34 ψηφίσαντες…
Εξώφυλλο της χρονιάς 1982…
Iron Maiden - The Number of The Beast 62%
14 Likes
φυλλάδα και βίβλος 
Κυριαρχουν οι Pink Floyd ε, οχι αστεια. Παλι καλα που ειχαμε τα '70ς, γιατι απο τα '80ς μαλλον η πλειοψηφια ακουει πιο πολυ μεταλ απο αυτο που εγω μπορω να καταναλωσω 
10 Likes
Ρε αλήθεια, αν υπάρχει έστω και μισή πιθανότητα να τυπωθεί/εκδοθεί (δεν ξέρω πως), να ξέρεις πως υπολογίζεις στην οικονομική συνεισφορά μου και σε όποια άλλη βοήθεια μπορώ να παρέχω. Έχεις κάνει φοβερή δουλειά.
8 Likes
Συμφωνώ απολύτως.
Το χειρότερο είναι ότι μάλλον λίγοι μπαίνουν στον κόπο να ακούσουν όλα αυτά που έχουν παραλείψει και ψηφίζουν με “ιστορικά” ή κριτήρια προσωπικού ημερολογίου.
Δεν κρίνω βεβαια, ο καθένας όπως γουστάρει. Αλλά είναι τέλειο να ανακαλύπτεις διαμάντια - Legend και Crass είναι πια καινούριες αγάπες μου!
7 Likes
Ξεκινάω από τα honorable mentions που άλλες χρονιές θα πάλευαν για την κορυφή
Satan - Court In The Act. Αυτό ήμουν σίγουρος ότι θα είναι στην πεντάδα μου. Τεράστιος δίσκος, τεράστιοι ακόμα και σήμερα.
Savatage - Sirens. Ερχόμαστε.
Manilla Road- Crystal Logic. Όταν ο Fenriz αποθεώνει κάτι, οι υπόλοιποι ακούμε…
Accept - Balls to the Wall
Motörhead - Another Perfect Day
Twisted Sister - You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll
Witchfinder General - Friends of Hell
Misfits - Earth A.D. / Wolfs Blood
Suicidal Tendencies - Suicidal Tendencies
Πάμε και στην πιο δύσκολη πεντάδα, μέχρι την επόμενη
5. Dio - Holy Diver
A bit of Rainbow, a bit of Sabbath, a whole lotta Ronnie.
4. Slayer - Show No Mercy
Μία τζούρα Venom, μία τζούρα Mercyful Fate και ένα polite nudge από το Kill Em All που τους έκανε να πατήσουν το πόδι στο γκάζι και έχουμε την αυλαία για τη μεγαλύτερη, την επιδραστικότερη, την καλύτερη χειρότερη Θρας Μεταλ μπάντα όλων των εποχών. Black Magic, όνομα και πράγμα.
3. Mercyful Fate - Melissa
Mνημειώδης δίσκος. Σκοτεινός σα να ξεπήδησε από νουβέλα του Stephen King, αμαρτωλός σα να τον περιέγραψε ο Δάντης Αλιγκέρι, με το απόκοσμο falsetto του να στοιχειώνει τα αυλάκια του βινυλίου και τις λίστες μας. Κυρίως όμως είναι το κορυφαίο κιθαριστικό δίδυμο που στρώνει το χαλί για να πατήσει η εφιαλτική φωνή του Βασιλιά. Riffs, leads, solos, groove, τα έκαναν όλα στον υπερθετικό βαθμό. Το ακραίο μέταλ τους χρωστάει τα πάντα. Όχι τυχαία, 2 μπάντες της λίστας τους αναφέρουν σαν κορυφαία τους επιρροή. Το corpsepaint του Kim Bendix Petersen έκανε τους Kiss να ψάχνουν για demake-up και μια γενιά στην Νορβηγία να θάβει τα ρούχα της στο χώμα.
