Όλα κομπλέ…
ευτυχώς άλλαξαν τα τοπογραφικά μου λάθη… χαχαχαχαχαχαχ
ο έρωτας δεν έχει ώρα ούτε ηλικία ούτε πατατάκια… χτυπάει στο δόξα πατρί…
αλλά νομίζω πως εδώ έφταιγε ο εξ αποδω ή εξ αποκει που γεννήθηκε μαζι με μένα…χαχααχ
τέσπα ευτυχώς ξέφυγαν τα άλλα από τα ρανταρ @jonkyr @Death.Eternal @GRACCHUS_BABEUF
τα φιλιά μου… @JTN μας πήρανε χαμπαρι ρε 
όχι δεν υπάρχει λάθος εδω… 
Είναι νύχτα και σου επιτέθηκε ο διάβολος, άλλωστε είχε και την τιμητική του αυτή την Κυριακή
Μαλακιζομαι νυχτιατικα, αλλα επειδη αυτο ειναι μερος της δουλειας μου κι επειδη δεν ειδα τα προηγουμενα λαθη:
Ελα, το παρακανα Καληνυχτες.
ερχόμενος αδιάβαστος στο 1983, αν μιλούσαμε για cover art εγώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά…
αλλά για 20 μέρες θα πρέπει να περιμένουμε μια εβδομάδα…
οπότε…
χααχαχαχχα… στο δεύτερο λείπει η παύλα? ή δεν είναι σε μία γραμμή… στο α του ian επέσε λογοκρισία λόγω ώρας, δεν το αλλάζω… it takes two to mastur… χαχααχαχαχ…
βασικά νομίζω μου στοίχισε η απουσία της @Silent_Winter
αυτο
ξεκάθαρα
Ναι, η παυλα λειπει. Μην αλλαζεις τπτ, απλως εχασα τα αλλα λαθακια και εψαξα να βρω περισσοτερα Ειπαμε, time to get the fuck out
Ψηφισα το Number Of The Beast γιατι ειναι το λιγοτερο ασχημο απο δυο κακασχημα εξωφυλλα που απορω ποιος τα προτεινει (!)
Εννοεις οτι ξεχαστηκε ενα ψηφιο και επρεπε να ειναι καπου στη θεση 60 ε?
1) Stevie Ray Vaughan - Texas Flood
Ποτέ δεν πρέπει να πέρασε χειρότερη φάση η blues μουσική απ’ ότι στην αρχή της δεκαετίας των 80s. Τα θηρία του παρελθόντος είτε ήταν αποπροσανατολισμένα, είτε κινούνταν σε εντελώς underground επίπεδο. O Stevie Ray Vaughan ήρθε από το πουθενά. Στον ανυποψίαστο ακροατή το Texas Flood πρέπει να έσκαγε σαν κεραυνός τo 83. Κοσμογονία.
Το εκτελεστικό επίπεδο του ήταν σε άλλο επίπεδο. Χείμαρος οι νότες και τις απέδιδε με τόση ψυχή. Τoν βλέπεις σε video της εποχής και νιώθεις να χάνεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, μόνος του, σαν άλλος Jimi Hendrix. Στρατιές μουσικών τον ακολούθησαν τότε (και ακόμα προσπαθούν), ελάχιστοι κατάφεραν να φτάσουν έστω και λίγο τη μαγεία του. Όταν ο Stevie έπιανε την κιθάρα, τα blues φάνταζαν πιο σύγχρονα από ποτέ. Γιατί πάντα θα είναι relevant. Τα blues είναι το DNA. Είναι το αρχέγονο. Ήταν πάντα εκεί και θα είναι πάντα εκεί. Μπορεί να κρύβονται στο underground ή να παίζονται στα μικρότερα clubs αλλά επιμένουν, no matter what.
Thanks Stevie.
