ούτε μισή ωρίτσα ακόμη ε…
9 Likes
Α ναι, κι εγώ αυτό ψήφισα, ξέχασα να το αναφέρω. 
1 Like
Raven - Wiped Out : Ένα από τα καλά τέτοιων λιστοανασκοπησεων είναι ότι σου δίνετε η ευκαιρία να δώσεις βάσε σε πράγματα που γούσταρες μεν αλλά δεν είχες ξεσκιστεί με αυτά δε όπως και η ευκαιρία να μπεις στη διαδικασία να ακούσεις αυτές τις "παλιατζούρες"σαν άτομο που τα ακούει στην εποχή τους και όχι σαν άτομο που έχει ακούσει ήδη το Extreme Aggressions πχ. Οι Raven είναι σαν εκείνα τα παιδιά που επειδή ήταν πολύ έξυπνα οι γονείς τους τα βάλανε με το στανιό να σπουδάσουν ενώ εκείνα στην ψυχή τους ήταν ρεμαλοκάγκουρες που θέλανε κόβουν τις αξτμίσεις στο κωλοπειραγμένο Yugo που προσπαθούσαν να το μετατρέψουν σε subaru. Όταν με το καλό αποφοίτησαν στον ελεύθερο χρόνο τους χώνανε μέσα στο εργαστήριο τους τα Yugo και επιδίδοταν σε επιστημονική καγκουρίλα. Είμαστε στις αρχές των 80s, το punk έχει σκάσει μύτη για τα καλά και αρχίζει να γίνεται πιο ακραίο από τις αρχικές του μορφές με τους Discharge και GBH να ετοιμάζονται να το κάνουν ακόμα πιο κάφρικο, οι motorhead ήδη έχουν κάνει τη δουλειά τους και οι Venom βγάζουν τους πρώτους τους δίσκους. Η τάση της εποχής είναι η ακρότηρα και αυτό οδηγεί σε απλότητα και βρωμιά. Το Hard Rock και το heavy metal ετοιμάζονται να δώσουν τη σκυτάλη τους στο thrash σαν έκφραση ακρότητας. Αυτό που κάνει την περίπτωση των Raven ιδιαίτερη είναι ότι πάνε να παίξουν μπάλα στο χώρο της ακρότητας χρησιμοποιώντας μη ακραία υλικά. Η μουσική τους δεν έχει τίποτα βρώμικο, φωνητικά πεντακάθαρα με ελάχιστο γρέζι, μουσική καρατεχνική του κερατά, καθαρή παραγωγή χωρίς γδάρσιμο. ουσιαστικά είναι λες και είπε κάποιος στους Rush να πάρουν το Exciter και να το τουμπανιάσουν στην ταχύτητα και την τεχνική(Στο Battle Zone πχ μου ακούγοταν σαν ακραίο ροκαμπίλι με Watchtower σπασίματα στη μέση). Τα δίνουν όλα και προσπαθούν να παίξουν ακραίο μέταλ(με δεδομένα εποχής πάντα) με υλικά κλασσικού heavy metal και progressive rock. Βασικά κάνουν το ανάποδο από αυτό που κάνουν οι progressivόκαφροι και το καταφέρνουν πολύ καλά αφού μιλάμε για τέρμα τσίτωμα και πολλά κιλά καφείνης και μέσα σε όλα αυτά να προσθέσουμε και τα ποιο φιλόδοξα μακροσκελή έπη όπως το to the limit / to the top ή το star war που δείχνουν ότι έχουν και δυνατότητες για πιο πολύπλοκο songriting.
Accept - Restless And wild : Στο Breaker είχαμε ένα πολύ καλό δίσκο αλλά του έλειπε ένα τελίκιασμα για να τον θεωρήσω πραγματικά κορυφαίο και για να πω ότι οι Accept ανήκουν στο club των τεράστιων. Υπόσχεση που εκπληρώθηκε με τον καλύτερο τους δίσκο. Όλα σε αυτό το δίσκο είναι γαμημένη heavy metal τελειότητα, μια από τις ζεστότερες και πιο ζωντανές παραγωγές που έχουν γίνει σε αυτό τον ήχο, τον ακούς και ζεσταίνονται τα σωθικά σου με αγαλλίαση. Fast As a shark και κατευθείαν σκάει μπόμπα με πριονοκορδέλα ριφοσειρά και ρεφρενάρα τσίχλα, Shake your head και get ready τρελές “χορευτικές κομματάρες”, ομώνυμο και Flash Rockin Man μέθεξη κλασικού heavy metal και τέλος επικό κλείσιμο με Princess of the Dawn το οποίο είναι σε εκείνη την κατηγορία που ανήκουν τραγούδια σαν το Sinner, Hallowed Be thy name, Heaven And Hell κτλ.
