Πάντως είναι χαρακτηριστική η συχνή αναφορά των Discharge σε, ας πούμε, “μεταλάδικες” λίστες (δηλαδή όχι ως επί το πλείστον με punk κυκλοφορίες εννοώ). Πράγμα που, όπως έχω ξαναπεί, επιβεβαιώνει έναν γνωστό μου που ισχυρίζεται μ’ επιμονή ότι οι Discharge κατέστρεψαν το punk γιατί πρόσθεσαν την παραμόρφωση στην κιθάρα. 
Ήθελα απλά να το σχολιάσω, γιατί νομίζω ότι (συνήθως) όταν αναφερόμαστε στην, ας πούμε, ιστορική εξέλιξη του extreme metal ήχου (heavy-thrash-death-grind-black κλπ.), αντανακλαστικά σχεδόν έχουμε την αλληλουχία των Motorhead-Venom-Celtic Frost-Metallica-Slayer-Bathory κ.ο.κ. (όπως συζητιότανε και πριν κάτι μέρες), αλλά μάλλον κάπου εκεί σφήνα μπήκε και το “Hear nothing, see nothing, say nothing” κι έβαλε κι αυτό ένα λιθαράκι, κι ας είχε άλλες καταβολές (και μάλλον σε heaviness ήταν και το top μέχρι τότε; Ίσως).
Εννοείται ότι έπαιξαν τεράστιο ρόλο και οι Discharge.
Όπως επίσης οι GBH, οι Bad Brains και οι Black Flag.
Την φόρμα την συμπληρωσα/εστειλα πριν απο λιγο…
Το σεντονακι ακολουθεί άμεσα…
Η βρετανική death metal/grindcore σκηνή είχε τοτέμ τους discharge
Ας αφήσω και εγώ το κατιτίς μου με τρείς σημειώσεις για τη μυθική χρονιά του '82.
Πρώτον, οι Hellhammer είχαν πανό Discharge στο στούντιο.
Δεύτερον, ο Quorthon όταν τον ρωτούσαν σε συνεντεύξεις για το πόσο δήθεν έκλεψε Venom, τους έλεγε “καλά, GBH δεν έχετε ακούσει ε;”
Τρίτον, όπως προείπα, αρκετά από τα κείμενα μου σε ποστ αυτής της δεκαετίας, τα κλέβω από τα αφιερώματα που τρέξαμε με τη συντακτική ομάδα του site, γιατί ακόμα πιστεύω όσα έγραψα 
1. Discharge – “Hear Nothing See Nothing Say Nothing”
Κοσμογονία. “Realities Of War”, “Fight Back”, “Decontrol”, “Why?” και “Never Again”. Αυτά τα ιστορικά πέντε EPs προετοίμαζαν μεν τον δρόμο, αλλά το ολοκληρωμένο ντεμπούτο των Discharge αποτελεί σημείο καμπής για τον σκληρό ήχο. Το punk άλλαξε εξαιτίας αυτών των 27 λεπτών και 27 δευτερολέπτων. Ο ακραίος κιθαριστικός ήχος εξελίχθηκε. Υπο-ιδιώματα γεννήθηκαν από τα τύμπανα και τα, γεμάτα distortion, riffs. Αμέτρητοι μιμητές επεδίωξαν να αναπαράγουν την ακρότητα του “Hear Nothing See Nothing Say Nothing”, αλλά ουδείς έφτασε ελάχιστα κοντά. Η πολιτισμική του σφραγίδα, από την εκφορά ως mantra των εμβληματικών στίχων από τον Cal Morris, μέχρι το εξώφυλλο, στέκει στον θρόνο της, ακλόνητη. Η σκιά του πρώτου full length των Discharge επεκτείνεται σε κάθε ανήλιαγη γωνία οποιουδήποτε χώρου φιλοξένησε μουσικούς, που θέλησαν έκτοτε, να παίξουν άγρια, επιθετικά, πολιτικοποιημένα. Άκου το ξανά. Θα σε συνεπάρει. Θα σε συνθλίψει. Θα αντιληφθείς πως ακούς έναν από τους πιο συγκλονιστικούς και ανεπανάληπτους δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Για τον γράφοντα, πιθανώς τον κορυφαίο.
Και εξώφυλλο χρονιάς, παρακαλώ.
