Ta Loads τα λέω metal, ναι. Το ότι υπήρχαν κάποιες ορισμένες στιγμές που δοκίμασαν κάτι άλλο, δεν σημαίνει πως είναι μπάντα που βγαίνει από το comfort zone της ούτε είναι μπάντα-χαμαιλέοντας. Και οι Scorpions έπαιξαν με συμφωνική πχ, δεν λες πως κάπως μετουσιώθηκε η ταυτότητά τους όμως.
1 Like
Για το '83 θα πω εγώ, αλλά close enough
1 Like
Το kill em all έχει τρία 8αρια (Hit The Lights , Motorbreath , Seek & Destroy) , ΕΝΑ 9,8 (The Four Horsemen, ίσως το καλύτερο metallica για μένα) και τα υπόλοιπα κάτω απο 7.
Το Piece Of Mind είναι όλα 8αρια εκτος απο το πρώτο, δε μ αρεσει το πρωτο. 
Βγάζω κουμπιουτερακι… ΚΑΙ το Piece Of Mind κερδίζει οριακά !!!
1 Like
We have a winner!
1 Like
Εδώ εγώ έκανα ένα μισάωρο περίπου και είδα 40 αδιάβαστα 
Metallica music
4 Likes
Σαν να κλέβεις εκκλησια, γκολ απο τα αποδυτηρια και λοιπες εκφρασεις…
Φλώροι μεηντεναδες κ φαμιλιες μονο μεταξυ σας ξερετε να τα λετε. Για να συγκριθετε με manowar εκει να σας δω. Εχετε τ αρχιδια;
1 Like
Διάβασα τα τελευταία ποστ κ πήγα στο δωμάτιό μου να διαβάσω Θρησκευτικά για αύριο…
14 Likes
Αυτο πηγα να γραψω το kea δεν ειναι καλυτερο ουτε του holy diver, ουτε του balls ουτε του deliver us και φυσικα συγκριση με το into glory ride ειναι αστεια
3 Likes
Δεν παίρνει καμιά σκούπα κανάς αντμιν να τα μεταφέρει σε τοπικ που δεν χρειάζεται να διαβάζουμε οι υπόλοιποι;
5 Likes
Έχουν βγάλει και καλύτερα οι SD, θα μείνω με την πενιχρή απειλή
Μπαίνω λίγο σφήνα σε αυτά τα ωραία και πολύ διασκεδαστικά πράγματα που λέτε, με μια 15άδα του 1983, για να μην ξεφεύγουμε πολύ:
1. Talking Heads - Speaking in Tongues
Εμπορική αποκορύφωση για τη μπάντα + ένας γαμηστερός ήχος που τείνει προς το funk, ενώ παράλληλα εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό και τη σχέση που ανέπτυξε η μπάντα με τον Brian Eno. Γενικά, δεν έχω πολλά να πω, ο ορισμός του κλασσικού album. Α, επίσης έδωσε και το κατά γενική ομολογία σπουδαιότερο concert movie στην ιστορία του κινηματογράφου, το “Stop Making Sense” σε σκηνοθεσία Jonathan Demme (Philadelphia, Silence of the Lambs) -στο οποίο καταγράφονται οι τρεις συνεχόμενες εμφανίσεις τους στο Pantage Theatre του Hollywood.
2. David Bowie - Lets Dance
Λοιπόν την εμπορικότητα αυτού του δίσκου τη λατρεύω και δεν μπορώ να μην την κάνω full embrace, ακόμα και αν χάνει σε έμπνευση -προφανώς- από τις κλασσικές του δουλειές των προηγούμενων χρόνων, με τις συνθέσεις να τείνουν αρκετά στην radio air-play λογική.
Modern Love, China Girl, Let’s Dance είναι must σε οποιοδήποτε compilation album ενώ το Cat People (Putting Out Fire) -γραμμένο από τον Giorgio Moroder για την υποτιμημένη ομότιτλη ταινία τρόμου του τεράστιου Paul Schrader- είναι instant classic με το καλημέρα.
Γενικά ναι, δισκάρα άκοπη με μόνο χιτάρες!
3. Violent Femmes - Violent Femmes
Kλασσικό όσο δεν πάει και ταυτόχρονα το milestone που δεν κατάφεραν ποτέ να κοιτάξουν στα μάτια έκτοτε, το ντεμπούτο των Violent Femmes είναι ένα φοβερό folk με στοιχεία punk/post punk album, που σε πιάνει με το καλημέρα λόγω της αμεσότητας που κουβαλάνε, τόσο η μουσική όσο και οι στίχοι του.