Kate bush - The Dreaming : Αμέσως πριν το μεγάλο μπάμ της με το Hounds Of Love η θεά κυκλοφορεί τον πιο περίεργο και λαλημένο δίσκο της. Πειραματισμοί με ότι μπορεί να φανταστείς σε ενορχηστρώσεις, πολλαπλά στρώματα φωνητικών που φαντάζουν σαν διάλογοι ανάμεσα στις πολλαπλές προσωπικότητες της, πλήθος μουσικών οργάνων και παραδοσιακών μουσικών. Πολύ λίγες στιγμές “κανονικότητας” θα βρει κανείς εδώ μέσα όπως το προσωπικό αγαπημένο Night Of the Swallow με την φαντασική ιρλανδοFolk κορύφωση και τις γκάιντες του αλλά από εκεί και πέρα θα ξεκινήσεις απο τη φρενίτιδα του Sat In your Lap και θα καταλήξεις στην απομόνωση, τη μανιοκατάθλιψη και το άγχος του Get Out Of My house. Προσωπικά Highlights τα προαναφερθέντα Night Of The Swallow, Get Out Of my house καθώς και το ομώνυμο μαζί με το Pull Out the Pin.
Manowar - Battle Hymns : Στο ερώτημα κομματάρες και μια σχετική ανισότητα ή συμπαγής δίσκος και ας μην έχει την υπερκομματάρα εγώ ήμουν ξεκάθαρα με την πρώτη κατηγορία στα σίγουρα αλλά η ανισότητα να είναι σχετικά μικρή αλλιώς το πράγμα καταλήγει σε Glorified EP. Το Battle Hymns είναι η μεγαλύτερη εξαίρεση σε αυτή την κατηγορία για 2 συγκεκριμμένα τραγούδια(βασικά τη δεύτερη πλευρά του δίσκου). Η πρώτη πλευρά είναι απλό ψιλοσυμπαθητικό inoffensive κλασικό Heavy Metal και μετά έχεις τα 2 τραγούδια που κλείνουν το δίσκο. Ναι κομματάρες υπάρχουν πολλές σε αυτή τη μουσική αλλά τα 2 συγκεκριμμένα τραγούδια δεν είναι μόνο ότι είναι ΤΟΣΟ κομματάρες αλλά μέσα τους περικλείεται όλος ο ήχος των Manowar αλλά και όλου του επικού μέταλ, από το πιο υμνικό μέχρι το πιο σκοτεινό και σάπιο, από το πιο ελαφρολαικό μέχρι το πιο βαρύ και επικύνδυνο. Όλα είναι μέσα σε αυτά τα 2 τραγούδια, από τους Brocas Helm και τους Omen μέχρι τους Bathory και τους Primordial. Στο ατμοσφαιρικό Dark Avenger έχουμε την επιστροφή του αδικημένου σκοτωμένου πολεμιστή που ζητά εκδίκηση σε μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι blueprint για το αρχέτυπο του ανθρώπου δίχως όνομα με ένα δεύτερο μέρος που αν καθήσεις και σκεφτείς τους στίχους που όλο το κοινό θα ουρλιάζει μαζί με τον Adams στις συναυλίες τους θα σκέφτεσαι ότι ο βαθμός επικινδυνότητας ανεβαίνει σε βαθμό σύλληψης(όχι ιδέας, κανονικής με μπάτσους και χειροπέδες). Στο δε battle hymns έχουμε το αποκορύφωμα της καριέρας τους, τον εμβατηριακό ρυθμό που αν έλλειπε θα χάνοταν μαζί του όλο το επικό ντούμ και μπλάκ, το σήμα κατατεθέν kill kill σε ένα από τα πιο φανατικοτραγουδισμένα ρεφρέν στην ιστορία της μουσικής, το ατμοσφαιρικό μεσαίο μέρος και μια από τις καλύτερες επιστροφές ever. Μέσα σε όλα αυτά να προσθέσουμε και το Manowar που φαινομενικά μπορεί να μην είναι στο ίδιο επίπεδο με αυτά τα 2 τραγούδια αλλά αποτελλεί τεράστιο μέρος του δικού τους μύθου και σύμπαντος.