2. Crass – “Christ, The Album”
Πρώτη φορά στην έως τότε πορεία τους, οι Crass αφιέρωσαν περισσότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσουν δίσκο. Στο ενδιάμεσο, από την κυκλοφορία του απολύτως επιδραστικού, ανατρεπτικού και φεμινιστικού μανιφέστου που ήταν το “Penis Envy” , είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στα Φώκλαντ. Οι Crass, για μοναδική φορά στη θρυλική τους ιστορία, ένιωσαν πως ακολουθούν τις εξελίξεις και δεν παρεμβαίνουν σε αυτές. Πριν όμως επιχειρήσουν, στα δύο χρόνια ζωής μέχρι το προδιαγεγραμμένο τέλος του 1984, να ανασυσταθούν καλλιτεχνικά, παρέδωσαν ένα διπλό άλμπουμ το οποίο έμελλε να αποτελέσει την πιο μεγαλοπρεπή τους στιγμή. Το “Christ, The Album”, συνδυάζει την ωμή επίθεση με τον οργιαστικό πειραματισμό που αποτελούν το δίπολο της ηχητικής ταυτότητας των Crass. Το μήνυμα τους παραμένει ανυποχώρητο, επίκαιρο, αξεπέραστο. Ο τέταρτος δίσκος των Crass βάζει υποψηφιότητα για το κρισιμότερο πολιτικοποιημένο άλμπουμ που έβγαλε ο κιθαριστικός ήχος, ξεπερνώντας την εποχή του, αφού πρώτα την είχε αποδομήσει με ελευθεριακή άνεση.
3. Venom – “Black Metal”
Το πρώτο από τα δύο βαπτίσια της δεκαετίας που με αφορούν. Αν το ντεμπούτο ήταν το άνοιγμα των πυλών και η εκκίνηση, εδώ είναι το ξεδίπλωμα του ηχητικού χάρτη. Εδώ, ανάμεσα στο χύμα, το άτσαλο, το φάλτσο, το ξεκούρδιστο, την επανάληψη, τις βόλτες πάνω στην ταστιέρα και στα τύμπανα του άρυθμου, χαοτικού πολέμου, βγαίνει ένα σκοτάδι απόκοσμο, βγαίνει η Κόμισσα, βγαίνει η θυσία στους θεούς του Rock ‘n’ roll. Οι Venom δεν ξέρω αν κατάλαβαν ποτέ τι πραγματικά έκαναν, πόσο καλό έκαναν με το κακό που προκάλεσαν, αλλά στο “Black Metal” παρέδωσαν πριν 4 δεκαετίες έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Αν θέλουμε να δούμε και πέρα από τον ώμο μας, τότε ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε πως η όποια απόπειρα του metal να διαρρήξει την υποκουλτούρα και να εναντιωθεί, να προκαλέσει, ξεκινάει εδώ. Το που τελειώνει, και αν, είναι μια άλλη συζήτηση. Δόξα και τιμή στο black metal. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, η οποία ξεπετάχθηκε από ένα big bang από αυτή τη μαύρη τρύπα.
4. (Charged) G.B.H. – “City Baby Attacked By Rats”
Ααα, το σοβαρό και καλό “Kill Em All”. Εεε, θέλω να πω το πρώτο Bathory, εεε εννοώ καλησπέρα ξανά UK82. Δείρε μας λίγο ακόμα. Μην τα ξαναλέμε για τη πρόσφατη συναυλία, το ξύλο που παίχθηκε με τους ύμνους να μας μαστιγώνουν ο ένας πίσω από τον άλλο. Εδώ έχουμε μια ωρολογιακή βόμβα. Εδώ έχουμε τον έτερο πόλο, που μαζί με τους Discharge θεμελίωσαν τον ηχητικό εξτρεμισμό του hardcore/crust. Ναι, είναι αλήτικο street punk στον πυρήνα του, είναι τα σοκάκια της μεγαλούπολης που σφύζουν από την ζωή του περιθωρίου, είναι τόσο μεγάλος δίσκος.
5. Bad Brains – “Bad Brains”
Και κάπως έτσι, ξεκινάει και επίσημα μια από τις κορυφαίες δισκογραφικές πορείες στο ιδίωμα. Οι Bad Brains, έχει ηδη ειπωθεί αρκετές φορές, με τη συνένωση που πέτυχαν, έγραψαν ιστορία, έγιναν αδιανόητα επιδραστικοί, κέρασαν άποψη, αισθητική, νοήματα, και πόσα άλλα μια ολόκληρη υποκουλτούρα. Εδώ έχει μερικές από τις απόλυτες κομματάρες τους, και, αν και σε λίγα χρόνια θα ξαναβρουν τη θέση στη λίστα μου, με πιθανώς πιο αγαπημένο δίσκο, αυτή η ορμή και η ατμόσφαιρα έχουν κάτι, που δεν επαναλήφθηκε. Ναι, μπάντες μέχρι τους Zulu και τους Soul Glo σήμερα ακολουθούν τον δρόμο τους, όχι όμως και την πεπατημένη, αλλά η αρχή ήταν εδώ. Οι κόσμοι που έφεραν κοντά οι Bad Brains σε αυτό το άλμπουμ έδωσαν μια γερή απάντηση σε πολλά ερωτήματα που έπρεπε να είχαν διατυπωθεί νωρίτερα. Κυρίως όμως, έδωσαν ένα από τα απόλυτα αριστουργήματα του κιθαριστικού ήχου. Ναι.