2. Iron Maiden - Piece of Mind
Η αγάπη μου για τους Maiden κορυφώνεται στο δεύτερο μισό της δεκαετίας. Προτιμώ ακόμα περισσότερο το διαδοχό του, προτιμώ ακόμα ακόμα την αλητεία του ντεμπούτου. Αλλά διάολε, το πρώτο μισό του μαζί με το To Tame A Land είναι cream of the crop για την ιστορία της μουσικής.
1. Μetallica - Kill Em All
Η αγάπη μου για το θρας δεν είναι δα και κανένα μυστικό. Αυτό είναι το σημείο μηδεν. Ο δίσκος που πήρε την επιθετικότητα του punk, την ενέργεια του NWOBHM, την ποιότητα (διάβασε sophistication) των 70s rockers και δημιούργησε αυτό που θα ονομαζόταν thrash metal. Το τι συνέβαλλε στη γέννηση του Kill Em All (του θρας μεταλ δηλαδή) το βλέπουμε στα ραφτά του Hetfield. Το αποτέλεσμα όμως ένας δίσκος που εγκαταλείπει κάθε αίσθηση λεπτότητας. Ωμή, in your face μετεφηβική αδρεναλίνη και πόρωση που 40 χρόνια μετά κάνει τα κεφάλια μας να ξεβιδώνονται κάθε φορά που ακούμε αυτό το μέτρημα
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Πέρα από την πλάκα όμως, Show No Mercy. Και μόνο για το shock factor όσων μεσοαστών γονιών τα παιδιά τους ξόδευαν το χαρτζηλίκι σε αυτό το ανοσιούργημα.
18 Likes
Xμ, μάλλον θα έλεγα ότι διαφωνώ - από τις λίγες φορές στα λεγόμενα σου.
Ο λόγος που ψηφίζουμε εδώ, τουλαχιστον κατά την αντίληψη μου, είναι το τι αγαπάει ο καθένας μας, για τους προσωπικούς του λόγους και όχι το τι ήταν σημαντικό στις μουσικές που συγκλίνουμε. Αν δεν ήταν έτσι - για αρκετούς, αν όχι για όλους - τότε δεν θα είχαμε (κυριολεκτικά πληθυντικός, εγώ και συ) συστηθεί με το Legend όπως και γω με διάφορους δίσκους του '70, τους οποίους είτε δεν είχα ακούσει, είτε δεν τους είχα δώσει το χρόνο που χρειαζόμουν για να τους εκτιμήσω.
Επίσης, αν και υπάρχουν μερικές εξαιρέσεις, οι περισσότεροι εδώ μέσα (ή τουλαχιστον έτσι αντιλαμβάνομαι ) ήρθαμε σε με τον ήχο με κλασσικούς δίσκους, τους οποίους - συνήθως - αν δεν έχεις απομακρυνθεί πλήρως από το είδος, δύσκολα δεν τους εκτιμάς ακόμα. Κάποιοι εντρύφησαν σε '80s ακούσματα, κάποιοι σε 90s, κάποιοι όσο προχωράμε προς τα '00s και δώθε, εχουν τραβήξει άλλους δρόμους.
Γενικά είναι τόσες πολλές οι συνισταμένες που συμβάλουν στα ακούσματα κάποιου, που μου είναι αδύνατο να κρίνω κάποιον “ανεπαρκή” γιατί έχει μείνει στα “κλασσικά” της τάδε περιόδου και δεν έψαξε παραπάνω ή ακόμα και για ακριβώς αντίθετο: να έχει ψάξει τόσο πολύ μια δεκαετία που δεν υπάρχει δείγμα κλασσικού στην λίστα του. Και τα 2 τα εκτιμώ, για διαφορετικούς λόγους το κάθενα και τολμώ να πω ότι και τα 2 έχουν την ίδια βαρύτητα.
11 Likes
Ποτέ δεν θα έλεγα ανεπαρκή κανέναν. Ούτε τα γούστα του, ούτε τις ψήφους του, ούτε τίποτα. Εγώ αισθάνομαι ότι υπάρχουν άπειροι χρήστες εδώ που είναι πολύ “επαρκέστεροι” από εμένα.
