Βλέπεις, τα λες τόσο καλά που αγνοώ τι άφησες εκτός πεντάδας.
1 Like
- Heavy Load - Death or Glory
Heavy metal συγκίνηση και μεγαλείο. Μακράν το αγαπημένο μου HL, ακρογωνιαίος λίθος του epic metal. Μόνο ύμνοι, κάθε κομμάτι θα μπορούσε να είναι highlight.
- Accept - Restless And Wild
Τι να πούμε εδώ; Η heavy metal αισθητική ορίστηκε από 4-5 δίσκους και αυτός είναι μέσα σε αυτούς. Επικίνδυνο, εκτός ελέγχου heavy metal (δηλαδή ακόμα δεν χωνεύω πως το γαμήδι το Fast as a Shark βγήκε το 82), ενώ φυσικά όταν πέφτουν οι ταχύτητες, οι Accept μας προσφέρουν μερικές από τις καλύτερες “μπαλάντες” (τα υποτιμώ) του είδους. Neon Nights ποτέ κανείς πουθενά και πείτε μετά πως ο Udo δεν μπορεί και είναι αστείος και κάτι τέτοια ανυπόστατα.
- Demon - Unexpected Guest
Τα είπαν και άλλοι. Για εμένα οι Demon είναι συγκρότημα που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Εκτιμώ απεριόριστα όλα εκείνα τα συγκροτήματα που χάραξαν την δική τους πορεία, χωρίς να πτοούνται ή να προσδοκούν εμπορική καταξίωση. Hard rock? Heavy metal? Πομπώδες προγκ; Deep Purple-ικα κομμάτια; AOR και περίεργα concept albums? Στα 80ς οι Demon απλά έκαναν ότι γούσταραν και στις περισσότερες των περιπτώσεων το αποτέλεσμα ήταν το λιγότερο ευχάριστο. Εδώ έχουμε φυσικά με το magnum opus τους. Αψεγάδιαστος δίσκος, η χαρακτηριστική φωνάρα του Dave Hill στα καλύτερά της, μόνο hard/heavy δυναμίτες με ρεφρέν που λίγοι έχουν γράψει. Φυσικά υπάρχει και το Beyond The Realms of Death των φτωχών εδώ μέσα, το υποβλητικό Strange Institution ντε, το οποίο είναι το αλατοπίπερο που ανεβάζει τον δίσκο ακόμα ψηλότερα. Έπος.
- Winterhawk - Revival
Το να αποτυπώσω σε λόγια το τι σημαίνει για εμένα το Revival είναι πρακτικά αδύνατο. Τα συναισθήματα που μου γεννά δεν μπορώ να τα βάλω σε τάξη και προτιμώ να τα αφήσω ανεξήγητα και τις αναμνήσεις που έχουν δημιουργηθεί με αυτό θα τις κουβαλάω όλη μου την ζωή. Το μόνο μουσικό που θέλω να πω επί του θέματος είναι πως ο Jordan Macarus είναι ο ορισμός του υποτιμημένου κιθαρίστα, ένας άνθρωπος που παίζει όπως κανείς άλλος και σε μια πιο δίκαιη πραγματικότητα θα λογιζόταν ανάμεσα στους κορυφαίους. Hard rock πρώτης τάξεως, σε λάθος timing όμως και αυτό κατά πάσα πιθανότητα τους χαντάκωσε. Να κλείσω λέγοντας και μια οπαδική υπερβολή που όμως την υποστηρίζω και την πιστεύω ακράδαντα, πως Free to Live δεν έγραψε ποτέ κανείς και ούτε πρόκειται.
- Judas Priest - Screaming For Vengeance
Είμαι βαμμένος Priest-ας, είναι το αγαπημένο μου Priest. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
19 Likes
Εγώ πονάω πιο πολύ από εσένα να ξέρεις.
1 Like
Καλά από αύριο έχω τρομάξει με τις κυκλοφορίες σε σημείο να μην ξέρω αν θα συμμετάσχω
Δλδ κάπου ώπα , δεν γίνεται να μείνουν έξω όλα αυτά
1 Like
εχεις απολυτο δικιο. shame on me , guilty on all accounts στο δικαστηριο της asgard που το άφησα εκτός ενώ σκεφτόμουν on similar lines κάπου την Τσαγκαροδευτέρα… come wednesday όμως , διαλυτικές οπορτουνιστικές τάσεις επικράτησαν και έμεινε εκτός λίστας μου!