Τυπικό +5 που ήταν πανδύσκολο.
Summary
6. Mercyful Fate – “Mercyful Fate”
Καλησπέρα έτερε πυλώνα του πρώτου κύματος του black metal. Θα ήσουν πεντάδα, αλλά αν ξεκινούσα τώρα, από σένα, από του χρόνου τι θα γινόταν; Οι Mercyful Fate συστήνονται, και προσφέρουν τραγουδάρες και το “A Corpse Without A Soul”. Και εκεί όλη η ασοβαρότητα των Venom και οι, πιθανώς πλέον νερόβραστες επιρροές του prog στο heavy metal, μπαίνουν σε ένα τσουκάλι, και μέσω εξορκισμού μετατρέπονται σε ένα δηλητήριο. Ο King Diamond ανεβαίνει στο θρόνο του. Μένει εκεί. Πάμε παρακάτω. Οι δισολίες, οι αλλαγές ρυθμών όλες οι συνθέσεις, ακόμη και στην άγουρη μορφή τους, φέρνουν μια ανανεωτική άποψη στον ήχο. Του δίνουν σκοτάδι με βάθος. Του ψελλίζουν τα πρώτα, αποτελεσματικά ξόρκια. Θεμελιώνουν την αισθητική ως ειδοποιό διαφορά στον ακραίο ήχο. Ο επί Γης εκπρόσωπος του Διαβόλου κόβει τα χαμόγελα. Τα καλύτερα φυσικά έπονται, για αρκετά χρόνια ακόμα…
7. Mission Of Burma – “Vs.”
Οι Mission Of Burma στα '80s, και μέχρι το 2004, είχαν κυκλοφορήσει όλα κι όλα ένα EP και αυτό εδώ το full length. Παρόλα αυτά όμως, δεν υποχώρησαν στις σκιές και τις υποσημειώσεις της μουσικής ιστορίας, αλλά το άστρο τους παρέμεινε εκθαμβωτικό παρά την τόσο μικρή δισκογραφική προσφορά. Ο λόγος, πραγματικά πολύ απλός. Αυτές οι κυκλοφορίες δεν είχαν τίποτα μέτριο. Το “Vs.” δε, τους βρίσκει εντυπωσιακά ώριμους δεδομένων των συνθηκών, και με μια άκρως συνειδητοποιημένη διάθεση για πειραματισμό, με τις λούπες από ταινίες να δίνουν ένα αινιγματικό βάθος στα θορυβώδη κομμάτια. Ο μουσικός πλούτος των δώδεκα συνθέσεων συνθέτει μια από τις πιο επιβλητικές αμερικανικές post-punk κυκλοφορίες, ορίζοντας σε μεγάλο βαθμό το αποτύπωμα της σκηνής στα επόμενα χρόνια. Οι Mission Of Burma, προεξαρχούσης της ιδιοφυίας του Roger Miller, δεν ήταν απλά η απάντηση των Η.Π.Α. στους Wire, αλλά μια από τις σημαντικότερες και πιο θαρραλέες μπάντες ενός ολόκληρου ήχου.
8. Christian Death – “Only Theatre Of Pain”
To ντεμπούτο των Christian Death ήρθε σε μια εποχή όπου το post-punk και δη το gothic rock παρακλάδι του, ξεδίπλωναν τα μαύρα φτερά τους. Σε αντίθεση όμως με άλλους, σαφώς πιο προβεβλημένους, δίσκους, οι οποίοι οριοθέτησαν τον εν λόγω ήχο, το “Only Theater Of Pain” αποτέλεσε τον μοχθηρό και άβολο ακρογωνιαίο λίθο του λεγόμενου death rock, επιτυγχάνοντας μια εκ των έσω διαφοροποίηση. Η πιο επιδραστική κυκλοφορία του ιδιώματος, διαθέτει ασυναγώνιστη νοσηρότητα και υποβόσκουσα επιθετικότητα, που οι «συνοδοιπόροι» της δεν τόλμησαν να αγγίξουν ποτέ. Τα φωνητικά του Rozz Williams ηχούν τοξικά, δημιουργώντας μια αποκρουστική ατμόσφαιρα. Οι κιθαριστικές τεχνοτροπίες του Rick Agnew θα μείνουν στην ιστορία, αποτελώντας διαχρονικό φάρο για όσες μπάντες επιχείρησαν στο μέλλον να ενδώσουν στον γοτθικό τρόμο του ήχου αυτού, και όχι μόνο. Το “Only Theater Of Pain” είναι δύστροπο και αφιλόξενο, εκτός αν ασπαστείς, κριτικά πάντα, το καταραμένο του μήνυμα.
