Πραγματι πολυ ομορφη ιδεα απο ολο αυτο να προκυψει κατι ερασιτεχνικό. Οπου ερασιτεχνικό για μενα αυτο που γινεται με μερακι. Εν τω μεταξυ καποιες φορες διαβαζω τα κειμενα ολων σας και πραγματικα νομιζω ξεπερνανε κατα πολυ επισημες κριτικες.
8 Likes
1 Mob Rules - Black Sabbath
2 Diary of a madman - Ozzy
3 Killers - Iron Maiden
4 Denim and Leather - Saxon
5 Deceit - This Heat
εξώφυλλο Frost and Fire - Cirith Ungol
10 Likes
1981
-
Cirith Ungol - Frost and Fire
-
Iron Maiden - Killers
-
Riot - Fire Down Under
-
Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
-
The Sound - From the Lions Mouth
Cover Art
17 Likes
Ρε αυτό είναι πολύ καλός δίσκος.
2 Likes
Η πιο ώριμη δουλειά τους. Concept, ok the story was a pretext, αλλά οι συνθέσεις γαμούν. Oath, A World without heroes ( η καλύτερη ερμηνεία του Gene και ΣΟΛΑΡΑ από Paul), I, etc. Στο “Creatures” κρατήσαν τον heavy ήχο αλλά χωρίς τα Bob Ezrin/concept/cinematic στοιχεία που ξένισαν το πόπολο. Το internal controversy στο Elder οδήγησε στην εκπαραθύρωση του Frehley.
1 Like
Από εμένα είναι:
The Adicts “Songs of praise”
Απόρησα, είναι η αλήθεια, που δεν ανέφερε κανείς το συγκεκριμένο ντεμπούτο (ιδίως με τον Αντώνη που τις προηγούμενες χρονιές έκανε ουσιαστικά ολόκληρα αφιερώματα στον ’77 punk ήχο). Για εμένα είναι μάλλον Ο κλασικός, μελωδικός punk δίσκος· τόσα πολλά κομμάτια (16 στο σύνολο) instant hits, χωρίς fillers, με όλα να χωράνε (και πολλά χωρέσανε) σε best-of συλλογές του σχήματος. Τρομερός δίσκος που οι τόσο έντονες μελωδίες του τον απομακρύνουν, θα έλεγα, από αυτό έχουμε σαν «punk» στο μυαλό μας.
Zounds “The curse of Zounds”
Τον είδα σε διάφορες λίστες οπότε δεν έχει νόημα να πω κάτι, απλά να σημειώσω ότι στην original κοπή του δίσκου όλα τα κλασικά hit-άκια (“War”, “Subvert”, “Demystyfication” κλπ.) δεν υπάρχουν -αυτά ανοίγουν μόνο την επανακυκλοφορία του 1993. Και το λέω αυτό γιατί υποθέτω οι περισσότεροι από εμάς γνωρίσαμε το “The curse of Zounds” από αυτήν την επανακυκλοφορία -αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς όλα αυτά single-άκια ο δίσκος πέφτει πολλά επίπεδα.
Wipers “Youth of America”
Βαριέμαι τα 10 λεπτά του ομώνυμου -ορίστε το είπα.
Βαγγέλης Γερμανός “Τα μπαράκια”
Παρ’ όλο που, προφανώς, ήξερα κομμάτια τύπου “Κρουαζιέρα” και “Μπανιέρα” (αν και όχι στην ιδιαίτερη, original εκτέλεσή του) από την παιδική μου ηλικία, ερωτεύτηκα τη φωνή του Γερμανού σε μεγάλη ηλικία και, μάλιστα, μ’ ένα κομμάτι που δεν είναι καν δικό του κι ούτε βρίσκεται σε δικό του δίσκο (είναι του Γιοκαρίνη):
(Κάντε μου τη χάρη κι ακούτε το, βρε, ούτε 3 λεπτά δε θα σας πάρει)
Πώς να μη συγκινηθείς με μία τέτοια μπαλάντα; Πώς να μη σκιρτήσεις μ’ αυτήν την τόσο απαλή φωνή; Σχεδόν άμεσα έψαξα “Τα μπαράκια”, το αγόρασα (παρ’ όλο που ήξερα ότι δεν είχε αυτό κομμάτι μέσα, αλλά με το σκεπτικό «το πρώτο του θα είναι λογικά το καλύτερο») και δεν το μετάνιωσα στιγμή. Όντως μιλάμε για μία τόσο ιδιαίτερη φωνή που είναι λες και ψιθυρίζει σ’ εσένα προσωπικά, μπαλάντες προσωπικές (πόσο με συγκινεί κάθε φορά που ακούω τα γέλια της κόρης του στην “Μπανιέρα”; ) μα που έχουν την ικανότητα να συνδεθούν μαζί σου κι ας ακούγονται «παλιομοδίτικες» ή με «αφελή» στίχο. Βασικά μου βγάζει μία αθωότητα η φωνή και τα τραγούδια του -αυτό.