3 Likes
Τουλάχιστον εσύ έπαιρνες έξοδο κι ήσουν στην πόλη, τι να πούμε κι εμείς που ήμασταν στον Πολυχνιτο;;
1 Like
Τι έγινε ρε παιδιά; Όλη στην γκασμαδια ειμασταν; Εγώ ήμουν χειμώνα 94 στην Πέτρα. Μια φορά είχα την τύχη και πήγα Μυτιλήνη σαββατιακα και άνοιξε το ματάκι μου
2 Likes
Φαγωθηκατε, μην υπηρετησει ενας ανθρωπος στο ΛΑΤΕΘ το 1999 μετα απο 3 αναβολες και 2 αποπειρες Ι5, αμεσως να τον κατασπαραξετε. Δεν λεω, ημουν κοντα στην πολη και περασα αρκετα καλα γενικως στον κωλοστρατο, αλλα ο αλλος ηταν λεει Πετρα και διαμαρτυρεται. Παντα στο μυαλο μου παντως θα εχω οσους κανουν θητεια στο Μανταμαδο, ολοι οι αλλοι λιγο-πολυ την παλεψαμε. Δεν θυμαμαι να εχω παντως αξιολογες μεταλλικες ιστοριες απο αυτη την περιοδο, στον λοχο ακουγαμε καμποσοι μεταλ ευτυχως και επαιζε απο το κασετοφωνο μεσα στη μοναδα και στη σκοπια (και στο πρωτο γραφειο οπου ημουν), αλλα δε νομιζω να προεκυψε καποια αστεια φαση.
3 Likes
Είπα : χειμώνα Πέτρα. Μόλις έφτασε το καλοκαίρι έφυγα. Μανταμαδων είχα πάει μια εβδομάδα. Πολύ χαλι, αλλά πιο εύκολο να κατέβεις με ταξί από εκεί Μυτιλήνη παρά από Πέτρα.
1 Like
Νταξ, νεκρα τον χειμωνα εκει. Νομιζα οτι πηγες εκει και εμεινες εκει. Εκανα 14-15 μηνες gasmaland, τι να πω παραπανω. Χρειαζομουν ενα μπουστ, αν ημουν Μανταμαδο θα ειχα παρει κι αλλη αναβολη.
Τελος ομως το οφ τοπικ απο εμενα, κλεινουν οι καλπες σε λιγο. Περιμενω @anhydriis ωσαν Πιερρακακη, να πατησει το κουμπι.
2 Likes
-
Rio - Duran Duran
John Taylor
-
The Number Of The Beast - Iron Maiden
Ο κλασσικότερός τους δίσκος, θεωρώ. Έχει μέσα ύμνους. -
Screaming For Vengeance - Judas Priest (και εξώφυλλο)
Priest των '80s, ό,τι καλύτερο. Ειδικά ο Halford. -
Pornography - The Cure
Σημείο αναφοράς στον σκοτεινό ήχο. -
New Gold Dream (81-82-83-84) - Simple Minds
Ξεκινάνε να έχουν τον ήχο που μου αρέσει περισσότερο σε αυτούς.
Honorable mentions:
Blackout - Scorpions, δισκάρα
The Days Of Wine And Roses - Dream Syndicate, τι έβγαλαν ρε οι εικοσάχρονοι
Nebraska - Bruce Springsteen, ενδοσκοπική δισκάρα
Signals - Rush, χαμαιλεοντική μεταμόρφωση
Thriller - Michael Jackson, σημείο αναφοράς γενικότερα
Hear Nothing See Nothing Say Nothing - Discharge, βόμβα
Miami - The Gun Club, η κορυφή τους
Restless And Wild - Accept, μεταλλικός οργασμός
Chase The Dragon - Magnum, τρομερός συνδυασμός hard rock, λυρισμού, φωνάρας, παραμυθένιας ατμόσφαιρας
25 Likes
Η δική μου πεντάδα:
Crass “Christ-the album” (αυτό και το “Passion” των Catharsis έτυχε να τ’ ακούσω τις ίδιες μέρες όταν ήμουν 17 κι έγινα ο άνθρωπος που είμαι μέχρι τώρα -αν δεν το ‘χα κάνει μπορεί και να ‘μουν άλλος 
)
Bad Brains “Bad Brains”
Depeche Mode “A broken frame”
Bad Religion “How could hell be any worse?”