Iron Maiden - The Number of the beast : Όταν είχα ξεκινήσει να γράφω στο Forum είχα μαλλιά, τώρα τα έχω χάσει τα περισσότερα και πιθανότατα ένας από τους λόγους ήταν η υπερέκθεση σε απόψεις που αφορούσαν τη μετριότητα και την αννισότητα του Number Of The beast, ασχέτως βέβαια με το γεγονός ότι οι περισσότεροι που τα ασχολούνται με αυτό τον ήχο δε θα ήξεραν τι ήχο έχει η κιθάρα χωρίς αυτό. Για να βγάζουμε κάποια πράγματα στην άκρη, το Invaders είναι μια κομματάρα που έχει ένα ας το πούμε “περίεργο” ρεφρέν και τυγχάνει να ανοίγει έναν από τους κλασσικότερους δίσκους όλων των εποχών και το Gangland είναι ένα ωραίο τραγούδι μέσα σε ένα δίσκο πολύ ανώτερο του επιπέδου του και…αυτά. Να πούμε επίσης και το άλλο προφανές ότι Dianno Αγάπη και ότι έχει τραγουδήσει το προτιμώ από τον ίδιο αλλά η επιτυχία που απέκτησαν με Dickinson πιθανότατα να μην ήταν εφικτή με Dianno, στα σίγουρα δε θα χανόντουσαν αλλά η μελωδία τους δε θα γινόταν με τίποτα τόσο συνυφασμένη με οτιδήποτε μεταλλικό κυκλοφόρησε από εκεί και πέρα οπότε η επιτυχία αυτού του δίσκου δεν ήταν απλά σημαντική αλλά κρίσιμη. Το metal και η μουσική απλά δε θα ήταν ίδια. Οι Maiden ήταν ήδη κορυφαίοι επί Dianno αλλά με τον Τώρα το να σταθούμε σε κομμάτια είναι περιττό, ας πούμε ότι το Children Of The Damned είναι Blueprint σε κάθε επική “μπαλάντα” που κυκλοφόρησε μετά από αυτό(και ας υπήρχε ήδη το Remember Tommorow κάποια πράγματα είναι και θέμα απήχησης), Number Of The Beast και Run to the hills οι απόλυτοι ύμνοι των Maiden που δε θα έπρεπε να λείπουν από κανένα Live και το Hallowed Be thy name είναι πιθανότατα η καλύτερη ερμηνεία που έχει κάνει ποτέ ο DiCkinson σε κάθε λέξη και ανάσα του αποτυπώνεται η αγωνία ενός ανθρώπου που η ζωή του τελειώνει. Ο σημαντικότερος πιθανότατα metal δίσκος των 80s και βάλε.
Honorable Mentions:
G.B.H - City Babe Attacked By Rats / Discharge - Hear Nothing See Nothing Say Nothing : To Discharge θα το έβαζα στην 5άδα αλλά εκτίμησα το θράσος των Raven αλλά κατά τα άλλα η δισκάρα των Discharge έφτιαξε σκηνές ολάκερες, μαζί του παρέα και το G.B.H. που δίνουν την επιπλέον ώθηση για τη γέννηση του ακραίου ήχου.
Witchfinder General - Death Penalty / Demon - The Unexpected Guest : Άλλες 2 δισκάρες από το νησί, οι Witchfinder General παίζει να είναι από τα πρώτα δείγματα ολοκληρωμένου Doom Metal πριν αυτό σχηματοποιηθεί πλήρως με τους Trouble, Saint Vitus και βαφτιστεί με τους Candlemass ενώ από την άλλη οι Demon(άλλο ένα συγκρότημα που είχα μια ζωή στο περίμενε) αποδείχτηκαν πολύ διαφορετικοί από ότι τους είχα στο μυαλό μου και εκεί που περίμενα cultίλα κλασικού heave metal βρήκα καταπληκτικό πιασάρικο μελωδικό Hard Rock.
Venom - Black Metal / Tank - Filth Hounds of Hades : Λίγο ακόμα και πλησιάζει ο ακραίος ήχος
17 Likes
Anvil? Μπα, τους λες πιο πάνω. Exciter? Δε θυμάμαι καν αν βγάλανε δίσκο το '82.
1 Like
Για τους Raven πρέπει να λέει και να μπέρδεψε την εθνικότητα.
Πάρα πολλά Kudos στον @38aris για Gary Moore που είναι τιτάνας και το Corridors σαρώνει, αλλά και για αναφορές σε Picture και Tank.