2) Robert Cray - Bad Influence
Και σαν να μην έφτανε ο SRV, να και ο έτερος πόλος των blues στα 80s. Robert Cray. Aν το ντεμπούτο απλά γεννούσε ελπίδες, εδώ κάνει άλματα. Οι συνθέσεις είναι φανταστικές, αλλού πιο soul, αλλού πιο funk, πάντα blues. Πανέμορφες μελωδίες, έξυπνες ιδέες και ενορχηστρώσεις, χιούμορ, χορευτική διάθεση.
Ακούγοντας το αγαπημένο μου title track, το Phone Booth, το What’s On, αμφιταλαντευόμουν αν έπρεπε να μπει 2ο ή 3ο στη λίστα μου. Αλλά κάθε φορά που σκάει η μελωδία με το σαξόφωνο στο I Got Loaded, κάμπτονται οι όποιες αμφιβολίες.
To mainstream κοινό θα έκανε λίγο ακόμα να ασχοληθεί με τον Cray, καλλιτεχνικά όμως είχε φτάσει ήδη στην κορυφή (και το κάνει ακόμα πολύ συχνά τα τελευταία 40 χρόνια.
3) Dio - Holy Diver
Ο αγαπημένος μου μέταλ δίσκος. Άντε το πολύ δεύτερος. Τέλος πάντων κάπου εκεί ψηλά. Σίγουρα ο αγαπημένος μου δίσκος που τραγουδάει ο Dio. Επίσης, η σύμπραξή του με τον Vivan Campbell είναι ονειρική στα αυτιά μου. O μικρός ήταν σε τρελή φόρμα εκείνα τα χρόνια, γεμίζει τον δίσκο με φοβερά solos, μελωδιάρες, υπέροχα riff. Δεν βαριέμαι ούτε τα κλασικά σε βαθμό αηδίας, Holy Diver και Rainbow in the Dark. Είναι όλα σωστά. Όσο heavy πρέπει, όπου ροκάρει το κάνει όσο λίγα heavy albums (σε σας μιλάω Gypsy και Straight Through the Heart). Όταν γκαζώνει, όπως στο εναρκτήριο Stand Up & Shout και το υπέροχο Don’t Talk to Strangers, όλη η μπάντα δαγκώνει. Κι επειδή έχουμε και προυπηρεσία στους Sabbath, πάρε κι ένα DOOM riff στο κλείσιμο του φανταστικού Shame on the Night που κλείνει και τον δίσκο κι άντε γεια.
Αυτή η τριάδα δίσκων είναι από τις πιο δυνατές που είχα στο παιχνίδι ως τώρα. Θα μπορούσε να είναι νο 1 οποιοδήποτε από τα 3, δυστυχώς σήμερα μένει 3ο το Hοly Diver.
4) Iron Maiden - Piece of Mind
Κάποια άλμπουμ είναι τόσο γνωστά εδώ μέσα που δεν έχει σχεδόν νόημα να γράψουμε κάτι. Γι’ αυτό θα πω μόνο πως σπέρνει όλο, δεν πετάω τίποτα, τοπ-3 Maiden δίσκος. Ίσως το ευνοεί κιόλας πως είναι από τα τελευταία που απόκτησα τότε πιτσιρικάς και δεν είχε φάει το ανελέητο λιώσιμο των άλλων καθώς και ότι η 2η πλευρά είναι όλη deep cuts. Φοβερό.
5) R.E.M. - Murmur
Τώρα μάλιστα. Για κάποιους αποτελεί το καλύτερο άλμπουμ τους. Για άλλους όχι. Αναμφισβήτητα όμως είναι πολύ σημαντική η εμφάνιση της μπάντας για τον χώρο του alternative rock. Επηρεάστηκαν οι πάντες από αυτούς.
Αλλά από που επηρεάστηκαν? Σίγουρα από το post-punk, αλλά θα βρεις και πολύ pop στοιχείο καθώς και folk. Μου φαίνεται πως βρίσκονταν κι αυτοί σε δικό τους κόσμο τo 1983. Δεν είναι τυχαίο που τα πρώτα χρόνια είχαν απήχηση κυρίως στα κολλέγια όπου και συνήθιζαν να δίνουν live εμφανίσεις αν δεν απατόμαι. To στυλ τους ήταν πολύ ιδιαίτερο και δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί. Aν και η μπάντα εξέλισσε για πολλά χρόνια τον ήχο της, κάποιες σταθερές εμφανίστηκαν ήδη εδώ. Όπως αυτές οι φοβερές αρμονίες του Stipe με τους Mills (κυρίως) και Berry. 9-9, Shaking Through, Pilgrimage, Pergect Circle, Shaking Through, υπέροχα τραγούδια.
