- Blue Öyster Cult - Fire of Unknown Origin
- The Sound - From the Lions Mouth
- Siouxsie and the Banshees - Juju
- Journey - Escape
- Rush - Moving Pictures
15 Likes
Αγαπημένοι, πλησιάζοντας στην αλλάγη μέρας και χρονιάς και ελπίζοντας να μην μου έχει ξεφύγει κάποια λίστα ας κάνουμε ένα summoning μεγαλοπρεπές σε
@Tom7 @Sh_Wo_f @Ktn @jonkyr @Ironman1 @GRACCHUS_BABEUF @Death.Eternal @DarthVader @ARIAN @38aris
66 δίσκοι ήδη…
Τα ρολόγια μία ώρα μπροστά ε
6 Likes
- Black Sabbath - Mob rules. Ξέρω ανθρώπους που το έχουν και πάνω από το προηγούμενο.
- Rush - Moving pictures. Rush αφού…
- Iron maiden - Killers. Ανώτερο από το προηγούμενο. Σήμερα ολόκληρο το ακούω πιο εύκολα από το επόμενο.
- Accept-Breaker. Εντάξει ο πρώτος καρακλασσικός δίσκος των Γερμανών θεών. Can’t stand the night λιώνει ατσάλι Δαμασκού.
- Riot - Fire down under. Χωρίς μέτριο δίσκο, εδώ μια από τις κορυφές
Ίσως κάποια άλλη στιγμή να ήταν στην πεντάδα το ίδιο εύκολα τα :
Saxon - Denim n leather. Respect
Venom - Welcome to hell. Άργησα να τους συμπαθήσω αλλά τα πρώτα άλμπουμ τους τα ακούω ακόμα συχνά πυκνά
Foreigner-4. Τέρμα κολλητικά
ρεφρέν που τα τραγουδάς για μέρες
Blackfoot-Marauder. Το είχα στην πεντάδα όλη την εβδομάδα. Όταν τα έβαλα κάτω μου βγήκαν 7 τα άλμπουμ της πεντάδας κι έτσι οριακά κόπηκε. Metal περισσότερο και southrn blues μαγκιορικο. Κορυφαία τους δουλειά.
14 Likes
1981
-
Wipers - Youth of America
-
The Sound - From the Lion’s Mouth
-
The Adicts - Songs of Praise
-
Agent Orange - Living in Darkness
-
Siouxie and the Banshees - Juju
Τραγούδι της χρονιάς:
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
bonus:
14 Likes
Ναι.
Και ναι.
Τώρα ξέρεις ( που λέει ο λόγος) και άλλον έναν
2 Likes
1981
A. Εκτός συναγωνισμού
Summary
…έτσι να μη χαλάσει κι η παράδοση με τη συμπερίληψη ελληνικών κυκλοφοριών…
Και πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον παλιόφιλο @JTN που μου θύμισε ότι βγήκε το '81 αυτό το σουρεαλιστικό αριστούργημα!
Κι αν αντί για το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς
ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς
Ίσως να 'ρθουνε άλλα παιδιά
με μάτια λέιζερ και μαλλιά τιρκουάζ
και να κάνουνε ΣΑΜΠΟΤΑΖ!
B. Bolivarian Metal Attack (part 1)
Summary
Δεν σας κάνω καθόλου πλάκα. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 όχι μόνο υπήρχε metal σκηνή στη Βενεζουέλα, αλλά έπαιρνε κεφάλια!
…ΟΚ, ίσως υπερβάλλω λίγο. Δεν ξέρω για σκηνή που έπαιρνε κεφάλια per se. Ξέρω όμως ότι υπήρχαν τουλάχιστον αυτοί οι δύο, οι Arkangel και οι Resistencia, και όντως έπαιρναν κεφάλια.
Οι μεν Arkangel, πέρα από το ότι μάλλον θα κέρδιζαν για πλάκα σε έναν υποθετικό διαγωνισμό εξωφύλλου με τις περισσότερες λέξεις πάνω του (όπως βλέπετε και μόνοι σας), είχαν ροκ ήχο και φωνητικά αλλά μέταλ διάθεση και πέταγαν πραγματικά τρομερές ριφάρες εδώ κι εκεί, με αποτέλεσμα κομματάρες όπως Libertad, Baron Rojo (βρε, βρε, τι μου θυμίζει…), Nada es Eterno, Asesino (μέταλ ψύχωση!) κ.ο.κ.
Οι δε Resistencia έχουν εξελιχθεί σε μεγάλη καψούρα από τότε που τους ανακάλυψα, με θεόβαρια ριφ/οδοστρωτήρες, νεύρο/ένταση που λες ωχ ωχ όπου να 'ναι θα τους σπάσει η φλέβα στο κούτελο και έναν πραγματικά ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ τραγουδιστή, που το πάθος με το οποίο τραγουδάει προσωπικά δεν το έχω συναντήσει πολλές φορές, στην εποχή εκείνη, μην πω και γενικότερα. Κι αν δεν με πιστεύετε, ακούστε τον. Όχι χωρίς πλάκα, ακούστε τον.
Δύο σημειώσεις προτού πέσετε με τα μούτρα - όπως ελπίζω ότι θα κάνετε όσοι ψοφάτε να ανακαλύπτετε obscure metal διαμάντια:
- Ναι, ούτε οι Arkangel ούτε οι Resistencia τραγουδάνε στα αγγλικά. Αν είστε από τους χλεμπονιάρηδες για τους οποίους κάτι τέτοιο είναι deal breaker, τι να σας πω, κρατήστε τις αποστάσεις σας. Εγώ θα πω μόνο ότι από άποψη coolness τα ισπανικά όχι μόνο δεν υστερούν σε σχέση με τα αγγλικά αλλά ενίοτε δεν τα βλέπουν καν - μακράν πιο εύηχη γλώσσα, κι ας μην την καταλαβαίνω. Αν υποθέσουμε δηλαδή ότι αυτό είναι τροχοπέδη (…ναι, όταν ακούτε ας πούμε βορβορώδες brutal death metal τα καταλαβαίνετε όλα και γενικά ασχολείστε πολύ με το “τι λένε”… Τέλος πάντων).
