Τιμής ένεκεν λόγω ονόματος, ποτέ δε μου άρεσε, παίζει να το έχω ακούσει 3 φορές όλες κι όλες
I beg to differ!
Αυτα τα off-topic branches είναι το αλατοπίπερο του thread.
And we all have the stomach to handle it.
Ώρες ώρες είναι σαν διάλογοι του Big Lebowski, free-form genius.
4 Likes
νομιζω οτι οι περισσοτεροι χρηστες εδω μεσα μπορουν να μαντεψουν τι εχει ειπωθει χωρις να κατσουν να τα διαβασουν
9 Likes
εμένα η “βρωμιά” του είναι που με τραβάει αφάνταστα, καταλαβαίνω όμως ότι είναι ένας δίσκος που είναι υπερβολικά στριφνός -ειδικά συγκρινόμενος με τις μετέπειτα δουλειές τους
Πες τα ρε θείο.
8 Likes
IMO ούτε το κιλεμολ είναι το καλύτερο θρας της χρονιάς, ούτε το piece of mind το καλύτερο χέβι, αλλά πλάκα είχε, προσωπικά κανα δεκάλεπτο δεν είχα σταματήσει καθόλου να γελάω με τις τρομερές ατάκες που ειπώθηκαν.
Θα μιλήσει η κάλπη τώρα 
7 Likes
Για το σβήσιμο βάζω αυτά στο αρχικό πόστ, αν κάποιος θέλει να ψάξει κάτι κάποια στιγμή…
ΕΤΟΣ α/α POST
1970 ------> 107
1971 ------> 241
1972 ------> 406
1973 ------> 796
1974 ------> 903
1975 ------> 1053
1976 ------> 1239
1977 ------> 1357
1978 ------> 1518
1979 ------> 1877
1980 ------> 2224
1981 ------> 2734
1982 ------> 3032
δεν ξέρω αν παίζει κάποιος τρόπος να το βάλω και με λινκ εκτός του παραδοσιακού
θα το ψάξω άλλη ώρα…
5 Likes
Εδώ είσαι…
12 Likes
Αγαπημένε μου παντελή, θα κεράσω στους βρούτους!!!
τι κάνω με λίγα λόγια?
1 Like
Βάζεις αυτό:
https://forum.rocking.gr/t/lets-play-ii-52-52/67143/
και κολλάς δίπλα τον αριθμό του post στο οποίο θέλεις να linkάρεις. Έτοιμο το είχες στην ουσία 
1 Like
είσαι μέγιστος… 
1970 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #107 by anhydriis
1971 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #241 by anhydriis
1972 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #406 by anhydriis
1973 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #796 by anhydriis
1974 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #903 by anhydriis
1975 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #1053 by anhydriis
1976 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #1239 by anhydriis
1977 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #1357 by anhydriis
1978 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #1519 by anhydriis
1979 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #1878 by anhydriis
1980 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #2228 by anhydriis
1981 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #2738 by anhydriis
1982 ------> Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες - #3037 by anhydriis
για κάποιο λόγο δεν αντιστοιχούσαν τα σωστά από το 80 και μετά…
ααα τέλεια… δεν μπορώ να τα χώσω στο αρχικό χαχααχχααχαχ
άστα και βλέπουμε!!
1 Like
Για την αποφώνηση, ένα ενδιαφέρον σχόλιο…
Αν το δούμε στο μικρο-κλίμα της εποχής, τα μεγάλα events-κράχτες της χρονιάς ήταν στο ευρύτερο ροκ/μεταλ
-η συνέργεια Black Sabbath/Ian Gillan με αποτέλεσμα το “Born Again”
-το “The Final Cut” και το μαλλιοτράβηγμα Waters/Gilmour με την επικείμενη διάλυση των Floyd
-η επιστροφή AC/DC με τον βαρύτερο δίσκο τους (Flick of the switch) που όμως δεν “πούλησε” όσο τα προηγούμενα
-το αληθινό unmasked των KISS με το Lick it up
όλα προκάλεσαν κάποιο controversy με τον έναν ή τον άλλον τρόπο
παρατηρώ πως μέχρι στιγμής δεν έχουν αναφερθεί (συγγνώμη αν μου διέφυγε κάτι)
θα τα έχω στις λίστες όχι όμως στην μπαφλοτσοπαρτούζοπεντάδα
5 Likes
1 Like
Ποια χρονια ειναι αυτη; Να υποθεσω στο 1990; Τι γραφειακι, δεν θυμαμαι να υπηρχε γραφειακι στο Μετροπολις εκεινη την περιοδο. Φανταζομαι οτι εννοεις στο παλιο Μετροπολις, διπλα στο Ρεξ, με το παταρι που ειχε χαρντ/χεβι. Ενιγουει, αναρωτιεμαι ποιος να ειναι εκεινος ο τυπος, …
Εφυγα 18.30 απο το γραφειο, μπηκα 22.00 απο το σπιτι. 103 αδιαβαστα, πηρα κρανος και ασπιδα διοτι ηξερα τι να περιμενω.
Ο Αρχηγος σάς διαβαζει. Εχετε χαιρετισματα και γελαει με τα χαλια σας (και το αστειο πολ).
4 Likes
τι χρονιά 
. Πριν γραψω την πεντάδα μου αναγκαστικά ενα μικρό summary με καποιους πολυ (και αλλους λιγοτερο) αγαπημένους δίσκους που δεν μπορώ έστω και ψυχαναγκαστικά να μην αναφέρω.
The EPs
-
Queensryche
μαγεία. Εδώ συστήνεται μια απο τις τρεις κορυφαίες metal φωνές των 80ς για εμένα. προφανώς για πλάκα ξεπέρασαν αυτό το υλικό ποιοτικά, που όμως είναι στο πάνθεον του us power metal και φυσικά δημιούργησε σχολή -
Sortilege
Πολύ μεγάλο EP από μια μπαντάρα που είχε όλο το υλικό να γίνει τεράστια, αν δεν ήταν από τη Γαλλία φαντάζομαι. Τεράστια φωνή, τρομερά Playful ρυθμικό δίδυμο, ριφφ ξυράφια
Οι επικοί:
-
Warlord - Deliver Us
λυρισμός που το metal συμπαν δεν είχε ξαναδεί ποτέ του όμοιο μέχρι τότε. Α και πρώτος δίσκος με Thunder Child aka ένας από τους κορυφαίους drummers που είδε ποτέ ο πλανήτης. πολυαγαπημένοι -
Manilla Road - Crystal Logic
πετάς έξω το feeling free again, και έχεις έναν υπέροχο δίσκο, με τρομερό feeling και πολύ ιδιαίτερο ήχο στη ρυθμική κιθάρα που κάποιος κύριος ονόματι Tom Gabriel Fischer σίγουρα τον είχε πάρει χαμπάρι. ιδιαίτερη Love/hate φωνή του Shark που εμένα μου βγάζει ένα ασύγκριτο επικό feeling , σαν ένας storyteller που ταξιδεύει μέσα στο χρόνο και αφηγείται όσα έχει δει -
Manowar - Into Glory Ride
δεν είμαι από αυτούς που το θεωρούν αριστούργημα, μάλιστα αρκετά κομμάτια τα βαριέμαι να τα ακούω πια και σταματάω εδώ γιατί θα αρχίσει το ψηφιακό ξυλίκι. Πολύ σημαντικός δίσκος παρόλα αυτά, και με το μισό και παραπάνω ακόμη έχω ανατριχίλες. -
Heavy Load - Stronger Than Evil
