρυφό διαμάντι, από την θρυλική 80ς εφταλογια της μπάντας.
Αρχικά, εδώ συμπληρώνονται δυο από τα πιο βασικά κομμάτια του παζλ που απαρτιζει τον Maiden Ήχο.
Ο ερχομός του Adrian Smith, δεν αναβαθμίζει απλώς τις συνθετικες δυναμικές του συγκροτήματος (όπως θα αρχίσει να φαίνεται από τον επόμενο δίσκο), αλλά σφυρηλατει κ ένα από τα πιο αγαπημένα κ επιδραστικα κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών.
Όσο για τον τεράστιο Birch, σα να μην έφτανε η πορεια του ήδη μέχρι εκείνο το σημείο, είπε να το τερματισει κάπου εδω, υπηρετώντας κ αναδεικνύοντας ως παραγωγος (κ μέντορας/σκηνοθέτης) το μουσικό όραμα του Harris, καλυτερα/ιδανικοτερα απ ότι ίσως να ήλπιζε ακόμα κι ο ίδιος (κ, ναι, εδώ, στο Number, κ με εντελώς διαφορετική προσεγγιση στο Somewhere, θεωρώ ότι συναντάμε τις κορυφαίες παραγωγες των Maiden).
Από κει κ περα, εδώ ο Dianno θεωρώ ότι χτυπάει τις πιο λυσσασμενες επιδόσεις του (κι ας γκρινιαζε με την όλο κ πιο τέρμα-μέταλ κατεύθυνση που ολοφάνερα έπαιρνε το συγκρότημα), κ ειδικά στο ομώνυμο, ειναι λες κ δίνει το συνθημα για όλο τον υπόλοιπο χαμό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια
(κυρίως από μεταγενέστερες μπάντες που έχουν την προθεση να οδηγήσουν στα άκρα την έμπνευση που θα αντλήσουν από αυτόν τον υμνο).
Επισης,σε ενα απο τα λιγα, μέχρι στιγμής - σχεδόν- track by track μου σε δίσκο, ας δηλωσω απλως πως:
το Purgatory είναι - ρητά κ κατηγορηματικά - το Trooper before it was cool,
το Prodigal Son παραμένει η πιο παραγνωρισμενη (κ ιδιαίτερη) από τις “μπαλαντες” της μπαντας,
το Murders in the Rue Morgue κερνάει κρυπτικη protomaidenικη μαγεία γενναιοδωρα κ θαρραλέα,
τα Wrathchild κ Innocent Exile προσφερονται για τρελα μπάχαλα,
ενώ η απόλυτη αδυναμία μου στον δίσκο παραμενει
η διλογια των Another Life/Genghis Khan
(το οποίο μέχρι το 1’.47" ειναι απλώς ενα Συγκλονιστικο Iron Maiden instrumental,ενω από το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο αποκαλυπτει την πεμπτουσια της Μαγείας του Μεϊντενικου Συμπαντος κ ταυτόχρονα προοικονομει το καλυτερο τραγούδι όλων των εποχων - που θα έρθει ένα χρόνο αργότερα).
Βέβαια, κ ολα τα παραπανω να μην ίσχυαν, η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα παρεμενε στο υψηλότερο βαθρο στις προσωπικες μου λίστες, εξαιτίας ενός θαμπου απογευματος μιας Μεγαλης Δευτέρας 20 Απριλιου, πισω στο αρχαίο 1992, όταν ο 13χρονος εαυτός μου κατέβηκε για πρωτη φορα τα σκαλιά του υπογείου του Metropolis, κ μέσα από έναν τοίχο απο κασέτες, άπλωσε το χέρι του κ πηρε κατευθείαν αυτή με τον καλυτερο κ πιο επιβλητικό Eddie στο εξώφυλλο (κι ας μην είχα ιδέα τότε ποιος ή τι ήταν αυτός ο τυπος, ή οι ίδιοι οι Maiden for that matter).
Thanx, χαίρομαι που βρήκες κάτι που να σου αρέσει! Το θρεντάκι που λες είναι καλή ιδέα και υπάρχουν και φορουμίτες που ενδιαφέρονται για obscure-ιλες απο τα πέρατα της γης, αν ξεβαρεθώ ίσως πάρω πρωτοβουλία να ξεκινήσω κάτι τέτοιο.
Εν τω μεταξύ, περί 1981, μουτζώνω περίτρανα τον εαυτό μου που ξέχασα Cirith Ungol και με λογίζω και ως “τεράστιο φαν”. Πολύ μεγάλη παράλειψη.
Το καλύτερο instrumental της δεκαετίας και σκούξτε όσο θέλετε:
