για δες… αλλιώς γραψε τα εδω και τα βαζω
1 Like
Thanks, ψήφισα. Πάρα πολύ δύσκολη χρονιά.
2 Likes
1980
Καλώς ήρθατε αγαπημένα 80s.
Εχω περασει μαζί σας, μέσα στα χρόνια, από το απόλυτο Love σε τέρμα Hate κ παλι πισω.
Πλέον, εχω πολυ ομορφη κ κατασταλαγμένη σχέση μαζί σας, κ είμαι έτοιμος για καταγραφές (as in Μόνο Λίστες).
( εντάξει, από δω κ περα, νομίζω ότι ξεκινάω κ γω τις δεκάδες, σιγά σιγα)
10. Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz
Ποτέ δεν ήμουν φανατικός της προσωπικής του καριέρας, κ σίγουρα ΔΕΝ την θεωρώ ως φυσικη συνεχεια των Σάμπαθ (όπως κ ΤΙΠΟΤΑ αλλο σ αυτόν τον πλανήτη, που να μην συμπεριλαμβάνει Iommi ΚΑΙ Ozzy ΜΑΖΙ).
Having said that, παραμένει ένα πολυ ευχαριστο (κ συχνά αγαπημένο) spin off του Σαμπαθικου Συμπαντος, κ ταυτόχρονα ένα φρεσκο, διαφορετικο προσωπο του Madman, που άφησε πισω καποιες υπερ-κλασικές στιγμές, κ συστησε στο ευρυ κοινο εναν από τους δυο τρεις πιο εμβληματικους ήχους lead κιθάρας του κλασικου Hard/Heavy.
(Όπως κ να χει, στον επόμενο δίσκο του ειναι που θα λάμψει απολυτα ο Όζαρος, όσο ποτέ άλλοτε εκτός Σάμπαθ.)
9. Accept - I’ m a Rebel
Προσωπική εφηβική αδυναμία η Αξεπταρα (πρωτη μου συναυλία στο Ροδον - κάπου το '94 - πιτσιρικάς μόνος μου ανάμεσα σε κάτι τρελαμένους παλαιομεταλαδες των 80s). Όπως κ στην περιπτωση των Πριστ, θεωρώ τον δευτερό τους δίσκο ως το ουσιαστικο τους ντεμπούτο. Εδώ αρχίζουν να βρίσκουν την μουσική ταυτότητα για την οποία αγαπήθηκαν. Ανεμελιά, αμεσότητα κ άγνοια κινδύνου.
8. AC/DC - Back In Black
Θα πρέπει να είναι κανείς εντελώς μαλωμενος με την έννοια του ρυθμου, της γκρουβας κ του ψυχωμενου, διονυσιακου rock για να μη νιώθει με αυτόν τον δίσκο. Ο Bon Scott έφυγε, το πνευμα του ζει κ εμπνέει.
7. The Cure - 17 Seconds
Την ίδια μέρα που κυκλοφόρησε το πρωτο μεγάλο μνημείο του επικου Metal (γνωστο κ ως Heaven and Hell), ο κόσμος πρωτοειδε στα δισκαδικα κ έναν από τους πρωτους μεγάλους δίσκους του ευρύτερου ατμοσφαιρικου/γοτθικού rock.
Αποκρυνομενος όλο κ περισσότερο από την σκιά του post punk, εδώ ο Robert Smith κι η τόσο χαρακτηριστικη φωνή του αρχίζουν να κοινωνούν το μουσικό του όραμα.
Κ μονο το A Forest να είχε ο δισκος, θα αξιζε αναφορά.
6. Killing Joke - Killing Joke
Αν κ δεν μπαινει ευκολα κάτω από ταμπέλες το συγκεκριμένο 43χρονο (κ ακομα εντυπωσιακό) μουσικό διαμάντι, ωστόσο, παραμένει ο αγαπημένος μου (και ,για μενα, ο κορυφαιος) post punk δίσκος εκεί έξω. Ο Jaz μόλις που έχει ξεκινήσει να ξεδιπλώνει τις ψυχωσεις του, αλλά το αποτέλεσμα είναι ήδη στοιχειωτικο. Κ ναι, είναι ο δίσκος του The Wait (ευχαριστιες στους Metallica κ από μένα - τα λέει άψογα ο @ChrisP ).
5. Judas Priest - British Steel
Ξεκινάω με κάποιες δηλώσεις αυτοαναφορικοτητας:
Ναι, αγαπω παθολογικα τους Priest, αλλά δεν είμαι ο τυπικος Πριστας.
Ήμουν εκεί το 2000 στο Ροδον, σε κείνη την μυθική εμφάνιση του Halford, κ μερικους μήνες μετά συγκινήθηκα (κ πωρωθηκα), βλέποντας την υπόλοιπη μπάντα με τον Ριπερ. Τους είδα τις πρωτες δυο φορές που ήρθαν για λάιβ εδώ μετα την επιστροφη του Halford στο συγκροτημα, οπως κ το 18 στην Μαλακάσα ( οπου επαιξαν - για πρωτη φορα ζωντανά σ εκείνη την περιοδεια- το Saints In Hell, κ παλευα να μην βουρκωσω).
Ωστόσο, ΔΕΝ ήμουν εκεί το 11,ουτε το 15 (μαλλον δεν τους είχα συγχωρήσει την απουσία του ΚΚ), ενώ το καλοκαίρι που μας περασε επελεξα, την μέρα που επαιζαν, να δω τους GYBE στο Ηρώδειο (κ δεν το μετάνιωσα).