9. The Fall - “Ηex Enduction Hour”
Εμπνευσμένος από ένα ταξίδι στην Ισλανδία, ο τέταρτος στούντιο δίσκος των ασταμάτητων The Fall, προοριζόταν αρχικά να είναι ο τελευταίος τους. Με D.I.Y. παραγωγή και επιτηδευμένα ειρωνικό εξώφυλλο, το “Hex Enduction Hour”, συνοψίζει όλα όσα αντιπροσώπευε ο Mark E. Smith και η παρέα του, αποτελώντας την ιδανική ευκαιρία να μυηθεί κανείς/καμιά στον κόσμο τους. Ισορροπώντας μεταξύ art rock, kraut, και πάσης φύσεως ενδιάμεσου πειραματισμού, υπό μια post-punk κριτική ματιά, το άλμπουμ ξεδιπλώνει δίχως αναστολές την ιδιοφυία μιας μπάντας η οποία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα μπορούσε να κατακλύζει το παρόν αφιέρωμα. Η κορυφαία τους κυκλοφορία, για σήμερα, βρίσκει τον Smith ερμηνευτικά και στιχουργικά να βάλλει με το ανεπανάληπτο ύφος του κατά πάντων, ενώ οι μελωδίες των εγχόρδων και κυρίως τα κρουστά επιδίδονται σε ένα μινιμαλιστικό κρεσέντο. Μονολιθικό αλλά πολυσχιδές, ξερό μα δραματικό, το “Hex Enduction Hour” δεν διαθέτει περιττή νότα. Και αυτό λέει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις.
10. Iron Maiden – “The Number Of The Beast”
Μετά από ένα επιδραστικό ντεμπούτο και το “Fillers”, μεταγραφάρα και το “The Fillers Of The Beast” σκάει μύτη, και τσουπ, satanic panic εις την Αμερική. Καλά να πάθουν, και για να μην φορέσω tinfoil hat και μιλάω για κλίμακες του διαβόλου, δυτική μουσική κλπ, θα αρκεστώ να πω πως αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, είναι ο μόνος τους που έχω αγορασμένο. Γιατί μερικές φορές, καλή η αποψάρα, αλλά είναι αυτό το ανείπωτο συναίσθημα, ακόμη και στα πιο «αδύναμα» κομμάτια, που χτίζει ένα όλο, το οποίο εκρήγνυται με μερικές συνθέσεις που έχουν γραφτεί στο μάρμαρο της εισόδου του πάνθεου του ιδιώματος.
Και μια εξαίρεση στον κανόνα μου του 5+5 γιατί για αυτή τη χρονιά πρέπει.
Summary
- Descendents
- Judas Priest
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου
- Birthday Party
- Scorpions
- Blitz
- Heavy Load
- Fear
- Dead Kennedys
- Bruce Springsteen
- The Cure
- SS Decontrol
- Million Dead Cops
- Pagan Altar
- Blade Runner OST
Για πάμε… γιατί το θηρίο ξύπνησε!
