ωραια τα λες και συμφωνω. Θα πρόσθετα σε όσα ανέφερα και ανέφερες και το never surrender των θεών Triumph
2 Likes
Οποιος δεν εχει δει το ροκιουμενταρι για τους Ανβιλ, ας κανει εναν κοπο να το ψαξει. Αξιζει αρκετα, πολυ ρομαντικο αλλα καλο.
Για εμενα, το καλυτερο τραγουδι τους εβα.
Σαν σημερα σκοτωθηκε ο Κρις, αν δεν κανω λαθος 
Ακομη χειροτερα… Γραφειακι στο Μετροπολις; Δεν το επισκεπτομουν τοτε για να ειμαι ειλικρινης, αλλα μου κανει εντυπωση. Εκτος αν δεν ηταν το καταστημα στο κεντρο, αλλα καποιο απο τα “περιφερειακα”. Ενιγουεϊ, μιλουσαμε για αλλες δεκαετιες.
Υ.Γ.: 1 ετους λεει… Ασε μας ανθρωπε μου.
4 Likes
Γεννηθηκε 
2 Likes
Σωστος. Ειδα το ινφο το πρωι και δεν συγκρατησα τη λεπτομερεια. Σαν σημερα επισης κυκλοφορησε το Poets & Madmen.
2 Likes
νομίζω σήμερα είναι τα γενέθλια του και σαν χθες είχε γενέθλια το Edge of Thorns ( 30!!!)
2 Likes
εχει και μια επανεκτελεσάρα μετά στα sessions του Final Countdown που σκοτώνει
1 Like
φυλλάδα και βίβλος 
Κυριαρχουν οι Pink Floyd ε, οχι αστεια. Παλι καλα που ειχαμε τα '70ς, γιατι απο τα '80ς μαλλον η πλειοψηφια ακουει πιο πολυ μεταλ απο αυτο που εγω μπορω να καταναλωσω 
10 Likes
Ρε αλήθεια, αν υπάρχει έστω και μισή πιθανότητα να τυπωθεί/εκδοθεί (δεν ξέρω πως), να ξέρεις πως υπολογίζεις στην οικονομική συνεισφορά μου και σε όποια άλλη βοήθεια μπορώ να παρέχω. Έχεις κάνει φοβερή δουλειά.
8 Likes
Συμφωνώ απολύτως.
Το χειρότερο είναι ότι μάλλον λίγοι μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν όλα αυτά που έχουν παραλείψει και ψηφίζουν με “ιστορικά” ή κριτήρια προσωπικού ημερολογίου.
Δεν κρίνω βεβαια, ο καθένας όπως γουστάρει. Αλλά είναι τέλειο να ανακαλύπτεις διαμάντια - Legend και Crass είναι πια καινούριες αγάπες μου!
7 Likes
Ξεκινάω από τα honorable mentions που άλλες χρονιές θα πάλευαν για την κορυφή
Satan - Court In The Act. Αυτό ήμουν σίγουρος ότι θα είναι στην πεντάδα μου. Τεράστιος δίσκος, τεράστιοι ακόμα και σήμερα.
Savatage - Sirens. Ερχόμαστε.
Manilla Road- Crystal Logic. Όταν ο Fenriz αποθεώνει κάτι, οι υπόλοιποι ακούμε…
Accept - Balls to the Wall
Motörhead - Another Perfect Day
Twisted Sister - You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll
Witchfinder General - Friends of Hell
Misfits - Earth A.D. / Wolfs Blood
Suicidal Tendencies - Suicidal Tendencies
Πάμε και στην πιο δύσκολη πεντάδα, μέχρι την επόμενη
5. Dio - Holy Diver
A bit of Rainbow, a bit of Sabbath, a whole lotta Ronnie.
4. Slayer - Show No Mercy
Μία τζούρα Venom, μία τζούρα Mercyful Fate και ένα polite nudge από το Kill Em All που τους έκανε να πατήσουν το πόδι στο γκάζι και έχουμε την αυλαία για τη μεγαλύτερη, την επιδραστικότερη, την καλύτερη χειρότερη Θρας Μεταλ μπάντα όλων των εποχών. Black Magic, όνομα και πράγμα.
3. Mercyful Fate - Melissa
Mνημειώδης δίσκος. Σκοτεινός σα να ξεπήδησε από νουβέλα του Stephen King, αμαρτωλός σα να τον περιέγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι, με το απόκοσμο falsetto του να στοιχειώνει τα αυλάκια του βινυλίου και τις λίστες μας. Κυρίως όμως είναι το κορυφαίο κιθαριστικό δίδυμο που στρώνει το χαλί για να πατήσει η εφιαλτική φωνή του Βασιλιά. Riffs, leads, solos, groove, τα έκαναν όλα στον υπερθετικό βαθμό. Το ακραίο μέταλ τους χρωστάει τα πάντα. Όχι τυχαία, 2 μπάντες της λίστας τους αναφέρουν σαν κορυφαία τους επιρροή. Το corpsepaint του Kim Bendix Petersen έκανε τους Kiss να ψάχνουν για demake-up και μια γενιά στην Νορβηγία να θάβει τα ρούχα της στο χώμα.