Αυτό που έγραψα περισσότερο πηγάζει από κάτι που το βλέπω παντού και με κουράζει ιδιαίτερα: αέναες συγκρίσεις και κόντρα ανάμεσα σε πράγματα, μπάντες, είδη, δεκαετίες, σε ότι θες. Την στιγμή που υπάρχουν άπειρα πράγματα να ανακαλύψουμε όλοι μας. Πόσο Maiden vs Metallica ακόμα, 30 χρόνια η ίδια κουβέντα, κάψαμε φλάντζα!
Και οι δύο ρε!
Αλλά τέλος πάντων, παιχνίδι είναι, μια παρέα είμαστε, ας κάνουμε και τον χαβαλέ μας.
10 Likes
Απο την αλλη, εγω ανακαλυπτω συνεχως διαμαντια απο την εποχη 2010-2023, και απλουστατα δεν υπαρχει για κανενας μας αρκετος χρονος ωστε να ακουσει ολη την μουσικη που εχει βγει ποτε στον κοσμο.
Τα προσωπικα μου γουστα και οι προτιμησεις μου ειναι τετοιες, που με ψηνει το να ανακαλυψω καποια genres δεκαδες ή και εκατονταδες φορες περισσοτερο απο οτι το ροκ των 70ς, το οποιο κατα κορον μπηκε στο παρον αφιερωμα. Οποτε γιατι ειναι “κακο” να μην μπει στον κοπο καποιος να ακουσει ενα σωρο πραγματα που “παρελειψε”? Με την ιδια λογικη, κι εγω μπορω να βρω 100 δισκους που το 90% των χρηστων του φορουμ εχει “παραλειψει”, που ομως δεν ανηκουν στο γενικοτερο στερεωμα του ροκ.
3 Likes
Ισχύει αυτό που λες. Και το καταλαβαίνω γιατί προσωπικά το 99% της μουσικης που ακουω είναι νέες κυκλοφορίες. Από αυτή την άπόψη, το παιχνίδι μου έδωσε ένα ερέθισμα που έλειπε.
3 Likes
Ναι, ναι, δεν υπονόησα ότι το είπες, ούτε το φαντάστηκα, ούτε τίποτα - δική μου αναφορά είναι, ίσως λίγο ατυχής, αλλά μου φαίνεται you get the point 
Σε αυτό συμφωνώ για το σημείο των συγκρίσεων. Είναι ελαφρώς εφηβικό κατάλοιπο μάλλον. Και δεν το χαρακτηρίζω ως εφηβικό γιατί θέλω να το υποτιμήσω, αλλά γιατί η σύγκριση μουσικών έργων μεταξύ τους, είναι, να το πω εντελώς ευγενικό, ένα τελείως ανυπόστατο γεγονός.
Από την άλλη, ας έρθει το 1984 και δεν κατεβάζει τίποτα το Powerslave από το 1, για πολλούς λόγους.
Τώρα τα πόσα έχει να ανακαλύψει ο κάθενας μας, εξαρτάται από το που έχει “αναλωθεί” τα προηγούμενα χρόνια. Πχ, όπως έχω δηλώσει παλιότερα, είχα κάποιες τρομερές ελλείψεις από “basic” ονόματα, που κάποια στιγμή το 2020 (αυτη η πανδημία…) αποφάσισα ότι θέλω να δώσω λίγο βάση σε αυτό μήπως έχανα κάτι.
Οκ, δεν θα καταλάβω αυτό που θα αισθανόμουν (ή και όχι) σαν έφηβος από το Into The Glory Ride, αλλά διάολε, τα τελευταία 3 χρόνια ακουσα πιο “σοβαρά” Manowar και δεν το έχω μετανιώσει καθόλου.
Δεν το βρίσκω καθόλου κακό, είναι προσωπικό γούστο και καλά κάνει και υπάρχει γιατί ο κόσμος μας θα ήταν πολύ βαρετός.
Το ροκ των 70s βέβαια μπήκε στο αφιέρωμα, γιατί ασχολούμασταν με εκείνη την εποχή εως τώρα και έτυχε (“ετυχε”, τεσπα - σε φορουμ που λέγεται rocking είμαστε) ο κόσμος που γράφει, να έχει με αυτα τα είδη περισσότερο.