Adolescents “Welcome to reality” EP
Παραδόξως, αυτό το μικρό EP με τα 3 κομμάτια μου αρέσει περισσότερο από το (καλό, όπως και να έχει) ομώνυμο LP. Και να φανταστεί κανείς ότι λείπει ο Rikk Agnew, ο βασικός συνθέτης!
Εξώφυλλο, “Frost and fire”, παρ’ όλο που φλέρταρα με την ιδέα να βάλω το “The curse of Zounds”. Είχα μείνει μαλάκας με την πανέξυπνη ιδέα τους, όταν ανοίγεις όλο το LP τότε ν’ αντιλαμβάνεσαι ότι οι πυροσβέστες δε ρίχνουν νερό στο φλεγόμενο Λονδίνο, αλλά… πετρέλαιο!
13 Likes
1981
- Iron Maiden - Killers
- Saga - Worlds Apart (κανένας? ΚΑΝΕΝΑΣ ΡΕΕΕΕ???)
- Crass - Penis Envy
- Triumph - Allied Forces
- Praying Mantis – Time Tells No Lies
Οριακά δεν μπήκαν:
Blue Öyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Saracen- Heroes, Saints & Fools
Venom - Welcome To Hell
15 Likes
- Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin
- The Sound - From the Lions Mouth
- Siouxsie and the Banshees - Juju
- Journey - Escape
- Rush - Moving Pictures
15 Likes
Αγαπημένοι, πλησιάζοντας στην αλλάγη μέρας και χρονιάς και ελπίζοντας να μην μου έχει ξεφύγει κάποια λίστα ας κάνουμε ένα summoning μεγαλοπρεπές σε
@Tom7 @Sh_Wo_f @Ktn @jonkyr @Ironman1 @GRACCHUS_BABEUF @Death.Eternal @DarthVader @ARIAN @38aris
66 δίσκοι ήδη…
Τα ρολόγια μία ώρα μπροστά ε
6 Likes
- Black Sabbath - Mob rules. Ξέρω ανθρώπους που το έχουν και πάνω από το προηγούμενο.
- Rush - Moving pictures. Rush αφού…
- Iron maiden - Killers. Ανώτερο από το προηγούμενο. Σήμερα ολόκληρο το ακούω πιο εύκολα από το επόμενο.
- Accept-Breaker. Εντάξει ο πρώτος καρακλασσικός δίσκος των Γερμανών θεών. Can’t stand the night λιώνει ατσάλι Δαμασκού.
- Riot - Fire down under. Χωρίς μέτριο δίσκο, εδώ μια από τις κορυφές
Ίσως κάποια άλλη στιγμή να ήταν στην πεντάδα το ίδιο εύκολα τα :
Saxon - Denim n leather. Respect
Venom - Welcome to hell. Άργησα να τους συμπαθήσω αλλά τα πρώτα άλμπουμ τους τα ακούω ακόμα συχνά πυκνά
Foreigner-4. Τέρμα κολλητικά
ρεφρέν που τα τραγουδάς για μέρες
Blackfoot-Marauder. Το είχα στην πεντάδα όλη την εβδομάδα. Όταν τα έβαλα κάτω μου βγήκαν 7 τα άλμπουμ της πεντάδας κι έτσι οριακά κόπηκε. Metal περισσότερο και southrn blues μαγκιορικο. Κορυφαία τους δουλειά.
14 Likes
1981
-
Wipers - Youth of America
-
The Sound - From the Lion’s Mouth
-
The Adicts - Songs of Praise
-
Agent Orange - Living in Darkness
-
Siouxie and the Banshees - Juju
Τραγούδι της χρονιάς:
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
bonus:
14 Likes
Ναι.
Και ναι.
Τώρα ξέρεις ( που λέει ο λόγος) και άλλον έναν
2 Likes
1981
A. Εκτός συναγωνισμού
Summary
…έτσι να μη χαλάσει κι η παράδοση με τη συμπερίληψη ελληνικών κυκλοφοριών…
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παλιόφιλο @JTN που μου θύμισε ότι βγήκε το '81 αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα!
Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να 'ρθουνε άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
B. Bolivarian Metal Attack (part 1)
Summary
Δεν σας κάνω καθόλου πλάκα. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 όχι μόνο υπήρχε metal σκηνή στη Βενεζουέλα, αλλά έπαιρνε κεφάλια!
…ΟΚ, ίσως υπερβάλλω λίγο. Δεν ξέρω για σκηνή που έπαιρνε κεφάλια per se. Ξέρω όμως ότι υπήρχαν τουλάχιστον αυτοί οι δύο, οι Arkangel και οι Resistencia, και όντως έπαιρναν κεφάλια.
Οι μεν Arkangel, πέρα από το ότι μάλλον θα κέρδιζαν για πλάκα σε έναν υποθετικό διαγωνισμό εξωφύλλου με τις περισσότερες λέξεις πάνω του (όπως βλέπετε και μόνοι σας), είχαν ροκ ήχο και φωνητικά αλλά μέταλ διάθεση και πέταγαν πραγματικά τρομερές ριφάρες εδώ κι εκεί, με αποτέλεσμα κομματάρες όπως Libertad, Baron Rojo (βρε, βρε, τι μου θυμίζει…), Nada es Eterno, Asesino (μέταλ ψύχωση!) κ.ο.κ.