Όσο περνάνε τα χρόνια τους αγαπάω πάρα πολύ. Δε θα μου κάνει εντύπωση κάποτε να χτυπάνε κορυφές πολλά από τα άλμπουμ τους της δεκαετίας.
6) Ozzy Osbourne - Bark at the Moon
Bark At the Moon: Η κιθάρα γίνεται κόμπος, riffs και solo από άλλο πλανήτη.
You’re No Different to Me: Tι φανταστική η κιθάρα στο ρεφρέν. O τόνος της, το θέμα που παίζει, όλα.
Rock ‘n’ Roll Rebel: To 2o solo, όταν το tempo χαμηλώνει, έχει τόνους συναίσθημα.
Centre of Eternity (ή Forever): Έλα, πλάκα μας κάνεις. Κι αυτό το σόλο είναι απίστευτο. Στα καλύτερα 2-3 του άλμπουμ.
Slow Down: φανταστικό riff οδηγεί σε απίθανο solo.
Waiting for Darkness: Όλο το βασικό θέμα της κιθάρας είναι φανταστικό.
Όχι ότι τα άλλα πάνε πίσω (άντε το So Tired ίσως).
Κοινός παρονομαστής των από πάνω? Ο Jake E. Lee. Πώς αντικαθιστάς έναν Randy Rhoads? Παίρνοντας έναν εξίσου καλό αλλά όχι παρόμοιο κιθαρίστα. Απίστευτη δουλειά γενικά κι ένας Ozzy που ακόμα πατάει γερά στα πόδια του παρά τις αλλαγές στο line-up.
7) Motorhead - Another Perfect Day
Συνήθως αν θελήσω να βάλω κάποιο Motorhead δίσκο, θα διαλέξω αυτό. Ένα τσακ πιο μελωδικός από την Fast Eddie Clark περίοδο (“not so fast” σύμφωνα με τον Brian Robertson που τον αντικατέστησε, χαχαχα) αλλά δεν άλλαξαν και πολλά. To Back at the Funny Farm σε πιάνει από τα μούτρα κι ο δίσκος δε σε αφήνει μέχρι το closer, Die You Bastard. Πεθαίνω για το μελωδικό Dancing On Your Grave, το mid-tempo One Track Mind και το I Got Mine με το Thin Lizzy riff, ενώ δεν κάνω skip πουθενά. Δισκάρα και τόσο διαφορετική όσο χρειάζεται (σχεδόν καθόλου δλδ).
8) Thin Lizzy - Thunder and Lightning
Πόσο καιρό είχα να το ακούσω. Τι δισκάρα!!!
Τίγκα heavy. Επηρεασμένο από το τι συνέβαινε γύρω τους? Πιθανόν.
O John Sykes είπε να θαμπώσει μεγαλύτερο ακροατήριο και πήρε τη μεγάλη μεταγραφή. Απίστευτες κιθάρες μαζί με τον πάντα παρόντα Gorham.
Κάποιοι δεν συγκινούνται, αντιλαμβάνομαι πως η μπάντα άλλαξε πολύ, ποιοτικά όμως δεν άλλαξε τίποτα. Απλά το heavy metal στοιχείο που ήδη υπήρχε, εδώ είναι πιο έντονο.
Αυτό το Cold Sweat? 3 λεπτά πόρωσης, με σολάρα, με επικό τελείωμα, με όλα. Και γενικά πολύ υποτιμημένα τραγούδια, Baby Please Don’t Go, The Holy War, Bad Habits, Τhe Sun Goes Down, το συντριπτικό ομώνυμο. Mιλάμε για κομματάρες.