Πάντως είναι χαρακτηριστική η συχνή αναφορά των Discharge σε, ας πούμε, “μεταλάδικες” λίστες (δηλαδή όχι ως επί το πλείστον με punk κυκλοφορίες εννοώ). Πράγμα που, όπως έχω ξαναπεί, επιβεβαιώνει έναν γνωστό μου που ισχυρίζεται μ’ επιμονή ότι οι Discharge κατέστρεψαν το punk γιατί πρόσθεσαν την παραμόρφωση στην κιθάρα. 
Ήθελα απλά να το σχολιάσω, γιατί νομίζω ότι (συνήθως) όταν αναφερόμαστε στην, ας πούμε, ιστορική εξέλιξη του extreme metal ήχου (heavy-thrash-death-grind-black κλπ.), αντανακλαστικά σχεδόν έχουμε την αλληλουχία των Motorhead-Venom-Celtic Frost-Metallica-Slayer-Bathory κ.ο.κ. (όπως συζητιότανε και πριν κάτι μέρες), αλλά μάλλον κάπου εκεί σφήνα μπήκε και το “Hear nothing, see nothing, say nothing” κι έβαλε κι αυτό ένα λιθαράκι, κι ας είχε άλλες καταβολές (και μάλλον σε heaviness ήταν και το top μέχρι τότε; Ίσως).
9 Likes
Εννοείται ότι έπαιξαν τεράστιο ρόλο και οι Discharge.
Όπως επίσης οι GBH, οι Bad Brains και οι Black Flag.
3 Likes
Την φόρμα την συμπληρωσα/εστειλα πριν απο λιγο…
Το σεντονακι ακολουθεί άμεσα…
1 Like
Η βρετανική death metal/grindcore σκηνή είχε τοτέμ τους discharge
Ας αφήσω και εγώ το κατιτίς μου με τρείς σημειώσεις για τη μυθική χρονιά του '82.
Πρώτον, οι Hellhammer είχαν πανό Discharge στο στούντιο.
Δεύτερον, ο Quorthon όταν τον ρωτούσαν σε συνεντεύξεις για το πόσο δήθεν έκλεψε Venom, τους έλεγε “καλά, GBH δεν έχετε ακούσει ε;”
Τρίτον, όπως προείπα, αρκετά από τα κείμενα μου σε ποστ αυτής της δεκαετίας, τα κλέβω από τα αφιερώματα που τρέξαμε με τη συντακτική ομάδα του site, γιατί ακόμα πιστεύω όσα έγραψα 
1. Discharge – “Hear Nothing See Nothing Say Nothing”
Κοσμογονία. “Realities Of War”, “Fight Back”, “Decontrol”, “Why?” και “Never Again”. Αυτά τα ιστορικά πέντε EPs προετοίμαζαν μεν τον δρόμο, αλλά το ολοκληρωμένο ντεμπούτο των Discharge αποτελεί σημείο καμπής για τον σκληρό ήχο. Το punk άλλαξε εξαιτίας αυτών των 27 λεπτών και 27 δευτερολέπτων. Ο ακραίος κιθαριστικός ήχος εξελίχθηκε. Υπο-ιδιώματα γεννήθηκαν από τα τύμπανα και τα, γεμάτα distortion, riffs. Αμέτρητοι μιμητές επεδίωξαν να αναπαράγουν την ακρότητα του “Hear Nothing See Nothing Say Nothing”, αλλά ουδείς έφτασε ελάχιστα κοντά. Η πολιτισμική του σφραγίδα, από την εκφορά ως mantra των εμβληματικών στίχων από τον Cal Morris, μέχρι το εξώφυλλο, στέκει στον θρόνο της, ακλόνητη. Η σκιά του πρώτου full length των Discharge επεκτείνεται σε κάθε ανήλιαγη γωνία οποιουδήποτε χώρου φιλοξένησε μουσικούς, που θέλησαν έκτοτε, να παίξουν άγρια, επιθετικά, πολιτικοποιημένα. Άκου το ξανά. Θα σε συνεπάρει. Θα σε συνθλίψει. Θα αντιληφθείς πως ακούς έναν από τους πιο συγκλονιστικούς και ανεπανάληπτους δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Για τον γράφοντα, πιθανώς τον κορυφαίο.
Και εξώφυλλο χρονιάς, παρακαλώ.