Λατρεύω τους Priest των 70s, κ ταυτόχρονα καταλαβαίνω το ποσο περιεργοι/αλλόκοτοι, με προβληματικες παραγωγες κλπ μπορεί να ακουγονται στους μη φανατικους ακροατές, σ εκείνους τους δίσκους. Ο λόγος για μένα είναι αρκετά απλός: σε αντίθεση με άλλες μεγάλες μπάντες της εποχής, των οποιων οι δίσκοι ακουγονται πλέον ως διαχρονικά rock classics, οι 70s Priest μέσα σε όλη τους την αλλόκοτη, ανεπιτήδευτη υπόσταση δεν το κανουν ευκολο το να εκληφθούν ως Rock/Hard Rock μπάντα, κ αν κριθουν ως τέτοια ίσως κ να παρεξηγηθούν ως περιεργοι (για να μην πω αποτυχημένοι).
Οχι.
Μέσα στις προβληματικες παραγωγες τους κ την αυθεντικα απροσάρμοστη φυση τους οι Priest των 70ς ήταν ΤΕΡΜΑ METAL (κυρίως στο μουσικο πνευμα/ κατεύθυνση/αντίληψη κ το συνθετικό θάρρος/θράσος), κ προσωπικα διαφωνώ κάθετα με την αντίληψη που θέλει τους κλασικους Metal Priest να είναι αυτοι των 80s.
Πίσω από τα δερματινα κ τις μηχανές, θεωρώ πως επι της ουσίας οι 80s Priest ήταν πολυ πιο εμπορικη ροκ μπαντα, με τις ποζες της, τα στεγανά της, κ το κυνήγι του hit ( ακόμα θυμαμαι το κράξιμο που είχε φάει ο Brett Hinds των Mastodon όταν τους είχε χαρακτηρισει ως Rock συγκροτημα, αλλά δεδομένου του ότι στην Αμερική τους μνημονευαν περισσοτερο για το Living After Midnight κ το Another Thing Coming, αντί για το Sinner κ το Dissident Aggressor πχ, ίσως να μην ακουγεται τόσο παραλογη μια τέτοια θέση).
Όλα αυτά λοιπόν, ξεκινούν ουσιαστικά στο British Steel, κ είναι βασικοί λόγοι που με κάνουν να συμφωνώ απόλυτα με την τοποθέτηση του @anhydriis ότι αυτό είναι το δικό τους Black Album
(αν κ διαφωνω όσο δεν παει με το ότι τα δικά τους Master κ Ride τα έβγαλαν αργότερα- τα είχαν κυκλοφορησει ήδη από τα 70ς- το Painkiller ήταν απλά ο πιο μεγαλειώδης επιλογος μιας ολόκληρης εποχής, αλλά δεν χρειαζόταν αυτό για να τοποθετηθουν στο Πάνθεον των μεγάλων δημιουργων του χώρου).
Εδώ λοιπόν, οι Priest συμπλεοντας με την έκρηξη του NWOBHM (για το οποίο φυσικά φέρουν τεράστια ευθύνη), λειτουργουν ως ναυαρχίδα δίπλα σε πρωτοεμφανιζομενες πεινασμενες μπανταρες, κ εκτοξευουν υμνους όπως το Rapid Fire κ το Steeler, δίπλα σε εύπεπτα χιτακια σαν το προαναφερθέν Living after Midnight κ το United.
Το τελικό προσημο παραμένει τόσο θετικό ώστε να τους διατηρεί σε βάθρο που χωράει μόνο τους κορυφαίους.
Ωστόσο, όλο αυτο το σεντόνι ήταν κι η ευκαιρία μου να γράψω κάποιες ακόμη σκέψεις μου για την μπανταρα, μιας που αυτή ειναι η τελευταία φορά που θα βρεθούν σε δίκη μου λίστα πενταδας (από την μεθεπόμενη χρονια ξεκινούν τα “πιο δικά μου” ακουσματα, οποτε θα φυλαξω τα μελλοντικα σεντόνια μου για πιο ζοφερους ήχους ίσως).
4. Black Sabbath - Heaven and Hell
Πολυ πιο συντομα εδώ θα πω απλα ότι, αν κ ειμαι απο αυτους που θεωρούν πως Sabbath ειναι η κλασική τετράδα, αυτό δεν με εμποδίζει να θεωρησω, εντελώς αυτόνομα κ αυτοφωτα, το Heaven and Hell ένα μουσικό μεγαθήριο, έναν από τους σπουδαιότερους (κ αυθεντικοτερους) δίσκους επικου metal που έχουν ηχογραφηθει ποτε, κ ίσως την κορυφαία στιγμή του Dio (οκ, μαζί με το Rising).
Υπάρχουν τουλάχιστον τρία τραγούδια που δεν με τρελαίνουν εδώ (Lady Evil, wishing well, walk away), αλλά επειδή στο δίλλημα που τέθηκε πιο πανω τάσσομαι ξεκαθαρα με τους δίσκους που εχουν κάποια τεράστια κομμάτια, κι ας μην είναι όλα στο ίδιο επίπεδο, το Heaven and Hell δεν το είδα ποτε ως κάτι μικρότερο από αριστουργημα.