13η εβδομάδα - 1982
49 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Iron Maiden - The Number of the Beast | 113 |
|---|---|
| Judas Priest - Screaming for Vengeance | 81 |
| Accept - Restless and Wild | 53 |
| Scorpions - Blackout | 47 |
| The Cure - Pornograghy | 41 |
| Manowar - Battle Hymns | 37 |
| Michael Jackson - Thriller | 28 |
| Rush - Signals | 24 |
| Discharge - Hear nothing see nothing say nothing | 24 |
| Bad Brains - Bad Brains | 22 |
| Demon – The Unexpected Guest | 20 |
| Venom - Black Metal | 20 |
| Duran Duran - Rio | 13 |
| Misfits - Walk Among Us | 12 |
| Pagan Altar - Pagan altar | 12 |
| Winterhawk – Revival | 12 |
| Dead Kennedys - Plastic surgery disasters | 11 |
| Christian Death - Only theatre of pain | 10 |
| Crass - Christ, The Album | 9 |
| Mercyful Fate - Mercyful Fate | 8 |
| Twisted Sister - Under the blade | 8 |
| Philip Glass - Glassworks | 8 |
| Kate Bush - The Dreaming | 8 |
| Παπακωνσταντίνου Βασίλης - Φοβάμαι | 7 |
| Descendents - Milo Goes to College | 7 |
| Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες | 7 |
| GBH - City baby attacked by rats | 7 |
| Bruce Springsteen - Nebraska | 6 |
| Depeche Mode - A Broken Frame | 6 |
| Virgin Prunes - If I Die, I Die | 5 |
| Heavy Load - Death or Glory | 5 |
| Witchfinder General - Death Penalty | 5 |
| Σιδηρόπουλος Παύλος - Εν Λευκώ | 4 |
| Blitz - Voice of a generation | 4 |
| Toto - IV | 4 |
| Bad Religion - How Could Hell Be Any Worse? | 4 |
| Roxy Music - Avalon | 3 |
| The Dream Syndicate - Days of Wine and Roses | 3 |
| The Birthday Party - Junkyard | 3 |
| Mission of Burma - Vs | 3 |
| Simple Minds - New Gold Dream (81–82–83–84) | 3 |
| Magnum - Chase the Dragon | 3 |
| Raven - Wiped Out | 3 |
| Peter Gabriel - Peter Gabriel | 3 |
| Fear - The Record | 2 |
| Marshall Crenshaw - Marshall Crenshaw | 2 |
| Bauhaus - The Sky’s Gone Out | 2 |
| Madness - The Rise & Fall | 2 |
| Alan Parsons Project -Eye in the sky | 2 |
| Diamond Head - Living on Borrowed time | 1 |
| Marvin Gaye - Midnight Love | 1 |
| Tom Petty & The Heartbreakers - Long After Dark | 1 |
| Uriah Heep - Abominog | 1 |
| Zero Boys - Vicious circle | 1 |
| Metal Massacre – I | 1 |
| Asia - Asia | 1 |
| Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου - Καρυωτάκης 13 Τραγούδια | 1 |
| XTC - English Settlement | 1 |
Γυρισε η κούπα στο νησί…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
εξώφυλλο της χρονιάς???
ε όχι τόσο εύκολα…
ισοψηφία… οπότε για 24 ώρες σταύρωσον…
- Iron Maiden - The Number of The Beast
- Judas Priest - Screaming for Vengeance
0 voters
τίτλοι τέλους για το 1982
1983 λοιπόν… Φτιάχνω ποπ κορν…
και εξελάκι
credits and love to all 
Θεση #10. Bad Brains - λάθος εξώφυλλο. You are welcome.
Επισης, βαλατε το Battle Hymns έκτο. Kali dinami ellines, ο Αρχηγος μάς διαβάζει.
Βάζει το Βασίλη πάνω από Birthday Party και Cure και μας τη λέει κι όλας δλδης ο άνθρωπας…
Τουλάχιστον εγώ Discharge ψήφισα για εξώφυλλο!
Εμμμ δεν έβαλες το εξώφυλλο των Bad Brains
Ούτε Discharge στο 9
Ωχ ναι
Ερωτευμένος θα 'ναι
απολαυστικές οι σούμες σου, στο 9 επίσης έβαλες Wipers αντί για Discharge 
Και γω, δεν υπάρχει και κάτι άλλο το 82 γενικά
Επίσης, αγαπημένα ψηφίζω, ποιοτικά στην 25δα ίσως έκανα άλλη ιεράρχηση, έχω και παιδική ηλικία 
γαμώτο το είδα αλλα μάλλον δεν με αφήνει να το αλλάξω λόγω του Poll… θα το σιαξουμε μετά… 
Όλοι κουβαλάμε τραύματα Αποστόλη μου.
1983
-
Warlord – Deliver Us
-
Manowar – Into Glory Ride
-
Mercyful Fate - Melissa
-
Savatage – Sirens
-
Metallica – Kill ‘Em All
Cover Art
Που να δεις τι πόνοι θα βγουν σε 2-3 εβδομάδες.
Ε ας επισφραγίσω κ γω τα αποτελέσματα του @anhydriis με την σεντοναρα μου…
edit: @GRACCHUS_BABEUF προφανως κατα λαθος βγηκε σαν απαντηση σε σενα ε
1982
Η χρονιά που κορυφώνεται το κλασικό Heavy Metal…
(ανάμεσα σε πολλα αλλα θαυμαστά πραγματα που συμβαίνουν στον χώρο του σκληρου ήχου - κ οχι μονο - μέσα σ αυτό το έτος)
10. Judas Priest - Screaming for Vengeance
9. Demon - The Unexpected Guest
8. GBH - City Baby Attacked by Rats
7.Magnum - Chase the Dragon
6. Cure - Pornography
5. Accept - Restless and Wild
Αιώνιος κι αγέραστος,από τους πιο αυθεντικους κ επικίνδυνους δίσκους του κλασικου Heavy Metal, μια ανάσα πριν ξαμολυθει σε Thrash κατευθύνσεις.