Dead Kennedys “Plastic surgery disasters” (το ντεμπούτο είναι σαφώς πιο κλασικό, αλλά όποτε ακούω αυτό δεν μπορώ παρά να διαπιστώνω πόσο εξελίχθηκαν οι Kennedys σ’ αυτό το album μουσικά: πέρα από την έλευση του Peligro που τους ανέβασε level ρυθμικά, είναι εντυπωσιακό το πόσο φευγάτες συνθέσεις έχουν σ’ αυτό το album, πόσα θέματα σου πετάνε ξαφνικά στη μέση ενός κομματιού π.χ. κλπ. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο album τους ε, γιατί στα επόμενα 2 το πήγανε σε (ελαφρώς) διαφορετική μουσική κατεύθυνση το καθένα από τα δύο, χάνοντας πάντα κάτι κατ’ εμέ)
Θα έβαζα άνετα και το ντεμπούτο των Μουσικών Ταξιαρχιών, αλλά είχα βάλει το “Disco tsoutsouni” (που ουσιαστικά είναι ο μισός ίδιος δίσκος) το 1980, οπότε χώρεσαν οι Kennedys.
By the way, σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου ίσως έχωνα κι εγώ Discharge (παρόλο που δε μου αρέσουν, αλλά ο συγκεκριμένος δίσκος έχει αυτό το κατιτίς που ξεπερνάει ατομικά γούστα) και Christian Death, και συνειδητοποιώ ότι αυτή η χρονιά για εμένα περιορίζεται σε συγκροτήματα που τ’ όνομα τους ξεκινά μ’ ένα απ’ τα 4 πρώτα γράμματα της αλφαβήτου (η άχρηστη πληροφορία της βραδιάς, αλλά once you see it you can’t unsee it κι έπρεπε να το πω).
Υ.Γ. Κι επίσης επ’ ευκαιρίας να τιμήσουμε και τον αφανή (; ) ήρωα Rikk Agnew ο οποίος σε δύο σερί χρονιές κατάφερε (ουσιαστικά μόνος του) να γράψει δύο ιστορικές δισκάρες σε διαφορετικά μουσική ύφη (Adolescents και Christian Death), ενώ αν συνυπολογίσουμε και το (καλό) solo album του που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά (και στο οποίο παίζει τα πάντα και τραγουδάει), πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο τύπος μάλλον βρισκόταν σε οίστρο.
17 Likes
Αυτά. Νομίζω. Ξέχασα κάτι σημαντικό;
20. The Who - It’s hard
19. Elton John - Jump up!
18. Kate Bush - The dreaming
17. Gary Moore - Corridors of power
16. Clash - Combat rock
15. Prince - 1999
14. Bruce Springsteen - Nebraska
13. Whitesnake - Saints & sinners
12. Scorpions - Blackout
11. Roxy Music - Avalon
10. The Cure - Pornography
9. Fleetwood Mac - Mirage
8. Donald Fagen - The nightfly
7. Dire Straits - Love over gold
6. Toto - IV
5. Rush - Signals
4. Alan Parsons Project - Eye in the sky
3. Peter Gabriel - Peter Gabriel (4 - security)
2. Judas Priest - Screaming for vengeance
- Iron Maiden - The number of the beast
Καλύτερο ελληνικό άλμπουμ: Μουσικές Ταξιαρχίες.
ΚΑΙ ΟΧΙ, ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ ΤΟ THRILLER!
13 Likes
Κάνοντας την αποδοχή ότι μια λίστα αποτυπώνει τις προτιμήσεις κάποιου σε ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο έχουμε και λέμε:
5. Demon - The unexpected guest . Τα είπαν οι παραπάνω όλα
4. Scorpions - Blackout. Δισκάρα από την αρχή μέχρι το τέλος
3. Iron maiden - Number of the beast. Classic εννοείται. Όχι το αγαπημένο μου από αυτούς όμως.
2. Judas priest - Screaming for vengeance. Όταν αρχίζει η κουβέντα για το καλύτερο Priest album άλλες φορές λέω αυτό, άλλες το Painkiller και άλλες το Sad wings of destiny.