Οι δε Resistencia έχουν εξελιχθεί σε μεγάλη καψούρα από τότε που τους ανακάλυψα, με θεόβαρια ριφ/οδοστρωτήρες, νεύρο/ένταση που λες ωχ ωχ όπου να 'ναι θα τους σπάσει η φλέβα στο κούτελο και έναν πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ τραγουδιστή, που το πάθος με το οποίο τραγουδάει προσωπικά δεν το έχω συναντήσει πολλές φορές, στην εποχή εκείνη, μην πω και γενικότερα. Κι αν δεν με πιστεύετε, ακούστε τον. Όχι χωρίς πλάκα, ακούστε τον.
Δύο σημειώσεις προτού πέσετε με τα μούτρα - όπως ελπίζω ότι θα κάνετε όσοι ψοφάτε να ανακαλύπτετε obscure metal διαμάντια:
- Ναι, ούτε οι Arkangel ούτε οι Resistencia τραγουδάνε στα αγγλικά. Αν είστε από τους χλεμπονιάρηδες για τους οποίους κάτι τέτοιο είναι deal breaker, τι να σας πω, κρατήστε τις αποστάσεις σας. Εγώ θα πω μόνο ότι από άποψη coolness τα ισπανικά όχι μόνο δεν υστερούν σε σχέση με τα αγγλικά αλλά ενίοτε δεν τα βλέπουν καν - μακράν πιο εύηχη γλώσσα, κι ας μην την καταλαβαίνω. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι αυτό είναι τροχοπέδη (…ναι, όταν ακούτε ας πούμε βορβορώδες brutal death metal τα καταλαβαίνετε όλα και γενικά ασχολείστε πολύ με το “τι λένε”… Τέλος πάντων).
- Το “Bolivarian” - είμαι σχεδόν σίγουρος ότι - δεν αφορά μόνο τη χώρα καταγωγής… Είπαμε, δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι ακριβώς λένε οι στίχοι, αλλά υπάρχουν διάφορα hints εδώ κι εκεί, από το όνομα των Resistencia μέχρι τίτλους και στίχους (μεμονωμένους, που τους πιάνει κανείς κι ας μην ξέρει ισπανικά!), και εδώ και σε μεταγενέστερους δίσκους (ναι, το “part 1” δεν μπήκε τυχαία), που “δείχνουν” ότι πιθανότατα τα μέλη και των δύο αυτών γκρουπ είναι - στη χειρότερη - με τον Commandante Chavez. Αντιιμπεριαλιστικό metal; Πόσο γαμάτο; ΠΟΣΟ;
Γ. Μια αναπληρωματική δεκάδα, έτσι να βρίσκεται
Summary
Κοιτάχτε. Είμαι πολύ ανοιχτός, ορθάνοιχτος στο ενδεχόμενο να έχω αδικήσει σφροδρά τα δύο πρώτα τους (που τα αγνόησα παντελώς στις λίστες του '79 και του '80), κάποια στιγμή στο μέλλον να δω το Φως και να ζητώ συγγνώμη γονατιστός μπροστά στην αφίσα των Udo, Wolf και σία (που δεν έχω, αλλά θα μπορούσα). Μέχρι να γίνει αυτό όμως, αν γίνει, εδώ είναι που ξεκινούν οι δικοί μου Accept, οι Accept που αγαπάω. Από τον μεταλλικό παροξυσμό του ομώνυμου μέχρι την πολύ σωστή αντιγραφή AC/DC στο Midnight Highway, και από το σοκ της μπαρόκ (!) γέφυρας στο Son of a Bitch (πιο randomly aggressive metal κομμάτι ever 
) μέχρι το ξέφρενο γλέντι του Burning, το Breaker καταφέρνει κάτι τρομερά δύσκολο: In retrospect να στέκεται περήφανο και να μη νιώθει (πολύ) μειονεκτικά απέναντι στο αιώνιο heavy metal classic που προοικονόμησε και το οποίο ακολούθησε μόλις έναν χρόνο μετά.
Καλώς ταρχίδιαμας τα δυο part 2…
Τα έλεγα προ ημερών για το πόσο φρέσκο και γαμάτο NWOBHM διαμαντάκι ήταν το On Through the Night, των τζόβενων που τους χάλαγε αυτή η ταμπέλα γιατί δεν έβλεπαν την ώρα να αγκαλιαστούν από τα αμερικανάκια (όπως και έγινε άλλωστε λίγο αργότερα). Μπροστά στο High ‘n’ Dry, όμως, πραγματικά ωχριά. Είναι απίστευτο, πραγματικά, πόσο εύκολα μοιάζουν οι Leppard να ξεπέρασαν έναν ήδη σούπερ δίσκο και σε πιάνει λίγο το παράπονο, σκέψου τι άλλο σαν κι αυτό θα μπορούσαν να φτιάξουν αν δεν ήταν τόσο ελαφρόμυαλοι… Όχι άλλα δάκρυα όμως, αφού προς τα εκεί ήθελαν να πορευτούν με γεια τους με χαρά τους, τουλάχιστον μας άφησαν ένα OTTN και κυρίως το HnD, έναν πραγματικά αψεγάδιαστο, τέλειο hard rock/metal δίσκο, όπου ακόμα και η ζαχαρώδης μπαλαντούλα γαμάει, δεν ξέρω πώς το έκαναν ρε οι κερατάδες.