- Το “Bolivarian” - είμαι σχεδόν σίγουρος ότι - δεν αφορά μόνο τη χώρα καταγωγής… Είπαμε, δεν είμαι σε θέση να ξέρω τι ακριβώς λένε οι στίχοι, αλλά υπάρχουν διάφορα hints εδώ κι εκεί, από το όνομα των Resistencia μέχρι τίτλους και στίχους (μεμονωμένους, που τους πιάνει κανείς κι ας μην ξέρει ισπανικά!), και εδώ και σε μεταγενέστερους δίσκους (ναι, το “part 1” δεν μπήκε τυχαία), που “δείχνουν” ότι πιθανότατα τα μέλη και των δύο αυτών γκρουπ είναι - στη χειρότερη - με τον Commandante Chavez. Αντιιμπεριαλιστικό metal; Πόσο γαμάτο; ΠΟΣΟ;
Γ. Μια αναπληρωματική δεκάδα, έτσι να βρίσκεται
Summary
Κοιτάχτε. Είμαι πολύ ανοιχτός, ορθάνοιχτος στο ενδεχόμενο να έχω αδικήσει σφροδρά τα δύο πρώτα τους (που τα αγνόησα παντελώς στις λίστες του '79 και του '80), κάποια στιγμή στο μέλλον να δω το Φως και να ζητώ συγγνώμη γονατιστός μπροστά στην αφίσα των Udo, Wolf και σία (που δεν έχω, αλλά θα μπορούσα). Μέχρι να γίνει αυτό όμως, αν γίνει, εδώ είναι που ξεκινούν οι δικοί μου Accept, οι Accept που αγαπάω. Από τον μεταλλικό παροξυσμό του ομώνυμου μέχρι την πολύ σωστή αντιγραφή AC/DC στο Midnight Highway, και από το σοκ της μπαρόκ (!) γέφυρας στο Son of a Bitch (πιο randomly aggressive metal κομμάτι ever 
) μέχρι το ξέφρενο γλέντι του Burning, το Breaker καταφέρνει κάτι τρομερά δύσκολο: In retrospect να στέκεται περήφανο και να μη νιώθει (πολύ) μειονεκτικά απέναντι στο αιώνιο heavy metal classic που προοικονόμησε και το οποίο ακολούθησε μόλις έναν χρόνο μετά.
Καλώς ταρχίδιαμας τα δυο part 2…
Τα έλεγα προ ημερών για το πόσο φρέσκο και γαμάτο NWOBHM διαμαντάκι ήταν το On Through the Night, των τζόβενων που τους χάλαγε αυτή η ταμπέλα γιατί δεν έβλεπαν την ώρα να αγκαλιαστούν από τα αμερικανάκια (όπως και έγινε άλλωστε λίγο αργότερα). Μπροστά στο High ‘n’ Dry, όμως, πραγματικά ωχριά. Είναι απίστευτο, πραγματικά, πόσο εύκολα μοιάζουν οι Leppard να ξεπέρασαν έναν ήδη σούπερ δίσκο και σε πιάνει λίγο το παράπονο, σκέψου τι άλλο σαν κι αυτό θα μπορούσαν να φτιάξουν αν δεν ήταν τόσο ελαφρόμυαλοι… Όχι άλλα δάκρυα όμως, αφού προς τα εκεί ήθελαν να πορευτούν με γεια τους με χαρά τους, τουλάχιστον μας άφησαν ένα OTTN και κυρίως το HnD, έναν πραγματικά αψεγάδιαστο, τέλειο hard rock/metal δίσκο, όπου ακόμα και η ζαχαρώδης μπαλαντούλα γαμάει, δεν ξέρω πώς το έκαναν ρε οι κερατάδες.
Αφού λοιπόν κατοχυρώσαμε ότι
βγήκε το '81 και όχι το '80
ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα: Πώς ακολουθείς ένα εξαίσιο έργο σαν το Earthquake; Καλά, ξέρουμε την απάντηση, καταρχάς παίρνεις έναν κανονικό τραγουδιστή να δέσει το γλ - όχι; Επιμένουμε σε απλώς λειτουργικά φωνητικά εκ των έσω ε; Καλά ρε Uli, αφού το θες έτσι… Εξυπακούεται πάντως ότι στο κιθαριστικό σκέλος δεν υπάρχουν μα/μου και αστερίσκοι, για άλλη μια φορά το αποτέλεσμα της δουλειάς της γερμανικής μετενσάρκωσης του Hendrix (ναι το ξέρω ότι χρονολογικά δεν στέκει, άστο να πέσει κάτω) είναι μα-γι-κό. Ειδικά στη Χιροσίμα, όπως ήδη ανέφεραν άλλα παιδιά, η εμπειρία της ακρόασης είναι αυτό που λένε οι Εγγλέζοι και δεν είμαι σίγουρος ότι έχει επακριβή μετάφραση στα ελληνικά: Overwhelming. Αλλού νιώθεις ότι αν συντονιστείς πλήρως με το συγκρότημα δεν τη γλιτώνεις την ανακοπή, αβάσταχτη πραγματικά η ένταση (ωπ; αυτό ίσως), αλλού είσαι έτοιμος να σε πάρουν τα ζουμιά, πωπω πάλι χάλια μας έκανες, πάμε παρακάτω…
Ξέρω τι σκέφτεστε: Εντάξει, για το Heavy Metal Mania. Σωστά; Και ναι και όχι, βασικά. Αφενός δίσκος που περιέχει τέτοιο διαχρονικό μέταλ ύμνο αυτομάτως παίρνει πολλούς πόντους και μόνο απ’ αυτό, αφετέρου όμως το Nightcomers έχει πολύ περισσότερο ζουμί απ’ ό,τι αν είχε μόνο το προαναφερθέν. Γιατί έχει και Death or Glory που σκάβει τη γη (άνετα από τα πιο heavy συγκροτήματα του NWOBHM οι Holocaust), έχει και τη mavrila το Mavrock (α-χα-καλό-ε), έχει και It Don’t Matter To Me με τις χτύπα-με-κι-άλλο ριφάρες, έχει και Push it Around που ζέχνει αλητεία από δω μέχρι το Εδιμβούργο, έχει και το ομώνυμο με το θεοσκότεινο ύφος που ουσιαστικά κατέστησε τους Holocaust άλλον έναν κρίσιμο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στους παλιούς Σάμπαθ και στο υπό διαμόρφωση, τα επόμενα χρόνια, doom metal… Μέσα από τα πολλά (όλα εξίσου ερωτεύσιμα) πρόσωπά τους οι Σκωτσέζοι αλητάμπουρες κέρδισαν επάξια τον τίτλο του συγκροτήματος που έπρεπε να γίνει πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο έγινε. Και το αστείο είναι ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας οι ίδιοι τα είχαν αφήσει όλα αυτά πίσω τους και είχαν μεταλλαχθεί σε Voivod-ικό technometal θηρίο!
Για όσους μόλις γούρλωσαν τα μάτια τους: I know, guys, κι εγώ τα γούρλωσα όταν το συνειδητοποίησα. Είναι αλήθεια…
Αν με ρωτούσε κανείς ποιο συγκρότημα θα έχριζα το πιο υποτιμημένο/παραγνωρισμένο σε όλο το NWOBHM, θα έλεγα, χωρίς δισταγμό, τους Legend.