2. Crass – “Christ, The Album”
Πρώτη φορά στην έως τότε πορεία τους, οι Crass αφιέρωσαν περισσότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσουν δίσκο. Στο ενδιάμεσο, από την κυκλοφορία του απολύτως επιδραστικού, ανατρεπτικού και φεμινιστικού μανιφέστου που ήταν το “Penis Envy” , είχε ξεσπάσει ο πόλεμος στα Φώκλαντ. Οι Crass, για μοναδική φορά στη θρυλική τους ιστορία, ένιωσαν πως ακολουθούν τις εξελίξεις και δεν παρεμβαίνουν σε αυτές. Πριν όμως επιχειρήσουν, στα δύο χρόνια ζωής μέχρι το προδιαγεγραμμένο τέλος του 1984, να ανασυσταθούν καλλιτεχνικά, παρέδωσαν ένα διπλό άλμπουμ το οποίο έμελλε να αποτελέσει την πιο μεγαλοπρεπή τους στιγμή. Το “Christ, The Album”, συνδυάζει την ωμή επίθεση με τον οργιαστικό πειραματισμό που αποτελούν το δίπολο της ηχητικής ταυτότητας των Crass. Το μήνυμα τους παραμένει ανυποχώρητο, επίκαιρο, αξεπέραστο. Ο τέταρτος δίσκος των Crass βάζει υποψηφιότητα για το κρισιμότερο πολιτικοποιημένο άλμπουμ που έβγαλε ο κιθαριστικός ήχος, ξεπερνώντας την εποχή του, αφού πρώτα την είχε αποδομήσει με ελευθεριακή άνεση.
3. Venom – “Black Metal”
Το πρώτο από τα δύο βαπτίσια της δεκαετίας που με αφορούν. Αν το ντεμπούτο ήταν το άνοιγμα των πυλών και η εκκίνηση, εδώ είναι το ξεδίπλωμα του ηχητικού χάρτη. Εδώ, ανάμεσα στο χύμα, το άτσαλο, το φάλτσο, το ξεκούρδιστο, την επανάληψη, τις βόλτες πάνω στην ταστιέρα και στα τύμπανα του άρυθμου, χαοτικού πολέμου, βγαίνει ένα σκοτάδι απόκοσμο, βγαίνει η Κόμισσα, βγαίνει η θυσία στους θεούς του Rock ‘n’ roll. Οι Venom δεν ξέρω αν κατάλαβαν ποτέ τι πραγματικά έκαναν, πόσο καλό έκαναν με το κακό που προκάλεσαν, αλλά στο “Black Metal” παρέδωσαν πριν 4 δεκαετίες έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Αν θέλουμε να δούμε και πέρα από τον ώμο μας, τότε ίσως θα πρέπει να παραδεχθούμε πως η όποια απόπειρα του metal να διαρρήξει την υποκουλτούρα και να εναντιωθεί, να προκαλέσει, ξεκινάει εδώ. Το που τελειώνει, και αν, είναι μια άλλη συζήτηση. Δόξα και τιμή στο black metal. Σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, η οποία ξεπετάχθηκε από ένα big bang από αυτή τη μαύρη τρύπα.
4. (Charged) G.B.H. – “City Baby Attacked By Rats”
Ααα, το σοβαρό και καλό “Kill Em All”. Εεε, θέλω να πω το πρώτο Bathory, εεε εννοώ καλησπέρα ξανά UK82. Δείρε μας λίγο ακόμα. Μην τα ξαναλέμε για τη πρόσφατη συναυλία, το ξύλο που παίχθηκε με τους ύμνους να μας μαστιγώνουν ο ένας πίσω από τον άλλο. Εδώ έχουμε μια ωρολογιακή βόμβα. Εδώ έχουμε τον έτερο πόλο, που μαζί με τους Discharge θεμελίωσαν τον ηχητικό εξτρεμισμό του hardcore/crust. Ναι, είναι αλήτικο street punk στον πυρήνα του, είναι τα σοκάκια της μεγαλούπολης που σφύζουν από την ζωή του περιθωρίου, είναι τόσο μεγάλος δίσκος.