- Accept-Restless and wild. Tο πρώτο που άκουσα από την μπάνταρα και παντοτινή αγάπη. Ακολούθησε ένα τριμηνο με δισκογραφία μόνο Accept. Το καλύτερο τους για μένα. Έχει ισορροπία δύναμης, τραχύτητας, μελωδίας και με όχι τόσο καλογυαλισμένο ήχο όπως τα επόμενα που του πάει περισσότερο.
(Τα τρία πρώτα αλλάζουν θέση κατά το δοκούν σαν τα χαφ της Μπάρτσα του Γκουαρντιολα)
Εξώφυλλο Scorpions - Blackout. Το θεωρούσα στανταρακι για το 82.
Επίσης, δισκαρες οι οποίες στο μέλλον ή στο παρελθόν θα έμπαιναν στη λίστα μου.
MSG - Assault attack
Motorhead-Iron fist . Χωρίς σχόλια
Gary moore- Corrudors of power
Picture- Diamond dreamer. Δισκάρα με μελωδίες. Κρίμα έμειναν θαμμένοι.
Discharge - Hear nothing… Από τα λίγα άλμπουμ του είδους που δεν σκιπαρω και ακούω ολόκληρα. Άλμπουμ που άνοιξε δρόμους σε πολλούς, όπως και το…
Venom- Black metal. Σεβασμός.
Anvil - Metal on metal. Τίμιοι εργάτες στο δεύτερο καλύτερο άλμπουμ τους.
Kiss- Creatures of the night. Εγώ αυτό μπορώ να το ακούσω. Δεν μου αρέσουν οι Kiss γενικα να πω. Έπιασαν το σφυγμο της εποχής και τους πήρε το ρεύμα που ερχόταν.
Twisted sister - Under the blade. Ίσως η πιο σοβαρή υποψηφιότητα για την πεντάδα. Σόλο, ριφαρες αλητεία και μαγκιά του δρόμου.
Manowar - Battle hymns. First blood. Τα καλύτερα έρχονται.
Raven - Wiped out. Μην ξεχνάμε οι Metallica έπαιζαν support κάποτε στην περιοδεία μαζί τους. Καναδοί, με ταχύτητες που δεν πλησίαζαν πολλοί τότε και χαβαλε. Αυτό και τα δύο επόμενα είναι κορυφές.
Frank marino -Juggernaut. Ok τον ξέχασα τις προηγούμενες χρονιές αλλά έχει βγάλει δισκαρες και αυτό αξίζει να το ακούσετε όσοι γουστάρετε ένα καλό hard rock δίσκο.
Tank - Filthy hounds of hades. Ότι λέει ο τίτλος. Εργάτες τίμιοι. Solid κυκλοφορία.
Misfits - Walk among us. Πιο παλιά μου άρεσε περισσότερο θυμάμαι. Τώρα δεν το πάλεψα ολο. Είναι εξαιρετικό πάντως σε όποιον θέλει ένα πιο χαβαλε punk χωρίς υποσημειώσεις…
Special mention στο καλύτερο live album των Black Sabbath το Live Evil, που όπως λέει ο μύθος, η μίξη του έγινε η αφορμή να διαλύσει η τότε τρομερή σύνθεση η οποια πιστευω είχε ένα ακόμα κλασσικό άλμπουμ να προσφέρει.
Δεν πειράζει έρχεται το 83’ με τα καλά του. Δυσκολεύει πολύ το πράγμα.
18 Likes
Α ναι, κι εγώ αυτό ψήφισα, ξέχασα να το αναφέρω. 
