Paradise Lost ευρωπαϊκό τουρ παρέα με Messa

Επιτελους εφυγε ο άνοστος Frank και ήρθε ο Isaac που θυμιζει παλι GnR ήχο!

You Could Be Mine,Guns’n’Roses ,05/05/2025,Yokohama Japan

Πέρασαν δύο βδομαδες αλλά τώρα βρήκα λίγο χρόνο.

Metallica με Limp Bizkit μαζί, μες στις διακοπές (ή έστω πιο χαλαρά στη δουλειά) και στο Τορόντο, με το που ανακοινώθηκε παίρνω τον βρο και του λέω, μαν δεν παίζει έχουμε πάει θα μπορέσεις; Μου λέω το πολυπόθητο μπορεί, τα κλείνω (και ακυρώνω τους Ghost στο Λονδίνο) και ο,τι βγει. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε όμως, Metallica και Limp Bizkit, πιτσιρίκι πριν 25 χρόνια ήταν μεγάλο bonding με τον μεγάλο αδερφό και το καλύτερο, ήταν η πρώτη του συναυλία που πάει ποτέ. Δηλαδή αφού τελείωσε κιόλας μου λέει στην επιστροφή ήταν τέλεια η φάση, αυτοί οι δύο μαζί, ότι πήγα στον Καναδά για να τους δούμε αφού μόνος του ή με τη γυναίκα δεν πρόκειται να πήγαιναν (πιο Maidenικη και glam, δηλαδή κάθε φορά μου λέει για τους Kiss στην Αθήνα κλπ) και η κυρίως η συναυλία ήταν άψογη.

Στα της συναυλίας, απλά ήταν απίστευτα. Καταρχάς το στάδιο ήταν φοβερό (το στάδιο baseball που έχουν), δίπλα ακριβώς από το ενυδρείο και τον γμνν πύργο/εστιατόριο που δεν μπορώ τόσα χρόνια να βγάλω μια καλή φωτό, τέλεια διαρρύθμιση, τέλεια ακουστική (αρκετοί γκρίνιαζαν αλλά δεν ξέρουν τι λένε) και γενικά πολύ μπροστά ρε παιδί μου.

Limp Bizkit ισοπεδωτικοί, ΜΟΝΟ hits, ξεκινάνε με Mission Impossible κατευθείαν χαμός, Rollin, My Way, Faith, Hot Dog, Full Nelson, My generation, περάσματα από Creeping Death και Master, μια ωριτσα δυναμίτης. Fred Durst αδιανόητα cool, και δεν του το είχα ότι μπορούσε να κραυγάζει τόσο πολύ και τόσο σωστά σε όλη τη συναυλία. DJ Lethal τα δικά του και κλασσικά Wes Borland μεγάλος μάγκας, κάθε riff μες στο μυαλό σου κατευθείαν. Μόνο λιιιιγο αρνητικό, ότι ο Durst είναι παρλαπιπας και χώραγε άλλο ένα κομμάτι από το να λέει 5 φορές ότι δεν το πιστεύει ότι πατάει τη σκηνή που παίζει ο Hatfield. Τέλειο support, τέλειοι μαν, έχουν καταλάβει απόλυτα τη φάση τους, ότι θα παίξουν όλα τα hits και θα περάσει ο κόσμος άψογα με μια μπάντα-hype, μπράβο.

Το κυρίως πιάτο άργησε λίγο να βγει, αλλά κάτι σου κάνει ρε πστ όταν αρχίζουν οι AC/DC και λίγο μετά το Ecstasy of Gold, δεν υπάρχει καλύτερο εναρκτήριο κομμάτι πριν από μια συναυλία, μόνο ανατριχίλες.