5. Bad Brains – “Bad Brains”
Και κάπως έτσι, ξεκινάει και επίσημα μια από τις κορυφαίες δισκογραφικές πορείες στο ιδίωμα. Οι Bad Brains, έχει ηδη ειπωθεί αρκετές φορές, με τη συνένωση που πέτυχαν, έγραψαν ιστορία, έγιναν αδιανόητα επιδραστικοί, κέρασαν άποψη, αισθητική, νοήματα, και πόσα άλλα μια ολόκληρη υποκουλτούρα. Εδώ έχει μερικές από τις απόλυτες κομματάρες τους, και, αν και σε λίγα χρόνια θα ξαναβρουν τη θέση στη λίστα μου, με πιθανώς πιο αγαπημένο δίσκο, αυτή η ορμή και η ατμόσφαιρα έχουν κάτι, που δεν επαναλήφθηκε. Ναι, μπάντες μέχρι τους Zulu και τους Soul Glo σήμερα ακολουθούν τον δρόμο τους, όχι όμως και την πεπατημένη, αλλά η αρχή ήταν εδώ. Οι κόσμοι που έφεραν κοντά οι Bad Brains σε αυτό το άλμπουμ έδωσαν μια γερή απάντηση σε πολλά ερωτήματα που έπρεπε να είχαν διατυπωθεί νωρίτερα. Κυρίως όμως, έδωσαν ένα από τα απόλυτα αριστουργήματα του κιθαριστικού ήχου. Ναι.
Τυπικό +5 που ήταν πανδύσκολο.
Summary
6. Mercyful Fate – “Mercyful Fate”
Καλησπέρα έτερε πυλώνα του πρώτου κύματος του black metal. Θα ήσουν πεντάδα, αλλά αν ξεκινούσα τώρα, από σένα, από του χρόνου τι θα γινόταν; Οι Mercyful Fate συστήνονται, και προσφέρουν τραγουδάρες και το “A Corpse Without A Soul”. Και εκεί όλη η ασοβαρότητα των Venom και οι, πιθανώς πλέον νερόβραστες επιρροές του prog στο heavy metal, μπαίνουν σε ένα τσουκάλι, και μέσω εξορκισμού μετατρέπονται σε ένα δηλητήριο. Ο King Diamond ανεβαίνει στο θρόνο του. Μένει εκεί. Πάμε παρακάτω. Οι δισολίες, οι αλλαγές ρυθμών όλες οι συνθέσεις, ακόμη και στην άγουρη μορφή τους, φέρνουν μια ανανεωτική άποψη στον ήχο. Του δίνουν σκοτάδι με βάθος. Του ψελλίζουν τα πρώτα, αποτελεσματικά ξόρκια. Θεμελιώνουν την αισθητική ως ειδοποιό διαφορά στον ακραίο ήχο. Ο επί Γης εκπρόσωπος του Διαβόλου κόβει τα χαμόγελα. Τα καλύτερα φυσικά έπονται, για αρκετά χρόνια ακόμα…
7. Mission Of Burma – “Vs.”
Οι Mission Of Burma στα '80s, και μέχρι το 2004, είχαν κυκλοφορήσει όλα κι όλα ένα EP και αυτό εδώ το full length. Παρόλα αυτά όμως, δεν υποχώρησαν στις σκιές και τις υποσημειώσεις της μουσικής ιστορίας, αλλά το άστρο τους παρέμεινε εκθαμβωτικό παρά την τόσο μικρή δισκογραφική προσφορά. Ο λόγος, πραγματικά πολύ απλός. Αυτές οι κυκλοφορίες δεν είχαν τίποτα μέτριο. Το “Vs.” δε, τους βρίσκει εντυπωσιακά ώριμους δεδομένων των συνθηκών, και με μια άκρως συνειδητοποιημένη διάθεση για πειραματισμό, με τις λούπες από ταινίες να δίνουν ένα αινιγματικό βάθος στα θορυβώδη κομμάτια. Ο μουσικός πλούτος των δώδεκα συνθέσεων συνθέτει μια από τις πιο επιβλητικές αμερικανικές post-punk κυκλοφορίες, ορίζοντας σε μεγάλο βαθμό το αποτύπωμα της σκηνής στα επόμενα χρόνια. Οι Mission Of Burma, προεξαρχούσης της ιδιοφυίας του Roger Miller, δεν ήταν απλά η απάντηση των Η.Π.Α. στους Wire, αλλά μια από τις σημαντικότερες και πιο θαρραλέες μπάντες ενός ολόκληρου ήχου.