1 Like
Raven - Wiped Out : Ένα από τα καλά τέτοιων λιστοανασκοπησεων είναι ότι σου δίνετε η ευκαιρία να δώσεις βάσε σε πράγματα που γούσταρες μεν αλλά δεν είχες ξεσκιστεί με αυτά δε όπως και η ευκαιρία να μπεις στη διαδικασία να ακούσεις αυτές τις "παλιατζούρες"σαν άτομο που τα ακούει στην εποχή τους και όχι σαν άτομο που έχει ακούσει ήδη το Extreme Aggressions πχ. Οι Raven είναι σαν εκείνα τα παιδιά που επειδή ήταν πολύ έξυπνα οι γονείς τους τα βάλανε με το στανιό να σπουδάσουν ενώ εκείνα στην ψυχή τους ήταν ρεμαλοκάγκουρες που θέλανε κόβουν τις αξτμίσεις στο κωλοπειραγμένο Yugo που προσπαθούσαν να το μετατρέψουν σε subaru. Όταν με το καλό αποφοίτησαν στον ελεύθερο χρόνο τους χώνανε μέσα στο εργαστήριο τους τα Yugo και επιδίδοταν σε επιστημονική καγκουρίλα. Είμαστε στις αρχές των 80s, το punk έχει σκάσει μύτη για τα καλά και αρχίζει να γίνεται πιο ακραίο από τις αρχικές του μορφές με τους Discharge και GBH να ετοιμάζονται να το κάνουν ακόμα πιο κάφρικο, οι motorhead ήδη έχουν κάνει τη δουλειά τους και οι Venom βγάζουν τους πρώτους τους δίσκους. Η τάση της εποχής είναι η ακρότηρα και αυτό οδηγεί σε απλότητα και βρωμιά. Το Hard Rock και το heavy metal ετοιμάζονται να δώσουν τη σκυτάλη τους στο thrash σαν έκφραση ακρότητας. Αυτό που κάνει την περίπτωση των Raven ιδιαίτερη είναι ότι πάνε να παίξουν μπάλα στο χώρο της ακρότητας χρησιμοποιώντας μη ακραία υλικά. Η μουσική τους δεν έχει τίποτα βρώμικο, φωνητικά πεντακάθαρα με ελάχιστο γρέζι, μουσική καρατεχνική του κερατά, καθαρή παραγωγή χωρίς γδάρσιμο. ουσιαστικά είναι λες και είπε κάποιος στους Rush να πάρουν το Exciter και να το τουμπανιάσουν στην ταχύτητα και την τεχνική(Στο Battle Zone πχ μου ακούγοταν σαν ακραίο ροκαμπίλι με Watchtower σπασίματα στη μέση). Τα δίνουν όλα και προσπαθούν να παίξουν ακραίο μέταλ(με δεδομένα εποχής πάντα) με υλικά κλασσικού heavy metal και progressive rock. Βασικά κάνουν το ανάποδο από αυτό που κάνουν οι progressivόκαφροι και το καταφέρνουν πολύ καλά αφού μιλάμε για τέρμα τσίτωμα και πολλά κιλά καφείνης και μέσα σε όλα αυτά να προσθέσουμε και τα ποιο φιλόδοξα μακροσκελή έπη όπως το to the limit / to the top ή το star war που δείχνουν ότι έχουν και δυνατότητες για πιο πολύπλοκο songriting.
Accept - Restless And wild : Στο Breaker είχαμε ένα πολύ καλό δίσκο αλλά του έλειπε ένα τελίκιασμα για να τον θεωρήσω πραγματικά κορυφαίο και για να πω ότι οι Accept ανήκουν στο club των τεράστιων. Υπόσχεση που εκπληρώθηκε με τον καλύτερο τους δίσκο. Όλα σε αυτό το δίσκο είναι γαμημένη heavy metal τελειότητα, μια από τις ζεστότερες και πιο ζωντανές παραγωγές που έχουν γίνει σε αυτό τον ήχο, τον ακούς και ζεσταίνονται τα σωθικά σου με αγαλλίαση. Fast As a shark και κατευθείαν σκάει μπόμπα με πριονοκορδέλα ριφοσειρά και ρεφρενάρα τσίχλα, Shake your head και get ready τρελές “χορευτικές κομματάρες”, ομώνυμο και Flash Rockin Man μέθεξη κλασικού heavy metal και τέλος επικό κλείσιμο με Princess of the Dawn το οποίο είναι σε εκείνη την κατηγορία που ανήκουν τραγούδια σαν το Sinner, Hallowed Be thy name, Heaven And Hell κτλ.
