Λοιπόν, επειδή έκαστος στο είδος του, στην δική μου αντίληψη υπέπεσε ένα αριθμητικό λάθος του φίλου @anhydriis (πιθανόν να είναι ερωτευμένος τελικά, δεν εξηγείται αλλιώς - ή το ξενύχτησε το Σαββατο!)
Συγκεκριμένα, οι 113 πόντοι που συγκέντρωσε το Number of the Beast αντιστοιχούν στο 46,12% των συνολικών διαθέσιμων και όχι το 45,20% όπως αναγράφεται στον σχετικό πίνακα, μιας και οι συμμετέχοντες αυτή την εβδομάδα ήταν 49, οπότε είναι 113/(5x49)=46,12 και όχι 113/(5x50)=45,20!
Σε κάθε πέριπτωση είναι δυνατό ποσοστό, το μεγαλύτερο από την ψηφοφορία για το 1976 και εντεύθεν.
Αυτά από εμένα και γυρνάω πίσω στο 1983, η επιλογή είναι τόσο δύσκολη που… θα βγάλω πεντάδα γρήγορα για να μην ταλαιπωρούμαι όλη την εβδομάδα!
Και η δικη μου πενταδα γιατι δεν θελω να τα σκεφτομαι και να αλλαζω γνωμη ολη τη βδομαδα- τρομερη χρονια ε
Warlord - Deliver Us: EP, LP, ποιος νοιαζεται. 27:16 γεματα μελωδιες, αλλαγες και ερμηνειες που ακουσα καποτε στο λυκειο και 25 χρονια μετα με στοιχειωνουν ακομα. Και μαλλον για παντα.
Slayer- Show no mercy: δισκος που μπαινει στη συζητηση για το “καλυτερο slayer” (εστω και αν χανει τελικα, περισσοτερα στα τελη του μηνα) δεν νοειται να μην ειναι σε ψηλες θεσεις πενταδας. Επισης γερναει καταπληκτικα.
Manowar- Into glory ride: Don’t judge a book by its cover λενε, και ευτυχως καμια φορα ισχυει. Τρομερες συνθεσεις και ενας φανταστικος Eric.
Manilla Road- Crystal logic: αγνη μαγεια εδω, συμπαγεστατη δισκαρα και με αιχμη του δορατος το dreams of eschaton/epilogue επαξια στο πανθεον του metal των 80s.
Metallica- Kill em all: ξερουν να γραφουν ωραια ριφ αυτα τα παιδια, τραγουδια που σου μενουν και θες να τα ξανακουσεις, και εχουν και παθος αφθονο. Πιστευω πως εκτος απο θρας μπορουν να παιξουν και αλλα πραγματα. Λογικα θα πανε μπροστα
Εξώφυλλο: Deliver Us
Και η δευτερη πενταδα που κατεβαινει και για πρωτη και μασαει σιδερα
Mercyful fate- Melissa
Suicidal tencencies- S/T
Twisted sister- You can’t stop rock and roll
Iron maiden- Piece of mind
Def Leppard- Pyromania
Metallica - Kill 'em All. Ο καλύτερος δίσκος τους; Όχι, close second. Kυρίως γιατί μου είναι αδύνατον ακόμα και τώρα να μην μπω στο mood του με το που ξεκινάει το hit the lights. Όπως είχε γράψει κάποτε ο Καραολίδης, the drummer can’t play, the singer can’t sing and all the riffs are nwobhm rip-offs, 10/10. Tα είπαν άλλωστε ολόσωστα οι φίλτατοι:
Slayer - Show No Mercy. In 1984, Dave Dickson of Kerrang! crushed the album defining it “pure, unadulterated junk”. Κριτική παράσημο. Iron Maiden on speed. Κάπως έτσι ο πήχης της ακρότητας ανέβηκε αμετάκλητα μέσα σε λίγους μόλις μήνες.
Iron Maiden - Piece of Mind. Ο Dickinson γράφει το εγχειρίδιο του metal τραγουδιστή και τραγουδά όπως δε θα επαναλάβει ξανά στο μέλλον, η μπάντα διαρρηγνύει κάθε δεσμό με το nwobhm, το us power χρωστά ήδη πάρα πολλά (και θα χρωστά περισσότερα σε μερικές βδομάδες) στα όσα κατάφεραν οι Maiden με τον πιο παραγνωρισμένο 80s δίσκο τους.
Motörhead - Another Perfect Day. Yπάρχει ζωή μετά την αλλαγή του μοναδικού κιθαρίστα της μπάντας; Χωράει ένας προγκ ροκ μουσικός στο αλητήριο ροκενρολ; Οι Motorhead βγάζουν μόνο ίδιους δίσκους;
Tom Waits - Swordfishtrombones. Δεν επηρέασε σχεδόν κανέναν. Δεν ξεπήδησαν νέα ρεύματα από αυτό. Παράλληλο σύμπαν. Ηχοτόπια αντί για έγχορδα. Ο Tom Waits δολοφόνησε τον παλιό εαυτό του και γέννησε τον νέο, με ένα τρόπο που ίσως μόνο o Zimmerman είχε κάνει στο παρελθόν. Αριστούργημα.