Αφού λοιπόν κατοχυρώσαμε ότι
βγήκε το '81 και όχι το '80
ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα: Πώς ακολουθείς ένα εξαίσιο έργο σαν το Earthquake; Καλά, ξέρουμε την απάντηση, καταρχάς παίρνεις έναν κανονικό τραγουδιστή να δέσει το γλ - όχι; Επιμένουμε σε απλώς λειτουργικά φωνητικά εκ των έσω ε; Καλά ρε Uli, αφού το θες έτσι… Εξυπακούεται πάντως ότι στο κιθαριστικό σκέλος δεν υπάρχουν μα/μου και αστερίσκοι, για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα της δουλειάς της γερμανικής μετενσάρκωσης του Hendrix (ναι το ξέρω ότι χρονολογικά δεν στέκει, άστο να πέσει κάτω) είναι μα-γι-κό. Ειδικά στη Χιροσίμα, όπως ήδη ανέφεραν άλλα παιδιά, η εμπειρία της ακρόασης είναι αυτό που λένε οι Εγγλέζοι και δεν είμαι σίγουρος ότι έχει επακριβή μετάφραση στα ελληνικά: Overwhelming. Αλλού νιώθεις ότι αν συντονιστείς πλήρως με το συγκρότημα δεν τη γλιτώνεις την ανακοπή, αβάσταχτη πραγματικά η ένταση (ωπ; αυτό ίσως), αλλού είσαι έτοιμος να σε πάρουν τα ζουμιά, πωπω πάλι χάλια μας έκανες, πάμε παρακάτω…
Ξέρω τι σκέφτεστε: Εντάξει, για το Heavy Metal Mania. Σωστά; Και ναι και όχι, βασικά. Αφενός δίσκος που περιέχει τέτοιο διαχρονικό μέταλ ύμνο αυτομάτως παίρνει πολλούς πόντους και μόνο απ’ αυτό, αφετέρου όμως το Nightcomers έχει πολύ περισσότερο ζουμί απ’ ό,τι αν είχε μόνο το προαναφερθέν. Γιατί έχει και Death or Glory που σκάβει τη γη (άνετα από τα πιο heavy συγκροτήματα του NWOBHM οι Holocaust), έχει και τη mavrila το Mavrock (α-χα-καλό-ε), έχει και It Don’t Matter To Me με τις χτύπα-με-κι-άλλο ριφάρες, έχει και Push it Around που ζέχνει αλητεία από δω μέχρι το Εδιμβούργο, έχει και το ομώνυμο με το θεοσκότεινο ύφος που ουσιαστικά κατέστησε τους Holocaust άλλον έναν κρίσιμο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους παλιούς Σάμπαθ και στο υπό διαμόρφωση, τα επόμενα χρόνια, doom metal… Μέσα από τα πολλά (όλα εξίσου ερωτεύσιμα) πρόσωπά τους οι Σκωτσέζοι αλητάμπουρες κέρδισαν επάξια τον τίτλο του συγκροτήματος που έπρεπε να γίνει πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο έγινε. Και το αστείο είναι ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι ίδιοι τα είχαν αφήσει όλα αυτά πίσω τους και είχαν μεταλλαχθεί σε Voivod-ικό technometal θηρίο!
Για όσους μόλις γούρλωσαν τα μάτια τους: I know, guys, κι εγώ τα γούρλωσα όταν το συνειδητοποίησα. Είναι αλήθεια…
Αν με ρωτούσε κανείς ποιο συγκρότημα θα έχριζα το πιο υποτιμημένο/παραγνωρισμένο σε όλο το NWOBHM, θα έλεγα, χωρίς δισταγμό, τους Legend.
Πριν πω γι’ αυτούς ίσως είναι σκόπιμο να παρατεθούν ολίγα τινά περί της Νήσου Jersey από όπου προέρχονται (απαραίτητη αναφορά κιόλας για να τους ξεχωρίσουμε από τους 123456789 άλλους Legend εκεί έξω - χωρίς πλάκα ρε, το ίντερνετ έγινε πράξη αργά - αλλά και χρήσιμο ώστε να εξηγηθεί εν μέρει η μοναδικότητα του συγκροτήματος).