Πριν πω γι’ αυτούς ίσως είναι σκόπιμο να παρατεθούν ολίγα τινά περί της Νήσου Jersey από όπου προέρχονται (απαραίτητη αναφορά κιόλας για να τους ξεχωρίσουμε από τους 123456789 άλλους Legend εκεί έξω - χωρίς πλάκα ρε, το ίντερνετ έγινε πράξη αργά - αλλά και χρήσιμο ώστε να εξηγηθεί εν μέρει η μοναδικότητα του συγκροτήματος).
Το Jersey λοιπόν είναι ένα νησί λίγα μίλια βόρεια της Γαλλίας, αλλά δεν ανήκει στη Γαλλία. Οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι αγγλόφωνοι, αλλά επιβιώνει ακόμα στο νησί και μια αρχαία νορμανδική διάλεκτος. Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει λέει “την ευθύνη” για το Τζέρσεϊ, όπως και για κάτι άλλα νησιά στη Μάγχη, αλλά δεν αποτελούν μέρος του, ούτε θεωρούνται και βρετανικά υπερπόντια εδάφη. Είναι λέει εδάφη “εξαρτώμενα από το Στέμμα”, που ανάθεμά με κι αν καταλαβαίνω τι ακριβώς σημαίνει.
Σίγουρα μπερδευτήκατε όσο και εγώ αλλά και αναρωτιέστε πού κολλάνε όλα αυτά με τη μουσική των Legend. Εξηγούμαι: Αυτό που έχω καταλάβει (κάπως) γι’ αυτούς είναι ότι η ταυτότητά τους είναι λίγο ό,τι να ‘ναι. Είναι περίπου Βρετανοί, αλλά όχι ακριβώς. Οι πρόγονοί τους ήταν κατά 99% γαλλικής καταγωγής, αλλά Γάλλους δεν τους λες. Αυτή η σύγχυση έχω την αίσθηση ότι είχε την επίδρασή της στη μουσική τους. Όταν είσαι και έτσι και γιουβέτσι, τόσο κοντά στη Βρετανία αλλά ταυτόχρονα και απομονωμένος, δε θέλει και πολύ να αφομοιώσεις μεν κάποιες βασικές επιρροές αλλά να το κάνεις με εντελώς διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι άλλοι που ήταν και πιο μέσα στα πράγματα, κοινώς να κάνεις τα δικά σου. Και αυτό ακριβώς έκαναν οι Legend σε δύο full length δίσκους και κάτι ψιλά (σινγκλς, EPs κ.ο.κ.) στις αρχές των 80ς. “Πιάνεις” πράγματα από δω κι από κει, λες π.χ. α αυτό εδώ θυμίζει Sabbath, τούτο κει Budgie, το άλλο παραπέρα ίσως Wishbone Ash, συνολικά όμως κατάφεραν να παίξουν σκληρή μουσική με ένα εντελώς προσωπικό ύφος, που αν παραβλέψεις τη σάπια παραγωγή (είπαμε ρε μαλάκες, μπάντα από ένα ξεχασμένο κωλόνησο κοντά στο χωριό του Αστερίξ…) πραγματικά κολλάς μαζί τους. Και όπως είπα έχει και συνέχεια…
Στη μάχη των κραγιόν, των σκισμένων καλτσόν και των εξωφρενικών περμανάντ, δηλαδή για το ποια παρδαλά ζουλάπια θα έμπαιναν στη διευρυμένη λίστα αυτής εδώ της χρονιάς, κέρδισαν στο νήμα τα αυτοκαταστροφικά τομάρια της Sunset Strip σε βάρος του άλλου ακρογωνιαίου λίθου του early glam metal (οι Van Halen δεν πιάνονται ρε μαλάκες), των τεράστιων Φινλανδών Hanoi Rocks που επίσης ντεμπούταραν κατά το σωτήριον έτος 1981 (more on them later on in the game). Θα μου πείτε, γιατί αυτοί και όχι οι άλλοι; Υπάρχει αισθητή ποιοτική διαφορά μεταξύ τους; Όχι. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί Motley, ίσως είναι που ξέθαψα αυτές τις μέρες τον δίσκο, για το παιχνίδι φυσικά, και έπιασα πάλι τον εαυτό μου να φωνάζει γεια σου ρε μάστορα Mick Mars με τις ΡΙΦΑΡΕΣ σου, οι άλλοι μπορεί να πηδάγανε περισσότερο αλλά εσύ ήσουν ταγμένος στη μουσική και καλά έκανες ρε θείο, το παίξιμό σου ανέβασε αυτό το συγκρότημα πολύ πάνω από όσο είχε ποτέ το δικαίωμα. Κατά τ’ άλλα, για μία και μοναδική φορά, τα πάντα εδώ αποπνέουν μία γοητευτικά ερασιτεχνική αύρα, το ήξεραν όλοι ότι δεν θα κράταγε αυτό, ήταν θέμα χρόνου να συνειδητοποιήσουν οι πάντες στην Καλιφόρνια τι superstar potential υπήρχε εδώ, να τους περιλάβουν και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι (sleaze) Ιστορία…
Συνεχίζοντας λοιπόν τις άναρθρες κραυγές αποθέωσης / έκφρασης λατρείας στο πρόσωπο του ανυπέρβλητου μάγου της ηλεκτρικής κιθάρας, κανονικά δεν θα πρέπει να πούμε πολλά γιατί σ’ αυτό το στάδιο της πορείας του το Μιχαλιό ήταν λίρα εκατό και θαρρείς δεν μπορούσε να γράψει κάτι έστω μέτριο, και να προσπαθούσε. Για άλλη μια φορά ας περιοριστούμε στο να θαυμάσουμε μία ακόμα dream team που μάζεψε γύρω του ο ξανθός (το αναγνωρίζετε φαντάζομαι το παλικάρι τέρμα δεξιά, έτσι;!), το ακαταμάχητο παίξιμό του, μελωδικό και ταυτόχρονα ουσιωδώς τεχνικό, τις ριφάρες, τις τραγουδάρες (Let Sleeping Dogs Lie, But I Want More, Looking For Love, πωπωπωωωωωω), εν ολίγοις ας πούμε ευχαριστώ για άλλη μια δισκάρα, που είναι μεν στριμωγμένη δίκην σάντουιτς ανάμεσα σε δύο δίσκους που θεωρούνται “πιο” classics (επανερχόμαστε την άλλη βδομάδα βεβαίως - βεβαίως) αλλά καταφέρνει και τους κοιτάει και τους δυο στα μάτια. Και μαγκιά της.