Kate bush - The Dreaming : Αμέσως πριν το μεγάλο μπάμ της με το Hounds Of Love η θεά κυκλοφορεί τον πιο περίεργο και λαλημένο δίσκο της. Πειραματισμοί με ότι μπορεί να φανταστείς σε ενορχηστρώσεις, πολλαπλά στρώματα φωνητικών που φαντάζουν σαν διάλογοι ανάμεσα στις πολλαπλές προσωπικότητες της, πλήθος μουσικών οργάνων και παραδοσιακών μουσικών. Πολύ λίγες στιγμές “κανονικότητας” θα βρει κανείς εδώ μέσα όπως το προσωπικό αγαπημένο Night Of the Swallow με την φαντασική ιρλανδοFolk κορύφωση και τις γκάιντες του αλλά από εκεί και πέρα θα ξεκινήσεις απο τη φρενίτιδα του Sat In your Lap και θα καταλήξεις στην απομόνωση, τη μανιοκατάθλιψη και το άγχος του Get Out Of My house. Προσωπικά Highlights τα προαναφερθέντα Night Of The Swallow, Get Out Of my house καθώς και το ομώνυμο μαζί με το Pull Out the Pin.
Manowar - Battle Hymns : Στο ερώτημα κομματάρες και μια σχετική ανισότητα ή συμπαγής δίσκος και ας μην έχει την υπερκομματάρα εγώ ήμουν ξεκάθαρα με την πρώτη κατηγορία στα σίγουρα αλλά η ανισότητα να είναι σχετικά μικρή αλλιώς το πράγμα καταλήγει σε Glorified EP. Το Battle Hymns είναι η μεγαλύτερη εξαίρεση σε αυτή την κατηγορία για 2 συγκεκριμμένα τραγούδια(βασικά τη δεύτερη πλευρά του δίσκου). Η πρώτη πλευρά είναι απλό ψιλοσυμπαθητικό inoffensive κλασικό Heavy Metal και μετά έχεις τα 2 τραγούδια που κλείνουν το δίσκο. Ναι κομματάρες υπάρχουν πολλές σε αυτή τη μουσική αλλά τα 2 συγκεκριμμένα τραγούδια δεν είναι μόνο ότι είναι ΤΟΣΟ κομματάρες αλλά μέσα τους περικλείεται όλος ο ήχος των Manowar αλλά και όλου του επικού μέταλ, από το πιο υμνικό μέχρι το πιο σκοτεινό και σάπιο, από το πιο ελαφρολαικό μέχρι το πιο βαρύ και επικύνδυνο. Όλα είναι μέσα σε αυτά τα 2 τραγούδια, από τους Brocas Helm και τους Omen μέχρι τους Bathory και τους Primordial. Στο ατμοσφαιρικό Dark Avenger έχουμε την επιστροφή του αδικημένου σκοτωμένου πολεμιστή που ζητά εκδίκηση σε μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι blueprint για το αρχέτυπο του ανθρώπου δίχως όνομα με ένα δεύτερο μέρος που αν καθήσεις και σκεφτείς τους στίχους που όλο το κοινό θα ουρλιάζει μαζί με τον Adams στις συναυλίες τους θα σκέφτεσαι ότι ο βαθμός επικινδυνότητας ανεβαίνει σε βαθμό σύλληψης(όχι ιδέας, κανονικής με μπάτσους και χειροπέδες). Στο δε battle hymns έχουμε το αποκορύφωμα της καριέρας τους, τον εμβατηριακό ρυθμό που αν έλλειπε θα χάνοταν μαζί του όλο το επικό ντούμ και μπλάκ, το σήμα κατατεθέν kill kill σε ένα από τα πιο φανατικοτραγουδισμένα ρεφρέν στην ιστορία της μουσικής, το ατμοσφαιρικό μεσαίο μέρος και μια από τις καλύτερες επιστροφές ever. Μέσα σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το Manowar που φαινομενικά μπορεί να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτά τα 2 τραγούδια αλλά αποτελλεί τεράστιο μέρος του δικού τους μύθου και σύμπαντος.