Κύκνειο άσμα μεν αλλά it hits you like a hammer, god damn!
9) The Replacements - Hootenanny
Τους ξέχασα το '81 αλλά δεν θα κάνω το ίδιο λάθος εδώ. Οι Replacements, μετά το φρενήρες αλλά φανταστικό ντεμπούτο τους, αρχίζουν να δείχνουν τα πρώτα σημάδια εξέλιξης. Όχι στο σημείο που το έκαναν τα επόμενα χρόνια αλλά ήδη δείχνουν μια διάθεση να σπάσουν τα όρια του ήχου που έθεσαν στο ντεμπούτο τους. Οι ταχύτητες ποικίλουν. Oι μελωδίες γίνονται πιο ξεκάθαρες. Η μουσική μπορεί, οριακά, να χαρακτηριστεί απλά rock ‘n’ roll. Με ό,τι αυτός ο όρος περιλαμβάνει. Άγριο, ανεξέλεγκτο, πειραματικό (Within Your Reach), προετοίμασε τον κόσμο για τα όσα ωραία θα ακολουθούσαν πολύ σύντομα.
10) Molly Hatchet - No Guts…No Glory
Περίεργη δεκαετία για την μπάντα. Με κεκτημένη ταχύτητα από τα πρώτα φανταστικά άλμπουμ, κυκλοφορούν το φοβερό Beatin’ the Odds με νέο τραγουδιστή, στη συνέχεια το μέτριο Take No Prisoners, και επιστρέφει ο ορίτζιναλ τραγουδιστής, Danny Joe Brown, για να μας προσφέρουν το καλύτερο άλμπουμ τους για την δεκαετία (η συνέχεια ήταν αποκαρδιωτική).
Oι κιθάρες παίρνουν πάλι φωτιά και πολλά κομμάτια ανάγονται σε fan favorites. What Does It Matter?, καπάκια Ain’t Even Close, Fall of the Peacemakers (έπος), What’s It Gonna Take?.. Ριφφάρες, σωστή παραγωγή, ογκώδεις κιθάρες επιτέλους, μια ομορφιά. Κι αν χάσανε τον βηματισμό τους, όταν στα 90s ξαναβρήκαν τα πατήματά τους, συνέχισαν απτόητοι και δεν κοίταξαν ξανά πίσω τους. Κι όσο κι αν άλλαξαν μέλη, όσο κι αν λοιδωρήθηκαν για την πλήρη απουσία ορίτζιναλ μελών πλέον, με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία και την παράδοση της μπάντας, συνεχίζουν έως σήμερα, ξεροκέφαλα, με τις 3 κιθάρες τους (που στα live τιμούν τους προκατόχους τους με τα θέματα παιγμένα νότα προς νότα), με τα βαρβάτα riffs τους και τα “Heeeeell Yeah” τους. Respect.
Άλλα honorable mentions:
War - U2
Μου αρέσουν πολύ τα πρώτα τρία U2. Kι ας μην του συμπαθώ. 
Κυρίως το War που έτυχε να το έχω αγοράσει αρκετά μικρός. Επιφυλάσσομαι να ασχοληθώ ξανά με κάποια μεταγενέστερα που δε μου κάνουν κλικ με τίποτα. Εδώ όμως έχει πολλά πράγματα που με συγκινούν. Όπως τα πασίγνωστα Sunday Bloody Sunday και το New Year’s Day, τα Seconds, Drowning Man, με την πολύ ωραία ενορχήστρωση, τα δυναμικό Like A Song και Two Hearts Beat s One. Kαι να πω πως πάντα μου άρεσε ο ήχος του Edge, πολύ ιδιαίτερος, instantly recognizable. Παραβλέπω κάποια θέματα που έχω με κάποιους στίχους, κατά τ’ αλλα ο δίσκος είναι εξαιρετικός.