Το Jersey λοιπόν είναι ένα νησί λίγα μίλια βόρεια της Γαλλίας, αλλά δεν ανήκει στη Γαλλία. Οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι αγγλόφωνοι, αλλά επιβιώνει ακόμα στο νησί και μια αρχαία νορμανδική διάλεκτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λέει “την ευθύνη” για το Τζέρσεϊ, όπως και για κάτι άλλα νησιά στη Μάγχη, αλλά δεν αποτελούν μέρος του, ούτε θεωρούνται και βρετανικά υπερπόντια εδάφη. Είναι λέει εδάφη “εξαρτώμενα από το Στέμμα”, που ανάθεμά με κι αν καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει.
Σίγουρα μπερδευτήκατε όσο και εγώ αλλά και αναρωτιέστε πού κολλάνε όλα αυτά με τη μουσική των Legend. Εξηγούμαι: Αυτό που έχω καταλάβει (κάπως) γι’ αυτούς είναι ότι η ταυτότητά τους είναι λίγο ό,τι να ‘ναι. Είναι περίπου Βρετανοί, αλλά όχι ακριβώς. Οι πρόγονοί τους ήταν κατά 99% γαλλικής καταγωγής, αλλά Γάλλους δεν τους λες. Αυτή η σύγχυση έχω την αίσθηση ότι είχε την επίδρασή της στη μουσική τους. Όταν είσαι και έτσι και γιουβέτσι, τόσο κοντά στη Βρετανία αλλά ταυτόχρονα και απομονωμένος, δε θέλει και πολύ να αφομοιώσεις μεν κάποιες βασικές επιρροές αλλά να το κάνεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι άλλοι που ήταν και πιο μέσα στα πράγματα, κοινώς να κάνεις τα δικά σου. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι Legend σε δύο full length δίσκους και κάτι ψιλά (σινγκλς, EPs κ.ο.κ.) στις αρχές των 80ς. “Πιάνεις” πράγματα από δω κι από κει, λες π.χ. α αυτό εδώ θυμίζει Sabbath, τούτο κει Budgie, το άλλο παραπέρα ίσως Wishbone Ash, συνολικά όμως κατάφεραν να παίξουν σκληρή μουσική με ένα εντελώς προσωπικό ύφος, που αν παραβλέψεις τη σάπια παραγωγή (είπαμε ρε μαλάκες, μπάντα από ένα ξεχασμένο κωλόνησο κοντά στο χωριό του Αστερίξ…) πραγματικά κολλάς μαζί τους. Και όπως είπα έχει και συνέχεια…
Στη μάχη των κραγιόν, των σκισμένων καλτσόν και των εξωφρενικών περμανάντ, δηλαδή για το ποια παρδαλά ζουλάπια θα έμπαιναν στη διευρυμένη λίστα αυτής εδώ της χρονιάς, κέρδισαν στο νήμα τα αυτοκαταστροφικά τομάρια της Sunset Strip σε βάρος του άλλου ακρογωνιαίου λίθου του early glam metal (οι Van Halen δεν πιάνονται ρε μαλάκες), των τεράστιων Φινλανδών Hanoi Rocks που επίσης ντεμπούταραν κατά το σωτήριον έτος 1981 (more on them later on in the game). Θα μου πείτε, γιατί αυτοί και όχι οι άλλοι; Υπάρχει αισθητή ποιοτική διαφορά μεταξύ τους; Όχι. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί Motley, ίσως είναι που ξέθαψα αυτές τις μέρες τον δίσκο, για το παιχνίδι φυσικά, και έπιασα πάλι τον εαυτό μου να φωνάζει γεια σου ρε μάστορα Mick Mars με τις ΡΙΦΑΡΕΣ σου, οι άλλοι μπορεί να πηδάγανε περισσότερο αλλά εσύ ήσουν ταγμένος στη μουσική και καλά έκανες ρε θείο, το παίξιμό σου ανέβασε αυτό το συγκρότημα πολύ πάνω από όσο είχε ποτέ το δικαίωμα. Κατά τ’ άλλα, για μία και μοναδική φορά, τα πάντα εδώ αποπνέουν μία γοητευτικά ερασιτεχνική αύρα, το ήξεραν όλοι ότι δεν θα κράταγε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να συνειδητοποιήσουν οι πάντες στην Καλιφόρνια τι superstar potential υπήρχε εδώ, να τους περιλάβουν και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι (sleaze) Ιστορία…
Συνεχίζοντας λοιπόν τις άναρθρες κραυγές αποθέωσης / έκφρασης λατρείας στο πρόσωπο του ανυπέρβλητου μάγου της ηλεκτρικής κιθάρας, κανονικά δεν θα πρέπει να πούμε πολλά γιατί σ’ αυτό το στάδιο της πορείας του το Μιχαλιό ήταν λίρα εκατό και θαρρείς δεν μπορούσε να γράψει κάτι έστω μέτριο, και να προσπαθούσε. Για άλλη μια φορά ας περιοριστούμε στο να θαυμάσουμε μία ακόμα dream team που μάζεψε γύρω του ο ξανθός (το αναγνωρίζετε φαντάζομαι το παλικάρι τέρμα δεξιά, έτσι;!), το ακαταμάχητο παίξιμό του, μελωδικό και ταυτόχρονα ουσιωδώς τεχνικό, τις ριφάρες, τις τραγουδάρες (Let Sleeping Dogs Lie, But I Want More, Looking For Love, πωπωπωωωωωω), εν ολίγοις ας πούμε ευχαριστώ για άλλη μια δισκάρα, που είναι μεν στριμωγμένη δίκην σάντουιτς ανάμεσα σε δύο δίσκους που θεωρούνται “πιο” classics (επανερχόμαστε την άλλη βδομάδα βεβαίως - βεβαίως) αλλά καταφέρνει και τους κοιτάει και τους δυο στα μάτια. Και μαγκιά της.