3. Angelwitch - Angelwitch
Η αλήθεια είναι οτι από μια πιο προβλεπόμενη οπτική γωνία, που θέλει “σωστά” φωνητικά, δίχως υπερβολες στις ερμηνείες, ώριμες ενορχηστρώσεις κ θελκτικες - φιλικές στο αυτί - παραγωγες, μπορώ να κατανοήσω το να του βρίσκει κανείς ψεγάδια ή να κρίνει ότι δεν στέκεται σημερα με τον ίδιο τρόπο όπως το σύγχρονό του album των Diamond Head πχ.
Η οπτική που θέλει το Heavy Metal ως οργανική μετεξέλιξη του Rock/Hard Rock ειναι ευκολο να προσπερασει τα πιο δυνατά σημεία ενός τέτοιου δίσκου.
Οχι. Το Angelwitch ειναι βυθισμένο μέσα σ ενα μεταφυσικο σκοτάδι που ξεπερνά, ίσως, ακόμα κ τους ίδιους τους δημιουργους του, κ είναι από τους πρωτους Metal δίσκους που κόβουν το ομφάλιο λώρο από το πατρικο hard rock που το ξεγεννησε, ορμωντας θρασυτατα, μέσα από τα θεριεμενα του riffs κ τις ανεξέλεγκτες φωνητικες του ερμηνείες, προς κατευθυνσεις που τα επόμενα χρόνια θα μας φερουν πιο ακραίους ήχους (thrash, doom κ οχι μονο). Μην το κουράζουμε. Ένας απο τους τρεις πιο κρίσιμους δίσκους του NWOBHM.
2. Motorhead - Ace of Spades
Η τελευταία συμπερίληψη των Motorhead σε λίστα μου είναι αυτη του εμβληματικου τους δίσκου- μανιφέστο. Εδώ, όπως έχει χιλιογραφτει, ο Lemmy το τερματίζει, οι εντάσεις (κ οι υμνοι) χτυπάνε κοκκινο, κ πλέον τα καυσίμα που απαιτούνται για να εκραγεί ο ακραίος ήχος (μέσα στα επόμενα δυο τρία χρόνια), έχουν ολοκληρωθεί.
Κοινώς: ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΛΕΜΕ
1. Iron Maiden - Iron Maiden
And so it begins…
Το Metal δεν είχε ακουστεί ποτε, μέχρι τοτε, τόσο γαμημενα συναρπαστικό, ανεξέλεγκτο, επικίνδυνο.
Αρχικά, ας βγάλουμε το ελεφαντακι από το δωμάτιο, ναι;
Ποτέ δεν με συγκινησε θεοτρελα το punk, σε καθαρά μουσικο επιπεδο,αλλά κατά βάθος παντα θα το αγαπάω, κυρίως λόγω της (έστω κ συγκυριακης) επιδρασης που είχε στο φαινόμενο Maiden (κ κατ’ επέκταση στο Metal συνολικα, από κει κ περα).
E ναι. Οσο κ αν τον χαλάει τον Harris να το παραδεχτεί, το punk περιτριγυρίζει από παντου τους πρωιμους Maiden.
Σαν ανταγωνιστής, συναγωνιστης, αθελητος φιλος, επιθυμητος εχθρος, πρόκληση, αιτία να αποδείξουν πραγματα, έμμεση επιρροή μέσα από το περιβάλλον που ζουσαν κ ανεπνεαν, άμεση επιρροή του δευτερου βασικότερου μέλους τους εκείνης της εποχής (σορρυ Ντέιβ αλλά δεν εννοω εσένα).
Κι αυτό είναι μια από τις βασικές αιτίες που οι Maiden(συμφωνώ εδώ με τον συχνά ισοπεδωτικό Ντιανο), μαζι με Angelwitch κ Holocaust, ήταν από τους λίγους, ίσως, που δικαιολογουσαν το New στη NWOBHM ταμπελα ως ποιοτικο/ υφολογικο χαρακτηριστικο (κ οχι μονο χρονολογικο).
Μέσα από τις πιο αρχεγονες protometal κ Hard Rock διδαχές (Sabbath, Zeppelin,Purple, Wishbone Ash, Thin Lizzy, UFO, Camel, Yes, κλπ), αλλά ΚΑΙ μέσα από την φλόγα που είχε ξυπνήσει η αναταραχή του punk (κ το εφιαλτικό όραμα της Θάτσερ, για να τα λέμε κ ολα) ακόμα κ σε ροκομεταλαδες της εποχής (κ λοιπους αποκληρους) το αποτέλεσμα ήταν να ανατροφοδοτηθει,να αναγεννηθει, κ να μετατραπεί ένα ολόκληρο μουσικό κίνημα (το οποιο, μεχρι τότε, έμοιαζε να κλεινει τον ιστορικό του κυκλο) σε νέα ανεξέλεγκτη Λαίλαπα, που για τα επόμενα (πολλα) χρόνια δεν θα σταματουσε να γενναει ολο κ πιο ακραία μπασταρδοπαιδα
(ναι, για το Metal λέω τώρα - τελειωμενο θα ήταν, αν δεν αναγκαζόταν, απο τις κοινωνικοπολιτικες συνθήκες της εποχης, να επαναπροσδιοριστει,να ζυμωθει εκ νέου,κ να βγει απο τα ακριβά στουντιο των ροκ σταρς στις φτωχογειτονιές κ τα πεζοδρομια).