Δεν θα πω πολλά γιατί η συναυλία ήταν άψογη σε αντίθεση με την περσινή του Μιλανου, οι τύποι τα έσπασαν και όπως ανέφερα αλλού, μεγάλο highlight ήταν ο Λαρς, τα έπαιξε όλα σωστά. Το καλύτερο κομμάτι της συναυλίας για εμένα ήταν η δυάδα Sanitarium και Wherever, μιλάμε ήμουν σε άλλη διάσταση, κόλλησαν τόσο σωστά, ήταν τόσο καυλωτικα, αφού πέρσι τον Κιρκ δεν τον άκουγα καθόλου (δλδ έχασα τη δισολια και το τελευταίο σόλο) και το Wherever ήταν η πρώτη μου. Όλο το στάδιο έτρεμε όταν σκάει τα ταμπουρα ο Λαρς και μπαίνει το riff, μιλάμε για τραγούδι που πρέπει να παίζεται συνέχεια.

Τα αρνητικά ήταν, ότι οι γαμιοληδες σκάγανε μπαφο συνέχεια, και έκανε νύξη και ο Durst και ο James , και μάλιστα ο James απλά μας είχε γραμμένους εμάς στην πλευρά μας γιατί υπήρχε ένα σύννεφο καπνού συνέχεια και λογικά τον ενοχλούσε και πήγαινε στα άλλα μικρόφωνα από το 5ο τραγούδι και μετά. Λογικό James, ξενέρωσα που δεν σε είδα πολύ από κοντά, γαμω το σπίτι σας μνπν Καναδοί. Το άλλο αρνητικό ήταν η σκηνή αλλά οκ, τα έχουμε ξαναπεί δεν είναι καλή η σκηνή σε αυτή την περιοδεία.

Με δύο λόγια, core memory στα 30+ και για τους δύο μας για πάντα, ε δεν το λες και λίγο

Μια πολύ ιδιαίτερη βραδιά για εμένα εδώ στο Καράκας της Βενεζουέλας καθώς είχα την τύχη να πετύχω το ένα και μοναδικό μέταλ φεστιβάλ της χώρας με καλεσμένους τους Candlemass

Γενικά η χώρα αυτή δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη φήμη που περιτριγυρίζει τη Λατινική Αμερική όσον αφορά το μεταλ ( βασικά σε όλα ανάποδοι είναι , πρώτο άθλημα το μπέιζμπολ και όχι το ποδόσφαιρο ) καθώς πραγματικά δεν υπάρχει ούτε σκηνή ούτε κοινό για αυτή τη μουσική

Παρόλα αυτά υπάρχει ένας τύπος , ο Paul Gillman , που είναι κατά πως φαίνεται μοναδικός μουσικός ευρείας αποδοχής που παίζει χέβι μέταλ από το 1977 και είναι 65 ετών .

Εδώ και πολλά χρόνια απ’ όσο είδα , προφανώς με κάποιες άκρες , διοργανώνει ετήσιο μέταλ φεστιβάλ με ελεύθερη είσοδο φέροντας όσο μπορεί και ένα γνωστό όνομα του εξωτερικού

Το φεστιβάλ είχε πολλές μπάντες και ξεκίνησε στις 15:00 πλην όμως εγώ πήγα κατά τις 19:30 και είδα το σετ του εν λόγω καλλιτέχνη και των Candlemass . Ο χώρος ήταν ένα δημοτικό πάρκο και το φεστιβάλ για τα δικά μας ελληνικά δεδομένα είναι βρεφικού χαρακτήρα,( που δεν είμαστε και κάτι ιδιαίτερο μπροστά στην Ευρώπη ). Και με αυτό εννοώ ότι δεν υπήρχε merch ή κάτι το φοβερό σε φαγητό και ποτό

Ο Paul Gillman και η μπάντα του μου φάνηκαν φανταστικοί με πάρα πολύ ήχο και παίζουν straightforward heavy metal με ισπανικό στίχο και με πολύ μικρές νότες τοπικής κουλτούρας στη μουσική του . Έχει θεματολογία κυρίως ταινίες horror και αισθητική κάτι μεταξύ Rob Zombie και θεατρικότητα Alice Cooper & King Diamond. Κάνει εν ολίγοις ένα σόου όπου αλλάζει μάσκες και κουστούμια ( πχ βγήκε με μάσκα Michael Mayers ) και κάτι κούκλες συνοδευόμενα με πολύ περιποιημένα βίντεο . Τον βρήκα φανταστικό ιδιαίτερα σαν φωνή για 65 ετών . Συνολικά απόλαυσα ιδιαιτέρως τη μουσική του και το σόου του . Είχε και τραγούδι για την Παλαιστίνη και βγήκε με τη σημαία της