Οι Νεοϋρκέζοι που κάποτε για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ήταν Αυστραλοί (μάλλον με μπέρδευε ο τίτλος), αρκετά χρόνια πριν μετεξελιχθούν σε power metal γίγαντες, είχαν πάρει άριστα και σε τούτο δω το “σκέτο μέταλ (ρε μνιά)” ύφος όπως άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι. Ντάξει τι να πω γι’ αυτόν τον δίσκο που δεν έχει ειπωθεί εκατοντάδες φορές στο παρελθόν; Από το (hilariously titled) Swords and Tequila μέχρι τα Outlaw, Don’t Hold Back (…oh yeah, please don’t), Run for your Life κ.ο.κ., όλοι παίζουν σαν να τους έχεις βάλει νέφτι στον κώλο, ο δε Σπεράντσα, στην τελευταία αυτή παρουσία του σε δίσκο Riot, παρότι στην καρδιά μου και στη συνείδησή μου Tony Moore δεν θα γίνει ποτέ, σόρι, εντούτοις γι’ αυτό που χρειαζόταν η μπάντα εδώ ήταν άψογος. Καλή ξεκούραση τώρα για λίγα χρόνια, αγόρια, μέχρι να τα ξαναπούμε επ’ αφορμή της Επικής Στροφής.
Στα σχεδόν 50 χρόνια που υπάρχουν οι Saxon έχουν βγάλει πολλές, πάρα πολλές δισκάρες… Απ’ όλες αυτές όμως είναι μία που διεκδικεί τον τίτλο της πιο δισκαροδισκάρας (με έναν μόνο αστερίσκο, σε ένα θέμα που θα ξαναπιάσω σε κάποιους μήνες από τώρα) και αυτή, ναι, είναι το Denim and Leather. Και πραγματικά με πονάει που δεν το έβαλα στην πεντάδα, απ’ όλα αυτά τα “honourables” είναι εκείνο που πλησίασε πιο πολύ στο να πλασαριστεί εκεί. Κατά τ’ άλλα ό,τι γράφω πιο πάνω για το Riot ισχύει και εδώ, πολλαπλασιασμένο. Τι ακριβώς να πω για το Denim and Leather; Και μόνο η παράθεση της tracklist θα αρκούσε. Κι ας θα έχαναν λίγο (έως πολύ) τον δρόμο τους λίγα χρόνια μετά. Το θέμα είναι ότι τον ξαναβρήκαν εγκαίρως, ενώ άλλοι ακόμα ψάχνονται, μη γίνω πάλι κακός. Δόξα και τιμή στο - επαναλαμβάνω - πιο τίμιο και συνεπές βρετανικό metal συγκρότημα έβερ.
…και να το upgrade που λέγαμε. Σε όλα τα επίπεδα όμως. Από τη φωνή (το να πω ότι ο Deverill είναι ανώτερος τραγουδιστής του Cox θα ήταν σαν να έλεγα - για να μείνω και στο αγαπημένο τους theme - ότι η τίγρη και η γάτα ανήκουν στην ίδια οικογένεια θηλαστικών, απλά έχουν μια κάποια διαφορά σε μέγεθος), το παίξιμο (σίγουρα δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εστί Sykes), τις συνθέσεις, το ύφος (οριακά speed πλέον οι παλίκαροι), μέχρι και το εξώφυλλο, που εδώ είναι πραγματικά υπέροχο και θα χτύπαγε μέχρι και τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς αν δεν υπήρχαν τόσοι θρύλοι το '81… Οι Tygers στο Spellbound βρήκαν για τα καλά το στυλ τους… αλλά μόνο για να το χάσουν μέσα από τα χέρια τους τα επόμενα χρόνια (μεσολάβησε το Crazy Nights, επίσης του '81, σαφώς υποδεέστερο και θα 'λεγα μεταιχμιακό), τι κρίμα… Φευ…