4. Discharge - Hear Nothing See Nothing Say Nothing
Punk/ Hardcore/πες το όπως θες.
Προσωπικά, ΑΥΤΟ χρειαζόμουν να ακουσω απο αυτον τον ήχο.
Αναγκαίο, κρίσιμο κ αξεπέραστο.
3. Manowar - Battle Hymns
Για μένα η πρωτη πλευρα του δίσκου, όσο συμπαθής κι αν είναι (ή όχι), απλά δεν υπάρχει.
Η δευτερη, ωστόσο (κ κυριως εκεινα τα Δυο Επη) ειναι μερος του ίδιου συνθετικού κυκλου που θα δώσει στον κόσμο (λιγους μήνες αργότερα) τα Gates of Valhalla, Revelation, March for Revenge, Hatred, Defender κ το Secret of Steel.
Οι Manowar, καλώς ή κακώς, αρνήθηκαν να λειτουργησουν με την καλλιτεχνικη στοχοπροσηλωση που θα τους ανάγκαζε να κυκλοφορησουν αυτές τις οχτω συνθέσεις σε ένα ενιαίο συνολο (το οποίο θα εστεκε, πανευκολα, ως ο κορυφαίος δισκος Επικου Metal όλων των Εποχών).
Προσωπικά, εκπαιδευμένος εδώ κ πολλα χρόνια να προσπερνω τις παθογενειες της τοσο αγαπημένης αυτής μπάντας, αναγνωρίζω τις δυνάμεις της, κ θεωρώ ως κεντρικούς πυρήνες του συγκεκριμένου συνθετικού κυκλου αυτά τα δυο τραγουδια.
Μέσα στα έξι λεπτά( κ κάτι) του Dark Avenger σφυρηλατειται όλη η ουσία της ταυτότητας των Manowar (κ του παντοτινου πρωταγωνιστή τους, Eric Adams - sorry Joey), ενώ το Battle Hymn θα μνημονεύεται για όσο υπάρχει Μνήμη κ μόνο για εκείνη την Αιώνια Επιστροφή, σ Εκείνο το γαμημενο σημείο (απλά πάτα play κ άκου στο 5’.12").
Κ μονο αυτά τα δυο τραγούδια να είχε ο δίσκος (μη σου πω κ ολη τους η δισκογραφια), θα ήταν αρκετό.
Αξεπέραστη κορυφή του είδους.
2. Venom - Black Metal
Εδώ ολοκληρώνουν αυτό που ξεκίνησαν στο προηγούμενο ανιερο τάμα τους. Οι τελευταίοι των παλιων - οι πρωτοι σε Ο,τι έρχεται, δεν έχει κ τόση σημασία.
Από δω κ περα, ακολουθεί ο Ολεθρος (από μπάντες, που καλώς ή κακώς ειναι αρκούντως πειραγμενες ώστε να υποστηρίξουν το Δόγμα της Αντι- Μουσικής, Αντι-Ζωης, Θανάτου).
Οι Venom έχουν εξασφαλίσει τη θέση τους κ χρωματιζουν την παλετα (κατα)μαυρη. Το Μέλλον ακολουθεί.
United my legions we stand
Live for the quest Satan’s band
BLACK METAL
Summary
1. Iron Maiden - The Number of the Beast
Όσα χρονια ασχολουμαι με Maiden, εχω παρατηρήσει να συμβαίνει ενα περιεργο πράγμα με τον συγκεκριμένο δίσκο.
Θεωρείται απ όλους τόσο δεδομένη η πρωτοκαθεδρία κ η αναγνώρισή του, ώστε από ένα σημείο κ μετά, να μοιάζει πολυ πιο ευκολη η αποκαθήλωσή του (κ να έχουμε πλεον περισσότερα hot takes κ unpopular opinions για το ποσο υπερεκτιμημένο άλμπουμ είναι), παρα το αντίθετο.
Κ η αληθεια ειναι οτι αυτό είναι τοσο συχνο φαινόμενο, τουλάχιστον από τα early 90s κ δώθε (κρίνοντας παντα από τις δικές μου εμπειρίες), ώστε τελικά το να υπερασπιστεις το μεγαλείο του δίσκου, να καταλήγει, επί της ουσίας, πολύ πιο unpopular opinion ή hot take, ή κάτι τέτοιο τέλος παντων.