Δεν μπορώ να σχολιάσω κάτι παραπάνω καθώς δεν τον ήξερα μέχρι σήμερα

Το κυρίως πιάτο είχε τους Candlemass που είχα δει μόνο μια φορά στη ζωή μου , δεν θυμάμαι έτος , νομίζω 2019 στο Fuzz ήταν λογικά καθώς ήταν η πρώτη με τον Johan ξανά στα φωνητικά. Από τότε δεν είχα ξανασχοληθει

Όπως αποδείχθηκε πολύ κακώς. Η μπάντα , που παρεμπιπτόντως πρώτη φορά έπαιζε στη Βενεζουέλα, έσκασε με Well of Souls και ο ήχος έσκισε τον ουρανό!!! Δεν πίστευα στα αυτιά μου ότι οι τύποι ήρθαν από Σουηδία στη Βενεζουέλα σαν γκεστ και φαντάζομαι με τα απολύτως απαραίτητα στον εξοπλισμό τους και από την πρώτη νότα γάμησαν τις ψυχές μας . Ίσως ο καλύτερος ήχος ντουμ κιθάρας ( που δεν είναι Σάμπαθ φαντάζομαι ) έχω ακούσει εβερ , το μπάσο θέριζε ( οκ λογικό , ηγέτης ο Leif ) και ο Johan υπέρτιμιος για κομμάτι του Μεσσία

Ήμουν αρκετά άδικος προκατειλημμένος και αφελής γιατί φοβήθηκα αρπαχτη και ότι θα είχαν νοοτροπία παίζουμε σε ιθαγενείς αλλά ήταν τόσο ορεξατοι και καυλωμενοι που έμεινα 90 λεπτά αποσβολωμενος

Το σετ αναμενόμενα μόνο κλασικς με το ντεμπούτο να παίζεται σχεδόν εξολοκλήρου , Mirror Mirror και Bells of Acheron από Ancient , bewitched & dark are the veils μαζί με το Wells από Nightfall και ενα από το πρόσφατο τους

Το κοινό δεν αποτελούνταν και από φωνακλαδες , αρκετοί γύρω μου γούσταραν αλλά δεν ένιωσα παλμό , είχε σαφώς και περαστικούς λόγω ελευθέρας εισόδου και επειδή εδώ το μέτρο κλείνει στις 23:00 , ψιλογαμηθηκαν αρκετοί και αναγκάστηκαν να φύγουν νωρίτερα καθώς τελείωσε 23:15. Πρέπει να είχε στην καλύτερη 3.000 οπότε σαφώς χέβι μέταλ κοινότητα δεν πολύ υφίσταται εδώ

Η ουσία είναι ότι οι Candlemass έκαναν τρομερή εμφάνιση πέραν των προσδοκιών μου . Ειλικρινά αν ήμουν Ελλάδα την περίοδο που θα μας επισκεφτούν θα τους προσπερνούσα

Μετά το σημερινό θα σας πω να μην τους χάσετε αν γουστάρετε τη φάση . Μεγάλο ρισπεκτ που δεν κωλωσαν να έρθουν κιόλας σε μια πόλη με εντυπωσιακά κακή φήμη ( που ισχύει αλλά όχι και σορ βαθμό που της προσάπτουν ) και έπαιξαν τόσο άρτια και επαγγελματικά με τέλειο ήχο

Θα ευχομουν και στα επόμενα αλλά μάλλον Ελλάδα θα είναι , εδώ δεν έχει κοινό

Σε περιμενουμε Σεπτεμβρη εδω, για να δουμε την καλυτερη ντουμ μπαντα της ιστοριας με τον καλογερο στη σκηνη. Ελπιζω να μην εχει γινει Παπας ως τοτε.