XTC - Mummer
Οι XTC εξελίσσονται, αφήνοντας πίσω πολλά στοιχεία του παρελθόντος (το post punk στοιχείο κυρίως) και κατευθυνόμενοι προς ένα πιο pop ήχο. Πάντα ιντριγκαδόρικο και φιλόδοξο. Δεν είναι στα αγαπημένα μου (πολύ καλό παρόλα αυτά) αλλά πραγματικά, η μπάντα σε τσιγκλάει να ασχοληθείς μαζί της. Από τα πιο ιδιαίτερα συγκροτήματα που έχω ακούσει ποτέ.
Twisted Sister - You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll
Έχοντας απομακρυνθεί από το μέταλ αρκετά με τα χρόνια, το παιχνίδι λειτουργεί σαν ένα είδος ξεκαθαρίσματος των παλιών ακουσμάτων μου. Κάτι κρατάμε, κάτι πετάμε. Οι Twisted Sister πίστευα πως δε θα με τρέλαιναν ιδιαίτερα. Κάποιες φορές μοιάζουν υπερβολικά απλοί. Αλλά είναι πολύ fun και όπως ξαναείπα, βγάζανε ψυχή. Το παρόν άλμπουμ πιθανόν να είναι το αγαπημένο μου, όχι γιατί έχει τα αγαπημένα μου τραγούδια αλλά κυρίως γιατί μου φαίνεται το πιο consistent που κυκλοφόρησαν. Γενικά ζητάω συχνά ανέμελη μουσική, χωρίς αναγκαστικά βαθιά μηνύματα και προβληματισμούς και οι Sister σου δίνουν ένα σωρό τέτοια τραγούδια κάθε φορά.
Manowar - Into Glory Ride
Σε στιγμές υπερβολής, έχω πει πως με το Defender στην θέση του Warlord, αυτό θα ήταν το καλύτερο μέταλ άλμπουμ ever. Και κάπως τα φέρνει η ζωή και δεν μπορώ να ακούσω Manowar καλά καλά πλέον. Βάλε τους σε ένα μπαρ, σε ένα αμάξι με φίλους, θα ακούσω. Αλλά να βάλω σπίτι να παίξει ολόκληρο άλμπουμ? Με τπτ. Και σίγουρα όχι αυτό το άλμπουμ.
Αγαπάω ένα μεγάλο μέρος του δίσκου, March for Revenge, Hatred, Gates of Valhalla… Αν έρχονταν με τέτοιο σετ, θα πήγαινα να τους δω με τα χίλια, ακόμα και τώρα. Πήγα να τους δω με πολύ χειρότερο για να φύγει το απωθημένο. Αλλά κάπου έχει χαθεί η επαφή.
Disappointment of the year:
Doc Holliday - Modern Medicine
Βγάζεις 2 αλμπουμάρες, Οκ, δε σε άκουσε κανείς γιατί ξεπετάχτηκες σε λάθος εποχή. Δεκτό. Και τι κάνεις για το 3ο? Το γεμίζεις απαίσια σύνθια, νερόβραστες μελωδίες, πλαστικούρα… Μιλάμε για απίστευτο χάλι. Όταν το έβαλα να ξαναπαίξει, μου φάνηκε χειρότερο από το X-Factor και το St. Anger combined. Eυτυχώς το μάζεψαν με τις επόμενες δουλειές (κάποιες από τις οποίες είναι εξαιρετικές).
1. Metallica - Kill’Em All
Το χειροτερο αλμπουμ των Metallica (εστω κι αν ειναι για μολις 2 εβδομαδες ακομα) ειναι τοσο καλο, που αποτελει το καλυτερο αλμπουμ της χρονιας. Και εναν πολυ καλο δισκο γενικοτερα. Η μετρια ως κακιστη ποιοτητα ηχου δυστυχως δεν αναδεικνυει τις πολυ καλες συνθεσεις, η φωνη του James Hetfield δεν μας προιδεαζει σε καμια περιπτωση για το μελλον, στο οποιο θα αποτελεσει ισως την πιο εμβληματικη φωνη του σκληρου ηχου (αντε μαζι με του Axl Rose), ενω κανα 2-3 τραγουδακια ωχριουν αν τα συγκρινουμε με το συνολο της δισκογραφιας της μπαντας. Ακομα κι ετσι βεβαια, τραγουδια οπως The Four Horsemen, Jump In The Fire, No Remorse και Seek And Destroy, αποτελουν παντοτε σημεια αναφορας για τους Metallica.