Ένα άλλο παρεμφερες θεμα, στο οποίο συχνά αναλώνεται η συζήτηση γυρω απο το άλμπουμ, αφορά τα διαβόητα fillers του, ποσα κ ποια ειναι, κ αν αυτα αποτελουν παραγοντα που μειώνει την αξια του δίσκου ή όχι.
Κ φυσικά, όσο περνούν τα χρόνια, αυξάνεται η ποικιλια απόψεων ΚΑΙ σ αυτό το θέμα.
Ένα ακόμα ζητημα που δυσκολευει τη συζήτηση γυρω απο τον συγκεκριμένο δισκο, ειναι η προκληση του να θες να τον αποθεωσεις χωρίς να καταφυγεις σε αναριθμητα κλισέ που έχουν γραφτεί για την αξία του μέσα στα χρόνια, ουτε όμως κ να αναλωθεις σε ανερματιστους φανμποϊσμους.
Εντάξει, δεν μας υποχρεώνει κ κανεις να γράψουμε ο,τιδήποτε παραπανω απο το ότι είναι (για οποιον/ οποια είναι) ο καλυτερος δίσκος της χρονιάς (ή όλων των εποχών), κ ότι μετά από άπειρες ακροάσεις η λάμψη του παραμενει ανέγγιχτη (για οποιον/οποία όντως παραμενει), αλλά μια από τις πιο ευχαριστες (ή κ οχι) προκλησεις του θρεντ ειναι να γράψεις, αν σου βγει, κ δυο λόγια παραπανω ,τα οποια, πολλες φορες, κ για δίσκους τόσο θεμελιακους για το προσωπικο μας συμπαν, καταλήγουν, ουτως ή άλλως, να λένε περισσοτερα πραγματα για μας, απ ότι ίσως για τον ίδιο τον δίσκο.
Οποτε, προσθέτοντας άλλη μια απόλυτα υποκειμενική, ανάμεσα στις άπειρες, τοποθέτηση για το Number of the Beast ξεκιναω (κ εγω) από τον ελεφαντα (ταλέντου κ εγωισμου - ισόποσα μοιρασμένα, απ ο,τι φαινεται) στο δωμάτιο.
Ναι, είμαι από αυτους που θεωρούν τον Di anno,υπερβολικά σημαντικό κομμάτι των πρωιμων Maiden (κ τους πρωιμους Maiden υπερβολικά σημαντικους για το συνολο του σκληρου ήχου, οπότε do the math), αλλά η αληθεια ειναι οτι η έλευση αυτου του αλαζονικου, εκνευριστικου υπερταλαντουχου τυπακου που ακουει στο όνομα Bruce Dickinson τα άλλαξε ολα. Στους Maiden αλλά κ στις ζωές παμπολλων ακροατών τους.
Οχι γιατι ειναι ο καλυτερος (που σ αυτό το τσίρκο του Διαβολου που διαφεντευει , ναι, ειναι - κι αυτό προφανως δυσκολευεται να το διαχειριστει, αν κρίνουμε από την συμπεριφορά που επιδεικνύει ακόμα κ στην τωρινή του ηλικία), αλλά γιατί είναι ο πιο στοιχειωτικος.
Κ γιατί κάποια γαμημενη συναστρια ενορχηστρωσε τις συγκυρίες με τέτοιο τρόπο ώστε αυτή η φωνή/ χροιά/αρθρωση, να ντυσει αυτές τις μελωδίες, αυτές τις δισολιες, αυτόν τον ρυθμικό καλπασμο - ΑΥΤΑ τα γαμημένα τραγουδια.