Οι Νεοϋρκέζοι που κάποτε για κάποιο λόγο νόμιζα ότι ήταν Αυστραλοί (μάλλον με μπέρδευε ο τίτλος), αρκετά χρόνια πριν μετεξελιχθούν σε power metal γίγαντες, είχαν πάρει άριστα και σε τούτο δω το “σκέτο μέταλ (ρε μνιά)” ύφος όπως άλλωστε είναι γνωστό τοις πάσι. Ντάξει τι να πω γι’ αυτόν τον δίσκο που δεν έχει ειπωθεί εκατοντάδες φορές στο παρελθόν; Από το (hilariously titled) Swords and Tequila μέχρι τα Outlaw, Don’t Hold Back (…oh yeah, please don’t), Run for your Life κ.ο.κ., όλοι παίζουν σαν να τους έχεις βάλει νέφτι στον κώλο, ο δε Σπεράντσα, στην τελευταία αυτή παρουσία του σε δίσκο Riot, παρότι στην καρδιά μου και στη συνείδησή μου Tony Moore δεν θα γίνει ποτέ, σόρι, εντούτοις γι’ αυτό που χρειαζόταν η μπάντα εδώ ήταν άψογος. Καλή ξεκούραση τώρα για λίγα χρόνια, αγόρια, μέχρι να τα ξαναπούμε επ’ αφορμή της Επικής Στροφής.
Στα σχεδόν 50 χρόνια που υπάρχουν οι Saxon έχουν βγάλει πολλές, πάρα πολλές δισκάρες… Απ’ όλες αυτές όμως είναι μία που διεκδικεί τον τίτλο της πιο δισκαροδισκάρας (με έναν μόνο αστερίσκο, σε ένα θέμα που θα ξαναπιάσω σε κάποιους μήνες από τώρα) και αυτή, ναι, είναι το Denim and Leather. Και πραγματικά με πονάει που δεν το έβαλα στην πεντάδα, απ’ όλα αυτά τα “honourables” είναι εκείνο που πλησίασε πιο πολύ στο να πλασαριστεί εκεί. Κατά τ’ άλλα ό,τι γράφω πιο πάνω για το Riot ισχύει και εδώ, πολλαπλασιασμένο. Τι ακριβώς να πω για το Denim and Leather; Και μόνο η παράθεση της tracklist θα αρκούσε. Κι ας θα έχαναν λίγο (έως πολύ) τον δρόμο τους λίγα χρόνια μετά. Το θέμα είναι ότι τον ξαναβρήκαν εγκαίρως, ενώ άλλοι ακόμα ψάχνονται, μη γίνω πάλι κακός. Δόξα και τιμή στο - επαναλαμβάνω - πιο τίμιο και συνεπές βρετανικό metal συγκρότημα έβερ.
…και να το upgrade που λέγαμε. Σε όλα τα επίπεδα όμως. Από τη φωνή (το να πω ότι ο Deverill είναι ανώτερος τραγουδιστής του Cox θα ήταν σαν να έλεγα - για να μείνω και στο αγαπημένο τους theme - ότι η τίγρη και η γάτα ανήκουν στην ίδια οικογένεια θηλαστικών, απλά έχουν μια κάποια διαφορά σε μέγεθος), το παίξιμο (σίγουρα δεν χρειάζεται να εξηγήσω τι εστί Sykes), τις συνθέσεις, το ύφος (οριακά speed πλέον οι παλίκαροι), μέχρι και το εξώφυλλο, που εδώ είναι πραγματικά υπέροχο και θα χτύπαγε μέχρι και τίτλο του κορυφαίου της χρονιάς αν δεν υπήρχαν τόσοι θρύλοι το '81… Οι Tygers στο Spellbound βρήκαν για τα καλά το στυλ τους… αλλά μόνο για να το χάσουν μέσα από τα χέρια τους τα επόμενα χρόνια (μεσολάβησε το Crazy Nights, επίσης του '81, σαφώς υποδεέστερο και θα 'λεγα μεταιχμιακό), τι κρίμα… Φευ…
Και κάπου εδώ, λίγο πριν τελειώσει αυτός ο κουραστικός κατάλογος με τους δίσκους που δεν χώρεσαν στην πεντάδα μου αλλά θα ‘σκαγα αν δεν έγραφα κάτι γι’ αυτούς, ας υποβάλω τα σέβη μου σε μερικές ακόμα μπάντες που επίσης έβγαλαν δισκάρες το '81 αλλά είπα να μην ξεχειλώσω τη λίστα κι άλλο, κάπου ώπα. Στο πλαίσιο του NWOBHM θα μπορούσαν σίγουρα να έχουν κερδίσει πιο εκτενή αναφορά οι Raven, οι Praying Mantis, οι Demon, οι Samson, ακόμα και οι Venom που δεν ήμουν ποτέ φαν τους αλλά όπως φάνηκε ήδη από προηγούμενες κουβέντες στο thread τούς σέβομαι απεριόριστα για τη σημαντικότητά τους σε ιστορικό επίπεδο, μένοντας στα του Νησιού θα μπορούσα ακόμα να μνημονεύσω τους αγαπημένους μου Rainbow που η εποχή του ζενίθ τους είχε πια παρέλθει ανεπιστρεπτί αλλά και πάλι μια χαρά δίσκο έβγαλαν, ενώ βγαίνοντας παραέξω αξίζουν μια εύφημο μνεία οι Rods που έβγαλαν πολύ ωραία δουλειά το '81, και τέλος κάνοντας ένα ακόμα πιο εξωτικό πέρασμα, στη Γη του Ανατέλλοντος Ηλίου, οι αδίκως ξεχασμένοι πια Loudness ξεκίνησαν “φέτος” μια πορεία που χαρακτηρίστηκε (στα 80ς τουλάχιστον) από - σχεδόν - μόνο φοβερούς δίσκους. Ουφ, άνω τελεία…
Δ. Finally, the Top 5
NUMBER FIVE
Summary
– Μα καλά, είστε σοβαροί; Μετά από όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά που έχετε φτιάξει, βρήκατε να δημιουργήσετε το magnum opus σας στον όγδοο γαμημένο δίσκο; Με ποιο δικαίωμα ρε; Who the fuck does that?
– Έτσι ξηγιόμαστε εμείς, boy 
– Δηλαδή δηλαδή δηλαδή τι να πω ρε… Burnin’ for You, πωωωω… Ομώνυμο, πωωωω… Joan Crawford, πωωωω… VETERAN OF THE PSYCHIC WARS, ΠΩΩΩΩΩ!!!
– Μην ξεχάσεις και το Sole Survivor, τι μου έλεγες γι’ αυτό;
– Α ναι ρε φίλε, πόσο καυλωτική ατμόσφαιρα ειδικά στα κουπλέ του… Τι ήπιατε πάλι ρε;
– Ουδέν σχόλιο… Θέλω όμως και να πω για τους μπουνταλάδες που γύρισαν το Heavy Metal, άλλα κομμάτια τούς γράψαμε και άλλο βάλανε τελικά!
– Αλήθεια, πώς έκατσε αυτή η ιστορία;
– Ε, πώς νομίζεις, μας είπαν κοιτάξτε φτιάχνουμε μια ταινία κινούμενων σχεδίων με sci-fi θεματολογία και πριν καν τελειώσουν τη φράση, τους κάνουμε εμείς μέσα, προφανώς.
