Τόσο πίσω;;;;
Ε τότε να πούμε και για Σένμπεργκ, Μπεργκ, Βέμπερ και Στραβίνσκι ξέρω γω
Μα το Χαος ΕΙΝΑΙ το Νόημα!
#ΜΟΝΟ_BOLT_THROWER
Άσχετο, νομίζω Necrochakal ακύρωσαν και μπήκαν Incineration, για έλεγξε το.
Ως μεταλλάς, θίχτηκα
και μου ήσουν τόσο συμπαθής
2 Likes
Όντως, ισχύει. Μολις το ειδα. Θνξ!
1 Like
Όταν κάποιοι αναφέραμε Avraamov στους Cabaret Voltaire εσείς σκεφτόσασταν το Killers 
Προσοχή στα citations παιδιά, δεν παίζουμε με αυτά.
Ισχύει.
Εμεις;;
1 Like
Εγώ Απόστολε τον Αβράαμοφ ούτε που τον είχα ακουστά, έχω μείνει στον Σοστακόβιτς και στον Προκόφιεφ
Θα τσεκαριστεί, thanks in advance
1 Like
Δυσκολευτηκα να νιωσω μικρος, τωρα απιθανο. Σορυ. 
Άκου το “Octagon”, εκεί να δεις πώς σπάει η ήδη σπασμένη φόρμα.
3 Likes
Στα λόγια μου έρχεσαι.
Μονο Bolt Thrower λεμε
1 Like
33 νέα μηνύματα μόνο, είστε πολύ ντεφορμέ
6 Likes
Είμαστε λίγο εκτός φόρμας, ισχύει
6 Likes
ναι αλλά πρέπει να τα γράφουμε και στην φόρμα?
4 Likes
Είμαι πολύ λιγότερο γνωστής από άλλους συνφορουμιτες, αλλά νομίζω σε αυτή τη συζήτηση σίγουρα έχει θέση και το scum
4 Likes
Θα επιστρέψω ον τόπικ, καθώς ήθελα να αφιερώσω λίγο χρόνο και χώρο σε μερικούς πολύ αγαπητούς δίσκους που βγήκαν το 81 που είτε τους ξέχασα είτε δεν χώρεσαν στην 5αδα.
Με τυχαία σειρά:
Foreigner - 4
Παίζει και να μην γνώριζα πως βγήκε το 81, στο μυαλό μου το είχα για 83-84. Εντάξει, κολοσσιαίος δίσκος, απόδειξη του πως να διατηρείς την ποιότητα και τον χαρακτήρα του συγκροτήματός σου στοχεύοντας, και πετυχαίνοντας φυσικά, παράλληλα την εμπορική καταξίωση. Ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλο, τραγούδια που άφησαν εποχή.
Venom - Welcome To Hell
Τα είπαμε και τα ξαναματαείπαμε, δεν έχω να συμπληρώσω κάτι. Ογκόλιθος με επιρροή και σημαντικότητα που αντηχούν ακόμα και σήμερα.
Tygers of Pan Tang - Spellbound
Κορυφαίο NWOBHM, στην προσωπική μου δεκάδα (LPs πάντα, αφήστε τα singles και τα EPs) του ήχου. Κομμάτια που δυναμιτίζουν την ατμόσφαιρα, οι Tygers εδώ “απογαλακτίζονται” από τις ροκ ρίζες τους που ήταν εμφανώς πιο ευδιάκριτες στο ντεμπούτο και αγκαλιάζουν το heavy metal με τραγούδια που δεν μπορείς να ακούσεις ασυγκίνητος και ακούνητος. Κερασάκι στην τούρτα η καλύτερη μπαλάντα του ιδιώματος (ραγίζουν τα τσιμέντα και φεύγουν δάκρυα, ακόμα και την καλύτερη σχέση του κόσμου να έχεις) και φυσικά μας συστήνουν τον, ίσως, κορυφαίο hard rock κιθαρίστα της δεκαετίας. Ο Sykes όπου έπαιξε έκανε παπάδες, έχει προσωπικό στυλ, δεν έχει πρόβλημα να αλλάξει ύφος και να προσαρμοστεί ακόμα και σε δύσκολες “πίστες” (βλέπε Whitesnake στα εμπορικά ντουζένια τους). Και έχει και φωνάρα όπως μας απέδειξε με τους Blue Murder. Ο άνθρωπος έπαιξε μέσα σε δέκα χρόνια σε έναν κλασικό NWOBHM δίσκο, στο κύκνειο άσμα (και τι άσμα ε) των Thin Lizzy, στο Slide it In και στο 87 των 'snake και μετά έφτιαξε και τους Blue Murder δημιουργώντας δύο εξαιρετικούς hard rock δίσκους χωρίς να έχει την μούμια (τον Coverdale ντε) πάνω από το κεφάλι του. Σε 10 χρόνια όλα αυτά.
Saxon - Denim And Leather
Το αγαπημένο μου Saxon! And the bands played on, και μόνο αυτό να υπήρχε θα ήταν δίσκος άφταστος.
Triumph - Allied Forces
Είπαμε, Καναδάς 77-82 είναι η πλέον overlooked hard rock σκηνή και αφορά μόνο τους fans του ήχου ενώ δεν θα έπρεπε. Ίσως η λαμπρότερη στιγμή των Triumph, καταιγιστικό hard rock που σε ξεσηκώνει.
Riot - Fire Down Under
Η απόλυτη μέταλ μπάντα εδώ τελειοποιεί τον πρώιμο ήχο της πριν μεταμορφωθεί σε λίγα χρόνια σε κάτι εντελώς διαφορετικό μα εξίσου σπουδαίο. Τιτάνιος δίσκος, αιώνιες τραγουδάρες.
Raven - Rock Until You Drop
Πολλές φορές αναρωτιέμαι πόσες μπάντες είχαν πραγματικά μεταλλική συνείδηση εκείνα τα χρόνια. Πόσοι από αυτούς τους underground ήρωες ήθελαν να παίξουν heavy metal και πόσοι ήθελαν να “ροκάρουν”; Οι Raven σίγουρα είναι ένα από τα συγκροτήματα για τα οποία δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως ήξεραν ακριβώς τι ήθελαν να παίξουν και γνώριζαν που ανήκουν. Οι πρωτεργάτες της χεβυμεταλλικής αλητείας εδώ μας συστήνονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ένα ντεμπούτο που περιέχει σε σημαντικό βαθμό όλα εκείνα τα στοιχεία που θα τους καθιέρωναν ως σπουδαίους στους επόμενους δίσκους τους.
17 Likes
Τον δίσκο, βέβαια, ROCK Until You Drop τον είπαν
Δυστυχώς δεν μου κάνει τελικά. Too abstract for me. Μένοντας στα της σοβιετικής πρωτοπορίας, μου φάνηκε λίγο σαν το μουσικό αντίστοιχο αυτού που είχε κάνει ο Τζίγκα Βερτόφ στον κινηματογράφο: Σίγουρα πρωτοποριακό, αλλά υπερβολικά απομακρυσμένο από τις “κανονικές” φόρμες του είδους. Κρίμα.
Οκ σεβαστό προφανώς.
Απλά θα πω ότι για μένα κ το καμμένο κεφάλι μου είναι από τις περιπτώσεις instant chills κ θα το αφήσω εδώ γιατί το παρακαναμε στο οφφτοπικ, ακόμα κ για τα δεδομένα του θρεντ (όσο ενδιαφέρον κι αν το βρίσκω)