Και κάπου εδώ, λίγο πριν τελειώσει αυτός ο κουραστικός κατάλογος με τους δίσκους που δεν χώρεσαν στην πεντάδα μου αλλά θα ‘σκαγα αν δεν έγραφα κάτι γι’ αυτούς, ας υποβάλω τα σέβη μου σε μερικές ακόμα μπάντες που επίσης έβγαλαν δισκάρες το '81 αλλά είπα να μην ξεχειλώσω τη λίστα κι άλλο, κάπου ώπα. Στο πλαίσιο του NWOBHM θα μπορούσαν σίγουρα να έχουν κερδίσει πιο εκτενή αναφορά οι Raven, οι Praying Mantis, οι Demon, οι Samson, ακόμα και οι Venom που δεν ήμουν ποτέ φαν τους αλλά όπως φάνηκε ήδη από προηγούμενες κουβέντες στο thread τούς σέβομαι απεριόριστα για τη σημαντικότητά τους σε ιστορικό επίπεδο, μένοντας στα του Νησιού θα μπορούσα ακόμα να μνημονεύσω τους αγαπημένους μου Rainbow που η εποχή του ζενίθ τους είχε πια παρέλθει ανεπιστρεπτί αλλά και πάλι μια χαρά δίσκο έβγαλαν, ενώ βγαίνοντας παραέξω αξίζουν μια εύφημο μνεία οι Rods που έβγαλαν πολύ ωραία δουλειά το '81, και τέλος κάνοντας ένα ακόμα πιο εξωτικό πέρασμα, στη Γη του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι αδίκως ξεχασμένοι πια Loudness ξεκίνησαν “φέτος” μια πορεία που χαρακτηρίστηκε (στα 80ς τουλάχιστον) από - σχεδόν - μόνο φοβερούς δίσκους. Ουφ, άνω τελεία…
Δ. Finally, the Top 5
NUMBER FIVE
Summary
– Μα καλά, είστε σοβαροί; Μετά από όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που έχετε φτιάξει, βρήκατε να δημιουργήσετε το magnum opus σας στον όγδοο γαμημένο δίσκο; Με ποιο δικαίωμα ρε; Who the fuck does that?
– Έτσι ξηγιόμαστε εμείς, boy 
– Δηλαδή δηλαδή δηλαδή τι να πω ρε… Burnin’ for You, πωωωω… Ομώνυμο, πωωωω… Joan Crawford, πωωωω… VETERAN OF THE PSYCHIC WARS, ΠΩΩΩΩΩ!!!
– Μην ξεχάσεις και το Sole Survivor, τι μου έλεγες γι’ αυτό;
– Α ναι ρε φίλε, πόσο καυλωτική ατμόσφαιρα ειδικά στα κουπλέ του… Τι ήπιατε πάλι ρε;
– Ουδέν σχόλιο… Θέλω όμως και να πω για τους μπουνταλάδες που γύρισαν το Heavy Metal, άλλα κομμάτια τούς γράψαμε και άλλο βάλανε τελικά!
– Αλήθεια, πώς έκατσε αυτή η ιστορία;
– Ε, πώς νομίζεις, μας είπαν κοιτάξτε φτιάχνουμε μια ταινία κινούμενων σχεδίων με sci-fi θεματολογία και πριν καν τελειώσουν τη φράση, τους κάνουμε εμείς μέσα, προφανώς.
NUMBER FOUR
Summary
– Λοιπόν, τι έχεις να πεις;
– Ότι ντρέπομαι ρε συ… Μου πέρασε από το μυαλό ότι το Heaven and Hell ήταν τόσο πελώριο που δεν θα μπορούσατε να φτιάξετε διάδοχο αντίστοιχης ποιότητας. Και τελικά…
– Καλά πέρασες ε;
– Καλά; Μόνο καλά; Ομώνυμο, Sign of the Southern Cross, FALLING OFF THE EDGE OF THE WORLD… Τι κάνετε εκεί ρε; Έχετε τρελαθεί;
–
– Και κάτι άλλο, πώς τον είπαμε τον προηγούμενο τραγουδιστή σας;
– Με το ζόρι θυμάμαι ρε.
– Πάντως σίγουρα βρέθηκε η Ομάδα γι’ αυτή τη δεκαετία τουλάχιστον, έτσι;
– Εεεεε ναι για πες τι άλλα, η γυναίκα, τα παιδιά, καλά;
NUMBER THREE
Summary
– Τρελέ μου, τι να πω… Για άλλη μια φορά, συγχαρητήρια, δεν έχω λόγια γι’ αυτόν τον δίσκο, πραγματικά.
– Thnxmatetwasadifficultprocessbuttheplayaswereonpoint
themusicwastopnotchthelyricsworkedaswelleverythingwasspoton.
— Νννννναι… Μάλλον θα βάλω μπροστά τον ozzytranslator… Ρε συ λύσε μου μια απορία, πώς σκατά βρήκες παίκτες που καταφέρνουν να ακούγονται ακριβώς όπως ο Daisley και o Kerslake;
– 
What you on about mate
– Εεεε έφυγαν, δεν έφυγαν; Στο μπούκλετ γράφει άλλους στο μπάσο και στα ντραμς.
– Wha 
Le’mesee
SHAROOOOOOOOON!!! 
NUMBER TWO
Summary
– Και που λες, με το ντεμπούτο δεν ήμασταν απόλυτα ευχαριστημένοι, αλλά νομίζω ότι εδώ το βρήκαμε 100%.