Ολα αυτα, ξεκίνησαν εκείνη την εποχη να κατρακυλουν σαν χιονοστιβάδα, κ κάπου εδώ, στα γαμωσοκακα του East End, συμπαρεσυραν μια νεαρη μπαντα σφυρηλατοντας μια παραταιρη χημεία, ανάμεσα σ έναν, μάλλον συντηρητικό, αλλά με απίστευτα ξερό κεφάλι, πεισμα κ εσωτερική δυναμη, σκουπιδιαρη/μπαλαδορο, κ σ έναν αυτοκαταστροφικο αληταμπουρα, ο οποίος όμως,ειτε αρέσει είτε όχι στον οποιονδήποτε, ήταν μια ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ (κ με ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ ψυχή, ενέργεια κ ένταση στην φωνή του, σε σχέση με τους περισσοτερους σύγχρονούς του - μλκς ο τυπος ήταν κτήνος πισω απο το μικροφωνο, τι φαλτσα κ μπαρμπουτσαλα καθόμαστε να λεμε, ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ;; )
Κ εδώ λοιπόν, πρωτοαντικρυζουμε τον βασικότερο λόγο για τον οποίο αυτή η μπάντα ειναι τοσο τεράστια:
Την Maiden Μελωδία.
Με την τόσο χαρακτηριστικη, αναγνωρισιμη ταυτότητα, που σε κάνει να νιώθεις οτι ακους κάτι τόσο βαθιά προσωπικο κ συνταρακτικό κ σε βυθιζει σε μια διαφορετική αντίληψη της αλληλεπίδρασής σου με την μουσική κ τον περιβαλλοντα χώρο (ακόμα κι αν οι στίχοι μιλουν για μαλακες επιδειξίες, για σεξεργατριες κ για κακά ξενυχτια).
Μαζί, λοιπόν, με τη νεα δεκαετία,
το τέρας των Μέιντεν ειναι εδω κ ξεπροβάλλει το κακάσχημο κεφάλι του μέσα απο εννιά (9) αρχετυπικοτατες κομματαρες (φυσικά κ μετράω κ το Sanctuary), που ηταν γραφτο να αλλάξουν τον ρου της Ιστορίας (μας).
Κ από τότε, απλά, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο…
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Οκ, ήταν δεδομένο ότι όλο κ κάποιος θα το ποσταρε (ο @Rebel ήταν τλκ, αν δεν κάνω λάθος), αλλά παραειναι εμβληματική εικόνα (που, ναι, τα λέει ΟΛΑ) για να μην την ανεβάζουμε ξανά κ ξανά:
23 Likes
Είσαι τόσο γιγάντιος που κανονικά οι ψήφοι σου θα έπρεπε να μετράνε διπλά.
Κατά τα άλλα, συμφωνούμε σχεδόν σε όλα.
Προφανώς τους Crisis τους ξέχασα τελείως.
Mπράβο για την αναφορά.
1981 ΕΡΧΟΜΑCTE.
2 Likes
80ς είναι και μόλις άρχισαν…
11η εβδομάδα - 1980
47 συμμετέχοντες
@Dr.Feelgood 
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Black Sabbath - Heaven & Hell | 95 |
|---|---|
| Iron Maiden - Iron Maiden | 89 |
| Judas Priest - British Steel | 57 |
| AC/DC - Back In Black | 50 |
| Ozzy Osbourne - Blizzard of Ozz | 46 |
| Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables | 42 |
| Rush - Permanent Waves | 40 |
| Motorhead - Ace of Spades | 38 |
| Diamond Head - Lightning to the Nations | 36 |
| Angel Witch - Angel Witch | 25 |
| Killing Joke - Killing Joke | 18 |
| Wipers - Is this real? | 17 |
| Joy Division - Closer | 16 |
| Saxon - Wheels of Steel | 13 |
| Bauhaus - In The Flat Field | 12 |
| Queen - The Game | 11 |
| Bruce Springsteen & the E-Street Band - The River | 11 |
| John Williams - The Empire Strikes Back | 10 |
| The Cure - Seventeen Seconds | 12 |
| Roky Erickson and The Aliens - Roky Erickson and The Aliens (5 Symbols) | 6 |
| The Sound - Jeopardy | 5 |
| Talking Heads - Remain in Light | 5 |
| Scorpions - Animal Magnetism | 5 |
| Dire Straits - Making Movies | 5 |
| Thin Lizzy - Chinatown | 4 |
| Electric Sun - Fire Wind | 4 |
| The Feelies - Crazy Rhythms | 3 |
| Siouxsie and The Banshees - Kaleidoscope | 3 |
| Kate Bush - Never For Ever | 3 |
| Blue Öyster Cult - Cultosaurus Erectus | 3 |
| X - Los Angeles | 2 |
| Socrates - Waiting for Something | 2 |
| Saxon - Strong Arm of the Law | 2 |
| Michael Schenker Group - The Michael Schenker Group | 2 |
| Levon Helm - American Son | 2 |
| Def Leppard - On Through the Night | 2 |
| D.O.A. - Something better change | 2 |
| Whitesnake - Live… in the Heart of the City | 1 |
| Tom Waits - Heartattack And Vine | 1 |
| The Damned - The Black Album | 1 |
| Krokus - Metal Rendez-Vous | 1 |
| Jon Hassell/Brian Eno - Fourth World vol. 1 | 1 |
| Joan Jett - Joan Jett | 1 |
| Blackfoot - Tomcattin’ | 1 |
2η νίκη για τους Black Sabbath, 10 χρόνια μετά…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
και double…
τίτλοι τέλους για το 1980
1981 Φύγαμεεεεεε…
και εξελάκι
credits and love to all 
20 Likes
Του Αρχηγού 
;
Βάλε κι άλλη μία ψήφο στο British Steel για εξώφυλλο κυρ-Στέφ… εεε κυρ- @anhydriis
1 Like
Του Αρχηγού; 
Μεγάλε… τι έχεις κάνει εδώ… Μιλάμε, για μεταδιδακτορική αναφορά (αν σε χρειαστώ στη δική μου, θα σ’ ενημερώσω). Βάζεις κάτω όλα τα περιοδικά. Ωραίος!