NUMBER FOUR
Summary
– Λοιπόν, τι έχεις να πεις;
– Ότι ντρέπομαι ρε συ… Μου πέρασε από το μυαλό ότι το Heaven and Hell ήταν τόσο πελώριο που δεν θα μπορούσατε να φτιάξετε διάδοχο αντίστοιχης ποιότητας. Και τελικά…
– Καλά πέρασες ε;
– Καλά; Μόνο καλά; Ομώνυμο, Sign of the Southern Cross, FALLING OFF THE EDGE OF THE WORLD… Τι κάνετε εκεί ρε; Έχετε τρελαθεί;
–
– Και κάτι άλλο, πώς τον είπαμε τον προηγούμενο τραγουδιστή σας;
– Με το ζόρι θυμάμαι ρε.
– Πάντως σίγουρα βρέθηκε η Ομάδα γι’ αυτή τη δεκαετία τουλάχιστον, έτσι;
– Εεεεε ναι για πες τι άλλα, η γυναίκα, τα παιδιά, καλά;
NUMBER THREE
Summary
– Τρελέ μου, τι να πω… Για άλλη μια φορά, συγχαρητήρια, δεν έχω λόγια γι’ αυτόν τον δίσκο, πραγματικά.
– Thnxmatetwasadifficultprocessbuttheplayaswereonpoint
themusicwastopnotchthelyricsworkedaswelleverythingwasspoton.
— Νννννναι… Μάλλον θα βάλω μπροστά τον ozzytranslator… Ρε συ λύσε μου μια απορία, πώς σκατά βρήκες παίκτες που καταφέρνουν να ακούγονται ακριβώς όπως ο Daisley και o Kerslake;
– 
What you on about mate
– Εεεε έφυγαν, δεν έφυγαν; Στο μπούκλετ γράφει άλλους στο μπάσο και στα ντραμς.
– Wha 
Le’mesee
SHAROOOOOOOOON!!! 
NUMBER TWO
Summary
– Και που λες, με το ντεμπούτο δεν ήμασταν απόλυτα ευχαριστημένοι, αλλά νομίζω ότι εδώ το βρήκαμε 100%.
– Θα σου ‘ριχνα τώρα κάνα-δυο καντήλια… Έλα όμως που το άκουσα και διάολε έχεις δίκιο! Τι λύσσα είναι αυτή που βγάζετε εδώ;
– Όλα έγιναν όπως πρέπει σου λέω, ας είν’ καλά κι ο Μάρτιν.
– Αυτό ξαναπές το… Και ειδικά με τον καινούργιο στην κιθάρα η ομάδα απ’ ό,τι φαίνεται έχει βρει ρυθμό και θα ρολάρετε για καλά, έτσι;
– Εεεεε ναι ξέρω γω…
– Προς τι η διστακτικότητα; Και γιατί κοιτάς πίσω σου;
– Ήθελα να δω κάτι… Άκου, μεταξύ μας, επίσημη ανακοίνωση δεν έχει βγει ακόμα αλλά…
– Τι τρέχει ρε;
– Πολ τέλος…
– ΤΙ;;;;;;; Πάτε καλά ρε; Έχετε τέτοια φωνή και τη διώχνετε; Και αυτά που κάνει στο ομώνυμο ποιος θα τα επαναλάβει, μου λες;
– Έλα κοντά, να σου πω στο αυτί ποιος.
– Ω… Ναι, καλή ιδέα.
– Για το εξώφυλλο δεν είπες τίποτα όμως.
– Ε τι να πω, αυτός είναι ο Έντι, πιο iconic δεν πάει.
– Άρα εξώφυλλο της χρονιάς στη λίστα σου;
– Σόρι Στιβ… θα μπορούσε…
...όπως επίσης θα μπορούσε να είναι αυτό...
...αλλά τελικά είναι αυτό:
Εντάξει, σαν δίσκος απέχει - πολύ - από τα κορυφαία τους, σαν εξώφυλλο όμως είναι μέσα στα 3-4 καλύτερα όλων των εποχών στη σκληρή μουσική!
Και όλα βγήκαν μεταξύ '79 - '82 ρε, πώς έγινε αυτό… 
NUMBER ONE
Summary
– Μην είναι το 2112;
– Θα μπορούσε, αλλά έχει αυτή τη σιχαμένη σύνδεση με objectivism και πούτσες μπλε, οπότε…
– Μην είναι τότε το Hemispheres;
– Θα μπορούσε κι αυτό, αλλά έχει εκείνο το Trees και κάπου εδώ 
– Μην είναι λοιπόν το Permanent Waves;
– Θα ξαναμαναμπορούσε, αλλά ξεχάσατε να βάλετε κλειδαριά στο γνωστό ριφ του Natural Science και φτιάξατε άπειρες καριέρες άθελά σας, όχι ότι είναι κακό, απλά λέω.
– Μην είναι το A Farewell to Kings, τότε;
– Θα μπορούσε, και κάποιες φορές όντως είναι…
…τελικά όμως μάλλον είναι αυτό.
The jewel in the crown of a discography full of precious stones.
Amen.
19 Likes
Προσκυνώ αδελφέ. Τρελαίνομαι για τις out of the box προτάσεις που πετάς.
Τα ισπανικά είναι καλύτερα από τα αγγλικά στο metal για μένα.
Δεν μπορώ γαλλικά και ελληνικά σίγουρα.
Αλλά ισπανικά είναι φοβερά και δένουν με τη μουσική αυτή στα αυτιά μου.
ΥΓ: Ξέχασα προφανώς το ντεμπούτο των Motley crue. Αν και το επισκέφτηκα μεσοβδόμαδα. Το μπασιμο του live wire είναι ξεσηκωτικο.
4 Likes
Κολομβιάρα δύναμη, έχουν φοβερή εξτρίμ σκηνή στα 80ς όπως και όλοι εκεί κάτω. Και τα χέβυ μέταλ τους καλά ακούγονται (τσέκαρα τις προτάσεις σου γιατί δεν γνώριζα), προσωπικά όμως είμαι με team Argentina σε αυτόν τον ήχο.
3 Likes
Καρδούλα για το Legend.
1 Like
μήπως σου θυμίζει τους Ισπανούς θεούληδες με το ίδιο όνομα;
Πολύ ενδιαφέρουσες οι προτάσεις για ισπανόφωνο μέταλ. Είναι μία από τις αγαπημένες μου γλώσσες και γενικά πιστεύω ότι όλες οι γλώσσες κάνουν για τη μέταλ.