2. Journey - Frontiers
Το Rolling Stone του εχει βαλει 2 στα 5 αστερια. Σκατα στα μουτρα τους. Το AllMusic του εχει βαλει 4 στα 5 αστερια. Καπως καλυτερα, αλλα κι αυτοι κατσικια. Καταρχας, μονο τα Separate Ways και Faithfully αξιζουν απο 4.5 βαθμους το καθενα, αρα 9/10 ειναι το μινιμουμ που θα μπορουσε να παρει αυτος ο δισκος. Παιρνει 10 βεβαια, γιατι ολα τα τραγουδια ειναι ωραια.
3. U2 - War
Οι μυθοι και οι θρυλοι λενε οτι οταν η πρωτοχρονια πεφτει Κυριακη και περασεις κοκκινο φαναρι διαβαζοντας τον 40ο Ψαλμο απο την Βιβλο, ο Μπονο γινεται κατα $10000 πλουσιοτερος, και κερδιζει 30 ακομα haters σε αυτον τον πλανητη καθε δευτερολεπτο. Oh wait, αυτα γινονται ουτως ή αλλως. Τελος παντων. Δισκαρα. Τραγουδαρες. Μπανταρα. Ο Μπονο γαμαει.
4. Iron Maiden - Piece Of Mind
Καπου εδω συμβαινει το εξης παραδοξο. Ενω αυτην την στιγμη, και με την παραδοχη οτι εχω να ακουσω αυτον τον δισκο ολοκληρο πιθανοτατα πανω απο δεκαετια, δεν θυμαμαι ουτε νοτα απο την τριαδα Still Life, Quest For Fire, Sun and Steel… για καποιο λογο οι τιτλοι των τραγουδιων μου προκαλουν γενικα ενα θετικο συναισθημα, και η σκεψη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι οτι ακομα κι αν τα πουμε φιλλερακια, δεν ειναι αδιαφορα ή κακα τραγουδια. Απλως τα υπολοιπα τραγουδια του δισκου ειναι καλυτερα. Το Revelations παντοτε το βαριομουν αλλα εχει την φαση του, τα Where Eagles Dare και Flight Of The Icarus ειναι κιεγαμω τα τραγουδια, το The Trooper δε θα επρεπε να λειπει ποτε απο κανενα setlist των Maiden και ειναι παντοτε πωρωτικο ακομα κι αν οι The Protomen το εχουν κανει καλυτερο με την διασκευη τους, και το To Tame A Land ειναι το πιο χεβι τραγουδι στην δισκογραφια των Maiden. Οποτε συνολικα το Piece Of Mind το απολαμβανω προσωπικα σιγουρα περισσοτερο απο τα προηγουμενα 3 αλμπουμς των Maiden. Οχι ομως απο τα επομενα 3, αλλα αυτα θα τα πουμε αργοτερα.
5. Eurythmics - Touch
Εδω αλλοι βαφτιζουν καποιες συναυλιες τις καλυτερες που εχουν παει ποτε επειδη εριξε λιγη βροχουλα, εμεις δε θα κατσουμε να πουμε το ιδιο για τον δισκο που εχει το Here Comes The Rain Again? Ηταν πολυ μετσολ η λιστα μου, κι ετσι ειπα να βαλω dance pop δισκο ως buzzer beater. Τεραστια μπαντα, μεγαλη ιστορια, πανεμορφος δισκος συνολικα.