2. Iron Maiden - Piece of Mind
Η αγάπη μου για τους Maiden κορυφώνεται στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Προτιμώ ακόμα περισσότερο το διαδοχό του, προτιμώ ακόμα ακόμα την αλητεία του ντεμπούτου. Αλλά διάολε, το πρώτο μισό του μαζί με το To Tame A Land είναι cream of the crop για την ιστορία της μουσικής.
1. Μetallica - Kill Em All
Η αγάπη μου για το θρας δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Αυτό είναι το σημείο μηδεν. Ο δίσκος που πήρε την επιθετικότητα του punk, την ενέργεια του NWOBHM, την ποιότητα (διάβασε sophistication) των 70s rockers και δημιούργησε αυτό που θα ονομαζόταν thrash metal. Το τι συνέβαλλε στη γέννηση του Kill Em All (του θρας μεταλ δηλαδή) το βλέπουμε στα ραφτά του Hetfield. Το αποτέλεσμα όμως ένας δίσκος που εγκαταλείπει κάθε αίσθηση λεπτότητας. Ωμή, in your face μετεφηβική αδρεναλίνη και πόρωση που 40 χρόνια μετά κάνει τα κεφάλια μας να ξεβιδώνονται κάθε φορά που ακούμε αυτό το μέτρημα
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Πέρα από την πλάκα όμως, Show No Mercy. Και μόνο για το shock factor όσων μεσοαστών γονιών τα παιδιά τους ξόδευαν το χαρτζηλίκι σε αυτό το ανοσιούργημα.
18 Likes
Xμ, μάλλον θα έλεγα ότι διαφωνώ - από τις λίγες φορές στα λεγόμενα σου.
Ο λόγος που ψηφίζουμε εδώ, τουλαχιστον κατά την αντίληψη μου, είναι το τι αγαπάει ο καθένας μας, για τους προσωπικούς του λόγους και όχι το τι ήταν σημαντικό στις μουσικές που συγκλίνουμε. Αν δεν ήταν έτσι - για αρκετούς, αν όχι για όλους - τότε δεν θα είχαμε (κυριολεκτικά πληθυντικός, εγώ και συ) συστηθεί με το Legend όπως και γω με διάφορους δίσκους του '70, τους οποίους είτε δεν είχα ακούσει, είτε δεν τους είχα δώσει το χρόνο που χρειαζόμουν για να τους εκτιμήσω.
Επίσης, αν και υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, οι περισσότεροι εδώ μέσα (ή τουλαχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι ) ήρθαμε σε με τον ήχο με κλασσικούς δίσκους, τους οποίους - συνήθως - αν δεν έχεις απομακρυνθεί πλήρως από το είδος, δύσκολα δεν τους εκτιμάς ακόμα. Κάποιοι εντρύφησαν σε '80s ακούσματα, κάποιοι σε 90s, κάποιοι όσο προχωράμε προς τα '00s και δώθε, εχουν τραβήξει άλλους δρόμους.
Γενικά είναι τόσες πολλές οι συνισταμένες που συμβάλουν στα ακούσματα κάποιου, που μου είναι αδύνατο να κρίνω κάποιον “ανεπαρκή” γιατί έχει μείνει στα “κλασσικά” της τάδε περιόδου και δεν έψαξε παραπάνω ή ακόμα και για ακριβώς αντίθετο: να έχει ψάξει τόσο πολύ μια δεκαετία που δεν υπάρχει δείγμα κλασσικού στην λίστα του. Και τα 2 τα εκτιμώ, για διαφορετικούς λόγους το κάθενα και τολμώ να πω ότι και τα 2 έχουν την ίδια βαρύτητα.
11 Likes
Ποτέ δεν θα έλεγα ανεπαρκή κανέναν. Ούτε τα γούστα του, ούτε τις ψήφους του, ούτε τίποτα. Εγώ αισθάνομαι ότι υπάρχουν άπειροι χρήστες εδώ που είναι πολύ “επαρκέστεροι” από εμένα.
Αυτό που έγραψα περισσότερο πηγάζει από κάτι που το βλέπω παντού και με κουράζει ιδιαίτερα: αέναες συγκρίσεις και κόντρα ανάμεσα σε πράγματα, μπάντες, είδη, δεκαετίες, σε ότι θες. Την στιγμή που υπάρχουν άπειρα πράγματα να ανακαλύψουμε όλοι μας. Πόσο Maiden vs Metallica ακόμα, 30 χρόνια η ίδια κουβέντα, κάψαμε φλάντζα!
Και οι δύο ρε!
Αλλά τέλος πάντων, παιχνίδι είναι, μια παρέα είμαστε, ας κάνουμε και τον χαβαλέ μας.
10 Likes
Απο την αλλη, εγω ανακαλυπτω συνεχως διαμαντια απο την εποχη 2010-2023, και απλουστατα δεν υπαρχει για κανενας μας αρκετος χρονος ωστε να ακουσει ολη την μουσικη που εχει βγει ποτε στον κοσμο.