Σε αντίθεση με τον προηγούμενό τους, αυτό τον δίσκο τον αγαπάω πάρα πολύ . Έχει κάτι απλοϊκο σε σημεία αλλά συνάμα κάτι εντελώς straight from the heart. Έχει και Phil Lynnott, αμέ -
Virgin Steele - Guardians of The Flame
Δίσκος που αγαπώ πάρα πολύ. Τα πιο καθαρά heavy metal του ( Metal City, Hell or High Water, Life of Crime, Burn the Sun) τα θεωρώ φανταστικά ενώ το επικό Redeemer είναι από τα top κομμάτια του είδους. Ατμόσφαιρα, heavy riffs, φωνάρα απίθανη
οι “μεγάλοι”
-
Dio - Holy Diver
δίσκος που αγαπούσα παράφορα μικρός. Δεν έχει αντέξει τόσο στη ροή του χρονου μέσα μου, nevertheless τον αγαπώ πάρα πολύ. ειναι essential -
Ozzy - Bark At the Moon
πάντα μας αρέσουν τα δίπολα στο μεταλ. Είμαι από αυτους που θεωρούν τα 4 πρώτα Dio συνολικά σαν καλλιτεχνικό απόβαρο κατώτερα από τα αντίστοιχα Ozzy και νομίζω μεγάλο μέρος αυτού έχει να κάνει με το γεγονός ότι πως τα Ozzy ειναι πιο ιδιαίτερα ( στα αυτιά μου τουλάχιστον) στο ρυθμικό και το συνθετικό κομμάτι. Πολλοί ύμνοι εδώ, ομώνυμο, Waiting for Darkness , You 're no different και ένα ηλεκτρικό ρεύμα με διαπερνάει -
Black Sabbath - Born Again
πως τα κατάφερες έτσι ρε Αντωνάκη μου, έδιωξες δύο τεράστιους frontmen, έχεις κακη παραγωγή για πρώτη φορά στην καριέρα σου… όμως οι riffαρες και τα super κομμάτια ακόμη υπάρχουν, αν και ο δίσκος είναι μάλλον ο κατώτερος της μέχρι τώρα καριέρας τους. Αδικημένος παρόλα αυτα. Oμώνυμο, disturbing the Priest μεγάλοι ύμνοι. Τον αγαπάνε πολύ και οι Psychotic Waltz, αμέ
The future MTV stars
-
Motley Crue - Shout at The devil
Πανκίλα, ροκ εν ρολλ αλητεία , λίγο heavy metal. Ακόμη και ο Βινς εδώ μου αρέσει. Η μπάντα μετά δεν με αφορά καθόλου. -
Europe - Europe
Ύμνοι ύμνων εδώ μέσα από τα τότε πιτσιρίκια. Θα εξελισσόνταν πολύ στο μέλλον από όλες τις απόψεις αλλα αυτά τα Seven Doors Hotel και The King Will Return είναι στο πάνθεον των αγαπημένων μου τραγουδιών τους. αντίθετα με τους από πάνω αυτοί με ενδιαφέρουν και μετά, και πολύ κιόλας
heavy/power αφρόκρεμα
-
Savatage - Sirens
το πρώτο χτύπημα από το πιο ταλαντούχο ζεύγος αδερφών που είδε το heavy metal έχει μερικά κομμάτια πραγματικούς φονιάδες ( ομώνυμο, Holocaust, Scream Murder, I believe ) μέσα σε μερικά φιλλερς. Απόκοσμες ερμηνείες, ακατέργαστες αλλά πορωτικές σολάρες, ζοφερή ατμόσφαιρα. τα καλύτερα έρχονται -
Riot - Born in America
πολύ αδικημένος δίσκος, ο πιο heavy της μέχρι τότε καριέρας τους, το δίδυμο της κιθάρας σε μεγάλα κέφια, σπουδαίος Forrester. δυστυχώς εδώ ήρθε το τέλος, για να επιστρέψει η μπάντα άκρως ποιοτικά με το ίδιο όνομα, αλλα στο μουσικό κομμάτι πραγματικά καμία σχέση… -
Saxon - Power And the Glory
δισκάρα που κανονικά είναι για πενταδάτη, γεμάτη ύμνους, ο τελευταίος πολύ μεγάλος δίσκος τους για τη δεκαετία και ο τελευταίος της πρώτης θεϊκής περιόδου. -