8. Christian Death – “Only Theatre Of Pain”
To ντεμπούτο των Christian Death ήρθε σε μια εποχή όπου το post-punk και δη το gothic rock παρακλάδι του, ξεδίπλωναν τα μαύρα φτερά τους. Σε αντίθεση όμως με άλλους, σαφώς πιο προβεβλημένους, δίσκους, οι οποίοι οριοθέτησαν τον εν λόγω ήχο, το “Only Theater Of Pain” αποτέλεσε τον μοχθηρό και άβολο ακρογωνιαίο λίθο του λεγόμενου death rock, επιτυγχάνοντας μια εκ των έσω διαφοροποίηση. Η πιο επιδραστική κυκλοφορία του ιδιώματος, διαθέτει ασυναγώνιστη νοσηρότητα και υποβόσκουσα επιθετικότητα, που οι «συνοδοιπόροι» της δεν τόλμησαν να αγγίξουν ποτέ. Τα φωνητικά του Rozz Williams ηχούν τοξικά, δημιουργώντας μια αποκρουστική ατμόσφαιρα. Οι κιθαριστικές τεχνοτροπίες του Rick Agnew θα μείνουν στην ιστορία, αποτελώντας διαχρονικό φάρο για όσες μπάντες επιχείρησαν στο μέλλον να ενδώσουν στον γοτθικό τρόμο του ήχου αυτού, και όχι μόνο. Το “Only Theater Of Pain” είναι δύστροπο και αφιλόξενο, εκτός αν ασπαστείς, κριτικά πάντα, το καταραμένο του μήνυμα.
9. The Fall - “Ηex Enduction Hour”
Εμπνευσμένος από ένα ταξίδι στην Ισλανδία, ο τέταρτος στούντιο δίσκος των ασταμάτητων The Fall, προοριζόταν αρχικά να είναι ο τελευταίος τους. Με D.I.Y. παραγωγή και επιτηδευμένα ειρωνικό εξώφυλλο, το “Hex Enduction Hour”, συνοψίζει όλα όσα αντιπροσώπευε ο Mark E. Smith και η παρέα του, αποτελώντας την ιδανική ευκαιρία να μυηθεί κανείς/καμιά στον κόσμο τους. Ισορροπώντας μεταξύ art rock, kraut, και πάσης φύσεως ενδιάμεσου πειραματισμού, υπό μια post-punk κριτική ματιά, το άλμπουμ ξεδιπλώνει δίχως αναστολές την ιδιοφυία μιας μπάντας η οποία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα μπορούσε να κατακλύζει το παρόν αφιέρωμα. Η κορυφαία τους κυκλοφορία, για σήμερα, βρίσκει τον Smith ερμηνευτικά και στιχουργικά να βάλλει με το ανεπανάληπτο ύφος του κατά πάντων, ενώ οι μελωδίες των εγχόρδων και κυρίως τα κρουστά επιδίδονται σε ένα μινιμαλιστικό κρεσέντο. Μονολιθικό αλλά πολυσχιδές, ξερό μα δραματικό, το “Hex Enduction Hour” δεν διαθέτει περιττή νότα. Και αυτό λέει πολλά περισσότερα από όσα νομίζεις.
10. Iron Maiden – “The Number Of The Beast”
Μετά από ένα επιδραστικό ντεμπούτο και το “Fillers”, μεταγραφάρα και το “The Fillers Of The Beast” σκάει μύτη, και τσουπ, satanic panic εις την Αμερική. Καλά να πάθουν, και για να μην φορέσω tinfoil hat και μιλάω για κλίμακες του διαβόλου, δυτική μουσική κλπ, θα αρκεστώ να πω πως αν και δεν είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, είναι ο μόνος τους που έχω αγορασμένο. Γιατί μερικές φορές, καλή η αποψάρα, αλλά είναι αυτό το ανείπωτο συναίσθημα, ακόμη και στα πιο «αδύναμα» κομμάτια, που χτίζει ένα όλο, το οποίο εκρήγνυται με μερικές συνθέσεις που έχουν γραφτεί στο μάρμαρο της εισόδου του πάνθεου του ιδιώματος.
Και μια εξαίρεση στον κανόνα μου του 5+5 γιατί για αυτή τη χρονιά πρέπει.
Summary
- Descendents
- Judas Priest
- Βασίλης Παπακωνσταντίνου
- Birthday Party
- Scorpions
- Blitz
- Heavy Load
- Fear
- Dead Kennedys
- Bruce Springsteen
- The Cure
- SS Decontrol
- Million Dead Cops
- Pagan Altar
- Blade Runner OST
17 Likes
Για πάμε… γιατί το θηρίο ξύπνησε!
