Εντάξει μια συγκίνηση στη Διεθνή την ένιωσα, μην το κρύψω
Να ξέρετε πάντως ότι το “σπάσιμο της φόρμας”, όπως το έχουμε βαφτίσει εδώ, δεν είναι οικουμενικά αποδεκτή μέθοδος ανανέωσης/πρωτοπορίας and all that stuff.
Και θα σας φέρω κι ένα παράδειγμα.
Υπάρχει μια σειρά ντοκιμαντέρ του BBC για τον Μότσαρτ, όπου μιλάει ένας συνθέτης/μουσικολόγος ο οποίος δεν το κρύβει καν ότι είναι μέγας θαυμαστής του Βόλφγκανγκ, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει η case που επιχειρεί να κάνει, και είναι ότι ενώ ο συνθέτης στον οποίο έχει πιστωθεί κυρίως το ότι ανανέωσε τη δυτική μουσική κλπ είναι ο Μπετόβεν, στην πραγματικότητα αυτό θα έπρεπε να αποδοθεί στον Μότσαρτ, ότι δηλαδή είναι ανακριβές αυτό που έχει επικρατήσει, πως ο Μότσαρτ δεν ήταν και πολύ προοδευτικός και πως απλά συμβάδιζε με την εποχή του (κλασικισμός στη μουσική). Και πού το στηρίζει: Στο ότι όπως λέει είναι πολύ πιο δύσκολο/σημαντικό/ουσιώδες αυτό που έκανε ο Μότσαρτ, που κατέλαβε τις μουσικές τάσεις της εποχής του και τις άλλαξε “από μέσα”, καταφέρνοντας με τέτοιον τρόπο να δημιουργήσει δική του μουσική γλώσσα και να ανοίξει τον δρόμο για τον ρομαντισμό και τις υπόλοιπες μουσικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα, παρά αυτό που έκανε ο Μπετόβεν, δηλαδή ανοιχτή ρήξη με τους επικρατούντες τότε κανόνες και όλα τα υπόλοιπα γνωστά - και ότι στην πραγματικότητα ο Μπετόβεν απλά πάτησε πάνω στην πρωτοπορία που είχε εγκαινιάσει στο πλαίσιο της βιεννέζικης μουσικής σκηνής ο Μότσαρτ.
Δεν την υιοθετώ κατ’ ανάγκη αυτή την προσέγγιση (ούτε ειδικά, για τους Μότσαρτ και Μπετόβεν, ούτε γενικά), απλά την παραθέτω, ως τροφή για σκέψη αν θέλετε.
Mια υποσημείωση, στην UK version το δίδυμο είναι Moody, Galley! Την λατρεύω όπως είναι και ποτέ ως τώρα δεν έχω κάνει τον κόπο να ακούσω την αμερικανική.
Γενικά αυτές οι αλλαγές του κομπλέξα του Coverdale είναι εκνευριστικές. Να έχεις το ίδιο άλμπουμ με κάποιον αλλά να έχεις ακούσει κάτι εντελώς διαφορετικό… Έλεος.
Incremental/radical/disruptive innovation περιπτώσεις, στα πλαίσια της μουσικής. Σίγουρα ναι.
Σορυ για το εγγλέζικον, δεν έχω ιδέα πως λέγεται η ορολογία στα ελληνικά
Κ εμεις τι φταιμε;
57 δίσκοι ήδη για το 1981, δεν την λες και βαρετή χρονιά. Άλλος ένας για το ρεκόρ…
Μαγική η τροπή της συζήτησης. Εντάξει βοηθά λίγο και η χρονιά, ούτε καν χώρος για διλήμματα. Έτσι οπως πάμε θα χρειαστεί ebooks όχι ebook.
Οπλιστείτε με υπομονή έρχεται κασέτα-firestarter σε 3 μέρες…
Δώρο η φόρμα για να μην χανόμαστε…
Για να καταλάβεις, εγώ δεν έχω πρόβλημα με την παραπάνω προσέγγιση με όρους μουσικής, απλά ανησυχώ λίγο για τις ευρύτερες προεκτάσεις της - και ιδίως τις πολιτικές, για να το πω πιο ανοιχτά…
Πφφφ
Αχαχαχ άψογο
Σορυ για τα οφτοπικ το παρακάναμε
Συνεχίστε
Μην τα κάνεις αυτά και προσπαθώ να το κόψω το γαμίδι…
Αν ενα τζιφακι με τσιγαρο σε κανει να το ξεκινησεις ξανα, τοτε μαλλον δε θα το κοψεις ποτε
1. Rush - Moving Pictures
Είναι το καλύτερο άλμπουμ των Rush; Δεν ξέρω. Είναι το πέμπτο σερί ολοστρόγγυλο δεκάρι; Σίγουρα.
2. Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Δίσκος που πάντα ακούω με ένα σφίξιμο λόγο του τεράστιου Randy, που σε αυτό το δίσκο πραγματικά ζωγραφίζει στην ταστιέρα. Άλλο ένα τεράστιο what if… Επίσης, εξαιρετικός ο Bob Daisley που βέβαια μένει στη σκιά του τεράστιου RR και του Ozzy.
Βtw το S.A.T.O. είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του Ozzy, μαζί φυσικά με το ομώνυμο, τη στοιχειωτική εισαγωγή του και την καθηλωτική ατμόσφαιρα (α, ρε Randy) και το μεγαλοπρεπές κλείσιμο…
3. Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Ο δίσκος που έδειξε πως μπορείς να γράφεις back to back hits και να μη χάνεις ούτε στάλα ποιότητας.
4. Demon - Night of the Demon
Δεν ξέρω τι λέτε για επιρροές, αλλά αυτοί εδώ οι τύποι με ένα “Lucifer! Satan! Beelzebub!” επηρρέασαν (γκουχ, Ghost, γκουχ) αυτό που σήμερα λέμε occult metal (αισθητικά, στιχουργικά και όχι μόνο), και ταυτόχρονα έπαιζαν και καλή (και φουλ μελωδική) μουσική. O Dave Hill είναι μια από τις καλύτερες φωνές του NWOBHM.
5. Killing Joke - What’s THIS For…!
Να επαναλάβουμε όσα ειπώθηκαν για το ντεμπούτο; Περιττό. Να πούμε απλά πως μια μπάντα που εμπνεύστηκε το όνομα της από τους Monty Python είναι μια μπάντα που έχει γούστο…
Honorable Mentions
Rush - Exit…Stage Left
Motorhead - No Sleep Till Hammersmith
Van Halen - Fair Warning
Michael Schenker Group - MSG
AC/DC - For Those About to Rock (We Salute You)
Black Sabbath – Mob Rules
Def Leppard – High ‘n’ Dry
Iron Maiden – Killers
Saxon – Denim & Leather
Roky Erickson - The Evil One
Accept - Breaker
Εξώφυλλο της χρονιάς / καλύτερο metal cover όλων των εποχών:
Αυτοσαρκαζομαι, μαν μου.
Κάπου εδώ να πούμε και πόσο ΚΑΡΓΙΟΛΑ είναι η Σάρον που επειδή υπήρχαν διαφορές τέλος πάντων, είχε το θράσος να αφαιρέσει τα ονόματα του Daisley και του Kerslake από όλα τα credits του δίσκου!
Το ξερω, κι εγω πλακα εκανα
Ουτε στα 100 καλυτερα!!!
Κρατα γερα, να γλιτωσεις απο τη χολερα λεμε.
Εδω τους εβγαλε απο τον ιδιο τον δισκο, στα credits θα κολλουσε; Δε θυμασαι που ειχαν βαλει Trujillo και Bordin να επανηχογραφησουν μπασο και ντραμς αντιστοιχα και ειχαν επανεκδοσει τους δυο πρωτους διακους, για να μην παιρνουν δικαιωματα ο Daisley και οχ Kerslake; Πραγματι, καργιολα.
Θυμάμαι, πώς δεν θυμάμαι…
Κρέντιτ στον Ozzy εδώ, που διόρθωσε την κατάσταση προσωπικά, αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Σε κάποια ανάπαυλα νηφαλιότητας προφανώς.
Να ξέρεις ένα πράγμα. Αν σκεφτείς κάποια στιγμή να ξεκινήσεις fanzine μουσικής στο νετ ή ακόμα και έντυπο, στείλε μου μήνυμα, να με υπολογίζεις. Βέβαια, θα σου θέσω τους όρους μου, αλλά αυτό κάτι το μικρό.