Αργεντινή τι μπάντες υπάρχουν; (με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη χώρα)
2 Likes
I’m listening
̶P̶S̶.̶ ̶Β̶ε̶ν̶ε̶ζ̶ο̶υ̶έ̶λ̶α̶ ̶ρ̶ε̶,̶ ̶ό̶χ̶ι̶ ̶Κ̶ο̶λ̶ο̶μ̶β̶ί̶α̶
Άκυρο, δεν το διάβασα σωστά
Εμμμμ ναι προφανώς
1 Like
Για κάποιο λόγο διάβασα Κολομβία αντί Βενεζουέλα. Δεν είναι κάτι, είμαι πτώμα από το μπάσκετ.
Μερικές αργεντίνικες προτάσεις για τους εξερευνητές της Λατινικής Αμερικής:
Χαλαρά στην κορυφή το Luchando Por El Metal το οποίο κυκλοφόρησε το 1983 από τους V8. Πρώτος τους δίσκος. Σπιντάτο, με άγνοια κινδύνου, φωνητικά κομματάκι ατσούμπαλα πλην ταιριαστά και εντελώς ψυχωμένα. ΝΤΕΣΤΡΟΥΞΙΟΝ!
Σε playlist ο δίσκος εδώ:
Συνεχίζουμε με τους Bloke και τον μοναδικό τους δίσκο ονόματι Demolición. Εδώ έχουμε πιο καθαρό heavy metal, κάπως πιο μαζεμένο από το χυμαδιό των V8 (αν και έχει τσιρίδες εδώ here and there). Σε σημεία μελωδικό, ρίχνει κλεφτές ματιές στο hard rock της εποχής.
Ορίστε ένα από τα highlights του δίσκου:
Και να πάρουμε μια γεύση και από 90ς με βαρβάτο heavy/power/thrash με ήχο και attitude οδοστρωτήρα πλαισιωμένο από πολύ γεμάτη, ογκώδη παραγωγή. Γενικά στα 90ς γινόταν χαμός στην Αργεντινή και πρέπει να είναι η golden era τους, αλλά δεν έχω ψαχτεί επαρκώς για να προτείνω περισσότερα.
Έχει ψωμί η φάση και θέλω κάποτε να το μελετήσω παραπάνω, δεν γνωρίζω πολλά παραπάνω. Με ιντριγκάρει πολύ το χέβυ μέταλ σε άλλες γλώσσες και από άλλες χώρες.
Μιας και μίλησα για εξτρίμ σκηνή και Κολομβία όμως, δεν μπορώ να κρατηθώ και οφείλω να παραθέσω αυτό το φοβερό και τρομερό EP:
Χαοτικό και απολύτως απειλητικό black metal με ήχο-τρομοκρατική επίθεση. Δεν μπλέκεις. Ακριβώς όπως πρέπει να ακούγεται ο συγκεκριμένος ήχος. Οσοι έχουν επαφή με Sarcofago, Cogumelo Records κτλ, ξέρουν τι να περιμένουν λίγο ως πολύ, είναι αρκετά κοντά σε αυτά που έβγαιναν από Βραζιλία. Έπος.
ΥΓ. Για Μεξικό και death metal μπορούμε να αφιερώσουμε σελίδες ολόκληρες, κάποτε θα γίνει και αυτό.
5 Likes
καπως σχετικο, αλλα ειμαι σε μια κοινοτητα οπου καθε εβδομαδα φτιαχναμε μια συνεργατικη spotify playlist γυρω στα 90 λεπτα με συγκροτηματα απο συγκεκριμενες χωρες ή περιοχες και μετα την ακουγαμε ολοι μαζι. Απο Λατινικη Αμερικη ειχαμε μια για Μεξικο, μια για Χιλη, μια για Κολομβια και μια για Ουρουγουαη-Παραγουαγη
1 Like
Πρόλαβα!
Φυσικά ξέρετε το νο 1 μου για το '81 
Περισσότερα αύριο…
1 Like
Πολύ σύντομα, μας πήρε το βράδυ και δεν πρόλαβα να κάνω όσα έπρεπε να κάνω το ΣΚ. Τουλάχιστον πέρασα ωραία. Όπως και όλη την εβδομάδα, με μουσικάρες.
Πολυ εντυπωσιακο, εβαλα στη λιστα δισκους που μεχρι πριν απο μια εβδομαδα δεν γνωριζα. Απιστευτο “οπλο” αυτο το νημα. Κι εννοειται οτι δεν μπορω να πιστεψω οτι αφησα εξω δισκους που με γονατιζουν οταν τους ακουω. Παμε.
Rush - Moving pictures
Για κάποιον λόγο αναφέρονταν ως “holy trinity”.
BOC - Fire of the unknown origin
Έχει μέσα “Veteran of a psychic wars”. Κάπου εκεί στερεύει και το συναίσθημα στη μουσική.
Ozzy - Diary Of A Madman
Καθίστε κάτω, έχει S.A.T.O. (κρύο, το ξέρω). Έχει και τον μικρό μάγο. Και τον Airey. Και τον Daisley. Και τον Lee. Εντάξει, χέσε μας, dream team #κάτι.
Siouxsie and the Banshees - Juju
Λίγο βάστα δλδ. Είχα ιδέα από μερικά κλασικά τραγούδια του δίσκου. Αλλά δεν ήξερα τι με περίμενε όταν άκουσα τον δίσκο. Μπήκε στα all time classics μου.
Wipers - Youth of America
Μάλλον αρκεί αυτό ^^^^^
Πραγματάκια που έχασαν τον δρόμο κι απορώ πώς έγινε αυτό:
Black Sabbath - Mob rules
Electric Sun - Firewind
Accept - Breaker
Cirith Ungol - Frost And Fire (Εργο τεχνης, μεσα και εξω-φυλλο)
Saxon - Denim n leather
Blackfoot-Marauder
Venom - Welcome to hell
The Sound - From the Lion’s Mouth
Riot - Fire down under
Black Flag - Damaged
Iron maiden - Killers
Tygers of Pan Tag - Spellbound
Praying Mantis - Time Tells No Lies
AC/DC - For those…
Whitesnake - Come an’ Get It
Zounds - The Curse of Zounds
15 Likes
Κάτι που κατουράει σίγουρα.
4 Likes
Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman : sabbath χωρίς των Ozzy δεν είναι Sabbath αλλά στα σίγουρα και Ozzy χωρίς τους Sabbath δεν είναι Sabbath αλλά κάτι άλλο. Προσωπικά την Solo καριέρα του Ozzy την έβλεπα συμπαθητικά με κομματάρες από εδώ και από εκεί αλλά χωρίς να εκτιμώ κάποιον δίσκο του σύσσωμο όσο καλός και αν είναι. Οι πιο εμπορικές στιγμές του πάντα με βγάζαν λίγο Off(πχ Flying high again) όσο και να έχει κομματάρες όπως το Over The Mountain ή το SATO. Καλό θα ήταν ο τρελός στο μικρόφωνο να συνοδεύεται και από τρελές συνθέσεις. Ε εδώ γίνεται με την ομώνυμη κομματάρα του και γιαυτό και μόνο το τραγούδι αυτός ο δίσκος θα είναι για πάντα ο αγαπημένος μου από τις σόλο δουλειές του.