Δεν βρίσκω, κανένα κρίμα πάντως στο να ασχοληθεί κάποιος με τα “ιδια και τα ίδια” αν το γούστο είναι εκεί, δεν υπάρχει κρίμα στο ότι δεν πάει παρακάτω.
9 Likes
Αυτο λεω κι εγω 
Μωρε καλα κανει και μπηκε ολο το ροκ των 70ς, τι θα εμπαινε? Απλα κανενας δεν θα επρεπε να ειναι υποχρεωμενος να κατσει να το ακουσει. Και εν τελει, καποιοι τα εχουμε ακουσει και τα εχουμε “δοκιμασει” και δε μας εκαναν. Δε θα ανακαλυψουμε ξαφνικα στα 41 μας την μαγεια σε μπαντες που βρισκουμε απολυτως βαρετες εδω και δεκαετιες.
Σε αυτην την φραση αναφερομουν παρεμπιπτοντως:
Δεν υπαρχει κατι χειροτερο. Γιατι δεν υπαρχει εξαρχης κατι κακο
Καλυτερα να κατσω να ακουσω το LULU απο το να ακουσω κατι επειδη “πρεπει” βασικα.
3 Likes
Το μόνο που “μου τη σπάει” είναι πως δεν προλαβαίνω να ακούσω πράγματα που έχουν προταθεί τις περασμένες βδομάδες όσο τρέχει το παιχνίδι. Δεν υπάρχει χρόνος να ακούς τόσες κυκλφορίες που έχεις στην προεπιλογή σου (συν κάποια νέα από μπάντες που ακολουθώ) και να χωθείς και σε άλλα νέα ακούσματα. Αλλά έχει μείνει καλό αρχείο σίγουρα.
9 Likes
Εδω μου εχει περασει απο το μυαλο να κανω spotify…
8 Likes
Γιατι να μην κανεις δηλαδη? Φοβερο το Spotify.
1 Like
Είχα επίγνωση ότι το 1983 ήταν μια πολύ πλούσια, ποιοτικά και ποσοτικά, σε κυκλοφορίες χρονιά αλλά αυτό το πράγμα δεν το περίμενα! Ειδικά στο metal πεδίο γίνεται χαμός με τον παραδοσιακό ήχο να παραμένει ακμαίος αλλά και να επεκτείνεται χωρίς να συνειδητοποιεί ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα αποκληθεί… “παραδοσιακός”, ενώ καινούρια παρακλάδια εμφανίζονται, όπως το thrash – επίσης χωρίς προσωνύμιο μιας και ήταν πολύ νεαρό για να χαρακτηριστεί! Με πολύ πόνο λοιπόν άφησα εκτός αγαπημένα album από επίσης αγαπημένα συγκροτήματα.
1. Iron Maiden – Piece of Mind
Το Piece of Mind, “στριμωγμένο” ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους της δισκογραφίας των Irons (και του metal εν γένει, προφανώς) ενίοτε “υποτιμάται” σαν αξία και εκτόπισμα. Αυτό είναι ολότελα άδικο μιας και εδώ, πέραν των αυτονόητων κλασικών στιγμών, θα δούμε να αποκρυσταλλώνεται ο πολυθρύλητος ήχος των Maiden που εναγκαλίζεται το επικό στοιχείο μακριά πια από τον NWOBHM πρότερο βίο τους, ενώ ολοκληρώνεται η κλασική σύνθεση με την είσοδο του McBrain αλλά και την επίσημη εμπλοκή του Dickinson στη συνθετική διαδικασία – με οπωσδήποτε θαυμαστά αποτελέσματα!
Και σαν αναγνώριση του κομβικού τους ρόλου στο Maiden-ικό οικοδόμημα, οι Martin Birch και Derek Riggs κάνουν την… μάλλον διακριτική εμφάνιση τους στο εσωτερικό του gatefold εξώφυλλου!