Piece of Mind - Μια απο τις 5 απατητεσ κορυφεσ, στεκεται αγερωχο αναμεσα σε 2 αριστουργηματα (ΝΟΤΒ - Powerslave). Η αρχη του αμερικανικου power.
Holy Diver
Balls to the Wall
Into Glory Ride
Deliver Us
Χεχε. Φανταζόμουν πως κάποιος θα το πει, οκ χαρντ ροκ ήταν η γενικότερη ταμπέλα (μέχρι να αρχίσει και αυτός τα μπλουζ που τόσο εκτιμάς απ’ ότι έχω καταλάβει). Προγκ όχι φυσικά με την έννοια πως έπαιζε στους Yes, τους Amon Duul II ή στους Eloy (εξώφυλλο της χρονιάς 1984), ούτε γιατί ήταν ο τύπος που θα έπαιζε τα απίστευτα δύσκολα θέματα. Ωστόσο, η μελωδικότητά του, η ιδιαίτερη χρήση των πεταλιών (καταραμένο γουα γουα) και η όντως υψηλή τεχνική του, για μένα (και χωρίς να μπαίνω σε διαδικασίες συγκρίσεων, προφανώς υποδεέστερος) τον κατατάσσει στο φτωχό μου το μυαλό σε ένα μικρό υποσύνολο κιθαριστών της εποχής όπως π.χ. ο Gilmour και ο May, ενώ η επιρροή του στον τρόπο παιξίματος όλων των 80s aor κιθαριστών είναι πρόδηλη (δηλαδή καταλήγω πως κάπως πήγε τη μουσική μπροστά). Αυτά τα λίγα οφ τοπικ.
Τι έγινε παιδιά, έφυγε ο Ian και χάσαμε το ενδιαφέρον μας?
Violent Femmes - Violent Femmes
Και εδώ να σταμάταγαν την καριέρα τους θα ήταν μυθικοί φολκ ήρωες.
Metallica - Kill 'Em All
Η αρχή της ιστορίας πως ένας Δανός με τεράστιο κούτελο και ακόμα μεγαλύτερα μπαλάκια, έφτιαξε την πιο γαμιστερή μπάντα που έχει υπάρξει.
Madonna - Madonna
Κάθε βασιλιάς χρειάζεται και τη βασίλισσα του.
Depeche Mode - Construction Time Again
3/3 10άρια, στην πορεία για τα 9 μέχρι και το 1997.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Eurythmics - Sweet Dreams (Are Made of This)/Touch (όλα ή τίποτα, ας κάνανε τα δύο ένα να έπαιρνε την πρώτη θέση)
U2 - War (αυτό πόνεσε)
Iron Maiden - Piece of Mind
DIO - Holy Diver
Talking Heads - Speaking in Tongues
The Police - Synchronicity
Slayer - Show No Mercy
Εγώ που γνώρισα τους Depeche Mode μόλις πέρυσι, να πω ότι επίσης συγκαταλέγω το “Ultra” στην “χρυσή” περίοδό τους (για να ξεφύγω από τη κουβέντα περί δεκαριών, εννιαριών κλπ.), αλλά, ρε παιδιά, αυτό το “Construction time again” ποτέ δεν το χώνεψα. Βγάζεις τη δισκάρα “A broken frame” που είναι κατάμαυρη σε σχέση με το πιο “ανάλαφρο” “Speak & spell”, και ξαφνικά το γυρνάς στον πολιτικοποιημένο ( ) στίχο, σε πειραματικές δομές, στους περίεργους ήχους κλπ; Δεν κατάλαβα τι φλασιά φάγανε σ’ αυτό το album, αλλά πραγματικά μου φαίνεται παράταιρο σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους και το κάνω άνετα skip όλο.
έχεις πολύ δίκιο ότι το “Speak and Spell” είναι poppy και εκφράζει έναν ήχο που περισσότερο εξερεύνησε ο πρωτεργάτης - τότε - Vince Clarke πριν φύγει και παίξει μπαλίτσα σε αμιγώς pop με Yazoo, Erasure etc
το “Broken frame” ήταν μάλλον η μεγαλύτερη στροφή των DM και αυτό που έθεσε τα θεμέλια του ήχου τους
στο “construction” ο Martin μπόλιασε τις επιρροές από το πρώιμο SPK/Neubauten κονκλάβιο… hence those weird sounds (παραπομπή στο Kollaps της τρελοπαρέας του Blixa)
σίγουρα την επόμενη χρονιά με τον δίσκαρο “Some great reward” το contouring ήταν καλύτερο
αλλά και το “Construction” γαμεί (κατ εμε) ειδικά για όσους γουστέρνουμε πρώιμο βιομηχανικό προτσες
έχεις δίκιο, είναι ο πρώτος δίσκος με πολιτικό στίχο (και ο πιο political , again, another influence from SPK et al)
) στίχο, σε πειραματικές δομές, στους περίεργους ήχους κλπ; Δεν κατάλαβα τι φλασιά φάγανε σ’ αυτό το album, αλλά πραγματικά μου φαίνεται παράταιρο σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους και το κάνω άνετα skip όλο.