Μετρια πραγματα κατα τα αλλα, δεν βρηκα κατι που να πω “α θα μπορουσε να μπει κι αυτο στην λιστα”, αλλα μπορει να ξεχναω και κατι, ποιος ξερει? Ισως καποια στιγμη στο μελλον να χωραει το The Final Cut της μεγαλυτερης μπαντας των 70ς, αλλα προς το παρον θα το αφησω απεξω γιατι αποτελει την μεγαλυτερη αποδειξη του οτι Gilmour >>>> Waters, και του ποσο σημαντικα ηταν τα πληκτρα του Wright στην μπαντα τελικα. Ακουγεται ευχαριστα, αλλα με το ταβανι που ειχαν θεσει οι Pink Floyd για τον εαυτο τους, δεν μπορω να πω οτι αυτο αρκει. Χιλιες φορες Momentary Lapse Of Reason που μου αρεσει αρκετα, και 1 εκατομμυριο φορες Division Bell προφανως.
Καλυτερο εξωφυλλο:
Το αλλο δεν το λογιζεις σαν αλμπουμ; Το εχεις αποκηρύξει οπως το KKE τον Αρη;
Πω πω σορυ. Τους είχα κι εγώ για Καναδούς. Αυτό που κάποιος έγραψε για διαδόχους των Rush μάλλον με είχε επηρεάσει. Ειλικρινά έτσι τους είχα στο μυαλό μου.
Ίσως κιόλας επειδή τους έχω μαζί με Anvil κατατάξει να φταίει. Λάθος μου. Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
1983
Dio-“Holy Diver”
Iron Maiden-“Piece of Mind”
Accept-“Balls to the Wall”
Billy Idol-“Rebel Yell”
Ozzy Osbourne-“Bark at the Moon”
EP δεν ψηφίζω. Αυτά ανήκουν εκεί στα ψηλά. Δεν εμπίπτουν σε βαθμολογίες και άλλα τετριμμένα.
[…]
αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού.
Αμήν.
1983
10. Cocteau Twins - Head Over Heels
Ένα γνήσιο, μικρό 80s έπος.
09. Stevie Ray Vaughan - Texas Flood
Δεν ξέρω πόσο πολύ θα το λάτρευα αν ήμουν κιθαρίστας… Αέρας!
08. Violent Femmes - Violent Femmes
Ακουστικό folk punk και σκαρφαλώνουμε στα κιγκλιδώματα.
07. Marillion - Script For A Jester’s Tear
Μια μεγάλη μπάντα γεννιέται.
06. Tom Waits - Swordfishtrombone
Ολοκληρωμένη πια η Tom Waits περσόνα, ξεκινάει ένα θρυλικό σερί.
TOP 5
05. Σταύρος Ξαρχάκος - Ρεμπέτικο
Μεγάλος Ξαρχάκος, τιτάνιος Γκάτσος - ακόμα πιο μεγάλος Δημητράτος - κι ένα σκοτεινό, βαρύ soundtrack που καταφέρνει επίσης να υπονοήσει έναν doom-άδικο και ιστορικό χαρακτήρα στις συνθέσεις. Μάνα μου Ελλάς και Καίγομαι πάνε απευθείας στον Όλυμπο της ελληνικής λαϊκής μουσικής.
04. Manowar - Into Glory Ride
Το καλύτερο τους άλμπουμ με χαοτική διαφορά από το δεύτερο. Καταλήγω στο ότι αυτό οφείλεται α) στο γεγονός ότι ο DeMaio ήταν μάλλον συνθετικά προσανατολισμένος προς το doom και β) στο ότι έκαναν φιλότιμες στιχουργικές προσπάθειες. “Secret Of Steel” έπος επών.
03. Bacamarte - Depois Do Fim
Πιθανόν το καλύτερο συμφωνικό prog άλμπουμ όλης της δεκαετίας, για μένα κοιτάει στα ίσια και τους αντίστοιχους κολοσσούς των 70s.
02.Philip Glass - Koyaanisqatsi OST
Η μουσική που μας χάρισε εδώ ο Glass είναι από εκείνα τα πράγματα στην τέχνη που δεν μπορείς καλά-καλά να τα κοπιάρεις. Μυστικιστικό, γήινο και υπερβατικό, θρηνητικό μα και γεμάτο δύναμη, το Koyaanisqatsi συνιστά μια εμπειρία κάθαρσης και καλλιέργειας.