Η παγκόσμια περιοδεία που ακολούθησε την κυκλοφορία, τους είδε να μεγαλώνουν ακόμη περισσότερο, την ώρα που η επιρροή τους, ειδικά στα νέα συγκροτήματα εκείθεν του Ατλαντικού ξεκινούσε να αποδίδει καρπούς, δημιουργώντας το υπέροχο US metal παρακλάδι!
2. Warlord – Deliver Us
Η αλήθεια είναι ότι έως τώρα απέφευγα συνειδητά να βάζω EPs στις επιλογές μου, όμως στην περίπτωση του Deliver Us θα κάνω μια εξαίρεση αφού με διάρκεια 28 λεπτών βρίσκεται στο μεταίχμιο του να χαρακτηριστεί LP, όπως άλλωστε θεωρούνται κάτι Reign in Blood ή Black Death (τι πάει να πει, ποιων;) που διαρκούν λίγα δευτερόλεπτα παραπάνω!
Επί της ουσίας τώρα, εδώ έχουμε τις πρώτες, καθοριστικές συστάσεις με ένα σχήμα από την California που διέθετε ότι πιο σπάνιο και αξιοζήλευτο στο χώρο: προσωπικότητα! Μια ξεχωριστή ιδιοπροσωπία όπου ο heavy metal χαρακτήρας είχε εμβαπτισθεί σε μια μινόρε, μελαγχολική διάθεση, σε μια ιεροπρέπεια που μετέτρεπε σε μυσταγωγία την ακρόαση. Όλα αυτά βέβαια ήταν ανοίκεια στην μητρόπολη του r’n’r και εγγυημένα εξασφάλιζαν στους νεαρούς μουσικούς μια μόνιμη θέση στα obscure “υπόγεια”! Στην χώρα καταγωγής του κιθαρίστα και mastermind όμως, ήταν πολύ οικεία μιας και αντηχούσαν μέρος της μουσικής της παράδοσης. Ακόμη κι έτσι, οι Warlord λατρεύτηκαν και θα λατρεύονται εσαεί από όσους, έστω και λίγους, ένιωσαν να τους συνεπαίρνει η συναισθηματική φόρτιση της μουσικής τους
3. Stevie Ray Vaughan and Double Trouble – Texas Flood
Hats off to Stevie Ray! Αυτό ακριβώς, τίποτε άλλο!
4. Manowar – Into Glory Ride
Με το Into Glory Ride οι Manowar δημιούργησαν ένα album ορόσημο για το επικό metal σε κάθε σχεδόν έκφανση του. To Gates of Valhalla είναι ένα κάλεσμα στα όπλα που νομίζεις πως επιδιώκει να σε μεταφέρει όντως εκεί, τo Secret of Steel ορίζει το επικό doom στην πλέον απαράμιλλη μορφή του, ενώ όταν έρχεται η ώρα για το Revelation, δεν υφίσταται κανένας λόγος για αχρείαστες εισαγωγές και “χτισίματα ατμόσφαιρας” (τραγική ειρωνεία το λες, όταν ξέρεις τι ακολούθησε αρκετά χρόνια μετά) και μπαίνουν κατευθείαν “στο ψητό” με τον καλπάζοντα ρυθμό και ο ήδη εκστασιασμένος ακροατής φτάνει στην… κορύφωση πριν καν ακουστεί το chorus.
Έχω την βάσιμη υποψία ότι εσκεμμένα έβαλαν στο δίσκο το Warlord, φοβούμενοι ότι ο κόσμος δεν θα άντεχε μια αψεγάδιαστη τελειότητα από την αρχή ως το τέλος!
5. Mercyful Fate – Melissa
Είναι πραγματικά απορίας άξιον πως μια εποχή όπου το “παιχνίδι” στο metal/hard rock παιζόταν σχεδόν αποκλειστικά στις γνωστές και μη εξαιρετέες χώρες, αναδύθηκε από μια… περιφερειακή αγορά όπως η Δανία, ένα τόσο ιδιαίτερο σχήμα.