Praying Mantis - Time Tells No Lies : NWOBHM δίσκος αρχών δεκαετίας 80 με επιρροές από Thin Lizzy, Wishbone Ash, κοίταγμα στην μεταλλικότητα των Priest ψηγματάκια από την πιο ροκάδικη πλευρά των Camel. Πιθανότατα θα ηχεί ψιλοκοντά στους Maiden. Έλα μου ντε που κάτι μικροδιαφορές στις καταβολές καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικό προορισμό παρά τις φαινομενικές ομοιότητες στις αφετηριακές βάσεις τους. Κάτι που ήταν λίγο παλιότεροι όσον αφορά το πότε σχηματίστηκαν, κάτι που το ρεμαλισμό δεν τον πολυέχουν στο αίμα τους, κάτι που είναι πιο ροκάδες στη φλέβα τους και μια πιο soft πλευρά που δείχνει να αγαπάει και λίγο τους Boston ή τους Journey, κάτι που είναι ρομαντικοί και αλαφροίσκιωτοι και το αποτέλεσμα εδώ είναι να μην έχουμε κάποιους από τη νέα γενιά που δίνουν το φως τους αλλά έναν από τους τελευταίους της προηγούμενης γενιάς που άργησε να το δώσει στην προηγούμενη. Highlights του δίσκου για μένα η τριάδα των Lovers to the grave, Beads of ebony και Children of the earth.
Rush - Moving Pictures : Έκτο στη σειρά δεκάρι για τους Rush(ναι ρε και το Caress) και ολοκλήρωση της ας την πούμε αλλαγής που ξεκίνησαν με το Permanent Wanes. Μου αρέσει λίγο λιγότερο χωρίς αυτό να σημαίνει απολύτως τίποτα. Tom Sawyer από τα κλασικά Soundtracks των μοναχικών μου βραδινών περιπάτων μέσα στην πόλη, στα 4,5 λεπτά του ΥΥΖ βρίσκουμε το μεγαλύτερο μέρος του Progressive ήχου, από το εμμονοληπτικό Riffing των meshuggah μέχρι τις jazzιές των Sieges Even, Το Limelight παίζει να είναι το αγαπημένο μου μικρό κομμάτι τους και μεγάλη αδυναμία στη διαστημική ρεγκε του Vital Signs. Άψογο από την αρχή μέχρι το τέλος.
Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin : Επιστημονική φαντασία και μυστικισμός στον πιο προσιτό δίσκο των BOC μέχρι τότε και για μένα προσωπικά το καλύτερο τους. Παραγωγάρα από Martin Birch όπως και στο νούμερο 1 της χρονιάς μου και μια άριστη ολοκλήρωση του ήχου τους από τα 70s στα 80s οπως και στην περίπτωση των Rush παραπάνω. Από τον μυστικισμό του Sole Survivor, στη χιτάρα του burnin’ for you, τα παιχνιδιάρικα πλήκτρα και τη ρεφρενάρα του After Dark, στα έπη του Veteran Of The Psychic Wars, Vengeance, την ανατριχίλα του Joan Crawford… συνθέσεις, διάλογοι των οργάνων μεταξύ τους, απόδοση όλα στο 10/10
Iron Maiden - Killers : Εκεί που στο Iron Maiden φαίνοταν σαν να είχαμε την πρώτη έξοδο στην αλητεία και το αρχικό ταξίδι στα καταγώγια της αστικής ζούγκλας εδώ έχει χτιστει street credibility και η παρέα φαίνεται να ταξιδεύει σαν να της ανήκουν τα σοκάκια και ο δρόμος. Ακόμα και αν θεματικά οι στίχοι δεν έχουν καμιά σχέση με όλο αυτό, η μουσική παίρνει δική της ζωή. Περισσότερη αυτοπεποίθηση, τσαμπουκάς, διάθεση για φασαρία, παραγωγή Ν επίπεδα πάνω από το ντεμπούτο και ο τελευταίος κρίκος του Adrian Smith που περνά το συγκρότημα εντελώς στα 80s από τα 70s. Wrathchild, Murders In the Rue Morgue, Killers, purgatory φανερώνουν αυτή την πιο τσαμπουκαλεμένη διάθεση τους όσο πιο εμφατικά γίνεται, το Genghis Khan είναι το καλύτερο Instrumental που έχουν βγάλει ποτε, το Prodigal Son εκπροσωπεί την πιο λυρική πλευρά τους και προφανώς σταματάμε εδώ γιατί τα λέμε όλα ότι hot take και να ακούγεται για τη δισκάρα.
Honorable mentions
Holocaust - Nightcomers : Κόπηκε στο νήμα, η πιο αλήτικη πλευρά του NWOBHM
Venom - Welcome to Hell : Δίσκο των Venom δεν έχω καταφέρει να ακούσω ολόκληρο αλλά είπα να του δώσω μια ακρόαση. Συμφωνώ μέχρι και στα σημεία στίξης με την τοποθέτηση του Ironman πάνω στη συνεισφορά τους στο σκληρό ήχο. Ο διάολος μέχρι τότε πιο πολύ μου έκανε είτε σαν παγανιστική αλληγορία ή σαν αόρατη τιμωρία, ποτέ μέχρι τότε δεν περπατούσε σε αυτό τον κόσμο(εκτός από όταν έμπαινε στα αυλάκια του βινυλίου της μαρινέλας στο ανάποδο παίξιμο). Ξαναθυμήθηκα ότι μου άρεσαν και 3 κομματάρες στη μέση, Live Like An Angel, Witching Hour(πάνε να κάνουν και απόπειρα κανονικού σόλο εδώ οι τσαχπίνηδες αντί να τρίβουν την ταστιέρα με γυαλόχαρτο) και 1000 days in sodom
Accept - Breaker : Ένα κλικ πριν αρχίσουν να βγάχουν τις κανονικές δισκάρες τους με αρχή τον αμέσως επόμενο. Για πολλούς είναι και αυτό και το ομώνυμο είναι κομματάρα αλλά στο σύνολο ήθελε να τερματίσουν λίγο ακόμα και όταν ακούω το παλιόσκυλο να πάει να τραγουδήσει μπαλάντα τρίζω και λίγο τα δόντια από το Cringάρισμα.
Cirith Ungol - Frost and Fire : Τόσο Cult που οι Manilla Road φαντάζουν μπροστά τους επαγγελματίες και γυαλισμένοι σαν τους Slipknot. Γουστάρω πολύ τις περιπτώσεις που οι μουσικοί έχουν άγνοια κινδύνου και βάζουν μέσα ότι μπορούν χωρίς φόβο του τι θα βγει.