Iron Maiden - The Number of the beast : Όταν είχα ξεκινήσει να γράφω στο Forum είχα μαλλιά, τώρα τα έχω χάσει τα περισσότερα και πιθανότατα ένας από τους λόγους ήταν η υπερέκθεση σε απόψεις που αφορούσαν τη μετριότητα και την αννισότητα του Number Of The beast, ασχέτως βέβαια με το γεγονός ότι οι περισσότεροι που τα ασχολούνται με αυτό τον ήχο δε θα ήξεραν τι ήχο έχει η κιθάρα χωρίς αυτό. Για να βγάζουμε κάποια πράγματα στην άκρη, το Invaders είναι μια κομματάρα που έχει ένα ας το πούμε “περίεργο” ρεφρέν και τυγχάνει να ανοίγει έναν από τους κλασσικότερους δίσκους όλων των εποχών και το Gangland είναι ένα ωραίο τραγούδι μέσα σε ένα δίσκο πολύ ανώτερο του επιπέδου του και…αυτά. Να πούμε επίσης και το άλλο προφανές ότι Dianno Αγάπη και ότι έχει τραγουδήσει το προτιμώ από τον ίδιο αλλά η επιτυχία που απέκτησαν με Dickinson πιθανότατα να μην ήταν εφικτή με Dianno, στα σίγουρα δε θα χανόντουσαν αλλά η μελωδία τους δε θα γινόταν με τίποτα τόσο συνυφασμένη με οτιδήποτε μεταλλικό κυκλοφόρησε από εκεί και πέρα οπότε η επιτυχία αυτού του δίσκου δεν ήταν απλά σημαντική αλλά κρίσιμη. Το metal και η μουσική απλά δε θα ήταν ίδια. Οι Maiden ήταν ήδη κορυφαίοι επί Dianno αλλά με τον Τώρα το να σταθούμε σε κομμάτια είναι περιττό, ας πούμε ότι το Children Of The Damned είναι Blueprint σε κάθε επική “μπαλάντα” που κυκλοφόρησε μετά από αυτό(και ας υπήρχε ήδη το Remember Tommorow κάποια πράγματα είναι και θέμα απήχησης), Number Of The Beast και Run to the hills οι απόλυτοι ύμνοι των Maiden που δε θα έπρεπε να λείπουν από κανένα Live και το Hallowed Be thy name είναι πιθανότατα η καλύτερη ερμηνεία που έχει κάνει ποτέ ο DiCkinson σε κάθε λέξη και ανάσα του αποτυπώνεται η αγωνία ενός ανθρώπου που η ζωή του τελειώνει. Ο σημαντικότερος πιθανότατα metal δίσκος των 80s και βάλε.
Honorable Mentions:
G.B.H - City Babe Attacked By Rats / Discharge - Hear Nothing See Nothing Say Nothing : To Discharge θα το έβαζα στην 5άδα αλλά εκτίμησα το θράσος των Raven αλλά κατά τα άλλα η δισκάρα των Discharge έφτιαξε σκηνές ολάκερες, μαζί του παρέα και το G.B.H. που δίνουν την επιπλέον ώθηση για τη γέννηση του ακραίου ήχου.
Witchfinder General - Death Penalty / Demon - The Unexpected Guest : Άλλες 2 δισκάρες από το νησί, οι Witchfinder General παίζει να είναι από τα πρώτα δείγματα ολοκληρωμένου Doom Metal πριν αυτό σχηματοποιηθεί πλήρως με τους Trouble, Saint Vitus και βαφτιστεί με τους Candlemass ενώ από την άλλη οι Demon(άλλο ένα συγκρότημα που είχα μια ζωή στο περίμενε) αποδείχτηκαν πολύ διαφορετικοί από ότι τους είχα στο μυαλό μου και εκεί που περίμενα cultίλα κλασικού heave metal βρήκα καταπληκτικό πιασάρικο μελωδικό Hard Rock.
Venom - Black Metal / Tank - Filth Hounds of Hades : Λίγο ακόμα και πλησιάζει ο ακραίος ήχος
17 Likes
Anvil? Μπα, τους λες πιο πάνω. Exciter? Δε θυμάμαι καν αν βγάλανε δίσκο το '82.
1 Like
Για τους Raven πρέπει να λέει και να μπέρδεψε την εθνικότητα.
Πάρα πολλά Kudos στον @38aris για Gary Moore που είναι τιτάνας και το Corridors σαρώνει, αλλά και για αναφορές σε Picture και Tank.