Οι Mercyful Fate αποτελούμενοι από δύο κιθαρίστες με προϋπηρεσία σε ένα (κατά βάση) punk συγκρότημα, κι έχοντας για τραγουδιστή έναν περίεργο τύπο (με ακόμη πιο ασυνήθιστη φωνή!), παρ’ ολίγον επαγγελματία ποδοσφαιριστή, έπαιζαν όπως κανείς μέχρι εκείνη τη στιγμή και επηρέασαν κόσμο και κοσμάκη έκτοτε.
Αφοπλιστικά καταπληκτικό, το Melissa είναι, χωρίς υπερβολή, ένα μνημείο του metal ήχου!
Έχει και honourable mentions, πολλά από δαύτα – και πάλι όχι όλα!
Dio – Holy Diver: Έχοντας κουραστεί να είναι μέλος σε σχήματα όπου δεν είχε τον πρώτο (και τον τελευταίο!) λόγο, ο Dio επιλέγει να ακολουθήσει solo καριέρα και ξεκινάει με ομολογουμένως αποστομωτικό τρόπο! Κι αν με τους Vinnie Appice και Jimmy Bain είχε συνυπάρξει και παλιότερα, ήταν η μεταγραφή του Vivian Campbell από τους Sweet Savage που αποδείχτηκε καθοριστικής σημασίας αφού με το απίστευτο παίξιμο του στο δίσκο έδωσε ακόμη μεγαλύτερη αξία στο εξαιρετικό υλικό. Δεν χρειάζεται να γίνει καν λόγος για τις μνημειώδεις ερμηνείες του Ronnie, αυτές ήταν δεδομένες!
Metallica - Kill ‘em All: Ο σπόρος του thrash που έπεσε τα προηγούμενα χρόνια, έμελλε να δώσει τον πρώτο του καρπό το 1983 με το ντεμπούτο των Metallica να έχει την τιμή αυτής της πρωτιάς. Τι κι αν η συνεισφορά του εκδιωχθέντος Mustaine ήταν μεγάλη (ή ακόμη μεγαλύτερη, κατά τον ίδιο), τι κι αν ακούγεται εφηβικά αφελές σε στιγμές, τι κι αν οι ίδιοι οι Metallica άφησαν γρήγορα πίσω αυτή την εκδοχή του εαυτού τους, η μουσική και οι στίχοι του Kill ‘em All ήταν η αδιαμφισβήτητη δήλωση μιας γενιάς.
Αυτά που ακολούθησαν στην μετέπειτα πορεία τους βέβαια, τότε ενέπιπταν στη σφαίρα μιας αχαλίνωτης φαντασίας!
Slayer – Show No Mercy: Τεκμήριο μιας εποχής όπου οι Slayer έβαζαν το eyeliner, ονόμαζαν τις δύο πλευρές του πρώτου αυτού δίσκου τους “6” και “66” αντίστοιχα, και είχαν την… γνωστή τραγόμορφη φιγούρα στο εξώφυλλο, το εν λόγω LP μπορεί να έχει εμφανείς ακόμα τις επιρροές των Σφαγέων, μπορεί να έχασε για λίγους μήνες τον τίτλο του πρώτου thrash δίσκου στα χρονικά, όμως στον τομέα της ακρότητας οι Slayer ήταν ήδη από τότε στην αιχμή του δόρατος, κάτι που συνεχίστηκε και εντάθηκε στα επόμενα χρόνια! Το ντεμπούτο τους όμως θα έχει πάντα μια σκοτεινή… λάμψη και θα ασκεί απόκοσμη γοητεία!
Accept – Balls to the Wall: Τρίτη στη σειρά δισκάρα από τους αγαπημένους Γερμανούς, στην οποία εκτός από ένα αρκετά πετυχημένο λογοπαίγνιο (δεδομένης και της… χώρας καταγωγής τους, που δεν φημίζεται για το χιούμορ!), θα ακούσουμε την γνώριμη ολομέτωπη heavy metal επέλαση, όπως και ορισμένες πολύ όμορφες μπαλάντες τραγουδισμένες αποκλειστικά πια από τον Udo τον Dirkschneider, που αποδεικνύει ότι με αυτή την φωνή και αυτό το παρουσιαστικό γίνεται να ακουστείς πειστικά συναισθηματικός και ευάλωτος!