2 Likes
Σωπα μωρέ… προχειροδουλίτσα… μακάρι να είχα παραπάνω χρόνο χχιχχχιχιχι… επιφυλάσσομαι και στο διδακτορικό 
2 Likes
πωπωπωπ θεικό…
μέσα σε μία βδομαδα βγήκαν:
Black Sabbath - Heaven & Hell (1980)
Iron Maiden - Iron Maiden (1980)
Judas Priest - British Steel (1980)
4 Likes
Από τις σπάνιες περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να πει για οποιοδήποτε από τα τρία “από τους καλύτερους δίσκους που βγήκαν εκείνη τη βδομάδα” και να μην ακούγεται εντελώς μαλακία/“κάτι μας είπες τώρα” 
4 Likes
1981
Rush-“Moving Pictures”
Whitesnake-“Come an’ Get It”
Iron Maiden-“Killers”
Saxon-“Denim and Leather”
Black Sabbath-“Mob Rules”
18 Likes
| My Top5 1981 | ||
|---|---|---|
| Blue Öyster Cult | Fire of Unknown Origin | |
| Ozzy Osbourne | Diary Of a Madman | |
| Def Leppard | High N Dry | |
| Cirith Ungol | Frost And Fire | |
| Venom | Welcome to Hell | |
| Honourable Mentions | ||
| Black Sabbath | The Mob Rules | |
| Holocaust | The Nighcomers | |
| Accept | Breaker | |
| Iron Maiden | Killers | |
| Dark Star | Dark Star | |
| Εξωφυλλο της Χρονιας | ||
| Iron Maiden | Killers |
15 Likes
-
Γμτ δε χωράει στα τοπ μου. Για χρόνια κ μάλλον περιέργως, ήταν το αγαπημένο μου. Απλά γαμάτο, ανέμελο hard rock. Για να περασεις καλά με μπύρες και φίλους, οδηγώντας (ή συνοδηγώντας στην περίπτωσή μου
). Βγάζαν αβέρτα κομματάρες τότε. -
Μόνο εγώ θεωρώ το Mob Rules πολύ κάτω από H&H? (Δλδ πολύ καλό αλλά όχι αριστούργημα.)
5 Likes
Η σαμπαθική οικογένεια το 1980 έβγαλε τα αριστουργήματα. Το 1981 έβγαλε πολύ καλούς δίσκους, αλλά όχι όπως αυτοί της προηγούμενης χρονιάς.
4 Likes
Χμ… Δε μου αρέσει που λες για οικογένεια αλλά οκ. Απόψεις είναι αυτές. 
Aυτή είναι από τις πιο μεταλλικές χρονιές μου.
1) Blackfoot - Marauder
Διαμάντι. Στα 5 αγαπημένα μου southern rock albums. Με την ευρεία έννοια rock γιατί αν ακούσει κάποιος ανυποψίαστος το Good Morning, θα πει πως αυτό είναι σπινταριστό heavy metal. Aυτό έκαναν οι Blackfoot στο Marauder. Πολύ heavy (περισσότερο από πολλές hard rock/ heavy metal μπάντες της εποχής), η μια ριφάρα να διαδέχεται την άλλη, η έμπνευσή τους στον θεό. Payin’ For It, Too Hardle to Handle, Dry County, Fire of the Dragon, ογκόλιθοι. Μόνο στο Fly Away παίρνεις μια ανάσα (μελωδική up tempo κομματάρα). Δεν ξεχνάνε ούτε τις ρίζες τους στο party rocker, Rattlesnake Rock ‘n’ Roller. Και επειδή έχω ξαναπεί πως η μπάντα αυτή είχε πολύ συναίσθημα, πάρε και τα μελωδικά Searching και κυρίως το Diary of a Working Man, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ, φοβερή κλιμάκωση της έντασης μέχρι το σόλο και τη συντριπτική του ριφάρα. Αριστούργημα.
*Απίστευτο πόσο απογοητευτική η συνέχεια.
2) Tom Petty & the Heartbreakers - Hard Promises
Ο Petty σκοτώθηκε με την δισκογραφική που πήγαινε να εκμεταλλευτεί την επιτυχία του για να αυξήσει τις τιμές των δίσκων του και αφού τους υποχρέωσε μετά από μεγάλο αγώνα να κάνουν πίσω, έδωσε στον κόσμο αυτή τη δισκάρα. Ίσως ένα τσακ κάτω από τον προκάτοχό του αλλά πόσοι είναι πραγματικά καλύτεροι του Damn the Torpedoes?