Ήταν ο τραγουδιστής των Arkangel, της πιο εμβληματικής βενεζουελάνικης metal μπάντας, που πρέπει να ασχοληθείς μαζί τους κάποια στιγμή, όπως και όλοι

(τα β)

Steven Wilson:The overview tour.
Symphony Hall , Birmingham 9/5
Η περιπτωση των live του Wilson ειναι απλη:Αν μπορεις να πας δεν τα χανεις(ασε που το συγκεκριμενο συνδυαστηκε και με μεγαλη προκριση στο trafford!).
Τριτη φορα λοιπον για μενα και βεβαιως τριτος θριαμβος.Το symphony hall ειναι ενας υπεροχος χωρος τυπου μοντερνα οπερα.Το να μιλησουμε για τον ηχο θα ηταν περιτο.Μονη «εκπληξη» η ευρεια χρηση surround εφε πραγμα που βεβαια γνωριζοντας την σχεση του με τα συστηματα atmos κλπ θα επρεπε να περιμενω.Επισης αναμενομενα το stage production εδεσε απολυτως αρμονικα με το μουσικο κομματι.Ειδικα στο overview τμημα ο ορος ηχοτοπία ηταν ο πιο ταιριαστος.
Πρωτο μερος αποτελουμενο απνευστι απο τα δυο νεα prog επη του εξαιρετικου overview.15 λεπτο διαλλειμα και εν συνεχεια setlist απο ολη την σολο καριερα του συν το dislocated day απο porcupine.Μικρα διαλειμματα βρετανικου χιουμορ(και φλεγματος) μονο ως ευπροσδεκτα θα χαρακτηριζονταν.140 λεπτα «καθαρης» μουσικης που κυλησαν νερακι.
Σε οτι αφορα την (δεδομενα τρομερη)αποδοση της μπαντας τα μονα εξτρα που θα ειχα να πω ειναι πως φωνητικα ο ιδιος ηταν μαλλον στην καλυτερη του φαση απ’οσες τον εχω δει, ο δε Blundell εδωσε μια εξωπραγματικη παρασταση που αφησε ολο το κοινο να παραμιλαει!Τρομερος!
Υ.Γ φωτο δεν εχει καθοτι σεβομεθα τις εκκλησεις του καλλιτεχνη .

Ρε τον γαμημενο…

Καλημέρα, πωλείται εισιτήριο για το Graspop festival
την πρωτη μερα του φεστιβαλ

όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να μου στείλει μήνυμα

Η τιμή πώλησης είναι ίδια όπως αγοράστηκε το εισιτήριο

140 ευρώ

Μια που αναφέρθηκε, ανεβάσαμε σήμερα κι αυτό. Θα πάμε, προφανώς, και φέτος!

ααααα με πληγωσατε που δεν εχει το αρθρο Epica και που θα παιξουν και τα κομματια απο το νεο δισκο

:

Δεν είμαι οπαδός γενικά, αλλά για να είμαι ειλικρινής είναι λίγο balanced αν θα προτιμήσω Epica ή Pertubator που παίζουν ταυτόχρονα. Ανάλογα τη διάθεση μάλλον ή ίσως ξεκινήσω με το ένα και βλέπουμε πως θα πηγαίνει στην πράξη!

https://www.youtube.com/shorts/YUV57jaRJzg?feature=share

https://www.youtube.com/shorts/pF4aS8qkPRM?feature=share

Δεν ξερω αν εχετε δει τι γινεται με τις συναυλιες των SOAD στην Νοτια Αμερικη, αλλα τα λογια ειναι περιττα. Το μονο που μπορει να πει κανεις ειναι οτι ο Bruce Dickinson θα ειχε παθει 17 εγκεφαλικα και 12 ανευρυσματα.

Έπρεπε να φύγω για κεντρική Ευρώπη όταν έσκασε η κρίση για να βλέπω τέτοια ωραία πακετάκια!