Κ, ναι, αυτά τα τραγουδια, κ τα οχτώ (αντε, για να πω κ γω την δική μου παραξενια, προτιμω μέσα στον δίσκο τον υπερ-υμνο Total Eclipse από το απολαυστικό αλλά ανισο Invaders) ειναι μπολιασμενα - τέσσερις δεκαετίες τώρα - με τόσες συνδηλωσεις (που ωστοσο παραμενουν βαθιά ριζωμένες στην ποιοτητα/ευστοχία/συγχρονισμο-με-τον-ακροατη των ίδιων των συνθεσεων), ώστε να είναι καταδικασμενα να υπερβαίνουν τον χωροχρόνο κ τις θεματικές στις οποίες ανήκουν, κ να καταληγουν αρχετυπικοι Γιουνγκικοι υμνοι για:
- το αλλοκοσμο Μέσα Μας (The Number of the Beast)
- την ανάγκη διαφυγής απο τα προσωπικά (κ ταξικά) αδιεξοδα που κατευθύνουν την αναζήτηση χώρων ελευθερίας συχνά μέσα στις πιο βαθιά προβληματικες δομές που έχει εκθρεψει το υπάρχον συστημα vol. 1 (Gangland)
- την καταπίεση κ την ελευθερία (Prisoner)
- την ανάγκη διαφυγής απο τα αδιεξοδα που κατευθύνουν την αναζήτηση χώρων ελευθερίας μέσα στις πιο βαθιά προβληματικες δομές που έχει εκθρεψει το υπάρχον συστημα vol. 2 (22 Acacia Avenue)
- την Εντροπία όπως αυτή εκδηλώνεται μέσα από τα πεπραγμενα του ανθρώπινου (δυτικου) πολιτισμου (Total Eclipse)
- το υστατο, απελπισμενο αντάρτικο κ τους λοφους κ τα όρη που (παντα θα) το καλουν/προστατευουν/θεριευουν ( Run to The Hills)
- την αιώνια εφηβεία, το περιθωριο κ την αίσθηση καταδίκης (Children of the Damned)
- τον Άνθρωπο αντιμετώπο με το Τέλος (με τη διττή σημασιοδοτηση της Λήξης κ του Σκοπου)
(Hallowed Be Thy Name)
Εδω, λοιπόν, μέσα απο αυτά τα τραγούδια, ντυμένα με την κορυφαία παραγωγη του κορυφαίου παραγωγου του κλασικου σκληρου ήχου, κ δοσμενα απο ΕΚΕΙΝΗ την πενταδα στο πιο κρίσιμο σημείο της καλλιτεχνικής της πορειας, κατέληξε να τερματίσει κ να ολοκληρωθει αυτό που αποκαλουμε κλασικό Heavy Metal (στο βαθμό που αυτό αποτελεί συνέχεια του Hard Rock κ μέρος του ευρύτερου pop culture).
Από δω κ περα, οι επόμενοι δισκοι πολλων σχημάτων (αλλά κ των ίδιων των Maiden), θα διεκδικήσουν τον τίτλο του καλυτερου στην αισθητική του καθενός μας.
Ωστόσο, από κει που στεκω εγω, ο πιο αναγκαίος κ κρίσιμος, για το είδος, δίσκος, ειναι τουτο εδώ το τρίτο album των Maiden, λογω της ποιοτητας του, της συγχρονικοτητας του με το πολιτισμικο περιβαλλον που το εδραίωσε, αλλά κ λόγω της επιδραστικοτητας του
(η Maiden μελωδία εδώ οδηγείται στη μεθεξη, κ στο εξης, θα την εντοπιζουμε ΠΑΝΤΟΥ, όταν το μουσικό αφήγημα θα αναζητά συγκεκριμένες δυναμικές - ακόμα κ το αγαπημενο μου Extreme Metal, με το Αντιμουσικο του Δόγμα, θα χρειαστεί να ανοίξει διάλογο με τη Maiden μελωδία σε στιγμές, απο τους πρωιμους Slayer μέχρι τους Dissection, κι απο τους Necrophobic μέχρι τους λατρεμένους μου Anaal Nathrakh).
Απο την επόμενη χρονιά, ο δείκτης της κρισιμότητας όσον αφορά την καλλιτεχνικη έκφραση, τις αναζητήσεις κ τις υπερβάσεις της, στον σκληρό ήχο, θα κινηθει σε αληθινά ακραία μονοπάτια, τουλάχιστον σε ο,τι με αφορά.
Οι Maiden κάπου εδώ έχουν ήδη πετυχει τον σκοπό τους κ έχουν περασει στο πανθεον των πραγματικα Μεγάλων της Μουσικής.
Από αυτό το σημείο, λοιπόν, κ για τα υπόλοιπα 80ς (κ οχι μονο), με βάση τα δικά μου βιωματα κερδίζουν επάξια μια θεση Εκτός Συναγωνισμου κ αναχωρούν θριαμβευτές για τις αιωνιες κορυφές.
(Κοινώς: αυτό ήταν το τρίτο - κ τελευταίο - παραληρημα για Maiden, σ αυτό το εγχείρημα, από μενα)
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Bigger than the Devil
Όλα κομπλέ…
ευτυχώς άλλαξαν τα τοπογραφικά μου λάθη… χαχαχαχαχαχαχ
ο έρωτας δεν έχει ώρα ούτε ηλικία ούτε πατατάκια… χτυπάει στο δόξα πατρί…
αλλά νομίζω πως εδώ έφταιγε ο εξ αποδω ή εξ αποκει που γεννήθηκε μαζι με μένα…χαχααχ
τέσπα ευτυχώς ξέφυγαν τα άλλα από τα ρανταρ @jonkyr @Death.Eternal @GRACCHUS_BABEUF
τα φιλιά μου… @JTN μας πήρανε χαμπαρι ρε 