Έτσι πρέπει να ξεκινάει ένας δίσκος. με το The Waiting, το καλύτερο τραγούδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και καπάκια A Woman in Love. Κομμένο και ραμμένο να γίνει επιτυχιάρα, εθιστική lead μελωδία, ρεφρενάρα, πολύ ωραία ανάπτυξη. Ε δεν έγινε ποτέ επιτυχία. Ούτε το Kings Road, το Insider (φοβερό ντουέτο με την Stevie Nicks)… Οι Αμερικανοί πεθαίναν για τέτοιου τύπου rock. Kι όμως. Δε βαριέσαι, η ποιότητα δεν κρίθηκε ποτέ από τις πωλήσεις. Kαι εδώ δείχνει νομίζω o Petty ένα southern grittiness σε κάποια τραγούδια που δεν ήταν τόσο εμφανές στα προηγούμενα άλμπουμ και θα γίνει πιο πολύ έντονο σε επόμενους δίσκους του.
3) Blue Oyster Cult - Fire of Unknown Origin
Μία από τις πολλές κορυφές τους αλλά δυστυχώς το τελευταίο πραγματικά μεγάλο άλμπουμ τους. Χαρίζουν τραγούδια σπάνιας ομορφιάς, ακόμα κι όταν αγγίζουν reggae και pop ήχους. Τα riff και τα solos όπως πάντα σπέρνουν, ενώ τα synth που ακούγονται είναι τέλεια ενσωματωμένα στον ήχο τους. Δεν εχει,καν νόημα να αρχίσω να ποστάρω τίτλους κομματιών. Όλα ένα κι ένα.
*Γιατί η εισαγωγή με τα πλήκτρα του Veteran μου θυμίζει πάντα το Twin Peaks?
4) Ozzy Osbourne - Diary of a Madman
Είχα χρόνια να το βάλω να παίξει. Τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το κερατάκι. Ποιο Blizzard τώρα… Το ισοπεδώνει. Για να μην πω, ποιο Mob Rules. Ο Οzzy και η υπερμπάντα του τα διαλύουν όλα. Ακόμα πιο δεμένοι από το ντεμπούτο, με μεγαλύτερη έμπνευση, με λιγότερες “ανάλαφρες” στιγμές. Αν, θεωρητικά για μένα, τα πιο αδύναμα τραγούδια είναι το Little Dolls και το Tonight, ξέρεις πως μιλάμε για τεράστιο άλμπουμ. Καλά, το ομώνυμο πρέπει να μπαίνει σε τοπ 10 καλύτερων heavy metal τραγουδιών για πλάκα, η σύλληψη και η ενορχήστρωση είναι για σεμινάριο. Όλοι θεοί αλλά εντάξει, ο Randy παίζει μπάλα με τους σπουδαιότερους που έπιασαν ποτέ ηλεκτρική κιθάρα. Riffs, solos από άλλον πλανήτη. Kι αυτό το SATO από τα πιο ορμητικά τραγούδια που έχω ακούσει. Όσα χωράνε σε 4 λεπτά, άλλοι δεν τα χωρούσαν σε ολόκληρα άλμπουμ. Διαγαλαξιακό heavy metal. Έχω εκστασιαστεί.
5) Def Leppard - High ‘n’ Dry
Από τις πιο πολυπαιγμένες κασσέτες μου, 90-άρα TDK, πρώτη πλευρά Οn Through the Night, δεύτερη το High ‘n’ Dry. Εντελώς feelgood κατάσταση. Ειδικά το δεύτερο ήταν ο τέλειος συγκερασμός ποιοτικού hard rock και πιο εμπορικού ήχου, προτού όμως ξεφτιλιστεί στα επόμενα (στο Hysteria κυρίως) και πριν ο Lange αρχίσει να πλαστικοποιεί τα πάντα. Τι κι αν δεν είναι NWOBHM?
Tα riffs και οι φωνητικές μελωδίες ήταν φανταστικά και πιασάρικα ήδη από το πρώτο άλμπουμ, εδώ όμως αρχίζουν να δείχνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ενώ υπάρχει και ένας AC/DC αέρας σε σημεία, όπως στο εκρηκτικό ομώνυμο. Aκόμα και γαμηστερό instrumental έχει, γενικά οι κιθάρες κεντάνε σε όλον το δίσκο. Και πάρε και You Got Me Runnin’ και Lady Strange (τι ΡΙΦ γαμώ το κέρατό μου πριν το σόλο), και…και… Δισκάρα.
6) Iron Maiden - Killers
Αφού τα ακούω όλα, ας ακούσω και το Killers.
Διαπίστωση πρώτη. Ides of March, αγαπημένο μου intro πιθανότατα σε heavy metal δίσκο.
Διαπίστωση δεύτερη. Τι τρελό γκρουβ είχαν οι Maiden στα 2 πρώτα άλμπουμ.
Διαπίστωση τρίτη. Κillers, θεϊκή έμπνευση το riff με τις αρμονικές.
Διαπίστωση τέταρτη. Purgatory αγαπημένο Μaiden deep track. Και ο ορισμός του NWOBHM.
Διαπίστωση πέμπτη. Ακόμα και το Genghis Khan, είναι καλύτερο απ’ ό,τι κομμάτι κυκλοφόρησαν στα τελευταία 3-4 άλμπουμ.
Διαπίστωση έκτη. Τι δισκάρα.