– Θα σου ‘ριχνα τώρα κάνα-δυο καντήλια… Έλα όμως που το άκουσα και διάολε έχεις δίκιο! Τι λύσσα είναι αυτή που βγάζετε εδώ;
– Όλα έγιναν όπως πρέπει σου λέω, ας είν’ καλά κι ο Μάρτιν.
– Αυτό ξαναπές το… Και ειδικά με τον καινούργιο στην κιθάρα η ομάδα απ’ ό,τι φαίνεται έχει βρει ρυθμό και θα ρολάρετε για καλά, έτσι;
– Εεεεε ναι ξέρω γω…
– Προς τι η διστακτικότητα; Και γιατί κοιτάς πίσω σου;
– Ήθελα να δω κάτι… Άκου, μεταξύ μας, επίσημη ανακοίνωση δεν έχει βγει ακόμα αλλά…
– Τι τρέχει ρε;
– Πολ τέλος…
– ΤΙ;;;;;;; Πάτε καλά ρε; Έχετε τέτοια φωνή και τη διώχνετε; Και αυτά που κάνει στο ομώνυμο ποιος θα τα επαναλάβει, μου λες;
– Έλα κοντά, να σου πω στο αυτί ποιος.
– Ω… Ναι, καλή ιδέα.
– Για το εξώφυλλο δεν είπες τίποτα όμως.
– Ε τι να πω, αυτός είναι ο Έντι, πιο iconic δεν πάει.
– Άρα εξώφυλλο της χρονιάς στη λίστα σου;
– Σόρι Στιβ… θα μπορούσε…
...όπως επίσης θα μπορούσε να είναι αυτό...
...αλλά τελικά είναι αυτό:
Εντάξει, σαν δίσκος απέχει - πολύ - από τα κορυφαία τους, σαν εξώφυλλο όμως είναι μέσα στα 3-4 καλύτερα όλων των εποχών στη σκληρή μουσική!
Και όλα βγήκαν μεταξύ '79 - '82 ρε, πώς έγινε αυτό… 
NUMBER ONE
Summary
– Μην είναι το 2112;
– Θα μπορούσε, αλλά έχει αυτή τη σιχαμένη σύνδεση με objectivism και πούτσες μπλε, οπότε…
– Μην είναι τότε το Hemispheres;
– Θα μπορούσε κι αυτό, αλλά έχει εκείνο το Trees και κάπου εδώ 
– Μην είναι λοιπόν το Permanent Waves;
– Θα ξαναμαναμπορούσε, αλλά ξεχάσατε να βάλετε κλειδαριά στο γνωστό ριφ του Natural Science και φτιάξατε άπειρες καριέρες άθελά σας, όχι ότι είναι κακό, απλά λέω.
– Μην είναι το A Farewell to Kings, τότε;
– Θα μπορούσε, και κάποιες φορές όντως είναι…
…τελικά όμως μάλλον είναι αυτό.
The jewel in the crown of a discography full of precious stones.
Amen.
19 Likes
Προσκυνώ αδελφέ. Τρελαίνομαι για τις out of the box προτάσεις που πετάς.
Τα ισπανικά είναι καλύτερα από τα αγγλικά στο metal για μένα.
Δεν μπορώ γαλλικά και ελληνικά σίγουρα.
Αλλά ισπανικά είναι φοβερά και δένουν με τη μουσική αυτή στα αυτιά μου.
ΥΓ: Ξέχασα προφανώς το ντεμπούτο των Motley crue. Αν και το επισκέφτηκα μεσοβδόμαδα. Το μπασιμο του live wire είναι ξεσηκωτικο.
4 Likes
Κολομβιάρα δύναμη, έχουν φοβερή εξτρίμ σκηνή στα 80ς όπως και όλοι εκεί κάτω. Και τα χέβυ μέταλ τους καλά ακούγονται (τσέκαρα τις προτάσεις σου γιατί δεν γνώριζα), προσωπικά όμως είμαι με team Argentina σε αυτόν τον ήχο.
3 Likes
Καρδούλα για το Legend.
1 Like
μήπως σου θυμίζει τους Ισπανούς θεούληδες με το ίδιο όνομα;
Πολύ ενδιαφέρουσες οι προτάσεις για ισπανόφωνο μέταλ. Είναι μία από τις αγαπημένες μου γλώσσες και γενικά πιστεύω ότι όλες οι γλώσσες κάνουν για τη μέταλ.
Αργεντινή τι μπάντες υπάρχουν; (με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη χώρα)
2 Likes
I’m listening
̶P̶S̶.̶ ̶Β̶ε̶ν̶ε̶ζ̶ο̶υ̶έ̶λ̶α̶ ̶ρ̶ε̶,̶ ̶ό̶χ̶ι̶ ̶Κ̶ο̶λ̶ο̶μ̶β̶ί̶α̶
Άκυρο, δεν το διάβασα σωστά
Εμμμμ ναι προφανώς
1 Like