Τα προσωπικα μου γουστα και οι προτιμησεις μου ειναι τετοιες, που με ψηνει το να ανακαλυψω καποια genres δεκαδες ή και εκατονταδες φορες περισσοτερο απο οτι το ροκ των 70ς, το οποιο κατα κορον μπηκε στο παρον αφιερωμα. Οποτε γιατι ειναι “κακο” να μην μπει στον κοπο καποιος να ακουσει ενα σωρο πραγματα που “παρελειψε”? Με την ιδια λογικη, κι εγω μπορω να βρω 100 δισκους που το 90% των χρηστων του φορουμ εχει “παραλειψει”, που ομως δεν ανηκουν στο γενικοτερο στερεωμα του ροκ.
3 Likes
Ισχύει αυτό που λες. Και το καταλαβαίνω γιατί προσωπικά το 99% της μουσικης που ακουω είναι νέες κυκλοφορίες. Από αυτή την άπόψη, το παιχνίδι μου έδωσε ένα ερέθισμα που έλειπε.
3 Likes
Ναι, ναι, δεν υπονόησα ότι το είπες, ούτε το φαντάστηκα, ούτε τίποτα - δική μου αναφορά είναι, ίσως λίγο ατυχής, αλλά μου φαίνεται you get the point 
Σε αυτό συμφωνώ για το σημείο των συγκρίσεων. Είναι ελαφρώς εφηβικό κατάλοιπο μάλλον. Και δεν το χαρακτηρίζω ως εφηβικό γιατί θέλω να το υποτιμήσω, αλλά γιατί η σύγκριση μουσικών έργων μεταξύ τους, είναι, να το πω εντελώς ευγενικό, ένα τελείως ανυπόστατο γεγονός.
Από την άλλη, ας έρθει το 1984 και δεν κατεβάζει τίποτα το Powerslave από το 1, για πολλούς λόγους.
Τώρα τα πόσα έχει να ανακαλύψει ο κάθενας μας, εξαρτάται από το που έχει “αναλωθεί” τα προηγούμενα χρόνια. Πχ, όπως έχω δηλώσει παλιότερα, είχα κάποιες τρομερές ελλείψεις από “basic” ονόματα, που κάποια στιγμή το 2020 (αυτη η πανδημία…) αποφάσισα ότι θέλω να δώσω λίγο βάση σε αυτό μήπως έχανα κάτι.
Οκ, δεν θα καταλάβω αυτό που θα αισθανόμουν (ή και όχι) σαν έφηβος από το Into The Glory Ride, αλλά διάολε, τα τελευταία 3 χρόνια ακουσα πιο “σοβαρά” Manowar και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου.
Δεν το βρίσκω καθόλου κακό, είναι προσωπικό γούστο και καλά κάνει και υπάρχει γιατί ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός.
Το ροκ των 70s βέβαια μπήκε στο αφιέρωμα, γιατί ασχολούμασταν με εκείνη την εποχή εως τώρα και έτυχε (“ετυχε”, τεσπα - σε φορουμ που λέγεται rocking είμαστε) ο κόσμος που γράφει, να έχει με αυτα τα είδη περισσότερο.
Δεν βρίσκω, κανένα κρίμα πάντως στο να ασχοληθεί κάποιος με τα “ιδια και τα ίδια” αν το γούστο είναι εκεί, δεν υπάρχει κρίμα στο ότι δεν πάει παρακάτω.
9 Likes
Αυτο λεω κι εγω 
Μωρε καλα κανει και μπηκε ολο το ροκ των 70ς, τι θα εμπαινε? Απλα κανενας δεν θα επρεπε να ειναι υποχρεωμενος να κατσει να το ακουσει. Και εν τελει, καποιοι τα εχουμε ακουσει και τα εχουμε “δοκιμασει” και δε μας εκαναν. Δε θα ανακαλυψουμε ξαφνικα στα 41 μας την μαγεια σε μπαντες που βρισκουμε απολυτως βαρετες εδω και δεκαετιες.
Σε αυτην την φραση αναφερομουν παρεμπιπτοντως:
Δεν υπαρχει κατι χειροτερο. Γιατι δεν υπαρχει εξαρχης κατι κακο
Καλυτερα να κατσω να ακουσω το LULU απο το να ακουσω κατι επειδη “πρεπει” βασικα.
3 Likes
Το μόνο που “μου τη σπάει” είναι πως δεν προλαβαίνω να ακούσω πράγματα που έχουν προταθεί τις περασμένες βδομάδες όσο τρέχει το παιχνίδι. Δεν υπάρχει χρόνος να ακούς τόσες κυκλφορίες που έχεις στην προεπιλογή σου (συν κάποια νέα από μπάντες που ακολουθώ) και να χωθείς και σε άλλα νέα ακούσματα. Αλλά έχει μείνει καλό αρχείο σίγουρα.
9 Likes
Εδω μου εχει περασει απο το μυαλο να κανω spotify…
8 Likes