Satan – Court in the Act: Οι Satan μπορεί να μην χάραξαν καινούριες μορφές έκφρασης όπως π.χ. οι Venom, κατάφεραν όμως, όντας στο δεύτερο κύμα του NWOBHM, να συνοψίσουν όλες τις αρετές του.
Βασικότατο ατού σε αυτό το εγχείρημα ήταν το εκπληκτικό κιθαριστικό δίδυμο των Steve Ramsey και Russ Tippins που με ζηλευτή μαεστρία και αλληλοκάλυψη εξυφαίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου θαυμαστά leads, αποστομωτικές αλλαγές και μανιώδη solos που κρατούν άσβεστο το ενδιαφέρον όπως και η συνεισφορά του, εμβληματικού για την σκηνή τραγουδιστή Brian Ross. Δυστυχώς το “Court In the Act” δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει από το status του cult αριστουργήματος. Λίγο το αντιεμπορικό όνομα του συγκροτήματος, περισσότερο το ότι κυκλοφόρησε όταν το κέντρο της metal επικαιρότητας μετατοπιζόταν σταδιακά στις Η.Π.Α., ο σπουδαίος αυτός δίσκος παρέμεινε σε σχετική αφάνεια, γεγονός που βέβαια δεν αφαιρεί τίποτε από την μεγάλη αξία του.
Ashbury- Endless Skies: Υπό κανονικές συνθήκες για έναν δίσκο που ξεκινάει με ήχους από βροντές και καμπάνες η συζήτηση τελειώνει επιτόπου, όμως οι Ashbury από την Arizona στο ντεμπούτο τους συνδυάζουν πολλά και ωραία πράγματα. Εδώ θα βρούμε στοιχεία από Wishbone Ash, southern rock, όπως και Jethro Tull αλλά και Dire Straits μεταξύ άλλων Άλλοτε επικό κι ασυγκράτητα heavy, άλλοτε παρεκτρεπόμενο σε πιο radio friendly ατραπούς, κι εμφανώς παράταιρο τον καιρό που κυκλοφόρησε το “Endless Skies” είναι ένα καλά κρυμμένο διαμάντι που αξίζει να ακουστεί από όσους αρέσκονται σε τέτοιους ήχους.
Manilla Road – Crystal Logic: Δεν έχει Randy “Thrasher” Foxe, έχει όμως να καυχηθεί για κάμποσους ύμνους!
Anvil - Forged in Fire: Ο Lips εξακολουθεί να ξεκ@λιάζει την κιθάρα του, ο Reiner να “ξεβιδώνεται” στο drumming, και οι Anvil προσφέρουν άλλο ένα cult classic speed-αριστής ευδαιμονίας!
Και επειδή εξετάζουμε μια χρόνια όπου το format του EΡ ήταν μια επιλογή για να να συστήσει μια μπάντα στο κοινό, δεν ξεχνάμε τα φοβερά EPs των Queensrÿche (πρωτίστως) και Sortilège που έδειξαν τις μεγάλες δυνατότητες των εν λόγω.
26 Likes
Το οποίο feeling free again δεν είναι και τόσο κακό, απλά λίγο άσχετο με το μεγαλείο του υπόλοιπου δίσκου
2 Likes
Ναι, μαζί σου. Είναι ένα απλά οκ κομμάτι που όμως δεν κολλάει καθόλου με τον υπόλοιπο δίσκο και ψιλοχαλάει την ροή του.
4 Likes
Yas.
Ήταν το “we’re going down” album καθώς το συγκρότημα αποφάσισε να διαλύσει τότε. Αδιανόητη ατμόσφαιρα, παραγωγή που την έκαναν μόνοι τους, ένα μαγικό ταξίδι από το The prize μέχρι και το σχεδόν φιλοσοφικό Road to paradise. Θα επανέλθω δεόντως.
2 Likes
1.Wipers-over the edge
2.slayer-show no mercy
3. G.I.S.M.-Detestation
4. Negative appraoach-Tied down
5. Jerrys Kids - Is this my world?
15 Likes