Raven - All for One
τελευταίος πραγματικά πολύ μεγάλος δίσκος για τους Raven. πιο άμεσος και προσιτός από τον προηγούμενο και για πολλούς πιο μεστός. Λιγότερη extravaganza, στυλ athletic enough
Οι thrashers:
-
Metallica - Kill 'em all
σκιπ Motorbreath, σκιπ jump in the fire, skip pulling teeth και μετα τι; ε μετά μόνο ύμνοι, πόρωση, headbanging, ταχύτητες, τσαμπουκάς, ριφφάρες -
Slayer - Show No Mercy
πολυ πιο ολοκληρωμένο μουσικά από τους απο πάνω κυρίους ( γνώμη μου ) και κυρίως σκοτώνει ολόκληρο όπως είναι. Crionics και Evil Has No boundaries ,κατευθείαν για αυχενικό
The chosen ones 
5 . Anvil - Forged in Fire
αυτοί εδώ οι κύριοι είναι για μένα the heaviest shit in 1983 ( heavier than anybody else). Και ο κυριότερος λόγος είναι ότι πίσω στα τύμπανα είναι ενας παιχταράς , ένας μελετημένος κατεδαφιστής που στέλνει τον Lars για ιχθυοκαλλιέργειες . παραγωγάρα Τσαγκαρίδη, γεμάτο ύμνους , άλλοτε heavy speed, άλλοτε Mid tempo οδοστρωτήρες, άλλοτε υμνικοί. Δισκάρα.
4 . Marillion - Script for a jester’s tears
o μόνος δίσκος τους που μοιάζει τόσο με Genesis ( για την ακρίβεια μια Heavy εκδοχή αυτών) με 6 αθάνατους ύμνους. Η μετριοκακή παραγωγή βγάζει κάτι νοσταλγικό και παραμυθένιο, ο ψηλός αντιγράφει Gabriel και Hammill αλλά το κάνει τόσο όμορφα. Η ρετσινιά Genesis έμεινε βέβαια, αλλά ήδη από τον επόμενο δίσκο φεύγουν απίστευτα πολύ μακριά από τη σκιά τους. Μπαντάρα
3 . Satan - Court in The Act
αυτη η ριφφοκατάνυξη, οι περίτεχνες κιθάρες ενός διαστημικού διδύμου και οι ερμηνειάρες του Brian Ross δεν θα μπορούσαν να θαφτούν ουτε με χειρότερη παραγωγή από αυτήν την πολύ κακή με την οποια τελικά βγήκε ο δίσκος. Ένας σκασμός ύμνους, σε μια δισκάρα που ακροβατεί ανάμεσα σε heavy/speed Και Power ( εν πολλοίς τα (επανα)καθορίζει) όταν αυτά δεν ήταν καν κατασταλλαγμένα. Πολύ μεγάλη κυκλοφορία
2 . Mercyful Fate - Melissa
Ένα σκοτεινό ανοσιούργημα, με τα πιο περίτεχνα riffs που είχε δει μέχρι τότε το heavy metal, το stained class πάει μια βόλτα κατευθείαν στην κόλαση και γυρίζει πίσω να μας αφηγηθεί τι είδε. Τ- Ρ - Ο - Μ - Α - Κ - Τ - Ι - Κ -Α καλό rhythm section και ο Βασιλιάς γεμάτος θεατρικότητα, βγαλμένος από τους πιο απόκοσμους εφιάλτες του ακροατή . Τελειότητα
1 . Iron Maiden - Piece of Mind
η πρώτη πλευρά είναι ίσως η καλύτερη που είδε ποτέ το heavy metal . Εντάξει και η δεύτερη μπόμπα είναι δεν λέω. Αλλά αυτή η πρώτη. Τι να πει κανεις. Πραγματική διαφήμιση του heavy metal . Where Eagles Dare στα 3-4 πιο αγαπημένα μου Maiden, μαγικά Revelations, Trooper, Flight of The Icarus. Η επικούρα του To Tame A land, στοιχειώνει. Πραγματικά και εδώ να σταμάταγαν θα ήταν θρύλοι. Τόσα χρόνια μετά και η μπάντα αυτή ακόμη μεγαλώνει μέσα μου.