7) Riot - Fire Down Under
Ενέργεια, τίγκα heavy, ποια τεράστια αδικία δεν τους άφησε να γίνουν μεγάλοι? Ειδικά τα πρώτα χρόνια έπαιζαν support σε μεγάλα group, στα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Απίστευτα heavy για 81, riffs μέσα στην πώρωση. Μου αρέσει το απλό, ανέμελο heavy metal κι ακριβώς αυτό παίρνω από αυτόν τον δίσκο.
8) Doc Holliday - Doc Holliday
Κοσμάρα. To southern σχεδόν ήταν σχεδόν νεκρό όταν κυκλοφόρησε αυτή η ντεμπουτάρα. Και έρχονται εδώ οι φίλοι, σαν πιο heavy Molly Hatchet, με έναν τραγουδιστή που μου θυμίζει κάτι μεταξύ Bob Seger & Warren Haynes (Gov’t Mule/ Allman Brothers), φοβερές διπλές κιθάρες και keyboards και παίζουν φανταστικό southern rock. Κοιτάει στα μάτια τις δισκάρες των 70ς, δίχως υπερβολή. Εκτός τόπου και χρόνου, πήγε άπατο. Μεγάλη αδικία.
9) Rolling Stones - Tattoo You
Γαμώτο, αν μου άρεσε η β’ πλευρά όσο η α’, θα ήταν σίγουρα το αγαπημένο μου άλμπουμ τους μετά την αγία τετράδα ('68-'72). Και όχι τόσο γιατί δεν είναι καλή η δεύτερη πλευρά αλλά είναι πιο χαλαρή και νιώθω πως χαλάει το μομέντουμ που είχαν πιάσει ως εκεί. Ακόμα και με διαφορετική σειρά κομματιών, πιστεύω θα φαινόταν καλύτερο. Ακόμα κι έτσι όμως το Start Me Up είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε hit τους, και τα Hang Fire και Little T&A έχουν μια αντίστοιχη ποιότητα. Εξίσου καλά, αν όχι καλύτερα, τα πάνε στα blues rockers, Slave και Black Limousine, ενώ το Neighbours είναι τυπικό εκρηκτικό κομμάτι τους, δηλαδή τέλειο. To Worried About You παρόλα αυτά ξεκινάει δυνατά (όχι δυναμικά) την 2η πλευρά. Καλό το Tops, ακόμα καλύτερο το Heaven. Αλλά αν περίμενες κάποιο rock τραγούδι, ξέχνα το. Πάρε No Use In Crying και το εξαιρετικό Waiting for a Friend και βολέψου. Προσωπικά δεν πολυβολέυομαι αλλά ακόμα κι έτσι, οι Stones είναι πάντα καλύτεροι από τους περισσότερους, so…
10) Tygers of Pan Tang - Spellbound
Τεράστια αλμπουμάρα. Χωρίς τις προσθήκες των Jon Deverill και John Sykes, πιστεύω θα έμεναν στα αζήτητα. Όσο κι αν ήταν καλό το ντεμπούτο τους, ανεβάζουν την μπάντα επίπεδο (το live στο Hammersmith το αποδεικνύει, τσεκάρετέ το). Ειδικά ο Sykes που είναι παγκόσμιας κλάσης παίχτης. Αρκετά χαρντροκάτο, με τις 70ς αναφορές του, όπως μ’ αρέσει συνήθως το μέταλ, καθώς και με τις απαραίτητες heavy metal στιγμές. Αυτό το εναρκτήριο Gangland (το σωστό Gangland δλδ) πχ. ισοπεδώνει. Και έχει και μπαλαντάρα και πιασάρικα riff που σου μένουν στο μυαλό, και solos από τα καλύτερα της σκηνής.
Honourable mentions:
Elvis Costello - Trust
Ένας ακόμα εξαιρετικός δίσκος. Μετά την ανακεφαλαίωση του Get Happy!!, ο Costello επεκτείνει τον ήχο του. Κρατάει την βάση της μουσικής του αλλά εξερευνά κάποιους ήχους για πρώτη φορά. Ήδη από το εναρκτήριο Clubland γίνεται αντιληπτό πόσο σπουδαία μπάντα ήταν οι Attractions. Ενώ οι συνθέσεις γίνονται κατά βάση πιο πιο πολύπλοκες και “πυκνές”, η μπάντα αντιλαμβάνεται το όραμα του Costello και ανταπεξέρχεται πλήρως στα κελεύσματα του. Αρκετά από τα καλύτερα τραγούδια του βρίσκονται εδώ.
Accept - Breaker
Όσο κι αν γουστάρω Starlight, το άλμπουμ έπρεπε να ξεκινά με το ομώνυμο. Αυτό το τραγούδι είναι για μένα το “γεια σας, ήρθαμε” των Accept. Αν το 80s metal δεν οριζόταν από τους Priest, νομίζω οι Accept θα ήταν οι επικρατέστεροι γι’ αυτή τη θέση. Στιβαρά riff, κλασική μουσική, γροθιές στον αέρα, όλα αυτά μαζί.
Whitesnake - Come an’ Get It
Για χρόνια ήταν το αγαπημένο μου, μάλλον κλίνω προς τα 2 προηγούμενα και το Slide it in πλέον. Δισκάρα όπως και να έχει.