To σκέφτομαι να παω Πράγα , Morse έχω δει αλλά όχι Flower Kings

Καλή φάση , δεν τα ξέρω τα παιδιά , αλλά λόγω καταστασης και ντορου καλά θα είναι

Κοπεγχαγη 6/6
Απο τις εξαιρετικα σπανιες φορες που αυτο το αγαπημενο σουπερ γκρουπ βγαινει,εστω και για απολυτως περιορισμενη,περιοδεια και βεβαια επρεπε να τους δω.
Η ολη φαση μου θυμισε την αντιστοιχη με τους winery dogs οπου ηξερες απο πριν πως το επιπεδο της αποδοσης αλλα και της αλληλεπιδρασης μεταξυ των μουσικων θα ηταν υπερανω σχολιασμου.
Ξεχωρισα παντως το υπεροχα παλιακο και σπανιο σε στυλ χαρντ ροκ παιξιμο του jason στα τυμπανα και εννοειται την εξτρα περιποιηση που επιφυλαξε στο hammond του ο σπουδαιος Sherinian (ενταξει το γεγονος οτι ο hughes τον ενεταξε στην ιδια κατηγορια hammondiκων-συγκεκριμενα ε;-παιχτων με τους lord και emerson μου ακουστηκε καπως αλλα παλι ποιος ειμαι εγω να τον αμφισβητησω).
Κορυφαιες στιγμες δεν υπηρχαν γιατι ολο το σετ ερεε για δυο ωρες και μεχρι το οργασμικο φιναλε του mistreated απολυτως αρμονικα ,αλλα σιγουρα θα ξεχωριζα τις στιγμες που αποφασιζαν να τζαμαρουν προς τερψιν του ,προφανως και λογω ηλικας ,συνηθισμενου σε τετοιου ειδους 70’s live ακροβασιες κοινου.

Ζήλεψα!

Super!

Ωραία έκατσε η συγκυρία τριήμερο-ταξίδι-συναυλία, οπότε μια μικρή σύνοψη της χτεσινής βραδιάς στο Columbiahalle του Βερολίνου.

Για τον μεταλλικό ΤΙΤΑΝΑ Kevin Heybourne θα μπορούσα άνετα να πω διάφορα γραφικά του τύπου “30 λεπτά ANGEL WITCH > όλη η μουσική σας”, η αλήθεια όμως είναι ότι το μισάωρο (υποθέτω λόγω υπερ-αυστηρού γερμανικού προγράμματος) σετ τους λειτούργησε κατά βάση ως δυνατό ζέσταμα. Ακόμα κι έτσι, τέσσερις ύμνοι απ’ το ομώνυμο (“Atlantis”, “White Witch”,“Sorceress”,“Angel Witch”) και σφήνα ενδιάμεσα το “Death from Andromeda” ήταν ό,τι έπρεπε για ξεκίνημα. Ελπίζουμε να τους ξαναφέρει κάποιος Ελλάδα για φουλ σετ σύντομα.

Πάμε τώρα και στους PARADISE LOST σε άχαρο ρόλο μεν (support, ένα 40λεπτο) με φουλ διάθεση και σούπερ απόδοση δε. Το σετ ουσιαστικά ήταν 8 από τα κομμάτια που έπαιζαν στο βορειοαμερικάνικο τουρ (“Enchantment”, “Enemy”, “No Hope”, “Ghosts”, “FDUDUU”, “Last Time”, “Embers Fire”, “Say Just Words”), πολύ καλή ροή έχω να πω και ο Nick μια χαρά ερμηνεία σχεδόν σε όλα (οκ, δυσκολεύτηκε λίγο στα γυρίσματα του ρεφρέν του FDUDUU, αλλά κλάιν). Υποθέτω Αθήνα θα βάλουν έξτρα 3-4 κομμάτια και θα είναι ακόμα καλύτερα.

Και τώρα, είναι πλέον η ώρα για το απίθανο σόου του Βασιλιά, σε λάηβ βγαλμένο από χρυσές εποχές, με άψογα σκηνικά, θεατρικότητα, ηχάρα, παικταράδες Wead/LaRoque -γενικά μια ομορφιά όλο το πράγμα. Απόδοση μπόμπα, Βασιλιάς με εκστατικά φωνητικά (σε σημείο υποψίας δηλαδή), ωραίος παλμός στο κοινό. Σετλιστ προφανώς προσαρμοσμένο στην περίοδο '86-'90 συν το “Voodoo” συν τα δύο “καινουρια”. Σήκωνε παραπάνω; Σαφέστατα, αλλά αν είναι να βλέπω 90 λεπτά μπόμπα λάηβ όπως πρέπει, ας είναι και τόσο.

Άντε και MERCYFUL FATE τώρα.