01. Iron Maiden - Piece Of Mind
Φυσικά οι πιο ατσάλινοι κι επικοί Maiden, ας είμαστε επίσης και λίγο πιο παρατηρητικοί κι ας δούμε και τις κινηματογραφικές αρετές της μουσικής τους που ξεδιπλώνονται εδώ, ειδικά στο έπος To Tame A Land. Για μένα, Where Eagles Dare και Revelations στο top 5 τραγουδιών τους, με το δεύτερο να δίνει και την αφορμή να γίνω μπασίστας, πριν 31 χρόνια.
Επίσης, πολύ καλά άλμπουμ από Metallica, Slayer, Dio, Motorhead, Warlord, U2, Police, Misfits, Witchfinder General
Εξώφυλλο της χρονιάς - αν και ούτε ο Chuck Norris δεν έχει καταλάβει τί ακριβώς είναι ο Holy Diver:
Λοιπόν, επειδή έκαστος στο είδος του, στην δική μου αντίληψη υπέπεσε ένα αριθμητικό λάθος του φίλου @anhydriis (πιθανόν να είναι ερωτευμένος τελικά, δεν εξηγείται αλλιώς - ή το ξενύχτησε το Σαββατο!)
Συγκεκριμένα, οι 113 πόντοι που συγκέντρωσε το Number of the Beast αντιστοιχούν στο 46,12% των συνολικών διαθέσιμων και όχι το 45,20% όπως αναγράφεται στον σχετικό πίνακα, μιας και οι συμμετέχοντες αυτή την εβδομάδα ήταν 49, οπότε είναι 113/(5x49)=46,12 και όχι 113/(5x50)=45,20!
Σε κάθε πέριπτωση είναι δυνατό ποσοστό, το μεγαλύτερο από την ψηφοφορία για το 1976 και εντεύθεν.
Αυτά από εμένα και γυρνάω πίσω στο 1983, η επιλογή είναι τόσο δύσκολη που… θα βγάλω πεντάδα γρήγορα για να μην ταλαιπωρούμαι όλη την εβδομάδα!
Και η δικη μου πενταδα γιατι δεν θελω να τα σκεφτομαι και να αλλαζω γνωμη ολη τη βδομαδα- τρομερη χρονια ε
Warlord - Deliver Us: EP, LP, ποιος νοιαζεται. 27:16 γεματα μελωδιες, αλλαγες και ερμηνειες που ακουσα καποτε στο λυκειο και 25 χρονια μετα με στοιχειωνουν ακομα. Και μαλλον για παντα.
Slayer- Show no mercy: δισκος που μπαινει στη συζητηση για το “καλυτερο slayer” (εστω και αν χανει τελικα, περισσοτερα στα τελη του μηνα) δεν νοειται να μην ειναι σε ψηλες θεσεις πενταδας. Επισης γερναει καταπληκτικα.
Manowar- Into glory ride: Don’t judge a book by its cover λενε, και ευτυχως καμια φορα ισχυει. Τρομερες συνθεσεις και ενας φανταστικος Eric.
Manilla Road- Crystal logic: αγνη μαγεια εδω, συμπαγεστατη δισκαρα και με αιχμη του δορατος το dreams of eschaton/epilogue επαξια στο πανθεον του metal των 80s.
Metallica- Kill em all: ξερουν να γραφουν ωραια ριφ αυτα τα παιδια, τραγουδια που σου μενουν και θες να τα ξανακουσεις, και εχουν και παθος αφθονο. Πιστευω πως εκτος απο θρας μπορουν να παιξουν και αλλα πραγματα. Λογικα θα πανε μπροστα
Εξώφυλλο: Deliver Us
Και η δευτερη πενταδα που κατεβαινει και για πρωτη και μασαει σιδερα
Mercyful fate- Melissa
Suicidal tencencies- S/T
Twisted sister- You can’t stop rock and roll
Iron maiden- Piece of mind
Def Leppard- Pyromania
So true!
Ειχα σιγουρη την @Silent_Winter για συμπληρωσουμε την 50αδα, μου την έκανε αλλα το ξεχασα … 
Θενκς για την παρατήρηση διορθωνω αμεσα…