16 Likes
1981
Αρκετά σεντονακια κατέθεσα εδώ μέσα αυτές τις μέρες, οπότε, λίγο πιο συντομα για αυτη την χρονια
(κ μαζευοντας δυνάμεις για την τελευταία χρονια του κλασικου Heavy Metal, πριν την κατάδυση σε πιο βαθιά σκοτάδια):
10. Einsturzende Neubauten - Kollaps
9. Accept - Breaker
8. The Exploited - Punks Not Dead
7. The Cure - Faith
6. Siouxsie and the Banshees - Juju
5. Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Ο, τι πιο λατρεμένο κ ιδιαίτερο έχει κάνει ο Οζζαρος εκτός Sabbath.
Κ μονο για το τελείωμα του ομώνυμου επους, θα άξιζε διθυραμβους.
4. Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Ο Birch ζωγραφίζει (ΚΑΙ εδώ) στην παραγωγή, η μπάντα μεγαλουργεί στις συνθέσεις, το τελικο αποτελεσμα ειναι κατι σαν το δικό τους Seventh Son, η ατμόσφαιρα του δίσκου απαγορευτικά στοιχειωτικη, κ το Veteran of the Psychic Wars το πιο λυτρωτικά καταδικαστικο τραγουδι του Συμπαντος
(ειδικά σ ΑΥΤΗ την εκτέλεση:)
3. Holocaust - Nightcomers
Η τρίτη εμβληματική μπάντα του κινήματος (μαζί με Maiden κ Angelwitch), που, για μένα, δικαιολογει το New στο NWOBHM, κ μέσα από καθαρό ένστικτο, έμπνευση κ άγνοια κινδύνου καταθέτει κάποιους από τους πιο αντιπροσωπευτικους υμνους των early 80s
(Death or Glory, Mavrock, το ομώνυμο, κ ναι, προφανως το Heavy Metal Mania).
Το γιατί, αντί για κάποιες πιο αδυναμες/ τυπικές στιγμές ανάμεσα στα παραπανω classics, δεν συμπεριέλαβαν στον δίσκο κομματαρες οπως τα Long the Bell will Toll, Forcedown Breakdown κ φυσικά το The Small Hours, δεν το γνωρίζω, αλλά κ δεν αποτελεί λόγο για να μειωθεί η αξία του συγκεκριμένου ιστορικου δισκου.
2. Venom - Welcome to Hell
Για αυτους τα έγραψα πολυ προσφατα, οποτε εδώ θα επαναλάβω απλώς αυτό
1. Iron Maiden - Killers
Ok, αυτή είναι μια πολυ ιδιαίτερη περίπτωση δισκου για μένα.
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, ειμαι φανατικός υποστηρικτης της άποψης ότι το Killers ειναι όχι απλά ισάξιο, αλλά ΞΕΚΑΘΑΡΑ ανώτερο του, ουτως ή άλλως, εμβληματικου ντεμπούτου, κ το πιο ιδιαίτερο/κρυφό διαμάντι, από την θρυλική 80ς εφταλογια της μπάντας.
Αρχικά, εδώ συμπληρώνονται δυο από τα πιο βασικά κομμάτια του παζλ που απαρτιζει τον Maiden Ήχο.
Ο ερχομός του Adrian Smith, δεν αναβαθμίζει απλώς τις συνθετικες δυναμικές του συγκροτήματος (όπως θα αρχίσει να φαίνεται από τον επόμενο δίσκο), αλλά σφυρηλατει κ ένα από τα πιο αγαπημένα κ επιδραστικα κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών.
Όσο για τον τεράστιο Birch, σα να μην έφτανε η πορεια του ήδη μέχρι εκείνο το σημείο, είπε να το τερματισει κάπου εδω, υπηρετώντας κ αναδεικνύοντας ως παραγωγος (κ μέντορας/σκηνοθέτης) το μουσικό όραμα του Harris, καλυτερα/ιδανικοτερα απ ότι ίσως να ήλπιζε ακόμα κι ο ίδιος (κ, ναι, εδώ, στο Number, κ με εντελώς διαφορετική προσεγγιση στο Somewhere, θεωρώ ότι συναντάμε τις κορυφαίες παραγωγες των Maiden).
Από κει κ περα, εδώ ο Dianno θεωρώ ότι χτυπάει τις πιο λυσσασμενες επιδόσεις του (κι ας γκρινιαζε με την όλο κ πιο τέρμα-μέταλ κατεύθυνση που ολοφάνερα έπαιρνε το συγκρότημα), κ ειδικά στο ομώνυμο, ειναι λες κ δίνει το συνθημα για όλο τον υπόλοιπο χαμό που θα ακολουθήσει τα επόμενα χρόνια
(κυρίως από μεταγενέστερες μπάντες που έχουν την προθεση να οδηγήσουν στα άκρα την έμπνευση που θα αντλήσουν από αυτόν τον υμνο).
Επισης,σε ενα απο τα λιγα, μέχρι στιγμής - σχεδόν- track by track μου σε δίσκο, ας δηλωσω απλως πως:
- το Purgatory είναι - ρητά κ κατηγορηματικά - το Trooper before it was cool,
- το Prodigal Son παραμένει η πιο παραγνωρισμενη (κ ιδιαίτερη) από τις “μπαλαντες” της μπαντας,
- το Murders in the Rue Morgue κερνάει κρυπτικη protomaidenικη μαγεία γενναιοδωρα κ θαρραλέα,
- τα Wrathchild κ Innocent Exile προσφερονται για τρελα μπάχαλα,
ενώ η απόλυτη αδυναμία μου στον δίσκο παραμενει
η διλογια των Another Life/Genghis Khan
(το οποίο μέχρι το 1’.47" ειναι απλώς ενα Συγκλονιστικο Iron Maiden instrumental,ενω από το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο αποκαλυπτει την πεμπτουσια της Μαγείας του Μεϊντενικου Συμπαντος κ ταυτόχρονα προοικονομει το καλυτερο τραγούδι όλων των εποχων - που θα έρθει ένα χρόνο αργότερα).
Βέβαια, κ ολα τα παραπανω να μην ίσχυαν, η αλήθεια είναι ότι ο συγκεκριμένος δίσκος θα παρεμενε στο υψηλότερο βαθρο στις προσωπικες μου λίστες, εξαιτίας ενός θαμπου απογευματος μιας Μεγαλης Δευτέρας 20 Απριλιου, πισω στο αρχαίο 1992, όταν ο 13χρονος εαυτός μου κατέβηκε για πρωτη φορα τα σκαλιά του υπογείου του Metropolis, κ μέσα από έναν τοίχο απο κασέτες, άπλωσε το χέρι του κ πηρε κατευθείαν αυτή με τον καλυτερο κ πιο επιβλητικό Eddie στο εξώφυλλο (κι ας μην είχα ιδέα τότε ποιος ή τι ήταν αυτός ο τυπος, ή οι ίδιοι οι Maiden for that matter).
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
20 Likes