Saxon - Denim and Leather
ΘΕΟΙ. Αnd the Bands Played On
23 Likes
Πριν πω τις επιλογές μου για το 1981, να πω εδώ ότι φαίνεται ήδη πόσο υπερισχύει η classic metal σύνθεση του φόρουμ μας. Δίσκοι διαμαντια από άλλα είδη παίρνουν λιγότερες ψήφους από απλώς πολύ καλά μέταλ άλμπουμ. Όσοι ακούμε κι επιλέγουμε άλλα πράγματα, είμαστε ήδη αποκλεισμένοι από τις πρώτες θέσεις. Τι να κάνουμε όμως, ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.
1981
- King Crimson - Discipline
Ένα από τα αφηγήματα των μουσικών δημοσιογράφων που με εκνευρίζουν (ήθελα να γίνω ένας για να αλλάξω πράγματα από μέσα) είναι ότι στα 80s δεν έβγαινε καλό prog. Λοιπόν, στα 80s κύριοι, οι King Crimson (και άλλοι αργότερα) έπαιζαν ήδη το prog του 21ου αιώνα. Συγκεκριμένα αυτό το αριστούργημα, κυκλοφόρησε το 1981, και ο κόσμος το κατάλαβε 20 χρόνια μετά. Ναι, όταν κατάλαβαν ποιος κρύβεται πίσω από το “Lateralus”… Λοιπόν, αυτά. Συγκλονιστικοί King Crimson - ωπ, η πρώτη μπάντα που δίνω δεύτερη πρωτιά στο παιχνίδι μας.
- Blue Oyster Cult - Fire Of Unknown Origin
Σας είδα στα 70s πόσο αγαπάτε Β.O.C, χάρηκα αλλά δεν μίλησα. Ήθελα να περιμένω μέχρι το '81 όπου κυκλοφόρησαν το δικό μου αγαπημένο τους άλμπουμ. Τους βάζω στην δεύτερη θέση διότι δεν μπορώ να μοιράσω την πρώτη. Ένας μαγικός, ώριμος μα και αρκετά αινιγματικός δίσκος, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και με ένα κολοσσιαίο “Veteran Of The Psychic Wars” - από τα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών, cheers @Ironman1
- Rush - Moving Pictures
Άλλο ένα μυθικό άλμπουμ, βασικά για μένα, το τελευταίο τόσο μυθικό. Μου φαίνεται εντελώς αδερφάκι του “Permanent Waves”. Εδώ έχεις ένα “Tom Sawyer” κι ένα “YYZ” να διαλύουν το σύμπαν αλλά και “λιγότερα κλασικά” Rush έπη (Camera Eye, Limelight) που εγώ παίζει να έβαζα και σε ένα υποθετικό Top-10. Τέλος πάντων, οι Rush συνέχισαν να βγάζουν καλά άλμπουμ αλλά εδώ ολοκληρώνουν ένα έξοχο σερί.
- Glenn Branca - Ascension
Εχω ανακαλύψει πολύ πρόσφατα τον Glenn Branca κι είμαι σε φάση έρωτα. Πρόκειται για τον χαμένο κρίκο ανάμεσα στο rock και την minimal μουσική, ο τύπος που έφερε αυτές τις avant τεχνοτροπίες στην κιθαριστική μουσική και “γεννησε” μπάντες όπως οι Swans κι οι Sonic Youth. Αυτό είναι το ντεμπούτο του, οι live Συμφωνίες που έβγαλε λίγο αργότερα είναι ακόμα καλύτερες. Πολύ σπουδαίος!
- Iron Maiden - Killers
Unpopular opinion no 37646: Όλοι οι δίσκοι των Maiden - ακόμα και οι πιο αριστουργηματικοί - περιέχουν από ένα ως τρία fillers… Όπως το βλέπω εγώ, το “Killers” είναι το πιο σφιχτοδεμένο άλμπουμ τους συνθετικά. Επίσης το πιο ορμητικό και το πιο παθιασμένο. Ένα άλμπουμ που βρωμοκοπάει λύσσα και κίνδυνο. Ναι, έφτασα στο σημείο να το θεωρώ ίσως το δεύτερο καλύτερο Maiden άλμπουμ. Και imho ο καλύτερος Eddie!
Επίσης:
- Art Bears - The World As It Is Today
Το πιο αναρχικό prog album όλων των εποχών;
- Ozzy Osbourne - Diary Of A Madman
Ισοδύναμο του “Blizzard…”, ίσως ένα τσικ πιο άνισο αλλά πιο σκοτεινό και συνολικά φανταστικό. Θεωρώ το ομώνυμο ένα από τα δέκα καλύτερα metal τραγούδια.
- Black Flag - Damaged
Ας αρχίσει επιτέλους το ξύλο.
- Einsturzende Neubauten - Kollaps
Ας αρχίσουν επιτέλους και οι λαμαρίνες.
- Cirith Ungol - Frost And Fire
Και γιατί όχι, ας αρχίσει να ξεδιπλώνεται και το Μυστικό του Ατσαλιού.
Εξώφυλλο της χρονιάς, είπαμε, αυτός ο Eddie.
23 Likes
πες τώρα όμως ότι το όραμα και την ηγεσία άτυπα αλλά ουσιαστικά τα είχε πάρει ο Belew από εδω και πέρα…
Καλέ ναι. Εδώ ο Fripp σε κάποια φάση είχε πει ότι οι King Crimson μπορουν να συνεχίσουν σαν κολεκτίβα, χωρίς αυτόν.