22 Likes
Τότε ήμουν 1 έτους. Πρέπει να ήταν το 2006.
Επειδή μ’ έψησες να πω μία αλήθεια, για πάρτη σου!
“Hail to England” (ο καλύτερός τους δίσκος) > (=βάζοντας κάτω) Από το “No prayer for the Dying” μέχρι και το τελευταίο τους.
1 Like
Έπιασες διάφορα που ήταν στο μυαλό μου.
Πρώτο και κύριο, ναι, πετάς έξω το Feeling Free Again και έχεις ένα ατόφιο 10αρι όσον αφορά το Crystal Logic.
Δεύτερον, χαίρομαι πάρα πολύ που κάποιος ανέφερε Europe. Μέχρι το Prisoners In Paradise δεν έχουν όχι μέτριο, ούτε καν “απλά καλό” δίσκο. Μεγάλοι παίχτες και φοβερό σερί από δισκάρες, πολυαγαπημένο συγκρότημα (και λίγο ριγμένο ίσως καθώς επισκιάστηκαν από 2-3 megahits).
Τρίτον, χαη φαηβ για το ντουετάκι Sortilege-Ryche (το οποίο Ryche ναι, πρακτικά γέννησε το USPM).
Και σε πιο προσωπικό ύφος, για να μην το αναφέρω κάθε τρεις και λίγο, από την στιγμή που εμφανίζονται στον χάρτη οι Savatage, κάθε κυκλοφορία τους θα μπορούσε να είναι στην πρώτη θέση της χρονιάς της. Δεν θα το παίξω όμως έτσι, για να το κάνω πιο ενδιαφέρον για εμένα.
Επιπλέον, το Holy Diver μπορεί με τα χρόνια να το ακούω λιγότερο αλλά αυτό δεν το κάνει λιγότερο σημαντικό στον κόσμο μου. Ήταν ο δεύτερος δίσκος που αγόρασα ποτέ και πάντα θα νιώθω όμορφα όταν τον επισκέπτομαι.
Τέλος, μια “συγγνώμη” από τους Journey και τους Magnum που δεν μπήκαν πεντάδα. Θα σταθώ στο Eleventh Hour των δεύτερων, έναν δίσκο που θεωρώ πολύ υψηλού επιπέδου και κοντράρει το On A Storyteller’s Night στην δισκογραφία τους. Πιστεύω πως είναι εγκληματικά υποτιμημένος όχι μόνο από τους φανς (ίσως όχι τόσο), σίγουρα όμως και από την μπάντα (ακόμα παραπονιέμαι που δεν έπαιξαν κάτι από εδώ όταν μας τίμησαν). One of a kind, απλά και όμορφα.
Αφήνω και πεσκέσι, καθώς πρέπει και αξίζει να ακουστεί παραπάνω:
ΥΓ. Θα μπορούσα να ονοματίσω και άλλους αγαπητούς δίσκους, νομίζω όμως πως δίνει μεγαλύτερη αξία στα γραφόμενά μας αν αναφέρουμε πραγματικά αγαπημένους δίσκους παρά δίσκους που εκτιμούμε πολύ/τα σπάμε/απλά μας αρέσουν. Εκεί είναι το point!
8 Likes