13η εβδομάδα - 1982
49 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Iron Maiden - The Number of the Beast | 113 |
|---|---|
| Judas Priest - Screaming for Vengeance | 81 |
| Accept - Restless and Wild | 53 |
| Scorpions - Blackout | 47 |
| The Cure - Pornograghy | 41 |
| Manowar - Battle Hymns | 37 |
| Michael Jackson - Thriller | 28 |
| Rush - Signals | 24 |
| Discharge - Hear nothing see nothing say nothing | 24 |
| Bad Brains - Bad Brains | 22 |
| Demon – The Unexpected Guest | 20 |
| Venom - Black Metal | 20 |
| Duran Duran - Rio | 13 |
| Misfits - Walk Among Us | 12 |
| Pagan Altar - Pagan altar | 12 |
| Winterhawk – Revival | 12 |
| Dead Kennedys - Plastic surgery disasters | 11 |
| Christian Death - Only theatre of pain | 10 |
| Crass - Christ, The Album | 9 |
| Mercyful Fate - Mercyful Fate | 8 |
| Twisted Sister - Under the blade | 8 |
| Philip Glass - Glassworks | 8 |
| Kate Bush - The Dreaming | 8 |
| Παπακωνσταντίνου Βασίλης - Φοβάμαι | 7 |
| Descendents - Milo Goes to College | 7 |
| Μουσικές Ταξιαρχίες - Μουσικές Ταξιαρχίες | 7 |
| GBH - City baby attacked by rats | 7 |
| Bruce Springsteen - Nebraska | 6 |
| Depeche Mode - A Broken Frame | 6 |
| Virgin Prunes - If I Die, I Die | 5 |
| Heavy Load - Death or Glory | 5 |
| Witchfinder General - Death Penalty | 5 |
| Σιδηρόπουλος Παύλος - Εν Λευκώ | 4 |
| Blitz - Voice of a generation | 4 |
| Toto - IV | 4 |
| Bad Religion - How Could Hell Be Any Worse? | 4 |
| Roxy Music - Avalon | 3 |
| The Dream Syndicate - Days of Wine and Roses | 3 |
| The Birthday Party - Junkyard | 3 |
| Mission of Burma - Vs | 3 |
| Simple Minds - New Gold Dream (81–82–83–84) | 3 |
| Magnum - Chase the Dragon | 3 |
| Raven - Wiped Out | 3 |
| Peter Gabriel - Peter Gabriel | 3 |
| Fear - The Record | 2 |
| Marshall Crenshaw - Marshall Crenshaw | 2 |
| Bauhaus - The Sky’s Gone Out | 2 |
| Madness - The Rise & Fall | 2 |
| Alan Parsons Project -Eye in the sky | 2 |
| Diamond Head - Living on Borrowed time | 1 |
| Marvin Gaye - Midnight Love | 1 |
| Tom Petty & The Heartbreakers - Long After Dark | 1 |
| Uriah Heep - Abominog | 1 |
| Zero Boys - Vicious circle | 1 |
| Metal Massacre – I | 1 |
| Asia - Asia | 1 |
| Λένα Πλάτωνος, Σαβίνα Γιαννάτου - Καρυωτάκης 13 Τραγούδια | 1 |
| XTC - English Settlement | 1 |
Γυρισε η κούπα στο νησί…
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
εξώφυλλο της χρονιάς???
ε όχι τόσο εύκολα…
ισοψηφία… οπότε για 24 ώρες σταύρωσον…
Εξώφυλλο 1982
- Iron Maiden - The Number of The Beast
- Judas Priest - Screaming for Vengeance
0 voters
τίτλοι τέλους για το 1982
1983 λοιπόν… Φτιάχνω ποπ κορν…
και εξελάκι
credits and love to all 
21 Likes
Θεση #10. Bad Brains - λάθος εξώφυλλο. You are welcome.
Επισης, βαλατε το Battle Hymns έκτο. Kali dinami ellines, ο Αρχηγος μάς διαβάζει.
4 Likes
Βάζει το Βασίλη πάνω από Birthday Party και Cure και μας τη λέει κι όλας δλδης ο άνθρωπας…
Τουλάχιστον εγώ Discharge ψήφισα για εξώφυλλο!
2 Likes
Εμμμ δεν έβαλες το εξώφυλλο των Bad Brains
1 Like
Ούτε Discharge στο 9
Ωχ ναι
Ερωτευμένος θα 'ναι
1 Like
απολαυστικές οι σούμες σου, στο 9 επίσης έβαλες Wipers αντί για Discharge 
1 Like
Και γω, δεν υπάρχει και κάτι άλλο το 82 γενικά
Επίσης, αγαπημένα ψηφίζω, ποιοτικά στην 25δα ίσως έκανα άλλη ιεράρχηση, έχω και παιδική ηλικία 
1 Like
γαμώτο το είδα αλλα μάλλον δεν με αφήνει να το αλλάξω λόγω του Poll… θα το σιαξουμε μετά… 
Όλοι κουβαλάμε τραύματα Αποστόλη μου.
1 Like