4. Giorgio Moroder - Scarface (soundtrack)
Όταν μιλάμε για πραγματικά iconic soundtracks που ξέφυγαν από το τον αρχικό τους ρόλο και όρισαν τρόπο τινά της ευρύτερη pop κουλτούρα και δη την εποχή τους, μιλάμε σίγουρα για το soundtrack του Scarface από τον Giorgio Moroder.
Rush Rush, Push it to the Limit, She’s on Fire, Shake it Up, Dance Dance Dance, Rush, Rush, give me Yeyo κτλ, μιλάμε ο τύπος έκατσε και έγραψε απλά τον καλύτερο disco-pop δίσκο του 1983, μόνο και μόνο για να ντύσει μια ταινία -και δεν μπήκε στη διαδικασία να πάρει δικαιώματα από άλλα disco-pop hits της εποχής! Και όχι μόνο αυτό, αλλά τα επόμενα χρόνια όλοι σχεδόν που επένδυσαν σε αυτόν τον ήχο, είχαν ως blueprint το συγκεκριμένο soundtrack.
Τα instrumentals του δε, κλασσικά εξίσου και πολύ-φορεμένα σε ένα σωρό άλλα μουσικά είδη, όπως πχ στο παρακάτω διαμάντι από τους Mobb Deep το 1999
Γενικά, τεράστια επιρροή και αδιανόητης έμπνευσης δουλειά που ακούγεται άκοπα ακόμη και σήμερα!
5. Blue Öyster Cult - The Revölution by Night
Τίποτα λιγότερο από ένα άκρως υποτιμημένο και καυλερό album, παραλίγο να το ξεχάσω και το θυμήθηκα τελευταία στιγμή. Shooting Shark, Take Me Away, Feel The Thunder και δεν συμμαζεύεται, το album ναι δεν κοιτάει τα κλασσικά της μπάντας στα μάτια επουδενί (+ πάσχει από την φυγή του Albert Bouchard) ούτε στερείται μέτριων στιγμών, αλλά θεωρώ ότι δεν απογοητεύει τους φίλους της μπάντας για κανένα λόγο.
+10 ακόμα honorable mentions
Iron Maiden - Piece of Mind
Sonic Youth - Confusion Is Sex
Accept – Balls to the Wall
Soul Mining – The The
Manilla Road – Crystal Logic
Bauhaus - Burning from the Inside
Swans - Filth
Χωρίς Περιδέραιο - Άνωση / Το Χρώμα Και Το Σχήμα
Dio – Holy Diver
Magic De Spell – A Body In A Snare
εξώφυλλο, χμ, μάλλον εκείνο του War από τον Ιρλανδό Γιώργο Νταλάρα και το επιτελείο του
24 Likes
και μια φορμα για ξενέρωμα…
αχχαχαχαχ
7 Likes
Τιμής ένεκεν λόγω ονόματος, ποτέ δε μου άρεσε, παίζει να το έχω ακούσει 3 φορές όλες κι όλες
I beg to differ!
Αυτα τα off-topic branches είναι το αλατοπίπερο του thread.
And we all have the stomach to handle it.
Ώρες ώρες είναι σαν διάλογοι του Big Lebowski, free-form genius.
4 Likes
νομιζω οτι οι περισσοτεροι χρηστες εδω μεσα μπορουν να μαντεψουν τι εχει ειπωθει χωρις να κατσουν να τα διαβασουν
9 Likes
εμένα η “βρωμιά” του είναι που με τραβάει αφάνταστα, καταλαβαίνω όμως ότι είναι ένας δίσκος που είναι υπερβολικά στριφνός -ειδικά συγκρινόμενος με τις μετέπειτα δουλειές τους
Πες τα ρε θείο.
8 Likes
IMO ούτε το κιλεμολ είναι το καλύτερο θρας της χρονιάς, ούτε το piece of mind το καλύτερο χέβι, αλλά πλάκα είχε, προσωπικά κανα δεκάλεπτο δεν είχα σταματήσει καθόλου να γελάω με τις τρομερές ατάκες που ειπώθηκαν.
Θα μιλήσει η κάλπη τώρα 
7 Likes